Rozdział 10 - Ponowny przydział

W jednej chwili wszystko było w całkowitym porządku, a w drugiej rozległ się chaos. Regały przewracały się, ludzie padali na ziemię, okna pękały, a ściany drgały. Harry od razu sięgnął po różdżkę, którą odnalazł w miejscu, gdzie zawsze ją trzymał, a w następnej chwili zatrzymał lampę, która pod wpływem wstrząsów spadała wprost na Malfoya, który nie był tego świadomy. Draco spojrzał na niego rozszerzonymi oczami. Furia nie wiedział, czy jest to efektem szoku czy zdziwienia, że to właśnie on mu pomógł. Z ulicy dobiegły ich wrzaski, z których wyczytali, że to śmierciożercy zaatakowali. Ludzie zaczęli wybiegać z księgarni, żeby odeprzeć atak wroga. Harry był gotowy biec za nimi, jednak został zatrzymany przez przewracający się regał na książki.

Pomieszczenie wypełnił gęsty dym, który ich oślepił. Nad nimi zaczęły latać różne przedmioty, więc padli na ziemię, aby nie oberwać w głowy. Gdzieś niedaleko coś wybuchło, a Furia poczuł, że to coś przeleciało tuż nad jego czupryną. Będąc na otwartej przestrzeni, mógł z łatwością zostać zranionym, dlatego zaczął czołgać się w stronę przewróconego regału, którego kontur dostrzegł przed sobą.

Dym zaczął powoli opadać. Ktoś przewrócił się niedaleko o czyjeś nogi. Zaczęły błyskać promienie zaklęć w pomieszczeniu. Ktoś wrzasnął czyjeś imię, lecz przez hałas nie mogli usłyszeć, o kogo chodzi. Harry wstał, gdy zaczął wyraźniej dostrzegać kształty i sylwetki. Ktoś chwycił go za ramię, a on rozpoznał głos Syriusza, który wymówił jego imię. Łapa oddychał ciężko. Draco stał z różdżką w dłoni i rozwianymi włosami. Blaise i Blake byli obok niego, gotowi do obrony. Ron, Hermiona i Ginny schronili się chwilowo pod stołem, na którym leżał regał i właśnie spod niego wychodzili.

 — Musisz uciekać — wydusił animag. — Przyszli po ciebie. Ktoś musiał nakablować.

Harry przełknął ślinę. Dwójka śmierciożerców wtargnęła do księgarni.

 — Jest!

Łapa i Furia odskoczyli od siebie, kiedy wprost w nich poleciało zaklęcie. Syriusz stracił na moment równowagę i przeleciał przez przewrócony regał. Młodszy bez zastanowienia cisnął w śmierciożercę zaklęciem oszałamiającym, które zostało odbite. Klątwą wybuchającą zdołał ich jednak pokonać w mgnieniu oka, gdyż dzięki niej wylecieli przez okno na zewnątrz.

Wąchacz pozbierał się po upadku, jednak gdy zobaczył to, co zobaczył, niemal od razu czmychnął z powrotem za regał, krzycząc tylko do Harry’ego, żeby się chował. Rzucił się do schronu w postaci biurka, które było najbliżej. Buchnęło głośno, a jego odrzuciło mocno w stronę ściany, w którą uderzył plecami z impetem, aż stracił na moment oddech. Próbując złapać do płuc tlen, widział, jak biurko, za którym chwilę wcześniej chciał się schować, teraz leci wprost na niego z zamiarem powalenia go na łopatki. Mebel odleciał w drugą stronę, odrzucony innym zaklęciem. Wreszcie udało mu się wziąć oddech. Jakie było jego zdziwienie, kiedy dostrzegł, że przed stratowaniem przez biurko uratował go Malfoy we własnej osobie.

