Rozdział 39 - Karta przetargowa

Jedno zdanie wystarczyło, żeby Harry’emu w gardle stanęło coś, co uniemożliwiało mu mówienie. Pansy zaśmiała się szyderczo:

 — Mówiłam.

Po chwili ciszy odezwał się Blaise:

 — Żadnych chętnych? To świetnie. Teraz pomyślmy, co robimy.

 — Może lepiej… — zaczął Zachariasz.

 — Może lepiej podajmy ci Eliksir Wielosokowy i do niego zaprowadźmy? — zaproponował Ron. — Nie chcesz? To siadaj na dupie i słuchaj poleceń. Ktoś jeszcze ma jakieś obiekcje? — dodał do reszty szkoły. Hermiona spojrzała na rudzielca z uśmiechem na ustach i łzami szczęścia w oczach. Furia wyglądał, jakby zobaczył go pierwszy raz w życiu. — Za dużo głupot zrobiłem — rzekł do nich niepewnie. — Chyba czas zmądrzeć.

 — No wreszcie — powiedziała Krukonka.

 — Co ta wojna robi z ludźmi — mruknął Furia pod nosem.

 — Dobra, koniec tych łzawych scen. Co robimy? — palnął wreszcie mistrz delikatności – Draco Malfoy.

 — Odbijamy nauczycieli i ochronę — zadecydowała Dafne.

 — Trzeba wzmocnić bariery ochronne w razie jakiegoś ataku — dodał Terry Bott.

 — Zabezpieczyć młodsze roczniki — dopowiedziała Erin od stołu Krukonów.

Rozległy się głosy oburzenia.

 — Zaklęciem unoszącym nie jesteście w stanie pokonać śmierciożercy — oznajmiła Parvati Patil. — Popchniemy was na pewną śmierć.

 — Niech każdy dom zajmie się czymś innym. Będzie… — zaczęła Hanna.

 — Nie — przerwał jej Harry, a wszyscy umilkli, słysząc jego twardy ton. — Od teraz nie ma Krukonów, Gryfonów, Puchonów i Ślizgonów. Od teraz są Hogwartczycy. Inaczej nie ma to najmniejszego sensu. — Zapadła cisza. — To co? Hogwart?

 — HOGWART! — wrzasnął cały tłum uczniów niemal jednocześnie, aż zatrzęsły się mury.

W tym momencie stało się coś niesamowitego. Zawiał silny wiatr, choć wszystko było pozamykane. Flagi domów zaczęły falować i migotać. W sercach uczniów rozlało się przyjemne ciepło, które dodało im wiary w siebie. Nieznana magia wypełniła każdego z nich. Sam Hogwart przekazał im siły do walki i obrony murów budynku. Znaki domów na szatach, torbach i innych przedmiotach zaczęły błyszczeć. Chwilę później tam, gdzie do tej pory były oznaki konkretnego domu, widniały godła szkoły. Wszyscy byli zaskoczeni tymi wydarzeniami.

Furia podniósł wzrok ze swojej odzieży z lekkim uśmiechem. Czuł energię i magię, które dodały mu pewności siebie i siły. Był przywódcą, liderem. Musiał poprowadzić Hogwartczyków do zwycięstwa.

 — Klasy od jeden do trzy oraz osoby, które nie chcą brać udziału w tym, co planujemy, udadzą się do lochów, gdzie przeczekają całą akcję odbicia nauczycieli i ochrony — zarządził. — Klasy czwarte będą czuwać nad ich bezpieczeństwem. Andy, Astoria — oboje podnieśli głowy — zaprowadźcie wszystkich do oddzielonej części Krzywego Lukrecjusza. W razie problemów jesteście odpowiedzialni za powiadomienie pierwszej lepszej osoby, na którą traficie z wyższych roczników.

Oboje skinęli głowami i wstali. To był znak dla młodszych uczniów.

 — Nic nie kombinujcie po drodze — dodał Furia. — Będziemy wiedzieli.

Ktoś tupnął nogą ze złością. Otworzyli im wrota Wielkiej Sali, aby mogli wyjść. Harry sięgnął do kieszeni, gdzie miał schowaną Mapę Huncwotów.

