Rozdział 9 - Teleportacja

Wakacje upływały bardzo wolno. Harry przeznaczył czas na spotkania z Erin lub Silver. Remus cały czas trenował z nim oklumencję i musiał przyznać, że chłopak jest bliski osiągnięcia sukcesu. Potwierdził swoje przypuszczenia, kiedy Snape postanowił sprawdzić, jak Gryfon sobie radzi, a Furia podołał wyzwaniu, broniąc twardo swojego umysłu. Nawet Severus był pod wrażeniem szybkości, z jaką brunet opanował tę dziedzinę magii. Nadal powtarzając oklumencję, mieli zacząć trudniejszą dziedzinę, jaką była legilimencja. Początkowo ofiarami miały być małe zwierzęta typu mysz czy pająk.

Voldemort nadal atakował jego umysł w trakcie snu, jednak teraz Harry próbował się bronić. Kiedy Czarny Pan dostawał się do jego głowy, zaczął to odczuwać znacznie wcześniej niż wtedy, gdy nie znał oklumencji. Nie pozwalał sprawiać sobie bólu tak, jak ostatnim razem, choć rzadko udało mu się tego uniknąć. Na prośbę Furii Remus przestał włamywać się do jego umysłu.

 — Nie mam próbować? — upewnił się Lunatyk, kiedy Harry mu o tym powiedział.

Pokiwał głową.

 — W końcu sam muszę się tego nauczyć, a kiedy jest tylko on… mniej boli — szepnął.

Pamiętał jego słowa, gdy tej samej nocy Riddle go zaatakował. Razem z Syriuszem był przy chłopaku, kiedy ten zmagał się z wyzwaniem. Pomagali mu przywrócić kontakt z rzeczywistością. Za radą Snape’a włączali muzykę, mówili do niego i stali tak, aby ich widział. Voldemort uznał Gryfona za królika doświadczalnego i próbował na nim wszystkich swoich sztuczek.

Łapa i Lunatyk przeżyli cios prosto w serce, kiedy pewnej nocy Harry otworzył puste oczy z bólem na twarzy, by po chwili chwycić się za głowę, niemal wyrywając sobie włosy, powtarzając, że zaraz oszaleje. Płakał jak małe dziecko, kiedy Voldemort używał na nim kolejnej dziedziny magii umysłu. Syriusz tulił go do siebie, mówiąc mu, że to tylko zagrywki Riddle’a, że ma się uspokoić, bo wtedy uda mu się go pokonać. Było to trudniejsze, niż sądził. Fursacja¹, czyli umysłowe doprowadzanie do szaleństwa, była jedną z najgorszych dziedzin magii umysłu; zdążyli się o tym przekonać. Nie wiedzieli, co Czarny Pan z nim robi, ale chłopak nie potrafił zachować spokoju.

 — Nie poradzimy sobie. Powiadom Snape’a — szepnął Syriusz do Lunatyka, widząc stan, w jakim był jego chrześniak.

Mistrz Eliksirów zjawił się dość szybko i po tym, co zobaczył, wiedział, że nie jest dobrze.  Gdyby nie szybkie reakcje Łapy, Harry zapewne wyrwałby sobie włosy, wydrapał oczy, pokaleczył się, a może nawet próbowałby popełnić samobójstwo. Syriusz był przerażony tym, jak zachowywał się chrześniak. Jego słowa, żeby go zabił i nie męczył, były nożem wbitym prosto w serce. Snape nie widział innej opcji niż włamanie się do umysłu chłopaka, gdzie miało dojść do rozszarpywania. Łapa poczuł, jak mocno Harry zacisnął pięści na jego koszulce, kiedy w jego głowie rozpoczęła się bitwa. Chłopak skulił się mocno w jego ramionach, jęcząc cicho z bólu. Syriusz przytulił go mocniej do siebie, próbując uspokoić. Kiedy Severus wyrwał się z jego umysłu, Furia nagle stał się bezwładny. Nie miał siły nawet siedzieć z pomocą Łapy. Mężczyzna położył go na łóżku zaraz po tym, jak ten zasnął wyczerpany.

