Rozdział 33 - Ryzyko

Evelyn siedziała przy nieprzytomnym chłopaku, trzymając go za rękę i przyciskając ją do swoich ust. Mijał szósty dzień od porwania Łapy i Lunatyka, a Harry coraz częściej tracił świadomość i miał halucynacje. Chwilę przed omdleniem mówił coś o stadzie wielkich pszczół, które latały nad jednym z łóżek. Momentami w ogóle nie kontaktował z rzeczywistością, majaczył, mówił od rzeczy. Silver głaskała go po głowie, słuchając jego słów. Organizm był w coraz większym niebezpieczeństwie, zaczęto mówić o odłączeniu go od aparatury, ale chłopak był uparty i od razu sprzeciwiał się słabym głosem.

Tego wieczoru przyszedł do Skrzydła Szpitalnego Liam Collins. Porozmawiał chwilę z Evelyn na temat stanu Harry’ego, ale nagle zamarł i zwrócił się do Ślizgonki:

 — Gdyby się obudził, powiedz mu, że już niedługo będzie po wszystkim.

Wyszedł, zanim zdążyła cokolwiek odpowiedzieć.

Tristan szybko dostał się do swojego gabinetu, skąd zabrał pelerynę niewidkę Harry’ego oraz świstoklik, który stworzył kilka dni temu. Szybko wydostał się ze szkoły, aby zdążyć na wezwanie Voldemorta. Od kiedy Ślizgon udostępnił mu swoją pelerynę, postanowili zmienić plan, aby kuzyn Syriusza tak bardzo nie ryzykował. Nie miał się ujawniać.

Pod płaszczem wylądował przed bramą olbrzymiego budynku, do którego zostali wezwani śmierciożercy. Ogród był zarośnięty przez chwasty, jedynie droga wysypana była małymi kamykami. Gdzieniegdzie widział kwiaty dzikiej róży. Budynek był dwupiętrowy i miał małe okna. Wykonano go z ciemnego materiału, który przytłaczał gości.

Tristan stanął przed wielkimi wrotami, ale wyraźnie się zawahał, gdyż mógł zostać zdemaskowany, gdyby ktoś dostrzegł, że drzwi same się otwierają i zamykają. Odsunął się, gdy ktoś pojawił się w bramie. Jeden ze śmierciożerców wszedł do budynku i zatrzasnął za sobą drzwi. Nauczyciel zaklął w myślach. Nie mógł przecież zaryzykować na samym wejściu. Pojawił się kolejny zwolennik Riddle’a, a on więcej się nie zastanawiał.

 — Imperio.

Śmierciożerca otworzył szeroko drzwi i wszedł. Tristan nakazał mu chwilę odczekać, aż wślizgnie się za nim, a ten dopiero wtedy zamknął wrota. Kuzyn Łapy anulował zaklęcie. Okazało się, że niepotrzebnie używał tej klątwy, ponieważ w pomieszczeniu nie było nikogo. Rozejrzał się, gdy sługa Czarnego Pana zniknął za drzwiami, gdzie dostrzegł kilku zwolenników Voldemorta. Zamarł, kiedy uchyliły się wrota po prawej stronie. Zjawiło się dwoje śmierciożerców wraz z Remusem. Tristan przełknął ślinę, domyślając się, że biorą go na tortury. Najgorsze było to, że nie mógł w tym momencie zareagować, bo wszystko by się wydało. Poza tym ustalił z Harrym, że wszystko ma mieć taki przebieg, aby wina za uwolnienie Łapy i Lunatyka nie spadła na Severusa Snape’a. Mężczyzna musiał być cały czas na widoku Riddle’a, aby ten nie miał do czego się przyczepić.

