Rozdział 14 - Eliksir kompromitujący

Harry dopiero się przekonał, do czego Malfoy jest zdolny, żeby zdobyć to, czego chce. Nie dawał mu spokoju. Dosłownie. Chodził za nim wszędzie, przyczepiony do niego jak rzep do psiego ogona. Niemal nie odstępował go na krok i Furia dziękował wszystkim, że nie wchodzi z nim do łazienki. Temat quidditcha był przez niego poruszany średnio raz na pięć minut. Nawet nie dawał mu spokoju, gdy spotkał się z Erin.

 — Malfoy, do jasnej cholery, daj nam trochę prywatności! — wybuchnął.

Draco zrobił minę naburmuszonego dziecka.

 — Nie — zadecydował. — Quidditch…

 — Och, przestań non stop powtarzać to słowo! — jęknął rozpaczliwie. — Gdy je słyszę, to mam już odruch wymiotny!

Erin patrzyła to na jednego, to na drugiego z wyraźnym rozbawieniem. Silver ostrzegła ją, że Draco jest gotowy użyć wszelkich środków, żeby zaciągnąć Harry’ego do drużyny, więc wiedziała, że pobycie z chłopakiem sam na sam będzie trudne do zrealizowania. Tak też było.

 — Będziesz naszą przyzwoitką? — burknął Harry w jego stronę.

 — Tak — odparł twardo.

Draco doprowadził go do ostateczności. Harry otworzył drzwi, rozbroił Ślizgona i wrzucił go do środka, zamykając wrota zaklęciem. Erin wybuchnęła śmiechem, a Fortis z wściekłym wrzaskiem zaczął trzaskać w drzwi pięściami.

 — Potter, do jasnej cholery, wypuść mnie!

 — Nie — rzekł zdecydowanie. — Posiedź tam sobie, dopóki ktoś cię nie znajdzie. Do zobaczenia, przyzwoitko.

Pociągnął Erin za rękę, żeby jak najszybciej uciec od swojego prześladowcy. Dziewczyna śmiała się do łez.

Wrócił do pokoju wspólnego przed ciszą nocną. Kolację zjadł w kuchni, przez co nie musieli pojawiać się w Wielkiej Sali. Różdżkę Dracona oczywiście trzymał w bezpiecznym miejscu, gdyż nie miał zamiaru jej uszkodzić czy zgubić. Po prostu chciał mieć trochę spokoju ze swoją dziewczyną.

Został powitany wściekłym wrzaskiem blondyna w samym progu. Odskoczył w bok ze śmiechem, żeby go nie udusił gołymi rękoma.

 — Tak nie robią nawet Ślizgoni, gnojku! — ryknął Malfoy.

 — Ślizgoni tak właśnie robią, Draco — zaśmiała się Blake.

 — Zamilcz, niegodziwa kobieto!

 — Tak z ciekawości spytam… Długo tam siedziałeś? — spytał Harry, a następnie czmychnął za fotel.

 — Dobre pół godziny! — krzyknął zirytowany. — Na szczęście Astoria mnie wypuściła, bo te szumowiny z Gryffindoru nie chciały!

 — Dziwisz się? Nękasz ich to się odwdzięczają — zaśmiał się Harry. — Oddałbym ci różdżkę, ale tak się rzucasz, że wolę nie ryzykować.

 — Potter, oddawaj! — zawołał, gdy ten poszedł do dormitorium.

 — Najpierw ochłoń — zaśmiał się chamsko.

 — Zabiję go — szepnął Draco, opadając na kanapę.

Blaise klepnął go w plecy. Bądź co bądź, zaczynał lubić tego skurczybyka Pottera. Tylko nienormalna osoba doprowadzała Malfoya do furii. A właśnie takich ludzi lubił.

Draco był zrozpaczony. Jutro miał się odbyć nabór do drużyny, a Potter nadal nie wyraził zgody na zostanie szukającym. Ba! Nawet nie dał znaku, że się waha. Był twardy jak skała. Nie działały prośby, groźby, szantaże, propozycje, prowokacje. Zmusił nawet swoich przyjaciół, żeby trochę pogadali z chłopakiem i z nim pobyli. Miał nadzieję, że pomoże mu to bardziej się zaaklimatyzować w Slytherinie. Jednak były Gryfon przejrzał jego plan, choć chętnie rozmawiał zarówno z Blaisem, jak i z Tobym, Teodorem, Jasmine czy Blake.

