Rozdział 22 - Rzeź Węży

Niemal biegł w stronę gabinetu Snape’a. Nie przejmował się tym, że jest spóźniony. Ważniejsze było, skąd Draco i Blaise wiedzą o Bitwie Myśli. Jeśli od Mistrza Eliksirów… Zabiję go — jęknął w myślach przerażony. Szybko zapukał, lecz nie czekał na odpowiedź, od razu wchodząc.

 — Spóź…

 — Skąd oni wiedzą? — wydusił, przerywając opiekunowi w połowie słowa.

 — Nie czytam ci w myślach, Potter — zirytował się.

 — Skąd Malfoy i Zabini wiedzą o Bitwie Myśli? — wytłumaczył słabo.

Snape patrzył na niego przeszywającym wzrokiem.

 —  Siadaj.

Furia opadł ciężko na krzesło przy biurku naprzeciwko mężczyzny. Czuł się przytłoczony tym, czego się dowiedział.

 — Nie mam pojęcia, o czym bredzisz.

 — Więc kto…?

 — Mogli sami się dowiedzieć, Potter. Najwyraźniej postanowili wyszukać na własną rękę informacji o tym, co się z tobą dzieje. Są z tobą w dormitorium, więc wiedzą więcej od innych. Mogliśmy się tego spodziewać. Ile wiedzą?

 — Nie wiem. Przed wyjściem powiedzieli tylko te słowa. Chcieli o tym pogadać, ale wytłumaczyłem się szlabanem — odpowiedział Furia, przełykając ciężko ślinę. — Co mam im powiedzieć?

 — Pozostało ci powiedzieć prawdę. Skoro wiedzą o Bitwie Myśli, to zapewne wiedzą, na czym to polega i czym są w rzeczywistości szlabany.

 — Skąd mam mieć pewność, że tego nie rozgadają? I skąd mam wiedzieć, że Voldemort się nie dowie? — zaniepokoił się.

 — Czy ty nadal żyjesz w przekonaniu, że większość Ślizgonów to śmierciożercy, Potter? — zirytował się.

 — Nie, ale nigdy o tym nie rozmawialiśmy — stwierdził niepewnie.

 — Więc teraz macie powód do rozmowy na ten temat. Draco nie jest swoim ojcem. Wbrew pozorom ich podglądy znacznie się różnią. Wiem, że o niego najbardziej ci chodzi.

Cóż, to akurat była prawda. Co do poglądów to Blaise wydawał się być bardziej przekonujący od Dracona. Może dlatego, że to rodziców blondyna Harry poznał osobiście i wiedział, jaki jest chłopak.

 — Lepiej się z nimi dogadać, niż zostawić sprawę bez wytłumaczenia — ciągnął Severus. — Inaczej będą węszyć i mogą wysunąć błędne wnioski, co może działać na twoją niekorzyść.

Był zmuszony się z tym zgodzić. Rozmowa z dwójką Ślizgonów musiała się odbyć jak najszybciej, aby mieć pewność, że nikomu nie powiedzą.

Rozpoczęli lekcję magii umysłu.

Był jednocześnie wykończony i zamyślony. Lekcja go wyczerpała, a jeszcze musiał odbyć rozmowę z Blaisem i Draconem. Wiedział, że nie będzie to łatwa pogadanka. Najpierw miał zamiar rozeznać się w ich poglądach, by stwierdzić, ile może im powiedzieć o sobie i o Bitwie Myśli.

Zatrzymał się, kiedy usłyszał jakiś szum. Rozejrzał się, lecz korytarz był pusty. Nic dziwnego: było po ciszy nocnej i nikt nie chciał narażać się na spotkanie z Filchem. Stwierdził, że ma omamy ze zmęczenia. Ruszył dalej, ponownie zatapiając się w swoich myślach.

Niespodziewanie poczuł uderzenie w sam środek pleców, które zwaliło go z nóg. Na moment zabrakło mu tchu.

 — Expelliarmus!

Jego różdżka wyleciała mu z kieszeni, zanim zdołał pomyśleć o obronie. Rozległy się kroki kilku osób.

 — Tak kończą takie szumowiny — rozległ się syk tuż za nim.