Podjął bolesną decyzję o przeczekaniu tortur Remusa, by następnie pójść za nim po wszystkim do lochów. Przez okrągły korytarz przewijało się jeszcze wielu śmierciożerców, kilku znajomych dla Tristana z lat, gdy sam nim jeszcze był. Wiedział, że po uwolnieniu swojego kuzyna i jego przyjaciela będzie musiał do wszystkiego się przed nimi przyznać. Miał nadzieję, że mu wybaczą i przyjmą to chociaż w taki sposób jak Harry. Domyślał się, że chłopak przyjął to tak spokojnie, ponieważ zobaczył w nim szanse na uwolnienie Syriusza i Remusa. Teraz przechodził u niego test: jeśli ocali tę dwójkę, Ślizgon zapomni o znaku i zobaczy w nim sprzymierzeńca. Nie było w tym nic dziwnego. Brunet rozpaczliwie szukał pomocy, nieważnie z jakiego źródła: byle ocalić Łapę i Lunatyka. Widać to było już w tym, że utrzymywał się pod adrenaliną, ryzykując swoje zdrowie, aby nie zasnąć. Tristan podejrzewał, że w jakiś sposób Voldemort chce wykorzystać dwójkę Huncwotów, aby pogrążyć Ślizgona, dlatego ten nie chciał spać. Możliwe było, że miał zobaczyć wszystko przez sen, ale nie wiedział, jakim sposobem mógłby to zrobić. 

Zamknął oczy, gdy usłyszał pierwsze krzyki torturowanego Lunatyka. Nie wiedział, ile czasu będzie to trwało, ale miał nadzieję, że jak najkrócej. Mógł teraz szukać lochów, aby dostać się do Syriusza, ale nie miało to sensu, bo i tak wilkołak musiałby przejść przez tortury, a Łapa musiałby czekać.

Nie mógł uwierzyć, że kiedyś należał do tych śmiejących się okrutnie z czyjegoś cierpienia osób. Nie potrafił pogodzić się z tym, że posiadał Mroczny Znak, ale nikt nie znał sposobu na jego likwidację. Plusem jego posiadania było to, że teraz mógł się tutaj dostać i pomóc Syriuszowi i Remusowi.

Wreszcie drzwi zostały otwarte. Lunatyk ciągnięty był w stronę wrót, z których jakiś czas temu został wyprowadzony. Był nieprzytomny, jego ubranie przeciekło od krwi, na twarzy widniało kilka zadrapań i siniaków. Tristan dziękował dobie z duchu, że założył zaklęcie tłumiące kroki na swoje buty, bo teraz mógł z łatwością chodzić i nie obawiać się, że ktoś go usłyszy. Ruszył za dwójką śmierciożerców oraz Remusem. Zostawili za sobą otwarte drzwi, co znacznie ułatwiało Blackowi sprawę. Dotarli do lochów: ciemnych, obskurnych, cuchnących zgnilizną, oświetlonych przez pochodnie wiszące gdzieniegdzie przy ścianie. Jedne z krat zgrzytnęły głośno, gdy śmierciożercy otworzyli je, by wrzucić tam więźnia. Zatrzasnęli je za sobą, śmiejąc się bezlitośnie, a następnie wyszli z lochów.

 — Lunio. — Syriusz na kolanach podszedł do skatowanego przyjaciela, by pomóc mu w chociaż najmniejszym stopniu.

 — Łapa — szepnął Tristan, wychodząc spod peleryny niewidki.

 — Wydra? Merlinie, co ty tu robisz? — przeraził się.

 — Później ci wszystko wytłumaczę — odparł. — Alohomora. — Kraty zaskrzypiały przeraźliwie, gdy uderzyło w nie zaklęcie. Tristan szybko podbiegł do obu mężczyzn i wyciągnął zwykłe pióro. — Trzymaj Lunatyka — polecił Syriuszowi, wystawiając w jego stronę przedmiot. — Hogwart.

Poczuli ssanie w okolicy pępka i po chwili wylądowali w Zakazanym Lesie. Pod wpływem twardego lądowania Remus zaczął się przebudzać.

