Rozdział 24 - Stowarzyszenie idiotów

Fortis i Elvis tylko teoretycznie znali Bitwę Myśli. Nie mieli okazji sprawdzić, jak to działa w praktyce, do czasu, aż nie zobaczyli Harry’ego w trakcie walki umysłowej. Wtedy jeszcze nie wiedzieli, co to takiego. Gdy się dowiedzieli, nie mieli pojęcia, jak dużo trudu muszą włożyć w Bitwę Myśli obie strony. W tym momencie mieli zostać uświadomieni. Harry postanowił to wyjaśnić, a oni zgodzili się z propozycją rozmowy. Furia wycelował różdżką w drzwi i zamknął je na klucz, a później wyciszył pokój. Nikt nie mógł im przeszkodzić.

 — Szczerość za szczerość? — spytał. — Zanim wam cokolwiek powiem, muszę się was o coś wypytać.

 — Okay — zgodzili się równocześnie.

Raz kozie śmierć. Furia nie wiedział za bardzo, jak się za to zabrać.

 — Wal prosto z mostu — rzekł Draco.

 — Jakie są wasze poglądy na temat Voldemorta?

            No i tutaj kończyła się miła rozmowa, ale mogli się tego absolutnie spodziewać.

 — Cóż… — zaczął Blaise koślawo. — Chyba mniej więcej takie, jak twoje. Nie popieramy go, jeśli o to ci chodzi.

 — Co nie znaczy, że on nie chce nas do siebie — dodał szczerze Draco z lekko przymrużonymi powiekami. — Od dawna się o nas upomina, bo pochodzimy z rodzin czystej krwi.

 — Ciężko znaleźć wyjście z tej sytuacji. Szczególnie, że już ustalił nam termin.

 — Kiedy? — mruknął Furia.

 — Po zakończeniu szkoły, jak większość — odparł Fortis. — Gorzej, jeśli będzie miał jakąś misję w szkole. Wtedy może to zrobić wcześniej, pewnie jeszcze bez znaku, żeby nikogo nie wykryli. Większość Ślizgonów jest w takiej sytuacji.

 — Warto wspomnieć, że on nie patrzy na to, czy tego chcemy. Jesteśmy do tego zmuszani. Przynajmniej połowa z nas wolałaby zostać bez znaku. Ale przed nim trudno uciec i się ukryć.

Harry wiedział najważniejsze: Draco i Blaise nie popierali Voldemorta i choć mieli do niego dołączyć, nie chcieli tego. W podobnej sytuacji była spora część Ślizgonów.

 — Większość jest uświadomiona, co ich czeka po skończeniu szkoły — powiedział Draco.

 — Nawet nie wiesz, ile osób jest w ciebie wpatrzonych z tego powodu — dodał ciszej Elvis.

Zapadła dłuższa cisza, a Harry ze zgrozą uświadomił sobie, że to od niego zależy dalsze życie wielu osób, nie tylko z domu Węża.

 — To, co wam powiem, nie może wyjść poza obręb tego pokoju — powiedział, przechodząc do sedna sprawy, a oni pokiwali głowami. — Co wiecie o Bitwie Myśli?

Fortis wyjaśnił mu, czego dowiedzieli się z książki, którą znalazł w swoim domu. Suche fakty, czyli to, co Furia sam wyczytał w różnych tomach.

 — Nie możemy pojąć tylko tego, dlaczego u ciebie działa to w inny sposób — rzekł Blaise. — Rzekomo ważny jest bezpośredni kontakt, a w waszym przypadku tego nie ma.

 — To działa na zasadzie więzi — odpowiedział po chwili. — Dzięki niej umiem wężomowę i szybciej pojmuję czarną magię — przyznał, ale oni nie wydawali się być zaskoczonymi ostatnimi słowami. — W momencie odbicia Avady pozostała we mnie część jego… duszy? Umiejętności? Nie wiem, ale po prostu tak jest. Jednocześnie w jakimś stopniu to połączyło nasze umysły. Ale wszystko zaczęło się dopiero po opętaniu mnie przez niego w Ministerstwie Magii w piątej klasie. Od tej chwili więź się pogłębiła i możliwa jest Bitwa Myśli bez bezpośredniego kontaktu.