Ktoś kopnął go w brzuch, na co jęknął cicho. Było ciemno, więc nie potrafił rozpoznać twarzy. Czuł uderzenia od kilku osób, zaklęcia trafiające go w różne części ciała. Słyszał szydercze śmiechy, obelgi rzucane w jego stronę. Nie czuł ręki, która była cała poharatana od różnych klątw i kopniaków. Wiedział, że ma złamane żebra i potłuczone nogi. Z nosa obficie płynęła krew, z rozciętej brwi także. Zaszumiało mu w głowie, kiedy uderzono go w potylicę. Nie miał siły bronić się czy krzyczeć o pomoc. Łzy cisnęły mu się do oczu.

Zapadła ciemność, gdy pięść wylądowała przy skroni.

Draco i Blaise długo czekali na Harry’ego w dormitorium, lecz chłopak nie wracał.

 — Zawsze pojawiał się maksymalnie dziesięć minut po ciszy nocnej — mruknął Zabini. — Myślisz, że nie przychodzi, bo nie chce z nami gadać o tej Bitwie Myśli?

Fortis zrobił wątpiącą minę.

 — To w połowie Gryfon. Raczej by wrócił i nas zbył, niż uciekał.

Czekali cierpliwie dodatkowy kwadrans, lecz Furia nadal się nie pojawiał, a oni zaczęli przekonywać się, że chłopak jednak nie chce z nimi rozmawiać. Postanowili go poszukać i zmusić do rozmowy, co wiązało się z tym, że musieli go znaleźć. Nie będzie uciekał! Co to, to nie! Wyszli z dormitorium, ale napotkali przeszkodę w postaci Jasmine, Toby’ego, Blake i Teodora.

 — Idziecie gdzieś? — zaciekawiła się brunetka. — Znowu wymykacie się na piwo kremowe?

 — Skoro tak, to idziemy z wami — dodała z zapałem Jasmine.

 — Eee, nie, Jas. Nie idziemy na piwo kremowe — odparł Blaise.

 — Więc? — Teodor uniósł brwi.

 — Niech was szlag trafi — burknął Draco. — Nie możecie tak bez pytań?

 — Nie — zapewnili zgodnie we czwórkę. — Nauczyliśmy się tego od ciebie — dodała z uśmiechem Blake.

Fortis i Elvis wymienili zrezygnowane spojrzenia.

 — Musimy znaleźć Furię — odpuścił Blaise. — Pasuje?

 — Po co? — ciekawił się pałkarz.

 — Bo mamy sprawę do omówienia, ale najwyraźniej nas unika. — Draco wywrócił oczami. — Już? Więc idziemy.

 — W takim razie idziemy z wami — wyszczerzyła się Blake, wstając.

Za nic mieli ich protesty i poburkiwania, więc chwilę później całą szóstką szli przed siebie. Postanowili przejść wszystkie korytarze od góry do dołu, a gdyby go nie znaleźli, pójść na błonia, wiedząc, że były Gryfon lubi łamać zasady. Rozmawiali na błahe tematy, gdy niespodziewanie Toby runął na ziemię jak długi, co wywołało niepohamowany chichot Jasmine. Chłopak warknął, podnosząc się z ziemi, a dziewczyna nabijała się z niego, że jest kaleką.

 — Zaraz, zaraz. Czy to nie jest różdżka? — zdumiał się Teodor, sięgając po rzecz, na której poślizgnął się jego przyjaciel.

Okazało się, że rzeczywiście była to różdżka. Draco nagle zaklął.

 — Czy to nie Furii?

Wymienili się zaniepokojonymi spojrzeniami. Chwycili pewniej swoje różdżki z zapalonymi końcami. Jasmine zrobiła kilka kroków przed siebie, lekko pochylona nad ziemią.

 — Merlinie kochany, czy to krew? — wydusiła nagle.

Podbiegli do niej. Na posadzce dostrzegli ślady jeszcze świeżej krwi. Blake przełknęła ślinę, ale ruszyła dalej, za śladami, które doprowadziły ją pod same drzwi prowadzące do opuszczonego pomieszczenia. Toby otworzył je i weszli ostrożnie do środka. Dzięki zaklęciu oświetlającym zauważyli kolejne ślady czerwonej cieczy. Skierowali różdżki wyżej. Czyjeś nogi. Podeszli jeszcze bliżej.