Ostatnie koło ratunkowe pojawiło się wieczorem, ale Draco miał wrażenie, że jest ono betonowe. Wraz z przyjaciółmi doczepił się do Evelyn i Erin idących z Harrym na kolację. Malfoy zaczął żegnać się z planem idealnej drużyny i mniej aktywnie uczestniczył w rozmowie. Erin nagle zwolniła, zerkając za szybę. Furia spojrzał na nią pytająco.

 — Coś mi wpadło do buta — palnęła i przystanęła przy oknie.

Ociągała się strasznie ze ściąganiem buta, a Silver ze zmarszczonymi brwiami dostrzegła, że z obuwia nic nie wypadło, a Krukonka patrzy za okno niecierpliwie. Nagle szybko ubrała buta i rzekła:

 — Już.

Pociągnęła gwałtownie Harry’ego za rękę. Reszta ze zdumieniem pobiegła za nimi. Zwolniła dopiero przy wrotach do szkoły. Nagle wpadli wprost na grupkę Gryfonów na czele z Ronem w strojach do quidditcha. Rudzielec zmierzył ich pogardliwym spojrzeniem.

 — No proszę. Widzę, że już się bliżej poznałeś z tymi śmierciożercami — warknął.

 — A ja widzę, że nadal jesteś tym samym kretynem, co wcześniej — zripostował chłodno Harry.

Część Gryfonów obrzuciła go zimnymi spojrzeniami. Furia domyślił się, że przed nim stoi nowa drużyna Lwów, wśród której dostrzegł Ginny i Deana. Czarnoskóry Gryfon nie wykazywał żadnych oznak wrogości w stosunku do niego, w przeciwieństwie do pozostałych. No, może jeszcze jeden chłopak ignorował to starcie. Jak doszedł do wniosku, że większość domu była przeciwko niemu. Trochę go to zabolało.

Ron uniósł dumnie głowę.

 — Chcesz poznać nowego szukającego Gryffindoru? Rick, pokaż się temu śmierciożercy. Niech wie, że są lepsi od niego.

Chłopak był niewiele niższy od bruneta. Miał krótkie, kasztanowe włosy i lekko wyłupiaste oczy. Na jego ustach widniał pogardliwy uśmieszek.

 — Widzisz? — ciągnął Ron. — Od razu widać, że jest urodzonym szukającym.

 — Serio? Nie pomylił tłuczka ze zniczem, więc go przyjąłeś? — zripostował.

Rick nie przypadł mu do gustu. Jego kpiący uśmiech sprawił, że Furia miał ochotę mu go zetrzeć jednym uderzeniem w trybie natychmiastowym.

 — Ron jest świetnym kapitanem — powiedział jakiś męski głos, jednak Harry nie dostrzegł jego właściciela, bo stał za rudzielcem.

 — Kapitanem mówisz? Świetnie, tylko nie spanikuj, Weasley. Zielona twarz kapitana nie podniesie drużyny na duchu.

Ron poczerwieniał z wściekłości. Jego skóra prawie nie odróżniała się od włosów.

 — Dla ciebie nie było miejsca w drużynie Slytherinu, więc czujesz się niepotrzebny?

Harry uśmiechnął się ironicznie. Miejsce cały czas niego czekało. Wystarczyło jego jedno słowo.

 — Tak bardzo chcesz wypróbować nowego? — zapytał kpiąco. — Żebyś się nie przeliczył.

 — Z trybun dużo nie zdziałasz — prychnął Ron, a część drużyny zaśmiała się.

Silver spojrzała na Erin z błyskami w oczach. Teraz wiedziała, o co chodziło Krukonce.

Harry uśmiechnął się pogardliwie. Miarka się przebrała. Sentyment do drużyny uleciał natychmiast.

 — Draco? — spytał, celowo akcentując imię Ślizgona, patrząc wprost w oczy Rona, w których pojawiła się wściekłość.

 — Tak, Harry? — odpowiedział Fortis, tak samo akcentując jego imię.

 — Twoja propozycja jest nadal aktualna?

 — Odnośnie ciebie jako szukającego? Tak.

 — To kiedy pierwszy trening?

