Rozdział 29 - Kobieca solidarność

Harry czuł się dziwnie zdezorientowany. Namolna fanka szukała pretekstu, żeby do niego zagadać, Silver mało z nim rozmawiała i czasami miał wrażenie, że go unika, Jasmine i Blake patrzyły na niego jakby z politowaniem, Toby wyglądał na zaciekawionego, gdy widział zachowanie Evelyn, Teodor był wiecznie znudzony. Tylko Draco i Blaise zachowywali się bardziej normalnie, o ile ich zachowanie można było tak nazwać. Działo się dużo rzeczy, o których nie miał pojęcia i nawet nie zdawał sobie z nich sprawy. Z naburmuszoną minął usiadł w Pokoju Życzeń, czekając na Łapę i Lunatyka. Zachowanie przyjaciół było coraz dziwaczniejsze. A w szczególności przyjaciółek.

 — Masz minę jakbyś chciał walnąć głową w ścianę, ale nie wiesz, czy to pomoże — stwierdził Remus.

 — Tak widać? — odparł, przekrzywiając lekko głowę. — Merlinie, te kobiety mnie wykończą.

Mężczyźni roześmiali się.

 — W tak młodym wieku już tak twierdzisz? Poczekaj jeszcze dziesięć lat to dopiero zrozumiesz, co to znaczy płeć żeńska — zaśmiał się Syriusz.

 — Jeśli to jest przedsmak tego, co mnie czeka, to ja podziękuję. Chyba zmienię orientację, bo wydaje mi się, że chcą mi pokazać, że jestem idiotą.

 — Musimy otworzyć Pokój Zwierzeń — stwierdził Łapa, siadając w fotelu. — Mów.

Harry przekrzywił głowę.

 — Nie masz takich problemów to chcesz słuchać moich? — powiedział złośliwie.

Lunatyk parsknął śmiechem, a Syriusz odparł z niezadowoleniem:

 — To nie było miłe.

 — Nie miało być. — Wąchacz wywrócił oczami i spojrzał na niego ponaglająco. Furia westchnął. — Tak w skrócie mówiąc… Blake i Jas wzrokiem do mnie mówią ślepy idiota, Silver mnie unika, nie wiem dlaczego, Hermiona udaje, że nie wie, o co mi chodzi, jakaś — skrzywił się, zanim rzekł: — fanka mnie napastuje, bo chce się znaleźć w gazecie.

 — Ktoś tu ma powodzenie.

 — To nie jest śmieszne — burknął. — Robią ze mnie idiotę, a Fortis się nabija. Warto wspomnieć, że jak ma mi to wytłumaczyć, mówi, że nie wie, co jest grane, ale ma powód do śmiechu. jak uciekam przed tą dziewczyną. — Syriusz roześmiał się, a Remus trzepnął go przez łeb, żeby się opanował. — Wiesz co, Black? Jesteś sukinsynem. Ja ci się zwierzam, a ty się ze mnie śmiejesz, zupełnie jak oni — jęknął Furia z rozgniewaniem na twarzy.

Łapa opanował się, gdy zobaczył spojrzenie Lunatyka. Od razu przypomniał sobie jego słowa:

 — W sytuacji, gdy ktoś miesza Harry’emu w głowie, przechodzi różne eksperymenty na umyśle, może mieć trudności z poradzeniem sobie z najmniejszym problemem. Jego umysł jest przeciążony tymi doświadczeniami i nie potrafi znaleźć prostej przyczyny, od razu szukając poważniejszego powodu. Dopóki to się nie skończy, musimy mu trochę w tym pomóc, żeby nie odgradzał się od wszystkich.

Poprawił się w fotelu, przybierając poważny wyraz twarzy i powiedział profesjonalnie:

 — Gdybym był na twoim miejscu, dałbym tej fance jasno do zrozumienia, że dziewczyna szukająca sławy cię nie interesuje. To po pierwsze. Po drugie: Blake, Jasmine i Silver się przyjaźnią, więc ich zachowanie zapewne jest ze sobą powiązane. W takim wypadku najlepiej złap gdzieś Silver i z nią o tym pogadaj, bo, jak sądzę, to ona jest źródłem. Co do Hermiony… Albo naprawdę nie wie, albo nie chce powiedzieć, gdyż kieruje się tak zwaną kobiecą solidarnością.

Zapadła cisza. Lunatyk spojrzał na Łapę z aprobatą.

