Rozdział 2 - Piekło na ziemi

Harry nie sądził, że słowo rewolucja w ustach Łapy brzmi tak dosłownie. Siłą wyciągnął go na zakupy, zabierając po drodze uszczęśliwioną Tonks i zapierającego się Remusa. Kobieta wczuła się w rolę stylistki, ku zadowoleniu Syriusza. Stanęli w progu pierwszego sklepu, a nastolatek przełknął ślinę i próbował się wycofać, ale chrzestny mu to uniemożliwił, stając na drodze. Furia spojrzał rozpaczliwie na Lunatyka, który uśmiechnął się na pocieszenie. Harry westchnął ciężko, poddając się.

 — Jakie fundusze? — zapytała Tonks animaga.

 — Możemy wydać całą zawartość skarbca Blacków. Kupujemy mu całą szafę.

 — Świetnie — ucieszyła się, w przeciwieństwie do Furii. Tonks zmierzyła go od góry do dołu.  — Na samym wstępie odkryjemy twój gust.

Pobiegła w głąb sklepu, nakazując im czekać. Usiedli w specjalnie przygotowanych fotelach dla towarzyszy kobiet zajętych zakupami. Tonks wróciła po kilku minutach z kilkunastoma częściami garderoby na górne partie ciała. Pokazała Harry’emu pierwszą koszulkę, ale pokręcił głową. Każdy ciuch był w innym stylu, a on miał jej pokazać, który najbardziej przypadł mu do gustu. Z góry odrzucił eleganckie ubrania, marynarki, zwykłe, jednokolorowe bluzy i koszulki oraz koszule zapinane pod samą szyję. Syriuszowi oczy błysnęły, kiedy wybrał luźne koszule w kratę, koszulki z motywami i, co wywołało pisk zachwycenia u Tonks, skórzane kurtki. Kobieta była wniebowzięta tym, co wybrał. Harry zakrył oczy dłonią, gdy przyniosła mu całą stertę ubrań do przymierzenia i nie miała zamiaru się na tym zatrzymać. Wepchnęła go do przymierzalni z pierwszym zestawem. Lunatyk i Łapa zdążyli jedynie dostrzec jego żałosną minę. Kiedy się przebrał i spojrzał w lustro, przez chwilę stał w miejscu, przyglądając się sobie. Biała koszulka z jakimiś mazgajami, na to rozpięta koszula w różowe, niebieskie, białe i czarne kraty z krótkim rękawem, do tego jeansy. Nie poznawał siebie, ale musiał przyznać, że Tonks trafiła w sedno.

 — Już? — jęczała niecierpliwie za zasłoną.

 — Już — odparł z westchnięciem.

 — Syriusz, będę twoją synową — rzekła, gdy odsłoniła kotarę. — Jesteś innym człowiekiem — podsumowała z szerokim uśmiechem zadowolenia. — Łapa nie mógł zrobić nic lepszego niż zaciągnięcie cię tutaj. Bierzemy.

Po jakimś czasie nie było to już takie męczące, ale raczej zabawne. Nie wiedział, ile ciuchów przymierzył, ale domyślał się, że połowę sklepu. Remus, Syriusz i Tonks wcielili się w rolę sędziów. Zwykle byli zgodni w wyborze.

Kobieta chichotała, kiedy dała mu kolejny zestaw. Chwila ciszy. Nagle Harry zaczął się śmiać jak opętany zza kotary.

 — Przymierz — poprosiła ze śmiechem, widząc pytające spojrzenie Łapy i Lunatyka.

Kiedy Furia się pokazał, mężczyźni otworzyli usta, a później zaczęli się śmiać, widząc motyw nagiej kobiety. Syriusz zerwał się do pionu.

 — Też taką chcę!

Pobiegł do sprzedawczyni, pytając o inny rozmiar, co pozostali przyjęli niepohamowanym śmiechem.

Ze sklepu wyszli obładowani zakupami.

 — To nie koniec — rzekł Black i wepchnął ich do optyka, gdzie wybrali Furii nowe okulary, pasujące do jego twarzy, oraz soczewki. — Jak się nazywa to coś, co Silver wyciągnęła i powiedziała później, że musi wracać? — zapytał Łapa.

 — Komórka — odparł Furia ze znudzeniem.

Był już zmęczony kilkugodzinnym maratonem.

 — Do czego służy?

 — Do kontaktowania się z innymi. Dostajesz swój numer, możesz wysyłać wiadomości do innych osób albo do nich dzwonić — wytłumaczył.

