Rozdział 20 - Dolina Godryka

Kiedy tylko zobaczyli Harry’ego wchodzącego do jadalni, wiedzieli, że jest z nim źle nie tylko pod względem fizycznym, ale także psychicznym. Miał rozbiegany wzrok, podrygiwał niekontrolowanie, gdy ktoś zrobił coś zbyt szybko obok niego, a na słowa wesołych świąt bladł gwałtownie. Syriusz pomyślał, że chłopak zemdleje, kiedy w telewizji puścili reklamy, gdzie ludzie raz za razem powtarzali te słowa. Z lekkim wahaniem dali mu eliksir uspokajający, gdy wpadł w histerię w trakcie jednego z programów. Eliksir działał naprawdę krótko, co ich zaniepokoiło.

Silver, która zapowiedziała wizytę, aby ugotować im obiad zdatny do jedzenia, wyraźnie się przestraszyła, gdy zobaczyła go w takim stanie.

 — Co mu się stało? — szepnęła do Lunatyka, który pomagał przy posiłku.

Syriusz zajął się zagadywaniem chrześniaka, żeby oderwał myśli od koszmaru, który przeżył.

 — Powiedział ci, co się dzieje w nocy, prawda?

 — Tak.

 — Wczoraj miał atak. Voldemort złożył mu świąteczne życzenia — skrzywił się. — Na słowa wesołych świąt reaguje atakiem paniki.

 — Bydlak — szepnęła. — Zwykle tylko wyglądał na wyczerpanego.

 — Coś zaczęło się dziać w jego psychice — zaniepokoił się. — Wczoraj, po wszystkim, zanim zasnął ponownie, zaczął się śmiać jak szalony i wiesz, co powiedział? Wesołych świąt, Riddle.

Przełknęła ciężko ślinę.

 — Myślicie, że zaczęły się te… problemy psychiczne?

 — Nie wiem. Całkiem możliwie, ale może ma po prostu jakiś gorszy dzień. Jakieś chwilowe kłopoty z rozróżnieniem snu od rzeczywistości. Teraz lepiej nie zostawiać go samego.

 — Evelyn, mam pytanie. — Nie wiedzieli, kiedy Łapa zjawił się w kuchni. — Czy w szkole Harry bierze dużo eliksirów?

 — Nie. Nie wiem — poprawiła się po chwili. — Przy mnie wziął może dwa razy. Musiałabym podpytać Dracona albo Blaise’a. Są razem w dormitorium, więc może wiedzą więcej.

 — Sugerujesz, że ma w dormitorium jakieś eliksiry?

 — Tak mi się wydaje — mruknęła.

            Remus i Syriusz wymienili zaniepokojone spojrzenia.

 — Merlinie, Lunatyk, przecież on mógł już się uzależnić — szepnął Łapa.

 — To by po części tłumaczyło jego aktualny stan.

 — A my jeszcze dzisiaj podaliśmy mu eliksir uspokajający, zamiast zamknąć szafkę na cztery spusty.

 — Spróbuj coś z niego wydusić — rzekł Remus do przyjaciela. — Jeśli zbyt często bierze eliksiry, musimy zacząć to kontrolować.

Syriusz kiwnął głową i wyszedł, by wrócić do chrześniaka.

 — Harry — zaczął łagodnie i odczekał, aż Furia na niego spojrzy. — Pamiętasz, co mówiliśmy ci w wakacje odnośnie eliksirów? — Kiwnął niepewnie głową. — Jesteś pewien, że się do tego stosujesz?

 — Dlaczego miałbym się do tego nie stosować? — spytał ostrożnie. — Coś sugerujesz?

 — Masz w dormitorium jakieś eliksiry?

 — Syriusz, do czego zmierzasz?

 — Proszę cię, odpowiedz. — Chłopak wyraźnie się zawahał, ale kiwnął niepewnie głową. — Często je zażywasz?

 — Czasami.

 — Skąd je masz?

 — Co to za przesłuchanie? — jęknął słabo.

 — Odpowiedz szczerze: skąd je masz?

 Zapadła cisza. Łapa patrzył na Harry’ego intensywnie, a on wyraźnie się denerwował.

