Rozdział 3 - Czarna magia

Z rana Remus jeszcze raz przemaglował go z oklumencji, ale większych efektów nie zauważyli. Syriusz był zadowolony z tego, że Harry nie zamyka się w sobie i spotyka ze znajomymi. Dziwiło go, że Gryfon i Ślizgonka są w tak dobrych relacjach, ale czuł, że Evelyn jest godna zaufania, skoro chłopak mówił o niej tak ciepło. Pomógł mu nawet dostać się na miejsce przez teleportację. Był ostrożny, szczególnie teraz, kiedy Voldemort często dawał o sobie znać, dlatego też poczekał na Silver razem z nim, by być stuprocentowo pewnym, że chłopak jest bezpieczny. Blondynka wysiadła z Błędnego Rycerza ze skwaszoną miną. Lekko się zatoczyła, mówiąc tylko:

 — Nienawidzę tego środka transportu.

W następnej chwili uśmiechnęła się szeroko, gdy dostrzegła Harry’ego, a później otworzyła szeroko usta, gdy zauważyła, jak wielkie zmiany w nim zaszły.

 — Nie wiem, kto cię wziął w obroty, ale wielki ukłon w jego stronę. Wyglądasz jak… ciacho — wyszczerzyła się.

Syriusz zaśmiał się, gdy Furia uderzył się dłonią w czoło z rozpaczą na twarzy, a Silver zachichotała.

 — Właśnie poczułem się, jakby ktoś mnie pożerał — stwierdził Harry, a Evelyn wystawiła język.

Łapa dał im czas na pobycie ze sobą oraz rozmowę i deportował się do domu.

 — Chociaż za dużo z nim nie rozmawiałam, to go lubię — stwierdziła Silver. — Widać, że się o ciebie martwi, ale nie zachowuje się jak rzep i daje ci trochę swobody.

Przeszli się po ich ulubionym parku, rozmawiając o nieważnych sprawach. Przed oczami widzieli wspomnienia z ich wspólnego dzieciństwa. Stawek, nad którym bawili się w berka, ławka, na której grali w karty, drzewo, pod którym robili sobie piknik.

 — Wszystko jest tak samo — szepnęła Silver, siedząc na koniku, na którym bawili się, jak się wydawało, tak niedawno.

Harry usiadł po drugiej stronie i wysłał ją w górę, co spotkało się ze śmiechem dziewczyny.

 — I co mi zrobisz? — spytał, a ona uśmiechnęła się szeroko.

 — Powiem mamie — odparła z rozbawieniem.

Furia zaśmiał się. Mówili tak za każdym razem, gdy dochodziło do takiej sytuacji w dzieciństwie.

 — Tyle lat straciliśmy — powiedziała cicho. — Wszystko przez uprzedzenia i poglądy innych. Nawet nie wiesz, jak żałuję, że wtedy nie próbowaliśmy walczyć o naszą przyjaźń.

 — Nie cofniemy czasu, ale możemy naprawić błędy.

Uśmiechnęła się lekko, gdy zszedł z konika i delikatnie opuścił ją na dół.

 — Wiesz… Nigdy o tobie nie zapomniałam — powiedziała, gdy zaczęli przechadzać się po parku. — Przychodziłam tu co roku w wakacje. Brakowało mi tego.

Temat wspomnień zmienili na inny, a po jakimś czasie poczuli się, jakby tej kilkuletniej przerwy w ich przyjaźni nie było. Omijali jednak wątek wojny, wiedząc, że jest jeszcze za wcześnie na takie rozmowy. Silver, jak to miała w zwyczaju, zaczęła wpadać na szalone pomysły.

 — Na którą umówiłeś się z Syriuszem? — zapytała, patrząc w telefon.

 — Miałem zadzwonić, gdy będzie miał mnie odebrać.

 — Wiesz… Właśnie się dowiedziałam, że rodzice wrócą rano.

Furia uśmiechnął się szeroko, a oczy mu zabłysły. Wymienili spojrzenia.

 — Impreza — rzekli zgodnie ze śmiechem.

Syriusz trochę się zdziwił, kiedy Harry zadzwonił do niego wcześniej, niż się spodziewał. Aż uniósł brwi, gdy chłopak spytał delikatnie, czy miałby coś przeciwko, gdyby nie wrócił na noc.

