Rozdział 23 - Podejrzani

Ilość ataków na Ślizgonów znacznie się zmniejszyła. Uczniowie najwyraźniej wzięli sobie do serca słowa Tristana. Ku uldze nauczycieli, kilkoro uczniów samo zgłosiło się do nich ze skruchą po karę za ataki po tym, jak oznajmiono, że takie osoby będą ulgowo potraktowane. Jednak nie każdy miał tyle odwagi. Niektórzy nie zaprzestali swoich napadów, dlatego Ślizgoni nadal trzymali się razem.

Syriusz kręcił się po Skrzydle Szpitalnym, nie wiedząc, co ze sobą zrobić. Evelyn siedziała przy łóżku Harry’ego, trzymając go lekko za rękę, co nie uszło uwadze Łapy. Draco, Blaise, Blake, Jasmine, Toby i Teodor twierdzili, że przyszli tu jako obstawa Silver, ale w głębi duszy każdy wiedział, że tak naprawdę chcieli odwiedzić pacjenta, co robili dość często.

Evelyn nagle drgnęła. Szybko przeniosła wzrok na nieprzytomnego, gdy poczuła, że palce lekko się poruszyły.

 — Budzi się!

Ścisnęła go mocno za rękę. Krzyk najwyraźniej dostał się do uszu chłopaka, bo zmarszczył brwi. Wszyscy niemal jednym susem doskoczyli do łóżka pacjenta, ale Pomfrey odgoniła ich, krzycząc, że mają dać Harry’emu trochę powietrza. Silver nerwowo podskakiwała w krześle, czekając, aż otworzy oczy. Jego tęczówki były mętne i nieprzytomne. Wyglądał bardzo krucho z bladą twarzą, podkrążonymi oczami i maską tlenową, jednak najważniejsze było to, że odzyskał przytomność.Uzdrowicielka automatycznie zaczęła sprawdzać jego stan, podawać różne lekarstwa, pamiętając o zastrzeżeniach Syriusza co do eliksirów wzmacniających. Harry chyba nie do końca wiedział, co się wokół niego dzieje, gdyż przesuwał wzrok od jednej osoby do drugiej, jakby szukał odpowiedzi na nieme pytanie. Pielęgniarka ostrożnie ściągnęła maskę z jego twarzy, aby sprawdzić, czy już wszystko jest w porządku z jego oddechem. Na szczęście nie miał problemów z oddychaniem.Niestety, lewej ręki w ogóle nie czuł.

 — Ręka musi się zregenerować. Zajmie to trochę więcej czasu niż normalnie, gdyż nie mogę podać kilku eliksirów. Za jakiś czas wszystko powinno wrócić do normy.

Pokręciła się jeszcze wokół niego i zniknęła w swoim gabinecie, wcześniej wyganiając wszystkich, poza Silver i Syriuszem, który wyszedł, stwierdzając, że powiadomi Remusa.

 — Gdzie Erin? — wychrypiał Harry.

 — Erin… och, ona… niedługo przyjdzie — wydusiła.

Prawda była taka, że dziewczyna nie chciała przebywać z nią w jednym pomieszczeniu, a Evelyn rzadko opuszczała Skrzydło Szpitalne. Krukonka zachowywała się paranoicznie względem niej i nie słuchała żadnych tłumaczeń.

 — Co się w ogóle stało? — szepnął Furia, mrużąc lekko oczy.

 — Kompletnie nic nie pamiętasz?

 — Tylko to, że wychodziłem z gabinetu Snape’a.

Evelyn powiedziała szeptem po chwili:

 — Ktoś cię pobił.

 — Pobił?

 — Fortis i reszta znaleźli cię nieprzytomnego. Przez tydzień byłeś w śpiączce.

 — Kto to…?

 — Nie wiemy — mruknęła niepewnie. — Ale od tego czasu zaczęły się ataki na Ślizgonów — wyznała cicho. — Ostatnio trochę ustały po tyradzie profesora Collinsa, ale nadal się zdarzają. Myśleliśmy, że może ty coś widziałeś.