Kolejnego ranka Harry był bardzo przemęczony. Silver spojrzała na niego z obawą, kiedy spotkali się po obiedzie.

 — Furia, co się z tobą dzieje? — zaniepokoiła się.

 — Mam trochę problemów — odparł cicho.

 — Och, może mogę ci pomóc?

 — Nie, nie możesz, Silver. Ale dzięki — odpowiedział z wdzięcznością. — Evelyn?

 — Tak?

 — Musimy wreszcie porozmawiać na temat twoich poglądów w sprawie Voldemorta — szepnął.

Odwróciła wzrok.

 — Wiem — westchnęła. — Musisz wiedzieć, co o tym sądzę, skoro się przyjaźnimy. — Zacisnęła powieki. — Mam do niego dołączyć po zakończeniu szkoły — szepnęła z bólem. — Ja… nie chcę. Nie chcę być śmierciożercą, ale… chyba nie mam wyboru.

 — Masz wybór, Silver.

 — Moja mama jest neutralna, tata też, ale o nich też się upomina. Nie wiem, co robić. Jak każdy chcę odczuwać wojnę w jak najmniejszym stopniu, wiedzieć, że zwycięży strona, po której stoję. Jednak nie wiem, w co mam wierzyć. Nie chcę być jego pieskiem, ale nie chcę też widzieć, jak cierpią moi najbliżsi, rozumiesz?

 — Całkowicie — odparł. — To od ciebie zależy, co zrobisz. Nie chciałbym zobaczyć cię po drugiej stronie. Wiesz, że ja twardo będę trzymał stronę, po której jestem, bo mam powód i to niemały. Chciałbym, żebyś była ze mną i uwierz, że robię, co mogę w tej sprawie.

Spojrzała na niego z niezrozumieniem i troską, kiedy skrzywił się delikatnie, a w jego oczach pojawił się ból.

 — Nie jest łatwo. Szczególnie, że… — ugryzł się w język. — Naprawdę próbuję.

 — Harry, o czym ty mówisz? — zaniepokoiła się.

 — Po prostu… zdecyduj. Daj mi odpowiedź, gdy to zrobisz. Nie będę cię potępiać. Nie pytaj — dodał, gdy zobaczył, że otwiera usta. — Wiedz tylko, że robię, co mogę, żeby on… zniknął — przełknął z trudem ślinę.

Spotkanie przebiegło w cięższej atmosferze niż zwykle. Harry był wyraźnie spięty, a Evelyn martwiła się o niego z tego powodu. Jednak chłopak wiedział już, jakie jest zdanie Ślizgonki na temat Voldemorta i jego poglądów, a to dużo znaczyło.

Również z Syriuszem Furia spędzał dużo czasu. Teleportację miał już za sobą. Zapisał się nawet na egzamin, po zdaniu którego miał uzyskać licencję na legalne deportowanie się z miejsca na miejsce.

 — To nic trudnego — mówił Łapa na lekcji. — Po prostu skupiasz się na miejscu, w które chcesz się dostać. To najważniejszy punkt z całego procesu deportacji. Później wyobrażasz sobie, że znikasz i… to tyle. Pierwsze przetransportowania często kończą się upadkiem na tyłek, ale po którymś razie można opanować chwilowe zachwianie równowagi. Jeśli szybko ci pójdzie, popracujemy jeszcze nad szybkością deportacji, która przydaje się w walce, gdy musisz natychmiast uciec. Na razie jednak skup się na samym tym, żeby się deportować. Tylko dokładnie wyobraź sobie punkt, w którym chcesz się znaleźć. Inaczej możesz wpaść na coś typu krzesło, stół czy człowiek.

Jak się okazało, deportacja nie była wcale taka trudna, jak to sobie wcześniej wyobrażał. Wystarczyło dokładnie znać miejsce, w którym chciał się pojawić. Syriusz narysował po przeciwnej stronie pokoju krzyżyk i to tam miał się przedostać.

 — Ściągnąłem na ten czas zaklęcie blokujące deportację — powiadomił Łapa.