 — O Merlinie — szepnął Teodor.

Harry miał całą zakrwawioną twarz, zwieszoną na klatkę piersiową. Oparto go o ścianę z ręką wygiętą pod dziwnym kątem. Był nieprzytomny. Blake, z przerażeniem w oczach, prędko do niego podeszła. Podniosła jego głowę, nie zwracając uwagi na to, że brudzi rękę krwią. Poklepała go lekko po policzku, ale Ślizgon nie zareagował. Przyłożyła dłoń do szyi Furii.

 — Ma słaby puls — powiadomiła cicho. — Ktoś go pobił. Musimy szybko zanieść go do Skrzydła Szpitalnego.

 — Może lepiej wezwać Pomfrey? — zaproponowała Jasmine. — Nie wiemy, w jakim jest stanie. Możemy mu zaszkodzić.

 — Racja. Toby? — rzekł Draco, a chłopak kiwnął głową i biegiem ruszył do Skrzydła Szpitalnego.

Niecierpliwie czekali na pielęgniarkę, a Blake co chwilę sprawdzała puls Ślizgona, wiedząc, że jest w bardzo złym stanie.

 — Co za sukinsyn zrobił coś takiego? — szepnęła. — Rękę ma złamaną w co najmniej kilku miejscach.

Wpadła pani Pomfrey. Rubi odsunęła się od Ślizgona, aby zrobić kobiecie miejsce. Toby wbiegł za nią lekko zdyszany. Pielęgniarka sprawdziła puls, a następnie zrobiła magiczne prześwietlenie ciała, które podświetliło lewą rękę, klatkę piersiową, żebra i nadgarstek prawej ręki. Później ponownie machnęła różdżką. Na czerwono rozświetliła się długa szrama z tyłu głowy, ręka oraz kilka miejsc na torsie i nogach.

 — Ktoś go pobił? — upewnił się Blaise.

 — I to dość brutalnie — dodała, przenosząc ostrożnie chłopaka na magiczne nosze, aby nie pogorszyć jego stanu.

Pobiegli za kobietą do Skrzydła Szpitalnego, lecz Jasmine odłączyła się od nich, krzycząc, że trzeba powiadomić Evelyn. Pomfrey położyła Harry’ego na łóżku i zasłoniła go kotarą. Jasmine i Evelyn wbiegły do środka, kiedy Ślizgon został doprowadzony do porządku w takim stopniu, w jakim tylko mógł. Silver jęknęła słabo, gdy zobaczyła go w takim stanie. Był bardzo blady, na twarzy miał maskę tlenową, a całą rękę zawiniętą w bandaże. Na nagiej klatce piersiowej widniały siniaki.

 — Panie Nott, proszę powiadomić opiekuna domu. Natychmiast — zarządziła Pomfrey, a chłopak pobiegł po Snape’a.

Mistrz Eliksirów pojawił się dość szybko. Omiótł spojrzeniem wszystkie osoby.

 — Gdzie go znaleziono? — zapytał chłodno.

 — W lochach, w jednym z opuszczonych pomieszczeń — odpowiedział Draco.

Snape zatrzymał na nim wzrok dłużej.

 — Jaki jest jego stan? — zwrócił się do Pomfrey.

 — Kilka złamanych żeber, kręgi piersiowe, prawy nadgarstek. Ma wstrząśnienie mózgu. Lewa ręka jest połamana w kilku miejscach. Oberwał w nią jakąś paskudną klątwą, bo nie mogę jej doprowadzić do normalnego stanu. Ktoś go brutalnie pobił i ćwiczył na nim różnorodne zaklęcia.

 — Widzieliście sprawców? — Snape spojrzał na młodzież.

 — Nie. Znaleźliśmy go dopiero w takim stanie — odpowiedział Blaise.

 — Sądzę, że trzeba natychmiast wyjaśnić tę sprawę — oznajmi Severus. — Poppy, wezwij dyrektora. Ja zajmę się jego opiekunem. Wy tutaj zostańcie — dodał do Ślizgonów.