 — Lunio! Lunio! Już po wszystkim — mówił Syriusz.Wilkołak podniósł się lekko z jego pomocą. — Wyglądasz jak po torturach — stwierdził animag, a Remus uśmiechnął się słabo.

 — No co ty nie powiesz. Wydra?

 — Wolałbym cię widzieć w innym stanie — odparł mężczyzna. — Musimy dojść do Skrzydła Szpitalnego.

Podniósł Lunatyka do pionu z pomocą Syriusza, który sam ledwo trzymał się na nogach.

 — Jak dostałeś się do dworu? — zapytał były zbieg.

 — Opowiem wam, jak dojdziecie do siebie — mruknął.

 — Co z Harrym? — zapytał słabo wilkołak.

 — Jakoś się trzyma. Podłączyli go pod adrenalinę. Był nieprzytomny, gdy wychodziłem. Wiedział o całym planie — dodał, gdy zobaczył spojrzenie Syriusza. — Stąd mam pelerynę.

Niedaleko zobaczyli Hogwart, więc ruszyli jeszcze szybciej, na ile pozwalały im siły. Błonia, jak i korytarze, świeciły pustkami, gdyż minęła już godzina ciszy nocnej, więc uczniowie znajdowali się w swoich łóżkach. Doszli do wrót Skrzydła Szpitalnego.

Łapa dostrzegł niemal od razu jedyne zajęte łóżko. Harry siedział po turecku, patrząc na siedzącą obok niego Evelyn. Miał duże cienie pod oczami, przemęczone tęczówki i wychudzoną twarz. Wyglądał bardzo mizernie, głowę miał zwieszoną, siedział przygarbiony. Podłączono go do aparatury, która monitorowała jego serce bijące szybciej, niż powinno. Przez rurkę płynęła lekko zbielała ciecz.

Silver zwróciła głowę w ich stronę niemal od razu, kiedy weszli. Furia wbijał wzrok w jeden punkt, nie reagując. Dopiero gdy Wąchacz podszedł bliżej, podniósł głowę, zauważając, że coś się dzieje.

 — Syriusz? — powiedział słabym i cichym głosem.

Łapa uśmiechnął się delikatnie.

 — Już jestem — odparł, przysiadając na jego łóżku.

 — Nie mam halucynacji? — Nadal wyglądał na niepewnego.

 — Nie masz — odpowiedziała Evelyn.

Łapa przygarnął go w swoje ramiona. Furia odpowiedział lekkim uściskiem, nie mając siły zrobić tego mocniej. Remus uśmiechnął się delikatnie, a Tristan położył go na łóżku w momencie, gdy z pomieszczenia obok wyłoniła się pani Pomfrey.

 — Merlinie, nareszcie! Panie Potter, natychmiast odłączamy aparaturę!

Syriusz odsunął się, żeby udostępnić jej manewry przy wykończonym Ślizgonie. Odłączyła wszystkie kabelki, powtarzając pod nosem, że eksperymentują na dzieciach i doprowadzają je do wycieńczenia. Furia dopiero po chwili odparł pod nosem na jej słowa:

 — Nie jestem dzieckiem.

 — Oczywiście, oczywiście — cmoknęła lekceważąco, a Syriusz uśmiechnął się lekko. — Panie Black…! — Zaczęła wyganiać go do łóżka, jednocześnie zmuszając Harry’ego do położenia się. Chłopak powoli zaczął tracić całkowicie siły. — Panno Shirley, proszę przypilnować pana Pottera. — Dziewczyna pokiwała głową, a pielęgniarka zajęła się rannym Remusem.

Furia czuł, jak wiruje mu w głowie, a obraz powoli staje się coraz mniej wyraźny. Silver ściskała go mocno za dłoń, gdy adrenalina przestawała powoli działać. Zdążył jeszcze usłyszeć, jak Pomfrey krzyczy coś do Syriusza, który się buntował, zanim twardo zasnął.