Łapa podniósł się z ziemi przywalony książkami, klnąc głośno bez skrępowania. Wiele osób zostało ogłuszonych i byli niezdolni do walki. Harry wstał, czując zawroty głowy wywołane silnym uderzeniem nią o ścianę. Nagle przez zbitą szybę przeleciało zaklęcie pędzące wprost w niego, więc szybko się uchylił, żeby nie oberwać. Kiedy w następnej chwili przeleciała przez nią chmara uroków, wszyscy szybko padli na ziemię. Śmierciożercy dostali się do środka z zamiarem dorwania Harry’ego, co dali mu jasno do zrozumienia, gdy niemal wszyscy na raz wycelowali w niego różdżkami. Odskoczył przed Cruciatusem, a w następnej chwili z boku zaatakowano napastników.

Łapa, widząc, że jego chrześniak nie zdążył uciec z ulicy Pokątnej przed śmierciożercami, zaczął ciskać w nich zaklęciami na oślep, żeby odwrócić ich uwagę. Ron, Hermiona, Ginny oraz kilku innych klientów księgarni szybko do nich dołączyli. Furia także to zrobił bez wahania. Ślizgoni zostali zaatakowani z takim samym zapałem, dlatego musieli się bronić.

Promienie zaklęć świstały po całym pomieszczeniu, niszcząc książki, meble i ściany. Z księgarni zrobiła się istna ruina, lecz nikt nie zwracał na to uwagi, gdyż życie było ważniejsze.

Harry nie wiedział, co sądzić o Ślizgonach, którzy uważani byli na sługusów Voldemorta i zło wcielone. Teraz zaprzeczali takim opiniom – walczyli ze śmierciożercami, choć było widać ich wahanie. Nie była to improwizacja, gdyż pozbawiali przytomności wrogów, samemu będąc ranionymi. Przypadkowo Furia wpadł w sidła śmierciożerów razem z Blaisem Zabinim. Poradzili sobie tak dobrze, że sami się zdziwili. Bronili się wzajemnie, uzupełniali się i niesamowicie zgrali w pojedynku. Nie szczędzili czarnomagicznych zaklęć, co obaj dostrzegli, choć robili to niewerbalnie. Obaj odskoczyli do tyłu, kiedy tuż przed nimi śmignęła Avada Kedavra. Potknęli się o połamaną szafkę, przez co stracili przewagę, którą odzyskali dzięki pomocy zaklęcia odbitego rykoszetem, uderzającego w jednego z napastników. Ledwo pokonali dwójkę śmierciożerców, kiedy kryształowa lampa zaczęła odczepiać się od sufitu. Harry doskoczył do Blake i pociągnął ją za rękę, gdyż stała tuż pod nią. Dziewczyna podskoczyła, kiedy lampa rozbiła się tuż pod jej nogami. Spojrzała zaskoczona na Furię, który już odparł skierowany na nich atak. Dostrzegając nadbiegającego śmierciożercę, szybko rzuciła się w wir walki.

Ostry wybuch przerwał walkę. Harry poczuł, jak drugi raz tego dnia uderza z impetem w twardą powierzchnię. Przez chwilę nie miał pojęcia, gdzie jest i co się dzieje, ale kiedy sobie to uświadomił, już było po bitwie. Próbował wstać, lecz ból powalił go na ziemię. Czuł, jakby głowa miała mu zaraz wybuchnąć lub zapłonąć żywym ogniem.

 — Siedź, bo uderzyłeś potylicą w kant półki.

Nawet nie wiedział, kto to powiedział, ale postanowił posłuchać tej osoby.

 — Widzę trzech Malfoyów — poskarżył się. — Jakby jeden mi nie wystarczył.

Jakaś dziewczyna niedaleko wybuchnęła chichotem, a sam zainteresowany prychnął. Furia zamrugał kilka razy.

 — Poznajesz? — spytał Remus.

 — Voldemort?

Lunatyk wywrócił oczami z rozbawieniem.

 — Aż tak bardzo jestem do niego podobny? A może po prostu wszędzie go widzisz?