 — Słuchaj kogoś, kto zajmuje się psychiką kobiet i dziewczyn od jedenastego roku życia — dodał.

Harry uśmiechnął się lekko, gdy Syriusz uniósł dumnie głowę.

 — Spróbuję — podsumował.

 — Co do Silver… Przyjdzie?

 — Dobre pytanie. Nie wiem, nie gadałem z nią dzisiaj, ale wie o spotkaniu.

Dziewczyna pojawiła się kilka minut później. Wyglądała na niepewną, unikała spojrzenia Harry’ego. Zajęli się nauką.

Lunatyk czekał, aż Evelyn da znak, że jest gotowa do obrony. Trwało to o wiele dłużej niż zwykle, ale jej nie popędzał.

 — Merlinie, nie umiem — szepnęła w końcu.

 — Nie spiesz się — odparł Lunatyk spokojnie.

Odetchnęła głośno. Miała nadzieję, że jest gotowa, więc dała znak.

Po ataku na umysł dziewczyny Remus od razu wiedział, że bariery ochronne były łatwe do przebicia. Niemal natychmiast zalała go fala wspomnień i myśli, które męczyły Silver od dobrych kilku tygodni. Niemal wszędzie był Harry. Z Erin, z jakąś dziewczyną, z Hermioną. Ich wspólne wygłupy, rozmowa o wyjątkowym chłopaku, sytuacja w szpitalu po zepchnięciu jej ze schodów i wiele innych.

Remus nagle wszystko pojął, gdy zobaczył wspomnienie dziewczyny całującej Furię w policzek i płacz Silver w dormitorium. Opuścił jej umysł. Evelyn zaciskała powieki ze spuszczoną głową.

 — On jest tym idiotą — powiedział cicho ze zrozumieniem. Pokiwała głową, nadal na niego nie patrząc. Lunatyk westchnął. — Chcesz o tym pogadać?

 — N-nie — szepnęła.

 — Jakbyś chciała, to pamiętaj, że jestem do dyspozycji.

 — Dzięki — rzekła cicho, wreszcie spoglądając w jego stronę.

 — Nie powiem mu, nie martw się — zapewnił. — Ale chyba byłoby lepiej, gdyby o tym wiedział.

 — Może kiedyś. Lepiej nie będę mieszać.

 — Czujesz się na siłach, żeby ćwiczyć?

 — Nie bardzo. Nie mogę nawet pozbierać myśli.

Dał jej dzisiaj spokój z oklumencją. Furia odprowadził Silver wzrokiem do drzwi, gdy niemal do nich pobiegła.

 — Już? — spytał Remusa.

 — Strasznie źle się czuła — odpowiedział. — Nie chciałem jej męczyć.

Kiwnął głową ze zmarszczonymi brwiami.

Gdy chwilę później jeszcze raz spojrzał w stronę wilkołaka, napotkał tęczówki pełne zrozumienia, którymi ostatnio tak często był obdarowywany przez Blake i Jasmine.

Sytuacja trwała dobre kilka dni i niemal w ogóle się nie zmieniała. Furia załatwił tylko sprawę namolnej fanki. Zajął się tym już dzień po radach Syriusza.

 — Słuchaj — rzekł do Krukonki — nie interesuje mnie dziewczyna, której zależy na trafieniu do gazet.

 — Ale ja… — zaczęła speszona.

 — Nie przerywaj mi. Wiem, że na tym ci zależy i to wcale mi się nie podoba. Zwróciłaś na mnie uwagę tylko dlatego, że jestem sławny — skrzywił się na te słowo. — W ogóle nie wiesz, jaki jestem. Nie, nie interesują mnie brunetki z długimi nogami, jak to piszą w Proroku. Wygląd nie świadczy o charakterze. I nie interesuję się gotowaniem. Powiem nawet, że tego nienawidzę. Tak, gazety kłamią. Nie jestem twoim kozłem ofiarnym, więc daj sobie spokój.

 — Ale… jak to? Zrywasz ze mną?

Zmarszczył brwi.

 — A czy kiedykolwiek dałem ci do zrozumienia, że jesteśmy bądź będziemy razem? Sorry, ale nie chodziłbym z dziewczyną, której imienia nawet nie znam. Tak, do tej pory nie powiedziałaś, jak masz na imię. — Otworzyła lekko usta. Harry spojrzał na nią z lekkim rozbawieniem. Och, doprawdy komiczna sytuacja. Chyba myślała, że zależy mu na tym, żeby mówiła tylko o nim. — Więc wiesz... odpuść sobie.