Czuł się o wiele lepiej niż w ciągu ostatnich dni. Był wypoczęty i wyspany, jedynie kości bolały go z powodu długiego bezruchu. Słyszał jakieś rozmowy niedaleko, więc uchylił powieki. Światło poraziło go z całą siłą. Zamrugał kilka razy, żeby przyzwyczaić się do jasności i ziewnął rozdzierająco. Usiadł, krzywiąc się niemiłosiernie. Zanim zdołał rozeznać się w sytuacji, usłyszał panią Pomfrey, która przywitała go i od razu zaczęła badać i podawać jakieś eliksiry. Sprawdziła, czy wszystko z nim w porządku i czy adrenalina jakoś nie niego nie wpłynęła. Dowiedział się przy okazji, że spał twardo przez dwa dni, nie słysząc żadnych krzyków, hałasów i…

 — Upadków? — spytał z uniesioną brwią zaspanym głosem.

 — Pan Malfoy próbował naprawić lampę i spadł z łóżka, łamiąc szafkę nocną.

Harry parsknął śmiechem, wyobrażając sobie tę sytuację.

 — Mogę wracać do siebie?

 — Nie mam żadnych zastrzeżeń. Twoje ciało zregenerowało się w trakcie snu. Poza obolałymi mięśniami i kośćmi z powodu małej ilości ruchu wszystko jest w porządku.

Harry kiwnął głową z zadowoleniem.

 — Czyli muszę się tylko rozruszać?

 — Dokładnie, panie Potter. Poza tym możesz odczuwać chęć zrobienia czegoś niebezpiecznego, gdyż ciało przyzwyczaiło się do adrenaliny — dodała, gdy Harry dostrzegł Syriusza, który pomachał mu ze swojego łóżka. — Proszę o rozwagę — dodała, patrząc na niego twardo.

 — Oczywiście — odpowiedział z szelmowskim uśmiechem. — Jak zawsze.

            Pokręciła głową z naganą, ale kącik jej ust drgnął lekko. Furia mógł wreszcie wydostać się z łóżka, dlatego szybko się z ubrał z myślą, że czasami pielęgniarce coś się odmieni i zatrzyma go na dłużej. Dostrzegł, że Remus twardo śpi, dlatego przysiadł się do Syriusza, który patrzył na niego z troskliwym uśmiechem.

 — Jak się czujesz? — spytał chrzestny.

 — Chyba ciebie powinienem o to zapytać — odparł cicho bez cienia uśmiechu.

Łapa westchnął ciężko.

 — W porządku.

 — A Remus?

 — Z nim było trochę gorzej, ale Poppy go poskładała. — Harry skrzywił się delikatnie. — Ważne, że już po wszystkim. I niech ci po głowie nie chodzą takie myśli.

 — Skąd wiesz, o czym myślę? — mruknął.

 — Trochę cię znam, Harry. To nie była twoja wina. Pomogłeś Weasleyom i uratowałeś nam życie.

 — Wcześniej je narażając.

 — Jeszcze słowo, a obiecuję, że wstanę i przetrzepię ci dupę — powiedział poważnie. Furia wywrócił oczami. — Znasz prawdę o Tristanie?

 — Znam — westchnął. — Rozmawialiście?

 — Kilka godzin temu. Nie spodziewałem się tego — przyznał.

 — Ja też nie — mruknął Furia. — Nie wiem, czy mu wierzysz, ale widziałem jego wspomnienia. Nie kłamie. Sprawdziłem.

Syriusz kiwnął w zamyśleniu głową.

 — Domyślałem się. Inaczej pewnie byś mu nie zaufał w sprawie wyprawy po nas.

 — Sam chciał pójść i zaryzykować. Stwierdziłem, że przez niewidkę ryzyko będzie mniejsze. Poza tym… nie widziałem innego wyjścia.

Przez chwilę milczeli.