 — Coś mi się w głowie popie*doliło — palnął bez zastanowienia.

 — Harry! — oburzyli się zgodnie Syriusz i Hermiona.

 — Och, to przez to uderzenie — rzekł szybko, co spotkało się z chichotem Jasmine, jak się okazało.

Toby i Teodor zerknęli na siebie z minami niedowierzania.

Okazało się, że Jasmine ma rozciętą rękę, choć nie narzekała na ból, a Blaise skręconą kostkę. Powierzchownymi ranami zajęli się sami, lecz z pozostałymi musieli wrócić do domu. Ron, Hermiona i Ginny wraz z pozostałymi Weasleyami przyszli na Grimmauld Place 12, zostawiając Ślizgonów w zastanowieniu.

 — To na pewno ta fretka nakablowała, że tam byliśmy! — wściekał się Ron, nie zważając na krzywiącego się z bólu Furię.

 — Nie ma pewności. Mógł to zrobić każdy, kto rozpoznał Harry’ego — powiedział trzeźwo Lunatyk.

 — Ale to on jest synem śmierciożercy i naszym wrogiem! — upierał się przy swoim.

Furia chwycił się za kark, czując niesamowity ból całej czaszki i tyłu szyi. Krzyki Rona sprawiały, że rozsadzało mu głowę, obraz się rozmazywał, a pozostałe głosy słyszał jak zza mgły. Kiedy jego dłoń dotarła do linii włosów, poczuł kleistą substancję. Lekkie przekręcenie głowy było niemal niewykonalne, bo zaczęła mu ciążyć. Dopiero po chwili zorientował się, że ta substancja to krew wypływająca z rozciętej skóry. Jego domysły potwierdziły się, kiedy spojrzał na zakrwawioną dłoń.

 — Remus… — usłyszał zza mgły Syriusza, a po chwili ktoś przyłożył mu do głowy coś lodowatego.

Wzdrygnął się.

 — Myślałem, że tylko będziesz miał guza — stwierdził były nauczyciel stojący przed nim. — Trzymaj, złagodzi ból. Zaraz to usuniemy.

Przytrzymał ręcznik owijający lód przy ranie. Remus wyszedł gdzieś na chwilę, a jakiś czas później wrócił z fiolką eliksiru. Łapa spojrzał na przyjaciela niepewnie. Znowu musieli podać mu jakiś eliksir…

 — Eliksir przyspieszający gojenie się ran — powiedział Lunatyk, podając chłopakowi fiolkę, której zawartość Furia wypił.

Poczuł mroźne powietrze owiewające jego głowę, a po chwili po ranie nie było ani śladu. Remus usunął krew machnięciem różdżki.

Weasleyowie wrócili do Nory wraz z Hermioną.

 — Domyślacie się, kto mógłby nakablować? — zapytał Łapa. — Ślizgoni nie wyglądali, jakby wiedzieli o ataku. I, co ważne, walczyli przeciwko śmierciożercom, co nie wyglądało na improwizację.

 — Nie mam pojęcia — mruknął Harry. — Mam kompletny mętlik w głowie. Może po prostu na ulicy w tym czasie był jakiś śmierciożerca, który mnie rozpoznał.

Syriusz westchnął ciężko.

 — Co my z tobą mamy…

 — Same problemy — odmruknął niechętnie.

Remus poczochrał go po włosach. Gdyby Harry tylko wiedział, ile daje im radości…

Wieczorem Furia wyszedł do Erin, wcześniej wysłuchując obaw chrzestnego:

 — Nie chcę być jeszcze dziadkiem, pamiętaj o tym.

 — Taki wiek, że powinieneś — odparował Harry.

 — Ej! — oburzyli się zgodnie mężczyźni, a Furia uśmiechnął się przepraszająco do Lunatyka, który nic nie zawinił.

Syriusz obraził się jak dziecko, a młodszy tylko się roześmiał i wyszedł.

