Rozdział 16 - Prawdziwy Ślizgon

Harry siedział w szatni wraz z drużyną Slytherinu. Był to ostatni trening przed pierwszym meczem pomiędzy domem Węża a domem Lwa. Rozejrzał się po członkach drużyny, chcąc wyczytać emocje z ich twarzy. Toby Fillmore wraz z drugim pałkarzem – Ethanem Wilsonem – ciemnowłosym chłopakiem z siódmej klasy, który nie wyglądał na groźnego, choć w rzeczywistości taki był na boisku – siedzieli spokojnie obok siebie, słuchając tego, co Draco miał do powiedzenia. Naprzeciwko nich siedziała Astoria Greengrass – urocza czwartoklasistka o ciemnobrązowych włosach do pasa i zielonych oczach, która była siostrą Dafne chodzącą do szóstej klasy – oraz jej o rok starszy kolega, Nathan Grimes – blondwłosy, chuderlawy chłopak z wystającymi kościami policzkowymi i przeszywającymi, niebieskimi oczami. Byli oni ścigającymi Slytherinu i okazali się być świetnymi zawodnikami pełnymi determinacji i zaciętości na boisku. Teraz ze skupionymi minami obserwowali swojego kapitana. Obrońcą został Andy Garner – niedawny Puchon przeniesiony do Slytherinu. Dzięki wstąpieniu do kadry chłopak zaczął być traktowany o wiele lepiej niż wcześniej i bardziej zaaklimatyzował się w nowym domu. Draco utrzymywał twardą miną, mówiąc do nich podnoszące na duchu słowa:

 — …Weasley spanikuje po wejściu na boisko, jak to on. Żeby było ciężej doprowadzić mu się do porządku, strzelmy mu kilka goli. Wtedy się nie pozbiera. Nie znamy ich taktyki, więc nie wiemy, co może wykombinować. Jeśli skupią się na atakowaniu jednego zawodnika, trzeba zacząć go bronić — zwrócił się do Toby’ego i Ethana. — Nie możemy sobie pozwolić na osłabienie drużyny.

 — Chyba wiem, o kogo mu chodzi — rzekł nagle Andy, a wszyscy na niego spojrzeli. — Wszyscy wiedzą, że Furia ma z nim na pieńku. Weasley może wykorzystać mecz, żeby zemścić się za te wszystkie żarty i tym samym wyeliminować szukającego Slytherinu. Wtedy mieliby otwartą drogę do wygranej.

 — Więc sugerujesz w pierwszej kolejności wyeliminowanie naszego szukającego z powodów osobistych? — zamyślił się Draco.

 — Andy ma rację — wtrąciła Astoria. — Wiewiór jest zaślepiony i zamiast kierować się dobrem drużyny, będzie mu zależało na swoich pobudkach.

 — W takim razie wiecie, jak macie postępować. — Draco zwrócił się do pałkarzy.

Harry nic nie powiedział, gdyż nie był kapitanem. Drużyna miała słuszność, mówiąc, że Ron mógłby wykorzystać mecz, żeby się na nim zemścić. Ostatnio był wręcz napełniony nienawiścią do niego i całego Slytherinu.

Po jakimś czasie rozeszli się po szkole, choć większość wróciła do pokoju wspólnego. Harry jednak skierował się do gabinetu nauczyciela od obrony przed czarną magią. Zapukał, a Tristan zaprosił go do środka.

 — I jak tam przed meczem? — zaciekawił się, prowadząc go do pomieszczenia.

 — Całkiem w porządku. Efekty zobaczymy jutro.

Usiedli przy biurku po dwóch stronach.

 — W magii bezróżdzkowej nie ma zbyt dużo nauki, choć jest bardzo trudna — zaczął odpowiedni temat. — Polega głównie na skupieniu w sobie magii. Może być też wywołana silnymi uczuciami, na przykład gniewem. — Harry uśmiechnął się lekko do swoich wspomnień. — Z twojej miny wnioskuję, że miałeś z tym styczność.

 — Przed trzecią klasą z wściekłości nadmuchałem swoją ciotkę.

Liam pokiwał głową z rozbawieniem.

