II. Rozdział 6 - Przysięga małżeńska

“…Now here seems our wax wings have melted away
And we've only been here for one day
My faith fades away
So don't be a grey cloud when there's none in the sky…”
[Billy Talent – Cut the Curtains]

Ubrany w szatę wyjściową, którą kupił przed kilkoma dniami, pojawił się na Grimmauld Place 12. Silver wybrała mu odzienie w kolorze niemal czarnym, jednak z odcieniem ciemnego brązu. Pod nim miał białą koszulę z krawatem w barwie szaty oraz czarne spodnie. Uporządkował swoją czuprynę, poddając się woli fryzjerki. Kiedy włączyła golarkę, zaczął się trochę obawiać, ale efekt końcowy pozytywne go zaskoczył. Wycięła mu włosy przy skroniach i uszach, na środku pozostawiając dłuższy pas postawiony na żel. Kiedyś pewnie by się irytował, że widać bliznę, jednak po śmierci Voldemorta trochę przybladła i nie była już tak widoczna, jak wcześniej.

Wszedł do domu Syriusza, gdzie chrzestny zawiązywał krawat. Na twarzy pozostawił bardzo krótki zarost, a włosy znacznie skrócił.

 — Wyrzuciły mnie, rozumiesz to? — poskarżył się Harry.

Łapa roześmiał się.

 — A ty się dałeś?

 — Byś widział rozwścieczoną Silver, to byś uciekał z piskiem.

 — Oj, widziałem. — Pokręcił głową. — Wasza ostatnia awantura aż zatrzęsła całym domem. Podziwiam, że udało ci się wyjść cało i twardo nie odpuszczałeś.

Furia parsknął śmiechem. Tak, ich ostatnia kłótnia należała do tych najgłośniejszych i najostrzejszych.

 — Co ta zazdrość robi z kobietami — zaśmiał się Łapa.

 — Zdążyłem się przekonać — stwierdził z rozbawieniem.

Spotkał się z Blancą, ponieważ mieli do zrealizowania projekt na zajęcia z maskowania w parach. Silver weszła w niefortunnym momencie, gdy dzielili się zaklęciem, trzymając za ręce. Zinterpretowała to w zły sposób, a ponieważ nie znała Blanci, to nie wiedziała, że ruda jest jego znajomą z roku. Syriusz i Carmen, którzy przyszli razem z blondynką, byli świadkami sceny zazdrości na całe mieszkanie Harry’ego. Blanca patrzyła z widocznym przerażeniem na drzwi, za którymi dochodziło do awantury.

 — Ostro — stwierdziła niepewnie.

 — Wiesz, trochę mogło to dziwnie wyglądać na pierwszy rzut oka — rzekła Carmen.

 — Ale co ja poradzę, że takie mamy wytyczne do zadana? — odparła.

 — Nie przejmuj się. Trochę ochłonie i zobaczy, o co chodzi — powiedział Syriusz trochę rozbawiony reakcją Evelyn. — Nie wiedziałem, że z niej jest taka zazdrośnica — przyznał ze śmiechem, a Carmen zachichotała.

 — Od tygodnia ci powtarzam, że mamy projekt w parach z maskowania i jestem z Blancą w parze! Tak, to jest właśnie ona, do cholery! — Harry wreszcie przekrzyczał dziewczynę.

 — Jak to ona? — usłyszeli słaby głos Evelyn.

 — Weszłaś w momencie, gdy dzieliliśmy się zaklęciem.

Cisza. Po chwili Silver pojawiła się w drzwiach.

 — Merlinie, przepraszam — jęknęła w stronę rudowłosej.

 — Ym… Okay — odparła.

 — On mnie zabije — dodała pod nosem, zerkając na drzwi, za którymi stał Furia.

 — Nic dziwnego — mruknął Syriusz z rozbawieniem, a Carmen trzasnęła go łokciem w brzuch.