Erin rzeczywiście była sama w domu. Wytłumaczyła mu, że jej rodzice z małą siostrą pojechali do ciotki na noc.

 — Zakupy udane? — zapytał Harry z błyskiem w oku.

 — Powiedzmy — odpowiedziała, wytykając mu język.

Zaskoczył ją, kiedy była w kuchni. Uniemożliwił jej wyjście, opierając dłonie o blat tak, że stała między nimi.

 — A ten atak w księgarni co miał znaczyć? — mruknął jej do ucha, a ona zagryzła wargę, nie odwracając się.

 — Ymm… Takie tam — odpowiedziała lekceważąco, ale zamknęła oczy, kiedy pocałował ją w szyję, obejmując od tyłu.

Niekontrolowanie odchyliła mocniej głowę, dając mu do zrozumienia, żeby nie przestawał. Dopiero po chwili zorientowali się, że woda na herbatę już się gotuje, a czajnik głośno gwiżdże. Harry wyłączył go na oślep, odwracając Erin w swoją stronę. Przyciągnęła go mocno do siebie i pocałowała w usta, ujmując jego twarz w dłonie. Pisnęła, kiedy podniósł ją do góry i zaniósł do salonu na kanapę.

 — A herbata? — powiedziała między pocałunkami.

 — Później — mruknął, nie przestając jej całować.

 — Na noc?

 — Ymm…

 — To niezdrowe.

Westchnął i usiadł prosto.

 — To daj tę herbatę — stwierdził ze zrezygnowaniem.

Erin nagle zachichotała i rzuciła się na niego ze śmiechem, całując w usta. Usiadła na nim okrakiem i już nie wypuściła ze swoich objęć przez kolejne godziny.

W związku z Bitwą Myśli i pobytem Harry’ego w Hogwarcie, żaden z czwórki mężczyzn nic nie wymyślił. Wiedzieli, że pomysł ze Snapem w pokoju wspólnym Gryfonów nie wypali. Syriusz po prostu się bał. Bał się o chłopaka, który nie miał mieć ochrony w trakcie walki umysłowej z Voldemortem w postaci człowieka.

 — Musi być jakieś wyjście — powiedział stanowczo.

 — Nie ma — odparł cicho Harry. — Nic nie wypali, kiedy jestem w Gryffindorze. Nie chcę, żeby wiedziała o tym cała szkoła, a tak będzie, jeśli Snape pojawi się w moim dormitorium.

 — Gdyby było możliwe zorganizowanie jakiegokolwiek pokoju, w którym nikt by nic nie podejrzewał — westchnął Lunatyk.

 — Zawsze wszyscy mieli wspólne dormitoria — mruknął Łapa. — Jeśli zaczniemy namawiać  Dumbledore’a, to od razu się zorientuje, że coś chcemy ukryć.

 — Sytuacja bez wyjścia — stwierdził Harry. — Muszę liczyć na to, czego się nauczyłem do tej pory.

 — Bez niczyjej pomocy? — zwątpił Remus. — To będzie naprawdę trudne.

 — Wiem, ale czy mamy inne wyjście?

Zamilkli.

Snape coraz częściej przychodził sprawdzać jego umiejętności, a Syriusz dostrzegł, że nauczyciel zmienił podejście do jego chrześniaka. Bardziej skupiał się na tym, co ma mu przekazać, a nie na docinaniu mu i wyśmiewaniu się. Chłopak z kolei podszedł do sprawy bardzo poważnie. Starał się z całych sił, ćwiczył, gdy tylko mógł. Łapa cieszył się, że mimo sytuacji Harry się nie poddawał. Sam nauczył go już teleportacji, na którą Furia zdobył licencję po egzaminie. Chłopak przyswoił także magię niewerbalną. Znał również podstawy animagii, jednak Łapa powtarzał mu, żeby zostawił ją sobie jako dodatek i aby skupiał się na magii umysłu. Czarna magia była teraz najważniejszą rzeczą zaraz po niej.