Nagle drzwi otworzyły się z rozmachem i wpadła zdyszana Erin.

 — Merlinie. Wreszcie.

Evelyn wysunęła rękę z dłoni Harry’ego i spojrzała na swoje palce, kiedy Krukonka do nich podbiegła, by wycałować pacjenta po całej twarzy.

 — Spotkałam Blake po drodze i powiedziała mi, że się obudziłeś — powiadomiła, siadając na brzegu łóżka. — Jak się czujesz?

 — Coż… niewyraźnie — szepnął.

Głowa strasznie zaczęła go boleć, ale stwierdził, że to chyba normalne, skoro miał ją owiniętą bandażem. Musiał oberwać także po czaszce. Dziewczyny spojrzały na niego z troską. Brakowało mu tego uścisku dłoni…

 — Pewnie jesteś zmęczony — rzekła nagle Evelyn. — Zostawimy cię. Musisz dużo odpoczywać.

Erin zgodziła się z nią, choć z wyraźną niechęcią. Obie wyszły, żegnając się z nim. Na sen nie musiał długo czekać.

Z każdym dniem jego stan się poprawiał. Nie był już tak oblały i mógł się ruszać. Jedyny problem stanowiła lewa ręka, która była bezwładna. Pomfrey twierdziła, że musisię zregenerować i wszystko będzie dobrze, jednak Furia i tak czuł się tym przytłoczony. Każda próba poruszenia chociażby palcem stawała na niczym.

Czuł niesamowite wsparcie wśród Ślizgonów. Przychodzili do niego, choć większość kojarzył tylko z widzenia, lecz rozmawiali z nim, jakby znali się od dawna. Hermiona także wpadała co jakiś czas, by sprawdzić, jak  się czuje oraz tylko po to, żeby porozmawiać o bzdurach. Syriusz przesiadywał tu niemal non stop, wychodząc wtedy, gdy był pewny, że chłopakowi nic nie grozi ze strony odwiedzających. Remus przychodził raz po raz, choć miał sporo pracy w Zakonie Feniksa. Jego częstymi towarzyszami byli przyjaciele Dracona oraz on sam. Jeśli nie przychodzili wszyscy, to przynajmniej jedna osoba dziennie.

Furia pamiętał o tym, że Blaise i Draco dowiedzieli się prawdy dotyczącej Bitwy Myśli, jednak nie rozpoczynali tego tematu. Cała trójka wiedziała, że do rozmowy wreszcie dojdzie, lecz Fortis i Elvis przekładali to na później, żeby brunet mógł się szybciej wykurować, bo w tym stanie nie mógł się stresować. Harry’emu do tej dyskusji się nie spieszyło.

Po tygodniu Furia był już w dość dobrej formie, chociaż często przyjmowane eliksiry spowodowały bladość na jego twarzy i dość mizerny wygląd. Oczywiście, pielęgniarka nie podawała mu żadnych lekarstw z działu wzmacniających, wiedząc, że chłopak nie może ich przyjmować. Lewa ręka owinięta była w bandaż od nadgarstka aż do samego ramienia. Kiedy na nią patrzył, wiedział, że tak szybko nie dojdzie do siebie. Była cała sina i po tygodniu mógł poruszać jedynie palcami. Z tego, co się dowiedział, wynikało, że została złamana w kilku miejscach i była cała potłuczona. Jedna z kości została niemal zmiażdżona pod wpływem jakiegoś zaklęcia.

Widział, że w Skrzydle Szpitalnym dość często lądują Ślizgoni, szczególnie młodsi. Pamiętał słowa Silver zaraz po przebudzeniu ze śpiączki, dlatego spytał o to Blake, która go odwiedziła. Streściła mu całą sytuację i podzieliła się spostrzeżeniami Ślizgonów. Wychodziło na to, że ktoś chciał nastraszyć dom Węża, a on był ich pierwsza ofiarą.

