Rozdział 32 - Sieć przyjaźni

Blaise i Draco przesiedzieli z Furią całą noc. Gdy jeden przysypiał, drugi rozmawiał z chłopakiem, żeby nie zasnął. Harry był przerażony. Bał się o chrzestnego i przyjaciela jak nigdy wcześniej.

Rano wyglądał jak nieżywy. Miał podkrążone, zamglone i pełne zmęczenia oczy. Fortis i Elvis prezentowali się odrobinę lepiej. Na śniadaniu brunet wypił kilka kubków kawy, żeby chociaż trochę go rozbudziła. Starał się nie reagować na rzucane w jego stronę spojrzenia. Prorok Codzienny zdążył rozpisać się na temat ataku na dom Weasleyów i porwania ojca chrzestnego Wybrańca oraz jego przyjaciela. Miał ochotę wrzasnąć na całą Wielką Salę, że nie mają się tak na niego gapić, bo nauczy się rzucać Avadę Kedavrę za pierwszym podejściem. Jego myśli całą czas krążyły wokół dwójki porwanych i tego, jak można im pomóc. Z rozpaczą przyznawał, że nie widzi żadnego rozwiązania, co doprowadzało go do załamania. Znał tylko jedno: zaproponować Voldemortowi wymianę dwójki Huncwotów na niego.

Na lekcjach obrony obecny był tylko ciałem, ale nie duchem. Draco co chwilę szturchał go w żebra, gdy zamykały mu się oczy. Tristan wydawał się być lekko zdenerwowany na zajęciach, co było dla Harry’ego w pełni zrozumiałe. W końcu Syriusz był jego kuzynem, z którym ostatnio bardzo się zbliżyli. Kiedy cicho poprosił Furię, aby przyszedł po kolacji, był bardzo blady i niepewny. Chłopak kiwnął głową w odpowiedzi.

Nie miał ochoty iść na posiłek. W ogóle tego nie planował. Wokoło widział rozmawiających Ślizgonów w pokoju wspólnym, radosnych bądź smutnych z powodu jakichś problemów, ale dla niego było to nierealne. Co niektórzy rzucali mu pokrzepiające spojrzenia, jakby chcieli podnieść go na duchu. Miał ochotę wyć z bezsilności. Oparł łokcie o kolana i ukrył twarz w dłoniach. Starał się myśleć, że wszystko będzie dobrze, że Snape coś wymyśli, że wytrzyma bez snu jeszcze te kilkanaście godzin. Obwiniał się. Tak bardzo się obwiniał, że nikt sobie tego nie wyobrażał. Wypełniało go poczucie winy. Przecież on ich tam wysłał. On zadzwonił do Łapy, że atakują Norę. On nie zorientował się, że to prowokacja. Poczuł, jak otaczają go czyjeś ramiona. Pomału podniósł głowę i spojrzał w bok. Evelyn patrzyła na niego z troską. Nie musiała nic mówić. Po prostu tu była. Powoli objął ją i przyciągnął bliżej siebie. Miał wrażenie, że rzeczywistość płynęła naprzód w zastraszającym tempie. Ścisnęła go mocno, pragnąc dać mu więcej siły. Nie zamknął nawet oczu. Wiedział, że nie może tego zrobić. Nie mógł zawieść Syriusza i Remusa.

Silver siłą zaciągnęła go na kolację. Patrzył tępo w talerz, nie mając energii nawet ruszyć ręką. Nie miał ochoty jeść, ale Evelyn nie dawała mu spokoju. Robił to tylko dlatego, że go o to prosiła.

Tristan nie był spokojny, gdy Harry do niego przyszedł. Furia jednakże nie zwrócił uwagi na oznaki niepokoju, starając się myśleć racjonalnie.

 — Chodzi o Łapę i  Lunatyka — zaczął powoli Tristan, patrząc na wykończonego chłopaka z lekko zmarszczonymi brwiami. — Harry, dobrze się czujesz? — Pokiwał krzywo głową. — Jesteś wykończony. Nie pomożesz im doprowadzając się do takiego stanu.

 — Pomogę — szepnął.

 — O czym ty mówisz?

 — O to w tym wszystkim chodzi — odpowiedział cicho. — Nie zrozumiesz. Dlaczego miałem przyjść?