Severus, na prośbę Harry’ego, co zdumiało nie tylko samego zainteresowanego, ale także Łapę i Lunatyka, zgodził się uczyć Furię magii umysłu także w szkole.

 — Nie znam nikogo innego, kto mógłby mi w tym pomóc — powiedział do chrzestnego i wilkołaka, kiedy o tym rozmawiali. — Nie mogę stać w miejscu. W końcu opanuję tę cholerną oklumencję. Nie ma, że boli. Wtedy będę potrzebował kogoś, kto zna magię umysłu nie tylko z książki.

Słysząc zapał w jego głosie i wreszcie jego wiarę w siebie, nie mogli się z nim nie zgodzić. Przekazali mu tylko swoje poparcie w tej sprawie z myślą, że będą go wspierać.

Syriusz miał dostawać się do Hogwartu tajemnymi przejściami, żeby kontynuowali naukę czarnej magii w ukryciu przed dyrektorem.

Na peron 9 i ¾ dostali się dziesięć minut przed czasem. Zarówno Syriusz, jak i Harry, zrobili sporo zamieszania swoją obecnością – w przypadku Łapy – i wyglądem – w przypadku Furii.

 — Chłopie, jeszcze będziesz miał fanklub w szkole — zaśmiał się animag, gdy zauważył grupkę dziewczyn, które patrzyły w stronę chłopaka ze zdumieniem.

 — Erin tam stoi — rzekł Lunatyk.

 — Wiem. Mamy zamiar zrobić jutro aferę — wytłumaczył. — No wiecie… Skąd Potter zna nową uczennicę. — Łapa zaśmiał się, a Remus pokręcił głową z rozbawieniem.  — Z Silver też — dodał Furia ze śmiechem, kiedy zauważył dziewczynę, która dyskretnie im pomachała.

Weasleyowie pojawili się chwilę przed odjazdem pociągu. Harry przywitał się z nimi i uśmiechnął miło do pani Weasley, która go przytuliła. Artur Weasley ścisnął mu dłoń. Nie zdążyli zbyt długo porozmawiać, gdyż wybiła godzina odjazdu pociągu. Syriusz mrugnął łobuzersko do Harry’ego, który uśmiechnął się w odpowiedzi. Chwilę później peron zniknął mu z oczu.

Ron szukał przedziału, idąc na przedzie. Harry szedł za Hermioną, która rozmawiała z rudzielcem. Ginny zniknęła z koleżankami ze swojego roku. Ron minął kolejny przedział, gdy Furia dostrzegł Erin siedzącą samotnie przed książką.

 — Tu jest wolne — stwierdził do nich.

Słysząc jego głos, dziewczyna spojrzała w górę. Furia uśmiechnął się do niej lekko.

 — Możecie siadać — powiedziała dziewczyna przyjaźnie.

Weszli do przedziału. Z pomocą Rona Harry wrzucił bagaże na półkę. Hermiona w tym czasie przywitała się z Erin, przedstawiając także dwójkę chłopaków. Furia miał ochotę się zaśmiać. Gdyby wiedziała, jak oni dobrze się znają…

 — Nigdy wcześniej cię tutaj nie widziałam — zagadała Granger.

 — Przeniosłam się z Beauxbatons — odpowiedziała.

 — Och, na który rok?

 — Szósty.

 — O, więc będziemy na jednym roku — stwierdziła Hermiona z uśmiechem. — Może trafisz do naszego domu.

 — Domu? — udała, że nie wie, o co chodzi, chociaż jej chłopak dokładnie wytłumaczył zasady panujące w Hogwarcie.

Gryfonka zaczęła opowiadać o szkole, Ron co chwilę coś dopowiadał, a Furia obserwował ich zachowanie.

 — Macie tu jakieś sporty? — zaciekawiła się Erin.