 — Mniej więcej na tym to polega. Problem jest taki, że nie masz kontaktu z magicznym przedmiotem, czyli różdżką, która jest głównym przewodnikiem magii. To w niej skupia się cała energia tworząca zaklęcie. Przy kontakcie ręki z różdżką magia przechodzi najpierw przez rękę aż do końca różdżki, gdzie daje swój upust. W magii bezróżdżkowej magia zatrzymuje się przy dłoni, gdzie w kontakcie z różdżką dopiero zaklęcie się kształtuje. Magia musi przepływać przez cały organizm, wypełniając go, aby skumulowała się w twojej dłoni. Co za tym idzie, bezróżdżkowa bardziej męczy. Im potężniejsze zaklęcie, tym więcej energii się zużywa. Dlatego też nie ma sensu z niej korzystać, kiedy możesz użyć różdżki. Oczywiście, z czasem organizm przystosuje tę magię i bez problemów będziesz mógł rzucać proste zaklęcia bezróżdżkową. Gdybyś w tym momencie miał rzucić Avadę bez różdżki, mógłbyś się zabić lub, co byłoby wielkim szczęściem, trafić do Munga z poważnymi obrażeniami. Dlatego też nikt nie rzuca tak potężnych zaklęć bezróżdżkową, chyba że jest samobójcą.

 — Długo uczył się pan bezrózdżkowej?

 — Jaki pan? Mów mi po imieniu, kiedy nikt nie słyszy. Zanim rzuciłem pierwsze zaklęcie, minęło dobre pół roku. Wszystko zależy od organizmu i zdolności czarodzieja. Ludzie, którzy przeżyli w życiu więcej od innych, także szybciej się uczą, co zostało udowodnione. Ich organizm szybciej przyjmuje do siebie magię przez uczucia, które towarzyszyły czarodziejowi w trakcie tych zdarzeń. Czuli oni znacznie więcej od innych. Organizm jest bardziej przyzwyczajony do zmiany stanu. Przejdźmy do rzeczy. Jak rozlać magię w organizmie? To zupełnie tak, jak przy rzucaniu zaklęć różdżką, lecz potrzebujesz do tego więcej skupienia. Skupiasz się na konkretnym celu. Nie musisz myśleć o zaklęciu. Dmuchając ciotkę, prawdopodobnie nie znałeś zaklęcia, a jednak ci się udało. Możesz mieć w głowie konkretny cel, który chcesz osiągnąć. Na przykład… — wyciągnął rękę w stronę leżącego na stoliku pióra, mrużąc lekko oczy. — Chcę, żeby pióro do mnie przyleciało.

Harry obserwował, jak pióro unosi się i leci do ręki Tristana, który chwyta je i odkłada na biurko.

 — Ułożenie ręki ma znaczenie? — zapytał Furia.

 — Zwykle nie, ale przy zaklęciach obronnych lub ofensywnych zaklęcie jest efektywniejsze, kiedy lekko machniesz ręką. Ma ono lepszy wyrzut. Przy zaklęciu przywołującym mógłbym przywołać do siebie połowę przedmiotów, machając ręką, gdyż nie byłoby odpowiedniego wycelowania.

 — Można wykonywać je niewerbalnie?

 — Jeśli dobrze władasz magią niewerbalną, można. Ty robisz to automatycznie, większość twojego rocznika musiałaby uczyć się werbalnie. Wszystko wiesz?

Po chwili zastanowienia Harry pokiwał twierdząco głową.

 — Nie widzę sensu, żebym nauczał cię bezróżdżkowej. Znasz teorię, znasz zaklęcia i sposób ich rzucania, znasz niewerbalną. Teraz wszystko zależy od twoich ćwiczeń, w których nic nie zdziałam. Wszystko w twoich rękach, Harry. I to dosłownie.

Wstając z łóżka, czuł lekkie zdenerwowanie. Mecz miał się zacząć już za kilka godzin. Po nim miały się ważyć losy jego dalszego pobytu w Slytherinie. Chciał wygrać. Wiedział, że wtedy uczniowie domu Węża bardziej go zaakceptują, bo zobaczą, że jest prawdziwym Ślizgonem, dla którego liczy się dobro jego domu. Po tak długim czasie spędzonym wraz ze Ślizgonami zaczął się do nich przyzwyczajać i przekonywać. Byli całkowicie inni od Gryfonów. Tutaj, jeśli ktoś zdobył zaufanie, automatycznie mógł liczyć na pomoc pozostałych Ślizgonów. Byli względem siebie lojalni i otwarci. Intruzów traktowano z dystansem, co Harry zdążył odczuć na samym początku. Trzeba było zapracować na szacunek, uznanie oraz akceptację. Furia wiedział, że złapany przez niego znicz będzie kluczem, przestanie być traktowany jak ktoś niepowołany. Widział spojrzenia na niego skierowane, wiedział, że wątpią, czy jest lojalny drużynie i czy zrobi wszystko, żeby złapać znicz. Uczniowie pamiętali zdobyte przez niego pięćdziesiąt punktów na lekcji obrony, jednak dopiero teraz mógł pokazać, że zrobił coś dla domu.