 — Do tej pory jak się kontaktowaliście?

 — Przez sowę. — Łapa zamrugał kilka razy, a gdy przechodzili obok sklepu z telefonami, wepchnął go do środka.  — Syriusz… — zaczął Harry, domyślając się, co ten ma na myśli.

 — Nie marudź. Muszę roztrwonić rodzinny majątek.

Chłopak westchnął. Animag zainwestował także w komórkę dla siebie, chociaż sam nie wiedział po co.

Furia nie sądził, że zwykła zmiana wizerunku może sprawić, że poczuje się bardziej pewny siebie. Zaraz po powrocie do domu Syriusz wraz z Tonks dorwali się do jego szafy i z dziką radością wyrzucili wszystkie ciuchy na podłogę, tworząc z nich piramidę. Młodzieniec spojrzał na rozbawionego Lunatyka, który zaśmiał się, gdy Furia pokazał mu, że Łapa i Tonks są nienormalni. Szczerząc się od ucha do ucha, nakazali mu podpalić piramidę ciuchów, co uczynił. Poczuł, że wraz z dymem z ubrań wylatuje jego dotychczasowe życie, które miał zamiar zmienić.

Nie tylko Harry’ego wykończyły zakupy. Syriusz i Remus także byli zmęczeni kilkugodzinnym maratonem, ale nie żałowali, gdyż dobrze się bawili. Zmiana wyszła chłopakowi na dobre.

Wspinając się po schodach na piętro, rozmawiali wesoło na niewiadomy temat. Nagle Lunatyk zauważył, że Harry zachwiał się niebezpiecznie z zaciśniętymi oczami. W ostatniej chwili przytrzymał go przed upadkiem na sam dół.

W powietrzu unosił się duszący dym. Obok niego płonęły domy, słyszał krzyki przerażonych ludzi, płaczące dzieci i szalony śmiech. Przed nim przebiegł palący się człowiek, krzyczący rozpaczliwie z bólu. Czuł smród spalanej skóry i krew. Na ziemi widział plamy czerwonej posoki, w której odbijały się płomienie. Serce zabiło mu szybciej, a żołądek wykręcił się gwałtownie, kiedy dostrzegł rozszarpane ciało młodej kobiety. Obok niej zauważył mężczyznę z oderwanymi dolnymi kończynami.

 — Crucio!

Mrożący krew w żyłach wrzask rozszedł się po okolicy. Kolana zaczęły mu drżeć, kiedy jego wzrok padł na czaszkę odciętą od reszty ciała. Zakręciło mu się w głowie. Zaraz obok leżało ciało obdarte ze skóry. Wyminął go śmierciożerca ciągnący płaczącą kobietę za włosy po ziemi. Błagała go o litość, ale on jej nie miał i z chorą satysfakcją stanął ciężkim butem na jej dłoni, łamiąc kości. Kobieta wrzasnęła z bólu, a po jej policzkach popłynęły łzy.

 — Harry!

Szybko otworzył oczy. Był na Grimmauld Place. Na plecach czuł zimny pot, mdliło go, drżał niekontrolowanie z rozszerzonymi z przerażenia powiekami. Drgnął mocniej, gdy ktoś pogłaskał go po głowie.

 — Już dobrze?

Pokręcił sztywno głową. Oczy wypełniły mu się łzami, gdy przypomniał sobie to, co wcześniej zauważył. Nie odważył się otworzyć ust, bo wtedy by zwymiotował. Z trudem przełknął ślinę. Ktoś ponownie pogłaskał go po włosach. Słyszał, jak Remus i Syriusz mówią coś do siebie ze strachem. Nigdy nie widział czegoś tak okrutnego i bezlitosnego. Rozerwane ciała, spalone, obdarte ze skóry.

 — O Merlinie…  — wydusił z siebie słabo.

Z trudem wstał i zataczając się, wpadł do łazienki, by zwymiotować. Nie mógł powstrzymać drżenia ciała i łez napływających do oczu. Jeżeli wcześniejsze obrazy uważał za brutalnie, to nie miał pojęcia, jak nazwać to, co widział teraz. Nieludzkie? Okrutne? Mało powiedziane. Istne piekło na ziemi.

Gdy spojrzał w lustro, dostrzegł obłęd w swoich oczach. Był blady jak kość. Widział przed sobą ten przerażający widok. Nie mógł się go pozbyć. Jęknął cicho, potrząsając głową. Chwycił się rozpaczliwie za włosy. Miał ochotę wydrapać sobie oczy, żeby tego nie widzieć. Ktoś zapukał do drzwi.

