Rozdział 13 - „Malfoyom się nie odmawia!”

Pierwszy dzień szlabanu miał już kolejnego wieczora. Równo o dziewiętnastej zapukał do kwater opiekuna, który wpuścił go do środka.

 — Dzisiaj zajmiemy się nie tylko legilimencją. Drugą część szlabanu przeznaczymy na efimutaryzację. Jest ona jedną z form ułatwienia sobie wydostania przeciwnika ze swojego umysłu lub samodzielnego wyrzucenia go. Jest to przekształcenie obrazu przesłanego przez atakującego. Może to być zarówno przekształcenie obrazu na taki, jaki jest w rzeczywistości, jak i całkowite przeobrażenie go. W wyższym stadium będziesz mógł dzięki temu z łatwością przejść do efikreansacji, wysyłając Czarnemu Panu obrazy, które zaatakują jego umysł, choć to on zaatakuje ciebie. Nie musisz znać żadnych zaklęć, tak jak przy większości dziedzin magii umysłu. Kiedy ktoś włamuje się do twojego umysłu, zaczynacie dzielić oba połączone umysły między sobą, co daje ci możliwość panowania nad nimi, jeśli tylko zdołasz pokonać umysł przeciwnika. Wszystko zależy też od silnej woli. Niszczysz wyobrażenie atakującego, przekształcając na przykład krew w wodę czy też biczowanie jako trzepanie dywanu. Wszystko zależy od tego, jak bardzo ci to będzie przypominać. Przekształcając konkretną część danego obrazu, musisz się na niej skupić. Gdy będziesz chciał przejść do kolejnej części, musisz także pamiętać o utrzymaniu tamtej części, żeby atakujący z powrotem jej nie przekształcił. Wszystko jasne?

 — Tak mi się wydaje — odpowiedział szczerze.

 — Opuścisz swoje bariery umysłowe, a ja włamię się do twojego umysłu i podeślę obraz, który będziesz musiał zmienić.

Harry zmarszczył brwi.

 — Każdy może robić coś takiego, gdy zna odpowiednie dziedziny magii umysłu?

 — Tylko jeśli ma się bezpośredni kontakt z osobą, której chcemy podesłać obraz. Połączenie twoje i Czarnego Pana jest wyjątkowe i bardziej skomplikowane. Zmusza ofiarę do walki. W przypadku, kiedy ja rzucam na ciebie zaklęcie, jest to mniej intensywne i możesz się obronić, znając tylko oklumencję. Więź łącząca ciebie i Czarnego Pana nie może być porównywana do tego, co tutaj robimy. Dopiero przy Bitwie Myśli wykorzystujesz to, co ja ci przekazuję, w zaawansowanym stopniu.

Na tym zakończyli teorię i zajęli się praktyką. Harry z lekkim wahaniem opuścił bariery umysłowe, do których w znacznym stopniu już się przyzwyczaił. Jednak nie mógł ich pozostawić na miejscu, skoro chciał się czegoś nauczyć. W jego umyśle nie pojawiły się żadne wspomnienia, lecz jeden obraz. Duży pokój z obdrapanymi ścianami, plamami krwi i pająkami zwisającymi z sufitu. Po ziemi pełzały węże wielkości Nagini, a między nimi siedziało małe, przerażone dziecko.

W pierwszej kolejności skupił się na krwi, którą chciał zamienić w czerwony dywan. Skoncentrował się na tym obrazie, jak tylko mógł. Miał być puchaty i przyjemny w dotyku. Zaciskał zęby, żeby skupić się na tym jak najbardziej, co nie było takie proste, gdy pod nogami pałętały mu się olbrzymie gady. Czuł napór ze strony Snape’a, który utrzymywał wytworzony przez siebie obraz. Kałuża krwi przez moment uniosła się w imitacji dywanu, lecz na nowo wrócił jej stary kształt. Nie było to wcale takie proste, jak mogło mu się wcześniej wydawać. Zmrużył oczy, wysyłając w stronę atakującego jednego z węży przez niego wytworzonych, który miał go zdekoncentrować. Ku jego zdumieniu, podziałało, a kałuża krwi zmieniła się w dywan, który sobie wyobrażał. W następnej kolejności zajął się obdrapanymi ścianami, które chciał zmienić w dekoracyjne smugi. Jednak napór ze strony Snape’a mu to uniemożliwił, gdyż dywan ponownie zaczął zmieniać swój wygląd. Szybko skupił się na jego utrzymaniu, co ledwo mu się udało. Miał ogromne trudności z utrzymaniem materiału i zmienianiem ścian jednocześnie, choć bardzo się starał.