Syriusz zajadał popcorn, czekając cierpliwie na pierwsze efekty. Po dziesięciu minutach chłopak zniknął, lecz pojawił się na biurku, z którego z hukiem spadł, kiedy nim zachwiało. Wąchacz zaczął rechotać jak oszalały, widząc jedynie nogi Harry'ego wystające zza biurka.

 — Zabiłem się. I to przez ciebie, Black — stęknął.

 — Nie moja wina, że wyobraziłeś sobie biurko zamiast krzyżyka — roześmiał się.

Z żałosną miną Furia podniósł się do pionu i próbował tym razem wylądować w odpowiednim miejscu. Gdyby nie twardy upadek po stracie równowagi, zapewne by się z tego ucieszył, a tak jedynie skrzywił się z bólu i spojrzał ostro na chichoczącego Łapę. Zmrużył oczy, a chwilę później zniknął, by pojawić się tuż za nim na łóżku i zdzielił go poduszką przez łeb. W zamian pudełko z popcornem wylądowało na jego czuprynie w akcie zemsty. Harry uderzył go ponownie poduszką. Syriusz zaczął wrzeszczeć jak opętany o pomoc do Lunatyka, kiedy chrześniak okładał do materiałem, a on nie mógł sięgnąć do innej poduszki, żeby się odegrać. Remus wpadł do środka i gdy zobaczył sytuację, powiedział z irytacją:

 — Ty kretynie, myślałem, że coś poszło nie tak z deportacją. Można wiedzieć, co tu się dzieje?

 — Chamsko się ze mnie nabijał, jak wylądowałem na dupie, a wcześniej spadłem z biurka — odparł Harry, nie przerywając tortur na Łapie, który na nowo zaczął chichotać na samo wspomnienie tego zdarzenia.

Usta Remusa drgnęły, ale odpowiedział z powagą:

 — Kara się należy.

 — Remus! — wrzasnął rozpaczliwie Syriusz.

 — Też się ze mnie nabijałeś, jak razem uczyliśmy się deportacji i wylądowałem na parapecie otwartego okna — oburzył się. — Pół szkoły myślało, że chciałem popełnić samobójstwo, bo rozpuściłeś taką plotkę.

Syriusz zaczął śmiać się jeszcze głośniej, a Harry chrząknął, żeby się nie roześmiać. Jednocześnie odłożył poduszkę, czując nagły spadek sił. Łapa chyba dostrzegł, że chłopak nagle poczuł się zmęczony.

 — Za dużo bierzesz tych wszystkich eliksirów nasennych, regenerujących i uspokajających — zaniepokoił się na poważnie.

 — Nic nie poradzę, że czasami muszę — mruknął.

 — Tylko ostatnio robisz to zbyt często — drążył. — Harry, eliksiry też uzależniają.

Furia wywrócił oczami z poirytowaniem.

 — Dobrze wiesz, że nie robię tego bez powodu.

 — Masz powód, ale powinniśmy być bardziej ostrożni — wtrącił Lunatyk, popierając drugiego Huncwota.

 — Czemu się teraz na mnie uwzięliście? Mieliśmy ćwiczyć teleportację — zmienił szybko temat i chciał zerwać się do pionu, ale Łapa pociągnął go z powrotem na łóżko.

 — Teleportację już umiesz, tylko musisz opanować równowagę, więc nie unikaj tematu. Musisz ograniczyć ilość spożywanych eliksirów. Inaczej długo tak nie pociągniesz.

 — Przecież wszystko jest w porządku — upierał się.

 — Być może teraz tego nie odczuwasz zbyt mocno, ale później mogą wyjść z tego problemy — odpowiedział Lunatyk. — Twój organizm nie jest ze stali i eliksiry działają na niego tak, jak na każdą inną osobę. Zbyt długie ich zażywanie może spowodować odwrotne działanie, niż mają na celu. Są one tak samo odurzające, jak mugolskie tabletki, więc nie bagatelizuj tego, co mówimy.

Harry westchnął rozpaczliwie. Jego zdaniem przesadzali.

 — Okay, będę uważał — powiedział, żeby dłużej go nie męczyli.

Wymienili między sobą spojrzenia. I tak mieli zamiar mieć chłopaka na oku, wiedząc, że ten lekceważy sprawę.