 — Harry? — zaniepokojony głos Syriusza.

 — Co?  — spytał słabo zachrypniętym głosem, który nadal odmawiał mu posłuszeństwa.

Łapa otworzył drzwi. Nie pytając o nic więcej, podszedł do niego i przytulił mocno, widząc jego bladą twarz i napełnione łzami oczy oraz domyślając się, że chłopak zobaczył coś strasznego. Czuł, jak Harry drga niekontrolowanie. Kiedy ten zaczął mówić coś pojedynczymi słówkami, opisując to, co widział, mężczyzna spojrzał ze ściśniętym sercem ponad jego ramieniem na Remusa stojącego w drzwiach z pobladłą skórą. Nie wiedzieli, ile czasu minęło, zanim chłopak się uspokoił. To, żeby został sam, nie wydawało im się być dobrym pomysłem, ale on nalegał.

 — Musisz jak najszybciej zacząć z nim oklumencję — powiedział Syriusz do przyjaciela, gdy tylko zamknęły się drzwi. — On niedługo nie wytrzyma psychicznie. Jest coraz gorzej. Voldemort w ogóle go nie oszczędza.

 — Może chce go złamać psychicznie — odparł Lunatyk z niesmakiem. — Tak czy inaczej: potrzebuje oklumencji i to jak najszybciej. Jutro zaczynamy.

Harry nie przespał połowy nocy, zwinięty w kłębek na łóżku. Jednak sen zmorzył go, kiedy już nie miał siły się opierać.

Przed sobą dostrzegł kilkunastu ludzi. Część z nich ubrała się w stroje śmierciożerców, pozostali byli więźniami. Ich odzież była brudna i poszarpana, często przesiąknięta krwią. Na twarzy kobiety dostrzegł wielką szramę ciągnącą się aż pod strzępy bluzki.

 — Nie, nie, nie — szepnął do siebie, gdy ktoś wrzasnął obok niego.

Zerknął tam mimowolnie. Mężczyzna przywieszony był za ręce pod sufit. Biczowali go. Odwrócił wzrok, ale widok nie był lepszy. Do pozostałych już dostali się śmierciożercy, którzy rozpoczęli tortury. Cruciatusy, noże, bicze, narzędzia tortur. Krew tryskała na wszystkie strony, słyszał wrzaski, śmiech. Czuł ból psychiczny, który rozrywał mu czaszkę. Z jego gardła wydobył się rozpaczliwy jęk, który zamienił się w szloch i krzyk. Sam nie wiedział, co krzyczy, ale desperacko zaczął się miotać, padając na kolana, gdy mężczyźnie odcięto dłoń siekierą. Inny ze śmierciożerców przejechał nożem od nadgarstka kobiety przez ramię i szyję, rozcinając jej skórę i kierując się w stronę twarzy. Zawyła boleśnie, kiedy zaczął przecinać jej powiekę.

Sen Syriusza został zakłócony przez krzyk. Otworzył oczy i z przerażeniem rozpoznał głos chrześniaka. Zerwał się z posłania i pobiegł do jego pokoju. Harry miotał się w łóżku, płacząc rozpaczliwie. Doskoczył do niego i chwycił za ręce, gdy ten zaczął wbijać paznokcie w skórę twarzy, jakby chciał wydrapać sobie oczy, co okazało się prawdą.

 — Harry!

Potrząsnął nim, żeby wybudzić go z koszmaru. Chłopak za wszelką cenę chciał wydrapać sobie oczy, a Łapa dostrzegł, że ma on już rany na przedramionach, które sam sobie zrobił paznokciami.

 — Harry, obudź się! — jęknął rozpaczliwie, nie mogąc go wybudzić. Przywołany hałasem Remus wpadł do pomieszczenia.  — Wybudź go! — krzyknął do niego Łapa z przerażeniem.

Furia był niewyobrażalnie silny i Wąchacz ledwo mógł utrzymać jego ręce, żeby nie zrobił sobie krzywdy. Lunatyk chwycił miotającego się chłopaka za głowę i zaczął klepać go po policzkach. Nic to nie dało.

 — Remus, co się z nim dzieje?

 — Nie wiem — odparł zaniepokojony.

