Rozdział 21 - Księga Pytań

Furia zastanawiał się, czy postąpił słusznie, zapraszając Hermionę na Grimmauld Place 12. Wreszcie odpowiedział na jej list. Sama miała zdecydować, czy przyjdzie. Napisał jej datę spotkania, dając dziewczynie wolną rękę. Cały dzień siedział w domu, gdyż musiał dużo wypoczywać po ataku w Dolinie Godryka. Miał dużo szczęścia. Nie dość, że udało mu się wyjść cało z poważnej klątwy, dzięki temu, że została niepoprawnie rzucona, to także Voldemort go nie dorwał. Zakon Feniksa zdołał nie dopuścić do ich spotkania, za co był im dozgonnie wdzięczny. Gdyby nie oni, to pewnie teraz wąchałby kwiatki od spodu.

Klatka piersiowa czasami dawała o sobie znać, gdyż dopiero się goiła. Nie mógł zażywać eliksirów regenerujących, aby nie wpakować się w głębokie uzależnienie. Musiał także nauczyć się funkcjonować bez eliksiru usypiającego i uspokajającego.

Został sam w domu w dzień, gdy miała odwiedzić go Hermiona. Zwykle w takie dni puszczał sobie muzykę na cały budynek, a następnie uczył się kontroli nad swoim umysłem, jakiś zaklęć bądź koncentrował się na animagii. Przy muzyce wszystko wchodziło mu szybciej i lepiej do głowy, więc postanowił to wykorzystać.

— … See you at the bitter end. From the time we intercepted. Feels a lot like suicide. Slow and sad, growninsideus…¹

Zmrużył lekko oczy z wyciągniętą przed siebie różdżką. Uczył się rzucać tarczę zmieniającą zaklęcie, którą polecił mu Tristan. Nie była prosta do opanowania, lecz nie miał zamiaru zrezygnować.

 — Transfor²!

Przed nim uformowała się lekko biała poświata wielkości głowy. Usunął zaklęcie, gdyż wiedział, że jest nieprawidłowo rzucone. Tarcza musiała być przeźroczysta i niewidoczna. Błędnie rzucona mogła przepuścić część zaklęcia. Ponowił próbę, lecz efekty były takie same. Usunął tarczę w momencie, gdy zadzwonił dzwonek do drzwi. Machnięciem różdżki wyłączył muzykę i poszedł otworzyć z mocno bijącym sercem. Wiedział, że to nie on powinien się denerwować, lecz działo się to samoistnie. Za drzwiami stała Hermiona ubrana w grubą kurtkę, czapkę i szalik zasłaniający sporą część jej twarzy. Nic dziwnego, skoro na dworze było bardzo zimno.

 — Cześć — szepnęła niepewnie.

 — Cześć — odpowiedział, wpuszczając ją do środka.

Zamknął za dziewczyną drzwi, żeby chłód nie wpadał do środka. Była Gryfonka ściągnęła czapkę, a jej kasztanowe loki rozsypały się wokół jej twarzy.

 — Harry… — zaczęła.

 — Rozbierz się. Nie będziemy rozmawiali w progu. Zrobię herbatę — przerwał jej.

Kiwnęła sztywno głową i ściągnęła szalik. Odebrał od niej płaszcz i powiesił go na wieszaku, a następnie poprowadził ją do salonu. Poszedł do kuchni, a po chwili wrócił z dwoma kubkami gorącej herbaty na rozgrzanie w ten zimny dzień.

 — Dużo się tutaj zmieniło — stwierdziła szatynka.

 — Syriusz i Remus trochę się nudzili przez te cztery miesiące, więc doprowadzili dom do lepszego stanu — odparł.

Zapadła cisza. Hermiona westchnęła.

 — Harry, przepraszam — szepnęła. — Nie powinnam tego robić. Po prostu wydawało mi się, że robię to dla twojego dobra. Nawet sobie nie wyobrażasz, jak bardzo teraz tego żałuję.

 — Skąd w ogóle pojawił się ten pomysł? — zapytał cicho.