 — Harry, uważaj w nocy — powiedział cicho Łapa. — Voldemort pewnie jest wściekły — dodał, gdy chłopak spojrzał na niego pytająco. — Teraz spałeś tak twardo, że nie mógł złamać twoich barier umysłowych, by doprowadzić do Bitwy Myśli w połączeniu z działaniem Skrzydła Szpitalnego.

 — Co masz na myśli mówiąc o działaniu Skrzydła Szpitalnego?

 — Każdy szpital ma takie działanie, które nie pozwala na używanie legilimencji bez zgody drugiej strony. W związku z Bitwą Myśli i waszym połączeniem mógłby to przebić, ale byłeś zbyt mocno pogrążony we śnie, żeby mu się to udało. — Furia pokiwał głową ze zrozumieniem. Syriusz nagle uśmiechnął się lekko. — Zaprzyjaźniłeś się ze Ślizgonami — stwierdził nagle. — Dość często tu byli — wytłumaczył.

 — Są naprawdę w porządku — przyznał. — Nawet Fortis. To trudny człowiek, ale można go zrozumieć i normalnie z nim pogadać. Szkoda tylko, że większość z nich po szkole będzie musiała płaszczyć się przed Voldemortem — mruknął. — Niektórzy nie mają wyjścia.

 — Dlatego, Harry, zostałeś przydzielony do Slytherinu. Możesz im pokazać, że czasami warto zaryzykować.

 — Tylko nie wiem jak — podsumował niechętnie.

 — Już pokazujesz. Oni to widzą, Harry.

Lunatyk zaczął się wiercić w łóżku, więc obaj tam zerknęli. Mężczyzna przebudził się ze snu. Pani Pomfrey przeprowadziła badania, aby sprawdzić stan jego zdrowia. Harry miał jakieś dziwne wrażenie, że zarówno Lunatyk, jak i Łapa zachowują się, jakby ewentualnie byli po jakiejś walce, a nie po torturach zafundowanych przez Voldemorta. Miał nadzieję, że tak naprawdę się czują, a nie udają przed nim, że wszystko jest w porządku. Dowiedział się, że obaj będą musieli zostać w Skrzydle Szpitalnym trochę dłużej, jak to zwykle robiła pielęgniarka ze swoimi pacjentami. Musiała mieć stuprocentową pewność, że wypuszcza ich całkowicie zdrowych, aby nie dręczyły jej wyrzuty sumienia. Łapa skrzywił się mocno, gdy im to oznajmiła. Nie był osobą, która potrafiła siedzieć w jednym miejscu dłużej niż kilka minut. Dwanaście lat w Azkabanie sprawiło, że chciał non stop być w ruchu i nie miał zamiaru marnować czasu na takie rzeczy, jak leżenie w łóżku, by wypoczywać dłużej, niż było to dla niego konieczne.

Długo rozmawiali na różne tematy, gdy wpadł Draco z Evelyn, Tobym i Blaisem.

 — Stary, wiej! — krzyknął od progu pałkarz do Furii, gdy zobaczył go w pełni sił.

Harry wziął sobie jego radę do serca i wstał, tak na wszelki wypadek.

 — Dlaczego? — spytał ostrożnie, patrząc na nich z obawą i oddalając się od nich.

 — Wyspałeś się? — zapytał Draco z szerokim uśmiechem. Z wahaniem pokiwał głową. — To jazda na trening! Drugi raz postawiłeś mnie w sytuacji, gdzie nie wiedziałem, czy będę miał szukającego na meczu! I to jeszcze na finałowym!

Furia czmychnął za łóżko, gdy Fortis rzucił się w jego stronę z zamiarem natychmiastowego zaciągnięcia na trening. Łapa zarechotał. Silver wsparła ręce o boki.

 — Dałbyś chociaż mi go wyściskać, a nie od razu bierzesz go na trening — stwierdziła z niesmakiem.