Pewnego dnia wpadł także Neville wraz z Luną. Nie potrafił się nie uśmiechać, słysząc dziwne wymysły dziewczyny.

Kiedy Pomfrey oznajmiła mu, że czas, aby wyszedł do ludzi, przyjął to ulgą. Ciągłe siedzenie w łóżku już go nudziło i irytowało, mimo niemal ciągłego towarzystwa.

 — Przestrzegaj diety, pamiętaj o wizytach kontrolnych, zero przemęczania się. Staraj się jak najczęściej robić ćwiczenia na rękę, żeby szybciej wróciła do poprzedniego stanu. I, dziecko drogie, żadnych eliksirów bez konsultacji ze mną.

Pokiwał potulnie głową.

 — Ja cię błagam, uważaj na siebie i nie chodź nigdzie sam — dodał Syriusz, kiedy pielęgniarka zamknęła się w swoim gabinecie. — Dopóki nie znajdą sprawcy, nie wiadomo, co im odbije.

Ścisnął go krótko i przekazał grupce Ślizgonów czekającej przed drzwiami.

 — No nie… Ochrona od samego progu? — powiedział z lekkim niepokojem.

 — Dwadzieścia cztery godziny na dobę — odparła Evelyn. — Tylko na terenie pokoju wspólnego i dormitorium możesz poruszać się sam.

Syriusz wyszczerzył zęby, słysząc takie oświadczenie. Mógł być spokojniejszy, choć i tak poprosił Tristana, żeby miał na niego oko.

Silver spakowała mu wszystkie książki potrzebne na dzisiejsze lekcje, dlatego od razu skierowali się do Wielkiej Sali. Evelyn i Blake studiowały wytyczne dla chłopaka od pielęgniarki dotyczące diety. Obie stwierdziły, że tego dopilnują, na co westchnął, ale nic nie powiedział. Może to i lepiej… Weszli do Wielkiej Sali, rozmawiając o bzdurach. Furia starał się nie zwracać uwagi na spojrzenia skierowane w jego stronę. Toby wysłał mrożące krew w żyłach spojrzenie Gryfonowi podejrzanemu o współudział w pobiciach Ślizgonów. Uczniowie szeptali do siebie, do czego Harry zdążył się przyzwyczaić. Usiedli przy stole pod wieloma natrętnymi spojrzeniami. Silver natychmiast zaczęła wrzucać mu na talerz jakieś lekkostrawne potrawy, zgodnie z instrukcją Blake. Furia spojrzał na Jasmine z lekką rozpaczą, a ona ze śmiechem pokiwała aprobująco głową. Jedząc śniadanie w bardzo żółwim tempie, rozejrzał się po ludziach. Wszyscy wesoło rozmawiali, śmiali się, plotkowali. Gdzieś tutaj znajdowała się osoba, która wysłała go do Skrzydła Szpitalnego w ramach śpiączki. Jego wzrok przesunął się automatycznie na Rona. Wbili w siebie spojrzenia pełne żądzy mordu. Kącik ust rudzielca uniósł się w geście ironii, a następnie zaczął rozmowę z osobnikiem siedzącym obok niego. Kto to, u licha, był?!

 — Kto siedzi obok Weasleya? — zapytał, nie spuszczając wzroku z rudzielca.

 — Jacyś gówniarze z czwartego i piątego roku. Ostatnio często razem można ich spotkać — odparł Blaise.

Harry spojrzał ze skrzywieniem w talerz, z którego prawie nic nie ubyło.

 — To oni — mruknął.

 — Sądzisz, że Weasley byłby do tego zdolny? — zaniepokoiła się Silver.

 — Ostatnio trochę mu odbiło. Odkąd przeniesiono mnie do Slytherinu, stał się bardziej agresywny w stosunku do Ślizgonów. Nawet Hermiona i osoby z innych domów to zauważyły.