 — Myśleliśmy, że może to być dla ciebie niebezpieczne. Profesor Dumbledore to potwierdził. Nie wiedzieliśmy, co mamy robić. Wtedy powiedział, że możemy ci pomóc tylko… musimy mu więcej o tobie mówić — szepnęła. — Nie sądziłam, że to miało być szpiegowanie. Nikt z nas nie wiedział. Uwierz mi. Myśleliśmy, że dyrektor pomoże ci z tego wyjść. Nie oczekuję, że ponownie mi zaufasz. Wiem, że popełniłam wielki błąd, który nie powinien się zdarzyć.

 — Nie powinien — potwierdził cicho.

 — Jednak mam nadzieję, że przestaniesz się na mnie tak bardzo złościć. Nie chcę cię stracić.

 — Nie przeszkadza ci, że jestem w Slytherinie?

 — To nie ma znaczenia — odpowiedziała szybko. — Wiem, jakim jesteś człowiekiem, Harry. Dom nie zmieni cię tak bardzo. Gdyby tak się stało, pewnie teraz bym z tobą nie rozmawiała — szepnęła ze skruchą. — Niestety, nie mogę powiedzieć tego o Ronie. Nie wiem, co się z nim dzieje. Jest strasznie złośliwy i nienawistny. Szczególnie wobec innych domów.

 — Zdążyłem zauważyć — mruknął Furia, a ona pokiwała głową ze zrozumieniem.

 — Cóż, nawet ze mną zerwał kontakt. Mija mnie jak obcą osobę. Nie można z nim przeprowadzić normalnej rozmowy.

 — Zmienił się. Nic na to nie poradzisz — odpowiedział Furia.

 — Niestety. Harry… Mogę… mogę liczyć na to, że kiedyś mi wybaczysz? — rzekła cicho z nadzieją w oczach.

 — Inaczej nie pozwoliłbym na spotkanie — odparł pod nosem. — Mimo wszystko nie potrafię skreślić ostatnich kilku lat.

 — Ja… postaram się więcej cię nie zawieść — szepnęła.

Starali się przeprowadzić normalną rozmowę na neutralne tematy. Furia wyczytał między wierszami, że w Ravenclawie Hermiona nie ma zbyt dużo znajomych, gdyż nie traktowali jej tak jak kiedyś. Wiadomość o zdradzie przyjaciela najwyraźniej sprawiła, że nie mieli do niej zaufania, co Harry’emu niekoniecznie się podobało. Pluł sobie w brodę, że wtedy zareagował tak impulsywnie. Nie chciał, żeby była samotna. Skupiła się na nauce, co było do niej całkowicie podobne. Sam także powiedział jej, jak naprawdę jest w Slytherinie, stwierdzając, że to, co o nich mówią, nie jest prawdą.

 — … Może dużo się dziać, ale zawsze są lojalni wobec siebie. Każdy ma swoją grupkę, ale gdy coś się dzieje, wszyscy trzymają się razem. Każdy zawsze może liczyć na innego Ślizgona, a takich relacji między domownikami nie ma chyba w żadnym innym domu, przynajmniej w Gryffindorze.

            Syriusz i Remus zastali ich w trakcie rozmowy o świętach, co oznaczało, że się pogodzili. Nie mieli zamiaru sprzeciwić się tej przyjaźni. Furia nie był głupi i uczył się na swoich błędach, więc musiał dokładnie wszystko przemyśleć, zanim pogodził się z dziewczyną.

 — Pomylenie eliksiru wybuchającego z koncentratem było przegięciem, ale…

 — Harry, zamilcz, błagam — wtrącił Syriusz załamany. — Byłem rozkojarzony.

 — Chyba zdjęciem tej nagiej kobiety na koszulce — odparł Remus.

Harry roześmiał się, widząc minę Łapy.

 — Raczej nie innej — palnął.

Syriusz zdzielił go przez łeb, co rozbawiło pozostałą dwójkę.

Był umówiony z Silver na sylwestrowe szaleństwa w jakimś mugolskim klubie. Dziewczyna przyszła na Grimmauld Place 12 wystrojona jak nigdy. Furia potknął się w progu, gdy ją zobaczył.

 — Chcesz mnie zabić? — jęknął, gdy zatrzymał się na krześle, uderzając nogą w stół.

 — Tak źle? O Merlinie, zaraz wrócę! — przeraziła się i gotowa była wrócić do domu, żeby się przebrać, ale brunet ją zatrzymał.

 — Oszalałaś? To z wrażenia — zaśmiał się lekko.

 — Och — oblała się rumieńcem.