 — Poćwicz jeszcze deportację, aż nie skończysz lądować na tyłku i biurkach. Później, zamiast chodzić, lepiej ćwicz deportację. Do końca dnia nie założę bariery antydeportacyjnej, a jutro weźmiemy się za szybkość teleportacji — podsumował Syriusz.

Harry  poszedł za jego radą i zamiast chodzić, teleportował się, aby zdobyć tę umiejętność. Pod koniec dnia miał ją już całkowicie opanowaną.

Kolejnego dnia Łapa ponownie ściągnął barierę, żeby mogli nadal ćwiczyć.

 — Żeby szybko się deportować, musisz szybko wyobrazić sobie miejsce, do którego chcesz trafić. Znam dwa sposoby, żeby prędko się tego nauczyć. Działamy tylko w obrębie tego pokoju. Złap mnie, nie ruszając się o krok — oświadczył i zniknął, by pojawić się w drugim końcu pomieszczenia.

Harry wiedział, że to nie będzie takie łatwe, ale posłuchał chrzestnego. Syriusz z łatwością mu uciekał, gdyż był bardziej doświadczony. Po kilku minutach zaczął robić to coraz szybciej, jednak w efekcie końcowym Łapa się przeliczył i wylądował wprost przy Furii, który przejrzał jego plan cofnięcia się na poprzednie miejsce i sam się nie deportował.

 — Cwaniak — podsumował animag, widząc uśmiech chłopaka. — Drugi sposób to uciekanie przed zaklęciem. Ja rzucam w ciebie zaklęciem, a ty uciekasz przed nim, deportując się.

Wykorzystali także ten sposób. Łapa był pod wrażeniem.

 — Zapiszę cię na egzamin, żebyś miał to za sobą.

Harry pokiwał głową. Zaskoczył ich jednak pytaniem przy kolacji:

 — Skoro można szybko się deportować, to można ją… zwolnić?

 — Co masz na myśli? — odparł zdumiony Remus.

 — No bo zobaczcie… Każdemu zależy na szybkiej deportacji, ale gdyby zrobić to wolniej? Nie znikasz tak od razu. To musi chyba potrwać jakieś tysięczne sekundy. Gdyby zwolnić ten proces, to może jest możliwie znajdowanie się w dwóch miejscach na raz, tak jak przy zmieniaczu czasu. Jesteś częścią za stołem, a częścią przed nim, na przykład. Albo takie… zawieszenie w nicości. Bo coś musi się dziać przez te tysięczne sekundy.

 — Harry, czego się nawdychałeś? — zdumiał się Syriusz. — Skąd to ci przyszło do głowy?

 — Nie wiem. Tak jakoś o tym pomyślałem.

 — Wiesz co… Dobre pytanie — rzekł z kolei Remus, zainteresowany jego sposobem myślenia. — Nic nie dzieje się w jednej chwili, a przez ten czas coś musi się dziać z ciałem człowieka. Nie rób takiej miny — rzekł do Łapy. — To, co Harry powiedział, ma sens.

 — Nie mówię, że nie, ale jak to można udowodnić?

 — Zapewne trzeba mieć do tego odpowiedni sprzęt rejestrujący obraz.

 — Może wystarczyłoby to nagrać i puścić w bardzo zwolnionym tempie — dodał Harry. — Możliwe by było zatrzymanie się w trakcie deportacji?

 — Od kiedy jesteś filozofem? — jęknął Łapa.

Remus zaśmiał się cicho.

 — Po prostu mnie to ciekawi — odpowiedział Harry z rozbawieniem. — No, nauczycielu teleportacji, powinieneś to wiedzieć — wytknął mu język.

 — Myślę, że to dobre pytanie do eksperta w tej dziedzinie — odparł szybko, a Lunatyk i Furia się zaśmiali. Kiedy najmłodszy z nich otworzył ponownie usta, Syriusz od razu mu przerwał: — Bez takich pytań, bo pomyślę, że jestem do was zbyt głupi.

Harry uśmiechnął się blado.

