Rozdział 43 - Przejście do piekła

Wielka Sala wypełniona była osobami w różnym wieku, z różnym statusem społecznym, z różnymi zawodami. Nadszedł moment, kiedy wszyscy postanowili połączyć swoje siły i pomóc jak największej liczbie osób. Uzdrowiciele z pomocą pielęgniarki i bardziej uzdolnionych uczniów starali się wyleczyć rany wszystkich obrońców Hogwartu. Aurorzy przetransportowali do Ministerstwa Magii śmierciożerców, których zdążyli złapać i obezwładnić przed ucieczką, gdzie mieli zostać zesłani do Azkabanu w jak najkrótszym czasie. Emocje powoli opadały, a obrońcy zaczęli opłakiwać poległych w walce.

Harry co chwilę przystawał przy znajomych osobach. Rozmawiał z nimi, próbował pocieszyć, podnieść na duchu. Aurorzy gratulowali mu, niektórzy dziękowali. Nikt nie zobaczył tego, co chłopak tak naprawdę czuł. Widzieli maskę pełną troski, współczucia, ale także twardy wyraz twarzy, który dodawał pewności siebie. W rzeczywistości Ślizgon był rozbity na milion kawałków. Czuł ból, rozgoryczenie, strach i zmęczenie. Dostrzegł tyle śmierci, krwi i zła, że ból psychiczny powinien powalić go na kolana. Jednak nikt nie mógł tego zobaczyć. Mieli widzieć w nim twardego bohatera, któremu nic nie jest straszne. Nikt z tych ludzi nie mógł widzieć wojownika, który tak naprawdę był złamany i słaby. Oczekiwano od niego siły i wsparcia, dlatego musiał grać jak perfekcyjny aktor. Chwilę wcześniej dowiedział się o śmierci matki Pansy. Kobieta została okrutnie zamordowana przez jednego ze śmierciożerców w trakcie bitwy za zdradę Czarnego Pana. Osierociła siedmioletniego syna i szesnastoletnią córkę. Blake siedziała przy dziewczynie, aby miała wsparcie. Pansy się nie żaliła, choć płakała. Furia zdążył usunąć kobiecie znak z ramienia, dlatego miała być godnie pochowana, w przeciwieństwie do większości śmierciożerców.

Minął ciało pani Hooch, której twarz zastygła w spokojnym grymasie. Ktoś mu powiedział, że została trafiona klątwą rażącą. Po półgodzinnej próbie ratunku przez panią Pomfrey nauczycielka zmarła. Obok niej jakiś auror walczył o życie z pomocą uzdrowicielki.  Niedaleko leżały zwłoki Rogera Swifta przywalonego gruzami w trakcie walki z Averym. Rodzina Weasleyów razem z Hermioną siedziała przy rannym Charliem, który już dochodził do siebie. Ron i Hermiona trzymali się za ręce, wzajemnie się wspierając.

Pod ścianą dostrzegł ciała śmierciożerców. Wśród nich leżały zwłoki Voldemorta, które miały być spalone. Tknięty impulsem podszedł bliżej. Niemal zaśmiał się histerycznie. Jego prawa ręka – Bellatriks – znajdowała się po prawej stronie czarnoksiężnika. Ironia losu. Nawet po śmierci jej zwłoki leżą tam, gdzie zawsze stała. Przeznaczenie zostało wypełnione: jeden z nich zginął. Chociaż Harry nie użył zaklęcia uśmiercającego, czuł się tak, jakby to zrobił. Zmusił Riddle’a do samobójstwa, rozkazał mu się zabić. Wypowiedział słowa: zabij się, a Voldemort wypełnił jego wolę. Brunet czuł, że zamordował. Miał ręce splamione krwią, odebrał życie niejednej osobie. Zaklęcie Fajerwerków, wyrzucające, oszałamiające, rozcinające. Niby niegroźne uroki, ale to jednak nimi zabił. Uderzenie w głowę czasami wystarczyło, żeby pozbawić kogoś życia. Patrzył na martwe ciała. Riddle był jego ofiarą. Nieważne, że zabił go w obronie własnej, tak jak pozostałych, ale zabił. Był mordercą.

