Rozdział 11 - Nowy lokator

Nie sądził, że taka cisza może kiedykolwiek zapanować w Hogwarcie. Szkoła, która zwykle huczała, teraz była jakby pogrążona we śnie. Miał wrażenie, że te wydarzenia nie są realne i zaraz się obudzi. McGonagall wzięła Tiarę z jego głowy dopiero po chwili. Neville patrzył na niego ze zmarszczonymi brwiami. Wstał. Gryfoni mieli pootwierane usta, twarz Rona przybrała odcień purpury. Ślizgoni byli oszołomieni. Nawet Malfoy patrzył na niego z rozszerzonymi oczami. Silver zbierała szczękę z podłogi. W panującej ciszy podszedł do stołu Slytherinu i usiadł przy brzegu, jak każdy zmieniający dom. Czwarto- i trzecioroczni nowi Ślizgoni także wydawali się być zdumieni, jednak chyba rozumieli najbardziej, jak się teraz czuje.

 — Neville Longbottom — rzekła McGonagall lekko stłumionym głosem.

 — Gryffindor!

Przydział trwał dalej, jednak atmosfera wydawała się być inna. Harry czuł na sobie spojrzenia wielu osób, choć próbował je ignorować. Już nikt nie trafił do jego nowego domu, jednak odeszła z niego jedna osoba. To się nie dzieje naprawdę… Powstał Dumbledore wśród panującej ciszy.

 — Mam nadzieję, że uczniowie zaaklimatyzują się w nowych domach, a domownicy im w tym pomogą. — Furia parsknął pod nosem, a nowi Ślizgoni spojrzeli na niego ze zwątpieniem i zrozumieniem. — Każdego ucznia, który zmienił dom, proszę o pozostanie w Wielkiej Sali po posiłku. O to samo proszę po jednym prefekcie z każdego domu. Teraz wsuwajcie.

Na stołach pojawiły się potrawy. Harry jakoś stracił apetyt.

 — To są chyba jakieś jaja — stwierdził były Krukon.

Jak Harry się dowiedział, nazywał się Andrew Matthew i uczęszczał na trzeci rok nauki. Jego blond włosy odstawały niesfornie w każdą stronę, a czarne oczy błyskały niepewnością spowodowaną sytuacją, w jakiej się znalazł.

 — Jak w trakcie szkoły mogą nas przenosić do innych domów? — dodał czwartoroczny były Puchon – Andy Gamer.

Przeczesał dłonią kasztanowe włosy i zmrużył duże, granatowe oczy.

Harry podniósł wzrok na Hermionę. Siedziała przy stole Ravenclawu niepewna, choć Luna już ją zagadywała. Erin rozmawiała swobodnie z jakąś blondynką. Jego spojrzenie przesunęło się na stół Gryffindoru, gdzie zrobiło się wyjątkowo cicho. Neville rozmawiał z Deanem i Seamusem, Ron siedział obok nich wściekły jak osa. Harry uśmiechnął się z lekką ironią, patrząc na niego. Wściekły, że trafiłem do Slytherinu czy wściekły, bo nie będzie miał jak kablować? Slytherin. To tutaj panowało największe zamieszanie. Zerknął na Silver w tym samym momencie, co ona na niego. Uśmiechnęła się pocieszająco, ale jej oczy błyszczały wesoło. Nie potrafił powstrzymać delikatnego uniesienia ust. Draco Malfoy siedział ze zmarszczonymi brwiami, rozmawiając z Blaisem Zabinim i Teodorem Nottem. I wtedy Furia coś sobie uświadomił.

 — Ku*wa mać — szepnął, a Andy i Andrew spojrzeli na niego ze zdumieniem. — Właśnie sobie uświadomiłem, że prawdopodobnie będę w dormitorium z Malfoyem.

Chłopaki wymieniły spojrzenia.

 — Powodzenia, stary — stwierdził Andy, a Andrew klepnął go w plecy.