 — Kupiłem — odpowiedział cicho.

 — Dużo?

 — Kilka — szepnął.

 — Masz jeszcze skądś?

 — Czasami Snape mi daje, gdy rano widzi, że nie mogę poprawnie funkcjonować.

 — Nie wie, że masz w dormitorium? — Pokręcił głową. — Pomagają ci?

 — Czasami. Zależy, co się działo w Bitwie — szepnął.

 — Kiedyś działały zawsze, prawda? — Milczenie było potwierdzeniem. — Harry, jesteś uzależniony.

 — Nie… Nie jestem — powiedział już normalnym głosem.

 — Harry, nie zaprzeczaj. To widać. Eliksiry ledwo na ciebie działają lub działają krótko. Jeśli nie zażyjesz ich po Bitwie Myśli, nie możesz poprawnie funkcjonować. Nawet teraz byłbyś zdolny wziąć ten cholerny eliksir uspokajający albo regenerujący. Harry, jesteś uzależniony i nie zaprzeczaj, bo sam zdajesz sobie z tego sprawę.

 — Nie rozumiesz, że bez nich zacznę w końcu wariować? — szepnął rozpaczliwie chłopak. — Nie wiesz, co widzę. Nie wiesz, co wtedy czuję. Nie wiesz, jak to jest. Kładziesz się spać z myślą, że zaraz zobaczysz tortury i nic na to nie poradzisz. Nie umiesz się obronić, chociaż próbujesz. Budzisz się i cały czas to widzisz. Wiesz, że byłeś zdolny nieświadomie się zabić. Musisz się zachowywać, jakby nic się nie działo, żeby nie uznali cię za wariata. Siedzisz w szkole, uczysz się tych bredni, próbujesz żyć normalnie, ale tak naprawdę wiesz, że to wszystko ci nie pomoże, że nic nie jest w porządku. Jak mam poprawnie funkcjonować? No jak? Wezmę te cholerne eliksiry i wtedy czuję się lepiej. Przestaję o tym myśleć, nie widzę tego cały czas przed oczami.

Nawet nie wiedział, kiedy zerwał się do pionu, mówiąc to wszystko słabym głosem pełnym bólu. Silver stojąca w drzwiach patrzyła na niego ze łzami w oczach. Remus obserwował to ze zrozumieniem i troską. Syriusz patrzył na chłopaka z pustką.

 — Możemy się tylko domyślać, jak się czujesz, Harry — zaczął cicho — ale wpadanie w nałogi tylko to wszystko pogorszy. Początkowo czujesz się lepiej, ale później będzie coraz gorzej. Nie pakuj się w jeszcze większe bagno.

 — Więc co mam robić? Czekać, aż wyląduję na oddziale zamkniętym? — rzekł rozpaczliwie Furia.

 — Wykorzystaj coś, co nie uzależnia, nie niszczy ci zdrowia — wtrącił Lunatyk.

 — Czyli?

 — Zastąp eliksiry czymś innym.

 — Muzyka zamiast eliksiru uspokajającego. Dobrze wiemy, że to ona cię uspokaja — stwierdziła Silver. — Zamiast eliksiru regenerującego więcej snu. Zamiast usypiającego coś, co cię nudzi. Na przykład czytanie książek do historii magii. Większość da się zastąpić. Może nie będą miały takiego samego działania, ale chociaż nie uzależniają.

 — Sęk w tym, że musisz tego chcieć — powiedział Łapa. — Inaczej to nie ma sensu.

Harry opadł ciężko na kanapę. Nie miał wyboru. Nie mógł przecież doprowadzić się do silnego uzależnienia od eliksirów. Pokiwał głową na zgodę.

 — W pierwszej kolejności o wszystkim powinien dowiedzieć się Severus — rzekł Lunatyk. — Musi wiedzieć, jaka jest sytuacja, żeby nic ci nie podawał.

 — Pierwsze, co robisz po powrocie do szkoły, to wylanie eliksirów, przekazanie ich Snape’owi lub Pomfrey. Co chcesz, byle nie było ich u ciebie na wyciągnięcie ręki — dodał Łapa.