 — A gdzie chcesz spać? — zapytał podejrzliwie.

W oddali słyszał chichot Evelyn, która powiedziała:

 — A kto powiedział, że będziemy spać?

 — Wiesz… Musimy nadrobić z Silver te pięć lat…

 — Wiesz, że trzeba być ostrożnym.

 — Wiem — westchnął ciężko. — Nic mi nie będzie.

 — Okay, tylko żebym rano nie wychodził z siebie, gdy nie zobaczę cię w łóżku albo nie dostanę wiadomości, żebym cię odebrał.

 — Nie ma sprawy.

 — Pięć lat to możecie zaszaleć — westchnął, przypominając sobie swoje lata szkolne.

 — Dzięki.

Mimo pozwolenia danego Harry’emu, Łapa co chwilę budził się niespokojny. Wiedział, że jest za niego odpowiedzialny, a czasy nie sprzyjają, żeby chłopak wychodził sam na całą noc. Jednak nie miał zamiaru trzymać go na łańcuchu, bo nie chciał, aby chrześniak myślał tylko o swoim zadaniu. Musiał odpocząć od tej myśli.

O piątej rano już był na nogach, a w jadalni natknął się na Remusa, który miał kłopoty ze snem, kiedy zbliżała się pełnia.

 — Pierwszy raz czuję się za kogoś tak odpowiedzialny — wyznał szczerze Łapa. — Myślisz, że dobrze zrobiłem, że mu pozwoliłem?

 — Nie rozmawiali ze sobą pięć lat, więc chcą się sobą nacieszyć. Z tego, co wiem, łączyła ich silna więź. Poza tym daj mu trochę odetchnąć od obowiązków.

Usłyszeli, jak drzwi cicho się otwierają i ktoś wchodzi do środka. Syriusz odetchnął w duchu, nie spodziewając się jednak tego, co zastał.

 — I jak? — zapytał na wstępie, zatrzymując Harry’ego na pierwszym stopniu.

 — Nie śpicie? — odparł niewyraźnie, ale jego głos był wesoły.

 — Jak widać — zmarszczył brwi. — Młody, odwróć się.

 — Po co? — chrząknął.

 — Bo dziwnie się zachowujesz.

 — Wydaje ci się.

Na korytarz wszedł Remus, który stanął w wejściu jak wmurowany.

 — Harry — warknął, ale w jego głosie zabrzmiało rozbawienie.

Furia nie wytrzymał i zaczął się śmiać.

 — Co jest? — spytał zdezorientowany Syriusz.

 — Chyba źle zinterpretowaliśmy twoje słowo zaszalejcie — wydusił Gryfon.

Łapa spojrzał na Lunatyka, który gestem wszystko mu wyjaśnił. Wyczuł go wyostrzonym zmysłem węchu.

 — Harry! — oburzył się animag.

 — No co? — stęknął ze śmiechem i zatoczył się niebezpiecznie.

Łapa przytrzymał go w pionie. Gdy go zobaczył, nie mógł powstrzymać uśmiechu rozbawienia. Chłopak cieszył się jak nienormalny, oczy miał wesołe i przepite, a strój w nieładzie.

 — Wiem, to było… nieodpowiedzialne i szczeniackie — zaczął Furia koślawo. — Ale raz się żyje! — ucieszył się.

Łapa pokręcił głową ze śmiechem.

 — Zaprowadzę cię lepiej do pokoju — rzekł rozbawiony. — Pogadamy, jak wytrzeźwiejesz.

 — Ależ ja jestem trześwy! Łapcio, ogarniamy!

Lunatyk zaniósł się głośnym śmiechem. Furia źle stanął na drugim stopniu i niemalże się przewrócił. Obudziła się matka Syriusza, która zaczęła na nich złorzeczyć i ich obrażać.

 — Szumowiny! Parszywe kundle! Wynoście się z mego domu, zdrajcy krwi!

Harry podszedł do tego z humorem.

 — Gnijesz na tej ścianie i z nieróbstwa siada ci na łeb tak bardzo, że to się nie mieści w głowie.

 — Ty niewychowany gówniarzu! Jak śmiesz tak się odzywać do rodziny Black!

 — Tylko do ciebie tak się odzywam, stara zołzo.

 — Wynocha z mojej posiadłości, niegodziwcu!