 — Jesteś pewny w stosunku do Granger? — rzekł Teodor.

 — Nie zaczynajmy tego tematu. Wiem, że za nią nie przepadacie.

 — Nie wiem, czy byłabym zdolna wybaczyć coś takiego — stwierdziła Jasmine.

 — Wracając do tych ataków — rzekł, powracając do pierwotnego tematu. — Jest ktoś, kogo podejrzewacie o te napaści?

 — Głównie wzięliśmy pod uwagę tych, którzy w jakikolwiek sposób dokuczają Ślizgonom — odparł Draco, mieszając kawę. — Weasleya na tej liście nie zabrakło. Sporą część wykreśliliśmy na samym wstępie, bo nie wszyscy są takimi szumowinami.

  — Pokażecie mi tę listę. Znam niektórych Gryfonów, więc może jeszcze kogoś wykreślę.

Pokiwali głowami z aprobatą. Drogą eliminacji mogli dojść do tego, kto atakował Ślizgonów.

Cały dzień miał towarzystwo w postaci uczniów domu Slytherina, jednak zaczęły się schody, gdy zaplanował spotkanie z Erin. Nie chciał żadnej przyzwoitki. Evelyn uparła się, że odprowadzą go na miejsce, a później mają trzymać się wśród ludzi bądź na bezpiecznym terenie.

 — Merlinie, Silver, jej nie zaatakują, bo jest Krukonką — zirytował się.

 — Ale jest też twoją dziewczyną — zauważyła.

Westchnął rozpaczliwie. Wychodziło na to, że musieli siedzieć w Pokoju Życzeń przez cały czas. Furia dostrzegł niechęć Erin, kiedy doszło do spotkania z Evelyn.Ślizgonka nie powiedziała w jej stronę żadnego słowa, żeby nie wszczynać żadnej kłótni. Odeszła wraz z Blaisem i Teodorem, zostawiając przyjaciela z Krukonką. Spotkanie przebiegło w dość miłej atmosferze, dopóki nie zostało wymienione imię Silver. Erin zacisnęła zęby, a w jej oczach pojawiły się jakieś niebezpieczne błyski.

 — O co wy się non stop kłócicie? Przecież byłyście przyjaciółkami — zirytował się.

 — Byłyśmy — odparła, lekko powarkując. — Nic ważnego.

 — Erin, to jest ważne, bo jest moją przyjaciółką, a ty dziewczyną. Nie chcę, żebyście były na siebie wiecznie obrażone, a nawet nie wiem za co.

 — Kobiece sprawy.

 — Jasne — burknął wkurzony.

Dlaczego nie chciały mu powiedzieć?!

Jeszcze tego samego wieczora o to samo wypytywał Silver, która umiejętnie unikała odpowiedzi.

 — Kobiety… Nigdy ich nie zrozumiem — stwierdził, gdy Evelyn poszła do dormitorium, a on dosiadł się do Blaise’a i Teodora.

Obaj zaśmiali się lekko.

 — Żółwik — rzekł pałkarz. — Często nie potrafię pojąć, o co chodzi Jas.

 — To ja może się nie wypowiem po ostatniej akcji z Amy — westchnął Blaise i widząc ich zdziwione spojrzenia, dodał: — Powiedziałem jej komplement, a ona się obraziła i z płaczem uciekła.

 — Może w twoim mniemaniu to był komplement — zarechotał Toby. — I tylko w twoim.

Furia parsknął śmiechem, gdy Elvis wzruszył ramionami.

 — Chyba zostanę wiecznym kawalerem — stwierdził.

 — Ej, co to jest elner… eliner? Coś takiego. — Draco usiadł obok nich.

 — To z francuskiego? — zapytał Toby.

 — Cholera wie. Astoria gadała o tym dobre dziesięć minut, a ja potakiwałem tylko, bo nie wiedziałem, co to takiego.

 — Może jakiś szampon do włosów? — zaproponował Blaise.