Mężczyzna zawahał się.

 — Zanim mnie ocenisz, wysłuchaj.

Harry spojrzał na niego z niezrozumieniem, gdy dotarły do niego te słowa. Tristan podwinął lewy rękaw szaty. Furia patrzył z niedowierzaniem na Mroczny Znak widniejący na przedramieniu.

 — Jesteś…

 — Byłem — przerwał mu. — I byłem idiotą, że to zrobiłem.

 — Ufaliśmy ci — powiedział z wyrzutem, zrywając się do pionu. — Syriusz ci ufa. Cały czas mnie do ciebie przekonywał i śmiał się, że zachowuję się jak Moody… — Tristan szybko zamknął drzwi na klucz, a Harry spojrzał na niego wściekle. — Wypuść mnie — warknął.

 — Najpierw mnie wysłuchaj — odparł spokojnie.

 — Niby dlaczego?

 — Bo zależy ci na Łapie i Lunatyku.

Zapadła cisza.

 — Szantażujesz mnie? — szepnął. — O co ci chodzi? Co chcesz przez to osiągnąć?

 — Stwierdzam fakt. I nie, nie szantażuję cię. Po prostu daj mi coś powiedzieć. Możesz mi nie wierzyć, ale ja też nie chcę, żeby oni zginęli.

 — To akurat nie od ciebie zależy.

 — Ale może zależeć. Posłuchaj mnie. — Stanął nad chłopakiem i dopiero spostrzegł, że ten słania się na nogach. — Usiądź.

 — Postoję — odparł chłodno.

Mężczyzna westchnął ze zrezygnowaniem.

 — Dołączyłem do niego ledwo po skończeniu szkoły z moją partnerką. Byliśmy zafascynowani jego poglądami. Inaczej to wyglądało, gdy o tym mówił. Po dołączeniu zaczyna się prawdziwe piekło. Ciągły strach o swoje życie, stres, posłuszeństwo tyranowi. Dość szybko zorientowaliśmy się, jakie naprawdę ma plany i poglądy, ale było już za późno. Mieliśmy znaki. Nie mogliśmy się już wycofać, dlatego postanowiliśmy działać na jego szkodę. Wiedziałem o Zakonie Feniksa. Byliśmy anonimowymi informatorami. Niestety, zorientował się, że moja partnerka jest szpiegiem. Zamordował ją na moich oczach. Nie wydałem się. Wiedziałem, że to było bezcelowe. Nie było sensu wydać także siebie, skoro nadal mogłem pomagać Zakonowi. Chciałem się zemścić, zniszczyć go, ale wiedziałem, że sam nie dam rady. Poza tym znałem część przepowiedni, Harry. Wiem, jaka klątwa na tobie ciąży. Niestety, nie wiedziałem, o kim mowa. Znałem za mało szczegółów. Jak się dowiedziałem? Słyszałem jak ta wariatka Trelawney ją wypowiadała. Jak się okazało, nie tylko ja ją słyszałem, skoro Voldemort się dowiedział. Dopiero po ataku na Lily i Jamesa, a także po jego śmierci zrozumiałem, że to o tobie była mowa, ale wtedy już nie było mnie w Anglii. Byłem w USA na przeszpiegach dla Voldemorta. Nie wróciłem do kraju. Nie miałem do czego.

 — Dlaczego Syriusz myślał, że nie żyjesz? — zapytał podejrzliwie Harry.

 — Wiedziałem, że Voldemort kiedyś wróci. Upozorowałem swoją śmierć, żeby mnie nie szukał. Z tego, co wiem, jest o tym przekonany.

 — Dlaczego mi o tym powiedziałeś?

 — Bo nikt nie jest w stanie wyciągnąć Remusa i Syriusza bez narażania siebie. Snape nie może tego zrobić, żeby Zakon nie stracił cennego szpiega.

 — Chcesz się podstawić? — nie dowierzał.

 — Chcę wykorzystać znak, żeby ich wydostać i jednocześnie dać mu do zrozumienia, kim jestem. Mam dziwne przeczucie, że zaczął coś podejrzewać.

 — Chcesz do niego iść po tylu latach nie pojawiania się na jego wezwania?