Jeśli Draco się denerwował, to tego nie pokazywał. Zachowywał kamienną twarz, choć był mało gadatliwy. Blaise rozbrajał ich swoimi tekstami, najwyraźniej chcąc ich rozluźnić. Furia też nie wyglądał na zdenerwowanego, choć w środku wszystko się w nim skręcało. Silver witająca go uśmiechem sprawiła, że lekko się rozluźnił.

 — Stresik? — spytała, gdy ruszyli na śniadanie.

 — Lekki — odparł cicho.

 — To normalne — uśmiechnęła się pocieszająco. — Będzie okay. Rozwalicie ich.

 — Silver, jak nie złapię znicza, cały Slytherin mnie zlinczuje — wyraził swoje obawy.

 — Więc postaraj się, żeby nie mieli powodu — odpowiedziała.

 — Pocieszające — szepnął, a ona roześmiała się.

 — Furia!

Odwrócili się. Ku nim, z rozwianymi włosami, biegł Andy.

 — Cześć — przywitali się, kiedy do nich dołączył.

 — Też czujesz taką traumę, że jak zawalisz to możesz uciekać z Hogwartu? — zapytał.

 — I dodatkowo myślę, że i tak mnie znajdą — pokiwał głową.

 — Chłopaki, nie załamujcie się — rzekła Evelyn.

 — Nie rozumiesz, że od tego meczu zależy nasza przyszłość w Slytherinie? — odpowiedział Harry, a Andy przytaknął.

 — Na razie Ślizgoni was sprawdzają. To jest największy test.

Weszli do Wielkiej Sali i usiedli razem, nie rozglądając się zbytnio na boki. Silver wrzuciła im na talerze jedzenie, nie widząc u nich chęci do spożycia czegokolwiek. Wcisnęła w nich po kanapce i szklance soku z dyni, powtarzając, że muszą coś zjeść, żeby nie spaść z mioteł.

 — Bo usiądę każdemu z was na kolanach i będę karmiła jak małe dzieci — zirytowała się.

 — Zrób nam jeszcze przypał — burknął Harry i zaczął jeść, wiedząc, że dziewczyna jest do tego zdolna, więc Andy wziął z niego przykład.

Nie zwracali uwagi na gwizdy i zaczepki Gryfonów, żeby nie wytrącali ich z równowagi. Brunet był do tego przyzwyczajony, co prawda od drugiej strony, jednak Andy przeżywał to pierwszy raz i znosił to znacznie gorzej.

 — Jakoś nie zwracałem na to uwagi, gdy nie byłem w drużynie — stwierdził.

 — Najlepiej to ignorować albo odpowiadać równie złośliwie — poradził mu Furia. — I patrz pod nogi, bo podkładanie ich to norma.

 — Dobrze wiedzieć — szepnął.

 — I nie wdawaj się czasami w bójki — dodał. — Lepiej, żebyś nie trafił do Skrzydła na chwilę przed meczem.

 — Jeszcze coś? — jęknął.

 — Patrz, co jesz. Mogą coś ci podrzucić, gdy nie będziesz patrzył albo ktoś nie będzie tego pilnował.

 — Czy to jest normalne? — zdumiał się.

 — Całkowicie.

Widząc, że Andy jest bardziej stremowany od niego, postanowił trochę podtrzymać go na duchu, żeby nie spanikował, jak to często działo się z zawodnikami. Zmienił temat rozmowy, żeby oderwał myśli od quidditcha, co przyjął z ulgą. Chcieli jeszcze sprawdzić warunki atmosferyczne, dlatego też postanowili skierować się na błonia, a dopiero później do szatni. Wyszli z Wielkiej Sali, najpierw chcąc iść po swoje miotły. Ruszyli w stronę wyjścia, kiedy ktoś zawołał Furię. Ku nim biegła Erin, przeciskając się między bandą Malfoya idącą za nimi. Poprawiła włosy, podchodząc do niego.