 — Nie, teraz o czymś innym. Jak mam ukrywać Bitwę Myśli w Hogwarcie? W tej sytuacji nie powiem o tym Ronowi. Poza tym w dormitorium jest jeszcze trzech innych domowników, więc tego przed nimi nie ukryję.

Remus przejechał dłonią po brodzie.

 — Ciężka sprawa — stwierdził. — Cholera. Można rzucić na twoje łóżko zaklęcia, ale to i tak nie zlikwiduje problemu, kto ci pomoże, gdy będzie taka potrzeba. Jedyną osobą w Hogwarcie, która o tym wie, jest Snape, ale kiedy wejdzie w środku nocy do pokoju wspólnego Gryfonów, plotkowanie murowane.

 — Trzeba nad tym trochę pogłówkować — dodał niemrawo Łapa.

Rozwiązania jednak nie znaleźli, mimo usilnych prób.

Rok szkolny zbliżał się coraz bardziej, więc postanowili wybrać się na Pokątną, żeby zrobić szkolne zakupy dla Harry’ego. Pechowo trafili na Weasleyów i Hermionę robiących zakupy, więc chcąc nie chcąc dołączyli do nich. Syriusz dostrzegł żal w oczach chłopaka, kiedy patrzył na byłych przyjaciół.  Musiało być mu przykro z tego powodu. Sam zapewne nie umiałby wybaczyć takiego zachowania, więc nie dziwił się chrześniakowi, że ciężko to znosi. Wiedział, że Furia im nie wybaczy, przynajmniej nie tak od razu. Nie powiedział tego wprost, ale było to czuć w jego słowach. Gardził nimi za takie zachowanie.

Łapa przyjrzał się mu dokładniej. Żal został czymś zastąpiony. Oczy błyszczały mu złowrogo, wyrażając chęć zemsty. Chyba podjął ostateczną decyzję w związku z pseudo-przyjaciółmi. I Łapa szczerze im współczuł, choć wiedział, że kara im się należy. Black, nie oszukuj się. Jeszcze mu pomożesz ułożyć plan zemsty.

 — Jak tam Mary? — zagadnęła Ginny Harry’ego.

 — Zerwaliśmy — odparł obojętnie, a Syriusz aż się zdumiał, widząc, jak dobrym jest aktorem. — Okazało się, że zbyt dużo nas różni — wymyślił na poczekaniu.

Weszli do księgarni, gdzie rozpoczęli wyszukiwanie odpowiednich książek z listy. Po chwili Furia usłyszał głos Malfoya:

 — Weasley, zsuń się. Niektórzy ludzie nie muszą mówić całego alfabetu, żeby znaleźć książkę na odpowiednią literę.

Jeden kącik jego ust powędrował w górę. Malfoy to Malfoy – musiał komuś dokuczyć. W tym momencie nie miał nic przeciwko. I nie miał zamiaru reagować na kłótnię Ślizgona z Gryfonem, dopóki nie będzie takiej potrzeby. Oparł się o filar bokiem, obserwując zdarzenia z uniesioną brwią. Ron, jak to miał w zwyczaju, poczerwieniał ze złości. Hermiona i Ginny stanęły obok niego.

 — Ron, nie zniżaj się do jego poziomu — rzekła szatynka dumnie.

Malfoy stał w towarzystwie tych samych osób, które Harry widział w klubie. Jedyną postacią, której wtedy nie dostrzegł, był ciemnowłosy chłopak z twarzą wyrażającą znudzenie. Miał czarne oczy i lekko podłużną twarz. Czarne włosy opadały nonszalancko na czoło. Harry doskonale znał go ze szkoły. Teodor Nott – Ślizgon w jego wieku, który zwykle go ignorował, co było mu na rękę, bo nie musiał użerać się z kolejnym Wężem.

 — Niżej niż wy nie można być, Granger — odparował Draco. — Możecie ewentualnie wywyższyć się do mojego poziomu, ale wszyscy dobrze wiemy, że jest to niemożliwe. — Spojrzał na nich z góry. — Trójca Wspaniałych zmieniła swoich członków? — rzekł z ironią. — Pottera zgubiliście?

 — Stęskniłeś się? — odparł Harry, nie zmieniając pozycji.