 — Albo jakiś ciuch — dodał Harry.

 — O, Rubi! — Draco zatrzymał przyjaciółkę. — Co to jest eliner?

 — Eliner? — zdziwiła się.

 — No jakieś coś dla dziewczyn.

Roześmiała się.

 — Eyeliner, matole — odparła rozbawiona.

 — Och, no tak. Więc co to jest?

 — Kosmetyk do rysowania kreski na powiece.

Toby chrząkał rozbawiony, gdy Blaise i Harry spojrzeli na siebie z głupimi minami.

 — Ciuch — parsknął Elvis. — Ale palnąłeś.

 — Szampon do włosów. Lepszy nie byłeś — odparował Furia.

Blake zaczęła się śmiać.

 — Zajmijcie się lepiej męskimi sprawami — stwierdziła rozbawiona.

 — I zrozum tu kobiety — westchnął Draco.

Furia nie był w zbyt dobrej formie, dlatego Snape zrobił przerwę w lekcji magii umysłu, choć nakazał mu wyciszanie się w każdej wolnej chwili. Ślizgoni postanowili na własną rękę aktywniej sprawdzić informacje dotyczące ataków. Co ważne, zadecydowali zacząć przesłuchiwać podejrzanych niekoniecznie zgodnie z zasadami.

 — Oni nie są fair, więc my też nie będziemy — podsumował Draco. — Roger Swift — wyczytał z listy. — Hufflepuff, piąty rok. Widziany niedaleko miejsca, gdzie chwilę wcześniej doszło do ataku. Kumpel Weasleya.

 — Bierzemy go — stwierdził Toby chętnie.

 — Ale jak go złapiemy? — zapytał Teodor.

Zapadła chwila ciszy.

 — Chyba wiem jak — odezwał się Harry.

 — Stary, skąd to masz? — ekscytował się Blaise, widząc mury Hogwartu na pergaminie i osoby chodzące po zamku.

 — Ma się kontakty — odparł, szukając nazwiska Swift. — Ale nikomu ani słowa. Lepiej, żeby nie wiedziało o tym zbyt dużo osób.

 — No jasne. Ktoś musiał mieć łeb, żeby stworzyć coś takiego — stwierdził Teodor.

 — Zaraz, zaraz. To się nazywa Mapa Huncwotów — rzekła Jasmine. — Wspomniałeś na początku roku, że masz po swojej stronie dwóch Huncwotów przy kłótni z Weasleyem.

Furia uśmiechnął się lekko. Wskazał na przezwisko Glizdogon.

 — Peter Pettigrew. — Pokazał Lunatyka. — Remus Lupin. — Łapa. — Syriusz Black. — Rogacz. — James Potter. Pierwszy jest w Azkabanie, czwarty nie żyje, więc wiecie, o jaką dwójkę mi chodziło.

 — Kto by pomyślał, że taki ułożony nauczyciel kiedyś należał do bandy rozrabiaków — zauważyła Jasmine.

 — Chociaż teraz mamy możliwość dorwania tych fałszywych kretynów — podsumował Toby.

 — Swift jest na drugim piętrze obok łazienki Jęczącej Marty — oznajmiła Silver, patrząc w mapę.

 — W takim razie łapiemy przynętę.

Szybko dostali się na pierwsze piętro. Korytarz był pusty, więc dobrze się składało. Roger czuł się pewnie i nie spodziewał się ataku. Wyglądało to tak, jakby chcieli przejść obok niego, ale Toby chwycił go za kark i wrzucił do pustej sali zajęć.

 — Nie boisz się tak sam wędrować? — zaczął sympatycznie Blaise. — Wiesz, ktoś mógłby cię napaść od tyłu i pobić.

 — O co wam chodzi? — odpowiedział niepewnie.

 — Dobrze wiesz — rzekła Blake i podeszła do niego z miłym uśmiechem. — Więc grzecznie wyćwierkasz nam nazwiska osób atakujących Ślizgonów.