 — Jeśli dam mu jakieś istotne informacje warte tej nieobecności, to mogę liczyć na to, że uwierzy.

 — Czyli?

 — Nowi zwolennicy, nowe plany, ty. Chce wiedzieć o tobie jak najwięcej. Nie musi wiedzieć, że fakty są zmyślone. Ważne, żeby były realne. — Zapadła chwila ciszy. — Nie jesteś przekonany. Nic dziwnego.

 — Potrafisz to udowodnić?

 — Potrafisz legilimencję. Dlaczego jej nie wykorzystasz?

 — Nie jestem nim, żeby odbierać innym prywatne życie — odparł cicho Furia, lekko urażony. — Nie mam zamiaru nikogo torturować, nawet umysłowo i włamywać się na siłę.

Liam obserwował go uważnie. Powoli do niego podszedł.

 — Masz moje pozwolenie — powiedział jedynie.

Ich spojrzenia skrzyżowały się, a Harry’ego zalała fala wspomnień kuzyna Łapy. Jego lata młodości wraz z Syriuszem i pozostałymi Huncwotami, ładna brunetka, którą poznaje w szkole, dołączenie do Riddle’a, morderstwa, tortury odbywające się na jego oczach, rozmowa, a właściwie kłótnia dotycząca zachowania Voldemorta, decyzja o szpiegowaniu, anonimowe informacje dla członków Zakonu Feniksa, zamordowanie kobiety, rozpacz Tristana po stracie ukochanej, podsłuchanie przepowiedni, wyjazd do USA z polecenia Voldemorta, dowiedzenie się o śmierci Lily i Jamesa oraz Voldemorta i przeżyciu Harry’ego z gazet. Już starszy Tristan dowiaduje się o tym, że Łapa żyje i został uniewinniony, decyzja o powrocie, rozmowa z Dumbledorem o posadzie nauczyciela obrony przed czarną magią, ich pierwsze spotkanie w Wielkiej Sali, kilka wspomnień z nim związanych, dowiedzenie się o tym, że Harry mieszka u Syriusza od McGonagall, informacja o porwaniu Łapy i Lunatyka.

Furia zerwał połączenie.

 — Obserwowałeś mnie — powiedział cicho.

 — Tak — odparł szczerze. — Na początku byłem ciekawy, jaki jesteś i czy utrzymujesz kontakt z Syriuszem. Później zorientowałem się, że coś ukrywasz. Jak się okazało, dodatkowe zajęcia z Łapą i Lunatykiem. I Snapem. Wiem, że to nie są zwykłe szlabany. Tego jestem pewien.

 — Co z Syriuszem i Remusem?

 — Jesteś pewny, że wspomnienia nie są zmyślone? Mogłem je zmienić.

Zapadła cisza.

 — Nie zrobiłeś tego.

 — Skąd ta pewność, Harry? Po takim czymś dalej nie powinieneś być przekonany.

 — Bo wiem, że są prawdziwe.

 — Użyłeś czegoś jeszcze. Czułem to. Magia umysłu, o której mówiliście — powiedział cicho.

 — Co z nimi? — usiłował zmienić temat, żeby nie rozmawiać o wnioskach wysuniętych przez Tristana.

Mężczyzna obserwował go przez chwilę z zaciekawieniem.

 — Pójdę tam, gdy wezwie śmierciożerców — odparł wreszcie. — Tylko wtedy mogę się dostać do miejsca, gdzie Voldemort się znajduje.

 — Złapią cię. Lochy na pewno są jakoś chronione. On nie jest przecież taki głupi. Poza tym jak chcesz ich stamtąd wyprowadzić?

 — Świstoklik.

 — Wykryją, że go robisz i… — Zamilkł. — Czarnomagiczny — olśniło go.

Tristan kiwnął głową.

 — Mogę użyć Pokoju Życzeń, żeby nie ryzykować, że ktoś wyczuje czarną magię w trakcie tworzenia świstoklika.

 — To nadal nie tłumaczy tego, jak chcesz się do nich dostać. Jeśli cię zobaczą, to wszystko pójdzie na marne. — Nagle drgnął. — Na pewno chcesz to zrobić?

 — Jestem im to winien.