 — I pierwsze, co robisz, gdy będziesz na skraju, to walenie w drzwi mojego dormitorium — podsumowała Evelyn.

Syriusz uśmiechnął się do niej szczerze, widząc, że Harry ma u niej wsparcie. Chłopak z kolei uśmiechnął się słabo.

 — Postaram się — powiedział cicho.

Pierwszy krok do sukcesu.

Starał się odpowiednio dobrać słowa, żeby odpisać Hermionie na list, lecz to nie miało sensu. Sam nie wiedział, co chce jej przekazać. Że nie chce jej znać? Że ma się odczepić? Że ma jakieś szanse, żeby odzyskać chociaż część jego zaufania? Że nadal jest dla niego ważna? Harry nie wiedział, czego naprawdę chce. Czytał wielokrotnie list, ale to mu nie pomagało. Miał rozkołatane myśli. Musiał się uspokoić i wszystko przemyśleć, żeby myśli nie rozbiegały się na różne strony po jego głowie. Uspokoić się. Eliksir… Nie! Muzyka! Zerwał się do pionu i szybko włączył wieżę.

 — … But now it's too late, it's taking over me. It feels so supernatural and I'm pulled the other way…¹

Musiał się odprężyć i poukładać myśli. Inaczej nie miał szans na odpisanie czegoś sensownego. Na ziemi leżało pełno pozgniatanych kartek. Nawet nie wiedział, jak zacząć! Droga Hermiono? Kiedyś na pewno nie zastanawiałby się nad taką bzdurą. Już chciał zapisać pierwszy pomysł, kiedy ktoś zapukał. Nakazał wejść. Westchnął, gdy stwierdził, że myśl nie miała sensu. W drzwiach stał Syriusz, który rozejrzał się po bałaganie.

 — Co robisz? — spytał ze zmarszczonymi brwiami.

 — Próbuję odpisać Hermionie na list — odparł cicho.

 — Napisała?

Westchnął, kiwając głową. Łapa usiadł obok niego.

 — Najgorsze jest to, że nie wiem, co odpisać. Zacznijmy od tego, że nawet nie wiem, czego sam chcę — sprecyzował.

 — A co czujesz?

 — Dobre pytanie.

 — Chciałbyś utrzymywać z nią kontakt, ale wiesz, że nie będziesz potrafił jej tak szybko zaufać. Chcesz dać jej drugą szansę, ale boisz się, że zrobi coś takiego jeszcze raz. Czujesz, że naprawdę żałuje, ale masz jakąś blokadę i obawy. Zgadłem? — Hary uśmiechnął się słabo, przytakując. — Może właśnie to jej napisz?

Napisać jej to, co naprawdę czuje, jakie ma obawy. Wychodziło na to, że to było najlepsze rozwiązanie.

 — Masz jaką sprawę? — zmienił temat.

 — Chciałem spytać, czy nadal chcesz iść do Doliny Godryka. — Furia pokiwał głową w odpowiedzi. — Jutro?

 — Może być — odpowiedział z mocniej bijącym sercem.

 — Pójdziemy razem z tobą, okay? Lepiej, żebyś nie szedł do Doliny sam. Nie wiadomo, co się tam dzieje. Po śniadaniu ruszymy.

Denerwował się. Na śniadanie zjadł niewiele, bo gardło miał ściśnięte. Dopiero teraz, kiedy została podjęta decyzja co do wyprawy do Doliny Godryka, chwycił go niepokój. Nie wiedział, jak zareaguje, gdy zobaczy te ruiny. Niby był to tylko dom, ale to właśnie w nim wydarzyły się rzeczy, które zaważyły na jego losie. To tam zginęli jego rodzice, a on cudem przeżył. I to tam Voldemort został pokonany przez dziecko.

 — Jesteś pewien? — upewnił się Syriusz przed samą deportacją.

 — Tak — odpowiedział cicho.

W następnej chwili poczuł szarpniecie w okolicy pępka i wylądowali w zaśnieżonej wiosce.