Po kilku nieudanych próbach Snape opuścił jego umysł. Stwierdził, że będą to ćwiczyć na tym przykładzie, dopóki nie zmieni całego pokoju. Teraz mieli zająć się znienawidzoną legilimencją.

Szóstoklasiści ze zniecierpliwieniem czekali na Liama Collinsa – nowego nauczyciela obrony przed czarną magią. Andy, z którym Harry rozmawiał na jego temat, twierdził, że jest w porządku, lecz jednocześnie należał do nauczycieli wymagających od uczniów bardzo dużo. Nie lubił lenistwa i preferował praktykę.

Mężczyzna wpuścił ich do klasy, gdzie, jak się spodziewano, nie było żadnych krzesełek i stolików, lecz manekiny i poduszki. Kiedy wszyscy weszli do środka, nauczyciel przedstawił się, patrząc na nich przeszywającym wzrokiem, który nic nie wyrażał. Głos miał głęboki, basowy, jednak nie było w nim kpiny, jak u Snape’a, czy słodkości, jak u Umbridge. Wydawało się, że mają normalnego nauczyciela od obrony pokroju Remusa Lupina.

 — Na początku zajmiemy się sprawdzeniem waszej praktycznej wiedzy. Każdy po kolei będzie rzucał zaklęcia, które mu powiem.

Na sam początek wypchnęli Neville’a, który poradził sobie całkiem nieźle, wykorzystując wiedzę z Gwardii Dumbledore’a. Kiedy Liam mu podziękował, Neville spojrzał na Harry’ego z wdzięcznością, na co ten uśmiechnął się lekko. Gdy na odstrzał poszła Erin, Liam spytał:

 — Nowa uczennica, tak?

 — Tak — odpowiedziała.

 — W twojej starej szkole realizowaliście materiał tak jak w Hogwarcie?

 — Z tego, co powiedział mi dyrektor wynika, że większość była zgodna, ale są rozdziały, z którymi jestem zarówno w przodzie, jak i w tyle.

Pokiwał głową ze zrozumieniem. Kilku zaklęć dziewczyna nie znała, jednak z pozostałą częścią poradziła sobie doskonale.

 — Dobrze. Ktoś pomoże koleżance nadrobić materiał?

 — Harry się nią zajmie — powiedział z niedaleka Zachariasz Smith.

Rozległy się chichoty, a Furia spojrzał na Puchona z niesmakiem. Erin zmierzyła go chłodno.

 — Z miłą chęcią to zrobię, Zachariaszu — rzekł lekceważąco Ślizgon.

Nie miał zamiaru dać się wyprowadzić z równowagi głupimi docinkami. Liam uśmiechnął się lekko.

 — To świetnie — podsumował, jakby tych uszczypliwości nie było.

 — W jeden dzień ją poderwał to w jeden dzień wszystkiego ją nauczy — usłyszeli pogardliwy głos Rona.

 — A kto powiedział, że znaliśmy się jeden dzień, idioto? — prychnęła Erin. — Zacofany kretyn.

 — Erin — upomniał ją Liam.

 — Przepraszam, profesorze, ale nie pozwolę sobie na takie uwagi — odparła szczerze.

 — Publicznie to święta — prowokował Gryfon.

 — Weasley, palnąłeś jak łysy grzywką o kant koła — odparł Furia swobodnie.

Silver ryknęła śmiechem wraz z Blake i Jasmine, zagłuszając śmiechy innych uczniów.

 — Harry — upomniał go Liam, choć jego kącik ust drgnął.

Chłopak wzruszył bezradnie ramionami i spojrzał na zaczerwienionego rudzielca z kpiną. Liam, widząc kłótnię wiszącą na włosku, zainterweniował, prosząc Harry’ego do siebie. Furia stanął z różdżką w dłoni, słysząc jeszcze chichoty Ślizgonek.