Dziewczyna wróciła do Furii. Po chwili chłopak z niemrawą miną przyszedł do Blanci i powiedział, żeby kontynuowali. Łapa nie mógł powstrzymać chichotu, kiedy wychodzili z domu chłopaka, a Evelyn uderzała się w głowę książką, wyzywając się od idiotek.

Brunet westchnął.

 — Mam nadzieję, że nie rozniosą mi domu w pył — mruknął.

 — Ja bym się bał — odpowiedział Syriusz. — Carmen, Tonks i Silver w jednym domu? Wszystko może się stać.

 — Szlag. Po co się męczyłem z remontem całego mieszkania.

Dwa miesiące temu wyprowadził się z Grimmauld Place 12, gdyż znalazł niedrogie mieszkanie w magicznym miasteczku o nazwie Dempsey niedaleko Londynu. Skorzystał z pieniędzy, które zostawili mu rodzice w spadku. Właściciel trochę się zdziwił, że ktoś chce kupić to mieszkanie, gdyż było dość zniszczone. Początkowo drzwi skrzypiały, ściany były obdrapane, okna nieszczelne, a lampy zepsute. Dla Harry’ego jednak było najważniejsze, że jest tutaj prąd, gaz i woda. Poza tym spodobało mu się umiejscowienie domu, okolica i rozmieszczenie pomieszczeń. Po kupnie zajął się odnową budynku, korzystając z talentu, który odkrył w sobie w wakacje po szóstym roku. Ze zniszczonego i staromodnego domu nic nie zostało. Teraz był on nowoczesny i przestronny.

Na wejściu wchodziło się do kwadratowego pomieszczenia będącego korytarzem o brązowych ścianach, gdzie stał wieszak na odzienie wierzchnie. W domu chłopaka było dużo dziwnych, lecz stwarzających niesamowity efekt kompozycji. Wnęka w ścianie zapełniona była zielonymi liśćmi bluszczu puszczonymi aż spod sufitu. Na ziemi leżały kremowe kafelki, które rozświetlały się pod stopami, gdy było zbyt ciemno. Przy drzwiach wejściowych wstawione były dwa okna, przez które wpadało światło. Po prawej stronie widniała wnęka, zastępująca wrota. Wchodząc tam, dochodziło się do jadalni urządzonej w srebrno-czarnych kolorach. Ściany pomalowano na jasnoszarą barwę, natomiast na posadzce leżały kafelki w o wiele ciemniejszym odcieniu podchodzącym pod grafit. Idąc, można było dostrzec, że wraz z padającym światłem podłoga lekko błyszczy. Wchodząc na wprost, po prawej stronie mijało się w stół w kolorze smoły i krzesła z czarnymi siedzeniami oraz srebrnymi nogami i oparciami. Kuchnia oddzielona była od jadalni barem, przy którym stały dwa wysokie krzesła bez oparć. Lada miała taki sam kolor, jak stół w pomieszczeniu, gdzie jadło się posiłki. W kuchni stało i wisiało kilka szafek w metalicznym odcieniu oraz lodówka i kuchenka. Z jadalni można było dojść do salonu, w którym stała olbrzymia kanapa w butelkowym kolorze oraz trzy fotele do kompletu. Podłużny, szklany stolik rozciągał się na całą szerokość sofy. Na ziemi leżał puchaty, brązowy dywan. Znajdowało się tutaj duże okno z wyjściem do ogrodu, telewizor, wieża i mała komoda. Drzwi z salonu prowadziły do jeszcze nieurządzonego pokoju. Syriusz podpytał go, co planuje tutaj zrobić, a chłopak stwierdził, że to pomieszczenie zostawi w razie, gdyby kiedyś zaliczył wpadkę tak jak chrzestny. Z pomieszczenia przeznaczonego na wpadkę wchodziło się do sypialni Harry’ego, w którym stało duże łóżko, mogące pomieścić cztery osoby. Tutaj dominowały delikatne kolory: kremowy i łososiowy, choć łóżko przyciągało uwagę swoją brązową barwą. Puchaty dywan aż prosił się o położenie na nim. Olbrzymia szafa wkomponowana w ścianę zajmowała całą jej szerokość. Z pomieszczenia przeznaczonego do spania wychodziło się z powrotem na korytarz. Przy drzwiach do sypialni widniały wrota do łazienki, gdzie kafelki na podłodze i ścianach błyszczały błękitem, a toaleta, wanna, prysznic i umywalka – bielą. Z korytarza drzwi prowadziły bezpośrednio do każdego z pomieszczeń, a jednocześnie można było obejść dom dookoła, z wyłączeniem łazienki, nie wracając do korytarza. W każdym pokoju był specjalny guzik, po którego wciśnięciu włączała się płyta aktualnie znajdująca się w wieży stojącej w salonie.