Wziął przykład z dwójki nowych znajomych i nałożył sobie coś do zjedzenia. Nie mógł się przecież głodzić z tego powodu. Może to nie jest zły pomysł? Może zdechnę z głodu i nie będę musiał użerać się ze Ślizgonami? Teraz już stwierdził, że chyba wolałby męczyć się z jednym Ronem niż z całym domem Salazara Slytherina.

Dyrektor w końcu zakończył ucztę, a uczniowie zaczęli wychodzić z Wielkiej Sali. Przy stole Gryffindoru zrobiło się zamieszanie, gdyż prefekt – Hermiona – zmieniła dom i nie miał kto odprowadzić pierwszoklasistów do ich pokoju wspólnego. Podobnie było przy stole Ravenclawu z Padmą Patil.

 — Panno Weasley, proszę się zająć odprowadzeniem uczniów — zadecydował Dumbledore, a dziewczyna kiwnęła głową.

No tak, jedna z jego prawych rąk — prychnął Harry w myślach. Dyrektor wybrał kogoś do sprawowania chwilowej opieki także w domu Krukonów.

Ze Ślizgonów został Malfoy, który był prefektem, co niekoniecznie spodobało się Furii. W Wielkiej Sali pozostało kilkunastu uczniów, którzy zmienili dom, czterech prefektów oraz opiekunowie wraz z dyrektorem. Harry spojrzał na Snape’a, który miał zastąpić McGonagall w roli jego mentora. Twarz mężczyzny nic nie wyrażała, do czego chłopak zdążył się przyzwyczaić.

 — Prefekci mają obowiązek zapoznać nowych domowników z pokojami wspólnymi — rzekł dyrektor. — Jest to dość nietypowa sytuacja, więc proszę o współpracę. Nowi domownicy stają się pełnoprawnymi uczniami nowego domu i będą tak traktowani. Zbieracie i tracicie punkty na konto nowego domu. Zmienia się także wasz opiekun i od tej pory to do niego kierujecie swoje zażalenia. Wasze rzeczy już trafiły do odpowiednich dormitoriów, zmieniły się także wasze oznaki domu. Jakieś pytania? — Nikt nie odpowiedział. — W takim razie możecie iść.

Prefekci zaczęli podnosić się z miejsc, więc reszta zrobiła to samo. Harry i Draco zmierzyli się spojrzeniami. Czwórka Ślizgonów wyszła bez słowa. Całą drogę przeszli w ciszy, idąc za Malfoyem. Zeszli do lochów, kierując się do pokoju wspólnego. Stanęli przed wejściem.

 — Król węży — powiedział Draco, a kamienna ściana rozsunęła się.

Niech wszyscy śpią – pomyślał Furia rozpaczliwie. Jak na złość, pokój był pełen uczniów, którzy zamilkli, gdy tylko weszli. Andy i Harry wymienili szybkie spojrzenia, Andrew wypuścił ze świstem powietrze. Pożrą nas żywcem. Nagle rozległ się radosny wrzask. Wszyscy spojrzeli w stronę, skąd dochodził, ale Silver już biegła do byłego Gryfona, wrzeszcząc:

 — Furia, ty gnojku! Wiedziałam, że tutaj jest twoje miejsce!

Rzuciła się na niego ze śmiechem, a on uśmiechnął się lekko, przytrzymując ją w górze. Wszyscy patrzyli na nich z rozszerzonymi oczami i zdumieniem na twarzy. Skąd oni, u licha, się znają?! Harry z kolei myślał o tym, że ma szczęście, bo zna tutaj chociaż Silver, która nie jest do niego wrogo nastawiona.

 — Ups… Rozwaliłam nasz plan — przypomniała sobie nagle.

 — Chrzanić go.

Zachichotała. Wreszcie go puściła. Uśmiechnęła się do zaskoczonego Dracona ze zwrotem:

 — Już was nie zatrzymuję.