Harry odpowiedział dopiero po chwili:

 — Weźmiesz moją pelerynę niewidkę…

Syriusz poruszył się lekko, wykrzywiając twarz z bólu. Odczuł na sobie skutki tortur, które zafundował mu Voldemort wraz ze swoimi śmierciożercami. Remus leżał na pryczy z zamkniętymi oczami. Chyba próbował się zdrzemnąć po rundzie Cruciatusów. Jego ręka zwisała swobodnie. Prawdopodobnie miał złamany nadgarstek.

Łapa rozejrzał się po celi. Podłoga była pokryta brudem i śluzem, unosił się tutaj zapach krwi i stęchlizny. Brakowało świeżego powietrza i słońca wpadającego przez jakiekolwiek okno. Loch oświetlała pochodnia wisząca przy ścianie naprzeciwko. Na dwie osoby mieli tylko jedną pryczę, dlatego jeden z nich musiał leżeć na brudnej podłodze. Poza tym nie było tutaj żadnej innej rzeczy, której mogliby użyć do próby ucieczki.

Syriusz ze skrzywieniem przesunął się pod zimną, kamienną ścianę, aby oprzeć się o nią plecami. Po ciele przechodziły mu dreszcze, a ruch sprawiał niesamowity ból. Obawiał się, że ma złamane żebro po jakiejś czarnomagicznej klątwie. Odetchnął głośniej, odchylając głowę do tyłu. Lunatyk poruszył się lekko przez sen.

Łapa pomyślał o swoim nędznym życiu. Dwanaście lat w Azkabanie sprawiło, że czuł się tutaj dwa razy gorzej niż każdy inny człowiek. Znowu był zamknięty w celi bez okien, bez chęci do życia i z myślą, że jest to miejsce, w którym umrze. Jedynym jego światełkiem w tunelu był Harry. To myśl o nim sprawiała, że nie błagał o śmierć i znosił twardo tortury. Nie obwiniał go o to, że się tutaj dostali. Chłopak chciał pomóc Weasleyom, którzy dużo dla niego zrobili. Nie mógł się spodziewać, że to była pułapka.

Usłyszał, jak drzwi otwierają się, a później ktoś idzie, by stanąć przy kratach od ich celi. Otworzył drzwi, które skrzypnęły przeraźliwie, budząc Lunatyka. Black spodziewał się kogoś, kto znowu weźmie ich na tortury. Widok Snape’a kompletnie go zaskoczył. Mężczyzny zwykle nie było w pobliżu. W dłoni miał jakąś torbę, w której stukały fiolki od eliksirów. Rzucił zaklęcie wyciszające na celę.

 — Mam doprowadzić was do użytku, więc nie ruszaj się, Black — powiedział swoim zimnym głosem.

 — Niby po co? — odparł Syriusz, gdy ten zaczął wyciągać fiolki i bandaże.

 — Bo macie określony czas, do którego musicie przeżyć.

 — Czyli? — zapytał Lunatyk.

 — Czyli dopóki Potter nie dopuszcza do swojego umysłu Czarnego Pana.

Łapa drgnął.

 — On ma…?

 —… zobaczyć waszą śmierć przez Bitwę Myśli — zirytował się. — Kolejny plan osłabienia jego umysłu.

 — Ile dni tu jesteśmy? — zapytał Remus lekko podniesionym głosem.

 — Dwa dni i trzy noce.

 — Przez trzy noce zdołał obronić się przed atakiem? — spytał Syriusz z lekko rozszerzonymi oczami.

Snape spojrzał na niego chłodno i odparł po chwili:

 — Trzy noce nie spał, Black.

Zapadła cisza, w trakcie której Severus zdołał opatrzyć krwawą ranę na ramieniu Syriusza.

 — Co z nim? — wykrztusił.

 — A co by było z tobą, gdybyś tyle czasu nie spał? — prychnął. — Jest wycieńczony. Niedługo pojawi się u niego niebezpieczeństwo zapaści wywołanej brakiem snu. Draco twierdzi, że pojawiają się halucynacje. Dzisiaj zamkniemy go w Skrzydle Szpitalnym, żeby mieć jego stan pod kontrolą.