Czuł, że jego serce przyspiesza. Miał wrażenie, że ledwo łapie powietrze. Przeklęte wyrzuty sumienia. Zabił potwora i przez to sam się nim stał. Inni uznawali go za bohatera, ale już nie spojrzeli na to, że zamordował. To nie oni widzieli wspomnienia Toma Riddle’a. To nie oni dostrzegli, dlaczego stał się Lordem Voldemortem. To nie oni widzieli, że kiedyś Tom Riddle był zwykłym dzieckiem, które zostało okrutnie zranione.

Spojrzał w bok. Teodor opatrywał ranę Luny Lovegood z pomocą Blaise’a, który miał minę, jakby mówił: co ja tu robię? Evelyn podawała eliksiry pani Pomfrey biegającej od pacjenta do pacjenta. Jasmine siedziała w objęciach Toby’ego. Remus rozmawiał z ranną Tonks, z kolei Syriusz wraz z Tristanem naprawiał część rozwalonej ściany. Harry zerknął jeszcze raz na zmarłego wroga. Wyszedł.

Korytarze Hogwartu były opustoszałe. Wszystkie ciała zostały zebrane w Wielkiej Sali. Po bitwie pozostały tylko rozwalone mury, zbite okna, plamy krwi na posadzce i kurz. Z każdym krokiem rósł ból w jego sercu. Każda zburzona ściana świadczyła o poświęceniu obrońców szkoły. Tylu z nich zginęło. Wielu z nich znał osobiście. Większość, tak jak on, była jeszcze dziećmi. Stanął na Wieży Astronomicznej. Część z niej była kompletnie zawalona, więc i tutaj musiało dojść do bitwy. Stanął nad przepaścią. Mógł zrobić jeszcze jeden krok i wszystko by się skończyło, ale wiedział, że tego nie zrobi, mimo odczuwalnego cierpienia. Wygrał z Voldemortem, więc nie mógł się poddać, gdy jego życie miało się uporządkować. Usiadł na murku, opierając się plecami o beton i spojrzał w niebo. Było ciemne, choć nadeszło już południe. Wzrok przesunął na bramy Hogwartu. To tam wszystko się zaczęło. Niemal widział na trawie plamy krwi. Mógł je dostrzec nawet za granicami szkoły. Po jego policzku spłynęła pierwsza łza bólu i bezsilności. Zabił tam kilka osób. Postawił mordercze bariery ochronne, które rozerwały śmierciożerców na strzępy. Kolejne wspomnienia napływały do niego z zawrotną szybkością.

Burza próbowała zagłuszyć jego myśli. Deszcz ukrył jego łzy.

Syriusz po raz kolejny rozejrzał się po Wielkiej Sali. Z Tristanem naprawił już sporą część pomieszczenia i postanowili odpocząć. Bitwa zakończyła się już kilka godzin temu, ale nikt nie zamierzał się relaksować. Wielka Sala musiała być zabezpieczona, gdyż wielu obrońców Hogwartu musiało tutaj pozostać. Niektórzy odnieśli zbyt poważne rany, aby ich na chwilę obecną przetransportować. Część z nich jeszcze nie została wyleczona, gdyż uzdrowiciele, mimo pomocy wielu osób, mieli zbyt dużo pracy. Nikt nie odpoczywał, lecz każdy próbował pomóc.

Kolejny raz rozejrzał się po pomieszczeniu. Toby wraz z Jasmine i Draconem siedzieli pod jedną ze ścian i jedli posiłek przyniesiony przez skrzaty. Evelyn rozglądała się z niepokojem sali, stojąc obok Blaise’a i Teodora. Później podeszli do reszty przyjaciół. Remus opadł obok Łapy na ławkę.

 — Widziałeś Harry’ego? — zapytał animag.

Lunatyk zastanowił się chwilę.

 — Od jakiegoś czasu nie.

Spojrzeli na siebie z lekkim lękiem. Remus kiwnął głową w stronę Ślizgonów. Chwilę później stali obok nich, a Syriusz zadał im takie samo pytanie jak wilkołakowi, jednak odpowiedź była podobna. Neville najwidoczniej słyszał, kogo szukają, bo wtrącił się:

 — Wyszedł jakąś godzinę temu. Wyglądał, jakby chciał stąd jak najszybciej uciec, bo cały czas ktoś czegoś od niego chciał.