 — Gotowy? — Uczeń kiwnął głową. — Odpychające. — Chłopak wykonał polecenie, ku zdumieniu wszystkich, niewerbalnie, czym Ślizgon w ogóle się nie przejął. — Zwisające. — To samo. — Podpalające. — Buchnął ogień. — Wybuchające…

Mężczyzna wymieniał wiele zaklęć, a Harry rzucał je bez problemu magią niewerbalną.

 — Patronus.

Furia zerknął na niego ze zdziwieniem, ale ten spojrzał tylko na niego zachęcająco. Chwilę później po pomieszczeniu biegał patronus w postaci jelenia. Liam pokiwał głową z uznaniem i nakazał mu wrócić do reszty uczniów, zapraszając kolejną osobę. Silver umknęło tylko jedno zaklęcie.

Jak Harry dowiedział się z rozmowy Blaise’a z Draconem, blondyn został kapitanem drużyny quidditcha. Planowali dzień naboru. Toby Fillmore, według nich, miał zgłosić się na stanowisko pałkarza, gdyż miał w rękach wielką krzepę. Furia nie zamierzał stawić się na boisko, gdy mieli dobrać drużynę Slytherinu. Nie czułby się fair w stosunku do drużyny Gryffindoru i grałoby mu się raczej niepewnie w takim meczu. Miał chęci, ale w tej sytuacji wolał sobie odpuścić.

Silver zagadała go w tej sprawie, kiedy ktoś w pokoju wspólnym wspomniał nazwę gry.

 — Z tobą jako szukającym mamy wielką szansę na wygraną.

Furia spojrzał na nią przelotnie.

 — Nie idę na nabór — powiedział lekceważąco.

 — Nie… Co?!

Gdzieś z daleka usłyszeli zaskoczony głos Blake mówiącą:

 — Draco, sł…?!

 — Rubi! — warknął chłopak ostrzegawczo.

Harry stwierdził, że chyba się o coś kłócą, ale jakoś mało go to obchodziło.

 — Furia, przecież ty to kochasz — przeraziła się Evelyn.

 — Nie mam po co tam iść, Silver — odparł. — Po pierwsze: Slytherin ma już szukającego i to się nie zmieni. Po drugie — zawahał się — nie chcę stawać przeciwko Gryfonom.

Patrzyła na niego przez chwilę w milczeniu.

 — Slytherin na ciebie liczył — stwierdziła niepewnie.

Harry spojrzał na nią z politowaniem.

 — Bo uwierzę — zaśmiał się, wyraźnie rozbawiony jej stwierdzeniem. — Chyba liczył na to, że tłuczek mnie zabije na boisku. Przepraszam, tego im tym razem nie umożliwię. Nie mogę zawieść Voldemorta.

 — Furia, nie pie*dol głupio — warknęła.

Potter spojrzał na nią z rozbawieniem.

 — Widocznie głupie pie*dolenie pozostało mi z cech Gryfona .

Roześmiała się dźwięcznie, ale zaraz spoważniała.

 — Może chociaż spróbuj — dodała z ostatnią nutką nadziei.

Uśmiechnął się lekko, ale pokręcił głową. Jej ramiona opadły bezwładnie.

 — Będę ci towarzyszyć jako kibic. Nie cieszysz się?

 — Bardziej bym się cieszyła, widząc cię na boisku z determinacją na twarzy i szczęściem w oczach.

Tym razem on roześmiał się cicho.

 — Musisz się zadowolić ochłapami. Jestem padnięty. Położę się.

 — Okay. Dobranoc, ochłapie — westchnęła.

 — Dobranoc, posrebrzana — odpowiedział z rozbawieniem.

Przechodząc obok Malfoya i Blaise’a siedzących wraz z Tobym, Teodorem, Blake i Jasmine, Harry usłyszał ich pobudzoną rozmowę, na którą nie zwrócił zbytniej uwagi. Nie dostrzegł ich spojrzeń odprowadzających go do dormitorium.

Wstał najszybciej ze swoich współlokatorów, z czego skorzystał, jako pierwszy zajmując łazienkę. Doprowadził się do użytku, ubierając koszulę w czarno-zieloną kratę z akcentami koloru szarego. Uśmiechnął się z rozbawieniem. Kolory Slytherinu? Ręką, wcześniej zamoczoną w żelu do włosów, postawił kudły w górę jednym przeczesaniem, co podkreśliło jego szaleństwo w oczach. Nie chciało mu się wkładać soczewek, więc włożył na nos okulary.