Skierowali się do dormitorium. Andrew wpadł w sidła Ślizgonów z jego roku jako pierwszy. Zanim drzwi od dormitorium chłopaka zamknęły się, spojrzał jeszcze rozpaczliwie na Harry’ego i Andy’ego. Później na pastwę Wężów zostawili byłego Puchona. Harry i Draco zostali sami.

 — Potter, czy ty to zrobiłeś celowo? — zirytował się prefekt.

 — Tak, bo tak bardzo się za tobą stęskniłem przez te wakacje, że muszę to nadrobić — odwarknął. — Z własnej woli bym się nie pchał gdzieś, gdzie chcą mnie udusić przez sen.

Malfoy uniósł kącik ust.

 — Wiesz, że jest duże prawdopodobieństwo, że tak się właśnie stanie? I to mogę być ja. Tym bardziej, że prawdopodobnie będziemy razem w pokoju.

 — Prawdopodobnie?

 — Potter, to nie Gryfolandia. Wszyscy nie śpimy w jednym pokoju na jednym łóżku. — Harry prychnął na te słowa. — Możesz trafić do Goyle’a i Crabbe’a, Teodora i Toby’ego albo do innych. Niestety, mam złe przeczucie, że trafisz do mnie i Blaise’a, bo mamy największy pokój.

 — Cholernie się z tego cieszę, naprawdę — mruknął, a Draco uśmiechnął się ironicznie.

Malfoy otworzył drzwi do dormitorium szóstego roku. Znaleźli się w niewielkim korytarzyku, gdzie było kilka par drzwi z nazwiskami. Draco spojrzał na tabliczkę, gdzie wcześniej było nazwisko jego i Blaise’a. Teraz znalazło się tam także trzecie – Harry’ego. Blondyn zaśmiał się.

 — Witaj w moim świecie, Potter.

Usłyszał, jak Furia mamrocze coś pod nosem i wszedł do środka, a były Gryfon za nim.

Był to spory pokój, choć z zewnątrz tak nie wyglądał. Ściany utrzymano w kolorze ciemnej zieleni. Stały tutaj trzy łóżka: dwa na przeciwległej ścianie, jedno przy tej po prawej. Już z daleka było widać, że łóżka są wygodne i ekskluzywne, z zielonymi zasłonami, które miały odgradzać właściciela w trakcie snu od innych. Na ścianie po lewej stronie dostrzegł duży kominek ogrzewający dormitorium, a na środku pokoju stał mały stolik wraz z czterema fotelami. Na ziemi leżał ciemnoszary dywan, a obok kominka widniały drzwi, zapewne do łazienki. Okno znajdujące się obok łóżka po prawej wychodziło w głąb jeziora. Ogólnie wystrój był dość ciepły, co lekko zaskoczyło Harry’ego.

Blaise Zabini siedział wygodnie na swoim łóżku. Wymienił krótkie spojrzenie z Draconem, a później rzekł do bruneta:

 — Nie spodziewałem się nowego lokatora, a jestem w szoku, że to akurat ty.

Furia uniósł kącik ust. On przecież mógł się tego spodziewać od momentu, gdy ogłoszono ponowny przydział i tak też było. Ślizgoni z kolei nie mieli żadnych powodów, żeby spodziewać się go w swoim domu.

 — Jadąc tutaj też się nie spodziewałem, że będę w jednym pokoju z Malfoyem — odparł. — Ciekaw tylko jestem, kto pierwszy udusi drugiego przez sen.

Blaise roześmiał się. Jak na razie nie jest przerażająco na tyle, żebym uciekał z wrzaskiem — pomyślał Harry z ponurą nadzieją. Domyślił się, że łóżko po prawej zostało dostawione dla nowego lokatora i nie zdziwił się, że Malfoy zajął te obok Blaise’a. Z myślą, że to wszystko jest jakieś nierealne, skierował się do ostatniego łoża. Zniszczył swój dotychczasowy porządek na głowie, gdy przeczesał dłonią włosy. Miał świadomość, że Malfoy i Zabini go obserwują.