Próbowali, co tylko przyszło im do głowy, jednak chłopak nadal się męczył, szlochając, krzycząc coś i błagając o litość lub pomoc. Lunatyk już miał skontaktować się ze Snapem, gdy nagle chłopak zerwał się do pozycji siedzącej z wielkimi oczami wypełnionymi przerażeniem. Mimo że wybudził się już z koszmaru, łzy nadal ciekły mu po policzkach, a on nie mógł wrócić do rzeczywistości.

 — Harry, już nic się nie dzieje — powiedział łagodnie Łapa. — Już jesteś z nami.

Chłopak rozglądał się panicznie po pokoju, szukając niebezpieczeństwa. Gdy go nie dostrzegł, zerknął rozszerzonymi oczami na chrzestnego, oddychając przerywanym oddechem. Ręce trzęsły mu się mocno, choć zaciskał je z całej siły na kołdrze. Lunatyk wymienił spojrzenie z Syriuszem, który nie wiedział, czy ma cokolwiek zrobić względem chrześniaka wyglądającego na przerażonego i spłoszonego. Nigdy nie widzieli go w takim stanie, nawet po wieczornej wizji.

Harry czuł, jak żołądek podchodzi mu do gardła, a po policzkach spływają słone łzy. Nie mógł pozbyć się obrazu sprzed oczu. Odcięte kończyny, zranione ciała i… Zacisnął powieki z bolesną miną. Samo patrzenie było czymś okropnym. Nawet nie poczuł, jak Remus podniósł jego ręce i załatał rany, które sam sobie zrobił. Nie sądził, że przez sen mógł tak bardzo się pokaleczyć, aż do krwi. Najgorsze było to, że czuł się przeraźliwie zmęczony, a nie chciał teraz spać, bo wiedział, że wtedy znowu to zobaczy. Zmusili go do położenia się z powrotem na łóżku. Był otępiały jak nigdy. Mogli z nim zrobić, co chcieli, bo on nie potrafił racjonalnie myśleć. Oczy same mu się zamykały.

 — Śpij — powiedział cicho Syriusz, głaskając go po włosach.

Bał się to zrobić, ale organizm uczynił to, co chciał.

Kiedy się obudził, nie czuł się wyspany, chociaż koszmary już go nie męczyły. Zrobiło mu się niedobrze, kiedy obrazy z wizji naparły na niego z całej siły. Doprowadził się do porządku, widząc cienie pod oczami. Nie umiał się ich pozbyć, więc w takim stanie poszedł na śniadanie. Syriusz i Remus także nie wyglądali na wypoczętych, ale Harry nie mógł wiedzieć, że po tym, jak zasnął, rozmawiali na jego temat, a raczej na temat jego wizji.

Próbował jeść, ale żołądek odmawiał posłuszeństwa, tak samo jak mózg, który podsyłał mu nieprzyjemne obrazy. Poddał się całkowicie, kiedy oczy zalała mu krew tryskająca na wszystkie strony. Łapa spojrzał na niego ze zmartwieniem, widząc, że chłopak odsuwa od siebie jedzenie, chociaż nic nie tknął. Remus wymienił z nim spojrzenie i równocześnie kiwnęli głowami.

 — Harry? — Chłopak spojrzał na Lunatyka pytająco, bo głos odmówił mu posłuszeństwa. — Wydaje nam się, że powinniśmy zacząć oklumencję już dzisiaj.

Furia kiwnął sztywno głową. Łapa westchnął cicho, ale nic nie powiedział. Wiedział, że dla Harry’ego nie będzie to miłe, ale musiał przez to przejść, żeby nie zwariował.

Po śniadaniu Syriusz zajął się wyszukiwaniem czarnomagicznych zaklęć dla szesnastolatka, które mógłby łatwo przyswoić na samym początku, natomiast Furia i Lunatyk zajęli się oklumencją w pokoju chłopaka.

 — Nie możesz tego unikać. Nie w tej sytuacji — powiedział cicho Remus, widząc niechętną minę bruneta.

 — Wiem — odparł szeptem.

 — Uważasz, że Snape czegoś zdołał cię nauczyć w tej sprawie? — Pokręcił głową w odpowiedzi. Co z tego, że znał teorię, skoro praktyka kulała?  — W takim razie zaczniemy od początku — rzekł Remus w ogóle niezrażony.

 — Jeszcze jedno pytanie. — Lunatyk kiwnął głową. — Skoro umiesz oklumencję i legilimencję, to dlaczego skazaliście mnie na Snape’a?

Huncwot westchnął.