Poszedł dalej, czując się o wiele lżej.

Odkąd Draco i Blaise dowiedzieli się o Bitwie Myśli, nałożyli na łóżko Harry’ego alarm, który miał ich obudzić, gdy magia wyczuje krew. Było to zabezpieczenie, gdyby Severusa nie było w pobliżu, gdyż Furia nie chciał, żeby za każdym razem obserwowali te wydarzenia.

Obaj wyskoczyli równocześnie spod kołder, kiedy do ich uszu dostał się ten dźwięk. To, co zobaczyli w łóżku chłopaka, sprawiło, że krew stanęła im w żyłach. Harry zwinięty był w kłębek, z jego nosa ciekła czerwona ciesz i kaszlał nią, momentami się krztusząc. Zaciskał mocno pięści, pojękując cicho z bólu. Nigdy nie widzieli, żeby samoczynnie leciała mu krew w trakcie Bitwy Myśli, ewentualnie przy samookaleczaniu. Wiedzieli, że go nie obudzą. Snape tłumaczył im, jak mają postępować, gdyby byli zmuszeni w tym uczestniczyć, ale nie powiedział, co robić, gdy Furia będzie krwawił. Chłopak sam się nie kaleczył, a to była różnica.

 — Slytherinie, dopomóż — szepnął Blaise. — Co robimy?

 — Mnie pytasz? — spytał zdenerwowany Draco.

 — Cholera. Czemu akurat dzisiaj go nie ma? — stęknął. — Włam się do jego umysłu.

 — Oszalałeś?! Nie wiem, jak go stamtąd wyciągnąć!

 — Do cholery, spróbuj! Znasz teorię! Tym się kieruj! Chyba że chcesz trupa w dormitorium, jak się udusi albo wykrwawi!

 — Niech cię szlag, Zabini — warknął.

Samo włamanie się do umysłu chłopaka nie było trudne, chociaż tego się spodziewał. Jednak widok, jaki tam zastał, sprawił, że prawie się wycofał. Horror. Rzeź. Masakra. Mnóstwo krwi, ciał, krzyków i płaczu. Tortury i śmierć. Okrucieństwo, brak litości, brutalność. Harry stał oparty o jedną ze ścian. Patrzył na to pustym wzrokiem z krwią na rękach, w poplamionym od posoki ubraniu. Nie spojrzał na niego. Chyba nawet nie wiedział, że ktoś jeszcze włamał się do jego umysłu. Fortis chwycił go za ramię, chcąc go stąd zabrać, ale czuł opór. To nie Furia się opierał, ale ktoś go przytrzymywał. Wiedział, że tym kimś jest Voldemort, dlatego potrzebował pomocy chłopaka. Mówił mu, że ma się postarać, żeby się stąd wydostać. Próbował, chociaż sprawiało mu to wyraźny ból.

— … krew na rękach… — mówił szeptem jakiś głos. — Splamiony krwią… — Furia wyglądał jakby wpadł w jakiś trans i nie potrafił się z niego uwolnić. — Winny…

 — Furia, broń się, bo sam ci nie pomogę — mówił Draco.

 — Myślisz, że to jest takie proste? — odparł wypranym z uczuć głosem.

 — Wiem, że nie, ale musisz mi pomóc. Zyskaj lekką przewagę to cię stąd wyciągnę.

Harry przełknął ślinę, wiedząc, że to będzie bolało. Starcia pomiędzy nim a Voldemortem zawsze były bolesne, niezależnie od tego, czy wygrywał, czy nie. Samo podjęcie walki sprawiało mu dużo cierpienia. Obaj wbijali sobie kolce w umysły, broniąc się i atakując.

 — Przekształć to — zaproponował Fortis. — Przecież potrafisz.