 — Powodzenia — rzekła tylko i pocałowała go mocno w usta, nie przejmując się widownią dookoła.

Zostawiła go zdumionego, wracając do koleżanek z domu. Furia odprowadził ją wzrokiem, dopóki nie zniknęła za rogiem. Silver pociągnęła go za rękę, śmiejąc się pod nosem.

Pogoda była niemal idealna do grania w quidditcha. Niebo było lekko zachmurzone, brakowało wiatru, temperatura mieściła się w granicach rozsądku. Po chwili Evelyn zostawiła Andy’ego i Harry’ego, więc skierowali się do szatni, gdzie znaleźli się już wszyscy zawodnicy poza Astorią – jedyną dziewczyną w drużynie. Wpadła na samym końcu. Jakiś czas późnej usłyszeli, jak tłumy zbierają się na trybunach, więc Draco zaczął pobudzać drużynę do walki. Furia musiał przyznać, że dobrze mu to wychodzi. Wyszli.

 — I jest drużyna Slytherinu! — krzyknął komentator do megafonu. Harry stwierdził, że go nie zna i nawet nie wie, z jakiego jest domu. — Na przedzie ścigający! Jedyna dziewczyna w drużynie Węży: Astoria Greengrass! Zaraz za nią Nathan Grimes oraz kapitan Draco Malfoy! Pałkarze: Toby Fillmore i Ethan Wilson! Obrońca: Andy Garner, do niedawna Puchon! Na końcu szukający drużyny, doświadczony zawodnik z Gryffindoru: Harry Potter!

Ślizgoni zaczęli klaskać i wiwatować, natomiast Gryfoni gwizdać i buczeć.

 — Jest także drużyna Gryffindoru!

Komentator wymienił imiona i nazwiska wszystkich graczy domu Lwa. Furia stwierdził, że chyba jest bezstronny, jak wydawało się z jego gadania na samym wstępie. Obie drużyny zawisły nad boiskiem, tylko kapitanowie stanęli na murawie, by z widocznym obrzydzeniem na twarzach ścisnąc sobie dłonie. Zmierzyli się nienawistnymi spojrzeniami, jednak w wykonaniu Ślizgona wyszło to o stokroć lepiej. Pani Hooch wytłumaczyła pokrótce zasady, kiedy kapitanowie dołączyli do swoich drużyn.

 — Tłuczki zostały uwolnione, tak samo znicz! Kafel poleciał w górę! Gra rozpoczęła się! Astoria przejmuje kafla, którego podaje do Nathana Grimesa! Draco Malfoy, który do tej pory zajmował pozycję szukającego, odbiera od Grimesa kafla i pędzi do bramek Gryffindoru! Podaje do Greengrass! Unika tłuczka! Podaje do Malfoya, Malfoy do Grimesa! Rzuca! Weasley broni! Podaje do Thomasa! Gryffindor się cieszy!

Harry stwierdził, że Gryffindor raczej się nie cieszy, ale śmieje ze Ślizgonów. Była to grupka Lwów, która zachowywała się jak banda oszołomów chcąca zniechęcić Ślizgonów do gry. Furia uchylił się przed lecącym w niego tłuczkiem, rozglądając się za zniczem.

 — Pierwszy gol dla Slytherinu!

Dom Węża wrzasnął z radości, machając szalikami i flagami z godłem Slytherina. Harry uchylił się przed kolejnym tłuczkiem wysłanym w jego stronę.

 — Malfoy odbiera kafla Weasley! Pędzi do bramek! Ale przeszkadza mu tłuczek wysłany przez jednego z pałkarzy Gryffindoru! Fillmore od razu posyła go w przeciwników! Potter ledwo unika kolejnego tłuczka! Thomas nie sięga do kafla, którego ponownie przejmują Ślizgoni!

Furia uchylił się przed czwartym z kolei tłuczkiem wysłanym w jego stronę. Ron, jak się okazało, zapanował nad swoimi emocjami. Był aż nazbyt pewny siebie, mimo drugiego gola Slytherinu. Słysząc złowieszczy dźwięk za sobą, Harry zrobił młynek na miotle. W miejscu, gdzie chwilę temu była jego głowa, przeleciał tłuczek.