 — Zanim wyjdziecie, to może wypijemy toast za nowy rok, co, młodzieży? — rzekł Łapa, wpadając z szampanem do jadalni. — Później nie będzie okazji.

 — Czemu nie.

Wypili więc toast, później drugi. Wpadła Tonks, która postanowiła nie siedzieć sama w domu. Dla towarzystwa wypili kolejny toast. Gdy wpadli bliźniacy z butelką szampana, nie mogli odmówić. Później tak się wszyscy zagadali, że gospodarz domu postawił butelkę Ognistej Whisky.

 — Merlinie, mieliście iść na imprezę! — olśniło Syriusza po drugiej już flaszce.

 — Co? — zdziwiła się Silver, patrząc na Harry’ego. — Och, impreza! — przypomniała sobie.

Furia podrapał się po głowie, patrząc na zegarek.

 — Tak szczerze mówiąc, już nam klub zamknęli, bo goście byli zbierani do dwudziestej, a jest już po dwudziestej pierwszej.

 — Och — rzekła zdumiona. — Trochę się zasiedzieliśmy.

 — Tylko trochę.

Chwila ciszy.

 — Czy tego chcecie, czy nie, zostajemy z wami — oznajmił Harry.

Bliźniacy zaklaskali i od razu wcisnęli im w dłonie kieliszki, dając jednoznaczną odpowiedź na to stwierdzenie. Łapa ze śmiechem polał wszystkim, kiedy Harry i Evelyn ponownie usiedli. Tonks dorwała się do pilota od telewizora i włączyła głośno muzykę, twierdząc, że w sylwestra to podstawa.

Po jakimś czasie wszyscy byli podpici i pletli od rzeczy. Tonks flirtowała z Remusem, Furia udowadniał bliźniakom, że można zrobić muzykę jeszcze głośniej, a Syriusz wyznawał Silver swoje uczucia:

 — Chciałbym mieć taką córkę! Cóż, może być ciężko, więc chociaż synową!

Evelyn zachichotała, zaczerwieniona od alkoholu.

 — Tu też może być ciężko, ale Erin też jest w porządku — odpowiedziała.

 — Harry jej do nas nie przyprowadza. Nie mogę za bardzo ocenić — podsumował z westchnięciem. — Harry, dlaczego nie przyprowadzasz do nas Erin?! — wybuchł nagle.

 — Bo się wstydzę.

 — Jej? — zdumiał się.

 — Ciebie — zarechotał.

Odskoczył przed lecącym w jego stronę zaklęciem. Silver zachichotała.

 — Pół roku z nią chodzisz, a ja mogłem z nią dłużej pogadać tylko raz. Bardziej mógłbym stwierdzić, że to Silver jest twoją dziewczyną.

Furia otworzył usta, ale zaraz je zamknął. Syriusz wyszczerzył się, a Evelyn lekko się zakłopotała.

 — Cóż… nic mi o tym nie wiadomo — podsumowała Ślizgonka.

 — Cóż… mi też nie — dodał Harry.

Łapa westchnął.

 — Szkoda.

Silver i Furia zerknęli na siebie ze zdumieniem.

 — Zabierzcie mu alkohol — stwierdził Harry bardzo trzeźwo.

Nie porównywano ich nigdy do pary. Ewentualnie pytano, czy są razem, ale wystarczyła przecząca odpowiedź i dodanie, że są przyjaciółmi z dzieciństwa, aby takie gadanie się skończyło. Łapa o tym wiedział i stwierdzenie, że Silver mogłaby być jego dziewczyną było dość dziwnym uczuciem. Takim… nierealnym. Nawet nigdy tak o sobie nie myśleli. Wyobrażenie, że niektórzy mogli ich tak postrzegać było dość kontrowersyjne. Miał przecież Erin.

 — Tak, to zdecydowanie dobry pomysł — dodał Furia pewnie. — Nie pij więcej.

Bliźniacy zachichotali wraz z Tonks, a Remus zabrał Syriuszowi butelkę sprzed nosa. Evelyn wyglądała na speszoną.