Potrafił. Uczył się tego dobre kilka miesięcy i cały czas to ćwiczył. Mógł też to usunąć, żeby Riddle miał więcej problemów z odnowieniem obrazu, lecz ledwo zaczął tę dziedzinę magii umysłu. Obrazów do przekształcenia było zbyt dużo, żeby skupiać się na wszystkich. Skrzywił się mocno, ale zacisnął zęby, zatrzymując kata małej dziewczyny wpół kroku. Drgnął, gdy poczuł siłę Riddle’a. Fortis zmarszczył brwi. Też to odczuł, choć w o wiele mniejszym stopniu. Obraz mężczyzny rozsypał się jak zbita szyba. Furia był lekko zdziwiony, że udało mu się to zrobić tak szybko. Próbował dalej. Krew dziewczynki zamienił w wodę, ale powoli czuł spadek sił. Męczył się bardziej niż zwykle. Będąc w jego umyśle, Fortis również to czuł. Wiedział, że coś jest z chłopakiem nie tak. Mury obronne zaczęły coraz bardziej słabnąć. Widział przed oczami fragmenty jego życia. Czuł przerażenie byłego Gryfona. Był spanikowany tym, że nie potrafił korzystać nawet z oklumencji. Draco zmrużył oczy i zaczął wznosić swoje bariery, żeby objęły także przyjaciela. Musieli się stąd wydostać jak najszybciej.

 — Kontratak, Furia.

Harry zawahał się, ale nie miał nic do stracenia. Cały obraz zlał się w różnorodne kolory. Draco wykorzystał ten moment, wyciągając ich z umysłu Furii.

Fortis mocno się zachwiał, czując, że ponownie znajduje się w ich dormitorium. Harry siedział na łóżku, nie wiedząc, co ma zrobić. Było mu niedobrze, słabo. Z nosa płynęła mu krew i czuł jej smak w ustach. Szumiało mu w uszach, a obraz wirował. Elvis patrzył na nich z rozszerzonymi oczami.

 — Ku*wa, co za psychol — usłyszał słaby pomruk Dracona.

Furia podniósł się do pionu, ledwo stojąc. Chciał iść do łazienki, ale zdążył zrobić tylko jeden chwiejny krok, zanim zemdlał.

Gdzieś w podświadomości rozumiał, co się wokół niego dzieje, lecz nie potrafił złożyć tego w całość. Słyszał głosy, kroki, szumy. Czuł się strasznie osłabiony. Momentami otwierał oczy, ale nic nie dostrzegał, oprócz bieli i zamazanych sylwetek. Poza tym w takich chwilach czuł łzy pod powiekami. Miał rozpalone ciało, czasami niekontrolowanie się wiercił. Bolała go każda kość z osobna. Jedyne, co było przyjemne, to czyjaś dłoń trzymająca go za rękę niemal non stop. Gdy dłoń znikała, poruszał lekko palcami, żeby ponownie ją dotknąć. Czuł się wtedy lepiej, miał wsparcie. Chyba często mdlał, przynajmniej takie odnosił wrażenie. Lecz najgorsze było to, że w klatce piersiowej niemal go rozrywało.

Nie wiedział po jakim czasie dostrzegł twarz Silver, gdy otworzył oczy. Była tu. Była przy nim. To znacznie podnosiło go na duchu. Słyszał jej cichy, miękki głos, ale żałował, że nie rozumiał, co mówiła.

Moment, gdy odzyskał świadomość na tyle, żeby zrozumieć, co się stało, sprawił, że Evelyn przybliżyła się do niego, pytając cicho:

 — Harry, słyszysz mnie? — Nie mając siły odpowiedzieć, delikatnie ścisnął ją za rękę. — Syriusz, obudził się.

Furia zmarszczył lekko czoło, czując ten przeklęty ból w klatce piersiowej. Tak strasznie bolało… Szumiało mu w głowie, a świat delikatnie wirował. Czuł się nierealnie.

Evelyn przejechała pieszczotliwie dłonią po jego włosach, czole i policzku. Po chwili przyszedł Łapa wraz z Pomfrey. Silver chciała zabrać rękę, ale Furia ścisnął ją mocniej. Objęła ją także drugą dłonią. Pielęgniarka zaczęła go badać i o coś pytać, ale nie miał siły udzielić odpowiedzi. Miał wrażenie, że zaraz znowu zemdleje.

Silver czuła, jak jego uścisk słabnie. Wiedziała, co to znaczy, gdyż dość często to czuła.

 — Słabnie — szepnęła do pielęgniarki.

Harry zamknął oczy. Nie miał siły otworzyć ich ponownie.