 — Jasne, quidditch — odpowiedział Ron. — Harry jest szukającym Gryffindoru. Farciarz, załapał się do drużyny już w pierwszej klasie.

 — O której macie spotkanie prefektów? — zapytał nagle Furia.

Hermiona szybko zerknęła na zegarek.

 — Ron! Spóźnimy się!

Wybiegli z przedziału, zostawiając Erin i Harry’ego sam na sam.

 — I co teraz, farciarzu? — spytała figlarnie.

 — Myślę, że powinniśmy się lepiej poznać, skoro mamy być na jednym roku — odparł poważnie.

Zaśmiała się.

 — Taa… Chyba głębokość swoich gardeł — stwierdziła z rozbawieniem.

Harry wycelował różdżką w drzwi, rzucając na nie zaklęcie alarmujące i parzące. Erin wślizgnęła się na jego kolana i pocałowała mocno w usta. Nagle alarm zaczął działać, dziewczyna zeskoczyła z niego jak oparzona, a drzwi się otworzyły.

 — Wiedziałam, że was nakryję — wyszczerzyła się Silver.

 — Zabiję cię — odetchnęła nowa uczennica.

 — Widziałam, że Granger i Weasley wychodzą, więc postanowiłam wpaść na sekundę. Nadal trzymamy się planu?

 — Jasne — odpowiedział Harry. — Udajemy, że jesteśmy dla siebie obcy do jutra. Mam nadzieję, że Malfoy nic nie wyklepie.

 — Wtedy mówi się trudno — stwierdziła Silver. — To uciekam, a wy tu nie szalejcie za bardzo — mrugnęła do nich. — A to zaklęcie parzące jest chamskie — dodała obrażona.

Zaśmiali się, a ona wyszła.

Erin i Harry postanowili powstrzymać się przed pokazywaniem sobie uczuć, żeby nie było żadnej wpadki. Ron i Hermiona wrócili jakiś czas później, kiedy rozmawiali na błahe tematy. Co chwilę ktoś wpadał, żeby się przywitać.

Wreszcie dojechali do Hogwartu i wysiedli z pociągu.

 — Pirszoroczni, do mnie!

 — Chyba muszę iść z pierwszakami — stwierdziła niepewnie Erin.

 — Do przydziału pewnie tak — odpowiedziała Hermiona.

Dziewczyna skierowała się do Hagrida, a pozostała trójka ruszyła w stronę powozów. Chwilę później już byli w Hogwarcie. Wielka Sala jak zwykle wprawiła ich w zachwyt, choć widzieli ją już wielokrotnie. Uczniowie rozsiedli się przy swoich stołach, czekając na rozpoczęcie ceremonii. Harry nie zwrócił uwagi na wlepione w niego spojrzenia. Kilka minut później pierwszoroczni zostali wprowadzeni do Wielkiej Sali. Sporą sensację wzbudziła Erin idąca zaraz za nimi. Furia usłyszał szepty i pytania, kim ona jest. Szum został uciszony przez wstającego Dumbledore’a.

 — Witajcie w nowym roku szkolnym — zaczął dyrektor. — Jak co roku pragnę was poinformować o zasadach panujących w naszej szkole. Wstęp do Zakazanego Lasu jest zabroniony. Każdy uczeń ma obowiązek po godzinie dwudziestej drugiej znajdować się w swoim dormitorium. Jeżeli ktoś złamie tę zasadę, kara go nie ominie. Pragnę powitać naszego nowego nauczyciela od obrony przed czarną magią, profesora Liama Collinsa.

Powstał mężczyzna mogący mieć nie więcej niż czterdzieści lat. Miał ostre rysy twarzy, lekko podłużną twarz i delikatny zarost. Jego ciemnokasztanowe włosy opadały swobodnie na czoło, a piwne oczy przeszywały uczniów. Hogwartczycy zabili brawa, a ten usiadł.