Przerwa świąteczna minęła w bardzo szybkim tempie. Po zwariowanym długim weekendzie musieli wrócić do szkoły i nauki. Harry wszedł do pokoju wspólnego Slytherinu razem z Silver, która gadała coś na temat świąt. Do pomieszczenia weszli jako jedni z ostatnich, gdyż byli jeszcze na spotkaniu z Erin, której nie widzieli od jej wyjazdu. Ku irytacji Harry’ego, obie zachowywały się wobec siebie z dystansem, momentami wręcz z niechęcią. Próbował podpytać Ślizgonkę, o co tym razem poszło, ale ta go zbyła.

Pokój wspólny wypełniony był Ślizgonami opowiadającymi innym o swoich świętach. Kilka osób przywitało się z nimi, gdy przechodzili obok nich. Wzrok Furii padł na rozmawiającą z Teodorem Blake. Uśmiechnął się do siebie. Coś jej przecież obiecał.

 — Blake — powiedział, gdy stanęli niedaleko.

Dziewczyna rozejrzała się za osobą, która ją wołała i przywitała się, dostrzegając Furię. Spojrzała na niego pytająco, gdy nic nie mówił. Zmarszczyła brwi, a jej wzrok padł na jego koszulkę. Wybuchnęła radosnym śmiechem.

 — Pamiętałeś — wyszczerzyła się.

 — Obiecałem — wzruszył ramionami.

 — Prezent się spodobał?

 — Cieszył się jak dziecko.

Roześmiała się.

 — To najważniejsze — stwierdziła.

Czuł na sobie przeszywające spojrzenie Dracona. Nie wiedział, o co mu chodzi, ale nie miał zamiaru pytać. To była sprawa blondyna, co mu siedzi w głowie, gdyż Furia często nie potrafił go zrozumieć. Gdy spodziewał się awantury – Fortis wybuchał śmiechem, gdy oczekiwał śmiechu – chłopak się irytował. Jak się okazało, był jedną wielką niespodzianką.

Razem z Silver weszli do jego dormitorium, gdzie byli sami.

 — Gdzie je masz? — spytała cicho.

 — W szafce nocnej — mruknął.

Usiadł na łóżku, kiedy otworzyła drzwiczki. Na półce stało kilka eliksirów wzmacniających, które zażywał ostatnimi czasy. Wyciągnęła wszystkie i położyła na kołdrze.

 — Co z nimi robimy? — spytała.

 — Zrób, co uważasz za słuszne — wymamrotał, odwracając wzrok.

 — Mogą przydać się komuś innemu — stwierdziła. — Zaniesiemy je do Snape’a. I tak musisz mu o wszystkim powiedzieć.

 — On mnie zabije — podsumował.

 — Zrozumie — odpowiedziała. — Przechodzisz ciężki okres, nie zawsze wiedziałeś, co może ci zaszkodzić. Dobrze wie, co przechodzisz.

Wrzuciła wszystkie fiolki do torby i wstała. Chwyciła go za ręce, dając mu do zrozumienia, że załatwią to od razu. Westchnął, podnosząc się do góry. Wyszli i skierowali się do gabinetu opiekuna. Mężczyzna wpuścił ich do środka. Evelyn podała mu siatkę z eliksirami.

 — Wydaje nam się, że panu bardziej się przydadzą — rzekła. — Są kupione w sklepie, więc nie trzeba się obawiać, że są źle uwarzone.

 — Macie mi coś do powiedzenia?

Harry zdążył pomyśleć, że Snape jako opiekun był naprawdę w porządku. Wysłuchał, nie warczał i był spokojny. Najwyraźniej Ślizgoni byli u niego traktowani ulgowo, a pozostali przechodzili tortury na lekcjach eliksirów.

Evelyn wbiła w niego spojrzenie, więc Severus także przeniósł na niego swoje czarne oczy. Odetchnął.

 — Brałem ich… trochę za dużo — odpowiedział na nieme pytanie. — W święta dotarło do mnie, że o wiele za dużo.

Severus zrozumiał jego przesłanie i nie wyglądał na zadowolonego.

 — Sądzę, że Black wykazał się jako ojciec chrzestny i powiedział ci coś na temat uzależnienia. — Harry przytaknął. — Panno Shirley, proszę przypilnować pana Pottera. — Dziewczyna pokiwała stanowczo głową, a mężczyzna spojrzał na Furię. — Jutro na eliksirach szlaban.

Przytaknął.

Och, Snape wcale nie był taki zły!