Evelyn podziękowała za informację. Westchnęła:

 — Chyba wiem, gdzie może być.

Wyszli z Wielkiej Sali. Dopiero gdy dotarli na szczyt Wieży Astronomicznej, dostrzegli, jaka panuje pogoda. Lało jak z cebra, a głośne grzmoty sprawiały, że Jasmine aż podskoczyła w miejscu. Błyskawice przecinały powietrze, jednak ukazywały tak piękny widok, że mogliby na nie patrzeć godzinami. Najwyraźniej Harry dostrzegł piękno tego obrazu, ponieważ siedział na murku, opierając się o ścianę i wpatrywał się w stronę Zakazanego Lasu, gdzie uderzały pioruny. Czarne włosy przyklejały się do jego skóry. Był przemoczony do suchej nitki. Bez wątpienia spędził tu czas od wyjścia z Wielkiej Sali. Podeszli do murku i oparli się o niego bez słowa, jakby wcześniej to ustalili. Milczeli kilka minut. Piorun przeciął powietrze, a chwilę później rozległ się huk.

 — Słyszałam, że tyle, ile sekund po pojawieniu się błyskawicy rozbrzmi grzmot, tyle kilometrów od nas uderzył piorun w ziemię — przerwała ciszę Silver.

Kiedy ponownie błysnęło, wszyscy automatycznie zaczęli liczyć. Uderzyło.

 — Właśnie jakiś centuar klnie na cały głos, bo rozwaliło mu dom — stwierdził Draco.

Zaśmiali się lekko.

 — Ja słyszałem, że gdy jest burza, to bogowie grają w kręgle — wzruszył ramionami Elvis.

 — Merlinie, Blaise, takie rzeczy opowiada się dzieciom, żeby nie bały się burzy — parsknęła Blake.

 — A jak pada deszcz to…

 — Nie kończ! — krzyknęła Rubi.

 — … sikają — dokończył z wyszczerzem.

 — Czuję się olany — stwierdził Teodor.

 — Mogę przedstawić swoją teorię? — zapytał Toby.

 — Boję się, ale skoro każdy dzieli się swoimi przemyśleniami, to powiedz — odpowiedział Draco, kręcąc głową z rozpaczą.

 — Gdy piorun uderza o ziemię, robi się przejście do piekła dla złej duszy. Tak mi dziadek powtarzał w dzieciństwie.

Zapadła chwila ciszy.

 — Więc będzie burza do jutra — mruknęła Jasmine.

W następnej chwili uderzyło tak mocno, że ruda uwiesiła się na Tobym z piskiem.

 — To na pewno było przejście dla Voldemorta — podsumował Draco.

Remus i Syriusz zerknęli na siebie. Mieli do Harry’ego kilka pytań dotyczących Riddle’a, ale nie chcieli teraz na niego naciskać. Chłopak musiał sobie wszystko poukładać, dlatego postanowili poczekać, aż sam im o tym powie, gdy będzie gotowy. Najwidoczniej jednak brunet zadecydował wyrzucić z siebie wszystko, co zaprzątało mu głowę, ponieważ sam zaczął mówić:

 — Zastanawialiście się kiedyś, dlaczego Voldemort stał się tym, kim się stał?

 — Nie mam pojęcia, dlaczego zmienił się w potwora, ale na pewno coś na to wpłynęło. Nic nie dzieje się bez przyczyny — odparł po chwili Blaise.

 — Sam się taki nie stał. Ludzie skutecznie mu w tym pomogli — odpowiedział cicho, nie odrywając wzroku od jakiegoś punktu w okolicy jeziora. — W pewnym stopniu nawet można go zrozumieć. Jego ojciec opuścił jego matkę, gdy dowiedział się o ciąży i o tym, że jest czarodziejką. Wychowywała go sama. Był do niej przywiązany. Gdy miał sześć lat, zostali napadnięci i okrutnie potraktowani. Okazało się, że był to jego ojciec. Na jego oczach zgwałcił i zamordował jego matkę. Trafił do sierocińca, gdzie go prześladowano za to, że był magiczny. Dlatego tak nienawidził mugoli i zaczął kierować się zemstą.