 — Wychodzi na to, że Trójca Wspaniałych się rozpada — stwierdził nagle Draco, czekając na reakcję byłego Gryfona.

Ku jego zdumieniu, Furia uśmiechnął się ironicznie.

 — Malfoy, żyjesz w innym świecie. — Celowo powtórzył jego słowa.

Ślizgon zmarszczył brwi i wymienił spojrzenie z Blaisem, który miał podobną minę. Naprawdę o czymś nie wiedzieli.

 — Więc w jakim żyjesz? — odpowiedział, a Zabini słuchał tej wymiany zdań z wyraźnym zaciekawieniem.

 — W takim, którego tak szybko nie pojmiesz.

 — Zauważyłem to, gdy tylko wszedłeś do pokoju wspólnego. Skąd znasz Evelyn?

 — Naprawdę sądzisz, że się tego ode mnie dowiesz? — odparł z rozbawieniem.

 — Prędzej czy później się tego dowiem, Gryfiaku — odpowiedział pewnie.

Harry parsknął.

 — Gryfiaku — szepnął, powtarzając to słowo.

 — Czapce odbiło dopiero teraz czy już wcześniej chciała cię tutaj przydzielić? — wtrącił Blaise.

 — Wcześniej — odpowiedział szczerze.

Choć nie spojrzał w ich stronę, czuł, że wymieniają się spojrzeniami. Blaise oznajmił wreszcie, że jest padnięty i szybko zajął łazienkę, co spotkało się z irytacją Malfoya. Walka o łazienkę – nieodłączna część życia kilku osób w jednym dormitorium. Poszedł się odświeżyć zaraz po Draconie. Domyślił się, że chłopcy przeprowadzają teraz rozmowę w związku z nowym lokatorem, ale zignorował to.

Pod prysznicem zrozumiał, że teraz wszystko się zmieni. Nie wiedział, jaka będzie reakcja szkoły na zmianę domu. Pewnie na porządku dziennym będą wrogie spojrzenia z ich strony. Quidditch – z tym już się pożegnał. Nie chciał stanąć przeciwko Gryfonom i grać, jak gdyby nigdy nic u boku Malfoya. Po chwili zastanowienia stwierdził, że i tak nie dostałby się do drużyny, bo pozycję szukającego zajmował właśnie on.

Westchnął. Snape. Uśmiechnął się pod nosem. Ich stosunki ostatnio się polepszyły, ale jak zareagował na to, że teraz jest jego opiekunem? Pewnie wpadł w furię i wyklął wszystkich dookoła. W związku z Mistrzem Eliksirów pomyślał o Bitwie Myśli. Miał to przeżywać przy Blaisie i Draconie? Skrzywił się. Ale jak miał tego uniknąć? Tym bardziej, że nie wiedział, czy jego współlokatorzy stoją po stronie Riddle’a. Jednakże Snape mógł mieć do niego lepszy dostęp, gdyż był w ich dormitorium kominek. Zapewne niedługo Severus wezwie go do siebie na rozmowę.

A co na to wszystko Syriusz i Remus? Zagryzł wargę. Łapa nie raz twierdził, że Ślizgoni to szumowiny, dla których liczyły się tylko własne korzyści. Musiał dać Łapie znać, co się stało, nim dowie się tego od kogoś innego.

Zakręcił kurek i dokończył czynności związane z pójściem spać. Kiedy wyszedł w piżamie, Malfoy i Zabini już układali się do snu. Bez słowa pogasili wszystkie światła. Harry leżał zamyślony, patrząc w baldachim. Chwycił telefon, a po chwili wahania wysłał smsa do chrzestnego z treścią: Czapka oszalała! Cała szkoła przeszła jeszcze raz przydział. Na święta załatw mi miejsce w Mungu – jestem z Malfoyem i Zabinim w dormitorium! Ratuj!