 — Potter po raz kolejny unika tłuczka! Ten chłopak ma chyba oczy dookoła głowy! Weasley wbija pierwszego gola dla Gryffindoru!

W tym momencie Harry nabrał przekonania, że ma opuścić boisko jako pierwszy. Chmara tłuczków zaczęła świstać nad jego głową. Ledwo uniknął jednego, a już leciał drugi, by po chwili wrócił pierwszy. Toby i Ethan szybko popędzili w jego stronę, by odeprzeć atak.

 — Szukającego Slytherinu zalała lawina tłuczków! W takich warunkach ciężko znaleźć znicza, dlatego pałkarze już lecą na pomoc! W tym czasie Andy Garner broni atak Agnes Shaw! Przypominam: jest dwadzieścia do dziesięciu dla Slytherinu! Fillmore wysyła tłuczka w stronę Ricka Hoopera, ale jemu cudem udaje się go uniknąć! Greengrass w posiadaniu kafla! Malfoy, Grimes, Malfoy, Greengrass, Grimes! I… tak! Trzydzieści do dziesięciu dla Węży!

Furia niewiele słyszał z tego, co mówił komentator. Tłuczki skutecznie uniemożliwiały mu skupienie się na czymkolwiek poza nimi. Toby i Ethan dzielnie odpierali ataki, posyłając piłki w zawodników Gryffindoru. Harry wiedział, że w takiej sytuacji nie ma najmniejszej szansy na znalezienie znicza, który był jego najważniejszym celem. Miał zaledwie kilka sekund na rozejrzenie się za zniczem, gdy ponownie słyszał świst tłuczka. Toby z całej siły uderzył w nadlatującą piłkę, trafiając między Ginny a Deana. Ethan z kolei wysłał tłuczka w Rona, który zdążył się schylić. Harry nagle dostrzegł mały punkcik migający niedaleko. Uchylił się przed kolejną piłką, by następnie ruszyć szybko w stronę znicza. Wszyscy unieśli się w miejscach, komentator krzyczał do megafonu. Piłeczka skręciła, więc Furia także.

 — Hooper próbuje go dogonić, jednak jest zbyt daleko! I… i… tłuczek sprawia, że Potter musi ratować się przed zderzeniem z nim, hamując! Znicz przepadł.

Niezadowolony Harry wrócił na swoje poprzednie miejsce, by dalej wypatrywać małej kulki.

 — Tłuczek uderza w ścigającego Gryffindoru, jednak ten nadal trzyma się na miotle i gra dalej!

Gra toczyła się w dalszym ciągu. Slytherin prowadził dwudziestoma punktami. Harry musiał przeszkodzić Rickowi przed złapaniem znicza, kiedy zalała go kolejna fala tłuczków. Nie miał szans złapać znicza, dlatego też stanął chłopakowi na drodze i niemal zwalił z miotły, gdy na siebie wpadli. Hooch odgwizdała rzut karny dla Gryffindoru, gdyż nie było to do końca czyste zagranie. Ślizgoni nie mieli mu tego za złe, lecz nawet zabili brawo. Dla widowni ważniejsze było złapanie znicza przez ich faworyta od nieczystego zagrania. Andy obronił rzut karny, co spotkało się z wiwatem Slytherinu. Gra została wznowiona.

Harry czuł, że jest już nieźle poobijany. Zderzenie z Hooperem sprawiło, że bolało go całe ramię i bok, gdyż oberwał z miotły, gdy Gryfon chciał się ratować. Później jeszcze uderzył go tłuczek w to samo ramię. Czuł się jak kaleka. Nagle między zawodnikami dostrzegł znicza. Nie bacząc na tłum, ruszył w ich stronę. Przeciskając się przez zawodników, niemal non stop wpatrywał się w małą kulkę.