 — Skąd o tym wiesz? — szepnęła po chwili ciszy Blake.

 — Byłem w jego umyśle. Widziałem wspomnienia.

 — Jakim sposobem uznawany był za nieśmiertelnego? Mówiłeś o tym, ale nie do końca zrozumiałem — zapytał Toby.

 — Połączył swoją duszę z duszą Nagini. Standardowo posłużył się wężomową, dlatego uznawano go za nieśmiertelnego. Użył jednej z najczarniejszej magii: wymieszał dwie dusze. Zabić go mogło tylko zaklęcie w wężomowie. Od tego czasu nikt też nie mógł zabić Nagini. W momencie gdy ona zostałaby zabita zaklęciem mówionym w wężomowie, oboje by zginęli i odwrotnie.

 — Jak na to wpadłeś?

 — Gdy byłem w Komnacie Tajemnic, trafiłem na książkę o duszy. Nie zainteresowałbym się tym aż tak bardzo, gdyby nie to, że jeden z fragmentów był zaznaczony, a na marginesie zobaczyłem napisane jego pismem słowo wąż. Skojarzyłem to z Nagini. Nie mogłem znaleźć żadnej innej informacji na ten temat. Zniknąłem przed bitwą, bo wiedziałem, że nie mam innego wyjścia i zapytałem o to Księgę Pytań. Wtedy stało się dla mnie jasne, że można go zabić tylko przez wężomowę. Na jego nieszczęście też znam mowę węży i znalazłem Komnatę Tajemnic, w której wszystkie informacje były właściwie przechowywane.

 — Byłeś pewny, że go pokonasz, gdy nadeszła walka…

Harry uśmiechnął się lekko.

 — Improwizowałem. Nie byłem pewien. Tarczę na Avadę wymyśliłem w momencie jej rzucania. Cały czas liczyłem, że jakimś cudem zdecyduje się na walkę umysłową. Na szczęście się nie przeliczyłem. W umyśle byłem bardziej pewny, że go pokonam.

 — Dlaczego? — w głosie Syriusz dało się słyszeć nutkę zdumienia.

 — Mówiłem, że sam przyczynił się do swojej śmierci i była to prawda. Gdy dochodziło do Bitwy Myśli, owszem, miał przewagę, ale przy bezpośrednim kontakcie role się odwracały. Przez jego częste ataki automatycznie odsłaniał przede mną swój umysł, chociaż nieświadomie. Swój osłabiał, a mój umacniał. Dawało to efekt dopiero przy spotkaniu w cztery oczy. Przez niego lepiej przyswajałem dziedziny magii umysłowej. Przy bezpośrednim kontakcie był zbyt osłabiony umysłowo, a ja znałem go przez Bitwę Myśli. Dlatego bez większego wysiłku mogłem przejąć nad nim kontrolę i zmusiłem go do samobójstwa. Widzieliście, co potrafił zrobić w Bitwie Myśli, a nawet po niej. Przykładowo ten atak szału i, jak się okazało, wpływanie na umysł Rona i Erin. Bezpośredni kontakt by mu to uniemożliwił. — Dopiero po chwili ciszy dodał: — Jedna rzecz nie daje mi spokoju.

 — Jaka?

 — Jakim sposobem nie zginąłem razem z nim.

 — Dlaczego miałbyś? — zapytał lekko stłumionym głosem Łapa.

Harry uśmiechnął się do siebie słabo.

 — Nagini dostała część jego duszy, a ja umysłu. Ona zginęła razem z nim, a ja siedzę tutaj.

Chwila ciszy.

 — Poszedłeś do niego z myślą, że nawet, gdy go zabijesz, zginiesz razem z nim? — spytała niemal szeptem Silver.

 — Dopiero to sobie uświadomiłem, gdy zaczęliśmy rozmawiać o połączeniu dusz. Sam często mówiłem, że jesteśmy połączeni umysłem. Dlatego trochę mnie to zdziwiło.