 — Koniec sekretu bezproblemowego łażenia po nocy w Hogwarcie — mruknął niemrawo. — Łapa mnie zabije. — Uaktywnił mapę, nie wymawiając jednak na głos hasła. — Wybacz, kochana — dodał do pergaminu, a Draco parsknął śmiechem. — Luna, Malcolm, sprawdźcie, czy nikt nie odłączy się od grupy. — Wymieniona dwójka usiadła przy stole Puchonów, gdzie Ślizgon położył mapę, pilnując młodszych klas. — Kto zna chociaż podstawy uzdrowicielstwa? Chociażby na takim poziomie, żeby w razie czego załatać groźniejsze rany.

Zgłosiły się dwie dziewczyny z Hufflepuffu, Gryfonka, Erin wraz z trzema Krukonkami, jakaś para owutemowiczów ze Slytherinu. Draco i Harry spojrzeli na siebie z uniesionymi brwiami i zerknęli w stronę Teodora, który patrzył w sufit. Czując na sobie ich wzrok, warknął:

 — No co? Ja chcę iść na bitkę!

Kilka osób roześmiało się.

 — Pójdziesz jako uzdrowiciel w walce. Większość weźmiemy na miejsce — stwierdził Harry. — Możliwe, że będzie ktoś tam potrzebny.

 — To okay.

 — Erin, Veronica, idźcie do Skrzydła Szpitalnego i weźcie stamtąd najpotrzebniejsze eliksiry, jakie znajdziecie. — Krukonka i Puchonka skinęły głowami i razem wyszły. — Jeffrey i Miley — zwrócił się do Ślizgonek — to samo, ale do pracowni Snape’a. Może mieć coś przydatnego. — Kiedy Ślizgonki wyszły, zwrócił się do reszty: — Potrzebujemy grupki osób, która zajmie się ochroną barier Hogwartu. Utrzyma je, wzmocni, gdy reszta będzie odbijać nauczycieli. Mogą osłabnąć.

 — Mogę się tym zająć — stwierdziła Hermiona. — Ale potrzebuję osób, które szybko nauczą się nowych zaklęć.

 — Powiedz, że Silver, bo jak ja powiem, to mnie zabije — wymamrotał Harry do Dafne.

 — Potter! Słyszałam!

 — Szlag — pisnął.

Dafne roześmiała się wraz z kilkoma innymi osobami. W końcu Evelyn zgodziła się pomóc Krukonce i jednocześnie nie uczestniczyć w walce. Do tego dołączyli Hannę Abbot, Nathana Grimesa, Katie Bell oraz trzech owutemowiczów i czwórkę piątoklasistów.

 — Będziecie potrzebowali jednego z nas, żeby przejść przez bariery. Ktoś musi wam je usunąć — oznajmiła Katie.

Do tego wybrali Gary’ego Freansa – Krukona z siódmego roku. Grupa wyszła do biblioteki po odpowiednie książki.

 — Harry, dotarli do lochów — oznajmił Malcolm znad Mapy Huncwotów, a Ślizgon kiwnął głową.

Ze Skrzydła Szpitalnego i pracowni Snape’a wróciły osoby odpowiedzialne za uzdrowicielstwo.

 — Usiądźcie jakoś w grupkach, żebyśmy wiedzieli, kto gdzie należy — powiedział Anthony.

Uzdrowiciele usiedli przy stole Krukonów, a ci, którzy mieli iść walczyć, usadowili się przy stole Slytherinu. Z medyków wybrali trzy osoby, które miały zostać w Hogwarcie, gdyby przyprowadzono rannych. Poza tym mieli podać eliksiry wzmacniające osobom zajmującym się barierami szkoły, gdyż było to dość ciężkie zadanie i zabierało mnóstwo sił. Pozostali mieli iść na pole bitwy, dlatego przetransmitowali swoje szkolne torby na saszetki, które mogli przewiesić przy biodrze i mieć pod ręką eliksiry, jednocześnie uczestnicząc w walce. Grupa odpowiedzialna za bariery wróciła z księgami. Hermiona już tłumaczyła Gary’emu, jak usunąć jedną tarczę.

Draco, Dafne, Ron, Padma, Anthony oraz Ernie dosiedli się do stołu Slytherinu. Wszyscy czekali na instrukcje Harry’ego.