Wszyscy byli pod wrażeniem tego, jak chłopak wszystko rozplanował w swoim domu. Miał bardzo wybujałą wyobraźnię, z której korzystał bez oporów.

 — I jak tam? Stresik jest? — zapytał Harry Syriusza.

 — Lekki, ale da się żyć.

 — A świadek zaginął w akcji?

 — Artur miał jakieś pytanie i na chwilę do niego poszedł.

Minęło pół roku od ogłoszenia ślubu przez Syriusza i Carmen. Za kilka godzin miała odbyć się uroczystość, która złączy ich w związek małżeński. Remus został świadkiem Łapy, a Tonks – Carmen. Półroczny Dixon został pod opieką matki Nimfadory. Chłopczyk był oczkiem w głowie Harry’ego. Brunet od czasu wyprowadzki bardzo często go odwiedzał, by trochę z się z nim pobawić i się nim zająć. Mały Black już wyraźnie go rozpoznawał, gdyż reagował na jego widok uśmiechem i wyciągał w jego stronę rączki. Furia często przynosił mu różne prezenty i w ogóle na nim nie oszczędzał. Mama Dixona powtarzała mu, że go rozpieszcza i że to będzie jego wina, gdy wyrośnie na księcia, któremu będzie trzeba usługiwać. Trochę uspokoiły ją słowa, gdy stwierdził, że nie chce drugiego Dudleya, więc nie musi się obawiać. Z kolei przyszli państwo Black szukali sobie nowego mieszkania, które nie będzie musiało być zabezpieczone zaklęciem Strażnika Tajemnicy.

Harry był zadowolony ze swoich wyników w nauce. Po świętach rozpoczęły się różnorodne zaliczenia ze wszystkich przedmiotów i od tego czasu niemal co tydzień miał jakiś egzamin. Profesorowie wyciskali z nich siódme poty i z Uniwersytetu wyleciało już dziesięć osób z dwóch grup. Pozostali uczyli się na błędach usuniętych studentów i pilnie przykładali się do nauki. Tonks mówiła Furii, że prawdziwe czystki zaczną się dopiero w szkółce aurorskiej, bo dopiero wtedy do każdego dociera, jak ciężka jest praca aurora. Czasami jednak miał tyle nauki, że zarywał nocki, aby zdążyć. Dla każdego ucznia słowo niezaliczone z ust nauczyciela było czymś przeklętym, bo oznaczało poprawkowy stres i groźbę wydalenia z Uniwersytetu. Pierwsza poprawka Furii sprawiła, że siedział nad książkami cały dzień i pół nocy. Rano był tak zestresowany, że nic nie zjadł tylko siedział z nosem w notatkach, rozpaczliwie próbując się jeszcze czegoś nauczyć. Pod nosem wyklinał eliksiry, przez które miał takie nerwy. Gdy zaliczył, poszedł wraz z Alano i Fabianem na duże piwo, gdyż byli oni w podobnej sytuacji i musieli się odstresować. Druga poprawka dopadła go z logiki. Pocieszał się wtedy tym, że połowa grupy oblała, więc nie był jedynym, który nie potrafił rozwiązać łamigłówki. Na szczęście poprawkę zdał bez problemu.