Kolejnego dnia Hary i Silver poszli na spotkanie z Syriuszem i Remusem. Furia lekko się zdziwił, kiedy Łapa oznajmił:

 — Dzisiaj nie ćwiczymy czarnej magii.

 — Więc co?

 — Legilimencję. Snape powiedział, że czas wielki na przejście na ludzi — wytłumaczył. — Już to robiłeś, lecz nie na człowieku. Wiesz, na czym to polega, więc nie potrzebujemy nadzoru Snape’a. W razie czego mamy Lunatyka.

 — Zwierzęta automatycznie tworzą słabe bariery ochronne — ciągnął Remus. — Potrafiłeś je przebić, więc nie musimy zwlekać, bo po co stać w miejscu i marnować cenny czas. Jednak nie powinniśmy rzucać cię od razu na głęboką wodę, czyli Snape’a, bo nie jesteś jeszcze tak wyćwiczony, żeby atakować zaawansowanego Mistrza Umysłu. Dlatego zaczniemy od Łapy, który uczy się oklumencji. Powoli przejdziemy wyżej. Później ja, dopiero Snape. Wtedy będziemy mogli pomyśleć o Voldemorcie w Bitwie Myśli. Oczywiście w międzyczasie będziesz się uczył innych dziedzin. Wy robicie swoje, ja z Silver robimy swoje — dodał na koniec. — W razie czego będę wiedział, czy coś jest nie tak.

Harry trochę się stresował przed tą lekcją. Nagle Lunatyk dodał jeszcze:

 — Nie wiem, czy Snape ci to mówił, Harry, ale umysły zwierząt i ludzi sporo się od siebie różnią. Na początku możesz to odczuć dość dosadnie, więc się nie przejmuj.

Lunatyk zajął się Evelyn, która próbowała stworzyć silne mury obronne. Furia spojrzał na Łapę niepewnie. Och, a jeśli przypadkiem coś mu zrobi?

 — Show must go on, Harry — wyszczerzył się Syriusz.

Harry uśmiechnął się słabo. Jak mógł być tak wyluzowany?! Wycelował w niego różdżką. Pamiętając, że kontakt wzrokowy ułatwia włamanie się do umysłu, spojrzał mu w oczy, na co Łapa pozwolił, znając tę zasadę. Odetchnął.

— Legilimens.

Poczuł, jakby ktoś uderzył go cegłą w głowę i pięścią w żołądek. Różdżka upadła na ziemię, a on zamknął oczy, lekko się zginając.

 — Mogliście mówić, że bardzo dosadnie — mruknął słabo, krzywiąc się.

 — Ludzie często wymiotują, więc nie jest tak źle — stwierdził Lunatyk. — Z czasem nie będziesz tego odczuwał. Kwestia przyzwyczajenia.

Druga próba skończyła się niemal tak samo, lecz teraz wiedział, czego się spodziewać.

 — Tego NIE da się NIE czuć — wydusił.

 — Musisz się pomęczyć — stwierdził Łapa.

Początkowo uczył się bardziej panowania nad chęcią zwymiotowania niż legilimencji. Wreszcie dostał się do umysłu Syriusza, jednak był w tak kiepskiej formie po tylu próbach zapanowania nad żołądkiem, że nie zdołał przebić jego słabych barier umysłowych. Na tym zakończyli trening umysłowy, który rozłożył Harry’ego na łopatki, gdy tylko znalazł się w dormitorium.

Blaise i Draco wymienili spojrzenia.

 — No cóż… Dzisiaj chyba go o nic nie wypytamy — stwierdził Zabini z westchnięciem, widząc współlokatora, który zasnął od razu po dotknięciu poduszki głową.

Furia wracał właśnie od Hagrida, którego odwiedził, aby porozmawiać o bzdurach. Był zmęczony, ale nie chciał zaniedbywać przyjaciela. Czuł też irytację, ponieważ zdążył pokłócić się z Ronem, wysłuchać szyderstw grupki Gryfonów i pozbawić Slytherinu dziesięciu punktów przez wiązankę przekleństw, którą usłyszała McGonagall.

 — Niech cię kura jajem trzaśnie — szepnął na odchodnym, gdy była opiekunka odeszła.

Astoria i Dafne Greengrass zaśmiały się, słysząc jego odzywkę. Przywitały się z nim, na co odpowiedział.