 — Potter dostrzegł znicza! — wrzasnął komentator. — Taaaak! Koniec meczu! Slyt…

Furię zamroczyło, kiedy tuż po gwizdku poczuł olbrzymi ból w plecach. Miał wrażenie, że łamie mu kręgosłup. Nie wiedział, jakim sposobem utrzymał się na miotle, tym bardziej, że trzymał się jedną ręką, w drugiej zaciskając znicza. Ktoś przytrzymał go za ramię, żeby nie zsunął się z miotły. Jak się okazało, był to Toby. Wylądowali bezpiecznie na ziemi wśród wrzasków radości Ślizgonów. To nie ból zwalił Harry’ego z nóg, ale drużyna. Zrzucili chłodne maski i cieszyli się ze zwycięstwa.

Pani Pomfrey objęła go opieką już na boisku. Kiedy drużyna się uspokoiła, niemal siłą wyciągnęła go do Skrzydła Szpitalnego, krzycząc, że quidditch jest niebezpieczny. Drużyna, śmiejąc się radośnie, odprowadziła ich pod same wrota, gdzie zostawili chłopaka na pastwę pani Pomfrey, która nie dała mu spokoju. Nakazała mu ściągnąć górną warstwę ubrań i położyć się płasko na brzuchu. Zrobił to z westchnięciem. Skrzywił się mocno, kiedy zobaczył spuchnięte ramię i posiniaczony bok. Wolał nie wiedzieć, jak wyglądają jego plecy, które, nawiasem mówiąc, strasznie go bolały. Mimo wszystko cieszył się, że wygrali.

Wrota otworzyły się. Furia usłyszał głos Silver śmiejącej się z czegoś wraz z Syriuszem. Po chwili zajrzeli do niego, mimo oburzenia Pomfrey. Przyszedł z nimi także Lunatyk.

 — Co wy tu robicie? — zapytał ze zdziwieniem.

 — Przyszliśmy obejrzeć mecz — wyszczerzył się Łapa. — Wiesz… w domu jest strasznie nudno. I chyba w tym meczu oberwałeś jakbyś wpadł w wielką bójkę — dodał po chwili, widząc, jaki jest poobijany.

 — Gdzie byliście? — zaciekawił się, gdy przyszła Pomfrey z jakimiś maściami. — Nie widziałem was na… AŁA! — wrzasnął z rozszerzonymi oczami, kiedy pielęgniarka przyłożyła mu coś do pleców.

Silver wybuchnęła chichotem, widząc jego minę.

 — Będzie bolało — ostrzegła pielęgniarka.

 — No coś takiego — szepnął do siebie, a Syriusz spojrzał na niego ze szczerym rozbawieniem.

Siniaki poznikały, jednak Pomfrey było mało. Kiedy Furia chciał wstać, z powrotem go usadziła.

 — Zostajesz.

 — Przecież jest okay — oburzył się.

 — W takim razie wstań.

Uniósł brwi. Wstał. A raczej próbował, bo powalony nagłym bólem zwalił się ponownie na łóżko.

 — Okay — pisnął jak dziewczyna, a Łapa nie potrafił się powstrzymać przed parsknięciem śmiechem.

 — Tłuczek uderzył w bardzo wrażliwy krąg, dlatego potrzebna jest dłuższa kuracja. Zostaniesz tu do wieczora.

 — Do wiecz…? — zaczęła z oburzeniem Silver, ale zaraz zamilkła.

 — Świetnie — szepnął Furia, a Evelyn stwierdziła, że musi coś załatwić.

Skazany był na Łapę i Lunatyka.

Pani Pomfrey wypuściła go po kolacji, na której się nie pojawił. Harry’emu towarzystwa dotrzymywała Erin wraz z Łapą i Lunatykiem. Silver pojawiła się tylko raz i tylko po to, żeby zostawić mu ciuchy na zmianę, żeby nie musiał chodzić w brudnych po meczu. Przyjął to ze zdziwieniem, ale nie protestował.

Samotnie zmierzał do pokoju wspólnego, nie spotykając po drodze żadnego Ślizgona. Jedynym wyjątkiem był jakiś młody chłopak, którego kojarzył z domu, ale kiedy go zobaczył, szybko uciekł w stronę lochów. Furia nie zwrócił na to większej uwagi, idąc dalej.

 — Król węży — powiedział hasło, a ściana odsunęła się.

Wszedł do środka i aż podskoczył w miejscu, kiedy rozległ się głośny ryk.

 — Jest cała drużyna! Zaczynamy imprezę! — wrzasnął Blaise.