 — Dam ci znać po naborze, na którym oczywiście nie musisz się pojawiać — rzekł Draco, celowo dodając końcówkę zdania.

 — No to świetnie.

Rick nagle przestał się uśmiechać. Drużyna Gryffindoru także jakoś straciła pewność siebie.

 — Więc do zobaczenia na boisku, Weasley, o ile tam dotrzesz bez problemów żołądkowych.

Minął drużynę Gryfonów, a Ślizgoni poszli za nim.

 — Erin, marna z ciebie aktorka — powiedział Furia, gdy trochę się oddalili. Dziewczyna roześmiała się. — Cholera — westchnął. — Malfoy, ty fretko, wygrałeś.

 — Malfoyom, Potter, się nie odmawia — rzekł Draco zadowolony z siebie.

Kiedy weszli do Wielkiej Sali, sporo osób spojrzało w ich stronę. Erin ruszyła do swojego stołu. Furia i Silver usiedli na swoich miejscach. Plotka o Harrym w drużynie rozniosła się wzdłuż stołu Slytherinu z szybkością błyskawicy.

 — Coś mi się wydaje, że jeśli złapiesz znicza, to staniesz się w ich oczach prawdziwym Ślizgonem — szepnęła do niego Evelyn z uśmiechem, nim Blaise, Blake, Jasmine, Toby i Teodor na czele z Draconem rozsiedli się obok nich.

Ron przechodził wszelkie granice, a Harry nie sądził, że drzemie w nim tyle nienawiści. Kiedy publicznie oznajmił, iż żałuje, że kiedykolwiek się z nim zadawał i obraził nie tylko jego, ale i Syriusza, Furia niemal zabił go wzrokiem, choć we wnętrzu serce bolało. Odpowiedział, nie mając zamiaru mu tego popuścić:

 — Niżej niż ty nie można upaść, Weasley — szepnął zimno. — Mnie możesz obrażać, ale nie obrażaj kogoś, kto nie może się obronić, plugawy kłamco.

 — Jesteście siebie warci — odwarknął. — Co? Nie umiesz go obronić?

 — Nie będę go bronić, bo słowa takiego śmiecia, jak ty, nic dla nas nie znaczą.

Silver wiedziała, że Ron trafił w słaby punkt jej przyjaciela. Patrzyła na niego z troską, kiedy usiadł sam w kącie pokoju wspólnego ze słuchawkami w uszach. Nie wątpiła, że chłopak planuje odegrać się na rudzielcu.

 — Przejął się tą kłótnią z Wiewiórem? — zapytał Teodor.

 — Jeśli chodzi o jego rodzinę, staje się bardziej drażliwy — odparła niepewnie Evelyn. — Weasley zadał mu cios poniżej pasa. Szczególnie go to poruszyło, bo Syriusz nic Wiewiórowi nie zrobił.

Przeprosiła ich i skierowała się do przyjaciela, by dotrzymać mu towarzystwa.

 — Cholera — szepnęła Jasmine do siebie. — Zaczynam ich lubić.

Nie wątpiła, że nie tylko ona.

Harry nie musiał zbytnio się przemęczać, żeby zemścić się na Ronie. Wymyślił chytry plan i nie miał zamiaru z niego zrezygnować.

Syriusz i Remus zauważyli, że chłopak jest wściekły, gdy cisnął czarnomagicznym zaklęciem z taką werwą, że efekt był podwójny, a manekin runął na ziemię z rozbitą głową, która miała być imitacją czaszki. Lunatyk przerwał ćwiczenia z Evelyn.

 — Co jest? — zapytał Łapa.

 — A co ma być? — odparł, nawet nie siląc się na zdziwienie.

 — Przecież widzę.

 — Ron doprowadza mnie do furii — powiedział cicho. — Zakłamana szuja ma czelność chodzić z dumnie uniesioną głową i czepiać się o nic.

Syriusz zmarszczył brwi.

 — Co zrobił?

 — Nieważne — burknął.

Mężczyźni spojrzeli pytająco na Evelyn, która westchnęła.

 — Obraził was.

 — Was? To znaczy?

 — To znaczy Furię i ciebie — odpowiedziała Łapie. — Nie będę przytaczać konkretnych słów, ale nie były one przyjemne dla ucha.