Wyszedł, a Pomfrey zniknęła w swoim gabinecie. Silver usiadła na skraju łóżka Furii z przerażeniem w oczach. Po jakimś czasie za drzwiami rozległy się podniesione głosy i kroki, a po chwili do środka wpadł Syriusz z rozwianymi włosami. Stanął jakby go grom strzelił, kiedy dostrzegł swojego chrześniaka w tak opłakanym stanie. Zaraz za nim do środka weszli Remus Lupin i Severus Snape z opanowaniem na twarzy. Niemal w tym samym momencie do pomieszczenia wkroczył Dumbledore, który poprosił o wyjaśnienia całej sytuacji.

 — Sądzę, że to młodzież wie najwięcej — oznajmiła Pomfrey.

Ślizgoni wymienili spojrzenia.

 — Właściwie my nic nie wiemy — odpowiedziała niepewnie Blake. — Tylko go znaleźliśmy.

 — W takim razie, co robiliście poza dormitorium po ciszy nocnej? — zapytał Dumbledore.

Zapadła cisza.

 — Szukaliśmy go — przyznał Toby.

 — Dlaczego?

 — Długo nie wracał — rzekł Blaise.

 — Co was tknęło, żeby wyjść z dormitorium?

 — Przecież Blaise wyjaśnił — odpowiedziała Jasmine. — Chyba pan nie sądzi, że my to zrobiliśmy? — dodała nagle.

 — Ustalam tylko fakty, panno Holt — odparł Dumbledore. — Panno Shirley? — zwrócił się do Evelyn, która drgnęła.

 — Ja… nic nie wiem — wydusiła. — Dowiedziałam się o tym, co się stało, dopiero jak był już w Skrzydle Szpitalnym.

 — Nie zainteresowało cię, dlaczego długo nie wraca? W końcu się przyjaźnicie — naciskał dyrektor.

Zawahała się.

— Evelyn nie jest jego niańką — wtrącił się Syriusz ze zmarszczonymi brwiami, widząc jej niepewną minę. — To, że się przyjaźnią, nie znaczy, że muszą za sobą chodzić krok w krok.

Silver spojrzała na niego z wdzięcznością.

 — Poza tym nie sądzę, żeby panna Shirley doprowadziła pana Pottera do takiego stanu. Bądźmy realistami. Zaatakowała go grupa osób bądź osoba silniejsza od niego — dodał Snape.

 — Czy ktoś wie, co pan Potter robił o tej godzinie poza dormitorium? — Dumbledore zmienił temat.

 — To akurat moja wina. Miał ze mną szlaban, jednak wypuściłem go przed ciszą nocną — oznajmił opiekun Ślizgonów.

 — Nadal nie wiemy, dlaczego go szukaliście. — Dyrektor zwrócił się do młodzieży.

 — Chcieliśmy z nim pogadać o sprawach nastolatków. Wystarczy? — zirytował się Draco, ledwo powstrzymując się przed wywróceniem oczu.

 — O czym?

Blondyn zerknął na Severusa, który świdrował go spojrzeniem i ledwo dostrzegalnie pokręcił głową. Fortis wiedział, że jego opiekun zna prawdę.

 — O quidditchu — zmyślił.

 — Czyżby?

 — Draco słynie z niecierpliwości — rzekł Blaise na poczekaniu. — Harry powiedział mu, że wymyślił świetną taktykę, ale nie miał czasu nam tego powiedzieć, bo spieszył się na szlaban. Długo nie wracał, a Draco chciał się tego jak najszybciej dowiedzieć. Miałem mu pomóc go szukać. W pokoju wspólnym wpadliśmy na Blake, Jasmine, Toby’ego i Teodora, więc poszli z nami.

Zapadła cisza. Syriusz zerknął na Snape’a, który wciskał spojrzenie w Dumbledore’a w oczekiwaniu, że zaakceptuje takie wytłumaczenie. Draco i Blaise wymienili szybkie spojrzenia, kiedy dyrektor odwrócił od nich wzrok.

 — Jak go znaleźliście?

 — Toby poślizgnął się na różdżce — rzekła Jasmine zgodnie z prawdą. — Draco rozpoznał różdżkę Harry’ego. Zobaczyliśmy na ziemi plamy krwi, więc poszliśmy za nimi. Znaleźliśmy go w jednym z opuszczonych pomieszczeń. Toby przybiegł po panią Pomfrey, bo widzieliśmy, że był w kiepskim stanie.