 — Musimy obmyślić jakiś realny plan, żeby nie iść na ślepo — stwierdził. — Zwykle jak się coś planuje, to później i tak to szlag trafia, ale próbować można. Zawsze wiadomo, czym się kierować. Myślę, że powinniśmy podzielić się na jakieś mniejsze grupki, żeby łatwiej się dogadywać w trakcie ataku.

 — Tak będzie prościej — potwierdził Seamus. — Ilu nas jest?

 — Siedemdziesięciu trzech — obliczyła Ginny.

 — Osiem grup po mniej więcej dziewięć osób.

 — Jak się podzielimy? — zapytał ktoś, kogo Harry nie widział.

 — Kolejno odlicz do ośmiu — oznajmił i kiwnął na pierwszego z brzegu Ernie’ego.

Furia zakończył na numerze jeden i wychodziło na to, że był w grupie między innymi z Ronem i Draconem.

 — Skąd wiemy, gdzie są?

Zaczęli omawiać całą taktykę i mimo tak dużej ilości osób, w pomieszczeniu było bardzo cicho. Jakiś owutemowicz oznajmił, że poza granicami Hogwartu w Zakazanym Lesie jest pełno domków, które kiedyś były użytkowane przez mieszkające tam stworzenia, więc doszli do wniosku, że śmierciożercy przetrzymują nauczycieli i ochronę właśnie tam. Omówili wszystko bardzo szybko. W międzyczasie Katie Bell poinformowała, że z Garym pójdzie Nathan, żeby szybciej ściągnąć bariery. Wszystko było gotowe.

 — Gdyby coś było nie tak, bariery zostałyby złamane, śmierciożercy by się tutaj dostali, cokolwiek, wysyłajcie w powietrze czerwone promienie — powiedział Harry do osób, które miały zostać w Hogwarcie.

 — Musimy brać pod uwagę wszystkie okoliczności — dodał Toby. — Co mają robić, gdy coś u nas pójdzie nie tak?

Cisza.

 — Wtedy to chyba tylko trzeba modlić się o cud — stwierdziła pod nosem Padma.

 — Na pewno tam też mają nałożone bariery antydeportacyjne — rzekł Harry. — Gdyby tak się zdarzyło, a ktoś byłby w stanie, niech biegnie poza bariery i się stamtąd deportuje.

Niemal usłyszał, jak kilka osób przełyka ciężko ślinę. W trakcie ustalania planu ataku zgodnie oznajmiono, że Furia jest ich dowódcą i mają go słuchać, gdy wyda polecenie. Jego zastępcą, w razie gdyby nie był w stanie, był Draco, a następny w kolejności Ron. Uzdrowiciele na polu bitwy mieli reagować na wezwanie zielonego, migającego promienia.

 — Musimy iść. Zanim tam dojdziemy, już pewnie będzie wieczór.

Osoby pozostające w Hogwarcie popatrzyły na nich ze strachem. Wysyłali ich do walki na śmierć i życie.

 — Masz wrócić cały — szepnęła do Harry’ego Evelyn. — Inaczej cię zabiję.

Uśmiechnął się lekko w odpowiedzi.

 — Będzie w porządku — odparł cicho.

Ścisnęła go mocno za rękę, a później patrzyła, jak wychodzi z całą grupą.

 — Idziemy przed bariery — zarządziła Hermiona. — Zaczniemy je wzmacniać od strony Hogsmeade.

Wielka Sala opustoszała.

Harry szedł jako pierwszy z kompasem w dłoni. Przechodzili przez różne tereny, ale im dalej, tym były bardziej zarośnięte. W pewnym momencie Gary i Nathan ściągnęli im bariery, pozostając na granicy. Furia widział, że kompas robi się coraz bardziej czerwony. Przystanął.

 — Zaraz powinniśmy być na miejscu — powiedział do przywódców grup.

 — Sądzę, że właściwie już jesteśmy na miejscu — odparła Pansy, mrużąc oczy i patrząc w  dal.

Gdy lepiej się przyjrzeli, dostrzegli światła w oknach jakiegoś domu. Przed chatką zgromadziło się wielu śmierciożerców. Zapewne w środku było ich niewiele mniej, biorąc pod uwagę wielkość budynku.