Ślizgoni już się do niego przyzwyczaili i traktowali go jak swojego, co wywoływało uśmiech na jego twarzy. Naprawdę polubił ten dom i atmosferę, jaka w niej panowała, więc cieszył się z takiego obrotu sprawy.

Nagle usłyszał podniesione dziewczęce głosy, które wydawały mu się znajome. Przyspieszył. Kilka osób przyglądało się kłótni pomiędzy Evelyn Shirley i Erin Parker.

 — … Przestań wreszcie się wtrącać! — warczała Krukonka.

 — O co ci chodzi? Przecież my tylko…!

 — Nie udawaj świętej! Przecież wiem, o co ci naprawdę chodzi! Chcesz…!

Nagle zamilkła, gdy dostrzegła Harry’ego, który wyłonił się z tłumu. Evelyn spojrzała w tę samą stronę i natychmiast zamknęła usta.

 — Można wiedzieć, o co się znowu kłócicie? — spytał chłodno, co wywołało u dziewczyn nieprzyjemny dreszcz.

 — Taka bzdura — zaczęła szybko Erin.

 — Babskie sprawy — dodała Silver.

Patrzył na nie przez chwilę.

 — Jasne — prychnął pod nosem. — A tak dokładniej? Skoro bzdura, to chyba mogę wiedzieć, co?

Cisza. Harry spojrzał na obie dziewczyny i pokręcił głową zirytowany. Najzwyczajniej w świecie odwrócił się w celu odejścia.

 — Furia! — krzyknęły za nim zgodnie.

 — Dopóki nie powiecie mi, o co chodzi, w ogóle się do mnie nie zbliżajcie. Mam dosyć waszych awantur — odwarknął.

Odprowadziły go rozszerzonymi oczami.

Harry doprowadzony był na skraj furii. Brakowało mu tylko kłótni jego przyjaciółki i dziewczyny. No po prostu żyć, nie umierać! Wiedział, że w dormitorium nie będzie miał spokoju, bo Silver mogła wpaść tam w każdej chwili. Na błoniach było zimno, Pokój Życzeń znały. Potrzebował tylko trochę ciszy i prywatności.

Stanął przed wejściem do łazienki Jęczącej Marty i uśmiechnął się do siebie. Komnata Tajemnic. Nie wchodził tutaj od drugiej klasy, od kiedy uratował Ginny przed Tomem Riddlem. Z tym miejscem wiązały się złe wydarzenia i nie chciał go widzieć. Ale teraz zapragnął tam wejść. Chciał przypomnieć sobie tę adrenalinę, poczuć tę czarną magię, której wtedy nie potrafił rozróżnić od innej. Co ważne, chciał dokładniej obejrzeć komnatę, gdyż wcześniej nie miał do tego sposobności.

Rozejrzał się wokoło. Ani jednej żywej duszy. Popchnął drzwi i wszedł do środka, a następnie zamknął wrota. Łazienka nie zmieniła się w najmniejszym stopniu.Wytężył słuch, by sprawdzić, czy nie ma tutaj Jęczącej Marty, której nie chciał spotkać. Nie słyszał żadnego płaczu, podciągania nosem czy rozpaczliwych jęków. Podszedł do umywalki, która otwierała wejście. Zastanawiał się, dlaczego Dumbledore nie sprawdził tego miejsca zaraz po wydarzeniach w drugiej klasie. Przecież nadal mogło istnieć płynące stamtąd niebezpieczeństwo! Pokręcił głową. Nieważne. Teraz chciał znaleźć się tam, gdzie wszyscy dadzą mu święty spokój.

— Otwórz się.

Umywalka zaczęła się rozsuwać, ukazując wejście do Komnaty Tajemnic. Wskoczył do tunelu bez zastanowienia. Kiedy podniósł się do pionu, zamknął wejście, aby nikt nie dostrzegł, że ktoś tutaj wszedł.

Ruszył w kierunku wejścia, mijając skórę bazyliszka oraz gruzy. Otworzył ostatnie wejście, a chwilę później stał w długiej komnacie.

Wspomnienia naparły na niego z całą siłą. Bazyliszek leżał w tym samym miejscu, w którym został pokonany. Ku jego zdziwieniu, w powietrzu nie unosił się odór stęchlizny, lecz domyślał się, że działa tutaj jakaś inna magia, gdyż czuł ją wokół siebie.