Niemal od razu zaczęła grać muzyka, pogaszono wszystkie światła, zostawiając tylko lekką poświatę przy stolikach odsuniętych pod ściany. Ktoś klepnął go w plecy, a ktoś inny wcisnął mu do ręki butelkę jakiegoś trunku. W następnej chwili z piskiem wskoczyła na niego Silver.

 — Przepraszam, że nie przyszłam, ale musieliśmy zająć się organizacją.

 — Nie ma sprawy — odparł z rozbawieniem.

Ktoś pociągnął ich w stronę stolika, gdzie siedziała drużyna Slytherinu i banda Dracona oraz kilka innych osób. Wszyscy pili, rozmawiali i bawili się. Harry pierwszy raz poczuł się jak prawdziwy Ślizgon, gdyż każdy zaczął z nim normalnie rozmawiać, śmiać się i gratulować świetnego meczu.

Nie wiedział, ile wypił, ale miał świadomość, że jest pijany, choć nie tak bardzo jak Evelyn. Nie wyróżniali się w tłumie, bo nie byli jedynymi. Parkiet non stop był zajęty, a ludzie śpiewali bez skrępowania. Ślizgońska impreza była według niego genialna, całkiem inna od gryfońskiej – spokojnej i poukładanej. Tutaj każdy mógł się wyszaleć.

 — … For what it's worth. I tear the sun in three. To light up your eyes. For what it's worth…¹

 — Nie wierzę, że Evelyn tutaj jest — stwierdziła Jasmine. — Zwykle zamykała się w pokoju i czytała książkę, bo nie lubiła imprez.

Wszyscy zerknęli w stronę bawiącej się dziewczyny, śmiejącej się radośnie i zwariowanej. Nigdy nie widzieli jej tak szczęśliwej.

 — Cóż, zaszła w niej niemała zmiana — odpowiedziała Blake. — Już od początku roku zachowuje się inaczej.

Przerwały temat, kiedy dziewczyna, trzymając się Furii, podeszła do stolika, by usiąść, chichocząc w najlepsze.

 — O jejku, chyba się upiłam — powiedziała, starając się udawać poważną.

 — Trudno zaprzeczyć— odparł Harry ze śmiechem.

 — Oj tam, oj tam — stwierdziła, sięgając po butelkę.

 — Jak się podoba? — zapytał z rozbawieniem Teodor.

 — Jest świetnie! — krzyknęła, zrywając się do pionu, co w jej stanie nie było dobrym pomysłem.

Harry pomyślał o tym, kiedy ona zdążyła się tak upić. On też był pijany, ale na pewno nie tak bardzo. Zachwiała się dość mocno, a Blaise i Furia zareagowali automatycznie i przytrzymali ją w pionie.

 — Spokojnie, jeszcze stoję — zaśmiała się.

 — Jeszcze. Dobrze powiedziane — stwierdził Harry, a ona wytknęła mu język, by następnie objąć go mocno za szyję, niemal go dusząc.

 — Zgorszyłeś mnie — stwierdziła, lekko się jąkając.

 — Jasne, zwal na mnie — oburzył się. — Puść mnie, bo mnie dusisz — dodał, ledwo łapiąc oddech, a ona zrobiła to, nie przestając chichotać.

Pobiegła do tłumu, a następnie dostrzegli ją wśród dziewczyn tańczących na kanapie.

 — Coś ty jej zrobił? — roześmiała się Blake.

 — Nic — odparł ze zdziwieniem.

Draco wymienił spojrzenie z Blaisem. Podpity Potter? Och, musieli skorzystać! Zabini polał wszystkim i wypili.

 — I jak się podoba w Slytherinie? — zagadnął Toby. — Lepsze imprezy niż w Gryfolandii?

 — To tam były imprezy? — odpowiedział, mrużąc lekko oczy.

 — Rozumiem — zaśmiał się.

 — Długo znacie się z Silver? — dodała Jasmine.

 — Od… szóstego roku życia, o ile się nie mylę — odrzekł, czym ich zadziwił.

 — Nigdy was w szkole nie widziałem razem — zdumiał się Teodor.

 — Od pierwszej do piątej klasy udawaliśmy, że się nie znamy.

 — Dlaczego? — zapytał Draco.

 — To chyba nic dziwnego.

Pokiwali głowami ze zrozumieniem. Nagle przybiegła do nich Evelyn. Pociągnęła Harry’ego i Blake za ręce z krzykiem:

 — Chodźcie tańczyć! Wszyscy! Dalej, Jas, nie krzyw się — zaśmiała się.