 — Snape jest mistrzem w obu dziedzinach. Ma o tym największe pojęcie. Mieliśmy nadzieję, że w sytuacji, w jakiej byłeś, nauczy cię tego najlepiej, bo nigdy nie widzieliśmy tak zaawansowanej magii umysłu.

Harry pokiwał głową ze zrozumieniem.

 — Okay. Możemy zaczynać, chociaż mam ochotę wziąć dupę w troki i zwiewać gdzie się da.

Lunatyk uśmiechnął się z rozbawieniem, ale zaraz spoważniał.

 — Najważniejsze jest oczyszczenie umysłu ze wszystkich wspomnień…

Słowa Remusa pokrywały się ze słowami Snape’a, chociaż ten nie mówił na ten temat z takim zafascynowaniem. Jedynym, o czym Mistrz Eliksirów zapomniał wspomnieć, Harry nie wiedział czy celowo, czy też nie, był sposób blokowania.

 — Nie powiedział ci? — zdumiał się Lunatyk, gdy o tym usłyszał.

 — Nie — odparł z głupią miną. — Mówił tylko o tym, żeby odpychać intruza i nie dopuścić go do swoich myśli.

 — Nie ułatwiał ci sprawy — westchnął. — Od razu rzucił cię na głęboką wodę, bo on nie ma z tym problemu. Najprostszym sposobem jest postawienie muru. Nieważne jakiego. Może być betonowy, z ognia, wody czy czego chcesz, byle odpychał intruza i nie pozwolił dostać się do twojego umysłu. Po wielu próbach będzie on tak stabilny, że nikt się nie przedrze. Mur staje się coraz silniejszy, aż w końcu robisz to automatycznie i nawet tego nie odczuwasz.

 — Teraz wydaje mi się to bardziej zrozumiałe — przyznał Harry. — Szkoda, że Snape był na tyle uprzejmy, że mnie o tym nie poinformował — dodał z sarkazmem.

Remus poświęcił czas i powiedział mu, jak najlepiej postawić barierę ochronną.

 — Wybierz taką formę, która najbardziej ci odpowiada i jaką podpowiada ci umysł. Wtedy jest najbardziej skuteczna. — Nie wiedział, dlaczego umysł podpowiedział mu olbrzymiego węża owiniętego wokół jego wspomnień i myśli, ale postanowił go wykorzystać, tak jak poradził mu Remus.  — Teraz skup się i odrzuć wszystkie myśli za barierę ochronną, a później je tam zamknij, żeby nie było żadnej szczeliny, przez którą mógłbym się dostać do twojego umysłu.

Próbował, jednak nie chciała opuścić go jedna myśl, mimo usilnych prób.

 — Nie mogę — wyznał wreszcie.

 — Harry, możesz, uwierz…

 — Nie mogę. Cały czas jedna myśl chodzi mi po głowie i nie mogę się jej pozbyć — odparł słabo.

Remus spojrzał na niego w zamyśleniu, ale zdawało się, że wie, o czym Furia mówi.

 — Wizja? — spytał cicho, a ten kiwnął głową z pobladłą twarzą.

 — Nie chcę, żebyś to widział — mruknął słabym głosem. — To jest… okropne. Nie umiem tego ukryć, bo cały czas to widzę.

 — Wiem, o czym mówisz — westchnął. — Najlepszym rozwiązaniem byłoby to, żebyś mi to pokazał. Harry — dodał, gdy ten pokręcił głową — to ci pomoże. Byłem w takiej sytuacji. Pomogło. Jeśli będziesz to widział, nie uda nam się w sprawie oklumencji. Pozbędziesz się tego obrazu, będzie ci lżej.

 — Nie chcesz tego widzieć — szepnął.

 — Domyślam się, że nie jest to przyjemne wspomnienie, ale nie ruszymy z miejsca, dopóki na samym początku nie zobaczę tego, co cię męczy najbardziej. Zresztą… I tak obejrzę to przy pierwszej próbie włamania do twojego umysłu, bo ty cały czas będziesz to widział. — Harry’emu opadły ramiona, gdy musiał przyznać mu rację.  — Będzie lepiej jak to zrobimy na samym początku. Zaufaj mi. — Furia przełknął ślinę, ale kiwnął głową na zgodę.  — Gotowy? — Skinął niepewnie. Remus odetchnął ciężej, gdy Harry zamknął oczy, otwierając przed nim swój umysł.  — Legilimens.