Animag westchnął.

 — Nie przyjmuj się — rzekł do Harry’ego. — Nie jest wart zawracania sobie głowy.

 — Wiem, tylko nie mogę pojąć, jak przez pięć lat mogłem się z nim zadawać. Przechodzi samego siebie. I ja rozważałem w wakacje to, czy mam mu wybaczyć — prychnął. — Hermiona ma chociaż tyle przyzwoitości, że nie staje mi na drodze.

 — Gadałeś z nią?

Pokręcił głową.

 — Nie mam o czym, a prosić się nie będę.

 — A Ginny?

 — Ignorujemy się nawzajem.

 — Och, musicie rozmawiać na tak nieprzyjemne tematy? — rzekła Silver. — Są inne, znacznie ciekawsze. Mówiłeś im o akcji z Fortisem?

Harry zaśmiał się szczerze.

 — Jeszcze nie było okazji.

Opowiedzieli im o tym, co zrobił Malfoy, żeby zaciągnąć go do drużyny.

 — … Na końcu zareagowała Erin i jako jedynej udało jej się za pierwszym razem, bo zaaranżowała potyczkę z rudą szumowiną. Od tej pory Malfoy chodzi zadowolony z siebie, bo twierdzi, że ma idealną drużynę.

 — Malfoyom nigdy się nie odmawia, każdy to powtarza — zaśmiał się Remus.

 — W związku z rudą szumowiną, jak to określiła Silver, mam do was prośbę… — rzekł Harry z niebezpiecznym błyskiem w oku i opowiedział im o swoim planie.

Paczka od Syriusza przyszła już następnego dnia rano. W środku znalazło się pudełko czekoladek, eliksir w kolorze zgniłozielonym oraz karteczka z napisem, że trzymają kciuki za Młodego Huncwota. Od razu wziął się do roboty. Erin i Silver z chęcią mu pomogły.

 — Myślisz, że się na to złapie? — zapytała Krukonka, maczając czekoladkę w eliksirze.

 — To idiota. Będzie tak zachwycony, że nie zwątpi. Silver, napisz, że jego inteligencja wypływa z niego jak woda z kranu czy coś takiego.

Ślizgonka zaśmiała się.

 — To nie jest zbyt romantyczne — stwierdziła.

 — Dla niego będzie to oznaka uwielbienia.

 — Skończyłam — rzekła Erin, odkładając ostatnią czekoladkę do pudełka.

 — Ja też — dodał Harry, chowając różdżkę.

 — Furia, jak mam podpisać? Twoja wielbicielka?

 — Rozkochana w tobie tajemnicza nieznajoma — odparł.

Dziewczyny zaśmiały się.

 — Więc robota zakończona — rzekła Silver, odkładając pióro i pergamin.

Zapakowali czekoladki i liścik w ładne opakowanie, a następnie pobiegli do sowiarni, by wysłać paczkę.

Od samego rana Harry nie mógł powstrzymać wrednego uśmiechu. Cały jego dzień opierał się na tym, co miało się stać na śniadaniu. Silver niemal biegła do Wielkiej Sali, żeby jak najszybciej zobaczyć efekt ich pracy. Rona jeszcze nie było, co działało na ich korzyść, gdyż wynik końcowy mogła zobaczyć większa liczba osób. Gryfon wszedł do środka razem ze swoją siostrą. Stół Slytherinu zatrząsnął się od śmiechu. Rudzielec zamienił się w blondyna z irokezem na głowie. Czerwień na twarzy chłopaka idealnie kontrastowała z bielą na głowie. Harry patrzył na niego z ironią.

 — Nie myślałem, że są odmiany białych wiewiórek, Weasley — zaczepił go, czego nigdy nie robił.

 — Odwal się, Potter — warknął.

 — Chciałeś upodobnić się do Draco Malfoya? — ciągnął. — Myślałeś, że to sprawi, że będziesz mądrzejszy? Inteligencja wypływa z ciebie jak woda z kranu — zacytował słowa z listu.

 — Ty… — warknął Ron wściekle, gdy Ślizgoni zaśmiali się ze słów Harry’ego.

I nie tylko Ślizgoni.

 — No ja, Weasley — odpowiedział z uśmiechem.

 — Czy ty naprawdę sądzisz, że będziesz mądrzejszy od Dracona? — wtrąciła Silver.