Przez nadmiar nauki miał bardzo ograniczony czas na spotkania z przyjaciółmi i Evelyn. Rzadko mogli spotkać się wszyscy razem, gdyż mieli różne godziny zajęć i pracy. Pozostawały tylko weekendy, jednak wtedy czas często spędzali nad książkami. Ślub Carmen i Syriusz był doskonałą okazją do spotkania się i porozmawiania.

 — Już wszystko jest w porządku. Każdy szczegół dopracowany — powiedział wchodzący do pomieszczenia Lunatyk, a następnie przywitał się z Harrym. — Nie pilnujesz domu? — dodał z rozbawieniem.

 — Próbowałem, ale wyrzuciły mnie na zbity pysk. Rozumiesz to? Wyrzuciły mnie z mojego własnego domu! — odparł z oburzeniem.

Remus zaśmiał się.

 — Niepotrzebnie pozwoliłeś im się tam przygotowywać.

 — Silver jest czasami zbyt przekonująca — odpowiedział wymijająco.

To ona była pomysłodawczynią i nie wątpił, że została na niego nasłana, by go przekonać. Jak zwykle użyła swojego przymilającego głosu, niewinnych oczu i tego, że ciężko mu było się skupić, gdy wygodnie się na nim usadowiła i drażniła nosem jego szyję, linię szczęki i policzki, czasami lekko całując. Dziewczyna miała u niego trochę swoich rzeczy, gdyż czasami zostawała u niego na noc. Zaproponował jej, aby się do niego wprowadziła, ale aktualnie wynajmowała mieszkanie z Jasmine i Blake, z którymi zrzucała się na czynsz, aby mniej płaciły. Poza tym miała stamtąd bliżej do swojej uczelni.

 Po jakimś czasie zostawił Syriusza oraz Remusa i deportował się w miejsce, gdzie miała odbyć się uroczystość. Był to wielki plac otoczony wysokim żywopłotem. W powietrzu wisiały okrągłe lampy, które miały oświetlać gości, gdy zrobi się ciemno. Zielona trawa była idealnie skoszona. Pod ścianą naprzeciwko, zamiast trawy, położono twarde kafelki, gdzie najpierw przyszłe małżeństwo miało złożyć przysięgę, a później goście mieli mieć miejsce do zabawy. Na ziemi stało pełno krzeseł, na których uczestnicy wesela mieli siedzieć w trakcie przysięgi. Po niej miały pojawić się stoły. Część zaproszonych była już na miejscu. Carmen i Syriusz postanowili zrobić sobie wielką imprezę, więc zaprosili bardzo dużo osób. Furia dostrzegł chłopaków wraz z Astorią i towarzyszką Teodora, dlatego skierował się w ich stronę. Po jakimś czasie zjawiły się także Blake i Jasmine. Gdy zbliżała się godzina rozpoczęcia ceremonii, wreszcie przyszła Silver. Usiedli na wolnych miejscach i czekali na pojawienie się pary młodej. Łapa przybył chwilę później wraz z Remusem. Urzędnik Ministerstwa Magii, który miał pobłogosławić związek, stanął obok niego. Z coraz większą niecierpliwością ludzie czekali na pojawienie się panny młodej wraz z Tonks. Co chwilę ktoś zerkał za siebie, aby sprawdzić, czy kobiety się nie pokazały. Łapa nerwowo wbijał wzrok w miejsce, gdzie miała zjawić się jego przyszła żona.