Wszyscy spojrzeli na niego, jednak chłopak intensywnie wpatrywał się w Dracona. Jasmine i Blake zerknęły na siebie znacząco.

 — Potter, kolejne nasze spotkanie — rzekł Ślizgon z uśmieszkiem.

Uniósł brew w geście zdziwienia, kiedy Ron burknął:

 — Kolejne?

 — No proszę, nie powiedziałeś im o naszym jakże miłym spotkaniu? — zironizował Draco.

 — Nie było takiej potrzeby — odparł spokojne, nie zwracając uwagi na oburzone miny Rona, Hermiony i Ginny.

 — Nie było potrzeby?! — uniósł się Ron.

Oczy Harry’ego zabłysły groźnie przez moment, co Draco mógł dostrzec. Odwrócił powoli wzrok na Gryfonów i odpowiedział chłodno:

 — Tak, Ron. Nie było potrzeby.

Rudzielec drgnął, słysząc jego głos. Furia z powrotem spojrzał na Malfoya, który teraz obserwował go z zaciekawieniem.

 — Jeszcze coś? — spytał Ślizgona.

 — Potter, od kiedy interesujesz się tym, czy chcę coś jeszcze powiedzieć? — prychnął.

Harry wywrócił oczami.

 — Czyli nie masz — podsumował. — Bo już bredzisz.

Odepchnął się od ściany i miał zamiar wrócić do szukania książek, gdy Malfoy rzekł:

            — Uciekasz?

 — Nie, Malfoy. Nie mam zamiaru słuchać waszych kłótni i rozdzielać was przy bójce — odparł ze znudzeniem.

 — Myślałem, że weźmiesz w niej udział — odpowiedział z udawanym smutkiem.

 — To nie myśl, bo za dobrze ci to nie wychodzi. Miłej kłótni.

Podszedł do półki, wziął książkę do zaklęć i poszedł dalej pod zdumionymi spojrzeniami nie tylko Ślizgonów.

 — Weasley, co mu zrobiłeś, że przestało go obchodzisz czy oberwiesz, czy nie? Może po prostu zmądrzał?

Ron poczerwieniał ze złości, gotowy zaatakować go pięściami, jednak Hermiona chwyciła go za ramię, mówiąc:

 — Harry ma rację. Nie ma sensu pakować się w bójki, Ron.

Pociągnęła go w drugą stronę, mijając Ślizgonów. Blake cmoknęła.

 — Mówiliśmy ci, Teo, że Potter oszalał — stwierdziła, a czarnowłosy pokiwał głową w zamyśleniu.

Rozeszli się po księgarni w poszukiwaniu książek.

Jasmine i Toby zniknęli w dziale z książkami do obrony przed czarną magią, gdzie Potter rozmawiał z Syriuszem Blackiem, którego rozpoznali bez problemu.

 — … Tutaj nic nie znajdziemy pod ten deseń — stwierdził starszy, przeglądając książki o podstawach czarnej magii. — Za tym trzeba patrzeć w bardziej nienormalnych miejscach. — Spojrzeli na siebie znacząco. — Weasleyowie są w sklepie ze składnikami do eliksirów, a ja zwijam Remusa i zaraz wracamy. Czekajcie tutaj.

Pokiwał głową na znak zgody, a po chwili został sam, przeglądając książkę ze znudzeniem. Nagle podskoczył jak oparzony i rozległ się czyiś chichot.

 — Nawet się nie zorientujesz, kiedy cię porwą — szepnęła ta osoba.

 — Erin? Co ty tu robisz? — odparł stłumionym głosem, wyraźnie zaskoczony.

 — Robię zakupy — odpowiedziała cicho z uśmiechem.

 — Czemu…? — zasłoniła mu usta, gdy zaczął normalnie mówić.

 — Cicho — zachichotała. — Inaczej twoi przyjaciele — niemal wypluła te słowa — nas usłyszą, a tego nie chcemy, prawda? Przyszłam tu w innym celu.

Chwyciła go za koszulę i zaciągnęła za regał, gdzie było ciemno i nikt tam nie wchodził. Jakaś książka spadła na ziemię.