Woda chlupnęła, kiedy w nią wszedł. Powoli skierował się do posągu Salazara Slytherina. Przejechał dłonią po marmurze, podziwiając magię płynącą z tego miejsca. Podszedł do punktu, skąd wydostał się bazyliszek. Nadal widniał tu otwór, którego końca nie było widać. Cofnął się trochę, gdy dostrzegł małe, rzeźbione wężyki wokół dziury. Oczy mu zabłysnęły. Co mu szkodziło sprawdzić.

 — Otwórz się.

Ku jego zdumieniu, otwór zaczął się powiększać, aż w końcu ukazało się wejście do jakiegoś pomieszczenia. Wszedł tam i go zamurowało. Znajdował się w olbrzymim pokoju, bardzo przestronnym i dobrze oświetlonym. Stało tutaj wielkie łoże z ciemnozielonym nakryciem. Pod ścianą dostrzegł dużą kanapę. Po prawej stronie widniał regał na książki, który zajmował całą ścianę.

Furia podszedł do biblioteczki, aby zorientować się, jakie znajdują się tutaj książki. Większości była czarnomagiczna, co nie było dziwne, biorąc pod uwagę cechy charakteru Slytherina i przekonania Ślizgonów. Wyciągnął pierwszą z książek. Zaklęcia sprawiające ból, niszczące ciało. Skrzywił się lekko i odłożył tom na półkę, widząc takie tytuły rozdziałów. W swojej nauce czarnej magii brał pod uwagę łagodniejsze uroki. Znalazł tutaj także sporo książek o eliksirach, uzdrowicielstwie oraz magii umysłowej, co przejrzał dokładniej. W większości były to informacje dotyczące dziedzin magii umysłu, które znał i poznawał. Dodatkowo znalazł także notatki o telepatii i psychokinezie. Dostrzegł jeszcze książkę o magii bezróżdżkowej, jednak to tom pod tytułem Księga Pytań zwrócił jego uwagę. Wyciągnął go z półki i otworzył na pierwszej stronie. Kartka była pusta. Żadnego spisu treści. Przekartkował, lecz w całej księdze nie było ani słowa. Dziwnie skojarzyła mu się z dziennikiem Toma Riddle’a, dlatego też odłożył ją na miejsce, choć cały czas zerkał na nią z zaciekawieniem.

Nawet nie wiedział, ile czasu tu spędził, czytając książkę, która go zaintrygowała. Zawierała informacje o tym, kiedy białe zaklęcia mogą stać się czarnymi. Na przykład zwykłe zaklęcie oplatające mogło kogoś zadusić, gdyby było zbyt silne. Nigdy nie zwracał uwagi na to, że zaklęcie białomagiczne mogłoby kogoś pozbawić życia lub zdrowia. Żył w przekonaniu, że białe jest białe, a czarne jest czarne. Jak się teraz okazało, sporo klątw powinno być zaliczanych do szarej magii.

Do dormitorium zdążył ledwo przed godziną ciszy nocnej i postanowił szybciej położyć się spać, żeby nie musiał zażywać eliksirów szkodliwych dla jego zdrowia.

Spało mu się tak dobrze, że spóźnił się na śniadanie. Od razu pobiegł na lekcję, klnąc na Malfoya i Zabiniego, że go nie obudzili. Po chwili przypomniał sobie, że przecież go budzili, ale mruknął, że już wstaje i gdy wyszli, zasnął ponownie. Zdążył przytrzymać drzwi, zanim McGonagall je zamknęła. Przywitał się miło i czmychnął do ławki, by nie zwróciła mu uwagi. Erin patrzyła na niego lekko niepewnie. Przywitała się, na co odpowiedział, ale była to jedyna reakcja z jego strony. Nie odzywali się do siebie przez całą lekcję. Był to powód do śmiechu i szyderstw Rona po zajęciach. Harry zgrzytnął zębami.

 — Weasley, przestań gadać, bo ci mózg przez gębę wyleci — syknął rozdrażniony. — Przepraszam, pomyłka. Tobie nie ma co wylecieć, bo zamiast mózgu masz chomiki grające w ping-ponga. No i co się gapisz jak dupa na sedes? To nie był komplement, tak dla zrozumienia, bo wierzę, że masz trudności z rozróżnianiem.