Coraz częściej odzyskiwał świadomość i dłużej ją utrzymywał. Za każdym razem była przy nim Evelyn. Nie otwierał ust. Był zbyt wyczerpany, żeby rozmawiać, dlatego nikt go do tego nie zmuszał. Najgorsze były ataki kaszlu rozrywające jego klatkę piersiową i pojawiająca się wtedy krew. Ze słów Pomfrey wynikało, że jego organizm był przeciążony. Syriusz wytłumaczył mu wszystko dokładniej:

 — Bitwa Myśli cię wykończyła. Przeciążyła twój umysł i organizm. Byłeś wycieńczony, a ciało szybko złapało choroby. Wszystko się wymieszało w jednej chwili. Mdlejesz, bo organizm się odnawia. To forma regeneracji. Inaczej nie doszedłbyś do siebie, gdyby Riddle nadal cię atakował w takim stanie. Organizm się teraz sam przed tym broni. Niedługo wszystko wróci do normy. Wyzdrowiejesz i znowu zyskasz siły.

Draco dodał coś od siebie, kiedy przyszedł w odwiedziny:

 — W głowie masz taki chaos, że nawet Riddle nie potrafi cię zaatakować. Umysł robi to automatycznie w stanie nieprzytomności i się broni. To daje ci trochę odpoczynku, więc w zasadzie to jest plus twojego staniu. Masz sitko w głowie i to, co nieważne, pójdzie na dno umysłu i nie będzie cię tak obchodziło. Jakkolwiek by to nie zabrzmiało: poukłada ci się w głowie.

Biorąc pod uwagę takie fakty, Harry stwierdził, że to jednak pozytyw, ale napady kaszlu sprawiały, że te plusy ulatywały z dymem. Powoli zyskiwał siły, żeby rozmawiać. Co prawda brzmiał jak zepsuty gramofon, ale za to rozmówca nie musiał zgadywać, o co pyta wzrokiem.

 — Silver — szepnął pewnego wieczoru, gdy został sam na sam z dziewczyną.

 — Tak?

 — Dlaczego ostatnio mnie unikałaś?

 — Ja… — odparła cicho — nie unikałam cię. Po prostu… musiałam trochę pomyśleć w samotności.

 — Myślałem, że coś zrobiłem nie tak…

 — Nie, Furia — szepnęła. — Nic nie zrobiłeś. Wina leży po mojej stronie.

 — Dlaczego tak mówisz?

Zapadła chwila ciszy.

 — To nie jest czas na takie rozmowy.

Tak jak powiedział Fortis, w głowie wszystko zaczęło mu się układać. Proste sprawy potrafił już rozwiązać bez problemu, gdyż wcześniej musiał się skupić nawet na tym, żeby policzyć, ile jest dwa razy dwa. Wiele spraw stało się dla niego bardzo jasnych. Powoli wracał do zdrowia, choć krew lecąca z nosa nadal była uciążliwa. Pomfrey twierdziła, że to wina jego problemów zdrowotnych i przejdzie z czasem. Niemal poszedłby potrenować quidditcha, gdyby nie to, że wszystkie kości strasznie go bolały. Pielęgniarka zmuszała go do ruchu, żeby szybciej wrócił do siebie. Po kilku dniach był gotowy do wyjścia ze Skrzydła Szpitalnego. Zanim jednak to zrobił, musiał wysłuchać półgodzinnej tyrady Pomfrey na temat tego, co ma robić, a czego nie. Potulnie kiwał głową, żeby jak najszybciej się stąd wydostać. Podsumowała, że nie chce go widzieć w Skrzydle Szpitalnym przynajmniej do końca roku szkolnego, ale stwierdził, że jej tego nie obieca i z tego powodu spojrzała na niego najpierw z dezaprobatą, a później ukrytą troską.

Wielokrotnie próbował rozmawiać z Silver na temat jej ostatniego zachowania, ale była mistrzynią zmieniania wątku lub kierowania go na bezpieczniejsze tory.

Do myślenia dała mu rozmowa z Teodorem, która z tematu zadania z zaklęć zeszła na natrętną fankę.

 — Sławy jej się zachciało — prychnął Furia.

 — Niektórzy nie mają możliwości zaistnieć, choć bardzo chcą. Nie każdy ma tak dobrze, że od dzieciństwa jest otoczony fleszami — roześmiał się.

 — Chętnie się zamienię — odpowiedział ze skrzywieniem. — Cóż… nie w głowie mi dziewczyna, której zależy na sławie. Tego bym nie zniósł.