Jeszcze przez sen słyszał krzątających się po pokoju jego współlokatorów, ale sam nie chciał się jeszcze ruszyć, gdyż nie czuł się wyspany. Usłyszał, jak ktoś puka do drzwi, które po chwili się otwierają.

 — Cześć. Nowy Ślizgon już wstał?

 — Nie wykazuje żadnych oznak życia — odpowiedział Blaise.

 — Och. Zaraz się tym zajmę. Mogę?

Po chwili usłyszał, jak kotary rozsuwają się i ktoś krzyczy ze śmiechem:

 — Potter, wstawaj, ty leniwcu!

 — Silver — jęknął, zasłaniając głowę poduszką, którą mu zabrała, tak jak kołdrę.

 — Wstawaj!

Walnęła go poduszką.

 — Spadaj, bo połamię ci ręce — stęknął.

 — Akurat się ciebie boję. Rusz tyły!

Pociągnęła go z łóżka za nogę, a on w ostatniej chwili przytrzymał się ramy, żeby nie spaść na ziemię.

 — No już! — warknął, otwierając oczy i podnosząc się z łóżka ze zmrużonymi powiekami.

Zachichotała.

 — Poczekam na ciebie! — dodała do zamkniętych drzwi od łazienki.

Usiadła na łóżku przyjaciela. Chłopak wyszedł po chwili doprowadzony do porządku. Silver uśmiechnęła się szeroko, kiedy spojrzał na szatę ze znakiem Slytherinu oraz krawat w zielono-srebrnym kolorze.

 — Nie wierzę — mruknął, a ona zachichotała.

 — Czego się spodziewasz po dzisiejszym dniu? — spytała, gdy ubierał szatę.

Uśmiechnął się słabo.

 — Wrzasków Rona, niedowierzających spojrzeń, szoku po tym, jak pokażę się z tobą i Erin oraz chęci mordu w oczach Snape’a.

Dziewczyna roześmiała się.

 — Zszokuj ich jeszcze bardziej i zamiast okularów ubierz soczewki. Będzie pytanie: Potter cudownie odzyskał wzrok? Spora część czarodziei nie wie, co to są soczewki, więc… Proszę — rzekła z maślanymi oczami, gdy zobaczyła jego skrzywioną minę. — Bo wepchnę ci je do oczu. Wiesz, że jestem do tego zdolna.

 — Nienawidzę cię — jęknął, wracając do łazienki.

Chwilę później wraz z Silver wyszedł z dormitorium, a Draco i Blaise zaraz po nich. Harry starał się ignorować spojrzenia Ślizgonów w dużej mierze pełne zdumienia. Dojrzał jeszcze wychowanków Slytherina, z którymi spotkał się na Pokątnej i usłyszał, jak witają się z Draconem i Blaisem, by następnie ruszyć za nimi w odległości kilku metrów.

 — Wiesz… Wreszcie będę miała w domu kogoś bliskiego — szepnęła dziewczyna.

 — Nikogo nie miałaś? — zmarszczył brwi.

 — To znaczy… mam znajomych w domu, ale to nie to samo. Zawsze byłam samotnikiem, nie byłam osobą rzucającą się w oczy — wyznała cicho. — Nie brałam zbytnio udziału w imprezach, raczej nie wywyższałam się ponad innych. Kiedyś ktoś mi się zapytał, co ja robię w Slytherinie. Sama nie umiałam odpowiedzieć, ale jednak drugi raz też mnie tu przydzielono. Może to siedzi głęboko we mnie?

 — Masz cechy Ślizgonki, Silver. Może nie jesteś stuprocentową Ślizgonką, bo masz też cechy Krukonki. Tak samo ja nie jestem stuprocentowym Ślizgonem, skoro pięć lat spędziłem w Gryffindorze.