 — Czyli jesteście połączeni umysłami? — upewnił się Blaise, a Harry pokiwał niechętnie głową.

 — Zaczęło się od wakacji. Zwykle miałem wizje: prawdziwe lub stworzone przez niego. Wtedy to się zmieniło. Coraz częściej budziłem się w nocy z przerytą skórą na przedramionach. Nigdy nie pamiętałem, co robiłem, ale z tego, co mówił mi Syriusz, wynikało, że byłem gotowy wydrapać sobie oczy albo nawet popełnić samobójstwo.

Obaj chłopcy rozszerzyli oczy na jego słowa. Co jak co, ale takich szczegółów nie było w książkach.

 — Bez mojej wiedzy wypytali o to Snape’a — ciągnął Harry. — Wtedy wszystkiego się dowiedzieliśmy. Zacząłem po raz drugi uczyć się oklumencji, którą próbowałem opanować w piątej klasie. Wszystko szło o wiele lepiej niż wcześniej. Powód? Prawdopodobnie pogłębiona więź. Taki miły dodatek — mruknął z lekką ironią.

 — Profesor Snape nadal cię uczy?

 — Tak. Na rzekomych szlabanach. Potrzebowałem osoby, która zna to wszystko w praktyce. Szczerze mówiąc, trochę się zdziwiłem, gdy zgodził się bez większych problemów.

Draco przypomniał sobie rozmowę z Severusem na ten temat:

 — Od kiedy go bronisz i obchodzi cię jego los?

 — Od czasu, kiedy zrozumiałem, co naprawdę przechodzi przez Czarnego Pana. Uwierz, że i ty byś sobie z tym nie poradził.

Zostawił to jednak dla siebie.

 — Przy Bitwie Myśli często kogoś potrzebuję do pomocy, żeby nie doprowadzić się do nie wiadomo jakiego stanu. Z tego względu zmiana domu była dobrym rozwiązaniem — mówił brunet. — Snape może tutaj w każdej chwili wejść bez wzbudzania podejrzeń.

 — Skąd wie, że musi ci pomóc?

 — Co jakiś czas nakładam na łóżko zaklęcie alarmujące i wyciszające — wytłumaczył. — Nie chciałem, żebyście się dowiedzieli.

 — Dlatego wiedział, kiedy podawać ci eliksiry.

Pokiwał niemrawo głową.

 — Często też brałem usypiające i uspokajające. W efekcie końcowym doprowadziłem się do uzależnienia.

 — Z tego powodu Pomfrey trzymała się tak długo w Skrzydle? — zapytał Draco.

 — Nie mogła mi podawać żadnych eliksirów wzmacniających, przez co kuracja się przedłużyła — odpowiedział, kiwając lekko głową.

 — Na jakim etapie magii umysłowej jesteś?

 — Do tej pory opanowałem oklumencję, legilimencję na poziomie człowieka stawiającego słabe mury, efimutaryzację w dość dobrym stopniu. Kiedyś zastosowałem udaną notiducję, więc też można uznać za opanowaną. Niedawno użyłem lekkiej doloracji.

 — Ból?

Kiwnął głową.

 — Na Singerze — przyznał.

 — Dlatego tak się zaczął cykać — podsumował Blaise.

 — Umiał postawić lekkie mury, ale przez kontakt wzrokowy jeszcze nie próbowałem legilimencji, więc nie do końca świadomie wbiłem mu małą szpilę w umysł, gdy zacząłem naciskać.

 — Na Weasleyu nie spróbujesz?

Furia uśmiechnął się blado.

 — Wiem, co to znaczy, więc nawet takiemu dupkowi nie zrobię czegoś takiego.

Zrozumieli.