 — To daleko nie musisz szukać — mrugnął do niego Teo i najzwyczajniej w świecie zwiał, zostawiając Furię ze zdezorientowaną miną.

Od tej pory Harry rozglądał się dookoła, szukając dziewczyny, o której mówił Teodor. Chłopak miał z niego niezły ubaw.

 — Nie tak daleko — naprowadził go ze śmiechem, gdy Furia z rozpaczą na twarzy patrzył w stronę trzecioklasistek.

 — To mi powiedz! — zirytował się, ale ten tylko wytknął mu język.

Ramiona Furii opadły ze zrezygnowaniem. Blake i Draco wymienili między sobą niezrozumiałe spojrzenia.

Harry widział, że pewien chłopak dość często odprowadza Silver wzrokiem. Szybko dowiedział się, kim on jest, żeby wiedzieć, komu nawalić, gdy skrzywdzi dziewczynę choćby skinieniem palca. Tak to sobie przynajmniej tłumaczył. Jasmine i Blake wymieniały się jakimiś dziwnymi spojrzeniami i uśmiechami, kiedy się o niego wypytywał. Evelyn peszyła się, kiedy Harry zadawał pytania z nim związane.

Nijaki Patrick zaczął zagadywać jego przyjaciółkę coraz częściej. Dziewczyna wyglądała na lekko spłoszoną, gdy Harry spotykał ją w takim momencie. Nie przeszkadzał im, choć w środku wszystko rwało się, żeby trochę kolesiowi pogrozić i dać do zrozumienia, że Silver to wspaniała dziewczyna i gorzko pożałuje, jeśli złamie jej serce. Czasami był przerażony intensywnością tego uczucia, ale tłumaczył to sobie tym, że pragnie szczęścia dla przyjaciółki.

 — Może powinienem dać mu ostrzeżenie, że jeden niepowołany ruch względem niej i wyląduje w Skrzydle, co? — poradził się Toby’ego.

Chłopak zagryzł wargę, żeby się nie zaśmiać.

 — Może — stwierdził jedynie.

 — Pomyślę.

Zmrużył oczy, gdy dostrzegł, że pałkarz kręci z rozbawieniem głową.

Chęć przyłożenia chłopakowi pojawiała się coraz częściej, obserwował niemal każdy jego ruch. Silver nie chciała o nim rozmawiać, twierdząc jedynie, że to jej kolega. Niemal wyszedł z siebie i stanął obok, gdy usłyszał relację Blake, że Patrick prawie pocałował Evelyn. Z dziwnym odczuciem stwierdził, że jest zazdrosny. Próbował to ukryć, ale co chwilę krzywił się lekko do swojego eseju z transmutacji, nawet go nie czytając. Jasna cholera, odbija mi na całego. W dormitorium niemal gryzł poduszkę i wbijał szpilki w laleczkę voodoo z twarzą Patricka. Włączył spokojne piosenki, żeby trochę się opanować.

 — … Dry your eye. Soulmate dry your eye. Dry your eye. Soulmate dry your eye, 'cause soulmates never die…¹

Przecież to moja przyjaciółka! To dobrze, że trafiła na świetnego kolesia! Że co?! Tfu! Nie lubię go... Cholera! Głosik w jego głowie rechotał złośliwie. Rzucił się na łóżko.

 — Potterek — śmiał się Draco, rzucając w niego poduszką — co się dupą do nas odwracasz?

 — Spie*dalaj — warknął w poszewkę.

Blaise zaśmiał się.

 — Znowu humorki?

 — Wyjdź z zasięgu mojego wzroku, bo Avada wyleci z moich oczu.

Och, jak oni uwielbiali go irytować!

 — Potterek…

Wsłuchał się w piosenkę, żeby ich nie słyszeć.

 — … Blessed with lucky sevens, and the voice that made me cry. My Oh My…²

 — Potti…

 — Ku*wa, Malfoy, zaraz ci wpie*dolę! — I z uspokajania rozkołatanych emocji nici.

 — Złoty Chłopiec, a może… Zazdrosny Chłopiec?

Furia zamarł. Ku*wa, było widać?!

 — Co ty pie*dolisz? — zapytał i cieszył się, że ma twarz schowaną w poduszkę, bo jego głos zabrzmiał jakoś słabo.

Fortis roześmiał się, a Elvis spojrzał na Furię z rozbawieniem.

 — A co słyszysz?