Blake podała różdżkę, którą zdążyła zabrać z korytarza. Syriusz potwierdził, że należała ona do Furii.

 — Wychodzi na to, że nie dowiemy się, kto to zrobił, dopóki pan Potter nie odzyska przytomności — stwierdził Dumbledore.

 — Sprawca ma sobie bezkarnie chodzić po szkole? — warknął Łapa.

 — Nic innego nie zrobimy — podsumował dyrektor.

Na tym rozmowa ze starcem się zakończyła. Pomfrey zniknęła za drzwiami swojego gabinetu. Snape kazał Ślizgonom iść do ich dormitoriów, zostawiając tylko Dracona i Blaise’a. Kiedy drzwi za uczniami zamknęły się, zapadła cisza.

 — Wiem, o czym tak naprawdę chcieliście z nim porozmawiać. Sądzę, że wiecie, aby nikomu nie wspominać o tej sprawie i zaczekać do odzyskania przytomności pana Pottera.

Obaj pokiwali posłusznie głowami, choć chcieli wszystko wiedzieć natychmiast. Po chwili w pomieszczeniu została trójka dorosłych i poszkodowany.

 — Na pewno będą milczeć? — upewnił się Syriusz.

 — Ślizgoni potrafią dotrzymać słowa, Black — odpowiedział Snape.

 — Jak się dowiedzieli? — zapytał z kolei Remus.

 — Zapewne połączyli fakty i poszukali na ten temat informacji. Z tego, co mi wiadomo, Potter dowiedział się o tym przed kilkoma godzinami. Mieli sobie wszystko wyjaśnić po szlabanie, co, jak widać, nie doszło do skutku.

 — Kto mógł to zrobić?

 — Mógł to być każdy znajdujący się w szkole. Nie dowiemy się tego, dopóki Potter się nie obudzi, o ile będzie pamiętał zdarzenie sprzed pobicia.

Syriusz za wszelką cenę chciał zostać wraz z chrześniakiem, a Pomfrey nie potrafiła go wyrzucić. Remus wrócił na Grimmauld Place 12, by mieć kontrolę nad tym, co się dzieje w domu. Prosił jednak, aby Łapa go powiadomił, gdy tylko czegoś się dowie.

Kiedy Wąchacz został sam na sam z Furią, pogłaskał go lekko po włosach z troską na twarzy. Westchnął. Czekała go nieprzespana noc w oczekiwaniu na pobudkę chłopaka.

Plotka o pobiciu Harry’ego rozniosła się po szkole lotem błyskawicy już następnego dnia. Wystarczyło, że pacjentka trzeciego roku z Gryffindoru przyszła się wyleczyć z zaklęcia kąszącego, które ćwiczyli na obronie przed czarną magią.

Ślizgonów poruszyło to, że jeden z nich leży w Skrzydle Szpitalnym w ciężkim stanie po pobiciu. Lista potencjalnych kandydatów na sprawców była długa, więc nie wiedzieli, kogo przycisnąć do muru.

Coraz częściej zdarzały się ataki na samotnie spacerujących Ślizgonów, zawsze wtedy, gdy nikogo nie było w pobliżu. Ofiary nie widziały sprawców bądź miały wyczyszczoną pamięć z tego zdarzenia. Wszystko rozpoczęło się od pobicia Harry’ego, który był w najgorszym stanie z nich. Ślizgoni zaczęli chodzić w grupkach, obawiając się o swoje zdrowie.

Syriusz był przerażony tym, co działo się w szkole. Niemal cały czas spędzał w Skrzydle i widział, ilu Ślizgonów tutaj trafia.

 — Silver, od dawna tak się dzieje? — zapytał.

 — Nie — odparła cicho. — Dopiero po pobiciu Furii. Nigdy nie było aż tylu ataków na Ślizgonów, a jeśli jakieś były, to znaleziono sprawcę, bo wszystko pamiętano. Myślisz, że pobicie Furii miało być pokazaniem, na co ich stać?

— Obawiam się, że tak — mruknął.