 — Musimy ich okrążyć — stwierdził cicho Harry. — Siódemki i ósemki na tyły, szóstki na lewo, piątki na prawo. Reszta od przodu. Jedynki i dwójki do domu. Dwójki chronią nauczycieli i ochronę, żeby nie zostali zranieni. Zanim zaatakujemy, poczekamy, aż wszyscy dotrą na miejsca. Dziesięć minut powinno wystarczyć. Do ostatniej chwili zachowujemy się jak najciszej.

Grupy rozeszły się w dwie strony, aby łukiem przejść wokół domu i polany. W ciszy i napięciu odczekali ustalone minuty. Krew szumiała w uszach, serce chciało wyrwać się z piersi. Przy niemal każdej grupce był jeden uzdrowiciel. Chcieli, aby byli rozsypani po całym polu bitwy, żeby szybko mogli dostać się do rannych. Każdemu uzdrowicielowi towarzyszył jeden walczący, który miał go ochraniać, gdyby ten kogoś leczył.

 — To jest istne szaleństwo — powiedział szeptem Draco.

 — Istne — potwierdził Harry.

 — Ale dobrze przemyślane — dodała Ginny.

 — Gotowi? — spytał Furia, a oni kiwnęli głowami.

Wycelował różdżką w górę. Wyleciał z niej biały promień, który był znakiem do ataku. Śmierciożercy zorientowali się, że coś jest nie tak. Uczniowie zaczęli przedzierać się przez ostatnie metry zarośli. Z głośnym krzykiem bojowym zaatakowali.

Syriusz tracił nadzieję. Nie mieli możliwości uciec z pułapki śmierciożerców. Byli zakneblowani i związani, a ich różdżki znajdowały się w szacie któregoś ze zwolenników Riddle’a. Dodatkowo byli pilnowani przez wielu z nich. Nie miał pojęcia, czy już zaczęło się bezpośrednie oblężenie Hogwartu i co się dzieje z uczniami, a zwłaszcza z Harrym. Czy wychowankowie postąpili tak, jak przewidywali śmierciożercy? Wydali go Voldemortowi? Z rozmów osób w maskach wynikało, że już wiedzą o ultimatum Czarnego Pana, więc jaka była ich reakcja?

Zbliżał się wieczór. Przez okno widział, jak powoli zachodzi słońce. Siedzieli tu już kilkanaście godzin i był bardzo zmęczony i głodny. Myślał nawet, czy mogliby jakoś stąd uciec w trakcie wyjść do łazienki, ale stwierdził, że nie jest to możliwe. Przez ten kawałek mieli związane ręce, a na miejscu ich stopy przyklejano do podłoża. Nie mieli szans nawet na mały sprzeciw.

Myślami był przy swoim chrześniaku. Co się z nim dzieje? Chłopak wraz z przyjaciółmi potrafił bardzo szybko połączyć fakty i na pewno wiedzą, co się stało. Minęło siedem dni, o których ostrzegł go Riddle. Nie było nauczycieli i ochrony, a Voldemort wysłał mu przesłanie, że to o niego toczy się walka. Harry był kartą przetargową. Miał nadzieję, że uczniowie uświadomią sobie, że Czarny Pan jest kłamcą i nie dotrzyma obietnicy. Tak czy inaczej Hogwart zostałby zaatakowany, nawet gdyby nie było tam Furii. Ale z drugiej strony, co uczniowie mogli zrobić? Jak mogli sprzeciwić się takiej ilości śmierciożerców? Może wysłali prośbę o pomoc? Nie. Przecież któryś ze zwolenników Riddle’a mówił, że zablokowali im wszelkie środki, którymi mogliby porozumieć się ze światem. Czuł, że Hogwart przegrał.

Nagłe wrzaski sprawiły, że uniósł głowę i uchylił powieki. Aurorzy? Tak wynikało ze słów śmierciożerców.

 — Jak nas znaleźli? — warknął jeden z tych, którzy pilnowali ich w pokoju.

Kolejny krzyk, tym razem bojowy. Krzyk, który sprawił, że Syriuszowi wróciła nadzieja. Ich ochrona rzuciła się do drzwi. Gdy byli już przy nich, wrota wyleciały z hukiem, powalając z nóg dwóch śmierciożerców. Do pomieszczenia wbiegły dwie osoby. Łapa poczuł, że serce mu staje, gdy rozpoznał Rona i Harry’ego.