 — Niech spróbuje chociaż zasnąć i się obronić. Przecież to jest ryzyko…

 — Właśnie, ryzyko. Nie chce spać, bo nie chce ryzykować, że nie uda mu się wygrać. Nie chce brać Eliksiru Bezsennego Snu, bo wie, że to nie zapewni stuprocentowej ochrony. Szczególnie, że Czarny Pan tylko czeka, aż chociaż na chwilę zamknie oczy, żeby to wykorzystać. Teraz jest w stanie przebić nawet eliksir.

 — Zróbcie coś. Przecież on się wykończy — powiedział twardo Łapa, zakrywając tym swoje przerażenie.

 — Prawdopodobnie podłączymy go do aparatury, która będzie toczyć w jego krwi eliksir pobudzający, czyli adrenalinę. To nie pozwoli mu zasnąć, ale organizm trochę odpocznie przy utratach przytomności.

 — Jakie jest ryzyko, że coś mu się stanie? — zapytał Remus, gdy Snape zaczął go opatrywać.

 — Jego serce będzie pobudzone. W połączeniu z osłabieniem organizm może odczuwać nagły spadek sił przy bardzo wysokim ciśnieniu, czyli napady duszności, utraty przytomności, migrena, częste halucynacje. Po wszystkim będzie miał problemy z bezsennością i potrzebę ryzyka, adrenaliny w postaci fizycznej, którą będzie musiał zaspokoić. Lepsze to niż ponowne wpychanie go w uzależnienie.

 — Długo może tak pociągnąć?

 — Do tygodnia, jednak lepiej nie przeginać.

 — Jest szansa, że stąd wyjdziemy?

 — Cały czas nad tym myślimy, żeby nie ryzykować.

Wstał i zabrał wszystkie eliksiry, ruszając do wyjścia. Zostawił ich samych, zrzucając zaklęcie wyciszające z celi. Harry, bądź silny. Niedługo to się skończy — pomyślał Łapa, zamykając oczy.

Draco nie był ślepy. Często dostrzegał to, czego inni nie widzieli i potrafił wysunąć odpowiednie wnioski z sytuacji. Niektórzy uważali, że nie ma skrupułów i potrafi sprawić ból jednym stwierdzeniem, nie licząc się z uczuciami innych osób. Jednak tylko nieliczni wiedzieli, jak zachowuje się względem osób, które darzył innym uczuciem niż nienawiść czy obojętność. Twierdzono, że był draniem, lecz nie była to prawda. Różnił się od swojego ojca i matki – posiadał uczucia. Nie był egoistycznym dupkiem, ponieważ przyjaciele znaczyli dla niego bardzo wiele i jeśli ktoś obdarzył go szczerym zaufaniem, potrafił się odwdzięczyć. Ci, którzy go znali, wiedzieli, że chamskie docinki, obrażanie się o głupoty czy irytowanie swoich bliskich to jego forma okazywania troski. Ci, którzy go nie znali, najwyraźniej nie potrafili tego dostrzec i zamiast głupio odpowiedzieć, zaczęli go atakować. Wiedział, że był trudnym człowiekiem, dlatego tym bardziej cenił sobie osoby, które go akceptowały i się z nim przyjaźniły.

Z Harrym Potterem od jedenastego roku życia łączyła go wrogość. Draco traktował go tak, a nie inaczej, ponieważ czuł się urażony odrzuceniem jego przyjaźni. Szukał zaczepki, gdy zauważył, że zaprzyjaźnił się z dziewczyną mugolskiego pochodzenia i zdrajcą krwi. Obrażał ich wtedy głównie dlatego, żeby zemścić się na Harrym. Ale wszystko się zmieniło, gdy chłopak zmienił dom. Zobaczył, jaki blondyn jest naprawdę i, co zaskoczyło Ślizgona, wcale mu to nie przeszkadzało. Zaczął go traktować normalnie, nie nienawistnie jak kiedyś. Powoli nawiązała się między nimi nić porozumienia, która zamieniła się w sieć przyjaźni. Pozostali często mówili, że zachowują się jak nienormalni, bo obrażali się i wyzywali od najgorszych, by następnie się z tego śmiać. To była oznaka sympatii w innej formie niż powtarzanie, jak bardzo się lubią. Fortis sam przed sobą przyznał, że tego by nie zniósł. Ta forma była lepsza: zabawniejsza i niesztuczna. Czyny bardziej się liczyły od słów.