Wreszcie zaczęła grać cicha muzyka zwiastująca pojawienie się panny młodej. Wszyscy odwrócili się w krzesłach, aby ją zobaczyć. Carmen wyglądała olśniewająco w białej sukni pełnej koronek. Na odkryte ramiona opadały kasztanowe włosy. Fryzurę miała bardzo skromną, lecz idealnie pasującą do reszty: pasma były wyprostowane, lecz z prawej strony został wpięty biały kwiat. Obcisła w pasie suknia stawała się coraz szersza ku dołowi. Na szyi miała skromny naszyjnik, a delikatny makijaż podkreślał jej młode rysy. Z równie piękną druhną ubraną w kremową suknię sięgającą do kolan, ruszyła w stronę ołtarza. Wszyscy śledzili wzrokiem pannę młodą, która stanęła przy swoim przyszłym mężu wpatrzonym w nią z zachwytem.

 — Zebraliśmy się tutaj, aby połączyć węzłem małżeńskim Syriusza Oriona Blacka i Carmen Jennifer Herman…

Posiwiały urzędnik powiedział standardową formułkę. Następnie nakazał narzeczonym chwycić się za ręce. Pierwszy przysięgę złożył Syriusz.

 — Przysięgając na swoją magię w obecności świadków, ja, Syriusz Orion Black, obiecuję tobie, Carmen Jennifer Herman, miłość do śmierci, pełne poświęcenie dla naszej przyszłej rodziny, wsparcie i opiekę w zdrowiu i chorobie oraz zachowanie wierności.

Po jego ramionach spłynął złoty strumień, który zatrzymał się tuż przy ich złączonych dłoniach. Carmen także powtórzyła przysięgę. Dwa złote strumienie złączyły się w jeden, a następnie utworzyła się z niego złota kula między ich rękoma. Rozdzieliła się na dwie części i wniknęła w serca małżonków.

 — W obecności świadków ogłaszam, iż związek małżeński między Syriuszem Orionem Blackiem i Carmen Jennifer Herman został zawarty dobrowolnie poprzez magiczny węzeł i kontrakt — rzekł urzędnik. — W imieniu całego Ministerstwa Magii życzę wszystkiego dobrego na nowej drodze życia młodej parze.

Cofnął się o krok w tył, co było znakiem dla gości, którzy zaczęli klaskać. Młode małżeństwo oderwało od siebie spojrzenia z uśmiechami na ustach. Jak nakazywała tradycja, świadkowie pierwsi złożyli życzenia nowożeńcom, a następnie w kolejności najbliższe im osoby wraz z rodziną, dlatego też Harry podszedł do nich razem ze swoją partnerką. Mocno wyściskał Carmen, aż lekko uniósł ją w powietrze, co spotkało się z jej piskiem przeplatanym ze śmiechem. Łapa wysłuchał go z rozbawieniem, gdyż wymyślił dość ciekawe życzenia. Zostawili miejsce kolejnym osobom, które już ustawiły się w kolejce. Stoły były rozstawione, a opuszczone krzesła podjeżdżały do nich. Razem z Silver skierował się do jednego ze stołów. Później mieli dołączyć do nich Ślizgoni ze swoimi partnerkami. Obok nich stał stół dla nowożeńców oraz ich świadków. Obrusy niemal świeciły bielą na okrągłym meblu, na środku stał wąski szklany wazon z małym bukiecikiem, a nad nim wisiała jedna z lamp. Kiedy wszyscy goście rozeszli się do swoich stolików, na podeście pojawił się zespół, który miał grać do ostatniego gościa.

Rozpoczęło się wesele.

Harry’emu humor dopisywał. Nawet bardzo. Silver nie narzekała na nudę, gdyż non stop wchodzili na parkiet i dobrze się bawili. Dziewczyny przekazywane były z rąk do rąk. Teodor zabrał jako osobę towarzyszącą swoją koleżankę z roku.

Furia obserwował, jak Evelyn wiruje na parkiecie razem ze swoim ojcem. Shirleyowie i Blackowie przypadli sobie do gustu od czasu świąt Bożego Narodzenia i zaczęli się wzajemnie odwiedzać. Ślizgoni przeżyli niemały szok, gdy weszli spokojnie do salonu na Grimmauld Place 12 i zastali tam rodziców dziewczyny rozmawiających z Remusem, Syriuszem i Carmen. Stali w progu z głupimi minami, widząc śmiejących się z nich gości i domowników.