 — Quidditch ważniejszy od waszych kizi-mizi — zirytował się.

Blaise ryknął śmiechem, a Toby, Łapa i Lunatyk zaśmiali się wesoło.

 — Ty się odwal od naszego kizi-mizi — oburzyła się Evelyn. — Z Astorią się kiziasz-miziasz po kątach, a my się nie czepiamy.

 — Fortis się kizia-mizia z szafką nocną — parsknął Harry.

 — Skąd wiesz o moim pechowym wypadku? — warknął Draco, gdy wszyscy wybuchnęli śmiechem.

 — Mam tutaj względy.

 — No tak. Stały bywalec i ulubieniec pielęgniarki.

 — Tak w ogóle to kiedy ten mecz? — zapytał nagle Furia.

Toby i Blaise ryknęli śmiechem, gdy zobaczyli minę Fortisa. Evelyn spojrzała na swojego chłopaka ze szczerym rozbawieniem. Draco jęknął rozpaczliwie.

 — Za dwa dni — zaszlochał. — Zabiję cię! — zawył, szarpiąc się za włosy.

Harry’emu opadła szczęka do samej ziemi, a oczy niemal wyszły mu z orbit.

 — Dlaczego nas jeszcze nie ma na boisku?!

 — Dobre pytanie!

 — Wiecie co, chłopaki? — Furia zwrócił się do Lunatyka i Łapy. — To ja… odwiedzę was później — powiedział, kiwając szybko głową.

 — Tak będzie lepiej — zaśmiał się wilkołak.

Draco, Harry i Toby wylecieli ze Skrzydła Szpitalnego jak burza.

Mecz odbył się już dwa dni później. Harry’emu szybko biło serce pod wpływem adrenaliny, ale odczuwał to w pozytywny sposób. Miał nieopartą chęć zrobić coś szalonego, bez przejmowania się konsekwencjami. Teraz mógł to zaspokoić, dlatego na boisko wszedł z niecierpliwością.

Drużyna Ślizgonów miała zmierzyć się ponownie z Gryfonami. Obie grupy były bardzo zaparte, a ich celem było zwycięstwo. Trybuny szalały, kibicując swoim faworytom. Komentator od samego początku podnosił emocje swoimi krzykami i stwierdzeniami.

Determinacja, szaleństwo, ryzyko, adrenalina. Mecz rozgrywał się w sposób, który zadowolił widownię. Żaden z zawodników się nie oszczędzał, pragnęli zwycięstwa bardziej niż zwykle. Każdy był skupiony, aby nie popełnić błędu, który mógłby kosztować drużynę utratę punktów. Jednocześnie nie wahano się zaatakować, gdy była taka potrzeba. Tłuczki latały od jeden osoby do drugiej, próbując zwalić z mioteł zawodników.

Niespodziewanie rozległ się wrzask Astorii. Komentator uniósł się jeszcze bardziej, widownia wstała. Część zaczęła krzyczeć i piszczeć. Furia nie wiedział, o co chodzi. Latał pod zawodnikami, gdyż zdawało mu się chwilę wcześniej, że widział znicza latającego w tych okolicach, dlatego nie wiedział, co dzieje się nad nim. Spojrzał w górę, w momencie gdy komentator wrzasnął:

 — Astoria spada z miotły!

Harry uświadomił sobie w tej chwili, że, istotnie, Astoria spada z miotły, lecąc tuż na niego. Adrenalina podniosła mu ciśnienie, jego serce automatycznie przyspieszyło. Widownia głośno krzyknęła, gdy wyciągnął rękę i złapał ją w locie. Uchwycił ją za przedramię, ale siła rozpędu dziewczyny sprawiła, że pociągnęła go w dół. W tym momencie Syriusz obserwujący mecz mówił do Remusa, że ma zawał.