Dlatego też Draco widział strach w oczach Harry’ego. Chłopak był przerażony, choć starał się tego nie okazywać. Utrzymywał twardą maskę, lecz czasami pękała, tak jak w tym momencie. Furia był blady jak mleko. Blake stwierdziła wcześniej cicho, że jest nawet bledszy od Dracona, co było wyczynem. Ciemne cienie pod oczami sprawiały, że Harry wyglądał mizernie. Jego twarz automatycznie stawała się starsza o kilka lat. Miał zapadnięte policzki i ciężkie powieki, postawa ciała wyrażała zmęczenie, ubranie na nim wisiało. Nie tryskał energią. Siedział cichy, raz na jakiś czas mrucząc jakieś słowo. Najczęściej odpowiadał tylko na pytania.

 — Boisz się — powiedział cicho Fortis, siedząc w fotelu i patrząc na bruneta.

Byli sami w pokoju wspólnym. Ogień wesoło trzaskał w kominku, rozgrzewając całe pomieszczenie. Teraz pokój wspólny wyglądał na przytulny i ciepły. Harry przez chwilę w ogóle się nie odezwał, nadal uporczywie wpatrując się w ścianę.

 — Cholernie — szepnął  w końcu. Jego głos był zmęczony, pusty, lekko zachrypnięty, jakby nie używał go od kilku tygodni. — Świadomość, że od ciebie zależy los twoich bliskich jest przytłaczająca. Ale jednocześnie wiesz, że zrobisz wszystko, żeby im pomóc. — Przez chwilę siedzieli w milczeniu przerywanym tylko przez trzaskanie ognia w kominku. — Mam wrażenie, że wszystko dzieje się w zwolnionym tempie. Nawet mówię wolniej.

 — To normalna reakcja po tylu godzinach bez snu — odpowiedział Draco. — Wszystko słyszysz głośniej, razi cię światło, masz dreszcze i halucynacje. To normalne.

Kiwnął głową po chwili. Nagle Furia wpatrzył się w jeden punkt, nie reagując na nic. Kilka sekund później ponownie zaczął mrugać oczami i z nim rozmawiać. Fortis domyślił się, że chłopak przechodził przez tak zwany sen sekundowy, który był typowym objawem bezsenności.

 — Idziemy do Skrzydła Szpitalnego? — zaproponował Draco. — Adrenalina poprawi stan twojego organizmu chociaż na jakiś czas.

Wiedział, że jakiś czas to tylko kilka godzin, a później zaczną się utraty przytomności. Według Snape’a organizm Furii miał wtedy odpoczywać, więc to był chyba lepszy pomysł, niż utrzymywanie Ślizgona non stop w rzeczywistości. Chłopak pokiwał wreszcie głową. Jego zwolnione reakcje były czasami przeraźliwie długie.

 — Zawołam Blaise’a, żeby poszedł po Snape’a i go powiadomił — rzekł Fortis i zniknął za drzwiami sypialni.

Nim Furia zdążył to zarejestrować, chłopcy byli już z powrotem. We trójkę wyszli z pokoju wspólnego, by po chwili rozejść się w dwie strony.

Pani Pomfrey była powiadomiona o tym, że chłopak może się zjawić w sprawie adrenaliny. Znała już sytuację, dlatego gdy Draco powiedział jej w jakiej sprawie przyszli, zapytała tylko, czy opiekun został już powiadomiony.

 — Zaraz powinien być — odpowiedział Fortis.

Kobieta pokiwała głową i wskazała Harry’emu łóżko, wcześniej nakazując mu przebrać się w piżamę. Pielęgniarka wbijała mu igłę w skórę, gdy przyszedł Severus razem z Blaisem. Mężczyzna dołączył do kobiety, sprawdzając jego aktualny stan. Musieli obserwować zmiany zachodzące w organizmie bruneta w trakcie całego eksperymentu.

 — Przez kilka minut musisz jeszcze utrzymywać świadomość, dopóki eliksir nie dopłynie do wszystkich narządów — rzekła pielęgniarka. — Później możesz przestać to kontrolować.