 — Od Ślizgonów nie trudno być mądrzejszym — warknął.

Harry z satysfakcją obserwował, jak rośnie jego nos.

 — Ktoś tu kłamie — stwierdził.

 — Nie kłamię!

Nos zaprzeczał, gdyż urósł jeszcze bardziej.

 — Weasley — cmoknął Harry — ty urodzony kłamco. Przyszedł czas na dzień prawdy.

Ślizgoni wyli ze śmiechu, kiedy Ron poszedł dalej, wściekły na wszystko.

Kiedy Harry wychodził z sali, odprowadzono go spojrzeniami pełnymi rozbawienia i podziwu.

Ból. Nieograniczony. Zarówno psychiczny, jak i fizyczny. Czuł też, że sam sprawia sobie dodatkowe cierpienie, ale nie potrafił tego opanować. Wszystko, co robił, kierowane było przez podświadomość. Ogarniająca go wszechobecna pustka doprowadzała do szaleństwa. Głosy raniły uszy. Raz był to okrutny, przerażający śmiech, raz bolesny płacz dziecka, innym razem krzyki pełne rozpaczy. I słowa wypowiadane przerażającym szeptem. Słowa okrutne, pełne grozy, mrożące krew w żyłach. Chyba płakał, ale nie był tego do końca pewny. Rzeczywistość mieszała się z fikcją. Nie wiedział, które uczucia były prawdziwe, a które wytworzone przez Voldemorta, żeby doprowadzić go do szaleństwa.

Draco zazwyczaj spał bez problemu całą noc. Jednak, gdy usłyszał coś niepowołanego, budził się automatycznie. Tak było i tym razem. Otworzył oczy, słysząc kroki. Włożył rękę pod poduszkę, gdzie zwykle trzymał różdżkę. Zmrużył oczy. Musiał wykazać się cwaniactwem i przebiegłością, jak każdy Ślizgon. Dopiero po chwili uświadomił sobie, że mógł być to zarówno Blaise, jak i Furia. Ale… dlaczego ten ktoś chodził w butach?

Przez zasłoniętą kotarę dostrzegł, że ogień w kominku mocniej buchnął, jakby ktoś przenosił się Siecią Fiuu. Zerwał się z łóżka, odsłaniając kotarę jak najszybciej mógł. Jeszcze zielone płomienie utwierdziły go w przekonaniu, że ktoś był tutaj chwilę wcześniej. Blaise jęknął, najwyraźniej obudzony przez hałas, jaki zrobił Draco, ale zaraz znowu zasnął. Blondyn odsłonił mocniej kotarę. Skoro Blaise spał cały czas, to może Potter coś tu robił? Obejrzał się w jego stronę. Nie do końca zasunięta kotara jeszcze delikatnie falowała. Twarz śpiącego chłopaka była przez nią widoczna. Były Gryfon najwyraźniej nie ruszał się z łóżka, nieświadomy, że kilka sekund temu ktoś tutaj był. I najwyraźniej był tu właśnie z jego powodu.

Miesiąc minął jak z bicza strzelił. Drużyna Slytherinu trenowała bardzo intensywnie, nastawiona na zdobycie Pucharu Quidditcha. Harry zaaklimatyzował się w Slytherinie, choć nie miał zbyt dużo znajomych z tego domu. Jego główną towarzyszką była Silver, co nie było niczym dziwnym. Z przyjaciółmi Dracona Harry wymieniał dwa słowa, a czasami więcej, jednak nie można było uznać ich kontaktów jako bliskie. Z Malfoyem kłócili się głównie w formie docinek, za to z Ronem dochodziło nawet do wymiany zaklęć. Furia czuł, że reszta domów traktuje go jak Ślizgona. Ron nastawił przeciwko niemu dużą liczbę osób, twierdząc, że jeśli jeszcze nie jest śmierciożercą, to wkrótce na pewno nim zostanie, tak jak każda osoba z tego domu. Każdy widział w nim potencjalnego kandydata na prawą rękę Voldemorta. Czasami czuł się osaczony i przybity, ale nie poddawał się przy pojedynkach słownych. Były też osoby z innych domów utrzymujące z nim kontakt poza Erin. Neville, Dean i Seamus rozmawiali z nim jak jeszcze rok temu, co doprowadzało Rona do szału. Luna Lovegood także była w stosunku do niego miła. Zwykle słuchał jej niemożliwych opowieści z uśmiechem na ustach. Konwersacja z nią była przyjemnym sposobem na oderwanie się od rzeczywistości.