Furia mocniej napiął mięśnie nóg, aby utrzymać się do góry nogami na miotle. Wolną rękę zaciskał mocno na trzonku. Astoria miała rozszerzone oczy, widząc sytuację, w jakiej się znaleźli.

Harry niemal jęknął rozpaczliwie, gdy znicz zaczął latać tuż przed jego nosem.

 — Ślizgoni załamani! Szukający widzi znicza tuż przed swoim nosem, a nie może go złapać! A szukający Gryfonów już nadlatuje! Kto będzie pierwszy? Hooper czy Fillmore, który leci łapać Greengrass?!

Harry wiedział, że Hooper. Gryfon zbliżał się zbyt szybko.

Wtedy poczuł, że adrenalina opanowuje jego mózg. Miał ochotę zaryzykować jeszcze bardziej, żeby zaspokoić swoje potrzeby. Potrzebował jeszcze większego ryzyka. Wzmocnił uścisk nogami.

 — Merlinie — usłyszał jęk Astorii, gdy zrozumiała, co chce zrobić.

Puścił miotłę drugą ręką. W tym momencie Syriusz mówił, że ma drugi zawał. Miotła zaczęła się przechylać. W szybkim tempie złapał znicza i ponownie chwycił miotłę, gdyż już prawie z niej zjechał. Hooper zatrzymał się z rozszerzonymi z zaskoczenia oczami i otwartymi ustami.

 — POTTER ZŁAPAŁ ZNICZA! — ryknął komentator. — COŚ NIEPRAWDOPODOBNEGO! — Ślizgoni zaczęli wrzeszczeć z radości. Toby wziął Astorię na swoją miotłę. Harry ulokował się bezpiecznie na swojej. — WIDOWISKOWE ZAKOŃCZENIE RYWALIZACJI O PUCHAR QUIDDITCHA! SLYTHERIN WYGRYWA!

Furia wylądował z sercem bijącym trzy razy szybciej, niż powinno, ale czuł się z tym wspaniale.

 — To było szalone! — zawołał Toby ze śmiechem przez krzyki osób z trybun.

Drużyna wylądowała. Wrzask był ogłuszający, gdy rzucili się na siebie z radości.

W tym momencie Syriusz mówił, że ledwo przeżył dwa zawały.

=================================

Niezrównoważona, szukałam informacji na temat bezsenności ;) Właśnie dlatego jestem przerażona końcem szkoły, bo nie wiem, co będzie później. Nie tak łatwo znaleźć teraz pracę.

LiliannaShadow, nie odpowiadam za to, jak szablon wygląda w telefonie, więc musicie jakoś sobie poradzić ;)

Daga, Szalona Marchewka, te kolory szablonu są takie dziwne, że trudno je określić xD Fioletowo-kremowy albo fioletowo-brązowy, jeden pies xD

Szaloony, drugi tom raczej będzie krótszy niż pierwszy ;D Rozszerzona z matmy? Podziwiam :D

Kasia, najbardziej lubię Harry’ego-Kobrę z moich opowiadań ;D

Bobski, haha, tak, lubię placki xD

Astra, o czym będzie drugi tom? O Harrym Potterze, oczywiście. Tyle powinno wystarczyć, żeby nie zdradzić fabuły :)

Shikani, boję się na maturze tego, że się zatnę i nie będę umiała wydusić z siebie słowa ;D Polski ustny jeszcze ujdzie, ale niemiecki to będzie dla mnie rzeź xD

Kolejna nominacja? Nie róbcie tego, bo nie biorę w tym udziału ;)

Moja wena na zmianę umiera i zmartwychwstaje w ostatnich dniach. Na szczęście zmartwychwstała w odpowiednim momencie, dzięki czemu zakończyłam pierwszy tom. Nie pytajcie, ile będzie rozdziałów. Niech to będzie niespodzianka ;) Powiem tylko, że zdążę przed wakacjami wstawić ostatni rozdział.

Buźka, miśki (maniakalnie używam ostatnio tego zawrotu xD) ;*