 — Ktoś o tym wie poza Syriuszem i Severusem?

 — Remus i Silver.

 — Próbowałeś już go atakować?

 — Zwykle robię wszystko, żeby się obronić jak najszybciej i nie myślę na razie o ataku. Ale tak, próbowałem w trakcie jego ataku samemu zaatakować. To nie była dobra decyzja, bo wtedy przytrzymał mnie dłużej niż zwykle, dopóki sam nie stracił sił całkowicie.

 — Dużo dziedzin na tobie wypróbował?

Furia uśmiechnął się słabo.

 — Chyba każdej możliwej — szepnął.

Zapadła dłuższa cisza.

— Domyślam się, że znacie oklumencję — rzekł Harry cicho, a oni pokiwali zgodnie głowami. — To dobrze. Nie chciałbym, żeby ktokolwiek jeszcze się dowiedział.

 — Jasne — odpowiedzieli równocześnie.

 — Mówiłeś, że byłeś zdolny popełnić samobójstwo. W takim razie możesz wstać i robić to, co on chce? — zainteresował się Blaise.

 — Nigdy nie zdarzyło mi się wyjść z łóżka i nie sądzę, że byłbym zdolny chodzić na dwóch nogach. Wtedy popełniliśmy taki błąd, że zostawiliśmy na stoliku obok mojego łóżka potłuczone szkło. Miałem pod ręką coś, czym mogłem się pociąć.

 — Ciężko pojąć, że obca osoba może zrobić z kimś coś takiego — podsumował Elvis.

 — Trudno to pojąć, dopóki samemu się tego nie przeżyje — odpowiedział Furia. — Czasami pokazuje obrazy, a innym razem potrafi manipulować tobą i twoimi uczuciami. Tak czy inaczej, wszystko działa na twoją psychikę.

 — W takim razie byłbyś zdolny wywołać Bitwę Myśli z kimś innym? — zapytał Draco.

 — Sądzę, że po kilku próbach by mi się udało, gdybym opanował już legilimecję w lepszym stopniu.

 — Nie zazdroszczę — stwierdził Elvis.

 — Ja sobie też nie — odparł Harry. — Ale co mogę na to poradzić…

 — Może przez Bitwę Myśli mógłbyś go jakoś pokonać? Nie bezpośrednio, ale w jakiś sposób na pewno — powiedział Fortis z lekko zmarszczonymi brwiami.

 — Możliwe, ale do tej pory nic na ten temat nie wiem, a nawet jeśli… z moimi umiejętnościami w porównaniu do niego to jeszcze długa droga…

Długo jeszcze rozmawiali na ten temat, dzieląc się swoimi spostrzeżeniami, sugestiami i przemyśleniami, jednak nie doszli do żadnych konkretów.

Harry westchnął cicho, opuszczając rękę. Odkąd ćwiczył magię bezróżdżkową, nie widział żadnych efektów, chociaż bardzo się starał. Przedmiot, który próbował przywołać, nawet nie drgnął, do czego zdążył się przyzwyczaić. Spojrzał z niechęcią na drugą rękę. Nadal owinięta była w bandaż od nadgarstka po ramię. Poruszanie dłonią sprawiało mu dużo wysiłku. Efekty nadal go nie zadowalały, bo był przez to bardzo ograniczony. Teraz powinien być na boisku quidditcha i ćwiczyć razem z drużyną do kolejnego meczu. Musiał jednak zostać w dormitorium i patrzeć w sufit. A wszystko przez Rona, który doprowadził go do bezwładności ręki. Cały Slytherin był na niego wściekły, gdyż wyeliminował ich zawodnika z gry. Draco na razie nie szukał zastępstwa z nadzieją, że wróci do zdrowia do kolejnego meczu, ale Furia coraz bardziej w to wątpił.

Ron prawdopodobnie dowiedział się o tym, że Ślizgoni zaczęli węszyć wokół niego, bo zawsze chodził w otoczeniu kilku osób. Najgorsze było to, że nikt nic nie robił w tej sprawie, oprócz uczniów Slytherina, którzy byli głównymi poszkodowanymi.