 — Umysł i dusza znacznie się od siebie różną — rzekł Remus po momencie przemyśleń. — Wiedzy i myśli, czyli umysłu, nikt ci nie zabierze. Duszę owszem. Przykładem może być Pocałunek Dementora. Zabił całą swoją duszę, a umysłu część, którą była w nim, a nie w tobie.

Dobre pięć minut stali bądź siedzieli w ciszy przerywanej jedynie przez uderzenia piorunów. Wszyscy zdążyli już całkowicie przemoknąć.

 — I co teraz? — zapytał nagle Blaise.

 — Teraz? Teraz wyśpię się za wszystkie czasy — stwierdził Furia, na co uśmiechnęli się szczerze.

Gdy zeszli z Wieży Astronomicznej, na ziemię spadła ostatnia kropla deszczu i ukazały się pierwsze promienie słońca.

Kiedy tylko odkrył, w jaki sposób usunąć Mroczny Znak, automatycznie o nim pomyślał. Już wtedy chciał mu to zaproponować, ale był świadomy tego, że spotka się z odmową. Mężczyzna odgrywał odpowiednią rolę w tej wojnie i chciał wypełnić swoją misję do końca. Zrobił dla niego tak dużo, że Harry chciał się odwdzięczyć chociaż w taki sposób.

Zapukał do drzwi, a po chwili otworzył mu Severus Snape. Wpuścił go do środka.

 — Co cię do mnie sprowadza? — zapytał nauczyciel, a Furia dosłyszał nutkę zmęczenia w jego głosie.

 — Chciałem podziękować. Gdyby nie pańska pomoc w nauce magii umysłu, zapewne by mnie tu nie było.

 — To był mój obowiązek, Potter — odparł spokojnym głosem.

 — Nie był. Nie musiał pan się na to zgadzać, a jednak pan to zrobił. Chciałbym się odwdzięczyć. — Mistrz Eliksirów spojrzał na niego pytająco. — Czy chciałby pan pozbyć się Mrocznego Znaku?

Kierując się w stronę Wielkiej Sali, Harry myślał nad tym, co stało się niedawno. Snape zgodził się na usunięcie Mrocznego Znaku. Ślizgon nigdy nie widział na twarzy nauczyciela ulgi i szoku. Mężczyzna był widocznie zaskoczony tym, że po śladzie Czarnego Pana nic nie zostało.

Już dawno zmieniły się ich stosunki do siebie. Traktowali się uprzejmiej. Profesor przestał z niego szydzić, a Furia pozbył się niechęci względem niego. Przestali się nienawidzić i postanowili współpracować, co wyszło im na dobre. Przed wyjściem z gabinetu Mistrza Eliksirów Harry pierwszy raz usłyszał z jego ust swoje imię, które nie było przepełnione ironią czy goryczą. Tak, wojna zmieniała ludzi, ale jej koniec znacznie bardziej.

Wielka Sala była już wypełniona mniejszą ilością osób. Wszyscy zostali opatrzeni, a uzdrowiciele krążyli między rannymi, aby sprawdzić ich stan. Pomieszczenie było już w sporej części naprawione, a niektórzy obrońcy pomagali poszkodowanym przedostać się do Skrzydła Szpitalnego, które nie zostało zbyt zniszczone w bitwie o Hogwart. Jego przyjaciele postanowili jeszcze pomóc, dlatego kręcili się po Wielkiej Sali. Harry jednak szukał jednej osoby. Tristana spostrzegł przy stole, gdzie popijał gorącą kawę. Usiadł obok niego.

 — Jeszcze nie śpisz? Myślałem, że będziesz odsypiał bitwę — powiedział Black na wstępie.

Furia dostrzegł długą szramę zaczynającą się koło ucha, a kończącą się gdzieś pod ubraniem.

 — Taki mam zamiar, ale najpierw chciałem załatwić kilka spraw. Tutaj mam ostatnią. — Mężczyzna spojrzał na niego pytająco. Furia rozejrzał się, aby sprawdzić, czy nikt nie słyszy. Gdy stwierdził, że wszyscy są zajęci sobą, spytał ściszonym głosem: — Chcesz pozbyć się znaku?