Furia nie potrafił wywnioskować, jakim człowiekiem mógł być nowy profesor, ale wolał, żeby był bardziej kompetentny od Umbridge.

 — Do naszej szkoły doszła nowa uczennica, która zostanie przydzielona do któregoś z domów razem z pierwszorocznymi. Erin Parker dołączy na szósty rok nauki.

Harry poczuł na sobie czyjeś spojrzenie. Przeniósł wzrok przed siebie. Malfoy patrzył na niego z uśmieszkiem pełnym zrozumienia. Furia postanowił go zignorować i ponownie spojrzał w stronę stołu nauczycielskiego.

 — Rozpocznijmy ceremonię przydziału — rzekł Dumbledore i usiadł.

McGonagall postawiła stołek i położyła na nim Tiarę Przydziału, która zaczęła mówić pieśń o szkole i każdym domu. Lecz to, co powiedziała na samym końcu sprawiło, że wszyscy zamarli, nawet nauczyciele.

Tiara rozstrzyga los wielu,

lecz popełniony błąd jest zbyt wielki.

Każdy uczeń ponowny przydział przejść musi,

by uczeń połączył wszystkie domy.

Bo tylko wspólnie pokonacie wroga,

który zło szerzy na świecie.

Porażki i błędy zbliżą,

nienawiść zamieni się w przyjaźń.

Tam, gdzie każdy trafić powinien,

tam teraz trafić musi.

Każda osoba znajdująca się w pomieszczeniu była w szoku, nie pomijając samego dyrektora. Nagle rozległy się szepty, które zamieniły się w istny chaos.

 — Co ta czapka bredzi? — rzekł Ron z rozszerzonymi oczami.

 — To, Ron, że każdy przejdzie ponowny przydział — odparła zaskoczona Hermiona. — To nigdy nie miało miejsca w historii szkoły.

Harry siedział jak wmurowany. Jego myśli przelatywały mu przez umysł jedna za drugą. Ostatnie słowa Tiary sprawiły, że odczuł nagły uścisk w żołądku.

 — I tak wszyscy znajdziemy się tutaj, no nie? — powiedział pewnie Ron.

Nic nie odpowiedzieli, a Harry dziękował w myślach Dumbledore’owi, że w tym momencie wstał i uciszył uczniów.

 — Jest to nieprawdopodobne zdarzenie, ale zgodnie z wolą Tiary Przydziału każdy uczeń zostanie jeszcze raz przydzielony do domu. — Podniósł głos, kiedy rozległ się szum: —  Zaczniemy od pierwszorocznych. Następnie rocznikami i według domów ustawicie się przed schodami.

McGonagall była wyraźnie rozchwiana emocjonalnie, widząc, co dzieje się w szkole, ale zaczęła wyczytywać nazwiska pierwszorocznych, którzy zostali przydzieleni. Erin była ostatnia i trafiła do Ravenclawu.

 — Drugi rocznik, Slytherin — wywołała McGonagall.

Uczniowie Slytherina z drugiego roku stanęli przed Tiarą Przydziału. Jedna osoba została przydzielona do Hufflepuffu.

Harry’emu głowa pulsowała. Był prawie stuprocentowo pewny, co się stanie, gdy to on usiądzie na taborecie i nałoży czapkę. Wiedział, że teraz nie będzie miał wyboru. Spojrzał na Rona i Hermionę. Z drugiej strony dalsze użeranie się z nimi w Gryffindorze by go załamało. Po tym, co zrobili, wiedział, że już im nie zaufa. Miał spać z Ronem w jednym dormitorium? Przyjrzał się Hermionie, która patrzyła niespokojnie na przydział. Czyżby miała zmienić dom?