Z tego, co widział, Ron i Hermiona także ograniczyli swoje kontakty. Dziewczyna zaszyła się w swoim dormitorium i książkach. Raz usłyszał nawet jej kłótnię z rudzielcem. Wpadła na niego ze łzami w oczach. Szepnęła ciche przeprosiny i uciekła. Harry odprowadził ją wzrokiem, w którym Silver dojrzała ból. Przez chwilę myślała, że pobiegnie za Krukonką, lecz tego nie zrobił.

Syriusz i Remus tydzień temu musieli wyjechać w sprawie Zakonu, dlatego przerwali lekcje czarnej magii i oklumencji. Snape za to wlepił mu dwutygodniowy szlaban, na którym miał kontynuować lekcje magii umysłu.

Nauczyciel obrony przed czarną magią okazał się być kompetentnym profesorem. Wymagał od uczniów bardzo dużo, a Harry miał wrażenie, że w stosunku do niego jeszcze więcej. Ćwiczenia praktyczne przypadły uczniom do gustu, a Liam ogłosił, że czasami na lekcji będzie organizować kluby pojedynków.

Hagrid z kolei przyjmował go w otwartymi ramionami, nie zważając na to, w jakim domu jest teraz Harry. Wyraźnie było mu przykro, że jego przyjaźń z Ronem i Hermioną się rozpadła. Furia wytłumaczył się, dlaczego nie kontynuuje przedmiotu gajowego, mając nadzieję, że ten nie ma mu tego za złe.

 — Chciałbym skupić się na tych przedmiotach, które będą mi niezbędne do zostania aurorem — powiedział, nie dotykając nawet ciastek leżących na talerzu. Zaufał Hagridowi tylko w sprawie herbaty. — Wiesz… Trudno nim zostać, a naprawdę bym chciał. Dlatego wolę się do nich przyłożyć.

Gajowy westchnął.

 — Rozumiem cię, Harry. Cholibka, ciężki kierunek sobie wybrałeś.

 — Jak to mówią: dla chcącego nic trudnego…

Bitwa Myśli nadal była okropnie wyczerpująca. Voldemort stosował różne sztuczki, żeby doprowadzić go do szaleństwa i Harry miał wrażenie, że brakuje mu niewiele. Silver dzielnie podtrzymywała go na duchu, często z oczami pełnymi łez.

Furia wpadł w dziki szał. Ciskał gromami z oczu w każdą spotkaną osobę. Jego celem był pokój wspólny i tablica z pomysłami skompromitowania Rona. Dzisiaj znów przegiął. Wylądował na ziemi z obitą twarzą, ale to było za mało za obrażanie Erin i wyzywania jej od najgorszych. W pokoju wspólnym nikt go nie zatrzymywał. Włączył muzykę z wieży, którą przysłał mu w wersji mini Łapa.

 — … Look at me now, making the same mistakes I said I'd never make again…¹

Tablica niemal sama wpadła mu w ręce, gdyż ją pomniejszył i schował do szuflady. Który pomysł będzie najtrafniejszy?

 — Ktoś tu jest wkurzony — rzekła Evelyn pojawiająca się nie wiadomo skąd.

 — Dlaczego tak sądzisz? — odparł, nie patrząc w jej stronę.

 — Słuchasz piosenek, w których wokalista wrzeszczy.

Przysłuchał się.

 — … Victimized, victimized, never again victimized!...²

Pokiwał głową, przyznając jej rację.

 — Co jest powodem? — zapytał Toby stojący za nią wraz z Jasmine.

 — A któż może być?

 — Weasley.

Kiwnął głową. Nagle uśmiechnął się niebezpiecznie.

 — Silver, czy to ty wspominałaś mi o książce, gdzie natknęłaś się na eliksir kompromitujący?