Była to wyjątkowa okolica. Po jednej stronie znajdował się park, po drugiej domy bardzo podobne do siebie. Ścieżki były doskonale widoczne dzięki magii, która usuwała z nich śnieg. Najwyraźniej znaleźli się w centrum wioski, bo było tu sporo przechadzających się ludzi, sklepy i wielka, ustrojona choinka. Nie dziwił się, że jego rodzice wybrali to miejsce do zamieszkania. Było tu niesamowicie, a w powietrzu unosiła się magia.

Idąc w stronę domu Potterów, Harry rozglądał się wokół, chcąc zapamiętać jak najwięcej. Przeszli w ciszy jakieś pół kilometra, kiedy nagle cała trójka przystanęła. Syriusz i Remus nie musieli mówić, że są na miejscu. Po prostu to wiedział.

Ruiny domu wywołały skurcz jego żołądka. Jedna ze ścian była całkowicie wyburzona, drzwi frontowe zostały wyrwane z zawisów, a okna zbito. Schodki prowadzące do domu wyglądały na zniszczone, jakby chciały się załamać pod wpływem lekkiego ciężaru. Ogród zarósł chwastami, a płot sprawiał wrażenie ledwo stojącego w pionie.

 — Chcesz wejść? — zapytał cicho Syriusz, a on pokiwał głową w odpowiedzi.

Przeszli przez furtkę. Uważali na schodach, żeby się pod nimi nie załamały, a następnie przekroczyli próg domu. Harry przełknął ciężko ślinę. Byli w małym korytarzu. Drzwi naprzeciwko nich pozostały zamknięte, te po prawej wręcz przeciwnie – nie było ich w ogóle, gdyż leżały w pomieszczeniu, do którego prowadziły. Salon. To tutaj musiało dojść do walki między Jamesem Potterem a Voldemortem, ponieważ wszystko było poprzewracane. Stół był cały połamany, kawałki tynku ze ścian leżały na ziemi, a lampa ledwo wisiała. Coś, co wcześniej prawdopodobnie było szafką, teraz leżało zmienione w drzazgi.

Harry spojrzał na schody prowadzące na górę. Kiedy po nich wchodził, oglądał zdjęcia wiszące na ścianie. Huncwoci wesoło machający do fotografa, Lily w sukni ślubnej wraz z dumnie szczerzącym się Jamesem, Lily i brązowowłosa kobieta.

 — Kto to jest? — spytał cicho.

 — Dorcas Meadowes, przyjaciółka Lily jeszcze ze szkoły. Należała do Zakonu Feniksa. Została zamordowana dwa miesiące przed atakiem na was — odpowiedział cicho Lunatyk.

On, jako roczny chłopiec fruwający na miotełce, on, James i Lily bawiący się razem klockami, on, Syriusz i Dorcas huśtający się na bujanej ławce.

 — Była twoją matką chrzestną — szepnął Łapa.

Furia poczuł, jak coś ściska go za serce. Nikt nigdy nie mówił, kto był jego matką chrzestną.

Doszli na szczyt schodów. Na korytarzu zobaczył trzy pary drzwi. Jedne z nich były otwarte na oścież i wiał stamtąd chłodny, zimowy wiatr. Wiedział, że to było to miejsce, dlatego poczuł, jak nogi zaczynają mu mięknąć. Syriusz i Remus spojrzeli na siebie niepewnie, gdy powoli skierował się w stronę tego pomieszczenia. Nawet nie wiedział, kiedy wstrzymał oddech. Nie było całej ściany, która musiała runąć pod wpływem wybuchu. Na ziemi leżały różne zabawki, a w kącie stało łóżeczko. Nie wpadł tu żaden płatek śniegu. Dom zapewne był zabezpieczony przez magię. Powietrze nagle zadrgało, gdy zrobił krok w przód. Zamarł.

 — Zawiadomcie Zakon — szepnął. — Aktywowałem jakieś zaklęcie, a Voldemort to odczuł.

Remus od razu zareagował, wysyłając mówiącego patronusa. Szybko wyszli z pomieszczenia, a kiedy byli na schodach, usłyszeli trzask deportacji. Stanęli w miejscu, wymieniając spojrzenia. Teraz już teleportacja nie była możliwa.

 — Wiem, że tu jesteś, Harry Potterze — rozległ się głos Voldemorta, w momencie gdy Furia poczuł ból blizny.