Furia pędził w stronę domu z Ronem u boku. Trzecia i czwarta grupa rozpierzchły się po placu, chroniąc ich przed atakami. Równocześnie z Gryfonem rozwalił drzwi i wpadł do środka. Cisnęli pierwszymi urokami w śmierciożerców, wpuszczając resztę grup do środka. Dwójki natychmiast rzuciły się w stronę nauczycieli i ochrony, aby otoczyć ich zaklęciami ochronnymi.

W pomieszczeniu słychać było wrzaski. Klątwy uderzały w ściany i ludzi. Harry cisnął zaklęciem oszałamiającym w śmierciożercę, z którym walczył, lecz ten zdążył odskoczyć. W ogóle się tym nie przejął. Rzucił w niego pierwszy lepszy urok, który zdołał odbić. Promień ledwo minął jego ramię, uderzając w mur. Mężczyzna wściekle atakował, rzucając wszystkimi możliwymi zaklęciami. Raz z jego różdżki wyleciała Avada Kedavra, która rozbiła się o ścianę. Powietrze przeciął Cruciatus tuż przed nosem zwolennika Riddle’a, co Harry wykorzystał. Zasypał go gradem klątw, spychając pod mur. Urok Fajerwerków trafił pod jego stopy. Facet z wrzaskiem wyleciał w powietrze wśród wystrzałów i uderzył głową w sufit. Furia przerwał zaklęcie, a ten runął nieprzytomny na ziemię. Harry dołączył do Neville’a odpierającego atak na tarczę ochronną aurorów i Zakonu Feniksa. Wspólnymi siłami zyskali przewagę, jednak to jakiś zbłąkany promień powalił śmierciożercę na ziemię. Obaj odwrócili się gwałtownie, gdy usłyszeli dźwięk zbijanego okna znajdującego się za nimi. Neville bez przemyślenia wypalił we wskakującego faceta zaklęciem spowalniającym. Mężczyzna zawisł w powietrzu z szeroko otwartymi ustami gotowymi do wypowiedzenia jakiegoś uroku. Nie zdążył tego zrobić. Z różdżki Harry’ego wyleciała klątwa, która odepchnęła go w tył, obracając jednocześnie w powietrzu. Zwolennik Czarnego Pana przy wylocie uderzył głową o parapet. Leżał nieprzytomny, przewieszony przez framugę z krwawiącą czaszką. Ślizgon nie wiedział, w jakim jest on stanie, ale powtarzał sobie w myślach, że ten mężczyzna bez litości zabiłby ich bądź torturował. Odwrócili się ponownie, by znaleźć kolejnych śmierciożerców.

Zaklęcie rozcinające uderzyło Furię w lewe ramię. Poczuł noże wbijające się w jego całą rękę od nadgarstka po ramię, a następnie przesuwające się po skórze. Zacisnął zęby z bólu, chociaż zachwiał się mocno. Już wymierzył w przeciwnika, gdy ktoś swoim ciężarem zwalił go z nóg. Oczy zakryły mu ognistoczerwone włosy.

 — Kurde, Ginny. Chcesz mnie zabić? — stęknął.

 — Wręcz przeciwnie. Właśnie uratowałam cię przed Avadą — odparła, szybko z niego schodząc.

Krzyknęła zaskoczona, gdy szarpnął ją za szatę tak mocno i gwałtownie, że z powrotem na niego runęła. Sekundę później w miejscu, gdzie była jej głowa, przeleciało zaklęcie torturujące. Zerwali się po pionu, aby nie tracić czasu.

            Budynek zatrząsł się, kiedy uderzyła w niego klątwa wybuchająca z zewnątrz. Niektórzy ze zgrozą spojrzeli w sufit, gdy poleciały z niego kawałki tynku.

 — Crucio!

Przez odgłosy walki przedarł się bolesny wrzask jakiejś dziewczyny. Ktoś inny ryknął wściekle i bojowo, wymawiając groźbę śmierci.