Gdy wyszedł z łazienki, jego współlokatorzy byli już na nogach. Wymienili spojrzenia i rzucili się równocześnie w stronę drzwi, walcząc o miejsce w kolejce. Harry uniósł brwi z rozbawieniem w oczach.

 — Ku*wa, Elvis! — warknął Draco, a Zabini, który walkę wygrał, roześmiał się chamsko zza drzwi. — Błagam cię, odpuść sobie dzisiaj depilację całego ciała, bo jestem cholernie głodny!

Furia parsknął śmiechem, ubierając szatę. Blaise doprowadzający Malfoya do szału był świetny. Harry miał zamiar wyjść z dormitorium, słysząc powarkiwania Ślizgona, który nagle zamilkł, gdy był już przy drzwiach.

 — Potter, mam sprawę.

Były Gryfon spojrzał na niego pytająco.

 — O co chodzi?

Malfoy patrzył na niego, w myślach dobierając słowa.

 — Chcesz być w drużynie?

Harry uniósł brew.

 — Rozwiń swoją wypowiedź.

Fortis wywrócił oczami.

 — Slytherin szuka szukających. Do tej pory zgłosiła się tylko jedna osoba, która jest skreślona na samym wstępie, bo to pierwszoroczny, który nie miał styczności z miotłą.

 — A ty?

Draco spojrzał na niego uważnie.

 — Mam zamiar zmienić pozycję. Wolałbym być ścigającym, ale jeśli nie będę miał wyboru, nic z tego nie będzie. Byłeś w drużynie Gryffindoru przez pięć lat i, no cóż, szukanie znicza ci wychodziło. Jako kapitan Slytherinu chcę zebrać najlepszą drużynę. Byłbyś w niej bez naboru, bo znam twoje możliwości.

Harry zawahał się, choć tego nie pokazał. Malfoy sam zaproponował mu miejsce w drużynie i, powstrzymał się przed zmierzeniem temperatury jego ciała, powiedział mu komplement. Jednak był problem: Gryffindor.

 — Chyba nie masz co na mnie liczyć — rzekł, chociaż serce protestowało.

 — Pomyśl nad tym.

 — Raczej już nie zmienię decyzji.

Fortis odprowadził go lekko zawiedzionym wzrokiem za drzwi.

Draco nie był zadowolony. Mało powiedziane: był zirytowany.

W drugiej klasie chciał być szukającym, bo był nim Harry Potter. Miała to być forma doprowadzenia Złotego Chłopca do szału. Jego preferencje zmieniły się na treningach quidditcha w trzeciej klasie. Zapragnął zostać ścigającym – czynniejszym uczestnikiem meczu. Sam siebie oszukiwał słowami, że pokona Pottera. Gryfon był urodzonym szukającym, a on, przyznał to z bólem serca, nie. Jednak w piątej klasie, kiedy chciał zmienić pozycję, trzymano go tam na siłę. W Slytherinie nie było dużo chętnych na pozycję szukającego, dlatego woleli trzymać tego, który już na tym miejscu był. Powód był prosty: nikt nie chciał zmierzyć się z Potterem w szukaniu znicza.

Teraz Draco został kapitanem drużyny i mógł robić to, co żywnie mu się podobało. Wszystko układało się idealnie: on jako kapitan i ścigający, Potter jako szukający, Toby jako pałkarz. Część idealnej drużyny. Wszystko runęło, kiedy podsłuchał rozmowę byłego Gryfona z Evelyn Shirley. Potter nie miał zamiaru zgłosić się do drużyny! Draco miał ochotę coś kopnąć z tego powodu. Jednak czy Malfoy się poddał? Oczywiście, że nie. Potrzebował Pottera w drużynie! Zaproponował mu bezproblemowe dostanie się do niej. Odmówił. Był to drugi raz w ciągu dwóch dni, przez który miał ochotę coś rozwalić. Cholerny Gryfon! A wszystko przez to, że nie chciał stanąć naprzeciwko drużyny Gryffindoru – jego poprzedniego domu. Szlag! Szlag! Szlag! Cholerne Gryfiaki! A teraz jadł sobie śniadanie wraz z Shirley, mając gdzieś to, że zepsuł mu cały plan działania! Malfoyom się nie odmawia!