Wszystko zaczęło się pięć dni temu, od ataku na Harry’ego i w dalszym ciągu się nie kończyło. Łapa był coraz bardziej przerażony. Poszedł nawet w tej sprawie do Dumbledore’a, nie panując nad emocjami. Dał upust swojej złości.

 — Z Hogwartu robi się jakaś rzeź Ślizgonów! Sprawcy czują się bezkarni! Trzeba coś z tym zrobić! Jak rodzicie mają być spokojni o swoje dzieci, skoro w każdej chwili mogą zostać zaatakowane?! Zobacz, co zrobili Harry’emu! — wrzasnął. — Jest w śpiączce od pięciu dni! Nie widać zmian w jego stanie! A sprawca wesoło sobie hasa po szkole!

Nic nie wskórał. Wrócił wściekły do Skrzydła Szpitalnego, gdzie zastał Evelyn z Draco Malfoyem, Blaisem Zabinim oraz resztą przyjaciół.

 — I co? — zaciekawiła się blondynka.

 — Jak grochem o ścianę — odparł zdenerwowany.

 — Z tego, co się orientujemy, to sporo rodziców zaczęło wysyłać do niego listy z groźbą, że zabiorą swoje dzieci — rzekła Jasmine. — Szczególnie chodzi o tych młodszych. Czują się zastraszeni. Nawet do łazienki boją się wejść samemu.

Łapa przetarł twarz dłonią.

Jak się okazało, dyrektor postanowił wreszcie zrobić coś w tej sprawie. Przerwał kolację, by ogłosić:

 — W ciągu ostatnich dni doszło do wielu ataków na uczniów domu Slytherina. Są to głównie pobicia. Pragnę wam przekazać, że sprawcy zostaną złapani i surowo ukarani. Jeden z waszych kolegów od pięciu dni leży w śpiączce. Jeśli sądzicie, że możecie traktować innych uczniów jak worek treningowy, wiedzcie, że takie zachowania mogą być zaliczane do poważnego wykroczenia w prawie czarodziejów. Kara was nie ominie.

Syriusz oraz Ślizgoni mieli nadzieję, że ataki ustaną, jednak grubo się mylili. Wieczorem do Skrzydła Szpitalnego trafił pobity czwartoroczny Ślizgon. Snape wpadł w furię i powiedział co nieco w stronę dyrektora. Na jego lekcjach Gryfoni, Krukoni i Puchoni byli traktowani jeszcze gorzej niż wcześniej. Rubi udało się uzyskać informację od jednego z poszkodowanych: sprawcy nosili czarne maski.

 — Nie możemy tak tego zostawić — rzekła Jasmine, gdy razem z przyjaciółmi siedziała w pokoju wspólnym, w którym uczniowie nie tryskali energią. — Zobaczcie, co zrobili z Furią.

Zapadła cisza.

 — Co możemy zrobić? — odezwał się siedmioroczny chłopak siedzący niedaleko.

 — Po pierwsze: nikt nie może chodzić samemu po korytarzach. Sprawcy są cwani, kiedy grupką atakują jedną osobę — odparł Draco.

 — Zauważ, że wszystko zaczęło się od ataku na Furię — wtrąciła Dafne Greengrass.

 — Zemsta za to, że został Ślizgonem? — zaproponował Andy.

 — Wypowiedziałeś moje myśli — mruknęła Blake. — Ostatnio coraz częściej go zaczepiali. Nawet gówniarze młodsi od niego. Oczywiście, zawsze było ich więcej.

— Nie mamy żadnego punktu zaczepienia — westchnęła Jas. — Jedynie, co wiemy na sto procent, to to, że atakuje ktoś spoza naszego domu i jest to grupa osób w czarnych maskach.

 — Bawią się w Zorro? — prychnął Andrew.

 — Zorro? — rozległy się zdziwione głosy.

 — Och, taka mugolska bajka. — Zbył ich lekko zakłopotany.

Blake nagle zagryzła wargę, a Blaise zapytał, co się dzieje.

 — Mam obawy co do Furii. A jeśli po wszystkim mu nie odpuszczą? Wybrali go na swój główny cel, uważają go za zdrajcę i śmierciożercę, bo zmienił dom na Slytherin. Cóż… na tym mogą nie poprzestać.