Furia usłyszał stłumiony krzyk za sobą. Nie był to głos pełen bólu czy przerażenia, ale błagalny. Odwrócił się. Wrzask wydobywał się w gardła Hestii Jones, która miała w ustach knebel. Wzrok miała wbity w leżącą przed nią dziewczynę, która zwijała się z bólu. Agnes Shaw – ścigająca Gryffindoru – płakała z bezsilności, krztusząc się własną krwią. Ślizgon rzucił się w jej stronę. Runął przed nią na kolana, widząc przerażenie w oczach Gryfonki. Nie wiedział, co robić. Nie znał się na uzdrowicielstwie. Wiedza z pierwszej pomocy, o której uczył się jeszcze w mugolskiej szkole, automatycznie pojawiła się w jego głowie. Nie wiedział, czy to pomoże, ale nic nie ryzykował. Agnes i tak się dusiła. Z pleców przerzucił ją na bok w pozycji bezpiecznej. Przestała się krztusić, a krew zaczęła wypływać na zewnątrz. Harry wycelował różdżką w górę, wysyłając tam zielone światło, które zaczęło migać raz mocniej, raz słabiej – znak oznaczający natychmiastowe wezwanie uzdrowiciela na pomoc. Furia obserwował pole walki, przytrzymując Agnes w bezpiecznej pozycji, co chwilę na nią zerkając. Wreszcie pojawił się Teodor.

 — Chroń! — krzyknął tylko, dobiegając do nich.

Furia zerwał się do pionu, a Teo zastąpił go przy dziewczynie. Harry stanął przed nimi, aby nikt ich nie zaatakował. Nott w tym czasie podawał Gryfonce różne eliksiry. Potter postawił silną tarczę odbijającą, gdy został napadnięty. Avada Kedavra leciała wprost w niego. Zrozumiał, że jeśli zejdzie z drogi, promień uderzy w Agnes bądź Teodora. Wycelował w śmierciożercę walczącego z Ronem.

 — Accio śmierciożerca!

Mężczyzna przyleciał do niego w momencie, gdy Avada była metr przed nim. Był jego tarczą ochronną. Zwłoki opadły tuż pod nogi chłopaka. Furia poczuł, jakby to on go zabił, ale wiedział, że emocje nie mogą wziąć góry. Zaklęcie Lalki uderzyło w śmierciożercę, który rzucił w niego wcześniej klątwą uśmiercającą. Furia wysłał go z impetem w ścianę. Słyszał jak coś chrupnęło, gdy uderzył w nią głową. Osunął się po niej, zostawiając krwawy ślad. Prawdopodobnie miał złamany kark.

Odgłosy walki ucichły. Ślizgon rozejrzał się po twarzach. Sami uczniowie. Ktoś podbiegł do zbitego okna.

 — Harry — rzekł Anthony — wszyscy pokonani. Co teraz?

Wszyscy wbili spojrzenia w bruneta, który oderwał wzrok od mężczyzny zabitego przez niego chwilę wcześniej. Musiał stłumić w sobie przerażenie pojawiające się po tym, jak zamordował człowieka.

 — Trójki i czwórki niech zwiążą wszystkich śmierciożerców na zewnątrz — zarządził. — Piątki, szóstki i siódemki niech zajmą się pomocą dla rannych. Ósemki przyślij tutaj do pomocy przy obezwładnianiu śmierciożerców. Połamcie im różdżki. Będziemy mieli większą pewność, że nie uciekną, a później nie zaatakują Hogwartu. Kiedy już się rozeznacie w sytuacji, niech ktoś mi przekaże, ilu jest rannych. I czy są martwi — dodał w myślach, mając nadzieję, że chłopak zrozumie jego spojrzenie. Kiwnął głową i pobiegł do reszty. — Dwójki niech pomogą rannym. Jedynki, rozwiążcie nauczycieli i ochronę. Colin, raport z wewnątrz o rannych. — Wszyscy skinęli głowami i rozeszli się w odpowiednie strony. Furia przeczesał dłonią włosy i zerknął jeszcze raz na śmierciożercę ze skręconym karkiem. — Blake! — zawołał, gdy ósemki weszły do pomieszczenia. — Widzieliście jakieś znaki z Hogwartu? — zapytał.

 — Nie, nic nie było — odparła głośno przez tłum.

Skinął głową. Jak się okazało, zakładnicy byli obezwładnieni większą ilością zaklęć, dlatego było z tym więcej pracy. Harry dołączył do swojej grupy. Wyciągnął kneble z ust Łapy i Lunatyka.