 — Szlag — szepnął Syriusz, widząc, że są w pułapce.

Mogli liczyć tylko na szybką reakcję Zakonu Feniksa.

 — Widzę, że chcesz zginąć tam, gdzie wcześniej powinieneś — ciągał Riddle. — Staw oko przeznaczeniu.

Usłyszeli, jak ktoś wchodzi na korytarz. Cała trójka chwyciła różdżki w dłonie, natychmiast celując w stronę drzwi. Musieli wszystko przeciągać aż do pojawienia się Zakonu Feniksa. Zaczęli cofać się cicho na górę, aby nie zrobić hałasu. Niestety, schodek skrzypnął pod nogą Lunatyka. Osoby z korytarza wpadły szybko do salonu, a oni wbiegli na górę.

 — Crucio!

Łapa zdążył w ostatniej chwili schować nogę, nim uderzyła w niego klątwa. Rozległ się rumor, kiedy śmierciożercy rzucili się w stronę schodów.

 — Drętwota! — Łapa, Lunatyk i Furia jednocześnie cisnęli w nich oszałamiaczami, uniemożliwiając im wbiegnięcie na górę.

Niestety, było ich zbyt dużo i nie mieli szans pokonać wszystkich w jednej chwili.

 — Bombarda! — rzucił Furia za siebie, zanim zerwali się do biegu.

Schody wybuchły, raniąc kawałkami drewna przeciwników i opóźniając ich gonitwę. Wpadli do pomieszczenia, słysząc z dołu przekleństwa śmierciożerców. Jak się okazało, trafili do sypialni Jamesa i Lily, gdyż stało tu wielkie łóżko z warstwą kurzu na pościeli. Zabezpieczyli drzwi, aby działały chociaż chwilę i spowolniły przeciwników.

 — Gdzie oni są? — niecierpliwił się Syriusz.

 — Potrzebują chwili na zebranie się — odpowiedział cicho Remus.

 — Mamy jakieś szanse we trójkę?

 — W domu jest ich co najmniej dziewięciu, na ulicy stoi jeszcze kilka razy tyle i Voldemort. Nie mamy — zakomunikował Lunatyk.

Łapa zaklął. Wycelowali w drzwi, kiedy za nimi rozległ się hałas. Wrota wyleciały z hukiem.

 — Crucio!

 — Drętwota!

Zaklęcia zderzyły się ze sobą i odbiły rykoszetem. Niewybaczalne uderzyło w śmierciożercę stojącego obok, oszałamiacz w szafkę nocną. Promienie zaczęły latać we wszystkie strony. Choć mieli znikome szanse, walczyli z całych sił. Pomieszczenie zamieniło się w ruinę, jednak pokonanie przeciwnika było ważniejsze.

 — Fulgur ²!

Harry rozszerzył oczy, kiedy Klątwa Błyskawicy uderzyła śmierciożercę w ramię, następnie to samo zrobiła drugiemu, na końcu przebijając ścianę. Dwójka śmierciożerców porażona zaklęciem zaczęła trząść się jak poparzona prądem. Była to czarna magia, dlatego przerwał zaklęcie, by ich nie zabić. Wiedział, że zaklęcie rzucone poprawnie może porazić swoim działaniem trzy osoby bądź rzeczy, jednak nie zdążył go opanować w takim stopniu, przynajmniej tak myślał. W ekstremalnym warunkach wyszło mu to doskonale.

Pomoc wreszcie się zjawiła, atakując śmierciożerców od tyłu. Chwilę później przeciwnicy leżeli na ziemi. Członkowie Zakonu Feniksa pobiegli na zewnątrz, aby odeprzeć atak. Harry nie zawahał się ani przez moment i ruszył zaraz za nimi, choć wiedział, że jest tam Riddle.

Dolina Godryka nie wyglądała już tak miło i przyjemnie. Teraz była wypełniona ludźmi walczącymi na śmierć i życie, w powietrzu czuć było zapach krwi.

 — Absorb³! — Stworzona przez niego tarcza wchłonęła zaklęcie czarnomagiczne, a w następnej sekundzie odskoczył przed Cruciatusem.