Blake wzruszyła ramionami i pociągnęła Blaise’a do pionu. Chwilę później wszyscy podskakiwali z tłumem, śpiewając na całe gardła:

 — …We're going off tonight. To kick out every light. Take anything we want…²

Harry dziękował wszystkim, że nie tylko on był podpity. Ku jego uldze, nawet Malfoy robił głupoty, jak na przykład ściągnięcie koszuli i wywijanie nią nad sobą. Furia z kolei założył się o coś z Blaisem, nawet nie wiedział o co, i przegrał. W ramach kary chłopak wymyślił, że ma się oświadczyć Evelyn. Kiedy dziewczyna opadła zmęczona na kanapę, Harry wstał, ale zaraz runął przed nią na kolana, nie tyle, że chciał, choć musiał, ale stracił równowagę. Silver spojrzała na niego ze śmiechem.

 — Wyjdziesz za mnie? — spytał, lekko się chwiejąc.

Zaczęła się śmiać.

 — Jasne — odpowiedziała. — Chodź tu, moja pijaczyno.

Przytuliła go do swojej piersi.

 — On ma za dobrze — zaśmiał się Blaise.

 — Dawać pierścionek! — krzyknął nagle Harry. — Blaise, chcesz być świadkiem, a pierścionka nie masz?

 — Sorry, nie myślałem, że to tak szybko pójdzie — roześmiał się.

 — Jutro ślub wszech czasów! — dodał Furia. — Wszystkich zapraszamy! Silver, będziemy mieć dwójkę dzieci, co? — ciągnął, ku rozbawieniu wszystkich. — Dwóch chłopców. Co ty na to?

 — Dwie dziewczynki.

 — Chłopców! — oburzył się, patrząc na nią w górę, gdyż nadal przed nią klękał.

 — Ja chcę dziewczynki!

 — To sprawimy sobie dwie dziewczynki i dwóch chłopców — stwierdził.

 — Okay — potwierdziła.

 — Żaden problem.

Wszyscy roześmiali się, gdy Silver trzepnęła go w łeb. Furia wstał z trudnościami i opadł na kanapę.

Było dość późno w nocy i sporo osób rozeszło się do swoich dormitoriów. Silver zeszła z parkietu, idąc z niepewną miną i chwiejnym krokiem:

 — Furia — powiedziała cicho, a on spojrzał na nią pijanym wzrokiem — chyba zaraz zwymiotuję.

Po jej minie widział, że nie żartuje. Zerwał się do pionu i szybko zaprowadził ją do swojego dormitorium, a później do łazienki. Zawisła nad toaletą w ostatniej chwili.

 — O matko — jęknęła słabo.

Pogłaskał ją po głowie, wzdychając. Jakoś nagle wytrzeźwiał w ekstremalnej sytuacji. Czekał, aż jej przejdzie. Ktoś zapukał po kilku minutach, więc uchylił drzwi.

 — Okay? — zapytała Jasmine.

 — Trochę przesadziła — odparł z lekkim skrzywieniem.

Draco stojący za Jas wykrzywił się delikatnie.

 — Kiedyś musi być ten pierwszy raz.

Evelyn nagle zamilkła, więc Furia do niej podszedł.

 — Silver? — Cisza. — Matko, zasnęła — zaśmiał się lekko, a Jasmine zachichotała.

Harry westchnął, wsadził rękę pod jej kolana, a drugą za plecy. Podniósł śpiącą dziewczynę, która przez sen wtuliła się w niego. Wyniósł ją z łazienki i położył na swoim łóżku. Ściągnął jej z nóg buty i przykrył kołdrą. Jasmine obserwowała to z lekkim uśmiechem. Było widać, że mu na niej zależy po tym, jak się nią opiekował. Evelyn wtuliła się w poduszkę, a oni wyszli, gasząc wcześniej światło.

¹ Placebo – For What It’s Worth

² Nickelback – Burn it to the Ground

================================

LiliannaShadow, Bitwa Myśli będzie miała jeden tom.

Jestem już po próbnych maturach. Powinnam ze wszystkiego zdać, ale to była jakaś masakra xD Ktoś tu jeszcze pisał? Jak Wam poszło? ;D