 — To nas zaskoczyliście — stwierdził Syriusz. — Byliśmy przekonani, że to aurorzy.

 — Aurorzy? — uniósł brwi. — Skąd wam to przyszło do głowy?

 — Śmierciożercy tak się darli w pierwszym momencie — odparł Remus z lekkim rozbawieniem. — Skąd wiedzieliście, gdzie jesteśmy?

 — Nie było was na Mapie Huncowtów. Przez łańcuszek uczuć domyśliliśmy się, że bierzecie udział w jakiejś walce albo coś w tym stylu. Kompas pokazał, że nie jesteście wcale tak daleko.

 — Harry — Furia spojrzał na Colina — mamy trójkę poważniej rannych, ale nasi uzdrowiciele stwierdzili, że z tego wyjdą. Na początku uwolniliśmy panią Pomfrey, więc już im pomaga. Poza tym kilku niegroźnie rannych. — Ślizgon kiwnął głową, z ulgą przyjmując wiadomość o braku martwych. — Jeszcze jedno. Blake powiedziała, że jeśli nie pójdziesz się wyleczyć, to jak wrócimy do szkoły, powie wszystko Silver.

Harry zerknął na swoją zakrwawioną i porozcinaną szatę. Spojrzał gniewnie na Rubi, a ta w odpowiedzi wysłała mu całusa.

 — Zaraz pójdę — westchnął, zwracając się do Colina.

Szarpnął za linę krępującą ręce dwójki Huncwotów, a ta pękła. Podnieśli się ze skrzywieniem, gdyż od kilkugodzinnego siedzenia na twardym podłożu wszystko ich bolało. Poddał się woli Blake i dał się opatrzyć jednemu z uczniów starszej klasy. Później został poproszony przez McGonagall i ochronę szkoły o przedstawienie całej sytuacji, jaka panowała w Hogwarcie od samego rana. Powiedział o wszystkim: o sytuacji, gdzie postanowili zebrać wszystkich uczniów, o braku możliwości porozumienia się ze światem, o wnioskach i chęci odbicia profesorów z rąk napastników, o ultimatum Riddle’a oraz kilku decyzjach. Później dodał o tym, gdzie znajdują się młodsze roczniki i co kilku uczniów robi w szkole i na granicy. Nauczyciele i ochrona patrzyli na niego z niezmiernym zdumieniem. Nie sądzili, że uczniowie będą w stanie tak się zorganizować i odrzucić niechęć do innych domów.

 — Czy wszyscy uczniowie biorą w tym udział? — zapytał Tristan.

 — Wszyscy, którzy byli w szkole.

 — Kogoś nie było?

 — Siedmioro uczniów zniknęło ze szkoły.

 — Zostali porwani? — pytali między sobą.

Harry zagryzł wargę. Nie chciał nikogo oczerniać, gdy nie był stuprocentowo pewny, ale, według niego, był to ważny element.

 — Nie kryj przed nami waszych wątpliwości i podejrzeń — rzekła do niego McGonagall, wyczuwając jego niepewność.

Kiwnął głową.

 — Podejrzewamy, że uczniowie, którzy zniknęli, są śmierciożercami — przyznał.

 — To dość poważne oskarżenie — stwierdził jeden z aurorów.

 — Wiem, dlatego chciałem to wcześniej przemilczeć, skoro nie byłem pewien.

Zadecydowano, że należy jak najszybciej wrócić do szkoły, która zagrożona była atakiem śmierciożerców.

=====================================

Nicolaus90, Daga, „Znaleźli Mapę Huncwotów. Poza uczniami nie było tutaj kompletnie nikogo, nawet duchów.” – dlatego nie wzięli pod uwagę skrzatów :)

Eryka, błagam Was, czytajcie to, co piszę pod rozdziałami. Kolejny raz piszę: będzie drugi tom, a później prawdopodobnie kolejny blog.

Rozdział dzisiaj, ponieważ jutro przez większość dnia nie będzie mnie w domu i nie będę miała możliwości wstawienia notki.

Wtorek i środa - trzymajcie kciuki, bo wtedy mam maturę z polskiego i matematyki. Zaczyna się rzeź.