 — Impervius! Expelliarmus! Protego!

Uchylił się przed odbitym zaklęciem lecącym od strony innej walczącej pary, przez co stracił przewagę i musiał zacząć się bronić.

 — Rate⁴!

Przed nim pojawiła się tarcza rzucająca niebieską poświatę, która odbiła zaklęcie oszałamiające i z dwa razy większą szybkością skierowała się do śmierciożercy, który się tego nie spodziewał, i padł na ziemię oszołomiony.

Z tego, co Hary zdążył zauważyć, Voldemortem zajęła się trójka Zakonników, wśród których był Szalonooki Moody. Tuż przed jego nosem śmignęło zaklęcie torturujące, więc natychmiast skierował się w tamtą stronę. Zamaskowany śmierciożerca walczył znakomicie, a Furia czuł się na przegranej pozycji. Ledwo udawało mu się ochraniać przed zaklęciami, raz oberwał jakimś promieniem, który rozciął mu skórę na ręce. Nawet kiedy do pomocy przyszła mu Tonks, nadal przegrywał. Kobieta była wyraźnie zdumiona tak szybką wiązanką różnorodnych zaklęć, jednak się nie poddawała. Furia ich bronił, Nimfadora próbowała atakować. Wykorzystali moment, gdy promień przeleciał przed śmierciożercą i rzucili równocześnie zaklęcie oszałamiające. Przeciwnik odbił jedno, jednak drugie uderzyło w niego, odrzucając go mocno w tył. Włosy kobiety lśniły teraz intensywną czerwienią, co znaczyło, że jest rozwścieczona i agresywna. Rzuciła się ponownie w wir walki.

Furia zdążył zobaczyć Łapę wściekle atakującego przeciwnika, zanim pochłonęła go walka. Szybko zyskał przewagę, jednak miał trudności z pokonaniem wroga. Chciał wykorzystać sytuację i wymówić zaklęcie oszałamiające, lecz słowa zamarły w jego ustach.

 — Zabiłam Syriusza Blacka! — wrzasnęła śpiewnie i radośnie Bellatriks.

Zupełnie jak w Ministerstwie Magii. Serce w nim zamarło, a w oczach pojawiło się przerażenie.

 — Harry! Nie! — krzyknął… Łapa.

Lecz było za późno. Śmierciożerca wykorzystał jego chwilę dezorientacji. Poczuł niesamowity ból, gdy z jego ciała buchnął strumień krwi. Zachwiał się mocno i upadł na kolana, czując, jak siły ulatują wraz z krwią. Bellatriks ryknęła opętańczym śmiechem. Aurorzy wezwani przez mieszkańców przestraszyli śmierciożerców, którzy szybko uciekli.

Łapa ze strachem w oczach rzucił się w stronę chrześniaka, który tracił krew w przerażającym tempie. Przytrzymał chłopaka, kiedy wyczerpany zaczął przechylać się w przód. Położył go na plecach, widząc jego bladą jak u nieboszczyka twarz i ból w oczach. Ze łzami trzymał go za policzki, powtarzając, że musi wytrzymać, gdy zobaczył biegnącego w ich stronę medyka należącego do Zakonu Feniksa. Harry patrzył na niego zielonymi tęczówkami, czując się coraz słabiej.

 — Ona kłamała — szeptał rozpaczliwie Łapa.

 — Szybko, do domu! W mrozie go nie tknę, bo zamarznie — powiedział prędko uzdrowiciel.

Łapa przytrzymał Furię i deportował się wprost na Grimmauld Place 12. Jako właściciele domu mogli dostać się tutaj bez problemu, jednak uzdrowiciel musiał przejść przez zabezpieczenia. Syriusz ułożył Harry’ego na kanapie. Szybko usunął mu kurtkę, nie tracąc czasu. Sweter był cały przesiąknięty czerwoną posoką. Zawołał Erica, kiedy usłyszał, że uzdrowiciel wbiega do domu. Mężczyzna dorwał się do chłopaka, usuwając materiał. Na klatce piersiowej było długie rozcięcie od samego wgłębienia w szyi aż do pępka. Rana dodatkowo była rozszarpana.