Biczowanie… Obcinanie dłoni siekierą… Przecinanie powieki, a później oka… Rozszarpane ciało kobiety… Mężczyzna bez kończyn… Odcięta głowa… Ciało obdarte ze skóry…

Furia nadal zaciskał oczy, nie patrząc na niego. Mężczyzna siedział blady jak kość z szeroko rozwartymi powiekami. Spodziewał się czegoś w tym stylu, ale nie wyobrażał sobie takich okropieństw.

 — Skazujesz siebie na takie widoki, jeśli chcesz mnie tego uczyć — szepnął słabo Harry, otwierając oczy. — Zrozumiem, jeśli nie będziesz chciał…

 — To tylko utwierdziło mnie w tym, że musimy zacząć jeszcze szybciej i o wiele intensywniej nad tym pracować — przerwał mu Lunatyk.

 — Remus…

 — Nie, Harry. Powiedziałem, że ci pomogę, więc to zrobię. Przyznam, nie spodziewałem się aż takiego czegoś. To dowodzi tylko, do czego Voldemort jest zdolny. Musisz się tego nauczyć, a ja ci w tym pomogę — dodał stanowczo.

 — Dzięki — szepnął.

 — Podziękujesz, jak coś wskóramy — uśmiechnął się słabo. — Teraz bierzemy się do roboty.

Harry’ego zostawił w pokoju, bo twierdził, że mózg mu paruje i już więcej włamań do umysłu nie wytrzyma. Skończył trening rozumu z mętlikiem w głowie.

 — I jak? — spytał Syriusz, którego znalazł nad książką od czarnej magii.

 — Ten chłopak przeszedł więcej, niż myśleliśmy — odparł z pobladłą twarzą.

 — Co masz na myśli? — zaniepokoił się szczerze.

 — Chociażby to, co widzi w wizjach. Syriusz, jeśli szybko się tego nie nauczy, w końcu ucierpi jego psychika. To była tylko marna część. Sądzę, że gdybym był na jego miejscu, już dawno bym zwariował. Wyobrażałeś sobie, co widział, gdy w szoku nam o tym mówił? — Pokiwał głową. — Wyobrażenie to nic w porównaniu z tym, jak było naprawdę. Nie wiem, jak on do tej pory wytrzymywał.

 — Martwię się o to, co się z nim działo w nocy — powiedział Łapa z wyraźnym zmartwieniem. — Kiedyś wystarczyło go tylko obudzić jak ze snu, a w nocy… Próbowaliśmy wszystkiego, a on nadal się nie budził. Był gotowy nieświadomie wydrapać sobie oczy. Sam się pokaleczył. Nigdy to się nie zdarzało.

 — Może to wynik tego, że wizje są o stokroć gorsze.

 — Nie wiem, naprawdę nie wiem…

Harry postanowił zadzwonić do Silver, żeby porozmawiać z nią na mało ważne i ważne tematy. Przyłożył telefon do ucha i z uśmiechem słuchał sygnału. Cieszył się, że mimo wcześniejszego braku telefonu zapisał sobie jej numer.

 — Słucham, kto mówi?

Uśmiechnął się szerzej.

 — Twój kochany Gryfiak.

 — Furia! — krzyknęła radośnie. — Czekałam na sowę, a nie telefon. Skąd dzwonisz?

 — Syriusz kupił mi komórkę, żebyśmy mogli lepiej się kontaktować.

 — Och, to super — powiedziała ciepło. — Podziękuj mu w moim imieniu. Sowy są uciążliwe, gdy chcesz szybko się skontaktować. Co u ciebie, Gryfiaku?

 — Dużo się dzieje — westchnął. — Kiedy będziesz u ciotki?

 — Nie wiem — mruknęła, ale zaraz dodała z entuzjazmem: — Jutro rodzice wychodzą, więc mogę się wyrwać z domu bez tłumaczenia, gdzie idę.

 — Tam, gdzie zwykle?

 — Jasne. O czternastej?

 — Może być. Wtedy wszystko ci opowiem.

 — Okay. To do jutra.

 — Do jutra, wiedźmo.

 — Idź, ty nienormalny czubku.

Rozłączył się ze śmiechem na ustach.

 — I tak cię uwielbiam — szepnął Harry z uśmiechem i z myślą o przyjaciółce.

===============================

Mam do Was prośbę. Jeżeli widzicie jakieś literówki, błędy: napiszcie o tym. Czasami czytam tekst po kilka razy, a i tak mi jakieś umkną. Tutaj mogę swobodnie poprawiać błędy po opublikowaniu, a nie jak na Onecie było dwa razy więcej roboty, bo jeszcze wyrazy się sklejały.