 — Możesz mi pogwizdać — zaśmiał się. — Słyszałem, że płótno polane benzyną pali się w mgnieniu oka. — Na jej twarzy pojawiło się przerażenie. — Kanister z benzyną mam w pokoju. Przynieść?

Szybko się zasłoniła, co Furia przyjął z rozbawieniem. Syriusz patrzył to na niego, to na portret z otwartymi ustami, a Remus trzymał się ściany, żeby nie upaść ze śmiechu.

 — Nikt nigdy nie zmusił jej do zasłonienia portretu słowami — wydusił Łapa i roześmiał się. — Chodź do łóżka.

 — Ja jestem pełen energii! Spanie jest dla zgredów! Trzeba się bawić! — krzyknął z entuzjazmem.

 — Co jak co, ale takich słów z twoich ust się nie spodziewałem. Nawet w takim stanie — podsumował Lunatyk.

 — Człowiek się zmienia, Lunio. Nie można zdziadzieć w tak młodym wieku! Silver mi to uświadomiła i chwała jej za to. Amen.

Łapa uśmiechnął się. Co jak co, ale w tym zgadzał się z dziewczyną całkowicie. Harry był zbyt młody, żeby cały czas zajmować się sprawami całego świata. Musiał korzystać z życia, póki był w tak młodym wieku.

 — To ona mnie upiła — wyznał z powagą. — Mnie: wzór Gryffindoru. Matko, sprowadza mnie na złą drogę i robi ze mnie Ślizgona.

Syriusz i Remus zaśmiali się lekko, prowadząc nieświadomego chłopaka do pokoju. Furia rzeczywiście był jeszcze pełen energii, bo kiedy doprowadzili go do sypialni, dorwał się do wieży, rozwalając głośno piosenkę.

 — … I feel it deep within. It´s just beneath the skin. I must confess that I feel like a monster… ¹

Łapa siłą usadził go na łóżku, nie mogąc się nie śmiać ze śpiewającego chłopaka. Pijany był przezabawny. Ściągnęli mu buty, ale nie mieli zamiaru męczyć się z przebieraniem go w piżamę. Kiedy runął na łóżko, powiedział jeszcze z przerażeniem:

 — Macka mnie pożera! Ej! Miałem napisać do Silver, że dotarłem!

 — Zostaw to — rzekł Łapa, wyciągając mu z dłoni telefon. — My napiszemy, a ty śpij.

 — Po co spać?! Trzeba szaleć!

Zerwał się do pionu, ale popchnęli go z powrotem, co spotkało się z jego śmiechem.

 — Juhuł!

 — Harry, śpij — zniecierpliwił się jego chrzestny.

Pierwszy raz się upił, więc powinien spać jak dziecko, a jego roznosiła energia. Odetchnęli, kiedy przerzucił się na brzuch, a po chwili uspokoił się i zasnął z otwartymi ustami.

Nie sądził, że ból głowy może nie pozwolić mu wyjść z łóżka. Uchylił powieki. Był w swoim pokoju, choć nie miał pojęcia, jak się tutaj znalazł. Zabalował z Silver – to pamiętał. Dziewczyna działała na niego bardzo mocno i zawsze udało jej się namówić go na coś szalonego. Wkradli się do klubu, bo nie byli pełnoletni, a następnie zaszaleli na całego.

Jego kącik ust uniósł się lekko. Do czego ta dziewczyna potrafiła go namówić! Co nie znaczyło, że żałował. Wręcz przeciwnie! Bawił się doskonale mimo kaca-giganta, który właśnie się ujawnił. W ustach miał kapcia, nie miał ochoty ruszyć się z łóżka, głowa tak go bolała, że wiatr za oknem był irytujący. Zwlekł się z posłania i poszedł do łazienki, żeby trochę doprowadzić się do porządku.

Pamiętał imprezę, ale film urwał mu się w momencie, gdy z Silver postanowili pójść do domów, wychodząc na świeże powietrze. Chciało mu się śmiać. On, chłopak Gryffindoru, który powinien dawać przykład innym, spił się do takiego stanu, że nie pamiętał powrotu do domu. Zaskoczyło go to, że nie poczuł się z tym źle, nie miał najmniejszych wyrzutów sumienia, że to zrobił. Ron i Hermiona w życiu nie pozwoliliby mu tak się upić. Ba! Nawet nie pozwoliliby mu tknąć alkoholu i zabalować.