 — Dużo się zmieni, nie? — rzekła w zamyślaniu. — Cieszę się, że tu trafiłeś, bo działasz na mnie pobudzająco — dodała z rozbawieniem. — Może ujawnią się te cechy Ślizgonki. — Uśmiechnął się lekko. — Dawno tak nie szalałam jak w wakacje. Eee… Nigdy tak nie szalałam — poprawiła się. — A tego mi brakowało.

 — Było widać, jak zaczęłaś tańczyć na…

Zatkała mu usta.

 — Cicho, bo ludzie usłyszą — pisnęła, a on zaczął się śmiać. — Zmieńmy temat — rzekła stanowczo, co wywołało u niego rozbawione westchnięcie. — Jak myślisz, jaka będzie reakcja, gdy wejdziemy?

Zmarszczył brwi.

 — Otworzymy drzwi, wszyscy wlepią w nas spojrzenia, zapadnie cisza, w trakcie której usiądziemy i wtedy wybuchnie gwar.

Zachichotała.

 — Dość szczegółowo opisane — stwierdziła.

 — Chcesz się przekonać? — zapytał z rozbawieniem, stając przed wrotami.

 — Jasne — wyszczerzyła się, a on pchnął drzwi.

Jak się spodziewał, wszyscy spojrzeli w ich stronę, nagle cichnąc. Harry zerknął na Evelyn, idąc w stronę stołu i widząc jej świecące rozbawieniem oczy. Usiedli, a niedaleko nich Malfoy z resztą. Nagle rozległ się gwar, a Silver wybuchnęła chichotem pod rozweselonym spojrzeniem Furii. Ślizgoni obok nich także wydawali się być rozśmieszeni.

Zjedli posiłek pod wieloma natrętnymi spojrzeniami, na które starali się nie zwracać uwagi. Pod koniec śniadania podszedł do nich Snape z planem zajęć.

 — Potter, po lekcjach w moim gabinecie — oznajmił mu bez jakichkolwiek emocji na twarzy.

 — Dobrze, profesorze — odpowiedział bez protestów.

 — Miłe rozpoczęcie dnia — stwierdziła Silver, patrząc w plan lekcji. — Dwie godziny transmutacji, później zaklęcia i zielarstwo. Obrona dopiero w środę. Szkoda — westchnęła. — Wolałabym wiedzieć, czego można się spodziewać po nowym nauczycielu. Po tej suce Umbridge jestem przewrażliwiona.

Furia skrzywił się lekko.

 — Nawet mi o niej nie wspominaj, bo mam odruch wymiotny. Dalej słyszę jej słodki głosik mówiący: Potter, szlaban!

Silver zaśmiała się wesoło.

 — No cóż, byłeś stałym bywalcem na jej szlabanach.

 — Ciesz się, że nie musiałaś spędzać z nią więcej czasu, niż to było konieczne.

 — Cóż, to nie był dobry wybór, żeby ją tu sprowadzić. Idziemy? — zmieniła temat.

 — Jasne.

Wzięli swoje plany zajęć i wyszli z sali odprowadzeni niejednym spojrzeniem.

Nim wrócili do swojego pokoju wspólnego po książki i poszli pod klasę, minęło sporo czasu. Przed drzwiami stała już większa część uczniów z różnych domów. Nic dziwnego, skoro od szóstej klasy wszystkie domy miały każde zajęcia razem. Harry nie chciał być w centrum uwagi, dlatego stanęli niedaleko tłumu. Tak czy inaczej, byli pod obstrzałem spojrzeń. Rozmawiali na luźne tematy, kiedy przyszła Erin. Uśmiechnęła się szeroko, gdy ich dostrzegła. Przeszła obok wszystkich i stanęła przy nich.

 — Cześć — rzekła na powitanie i cmoknęła Silver w policzek, na co odpowiedziała, a następnie pocałowała Furię krótko w usta.

Uczniowie otworzyli usta na ten widok. Szczególnie, że Harry nie wyglądał na zdziwionego zachowaniem nowej uczennicy. Tylko kilku Ślizgonów wymieniło między sobą spojrzenia pełne rozbawienia.