Chciał iść do Komnaty Tajemnic, żeby przejrzeć wszystkie książki jeszcze raz. Poza tym miał pewne podejrzenia w związku z tajemniczą Księgą Pytań. Wiedział jednak, że nie może wyjść sam. Nikt nie mógł sobie pozwolić na samotną przechadzkę po szkole, co było bardzo irytujące. Musieli złapać sprawców, żeby wszystko wróciło do normy, bo ciągłe chodzenie z peleryną niewidką nie było wygodne.

Podniósł się z łóżka, postanawiając podzielić się z Silver swoim pomysłem. Miał dosyć zachowywania się jak szczuci psami. Musieli wreszcie coś z tym zrobić. Dafne poszła do dziewczyny do dormitorium na jego prośbę. Evelyn pojawiła się po chwili. Furia przyjrzał jej się dokładnie. Brązowe oczy mocno błyszczały, ale miał wrażenie, że zaszły w niej jakieś zmiany.

 — Co ty zrobiłaś z włosami? — zapytał, unosząc brwi.

 — Och — wybąkała. — Tak tylko kombinowałam.

Przekrzywił lekko głowę. Wyprostowała włosy, co sprawiło, że sięgały jej prawie do pasa. Poza tym zrobiła grzywkę na bok. Był przyzwyczajony do jej mocnych loków pod same ramiona, więc z początku wydawało mu się, że wygląda dziwnie.

 — Nie patrz tak, bo wyglądam jak idiotka — burknęła. — Co chciałeś?

Opadła obok niego na kanapę.

 — Wpadłem na pomysł, jak złapać Weasleya z tą bandą kretynów.

 — Och, mów.

 — Trzeba podrzucić im przynętę. Wypuścić kogoś samego. A przynajmniej, żeby oni tak myśleli. Można ich nagrać. Będziemy mieć dowód.

Zagryzła wargę.

 — Myślałyśmy o tym z Blake i Jas, ale nie byłyśmy przekonane. Nie chcemy ryzykować czyjegoś zdrowia. Poza tym, jak nagrać i co zrobić, żeby myśleli, że nikogo nie ma w pobliżu?

 — Pamiętasz, jak nagraliśmy Weasleya w dormitorium? Można zamontować kamerkę przy ubraniu. Mamy Mapę Huncwotów. Dodamy Zaklęcie Kameleona i wyciszające na buty oraz pelerynę niewidkę.

 — Nie jestem pewna — wahała się.

 — Silver, wszyscy już mamy tego dosyć — westchnął. — Trzeba coś z tym zrobić. Nie mogą czuć się bezkarni. Jesteśmy Ślizgonami. Nie możemy pozwolić sobie wejść na głowę.

 — No dobra, ale kto mógłby ich sprowokować? — zapytała.

 — A przez kogo to się zaczęło?

 — Mówisz o sobie.

 — Co jak co, ale Weasleyowi zależy na tym, żeby wysłać mnie do Skrzydła Szpitalnego. Trzeba tylko odpowiednio to rozegrać, żeby do wszystkiego się przyznał.

 — A jak się nie uda?

 — Tym zajmą się osoby będące pod wpływem zaklęć.

 — No nie wiem — mruknęła.

 — Och, daj spokój. Też czasami chcesz gdzieś sama pójść, a nie możesz, bo ci idioci mogą cię zaatakować.

Westchnęła.

 — Okay, chociaż mam obawy. Trzeba to odpowiednio rozegrać i ustalić szczegóły. Powiedz chłopakom, ja powiem dziewczynom. Spotkamy się, gdy wrócą z treningu.

 — Silver — powiedział, gdy skierowała się do dormitorium — ładnemu we wszystkim ładnie, ale tobie bardziej pasują loki — rzekł z uśmiechem, gdy dziewczyna się odwróciła.