 — Leć po eliksiry — zarządził blondwłosy uzdrowiciel.

Syriusz pobiegł do kuchni, aby zabrać całą skrzynkę mikstur i wrócił do salonu, gdzie medyk leczył ranę, mrucząc pod nosem łacińskie formułki zaklęć. Rozcięcie powoli zmniejszało się, a krew płynęła coraz wolniej. Harry w tym czasie zdążył stracić przytomność.

 — Wyciągnij eliksir uzupełniający krew — zakomunikował medyk, przerywając wymawianie zaklęć tylko na chwilę.

 — Eric, on jest uzależniony od eliksirów — rzekł nagle Łapa.

Mężczyzna zerknął na niego szybko, zatrzymując dłoń sięgającą po fiolkę.

 — Jaka kategoria? — zapytał.

 — Co? — zdziwił się.

 — Nie jest uzależniony od wszystkich, ale od kategorii. Jakie najczęściej brał?

 — Usypiający, regenerujący, uspokajający, tak sądzę.

 — Czyli wzmacniające — osądził Eric i wstrzyknął chłopakowi zawartość fiolki do żył. — W takim razie nie podam mu eliksiru regenerującego. Będzie musiał więcej wypoczywać. Inne można mu podać, choć też nie należy przeginać, bo jest na nie zbyt podatny.

 — Eric, możesz nikomu o tym nie mówić?

 — Obowiązuje mnie tajemnica lekarska — odpowiedział mężczyzna, a Łapa pokiwał głową ze zrozumieniem. — Na razie jest nieprzytomny, bo stracił sporo krwi. Powinien obudzić się niedługo, ale może odczuwać bóle klatki piersiowej przez kilka dni. Lepiej niech nie zażywa żadnych środków przeciwbólowych w tej sytuacji.

Syriusz przytaknął, dając znak, że wie, o co chodzi. Eric przeniósł się na niedawne pole bitwy, żeby pomóc innym poszkodowanym. Animag westchnął, przykrywając Harry’ego kocem z troską na twarzy.

Kolejna awantura skończyła się trzaśnięciem drzwiami przez Draco. Nie był osobą, która łatwo dawała wyprowadzić się z równowagi. Często się irytował, lecz żeby się porządnie zezłościł, ktoś musiał być naprawdę denerwujący, był samobójcą bądź osobą, którą mimo wszystko kochał i nie potrafiłby jej skrzywdzić. W tym momencie był to trzeci przypadek. Kłótnia z Narcyzą Malfoy była dla niego bardzo bolesna, choć się do tego nie przyznawał. Nie mogli się powstrzymać nawet w święta, co jeszcze bardziej uderzało w serce. Czasami żałował, że nie został w Hogwarcie na ten czas. Wtedy nie byłoby żadnych sprzeczek.

Rzucił się na wielkie łóżko w swoim pokoju, marząc o jak najszybszym powrocie do szkoły, gdzie miał przyjaciół, którzy nie doprowadzali do dzikich awantur. Pragnął, żeby ktoś pojawił się w ich dworze, żeby zapanował spokój. Nawet mógłby być to Potter, który doprowadzał go do irytacji. Chociaż ostatnio sporo się zmieniło i prowadzili całkiem normalne konwersacje, więc to nie byłby taki zły pomysł.

Draco nagle usiadł. Właśnie, Potter. Od czasu, gdy z Blaisem zobaczyli, co się z nim dzieje w nocy, zaczęli szukać na ten temat informacji. Furia nie chciał im nic mówić na ten temat, Snape ich zbywał, Evelyn nie pisnęła słówkiem, mimo ich usilnych próśb. Musieli poradzić sobie sami i szukać tego na własną rękę. Przeglądali w bibliotece książki, próbowali dostać się do Działu Ksiąg Zakazanych, lecz dopiero po świętach mieli zamiar uzyskać zgodę, żeby móc tam bez problemu wejść. Reszcie nic o tym nie powiedzieli, pamiętając słowa Severusa. Informacja nie miała roznieść się po szkole, więc woleli nie ryzykować.