 — Myślisz, że nadal mogą go atakować po wyjściu ze Skrzydła? — zaniepokoiła się Silver, a Rubi kiwnęła niepewnie głową.

 — Proste: nie będziemy go nigdzie puszczać samego — stwierdził Blaise.

 — Gdyby to było takie proste. Wiesz, że on uwielbia łamać zasady — mruknęła Evelyn.

 — Och, nie będzie miał wyjścia — podsumowała Jasmine. — Jest jednym z nas. Jeden za wszystkich, wszyscy za jednego. Jesteśmy Ślizgonami, Silver.

Evelyn uśmiechnęła się słabo. Mimo wszystko nadal bała się o przyjaciela, który w dalszym ciągu nie wybudzał się ze śpiączki.

Hermiona martwiła się o Harry’ego. Znała sytuację, w jakiej znajdowali się wszyscy Ślizgoni i ani trochę jej się to nie podobało. Gdzieś usłyszała, jak ktoś nazywa tę sytuację rzezią Węży. Gdzieś indziej dotarło do jej uszu, jak ktoś się z tego śmieje i źle życzy tym szumowinom Czarnego Lorda. Ślizgoni zupełnie zamknęli się w sobie, trzymali się w grupkach, aby czuć się bezpieczniej. Sytuacja pogarszała się z dnia na dzień. Co gorsza, słyszała to zarówno od Gryfonów, jak i Krukonów i Puchonów. Jednak nie potrafiła wskazać konkretnych osób odpowiedzialnych za te ataki i stan Harry’ego.

W powietrzu unosiła się nienawistna, ponura, niewyobrażalnie przytłaczająca atmosfera. To już nie był ten sam Hogwart.

Były jednak jeszcze osoby krytykujące takie postępowanie innych uczniów. Spora część osób stawiała się agresorom. Cała szkoła wpadła w szok, kiedy Neville Longbottom otwarcie skrytykował naśmiewających się ze Ślizgonów Gryfonów.

 — Zachowujecie się jak gówniarze, którzy są zapatrzeni w jedną ideę. Naśmiewacie się, bo co? Są Ślizgonami? Bo należą do innego domu? Bo chodzi legenda, że to śmierciożercy? Zobaczcie kroniki. Tyle samo śmierciożerców pochodzi z domu Slytherina, jak z Gryffindoru. Jeszcze niedawno traktowaliście Harry’ego jak kumpla, a teraz życzycie mu jak najgorzej? Jesteście żałośni. Nie tego oczekiwałem po Gryfonach.

Zostawił oniemiałych uczniów.

 — Neville, to było genialne — rzekł Dean idący obok niego wraz z Seamusem.

Chłopak zaczerwienił się po uszy. To wtedy Ślizgoni zaczęli patrzeć na Longbottoma inaczej. Ron zrobił mu za to dziką awanturę w pokoju wspólnym Gryfonów, jednak spora część osób wstawiła się za Nevillem. Gryffindor przechodził poważny kryzys.

Erin także nie miała lekko przez samo to, że była dziewczyną Harry’ego. Wiele osób sugerowało jej, żeby z nim zerwała, jednak ona sprzeciwiała się.

 — Przestańcie ją atakować! — wtrąciła się Hermiona.

 — Od kiedy jej bronisz?!

 — A co was to obchodzi?! Nie wymuszajcie na nikim decyzji! To jej sprawa!

 — Ona chodzi z…!

 — I co z tego?! — wpadła w furię. — Widocznie są więcej warci od was, bo nie zachowują się jak śmierciożercy!

 — Hermiona!

 — A jak inaczej mam to nazwać?! Atakujecie Ślizgonów za samo to, że nimi są, chociaż nic wam nie zrobili! Zmuszacie innych do czegoś, czego nie chcą! Doprowadziliście Harry’ego do śpiączki za samo to, że został Ślizgonem! Czy wy wiecie, co robicie?!

Zapadła cisza. Hermiona wyprowadziła Erin poza pokój wspólny.

 — Dziękuję — szepnęła Parker.