Silver była Ślizgonką i robiła to, co chciała. Nie była grzeczną uczennicą, chociaż sprawiała takie wrażenie przed nauczycielami. Potrafiła wyłowić z niego diabła, który siedział w nim nierozbudzony. Przez nią chciał szaleć i nie przejmować się konsekwencjami. Dziewczyna zawsze była gotowa towarzyszyć mu w wariactwach.

Przez myśl przeleciała mu twarz Syriusza i aż zamarł. Widział go pijanego czy udało mu się uniknąć takiego spotkania? Jeśli go widział, to jak zareagował? I co powie, jak się spotkają?

Ubrał się, wcześniej biorąc prysznic, i wyszedł, zerkając na zegarek. Była pora obiadu, więc wraz z Remusem Łapa powinien być w domu. Przed drzwiami do jadalni przeżegnał się, a następnie wkroczył do środka. Na wstępie odrzucił go zapach jedzenia. Coś przewróciło się w jego żołądku i chciało wydostać się przez gardło. Twardo wszedł jednak do pomieszczenia.

 — I jak? Nagadaliście się z Silver? — zagadnął Łapa, jak gdyby nigdy nic.

Remus czytał gazetę, popijając kawę i zerkając na nich z błyskiem w oku.

 — Yhym… — wykrztusił.

 — Siadaj, zaraz obiad — rzekł Syriusz, a on opadł na krzesło, modląc się o to, żeby nie zwymiotować.

 — Dużo czasu wam to zajęło? — dodał Remus, wracając do tematu.

Pokiwał niepewnie głową. U licha, nawet nie wiedział, o której wrócił! Jednak z ich słów wynikało, że nie widzieli go w stanie niewskazanym. Wilkołak poszedł do kuchni po obiad, a Łapa krzyknął do niego:

 — Weź sok do picia!

Harry’emu zadźwięczało w uszach tak głośno, że zamknął na chwilę oczy. Lunatyk postawił na stole obiad, a Furia omal nie jęknął, gdy zapach wdarł się do jego nozdrzy. Na widok jedzenia robiło mu się niedobrze.

 — Nie ma soku, ale jest woda — rzekł Remus, stawiając pełen dzbanek na stole.

Och, woda! Powstrzymał się przed rzuceniem na napój, bo strasznie go suszyło, jednak nie chciał się wydać przed chrzestnym i wilkołakiem.

 — Smacznego, moi drodzy — powiedział Syriusz radośnie, a następnie uderzył widelcem o talerz, sprawiając, że Furia skrzywił się z bólu.

 — Wody? — zaproponował Harry’emu Remus.

 — Matko — szepnął słabo chłopak — jednak mnie widzieliście i teraz chcecie się ponabijać.

Mężczyźni zanieśli się śmiechem.

 — Wiesz, to był niecodzienny widok — zaśmiał się Łapa. — Nie pamiętasz?

 — Spadaj — szepnął niemrawo, co spotkało się z kolejnym wybuchem rozbawienia.

 — Kac to przekleństwo — powiedział były więzień z błyszczącymi oczami. — Prędzej czy później każdy to przejdzie. Ale pijany jesteś przezabawny — wyszczerzył się jeszcze.

 — Syriusz, nie dobijaj — jęknął cicho, odsuwając od siebie talerz z jedzeniem.

Remus poczochrał go po włosach i podał mu całą butelkę wody, którą chętnie wypił. Odetchnął w duchu, gdy dostrzegł, z jakim luzem podeszli do tej sprawy. Przynajmniej nie zrobili mu dzikiej awantury i zrozumieli jego młodzieńczy wybryk. Opowiadali mu, co robił i mówił po powrocie do domu, a on miał ochotę uderzyć głową w stół i jednocześnie się śmiać, jednak ból to ograniczał. Rozmowę przerwał dźwięk telefonu. Wyciągnął go z kieszeni, a jego brwi uniosły się. Jaka Erin?!

 — Halo? — rzekł niepewnie.

 — Och, cześć, Furia. Tu Erin, pamiętasz mnie? — odpowiedziała uradowana dziewczyna.

Szybko przeanalizował ludzi, z którymi się bawił, ale która to była Erin?! Syriusz, widząc jego zdezorientowanie i słysząc słowa dziewczyny, parsknął śmiechem, nie mogąc się opanować.