Jego przyjaciele dostrzegli, że jest zirytowany, co nie było dziwne. Wręcz ciskał gromy z oczu, a przechodzący obok pierwszak uciekł jak najszybciej, gdy na niego spojrzał. Niech się boją, małe bachory!

Kiedy był w tak podłym humorze, nikt nie chciał zawracać mu głowy. Nikt, poza Blake Stanley, która miała gdzieś jego zasady. Zarozumiała małpa.

 — Rozumiem kobiety. Mają humorki przez hormony i babskie dni, ale żeby facet? Draco, czy na pewno masz pomiędzy nogami to, co myślę?

Zgromił ją wzrokiem, ale ona siedziała niewzruszona, patrząc na niego z uniesioną brwią. Jej oczy były szare, a przecież chwilę wcześniej, jak większość, widział niebieskie! Dzisiaj wyprostowała włosy. Zawsze na nie narzekała, gdyż układały się w fale, co jej się nie podobało. Dlatego prostowała je każdego ranka. Jedynie na imprezy zakręcała je mocno pod same ramiona.

 — Nie prowokuj — syknął.

Blaise uniósł brew.

 — Rano nie zachowywałeś się jak baba w ciąży — stwierdził.

 — Rano depilowałeś każdą część ciała, więc nie wypowiadaj się na ten temat — warknął.

Jasmine zachichotała. Jak zawsze nie potrafiła opanować śmiechu, co nie było dziwne. Nie było dnia, w którym by chociaż raz nie zachichotała.

 — Więc jaki jest powód twojego braku humoru? — zapytał Teodor.

Och, chociaż on nie rzucał głupimi tekstami!

 — Potter mnie zirytował — warknął cicho.

 — Potter? Z jakiego powodu? — zainteresował się Toby.

 — Zaproponowałem mu pozycję szukającego bez problemów z naborem, a on odmówił — oburzył się.

 — Czego się spodziewałeś? Słyszeliśmy, że nie chce być w drużynie — rzekła Jasmine.

 — Tak, ale mnie się nie odmawia!

Blake pokręciła głową z politowaniem.

 — To jest Potter, Fortis — rzekła. — On łamie wszelkie zasady.

 — On ma — powiedział z naciskiem — być w drużynie.

 — Powiedz mu to zdanie. Na pewno go to ruszy. — Jasmine wywróciła oczami.

 — To nie jest śmieszne, Jas — burknął.

Harry, rozmawiając z Silver, przeszedł obok nich, nie zwracając na nich żadnej uwagi.

 — Idzie bez wyrzutów sumienia — stęknął Draco załamany. — Jak on mógł mi odmówić?

Jasmine i Toby wymienili spojrzenia. Ich przyjaciel czasami naprawdę okazywał oznaki egoizmu i, co przyznawali z bólem, głupoty. Rozkapryszony dzieciak, który musi mieć wszystko, czego zapragnie. Ale taki już był.

 — Normalnie? — zaproponował Blaise.

 — Nie odzywaj się, Elvis — warknął i dodał pewnie: — On będzie w drużynie. Będzie musiał się zgodzić, chociaż nie wiem co.

Przyjaciele niemal zgodnie westchnęli. Czy on zawsze musiał być tak uparty?

Evelyn nigdy nie utrzymywała bliższych kontaktów ze swoimi współlokatorkami. Prawdopodobnie przez to, że nie wykazywała jakiś większych oznak typowej Ślizgonki, w przeciwieństwie do nich. One miały swój własny świat, a ona własny. Ich rozmowy zwykle ograniczały się do tematu szkoły. Silver wolała po prostu usiąść na łóżku w spokoju i samotności oraz zasłonić się kotarami. Mimo to nie były do siebie wrogo nastawione. Ślizgoni to Ślizgoni – lojalni dla swoich.

Silver, lekko mówiąc, bardzo się zdziwiła, kiedy wieczorem Blake, siedząc na łóżku obok Jasmine, zwróciła się do niej z pytaniem:

 — Evelyn, czy znasz Pottera dość dobrze?

Spojrzała na nie z zaskoczeniem.

 — Tak — odparła.

 — Jest uparty?

 — Jak osioł — uśmiechnęła się z rozbawieniem. — Dlaczego pytasz?