 — Już kompletnie ci odbiło — stwierdził Harry. — Nie będę kontynuował tej mało elokwentnej rozmowy z takim blondaskiem jak ty, fretko.

Odciął się od nich. Przynajmniej próbował. Udawał, że ich ignoruje, choć każde słowo słyszał doskonale.

Szlaban ze Snapem przyjął z przyjemnością.

Dopiero zaczął spostrzegać błyszczące oczy Evelyn, jej gładką skórę, malinowe usta. Dostrzegał, gdy w najmniejszym stopniu zmieniła fryzurę. Czuł jej słodki zapach perfum, kiedy siedziała obok niego na lekcji, widział najmniejszy rumieniec pojawiający się na policzkach. Momentami przyłapywał się na tym, że bezmyślnie się na nią gapi. Dawał sobie wtedy mentalnego liścia w twarz, żeby wrócić do rzeczywistości. Nie wiedział, co się z nim dzieje.

Zawołał ją, gdy wracał ze szlabanu i spotkał ją samotnie krążącą po korytarzu.

 — Jak ci poszło? — zainteresowała się.

 — W porządku — odpowiedział nie do końca zgodnie z prawdą.

Kompletnie nic się nie ruszyło w sprawie magii umysłu na dzisiejszej lekcji.

 — To dobrze — szepnęła.

Przez chwilę szli w ciszy przez ciemne korytarze.

 — Co tu robisz?

 — Tak tylko… poszłam się przejść. Trochę pomyśleć.

Znowu zamilkli.

 — Czemu nie chcesz ze mną gadać o Patricku? — zadał nurtujące go pytanie.

 — Nie ma o czym — odparła szybko.

 — Silver, przecież gołym okiem widać, że na ciebie leci — uśmiechnął się słabo.

 — Och — rzekła speszona. — Nieważne.

 — To działa w obie strony?

 — Furia…

 — Znowu chcesz zmienić temat. Przecież zawsze o wszystkim rozmawialiśmy bez problemów.

 — Ja…

 — Bądź ze mną szczera. Wiesz, że nienawidzę kłamstwa.

 — Ale... to… nieważne — wydusiła słabo.

Zatrzymał się w miejscu. Trochę go bolało, że nie dzieliła się tym, co czuje do innego chłopaka. Gdy on był z Erin, często o tym rozmawiali.

 — Okay, nie musisz, skoro nie chcesz — mruknął, ruszając dalej.

Odczuł gorycz zawodu. Minął ją.

 — Furia, zrozum — szepnęła za nim.

 — Rozumiem, ale odczuwam to tak, jakbyś mi nie ufała.

 — Harry, to nie tak — rzekła rozpaczliwie, doganiając go.

 — A jak?

 — Nie chcę psuć tego, co jest między nami.

 — Dlaczego masz to psuć? — nie rozumiał, patrząc jej w oczy.

Zobaczył w nich tyle emocji, ile nigdy nie widział. Od cierpienia i rozpaczy po zrozumienie i… Serce mu stanęło. Patrzył na nią w szoku, które powoli odbijało się w jego oczach. Miłość.

 — To ciebie kocham, a nie jego. To ty jesteś tym idiotą, Harry — powiedziała płaczliwie.

Szybko uciekła, zostawiając go z otwartymi ustami i ściśniętym gardłem.

¹ Placebo – Soulmates

² Placebo – Song to say goodbye 

=======================================

Milka Anonimka, nick zmieniłam dlatego, że przestał mi się podobać. Znudził mi się i zaczął mnie wręcz irytować.

Niezrównoważona, może być Bully i Rockowa, ale Pumci już nie zdzierżę xD No tak, koniec się zbliża, ale baaardzo powoli ;)

Kara Black, była mowa, że Harry ma się uczyć animagii, ale było też wspomniane, że ważniejsza jest magia umysłu i to na niej ma się skupić ;)

Jak podoba się nowy szablon? Wydaje mi się, że jest jednym z lepszych :)

Wiadomość do osób, które są powiadamiane o rozdziale przed gg. Nie będę już tego robić. Zaraz wyślę w związku z tym wiadomość do wszystkich. Stwierdziłam, że to nie ma właściwie sensu, skoro rozdziały pojawiają się regularnie. Jakby co, są ogłoszenia, gdzie pojawia się data pojawienia się kolejnego postu.

Do kolejnego ;*