 — Ymm… Pamiętam — skłamał Harry, usilnie próbując sobie ją przypomnieć.

 — To super — uwierzyła mu na słowo. — Wiesz… Fajnie się wczoraj bawiłyśmy z dziewczynami. Może byś wpadł dzisiaj? Oczywiście, razem z Silver, jeśli chcesz — dodała szybko.

Na jego gust trochę za szybko. Łapa czekał, jak chłopak wypląta się z tej sytuacji. Co jak co, ale on odczytał w słowach podtekst, żeby przyszedł sam. Furia też sobie to uświadomił i myślał, jak jej odmówić, żeby nie urazić. Remus trzepnął Syriusza w łeb, żeby nie podsłuchiwał, a Harry wysłał mu zirytowane spojrzenie i już był gotowy wyjść, ale Łapa przytrzymał go w krześle z wrednym uśmiechem.

 — Jestem trochę zajęty — odparł, wbijając w chrzestnego morderczy wzrok.

Gdyby głębiej się nad tym zastanowił, mówił prawdę, bo wieczorem miał ćwiczyć zaklęcia z Syriuszem, który teraz prosił się o złamanie kilku części ciała, a szczególnie tej pomiędzy nogami.

 — Och, trudno… Może jutro?

 — Jak będę wolny, dam znać, okay?

 — Ymm… Jasne. To czekam — powiedziała z nadzieją. — Cześć.

 — Cześć.

Rozłączył się.

 — Jesteś bezlitosny — stwierdził Łapa. — Dziewczyna chce cię zaprosić na randkę, a ty ją spławiasz tak błahym tłumaczeniem.

 — Zaraz będę bezlitosny w stosunku do ciebie — warknął.

Syriusz zarechotał. Telefon ponownie się odezwał, a Harry spojrzał na niego z obawą. Z ulgą dostrzegł, że wyświetla się numer zapisany pod nazwą Silver.

 — Usmażę cię w piekle — rzekł cicho na wstępie.

 — Och, też się źle czujesz? — spytała niemrawo.

 — Tak. A Syriusz i Remus mają powód do śmiechu — burknął.

Zachichotała.

 — Ja miałam szczęście i zdążyłam trochę się doprowadzić do porządku, zanim rodzice wrócili. Dobra, to lecz kaca w spokoju, bo ja mam zamiar jeszcze pospać.

 — Czekaj — powstrzymał ją przed rozłączeniem się.

 — Co jest?

 — Która to była Erin? — zapytał ostrożnie.

 — A czemu? — odparła podejrzliwie.

 — Nie musisz wiedzieć.

Widział w umyśle jej wyszczerz, gdy mówiła:

 — Jak mi nie powiesz, to się nie dowiesz.

 — Zołza — mruknął. — Dzwoniła do mnie.

 — Aaa! — pisnęła, aż odsunął od ucha telefon, wywracając oczami, co spotkało się ze śmiechem Łapy i Lunatyka.

 — Już przestałaś sobie wyobrażać nie wiadomo co? Więc? Która to?

 — Tańczyłeś z nią na barze — odpowiedziała.

Otworzył usta z przerażeniem w oczach.

 — Ja? Na barze? — wydusił, na co Syriusz zawył radośnie.

 — No tak — zachichotała. — Mam nawet zdjęcie. Zaraz ci wyślę. Mówię ci: bierz się za nią! — dodała z zapałem.

 — Wyślij to zdjęcie i wezmę się za ciebie, ale tylko po to, żeby obedrzeć cię ze skóry — warknął.

Usłyszał jej śmiech, zanim się rozłączył. Syriusz i Remus śmiali się jak opętani, ale zerwali się do pionu, kiedy dostał wiadomość ze zdjęciem. Furia nie chciał im pokazać fotki, ale wyrwali mu telefon z ręki. Harry i jakaś ładna szatynka tańczyli na barze.

 — Ej no! Ładna! — podsumował Łapa.

Furia wyrwał mu komórkę z dłoni, mówiąc, żeby się odwalił, co go tylko rozbawiło. Jednak, chcąc nie chcąc, musiał przyznać mu rację.

Syriusz  na poważnie podszedł do swojej obietnicy dotyczącej nauczenia Harry’ego czarnej magii i jeszcze przed kolacją zaprowadził chłopaka do pokoju, żeby zacząć od podstaw.