Wymieniła spojrzenie z rudą, która rzekła:

 — Zastanawiamy się, czy jest jakakolwiek szansa na to, że zgodzi się być w drużynie Slytherinu. Nie wiemy, jak oszacować szanse Draco na zaciągnięcie go na treningi.

 — Nie sądzę, żeby chociaż pojawił się na naborze — skrzywiła się.

Brunetka i ruda wymieniły się zaskoczonymi spojrzeniami.

 — Nie powiedział ci? — zdumiała się Blake.

 — O czym? — zdziwiła się.

 — Draco zaproponował mu miejsce na pozycji szukającego bez pojawiania się na naborze. Odmówił.

Silver otworzyła usta.

 — Ale… co z Draco?

 — Chce być ścigającym, dlatego uparł się jak osioł i za wszelką cenę chce Pottera w drużynie — odpowiedziała Blake.

 — Zabiję go — szepnęła Evelyn do siebie. — Cholerne sentymenty do Gryfonów — burknęła.

 — W tym problem? — zapytała ruda.

 — Z tego, co wiem, to tak.

 — Do naboru Draco nie da mu spokoju w tej sprawie. Jak już skompletuje drużynę, będzie po ptakach.

 — Będzie go maglował?

 — Na sto procent.

 — To dobrze. Ja też.

Jas zachichotała.

Harry był zdumiony zachowaniem Malfoya. Gadał z nim jak z kumplem o bzdurach. Kiedy zwrócił się o niego po imieniu, Furia uniósł brwi pod samą linię włosów.

 — Harry? To ty znasz moje imię? — Blaise ryknął śmiechem, kiedy Draco otworzył niemo usta. — Ma gorączkę, nie? — zwrócił się do Elvisa. — Zabierz go lepiej do Piguły.

Zdziwił się jeszcze bardziej, kiedy ustąpił mu miejsca w kolejce do łazienki, o którą zawsze walczył.

Wyszedł z pokoju wspólnego, żeby skierować się na śniadanie. Silver, ku jego zdziwieniu, czekała na niego w towarzystwie Jasmine, Blake, Teodora i Toby’ego.

 — Co masz taką minę? — zapytała go na wstępie.

 — Wiesz… Chyba będę błagać Snape’a o zmianę dormitorium.

 — Czemu? — uniosła brwi.

 — Malfoy dostaje na łeb — rzekł z przerażeniem w głosie.

 — Co? — zaśmiała się błyskiem w oku.

 — Jest w stosunku do mnie miły, nazwał mnie po imieniu i, to już jest potwierdzenie jego szaleństwa, wpuścił mnie w kolejkę do łazienki — szepnął z trwogą. — Jasmine i Blake wybuchnęły śmiechem, a pozostali zachichotali. — Zaczynam się go bać. — Przełknął ślinę. — A Blaise nie chce go zaprowadzić do Piguły.

 — Chodź lepiej na śniadanie — zachichotała.

Przy posiłku nie było lepiej. Malfoy, ku zdumieniu całej szkoły, dosiadł się do nich. Harry spojrzał na niego wielkimi oczami.

 — Na pewno dobrze się czujesz? — zapytał Furia, coraz bardziej obawiając się o jego zdrowie psychiczne.

Poszedł z nim nawet na eliksiry, w trakcie których mu nie rozkazywał i tylko przez Snape’a, który ich obserwował, Harry przygotowywał składniki. Przy obiedzie znowu się do nich dosiadł. Zresztą, przy kolacji też. Kiedy nie dał mu spokoju nawet w pokoju wspólnym, Furia wybuchnął na całe pomieszczenie:

 — Malfoy, do ku*wy nędzy, o co ci dzisiaj chodzi?!

Silver i przyjaciele Dracona zachichotali zgodnie.

 — No bo zgódź się na bycie szukającym — niemal jęknął.

Harry zamarł z otwartymi ustami gotowymi do rzucania obelg.

 — Cały dzień mnie prześladujesz tylko z tego powodu? — zdumiał się.

 — A jak myślisz? — warknął.

Usta Harry’ego drgnęły.

 — Żartujesz? — zapytał.

 — Nie — burknął.

Harry nie wytrzymał i wybuchnął śmiechem. Nie mógł się pohamować, co nie było dziwne. Jasmine wycierała łzy śmiechu, tak jak Silver.

 — Malfoy, czy cię do reszty popie*doliło? — spytał przez śmiech dobitnie.

 — To się zgódź!