 — Jak pierwsza nocka w nowym miejscu? — spytała Silver.

 — Całkiem fajnie — odparła Erin. — Chyba szybko się zaaklimatyzuję. A…

 — Ty zdrajco!

Zapadła cisza, kiedy Ron, wściekły jak nigdy z czerwoną twarzą, stanął niedaleko nich. Harry spojrzał na niego spokojnie, co tylko jeszcze bardziej zdenerwowało rudzielca.

 — Jak mogłeś przejść do tych… śmierciożerców?! Jesteś taki, jak oni! Zdrajca!

 — I kto to mówi? — szepnął zimno, aż wszystkim ciarki przeszły po plecach. Furia podszedł do niego, świdrując go spojrzeniem. — Bezpodstawnie mnie obrażasz, a sam się przyznaj, co zrobiłeś, Weasley. Bądź Gryfonem i mi to powiedz prosto w oczy.

 — O czym ty gadasz, ty nic niewarty Ślizgonie?!

Usta Furii uniosły się w geście ironii, a oczy zabłysły złowrogo. Przyszedł czas na prawdę.

 — Skoro twój mały móżdżek się nie domyśla, to może ktoś inny to powie? Na przykład twoja siostrzyczka albo panna Granger? — zironizował.

Spojrzenia wszystkich przeniosły się na oszołomioną dziewczynę.

 — Harry… Nie wiem, o co ci chodzi…

 — Jesteś w Ravenclawie, więc chyba nie tak trudno się domyślić — przeniósł na nią zimny wzrok, aż zadrżała.

 — Ja nie…

 — Ciężko się przyznać jak szlachetnie — niemal wypluł to słowo — postąpili Gryfoni?

 — Już całkiem ci odbiło! — wrzasnął Ron.

 — Odbiło mi, gdy zacząłem się z wami zadawać. A dlaczego? W wakacje doszły do mnie plotki, które okazały się być prawdą. Rzekomo ktoś przez całą piątą klasę donosił na mnie Dumbledorowi. O dziwo, padły wasze imiona i nazwiska. Teraz sobie przypominacie?

Zapadła cisza.

 — Harry, my…

 — …szpiegowaliśmy cię. Tak chciałaś dokończyć? — warknął, patrząc na Hermionę.

 — To nie tak…

 — Nie tak, ciekawe. Żeby się upewnić, podpuściłem was. Nie istnieje żadna Mary, o której tyle wam naopowiadałem — uśmiechnął się z ironią. — To była zwykła podpucha, na którą daliście się złapać.

Ponownie zapadło milczenie.

 — Okłamałeś nas!

 — I mówi to ktoś, kto robił to przez cały rok! Na szczęście są jeszcze lojalne osoby, które mi o tym powiedziały. Wypowiadam wam wojnę, Weasley — dodał złowieszczo. — Pożałujecie, że zrobiliście coś takiego, obiecuję wam. I pamiętajcie, że mam za sobą dwójkę Huncwotów, którzy zapewnili mi pomoc. A teraz lećcie do Dumbledore’a i mu nakablujcie — zakończył z chłodnym sarkazmem.

Odwrócił się, chcąc wrócić do Erin i Evelyn.

 — Jeszcze coś, Weasley. Lepiej być w nic niewartym Slytherinie niż w zakłamanym Gryffindorze.

Wrócił do dziewczyn w ciszy. Silver uśmiechnęła się do niego delikatnie, a Erin ścisnęła go za rękę. Kiedy wzrok Harry’ego padł na Malfoya, ten patrzył na niego w zamyśleniu. Ledwo co, ale ujrzał na jego twarz lekki uśmiech.

================================

Drogi Anonimie, mogę za ciebie wyjść xD

Bobski, no ciekawe kto mi polecił Sick Puppies xD Pewnie znasz nijakiego Bobskiego xD

Dziękuję za komentarze ;*