Przez chwilę nie wiedziała, co odpowiedzieć.

 — Głupek — stwierdziła ze śmiechem.

Zaśmiał się. Zdążyła się odwrócić, zanim dostrzegł rumieńce na jej policzkach.

Kamerkę zamontowali w zegarku. Rzucili na siebie zaklęcia. Blaise trzymał Mapę Huncwotów, żeby wszystko mieć pod kontrolą. Malcolm miał nasłać Rona na Furię, twierdząc, że sam włóczy się po lochach.

 — Idą — rzekł Blaise. — Są na parterze.

 — Merlinie, to jest niepoważne z naszej strony — jęczała Evelyn.

Furia po raz kolejny wywrócił oczami.

 — Jedna akcja i mamy spokój. Dostaną nauczkę — odpowiedział Toby.

Westchnęła.

 — Dobra. Już się zamykam — mruknęła, a Harry rzucił na nią Zaklęcie Kameleona.

Draco i Teodor siedzieli pod peleryną niewidką w pomieszczeniu obok, do którego zostawili otwarte drzwi. Mieli tam interweniować, w razie gdyby Furia został wepchnięty do pomieszczenia. Ślizgoni rozeszli się w różne części korytarza. Harry czekał niecierpliwie. Udawał zamyślonego, jednak był całkowicie czujny.

Usłyszał kroki od strony Jasmine. Domyślił się, że zaraz zostanie rozbrojony, a gdy to się stanie, musi zacząć rozmowę, by wydusić z Rona informacje.

 — Proszę, proszę. Kogo my tu mamy — rozległ się szyderczy głos Rona. — Expelliarmus!

 — Jesteś taki odważny, że potrzebujesz pięciu ochroniarzy? — odparł Furia. — Weasley, niezbyt trudno się domyślić, że to twoje głupie pomysły, żeby atakować w pięciu jednego. A w tej masce wyglądasz jak kompletny debil.

 — Coś mi się wydaje, że za mało czasu spędziłeś w Skrzydle Szpitalnym — warknął chłopak, ściągając maskę.

Jeden do zera.

 — Mogłeś się bardziej postarać — odparł chłodno.

 — Teraz się bardziej postaramy — warknął.

Obok Furii śmignęło zaklęcie, ale szybko odskoczył.

 — Taki z ciebie Gryfon, jak z koziej dupy trąba, Weasley — prychnął. — Miło atakuje się bezbronnych Ślizgonów?

 — Żebyś wiedział — syknął.

 — Ilu ich tam wysłaliście?

 — Razem z tobą dwunastu — uśmiechnął się drwiąco.

Harry uśmiechnął się ironicznie. Dwa do zera. Leżysz i kwiczysz, Weasley.

 — Tak się zastanawiam, jacy idioci poszli za twoimi… poglądami. Smith, wiem, że zawsze byłeś dupkiem, ale nie myślałem, że także idiotą.

 — Nic o mnie nie wiesz, Potter — warknął Zachariasz.

 — Lista osób, które chętnie by cię wysłały do Skrzydła jest długa — rzekł Ron.

 — Stowarzyszenie idiotów ma jakąś listę moich wrogów? — prychnął Furia.

 — Żebyś wiedział.

Trzy do zera.

 — Ron — rzekł ostrzegawczo Zachariasz.

 — Daj spokój. I tak wyczyścimy mu pamięć.

Cztery do zera. Ron wycelował różdżką w Harry’ego.

 — Pożałujesz, Potter. Sectumsempra!

Pięć do zera chyba wystarczy. Furia gwizdnął, ale nie zareagował ani drgnięciem.

 — Niespodzianka — powiedział Harry, a zaklęcie odbiło się.

Chwilę później grupka atakujących siedziała związana na ziemi.

 — Jasna cholera, Weasley, nie myślałem, że jesteś aż takim idiotą, żeby do wszystkiego się przyznać — parsknął Draco.

Teodor zerwał maski z twarzy pozostałych napastników.