 — Czarna magia to nie zabawa. Może uzależnić i pociągnąć na dno, tak jak to stało się z Voldemortem. Najważniejsze to panować nad sobą i tym, co się robi. Czarna magia nie musi być zła, wbrew pozorom. Jest taka sama jak biała magia, dopóki nie uzależni. Niekoniecznie szkodzi, może także pomóc. W walce jest bardziej skuteczna i z tego względu powinieneś to umieć. Powiem prosto z mostu, chociaż Dumbledore nie byłby z tego zadowolony. Bez niej masz małe szanse z Voldemortem. Biała magia ma większe szanse z czarną? Gówno prawda. Czarna bardziej odstrasza przeciwnika, co nie znaczy, że masz rzucać te zaklęcia na prawo i lewo. Z umiarem. Na początek znalazłem to: Zaklęcie Odrętwienia. Może się kojarzyć z Drętwotą, ale tutaj większe skupienie jest na konkretnej części ciała, czyli ręce. Do ręki przestaje dopływać krew, co powoduje jej odrętwienie i kłopot z rzucaniem zaklęć. Dlaczego należy do czarnej magii? Zbyt długie utrzymywanie zaklęcia powoduje martwicę ręki, a jedyny ratunek to jej amputacja.

Zaczęli zajęcia praktyczne. Harry nie czuł żadnej różnicy pod względem nauki od białej magii. Czuł się jak na zwykłej lekcji obrony przed czarną magią. Z początku nie było większych efektów, co nie było dziwne w najmniejszym stopniu.

 — Ta Erin nie jest taka zła — rzekł nagle Łapa.

Furia wypuścił ze świstem powietrze.

 — Nie zaczynaj znowu — powiedział.

 — Ale sam musisz przyznać — wyszczerzył się.

 — Jeśli zaraz nie zamilkniesz na ten temat, obiecuję, że rzucę w ciebie tym zaklęciem i uda mi się za pierwszym razem, bądź pewny — zirytował się.

Łapa zaśmiał się. Harry zerknął na niego znad okularów. Ręce tak mu się trzęsły na kacu, że nie potrafił włożyć soczewek. Wolał nie wspominać Syriuszowi, że zastanawiał się nad tym, czy nie odezwać się do dziewczyny. Nie pamiętał jej za bardzo, ale musiała go zainteresować, skoro dał jej swój numer telefonu. Tylko czy racjonalnie myślał po alkoholu? Pytał sam siebie, czy stać go na zaproszenie dziewczyny na randkę. Raz mu się udało, ale była to jedna wielka porażka, gdy Cho wybiegła zapłakana z herbaciarni. Nie chciał kolejnej takiej sytuacji.

 — Harry, pobudka — zaśmiał się Łapa.

Otrząsnął się, kiedy uświadomił sobie, że stoi w miejscu z głupią miną. Machnął różdżką, rzucając zaklęcie. Krzesło wyleciało w powietrze i rozerwało się na drzazgi. Zaskoczony aż odskoczył do tyłu.

 — O cholera — powiedział donośnie Syriusz. Dopiero po chwili ciszy, zmarszczył brwi w zamyśleniu.  — Zmieniłeś literkę w wyrazie — stwierdził. — Wyszło inne zaklęcie, które także poprawnie rzuciłeś. Widzisz… W czarnej magii dużo zaklęć jest do siebie podobnych w wymowie i łatwo stworzyć kolejne. Czasami wystarczy zmiana jednej literki i masz inną klątwę. Najwyraźniej zamiast odrętwienia, rzuciłeś rozrywające.

Harry lekko przybladł, a Syriusz zesztywniał, uświadamiając sobie, co to oznacza.

 — Rozrywające? — wydusił Harry. — Z człowieka zostałoby tyle, co z tego krzesła?

Mężczyzna kiwnął niepewnie głową w odpowiedzi. Furia automatycznie przypomniał sobie wizje, w których widok mógłby odzwierciedlać to, co właśnie sobie wyobraził.

Syriusz milczał. Chłopak rzucił zaawansowane zaklęcie czarnomagiczne bez problemu już na pierwszej lekcji. Nie miał nawet pojęcia, jak je rzucać, a jednak to zrobił.

 — Wiesz co… Może lepiej zaczniemy od niewerbalnej — rzekł po chwili.

Harry pokiwał szybko głową.