Kierując się w stronę dormitorium Slytherinu, dowiedział się od Dracona, że wieża Gryfonów została zniszczona i nie nadaje się aktualnie do użytku, dlatego uczniowie Gryffindoru zostali przygarnięci przez inne domy, aby przespać się w sypialniach młodszych, nieobecnych roczników. Piątoklasiści trafili do Ravenclawu, szóstoklasiści do Slytherinu, a siódmoklasiści do Hufflepuffu. Harry wolał nie wiedzieć, co teraz się dzieje w pokoju wspólnym domu Węża.

Był mile zaskoczony, kiedy wszedł wraz z pozostałymi do środka i zastał tam rozmawiających ze sobą Ślizgonów i Gryfonów. Neville dyskutował o czymś z Nathanem. Dafne tłumaczyła Ronowi i Seamusowi drogę do sypialni, gdzie mogli się przespać. Dean i Parvati siedzieli blisko siebie, mówiąc coś między sobą, z kolei Padma i Lavender najwyraźniej już poszły spać do wskazanych przez Dafne dormitoriów.

 — Coś ty narobił? — powiedział do Furii Blaise.

 — Chyba walnęli mnie Zaklęciem Halucynacji — stwierdził ten z kolei.

Roześmiali się cicho.

 — Padam na ryj — oznajmił Teodor. — Nie wiem, skąd oni mają siłę, żeby jeszcze tu siedzieć.

Draco zaprowadził męską część Gryfonów do dormitoriów wskazanych przez Dafne, gdyż musiał zająć się niektórymi sprawami jako prefekt.

 — Chcesz Eliksir Słodkiego Snu? — zapytała Evelyn Furię, gdy pozostali się rozeszli.

W odpowiedzi objął ją mocno i podniósł do góry, by skierować się z nią do swojego dormitorium.

 — Ty mi wystarczysz — powiedział tylko, a ona uśmiechnęła się szeroko i pozwoliła zanieść się do łóżka.

Leżąc obok niej i patrząc jej w oczy, myślał o tym, co się działo. Zabił Voldemorta, przeżył, usunął znaki dwóm osobom, którym był wdzięczny za pomoc w nauce, widział pogodzonych Gryfonów i Ślizgonów. Jego przyjaciele przeżyli. Miał obok siebie dziewczynę, na której najbardziej mu zależało. Nie bał się o nią. Nie musiał się obawiać, że w nocy ją zrani. Bitwa Myśli się skończyła, a on mógł mieć Silver przy sobie i zasypiać u jej boku. Evelyn pogłaskała go po policzku, dostrzegając mimo to smutek w jego oczach.

 — Najważniejsze, że przeżyliśmy — szepnęła.

Zamknął oczy, przyciągając ją do uścisku.

 — Tak, to najważniejsze — wyszeptał w jej włosy.

Ważne, że przeżyli, ale przyszłość była dla niego kolejnym wyzwaniem.

==================================

Rozdział znowu w piątek, a nie w sobotę, bo jutro prawdopodobnie znowu wyjeżdżam i nie będzie mnie cały dzień. 

Szybko minął ten pierwszy tom. Mam wrażenie, jakbym pierwszy rozdział wstawiła zaledwie kilka tygodni temu. Pytaliście, czy robię sobie przerwę. Tak, robię. Po przemyśleniu sprawy stwierdziłam, że muszę ją zrobić. Co prawda mam napisanych kilka rozdziałów w przód, ale boję się, że będę miała nagły zanik weny tak jak jakiś czas temu, gdzie przez chyba półtora miesiąca nie potrafiłam nic napisać. Nie chcę później nie wstawiać rozdziałów na czas, dlatego wolę zwiększyć sobie liczbę rozdziałów w przód, zanim zacznę wstawić drugi tom. Ile czasu? Nie wiem. Ustaliłam sobie, że napiszę 15 (?) rozdziałów drugiego tomu i wtedy wrócę. Na dzień dzisiejszy mam niecałe 8, ale jednocześnie wena mnie nie opuszcza. Wypatrujcie w Proroku Codziennym, kiedy pojawi się pierwszy rozdział. Na pewno dam Wam znać kilka dni wcześniej :)

Do zobaczenia, kochani ;*

PS. Maturę z polskiego ustnego zdałam na 100% :)