Dał znać, że rozumie. Dzięki aparaturze słyszeli, jak serce Harry’ego miarowo przyspiesza, a jego ciśnienie powoli wzrosło. Pomfrey dostrzegła także rozszerzające się źrenice i przyspieszony oddech, co było prawidłową reakcją.

Draco pomyślał o skutkach tego eksperymentu. Wiedział, że jest to konieczne, bo Harry nie miał zamiaru zaryzykować życia chrzestnego i przyjaciela. W połączeniu z osłabieniem organizmu badanie mogło być niebezpieczne, ale Furia nie zwracał na to uwagi. Czarodziejska adrenalina, zwana także eliksirem pobudzającym, miała różne działanie. Udowodniono, że może utrzymać człowieka w stanie pobudzenia, co oznaczało, że była środkiem utrzymującym pacjenta bez snu nawet przez kilka dni. Jednak istniały skutki uboczne, takie jak utraty przytomności, halucynacje czy napady duszności.

 — Już możesz przestać kontrolować organizm — powiedziała pani Pomfrey do Furii.

Chłopak poruszył się lekko, gdy dotarły do niego te słowa. W jego oczach widoczna była obawa.

 — Nie zaśniesz. Adrenalina cię pobudza. Możesz ewentualnie stracić przytomność, co nie będzie ci zagrażało. — Severus prawdopodobnie także dostrzegł jego lęk.

Furia poczuł się trochę pewniej po słowach opiekuna. Snape nakazał pielęgniarce poinformowanie go w razie jakichś komplikacji, a następnie wyszedł.

Harry czuł krew pulsującą w żyłach i nagłe pobudzenie. Adrenalina działała. Blaise i Draco dotrzymywali mu towarzystwa.

Furia lekko się zniecierpliwił, gdy Tristan dał mu znać, że nie odczuł jeszcze żadnego wezwania do Voldemorta. Mijał czwarty dzień od porwania Łapy i Lunatyka. Chłopak rozpaczliwie szukał innego, ewakuacyjnego rozwiązania, aby ich uwolnić, ale cała nadzieja spoczywała na kuzynie Syriusza. Aktualnie brunet cierpiał na ostrą migrenę. Miał wrażenie, że ktoś wbija mu spiczaste kolce w skronie. Co chwilę mrużył oczy, odczuwając silny ból głowy. Zamknął powieki, żeby chociaż światło go nie raziło. Wiedział, że niedługo skończą się lekcje i wpadnie do niego kilku Ślizgonów, aby dotrzymać mu towarzystwa. Trochę się zdziwił, kiedy usłyszał, że drzwi otwierają się wcześniej, niż się spodziewał. Otworzył oczy. Zamarł. Co tutaj robiła Ginny?

 — Cześć — szepnęła.

Po tylu miesiącach nieodzywania się dziewczyna się z nim wita i przychodzi do niego w odwiedziny do Skrzydła Szpitalnego?

 — Cześć.

Wyraźnie niepewnie podeszła bliżej. Zerknęła na aparaturę, która nie pozwalała mu zasnąć.

 — Jak się czujesz? — spytała cicho.

 — Bywało lepiej — odpowiedział krótko, marszcząc lekko czoło z bólu.

Zapadło krępujące milczenie.

 — Nie wiem, czy to jest dobry moment, ale chciałabym ci coś wyjaśnić i podziękować. Wiem, że to dzięki tobie rodzice zdążyli uciec z domu razem z moimi braćmi. Gdyby nie ty, oni pewnie… — Jej głos załamał się lekko. — Szczególnie, że porwali Syriusza i Remusa… Harry, tak mi przykro — powiedziała szczerze.

 — Jeszcze żyją, więc nie tracę nadziei — odpowiedział cicho, nie patrząc na nią.

 — Słyszałam, że od ciebie zależy, czy przeżyją — szepnęła. — Słyszałam rozmowę rodziców — wytłumaczyła.

 — Jak się trzymają?

 — Dobrze. Na razie zostali w Kwaterze.

 — To dobrze. Tam jest bezpiecznie.