Na drugim, trzecim i czwartym roczniku doszło do kilkunastu zmian. Puchon trafił do Gryfonów, Krukon do Slytherinu. W sumie z Gryffindoru odeszły cztery osoby, doszło pięć. Krukoni zyskali cztery osoby, tracąc przy tym dwie. Puchoni z kolei dostali pięciu nowych uczniów, pozbywając się czterech. Najmniej zmian zaszło w Slytherinie: odeszły dwie osoby, doszły także dwie. Na piątym roczniku doszło tylko do dwóch zmian: Puchon trafił do Gryffindoru, Krukon do Puchonów. Ginny została w Gryffindorze, a Luna w Ravenclawie.

 — Szósty rocznik, Slytherin. — Ślizgoni stanęli przed kobietą, która omiotła ich spojrzeniem i wywołała pierwszą osobę: — Evelyn Shirley.

Silver usiadła na taborecie, a wicedyrektorka włożyła na jej głowę Tiarę.

 — Slytherin!

Podobnie było z resztą Ślizgonów.

 — Szósty rok, Ravenclaw.

Harry’emu serce biło coraz mocniej. Gryfoni z innych roczników debatowali, kto z szóstej klasy może zmienić dom, jednak po takich zmianach nikt nie był już niczego pewny. Z Ravenclawu odeszła jedna osoba: Padma Patil dołączyła do Gryffindoru, czyli do swojej siostry.

 — Szósty rocznik, Gryffindor.

Harry miał wrażenie, że zaraz zejdzie na zawał. Nie bał się decyzji. Bardziej bał się reakcji i tego, co miało być później. Wstali. Mijali uczniów, którzy ich obserwowali. Stanęli przed schodami. Pogódź się ze swoim losem – podpowiedział Harry’emu głosik.

 — Dean Thomas.

 — Gryffindor!

 — Lavender Brown.

 — Gryffindor!

Nie zostawiaj mnie na sam koniec – stęknął Harry w myślach. Wiedział, że właśnie wtedy będzie w samym centrum uwagi i to dłużej niż inni. Przecież był Wybrańcem! Powinien być przykładem!

 — Ronald Weasley.

 — Gryffindor!

 — Parvati Patil.

 — Gryffindor!

 — Hermiona Granger.

Dziewczyna usiadła na taborecie, nie patrząc na stojących przed nią Gryfonów.

 — Ravenclaw!

Gryfoni zamarli, gdy to usłyszeli. Harry pomyślał, że mogli się tego spodziewać. W końcu była mózgiem Gryffindoru. Teraz miała stać się mózgiem Ravenclawu.

McGonagall spojrzała po chwili na pozostałych uczniów. Został on i Neville.

 — Harry Potter.

Przy nikim nie było takiej ciszy, co go tylko zdołowało. Musieli się tak na niego gapić?! Przełknął ślinę i usiadł. Czapka dotknęła jego głowy.

 — Harry Potterze, znowu się spotykamy. Chyba wiesz, gdzie cię przydzielę.

Domyślam się.

 — To tam powinieneś być od samego początku. A więc…

Cisza była teraz czymś najgorszym, a twarze uczniów w niego wpatrzone natrętne.

 — Slytherin!

=============================

Tamdam! I jak? Wiem, wiem, pieśń Tiary jest... ekhm... ale nie potrafię pisać takich pieśni xD

Frigus, ogólnie nazwa brzmi „Harry Potter i Bitwa Myśli”, ale jakoś „Harry Potter” nie używam, bo w nagłówku wydaje mi się to oczywiste, skoro jest na nim Daniel xD A w adresie jakoś bardziej podobało mi się bez „HP” xD

Jakiś Anonim zadał pytanie odnośnie kolejności pisania moich opowiadań. Frigus odpowiedziała, ale nie wiem, czy szanowny Anonim przeczytał odpowiedź ;) Najpierw była „Siła Życia/Mrok Dnia”, później „Drugie Oblicze/Diament Ciemności” (najpierw na onecie, później został przeniesiony na blogspot) i dopiero „Bitwa Myśli”. Do każdego bloga odnośniki w „Linkach”.