 — Dante, Norton — oznajmił. — Podejrzenia się sprawdziły.

 — Pobicia, używanie czarnej magii, groźby i szantaże. Myślicie, że za to będzie zawieszenie? — zastanowiła się komicznie Blake.

 — Jeśli nie, to ta szkoła będzie jednym wielkim nieporozumieniem. — odparł Toby.

 — Nic nam nie udowodnicie — warknął Ron.

 — Jaaasne — zachichotała Jasmine. — Wszystko nagraliśmy, kretynie.

 — Dyrektor będzie wniebowzięty.

Chwilę później przedostali się pod wejście do gabinetu dyrektora.

 — Kolorowe kalesony — rzekł Draco, a wejście otworzyło się.

 — Nie wierzę — zachichotała Silver, słysząc takie hasło.

 — Uwierz, że ja też nie wierzyłem, jak się dowiedziałem, jakie jest hasło — skrzywił się Malfoy.

Kiedy zapukali, okazało się, że trafili na jakieś zebranie, na którym byli nauczyciele i kilku członków Zakonu Feniksa. Wszyscy wyglądali na lekko zdumionych, gdy zobaczyli przybyłe osoby.

 — Dobrze się składa — zaczął Draco jako prefekt. — Znaleźliśmy sprawców pobić Ślizgonów.

Dumbledore wstał. Harry dostrzegł Łapę i Lunatyka, gdy Fortis rzekł:

 — Mamy dowody.

 — Mógłbym je dostać, panie Malfoy?

 — Oczywiście, dyrektorze.

Furia podał mu kamerkę.

 — Doprowadziliśmy do prowokacji i wszystko nagraliśmy — wytłumaczył Draco.

Odtworzono nagranie. Niejedna osoba była w szoku.

 — Żałosne — podsumował cicho Tristan.

 — Niewątpliwe — dodał zimno Snape. — Sądzę, że ta nieszczęsna lista osób byłaby bardzo przydatna.

McGonagall wybuchła:

 — Skandaliczne zachowanie! Tak nie zachowują się potomkowie Gryffindora!

 — Minewro…

 — Toż to skandal!

 — Panie Smith, gdzie znajduje się lista? — rzekł Dumbledore z ledwo dosłyszalnym chłodem.

 — Nie ma listy — burknął.

 — Nie pogrążaj się, Smith — rzekł chłodno Snape.

Silver wygięła się lekko i wyszczerzyła.

 — Ten idiota ma ją przy sobie — palnęła i wyciągnęła z jego kieszeni pergamin.

Jasmine parsknęła śmiechem.

 — Doprawdy, mogliście uruchomić mózgi — skrzywił się Toby.

 — W rzeczy samej — dodał pod nosem Snape.

Dumbledore przestudiował listę.

 — Trzynastu uczniów z różnych domów i roczników, poza domem Węża.

 — Wszystko jasne — pisnął Flitwick z oburzeniem.

 — Na liście jest Malcolm Singer? — zapytał Harry.

 — Tak, panie Potter.

Harry wymienił spojrzenie z pozostałymi Ślizgonami, a Blake kiwnęła głową.

 — Wydaje nam się, że należałoby potraktować go łagodniej. Z tego, co wiemy, chciał się wycofać, gdy dowiedział się, o co chodzi, ale mu nie pozwolono i zmuszano do uczestnictwa w tych… jatkach. Poza tym pomógł nam przy prowokacji.

 — Będziemy mieć to na uwadze — oznajmił Dumbledore.

Dyrektor poprosił wszystkich o wyjście, poza opiekunami domów i atakującymi. Na korytarzu Ślizgoni przybili sobie piątki.

 — Jesteśmy genialni — wyszczerzył się Blaise.

 — Jak ich nie zawieszą, obiecuję, że przenoszę się do innej szkoły — dodała Blake.

 — Zostawisz mnie? — przeraził się Elvis.