 — Byłam tam z Ronem — dodała niepewnie. — Ron mi powiedział, dlaczego tak się zachowywał względem ciebie — przyznała słabym głosem. — Tak mi głupio, że mu wierzyłam. Że wierzyłam w te brednie. Teraz wiem, jaka jest prawda. Przepraszam. Wtedy nie myślałam racjonalnie, ślepo wierzyłam w to, co mówił Ron, wierzyłam, że to prawda. Nie wiem, dlaczego kierowałam się jego słowami, a nie tym, co sama widziałam. Ale po prostu… czułam, że muszę w to wierzyć — rzekła cicho, patrząc w swoje ręce.

Harry podniósł się w łóżku. Czułam, że muszę w to wierzyć.

 — Ktoś ci mieszał w głowie?

Ginny zaskoczyło to pytanie.

 — Ja… — Odetchnęła głośniej. — Nikomu tego nie mówiłam, ale po tej sytuacji z Komnatą Tajemnic ja… potrafiłam chronić swój umysł. Opanowałam oklumencję — przyznała, a Harry rozszerzył lekko oczy. — Nie w takim zaawansowanym stopniu, ale podstawy. W ostatnim czasie to zrozumiałam. Jednak… nie wiem, jak to określić… czułam się inaczej. Nie czułam tej samej ochrony, co zwykle. Czułam, że jest słabsza.

Furia spojrzał na nią z nagłym zrozumieniem. Mimo że jego reakcje były osłabione, od razu wiedział, co się działo z Ginny przez ostatnie miesiące.

 — Ktoś próbował złamać twoje bariery — stwierdził. — Ron nie opanował oklumencji, dlatego odczuł to w takim stopniu. Względem ciebie to nie do końca się udało. Ten ktoś nie miał tak wielkiego wpływu na ciebie, jak na Rona.

 — Sądzisz, że mnie też chciał wykorzystać tak, jak jego? — rzekła słabo.

 — Tak mi się wydaje — odpowiedział. — Te podstawy oklumencji powstrzymały cię przed tym, co robił Ron.

 — Merlinie… Kto to robił?

 — Nie mam pojęcia.

Zapadło kolejne milczenie. Ginny odetchnęła głośniej.

 — Nie wiem, czy kiedykolwiek jeszcze mi zaufasz, ale naprawdę przepraszam i żałuję. — Drzwi otworzyły się i wkroczyła Silver wraz z Teodorem oraz Blaisem. Ginny zerknęła niepewnie w ich stronę, gdy zaskoczeni stanęli w miejscu. — Dziękuję — szepnęła jeszcze do Harry’ego. — Wracaj do zdrowia.

Wyszła, mijając trójkę Ślizgonów. Furia odprowadził ją wzrokiem pod same drzwi. Następnie poczuł ostry napad duszności, którego pozbył się dzięki pomocy pani Pomfrey.

==============================

Szalona Marchewka, dzień kobiet minął jak zwykły dzień ;)

Anonim, gdybyś przeczytał/a całe opowiadanie to byś wiedział/a, dlaczego Harry nie może spać.  Wszystko było wyjaśnione już na początku historii.

Niezrównoważona, hahaha, ja już się przyzwyczaiłam do tego, że uczestniczę w dziwnych snach, więc się nie przejmuj xD SimpleHope jest mistrzynią takich snów xD

Stunned-san, bardzo się cieszę z nowego czytelnika :) Nie wiem, gdzie czytasz te opowiadanie, bo szablon jest kremowo-fioletowy, a nie czarno-szary, więc nie pomogę ci w sprawie niewygodnego czytania ;)

Uciekinierka, dziękuję za nominację, ale nie biorę udziału w takich rzeczach ;)

Powoli zaczynam odczuwać skutki zbliżającej się matury. Przed chwilą wróciłam ze szkoły (żeby ludzi ciągać do szkoły w sobotę to jest szczyt!), myśl o tym, że za miesiąc kończę szkołę i zdaję maturę mnie przeraża, a nauczyciele tak nas cisną, że można popaść w depresję.

Jedynym moim światełkiem w tunelu jest ogłoszony wczorajszego dnia koncert Papa Roach w Poznaniu 11 czerwca. Jest wielka szansa, że pojadę, więc to podnosi mnie na duchu. Ktoś z Was też planuje się tam pojawić? ;)

W tym tygodniu powinnam skończyć pierwszy tom Bitwy Myśli. Na pytanie, czy będzie drugi, odpowiadam: tak.
Do soboty ;*