Wyglądała naprawdę groźnie, co było do niej niepodobne. Jej oczy błyszczały mocno, uśmiechała się niebezpiecznie, a ruchy były przebiegłe.

 — Ja nic nie wiem.

 — Och, serio? — zdziwił się Toby. — Myślisz, że uwierzymy?

 — Nie wiem, o co wam chodzi — ciągnął.

 — Nie kłam, bo nie będzie tak miło, jak do tej pory — rzekł Draco.

 — Mówię prawdę!

 — Nie musisz krzyczeć. Wyciszyliśmy pomieszczenie — powiedziała lekceważąco Silver.

Chłopak zaczął wyraźnie panikować.

 — Ktoś się zdenerwował — cmoknął Teodor. — Cóż to może znaczyć?

 — Zastanawiające, prawda? — Jasmine pokiwała głową z komiczną miną. — No dalej, nie przedłużaj, bo nie mamy czasu.

 — Zostawcie mnie w spokoju.

Szedł w zaparte, co zaczęło ich irytować. Przestali grzecznie mówić, jednak nie używali przemocy. Przynajmniej nie fizycznej.

Furia przyglądał mu się dokładnie. Chłopak był otwartą księgą. Wystarczyło tylko dostać się na brzeg jego umysłu. Zwykły kontakt wzrokowy w zupełności by wystarczył. Tak, to był dobry pomysł, gdyż Puchon był naprawdę uparty. Chwycił stojący na biurku wazon i zrzucił go na ziemię, ponieważ Roger unikał nawet kontaktu wzrokowego. Wszyscy spojrzeli w jego stronę. Roger też. Chłopak właściwie wyliczał nazwiska w swoim umyśle. Nie potrafił stworzyć nawet najmniejszej bariery ochronnej. Dokładnie tak, jak Harry jeszcze rok temu.

 — Weasley, Smith, Dante, Singer, Norton — wymienił Furia. — Jas, zapisałaś?

 — Oczywiście — odpowiedziała zdumiona.

Roger rozszerzył oczy przerażony. Blaise i Draco wymienili się porozumiewawczymi spojrzeniami. Blake, Jasmine, Toby i Teodor wyglądali na zaskoczonych. Tylko Silver była obojętna na to, co się stało.

 — Możesz spadać, ale będziemy mieć cię na oku — rzekł Fortis do Rogera, a ten uciekł.

 — Co to było? — zainteresowała się Rubi, spoglądając na Furię.

 — Legilimencja — mruknął, wiedząc, że nie obędzie się bez pytań.

 — Przez kontakt wzrokowy — dodał Teo.

 — Nawet nie wiedział, że istnieje coś takiego jak magia umysłu, więc to nie było zbyt trudne — wytłumaczył. — Kogo teraz przesłuchujemy?

 — Trzeba się dowiedzieć, kto wpadł na ten pomysł — rzekł Elvis. — Uderzymy w główny punkt.

 — Bierzemy jednego z tych, których wymienił?

Pokiwali głowami.

Malcolma Singera znaleźli niedaleko, więc od razu wzięli się do roboty. Gryfon nie spodziewał się ataku, ale się opierał. Nie miał jednak szans przy bardzo silnym Tobym, który wrzucił go do pustej klasy. Chłopak był jeszcze bardziej hardy od poprzedniego i nie zachowywał się zbyt miło. Ślizgoni czuli się rozwścieczeni, więc zaproponowali, by Harry użył tego samego, co ostatnio. Pojawił się jednak problem: Malcolm potrafił postawić znikome mury obronne, których nie mógł pokonać przez kontakt wzrokowy na tym etapie nauki. Zmarszczył brwi. Swoją wściekłość przelał w magię. Singer skulił się lekko, kiedy poczuł delikatny ból psychiczny. Furia nie miał zamiaru przełamywać jego barier, gdyż byłby to zbyt wielki wysiłek dla jego umysłu w stanie, w jakim się znajdował. Poza tym nie ćwiczył tego w tym stopniu. Po prostu chciał go zmusić do mówienia.