To, co działo się w Hogwarcie nie było normalne. Uczniowie codziennie się kłócili, jedni popierali sprawców napaści, inni się sprzeciwiali. Panował chaos. Nauczyciele często interweniowali, próbowali zapanować nad sytuacją, co nie było łatwe. Tristan nie był już miłym nauczycielem, gdy widział całą sytuację. Uczniowie szóstego roku zdziwili się nieco, gdy zobaczyli w pomieszczeniu stoliki i krzesła. Usiedli. Tristan patrzył na nich ostro.

 — Macie po szesnaście lat, jesteście niemal dorośli — zaczął cicho, wśród panującego milczenia. — Widocznie część z was tylko rośnie, umysłowo pozostając dziećmi. Zachowujecie się jak bachory wyładowujące się na nic niewinnych osobach. Rozumiem, że nie lubicie uczniów z innych domów, ale to nie znaczy, że możecie ich z tego powodu posyłać do Skrzydła Szpitalnego. Skoro jesteście tacy do przodu, dlaczego grupką atakujecie jedną, bezbronną osobę? Dlaczego nie zmierzycie się jak czarodzieje? Wolicie załatwić to jak bezwartościowe tchórze? Co chcecie przez to pokazać? Że jesteście silni? Dużo umiecie? Potraficie walczyć? Wiecie, co wam powiem? Gówno prawda. Jesteście słabi, nic nie umiecie, nie potraficie walczyć. Żaden czarodziej nie zachowuje się jak nic niewarty śmieć, atakując przeciwnika w taki sposób! — zagrzmiał.

W klasie panowała absolutna cisza. Część patrzyła na stół skruszona, część na mężczyznę z poparciem, a inni nie wykazywali żadnych oznak zainteresowania.

 — Jesteście odważni? Pokażcie to. Kto atakował innych od tyłu? Kto się z nich naśmiewał, szydził? — Nikt nie drgnął. — Nikt? No proszę. Więc ofiary same się pobiły, łamały sobie ręce i nogi, a jeden z waszych rówieśników doprowadził się do śpiączki? — zironizował. — Takie osoby śmiało można porównać do śmierciożerców. Dlaczego milczycie? Nikt się nie sprzeciwi? Więc potwierdzacie to porównanie? Jesteście z tego dumni?

Liam zamilkł. Odczekał chwilę, zanim kontynuował:

 — Zdaję sobie sprawę, że nie wszyscy należycie do tej grupy. Część z was się sprzeciwia. Niektórzy dość wyraźnie. — Jego wzrok padł na Neville’a. — Wyrażacie swoje zdanie na głos. Pytam jednak: dlaczego ta druga część, atakująca, nie bierze przykładu i szczerze nie powie, co zrobiła? Nie wyraża swojego zdania, nie argumentuje? Widzę, że pozory często mylą. Koniec zajęć. W ramach pracy domowej pomyślcie o swoim zachowaniu.

===============================

Frigus, świetny pomysł mi przedstawiłaś :D Cholera, przez ciebie będę musiała go rozpatrzyć, bo aż mi oczy świeciły jak o tym czytałam xD

Kara Black, rozdziały wrzucam w każdą sobotę. Jest o tym nawet napisane w „Zanim zaczniesz czytać…”

CzarnaWdowa Lilith, mieszkam w Wielkopolsce ;) Hmm… To może coś jest z blogspotem nie tak. A nie masz za dużego rozmiaru pliku?

Billy B-Joe, piszę głównie wieczorami, gdy zrobię wszystko to, co muszę. Nie robię tak, że napiszę prolog i od razu wrzucam go na bloga. Wolę napisać kilka rozdziałów w przód, żeby później czytelnicy nie musieli czekać na rozdział nie wiadomo ile czasu, gdyby złapał mnie zanik weny. Dzięki temu mogę sobie pozwolić na pisanie na luzie, bez presji, że nie zdążę. Co ważne – muszę robić to przy muzyce, inaczej nic nie napiszę. Znajomi właściwie nie wiedzą, że piszę, a rodzina się w to nie wtrąca (chociaż ostatnio siora powiedziała, że mam jej podać stronę internetową, gdzie to publikuję, ale powiedziałam stanowcze nie xD). Jasne, możemy pogadać, ale szczerze mówiąc wolałabym na gg albo twitterze ;) Ewentualnie mail, więc jak chcesz to pisz ;D

Choroba niemal rozłożyła mnie na łopatki. Chyba umieram...