Przeanalizowali całą sytuację i doszli do kilku wniosków. Na ich podstawie szukali jakiegokolwiek śladu. Na pewno miało to związek ze snem, gdyż taka sytuacja nigdy nie miała miejsca w normalny dzień. Chłopak przechodził tortury, lecz nie fizyczne, ale psychiczne, więc musiało to mieć związek z umysłem. Kolejnym faktem było to, że Furia uczy się czegoś ze Snapem na szlabanach, co znaczyło, że dzięki temu albo miał się przed tym bronić albo miało mu to pomóc. Co ważne, po takiej pobudce Harry był wyczerpany fizycznie i psychicznie, więc zażywał eliksiry wzmacniające.

Informacji wyszukiwali właśnie na podstawie tych wniosków. Szukali wszystkiego związanego ze snem i umysłem, ale do tej pory nie trafili na nic, co mogłoby wytłumaczyć im sytuację.

Draco, wykorzystując brak jakiegokolwiek zajęcia, postanowił przejrzeć bibliotekę Malfoyów.

Mówiono, że to Gryfoni są ciekawscy, ale Ślizgoni nie byli wcale lepsi. Kiedy coś ich zainteresowało, za wszelką cenę chcieli się dowiedzieć wszystkiego na ten temat. Przewróciliby niebo i ziemię, żeby znaleźć jakiekolwiek informacje.

Biblioteka Malfoyów była sporej wielkości. Znajdowało się tutaj wiele ksiąg z różnorodnych dziedzin magii, głównie dotyczących czarnej magii i wszystkiego, co było z nią związane. Przeszedł do działu umysłu i już wyciągał pierwszą księgę, gdy uświadomił sobie, że to, co działo się z Furią mogło być przecież związane także z czarną magią. Zdecydował jednak zająć się umysłem, gdyż była to informacja bardziej pewna. Otworzył spis treści i przeczytał wszystkie nazwy. Nigdzie nie było mowy o śnie, lecz wiedział, że niekoniecznie to musi być tak bezpośrednio nazwane.

Nie zszedł nawet na kolację, nie mając ochoty na spotkanie z matką. Wolał przesiedzieć ten czas w bibliotece. Kiedy wybiła północ, postanowił przeczytać księgę do końca i dopiero wtedy położyć się do łóżka. Ziewnął rozdzierająco, przekładając kartkę. Zaczynał się kolejny dział po tytułem Kontrola umysłu innej osoby. Ostatni rozdział. Kilka stron. Ostatnia fraza. Bitwa Myśli.

¹ Daughtry – Supernatural

² Fulgur – zaklęcie przebijające trzy osoby i/lub rzeczy rażąc je prądem; z łac. błyskawica

³ Absorb – zaklęcie tarczy, która wchłania zaklęcie; z łac. wchłaniać

⁴ Rate – zaklęcie tarczy, która zwiększa szybkość odbitego zaklęcia; z łac. szybkość

================================

Szalona Marzycielka, nie oglądałam ostatnio „Kobiety Kot”, ale znam ten film dość dobrze ;)

Frigus, hah, to od Ciebie zależy, czy będziesz pisała komentarze, ja tu nie mam nic do gadania ;D Ale, masz rację, przyzwyczaiłam się do Twoich długich komentarzy i jak widzę nick Frigus to sobie od razu myślę: „No to teraz skupienie, bo długi komentarz” xD

Billy B-Joe, szczerze mówiąc to nie znam się na takich rzeczach jak geografia (z tego, co wiem od bety to ona też nie xD), więc takie coś jak -3 stopnie w Anglii mogą się u mnie zdarzyć ;D „Mimo że” – nigdy nie byłam pewna, więc dziękuję za zwrócenie uwagi ;)

Anonim, tak, „Walka o przyjaźń” także jest moim opowiadaniem. Prowadziłam jeszcze „Drugie Oblicze/Diament Ciemności” – linki masz w menu.

Z okazji zbliżających się świąt Bożego Narodzenia życzę Wam spełniania wszystkich najskrytszych marzeń, jak najmniejszej ilości problemów, zdania wszystkich egzaminów, jakie są jeszcze przed Wami i wszystkiego, czego tylko pragniecie ;*