 — Przestań — rzekł chłopak lekko ochrypłym głosem.

Musiał odczuć ten delikatny ból.

 — Więc? — spytał Harry, zrywając połączenie.

Singer wypuścił ze świstem powietrze i widząc błysk w oczach Furii, zaczął szybko mówić:

 — Co chcecie wiedzieć?

 — Kto to wymyślił? — zapytał Draco.

 — Nie wiem. Po prostu dowiedziałem się od kogoś o tym, że organizują jatki Ślizgonów. Chciałem sprawdzić, o co chodzi, a później już nie chcieli się ode mnie odczepić. Nie sądziłem, że chodzi o pobicia. Myślałem, że to jakieś niewinne żarty.

 — Atakowałeś?

 — Ja… — Harry chrząknął znacząco, a Singer odparł niepewnie: — Dwa razy brałem udział na czatach.

 — Kto zaatakował Furię?

 — Oni mnie uduszą, jeśli wam powiem! — przeraził się.

 — Uwierz, że my będziemy bardziej okrutni — zakomunikowała Blake.

 — Wiem tylko o Ronie i Zachariaszu — wydusił słabo.

 — Ilu ich było?

 — Czterech albo pięciu. Pewnie jeszcze ktoś stał na czatach — mruknął.

 — Ilu was w tym siedzi?

 — Nie wiem. Nigdy wszyscy razem się nie spotykali. Zawsze przychodziła tylko jakaś grupka.

 — Podaj nazwiska osób, które widziałeś.

Chłopak nie miał wyjścia, gdy zobaczył wzrok Harry’ego. Wymienił kilka nazwisk.

 — Możesz iść, ale gdy dowiemy się, że nadal bierzesz w tym udział, uwierz, nie będziemy mili — podsumował Blaise.

 — I pamiętaj, że do tego by nie doszło, gdyby nie te głupie ataki — dodała Silver. — Sami jesteście sobie winni.

 — Możesz im to nawet przekazać — zakończył Draco.

Chłopak wyszedł, najwyraźniej rozumiejąc te słowa i widząc w nich prawdę.

Furia obawiał się, że przesadził na spotkaniu z Singerem. Chciał tylko używać legilimencji, a nie sprawić mu ból. To wszystko było takie spontaniczne, że tego nie przemyślał. Ale był zdenerwowany. Magia się przelała w umysł chłopaka. Nie opanował jeszcze doloracji, nawet nie miał jej się uczyć, ale jednak mu się udało. Wszystko pod wpływem negatywnych emocji. Westchnął. Musiał nad tym bardziej panować, żeby więcej się to nie powtórzyło.

Ślizgoni myśleli, że użył tylko legilimencji z trochę większą intensywnością i nie wyprowadzał ich z błędu. Nie chciał o tym mówić. Tylko Silver znała prawdę.

Spróbował poruszyć całą ręką, jednak ta w dalszym ciągu była niesprawna. Harry obawiał się, że nie wyzdrowieje do kolejnego meczu quidditcha. Dał nawet Draconowi do zrozumienia, żeby w razie czego poszukał jakiegoś zastępstwa, gdyż nie chciał, by przez niego drużyna oddała mecz Puchonom.

Zagryzł wargę, myśląc o Fortisiei Elvisie. Wiedział, że czekają na rozmowę z nim na temat Bitwy Myśli. Nie mógł dłużej tego przekładać. Musieli wyjaśnić sobie całą sytuację.

Odwrócił się od okna w ich stronę.

 — Musimy pogadać — powiedział cicho.

W powietrzu zawisła ciężka atmosfera.

===============================

Jula, paring Draco/Hermiona jakoś nigdy mnie nie interesował. Wychodzi na to, że grypa, niestety.

Szybko wstawiam ten rozdział, bo muszę się szykować na studniówkę ;D