Syriusz myślał o lekcji z chrześniakiem do późnej nocy. Był zaniepokojony tym, jak szybko udało mu się rzucić tak silne zaklęcie, choć nie radził sobie z prostym. Przerzucił się na drugi bok. Porozmawiałby z Remusem, ale aktualnie był poza domem, gdyż załatwiał sprawy Zakonu Feniksa i Petera. Wstał z łóżka i skierował się w stronę kuchni, żeby napić się wody. Zatrzymał się jednak przy drzwiach do pokoju chrześniaka. Pamiętał noc, gdzie chłopaka prześladowały koszmary podsyłane przez Voldemorta. Ramiona mu zwisły. Nie potrafił mu pomóc, co doprowadzało go do szału.

Chciał tylko do niego zajrzeć, by upewnić się, że wszystko z nim w porządku. Coś opadło na dno jego żołądka, gdy dostrzegł, że nie jest. Harry leżał zwinięty w kłębek, drżąc niekontrolowanie na całym ciele. Zaciskał mocno oczy, szczęki i pięści. Jego twarz wyrażała ból. Łapa podszedł do niego, żeby wybudzić go z koszmaru. Wtedy dopiero dostrzegł, że Furia znowu poranił sobie przedramiona, a po jego policzkach płyną łzy. Przełknął ciężko ślinę, siadając obok chłopaka. Miał nadzieję, że tym razem Harry zareaguje od razu i się wybudzi. Ostatnim razem męczyli się z tym kilka minut, w czasie których Furia przeżywał istne tortury psychiczne. Pogłaskał go po głowie, wymawiając jego imię. Zacisnął powieki, kiedy zamiast się wybudzić, brunet jeszcze bardziej skulił się w sobie, wbijając paznokcie w skórę. Przytrzymał go za dłoń, gdy niemal przerył sobie nadgarstki. Jego serce zaczęło uderzać coraz mocniej, a w oczach pojawiła się iskra strachu, gdy twarz chłopaka wygięła się w grymasie cierpienia. Ciałem bruneta wstrząsały coraz silniejsze dreszcze. Zaczął się wyrywać i mamrotać coś niezrozumiałego. Łapa robił, co tylko mógł, jednak nic nie działało. Furia oddychał ciężko przerywanym oddechem, a po jego policzkach płynęło coraz więcej łez.

 — Obudź się — szepnął do siebie Syriusz z widocznym przerażeniem. — Boże, co się z tobą dzieje?

Chłopak zaczął miotać się po łóżku, choć Łapa trzymał go za nadgarstki, żeby nie zrobił sobie żadnej krzywdy. Nie potrafił go ani wybudzić, ani uspokoić. Harry męczył się na jego oczach, a on nic nie umiał z tym zrobić.

Niespodziewanie Furia zerwał się do pozycji siedzącej z szeroko otwartymi powiekami. Wyglądał dokładnie tak samo, jak poprzednio i Syriusz musiał go zapewniać, że już wszystko jest w porządku.

 — Co się ze mną dzieje? — spytał słabo Harry, dostrzegając po raz kolejny poranione przedramiona.

 — Nie wiem — odparł Łapa niewyraźnie.

Widział, że chłopakowi zamykają się oczy i jest niewyobrażalnie zmęczony. Zwykły człowiek po takich koszmarach nie mógł spać i był rozbudzony, lecz Harry reagował odwrotnie. Zasypiał na siedząco, choć próbował nad tym zapanować. Syriusz obserwował go ze zmarszczonymi brwiami. Wyglądał, jakby był na skraju wyczerpania.

 — Połóż się — powiedział cicho, a Furia od razu to zrobił i zasnął.

Łapa siedział przy nim jeszcze bardzo długo, obserwując go z niepokojem. Jego sen był już spokojny, jednak Syriusz wiedział, że nic nie jest w porządku. Musiał się kogoś poradzić. Kogoś, kto się na tym znał najlepiej. Przełknął ślinę. Była jedna osoba, która mogła odpowiedzieć na jego pytanie. Osoba, której nienawidził ze wzajemnością i której nigdy nie chciał o nic prosić. Spojrzał na Harry’ego. Musiał to zrobić. Dla niego.

¹ Skillet – Monster

================================ 

Mam nadzieję, że rozdział się spodobał.

Poza tym zapraszam na mojego bloga z szablonami. Adres w menu.