Realizacja tego zadania była trudniejsza niż poprzednia zemsta. Wiedział, że nawet Ron nie jest na tyle głupi, żeby dwa razy zjeść czekoladki od nieznajomej osoby. Eliksir był w trakcie ważenia. Nie był specem w tej dziedzinie, a Silver też nie nie należała do osób wszechstronnie uzdolnionych. Harry oparł się o łóżko Malfoya, który na nim leżał. Spojrzał na niego pytająco znad książki.

 — Chcesz zrobić z Weasleya kompletnego idiotę?

Jego odpowiedź, jak przypuszczał, była twierdząca, więc wytłumaczył blondynowi, że potrzebuje speca od eliksirów.

 — Pod warunkiem, że będę mógł zadać mu kilka kompromitujących pytań — zastrzegł Draco.

Harry wzruszył ramionami.

 — Daję wolną rękę w tej sprawie.

Tym oto sposobem w ich dormitorium tworzony był eliksir z zamówionych przez Harry’ego składników.

 — Jak chcesz mu go podać? — zapytał Blaise, zaglądając do kociołka.

Kolor był idealny, jak na ten etap.

 — Jeszcze nad tym myślę — odparł Furia oparty o łóżko, obserwując skupionego Dracona. — Na czekoladki wysłane przez cichą wielbicielkę drugi raz nie poleci. Myślałem nad włamaniem się do kuchni, ale nie chcę podać eliksiru całemu Gryffindorowi.

Blaise zastanowił się.

 — Żaden Gryfon mu tego nie poda?

Pokręcił głową.

 — Szkle-Wzro podaje się w ciemnej fiolce? — zapytał.

 — Musi być szczelnie zamknięte i w ciemnej fiolce, żeby właściwości nie uciekły — odparł Draco.

 — Czy ty chcesz zmusić pielęgniarkę, żeby mu to podała? — zaśmiał się Elvis.

 — Ja jej nie chcę zmusić, Blaise — odparł Harry z uśmiechem. — Ona sama to zrobi. Potrzebuję tylko waszych aktorskich umiejętności…

Plan był prosty: Blaise będzie udawał poważnie zranionego, Malfoy wyciągnie Pomfrey ze Skrzydła, a Harry w tym czasie włamie się do jej gabinetu i podmieni zawartość pierwszej z brzegu fiolki z napisem Szkle-Wzro. Następnie Furia łamie nos Weasleyowi, który trafia do Skrzydła, gdzie Pomfrey podaje mu eliksir. Nic trudnego. Tak przynajmniej sobie wmawiali. Silver miała im pomóc, czatując przy drzwiach pokoju wspólnego Gryffindoru, żeby dać im znać, kiedy wychodzi Ron. Harry, Draco i Blaise czekali niedaleko Skrzydła Szpitalnego, wyczekując na znak od Evelyn i Jasmine. Furia niecierpliwie patrzył w telefon. Nagle komórka zadzwoniła.

 — Do roboty — zakomunikował Harry.

Draco szybko wpadł do Skrzydła Szpitalnego, udając przerażenie. Brunet stanął niedaleko drzwi. Blaise zaczął wrzeszczeć:

 — Aaa! Moja ręka! Oderwało mi rękę!

Pomfrey wypadła szybko z pomieszczenia, a zaraz za nią Malfoy. Harry niepostrzeżenie wślizgnął się do Skrzydła. Szukając eliksiru Szkle-Wzro, miał na ustach rozbawiony uśmiech. Ślizgoni, jak się okazało, mieli wybujałą wyobraźnię. Blaise udawał, że został poparzony i jest tak przerażony, że się wydziera na całe gardło i nie chce dać się zaciągnąć do Skrzydła Szpitalnego. Furia podmienił eliksir. Wyślizgnął się niezauważony i podszedł do wydzierającego się Blaise’a, przerażonego Malfoya i zaniepokojonej Pomfrey. Chłopcy zerknęli na niego. Pierwsza część planu wypaliła. Blaise nagle ochłonął.

 — Ooo… Moja ręka jest cała — rzekł zdziwiony.

Harry miał ochotę wybuchnąć śmiechem. Pomfrey, kręcąc głową, wróciła do Skrzydła.

 — Genialnie — zaśmiał się Harry i wtedy dostrzegł Rona.

                Musiał szybko zareagować, żeby nikt nie wpadł do królestwa pielęgniarki przed nim. Silver i Jasmine pojawiły się za Gryfonem.