Harry opanował się trochę.

 — Powiedziałem już: nie.

 — Potter! — warknął.

 — Znajdź kogoś innego — powiedział z rozbawieniem, wstając. — Prześpij się trochę i ochłoń, a jutro znowu zachowuj się jak normalny Malfoy — zaśmiał się na odchodnym. — Coraz bardziej mi się tu podoba — usłyszeli jeszcze jego śmiech, nim zniknął za drzwiami.

 — Mówiłam, że jest uparty — zachichotała Silver, widząc niezadowolonego Dracona.

Powszechnie uznawano, że Harry Potter jest osobą upartą. Zawsze robił to, co chciał, łamiąc wszelkie zasady, które tylko go ograniczały w tym, co miał zamiar zrobić. Było to głównym powodem wpadania chłopaka w kłopoty, ale często ta cecha charakteru bardzo mu pomagała. Jednak, jak każdy człowiek, potrafił odpuścić i zmienić decyzję.

Draco doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że Potter nie jest osobą uległą. W tym momencie przeklinał go za to, bo niszczył jego plany. Ale kto powiedział, że Malfoy nie posiadał tej cechy? Bez dwóch zdań mogli stoczyć walkę pod tytułem kto jest bardziej uparty?

Draco chciał Harry’ego w drużynie, Furia nie chciał w niej być. I tu rodził się problem. Walkę musieli stoczyć, choć Potter był w lepszej pozycji. Musiał tylko podtrzymywać swoją decyzję do naboru. Dlatego Draco musiał się spieszyć. Jedynym plusem było to, że miał sojuszniczkę w postaci Evelyn Shirley – przyjaciółki Pottera. Jak obiecała Jasmine i Blake, nie dawała Furii spokoju w sprawie quidditcha, co doprowadzało chłopaka do białej gorączki.

 — Ja wiem, że on by chciał — rzekła, gdy wspólnie z Draconem i jego przyjaciółmi namawiali się w tej sprawie — ale trudno wymusić na nim zmianę decyzji. Wiem, co mówię — westchnęła.

 — Masz jakieś wyjście? — zamyślił się Teodor.

 — Najlepszym sposobem byłaby prowokacja, ale teraz już się na to nie złapie, bo wie, że o to nam chodzi i posuniemy się do różnych środków, żeby wyraził zgodę, choćby nieświadomie.

 — Trudny człowiek — stwierdził Toby.

 — Nawet nie wiesz jak — zachichotała. — Ale można go znieść.

Były Gryfon wyszedł z dormitorium. Nic dziwnego – zbliżała się pora szlabanu ze Snapem. Draco błysnęły oczy.

 — Potter. — Zatrzymał go.

Chłopak westchnął, ale przystanął.

 — Jaki teraz wymyśliłeś argument? — zapytał znudzony.

Jasmine zachichotała – standard.

 — Jeśli się zgodzisz, załatwię ci zwolnienie ze szlabanu.

Silver wiedziała, że argument nie zadziała. Pewnie dlatego, że wiedziała, iż szlaban tak naprawdę jest dodatkową lekcją magii umysłu.

 — Strzelaj dalej, Malfoy. Pudło — zaśmiał się Harry i wyszedł, a Draco zgrzytnął zębami.

 — No co za uparty Gryfiak! — warknął głośno.

 — Nie obrażaj go. Chociaż przy mnie się hamuj — stwierdziła Evelyn, a reszta zaśmiała się. — Ślizgon, Draco — poprawiła go.

 — Wszystko jedno. Takim tempem to będę musiał zostać tym cholernym szukającym — burknął buntowniczo.

 — Musi mieć słaby punkt, przez który zmieni decyzję — zastanowił się Blaise.

 — Nie dam mu spokoju. Nie wie jeszcze, co znaczy nazwisko Malfoy — rzekł Draco z diabelskim uśmiech.

Starcie tytanów: etap pierwszy – pomyślała Silver z rozbawieniem.

==================================

Frigus, większość bohaterów właśnie tak sobie wyobrażam. Wyjątek stanowi Jasmine i Toby, ale nie tak łatwo znaleźć zdjęcia, które w stu procentach będą odpowiadały moim wyobrażeniom ;)

Anonim, kiedy ci pasuje xD

Jak podoba się szablon? Ja jestem z niego bardzo zadowolona :)