Minął Gryfona, żeby nie wdać się w bójkę. Klnąc pod nosem, ruszył w stronę następnej sali lekcyjnej, nie czekając na nikogo.

Na eliksirach Snape wlepił mu umówiony szlaban, kiedy sprawił, że część eliksiru jego i Dracona wyleciała w powietrze. Na szczęście ich oceny na tym nie ucierpiały, gdyż próbka mikstury była już we fiolce. Ku zdziwieniu Furii, Draco nie skomentował tej sytuacji ani słowem.

 — Widziałem, że zrobiłeś to celowo — rzekł tylko, zanim poszedł do wyjścia.

Harry odprowadził go wzrokiem.

Z niechęcią patrzył na zegarek, który powoli kierował się w stronę wyznaczonej godziny przez Snape’a. Nie czuł się na siłach, żeby męczyć się z magią umysłu, ale nie miał wyjścia. Z Silver wymienił tylko jedno zdanie.

 — Furia… — zdążyła zacząć.

 — Chcesz mi powiedzieć, o co się kłóciłyście? — Milczała z niepewnością w oczach. — Więc nie mamy o czym rozmawiać.

Nie czuł się z tym dobrze, ale chciał wiedzieć, o co dziewczyny się kłócą.

Z westchnięciem podniósł się z łóżka. Miał pięć minut na dotarcie do gabinetu Snape’a.

 — Furia, możemy pogadać? — zaczął Blaise, gdy wyłonił się spod kołdry.

 — Teraz?

 — Jeśli to nie problem.

 — Teraz nie bardzo, bo za pięć minut mam szlaban.

 — Między innymi o niego chodzi — odparł Draco siedzący na swoim łóżku.

Furia zerknął na niego niepewnie.

 — A co z nim nie tak?

 — Coś nam się nie wydaje, że chodzisz na szlabany.

Furia wywrócił oczami.

 — Chyba nie na flirty ze Snapem — odparł.

Wstał, by skierować się do drzwi, mówiąc, że musi iść.

 — Chodzi o te nocne wizyty — ciągnął Blaise.

 — Mówiłem, żebyście się tym nie interesowali — rzekł z lekkim zawahaniem. — Zresztą… Teraz nie mam czasu.

Miał już rękę na klamce, gdy Blaise i Draco oznajmili zgodnie:

 — Bitwa Myśli.

Furia zamarł. Skąd, u licha, oni to wiedzą?! Jego oczy rozszerzyły się. Co teraz? Nie wiedział, co im odpowiedzieć, dlatego zapadło milczenie. Dwójka Ślizgonów czekała, co powie. Harry zerknął jeszcze raz na zegar, przełykając ciężko ślinę.

 — Pogadamy po szlabanie — powiedział tylko i wyszedł.

¹ Placebo – The Bitter End

² Transfor – tarcza zmieniająca zaklęcie; z łac. transfor – przemień

==================================

Vlad Dracula I, tak, mam zamiar napisać jeszcze jakieś opowiadanie po Bitwie Myśli. Mam już wstępne plany, niestety jeszcze nie do końca dopracowane, ale główne wątki są już bardziej rozbudowane w mojej głowie.

Frigus, nie czytałam tej Trylogii. Hah, a wiesz, że niedawno przeszło mi przez myśl, żeby zrobić zrzutkę trzech opowiadań i napisać jakiś krótki rozdział SŻ/MR/DO/DC/BM? xD Mogłoby być ciekawe, ale trudne do napisania xD

CzarnaWdowa Lilith, wychodzi na to, że po prostu nie wstawiłaś tła pod posty. Wejdź na mojego bloga z szablonami i w instrukcje. Tam jest szczegółowo napisane, jak wstawić poprawnie szablon ;)

LiliannaShadow, jeszcze nie wiem, ile Bitwa Myśli będzie miała rozdziałów, chociaż powoli zbliżam się do końcowych wątków opowiadania.

Milka Anonimka, przecież „Walka o przyjaźń” jest skończona. Drugi tom kończy się rozdziałem „Przyszłość”, a to co było później to tylko dodatki… Sama nienawidzę, jak ktoś nie kończy opowiadania, więc jak coś zaczynam to muszę to skończyć, żeby nie mieć wyrzutów sumienia.

Drodzy Czytelnicy, życzę Wam szalonego Sylwestra i szczęśliwego Nowego Roku ;*