 — Jakżebym śmiała, kochany — odparła ze słodkim uśmiechem.

Furia i Fortis zerknęli na siebie znacząco. Między sobą zdążyli porozumieć się w sprawie tej dwójki. Cóż… Blaise czasami idealizował Rubi dość wyraźnie.

 — Wygram — szepnął do Dracona Harry.

 — Zaczynam w to wierzyć — odparł cicho.

Furia stawiał, że jeszcze w tym roku szkolnym zostaną parą. Fortis twierdził, że stanie się to w kolejnej klasie.

Harry poszedł wraz z Lunatykiem i Łapą, żeby porozmawiać o bzdetach. Reszta postanowiła powiadomić Ślizgonów o sytuacji.

Kolejny poranek był inny niż zazwyczaj. Wszyscy jedli posiłek, gdy wstał Dumbledore, uciszając salę.

 — Wczoraj doszło do mało przyjemnej sytuacji. Mam nadzieję, że gdyby przyszły wam do głowy jakieś głupstwa, przypomnicie sobie to wydarzenie. Proszę o powstanie wymienione osoby. — Tutaj powiedział dwanaście nazwisk uczniów, którzy podnieśli się z opuszczonymi głowami. — Uczniowie ci doprowadzili do pobicia kilkunastu Ślizgonów w haniebny sposób. Takie coś nie będzie tutaj tolerowane. Każdemu uczniowi odpowiedzialnemu za te ataki odejmuję po dwadzieścia pięć punktów. Dodatkowo każdy z nich zostaje zawieszony w prawach ucznia. Mam nadzieję, że przemyślicie swoje zachowanie i więcej nie dojdzie do takich zdarzeń.

Kiedy usiadł, rozległ się niemały szum. Furia mieszał herbatę, nie uczestnicząc w rozmowach.

 — Myślicie, że teraz możemy poczuć się pewnie? — zapytał Toby.

 — Wątpię, żeby ktokolwiek zrobił coś takiego jeszcze raz — odpowiedział Teodor. — Za duże ryzyko.

Kiedy Furia wychodził z Wielkiej Sali, usłyszał, jak ktoś go woła. Jak się okazało, był to Malcolm.

 — Dzięki, że się za mną wstawiłeś — powiedział.

 — Mam nadzieję, że dobrze zrobiłem.

 — Jasne — zapewnił. — Zawsze lepszy szlaban niż zawieszenie i upokorzenie przed całą szkołą.

 — Należało się.

 — Nie przeczę. To była głupota — przyznał.

Z Wielkiej Sali wyszła Erin, więc Malcolm się pożegnał. Furia opowiedział dziewczynie o wczorajszych zdarzeniach, ale na przezwisko Silver zareagowała złością.

 — Erin, o co ci chodzi, do cholery?! — wściekł się. — Co ona ci zrobiła, że tak nagle zaczęłaś ją nienawidzić?!

 — Nic nie rozumiesz — warknęła.

 — To mi wytłumacz!

 — Jest fałszywą suką!

 — Erin!

 — Nic nie widzisz! Bardziej zależy ci na niej niż na mnie! — wrzasnęła drżącym głosem, a w jej oczach pojawiły się łzy.

 — Nie przeginaj — powiedział ostro. — Jesteś o nią zazdrosna? Nie bądź śmieszna. Silver jest moją…

 — … przyjaciółką! Wiem, non stop mi to powtarzasz! Ale ja… ja…

 — No co? Nie wierzysz mi?

 — To jej nie wierzę, Furia — warknęła, odwróciła się i zostawiła go ogłupiałego na środku korytarza.

====================================

Daga, nie oglądałam tego filmu ;) Autorką przezwiska „Fortis” jest SimpleHope, więc jej trzeba się spytać, skąd to wzięła ;D

Yune Hayasaka, co do Syriusza jako Łysego w DO to już to gdzieś tłumaczyłam. Po prostu umknął mi ten szczegół. Załóżmy, że dali paznokieć (ohyda xD)