 — Co cię opętało? — spytał Harry z rozbawieniem, kiedy ta rzuciła się na niego jak wygłodniała wilczyca i zaczęła całować po całej twarzy.

 — Diabeł.

Toby spojrzał na Jasmine z rozbawieniem, kiedy ta zaczęła cicho chichotać.

 — Może lepiej stąd chodźmy — szepnęła, gdy para nagle zamilkła. — To się nie dzieje naprawdę — dodała po chwili zdumiona.

 — Zaczynam wierzyć w stwierdzenie, że ludzie się zmieniają i to dotyczy Pottera — odparł.

Wycofali się. Och, Draco musiał o tym wiedzieć!

 — Też byś mogła tak się na mnie rzucić w miejscu publicznym — oznajmił nagle Toby, gdy stanęli w zatłoczonej części księgarni.

Jasmine trzepnęła go w ramię.

Harry nie spodziewał się po Erin takiego zachowania. Co nie znaczyło, że mu się nie podobało. Najwyraźniej dziewczyna potrafiła zaskakiwać i powoli się o tym przekonywał. Gdzieś niedaleko nich grała muzyka z radia. Poza tym nic innego nie usłyszeli. Nie chcieli słyszeć.

 — … Faking falls. Stop and stall. Take it all back. 'Cause I'm taking mine. I'm taking mine...²

Przyparł ją do ściany, całując z pasją. Wplotła palce w jego włosy. Przychodząc tu z zamiarem zaciągnięcia go w ciemny kąt, nie spodziewała się takiej reakcji. Liczyła na kilka całusów, ale nagle poczuła taką chęć na mocniejsze pocałunki, że niemal go pożarła. To, co chłopak robił, było zbyt nieprzyzwoite. Ale go nie powstrzymywała, choć powinna. Przecież byli w miejscu publicznym!

Zamarli nagle, kiedy ktoś zaczął kręcić się niedaleko.

 — Gdzie on jest? Może poszedł z Syriuszem i Remusem? — rozległ się głos Hermiony, a Harry rozszerzył oczy.

 — Oni? — spytała bezgłośnie Erin, a on kiwnął głową.

 — Widziałem, że wychodzili we dwójkę — upierał się Ron.

Cofnęli się jeszcze bardziej pod ścianę dla pewności, że nie zostaną zauważeni.

 — Może Malfoy coś wykombinował — burknęła Ginny.

 — W księgarni, gdzie jest pełno ludzi? Nie jest tak głupi — odparła Hermiona. — Przejdźmy się jeszcze raz. Może w tłumie go nie zauważyliśmy.

Odeszli. Harry i Erin szybko doprowadzili się do porządku, a dziewczyna rzekła cicho w pośpiechu:

 — Przyjdziesz wieczorem?

 — Postaram się.

Pocałowała go mocno w usta i szepnęła:

 — Będę sama w domu.

Spojrzał na nią błyszczącymi oczami.

 — Przyjdę.

Uśmiechnęła się kusząco i wyszła zza regału jako pierwsza. Furia zrobił to samo chwilę po niej. Wziął książki, które zostawił na półce i poszedł w stronę tłumu przy kasie.

 — Harry, tu jesteś —  odetchnęła Ginny. — Gdzie byłeś?

 — Szukałem książek — odparł z uniesioną brwią.

Hermiona poprawiła mu kołnierzyk koszuli.

 — Nie widzieliśmy cię.

 — Najwyraźniej nie zauważyliście mnie w tłumie.

 — Najwyraźniej.

Ponad ramieniem Hermiony Harry dostrzegł Malfoya patrzącego na niego z chytrym uśmieszkiem. Furia odniósł dziwne wrażenie, że Ślizgon wie, gdzie tak naprawdę zniknął.

Obaj rozszerzyli oczy, kiedy na ulicy rozległy się przerażone krzyki, a między nimi wybuchła ściana.

¹ fursacja – doprowadzanie do szaleństwa; z łac. furor – szaleństwo

² Sick Puppies – War

=================================

Jak na moje rozdział jest nudny, ale to od Was zależy opinia ;)

Frigus, jak widać szablon znowu zmieniłam, więc nie ma już problemu. O Rowling nie słyszałam.