 — Weasley! — zawołał, a ten spojrzał na niego szyderczo. — Mam ci coś do powiedzenia — rzekł, szybko podchodząc. — A raczej do pokazania. To za Erin — wytłumaczył i bez ostrzeżenia uderzył go z pięści w nos.

Zaskoczony chłopak runął na ziemię z krwawiącym nosem.

 — To tak na przyszłość, zanim powiesz coś niemiłego na jej temat — dodał Furia.

Silver i Jasmine minęły Rona bez słowa i dołączyły do Harry’ego, by następnie dojść do rozbawionego Blaise’a i zadowolonego Dracona. Stanęli niedaleko. Musieli się upewnić, że pójdzie do Skrzydła Szpitalnego. Tak też zrobił, wygrażając Harry’emu pod nosem. Krwawiącym nosem.

Furia był z siebie dumny. Nie, on był po prostu wniebowzięty. Ron nieświadomie zażył eliksir kompromitujący i plótł takie rzeczy, o jakich nikomu się nie śniło. Nauczyciele byli zgorszeni. McGonagall wlepiła mu szlaban, kiedy wypalił w jej stronę, że co wieczór myśli o tym, jak wygląda w bikini. Harry siedział w ławce z głową na stoliku i wył ze śmiechu, nie mogąc się uspokoić. Erin siedząca obok niego nie wyglądała lepiej. Silver płakała, wycierając łzy chusteczką. Ślizgoni byli wniebowzięci, choć cała klasa nie mogła powstrzymać śmiechu.

 — Weasley, jaką nosisz bieliznę? — zapytał Malfoy poza klasą.

Chłopak spojrzał na niego morderczo i choć próbował zripostować, to z jego gardła wydobyły się słowa:

 — Są to stringi z podobizną profesora Snape’a na przodzie.

Korytarz zatrząsnął się od śmiechu.

 — Często je zmieniasz? — dodał Harry.

 — Nie zmieniam, bo co wieczór wpatruję się w nie z lubością — odparł, a następnie, przerażony swoimi słowami, uciekł odprowadzony śmiechem całego rocznika.

 — Furia, to był genialny pomysł — zaśmiała się Jasmine.

 — Ktoś z was to wymyślił. Ja tylko to zrealizowałem z pomocą Elvisa i Fortisa — odpowiedział rozbawiony.

 — Czuję się mile połechtana — powiedziała Blake z wyszczerzem.

Blaise poczochrał ją lekko po włosach.

W trakcie obrony przed czarną magią Ron chyba w ogóle nie chciał otwierać ust, lecz Draco go sprowokował, kiedy Liam Collins nie słyszał.

 — Weasley, co sądzisz o profesorze?

 — Profesor Collins ma bardzo zgrabny tyłek. Powinien pracować jako model w bieliźnie.

Pierwszy raz widzieli nauczyciela w stanie zwanym szok. Patrzył na Rona rozszerzonymi oczami, w trakcie gdy dziewczyny chichotały, a chłopcy wycierali łzy. Ron raz bladł, a raz robił się wściekle czerwony.

 — Weasley, czy ty się dobrze czujesz? — zapytał nauczyciel z niedowierzaniem w głosie.

 — Tak, profesorze. Gdy pana widzę, automatycznie poprawia mi się humor, bo jest pan bardzo przystojny i seksowny.

Toby z Blaisem leżeli na ziemi. Harry błagał Erin, żeby go stąd wyprowadziła, bo brzuch bolał go ze śmiechu, aż momentami brakło mu tchu.

 — F… F… haha… Fur… hahaha… Furia… haha… pomóż… — jęknęła Silver przez śmiech.

Do końca dnia Ron plótł takie rzeczy, że wszyscy śmiali się do łez.

Wieczorem, gdy Harry leżał w łóżku i przypomniał sobie jego słowa, próbował hamować wybuch śmiechu. Nie udało się. Zaczął chichotać jak opętany. Po chwili usłyszał parsknięcia śmiechem i wraz z Blaisem oraz Draconem naśmiewali się do łez, przypominając sobie te komiczne słowa.

¹ Reveille – Look At Me Now

² Linkin Park – Victimized 

==================================

Tośka, już kiedyś planowałam pisać o Lily i Jamesie, ale jednak nie kręci mnie to tak, jak czasy Harry’ego.