 — Co wy tu robicie? — palnęła nagle Silver.

 — Przyszliśmy was skontrolować — odparł Eric.

Harry i Evelyn przenieśli na siebie spojrzenia, co spotkało się z ich chichotami.

 — Spokojnie, zostaliśmy zaproszeni na kawę — roześmiała się Rebecca.

 — To mnie nie uspokoiło — stwierdziła Silver. — A zresztą… I tak wychodzimy.

 — Kolejna impreza? Merlinie, nie macie dość? — zapytał Syriusz.

 — Koncert — poprawił go Furia, nadal z lekko zdziwioną miną.

Przekonani, że po koncercie rodziców dziewczyny już nie będzie, wrócili na Grimmauld Place 12. I tu zastała ich niespodzianka. Eric i Rebecca zabawili na dłużej, co dostrzegli po płaszczach w korytarzu.

 — Spróbuję się podpytać o jakieś zaklęcie albo eliksiry — rzekła dziewczyna, patrząc na rozciętą brew i siniak przy ustach Furii.

Czekał na nią w jadalni, a blondynka weszła do salonu.

 — Ymm… Carmen, mogłabyś dać nam jakieś eliksiry na… zewnętrzne obrażenia?

 — Siniaki? Weźcie maść w takiej zielonej tubce — odparła.

 — Okay. A… ymm… na rozcięcia? — dodała niepewnie i usłyszała słaby jęk Harry’ego zza drzwi na jej zdolności aktorskie.

Kobieta zmarszczyła brwi.

 — Nie wyglądasz na aż tak poobijaną — stwierdziła.

 — Eee…

 — Gdzie Harry? — zapytała podejrzliwie Rebecca.

 — W łazience — skłamała szybko.

 — Matki nie oszukasz.

 — Och, dajcie spokój — zirytowała się.

 — Jesteś podejrzana — podsumował Syriusz. — Harry, chodź tu!

 — Nie ma mnie! — odkrzyknął.

Łapa wstał i ruszył do drzwi. Silver wypuściła powietrze z ust ze zrezygnowaniem.

 — Biłeś się! — usłyszeli głos mężczyzny zza drzwi.

 — No jeszcze głośniej, bo w Hogwarcie nie słyszeli — odburknął.

Podekscytowany Eric natychmiast poderwał się z kanapy. Evelyn załamała się, gdy wszyscy przeszli do jadalni.

 — I jak? Wygrałeś? — ciekawił się jej ojciec.

 — Chłopak jest cały poobijany, a ty się pytasz o coś takiego?! — oburzyła się Rebecca.

 — Och, dajcie te eliksiry czy coś i skończmy temat — wtrąciła się Silver, widząc niemrawą minę Harry’ego.

 — Nieźle ci się oberwało, ale mam nadzieję, że ten drugi jest w gorszym stanie.

 — Eric!

Furia spojrzał na mężczyznę z rozbawieniem.

 — Był tak zalany krwią, że nie było widać — stwierdziła Silver, hamując śmiech.

Mężczyzna klasnął w dłonie z triumfem na twarzy.

 — O co? — dopytywał.

 — No wiesz, Eric, czarodzieje zwykle są tak rozwścieczeni, że nie wyciągają różdżek, gdy ktoś dobiera się do ich kobiety — palnął Łapa.

Furia i Silver spojrzeli na niego morderczo.

 — Zgadłeś! — roześmiał się Eric. — Należało się szui — dodał, klepiąc młodzieńca w plecy.

 — Eric!

Carmen z rozbawieniem na twarzy podała Harry’emu odpowiednie środki. Brunet wyglądał tak, jakby chciał, aby ziemia go pochłonęła. Gdy wychodził z Evelyn, usłyszeli jeszcze głos podekscytowanego Erica:

 — Chciałbym zobaczyć tego chłopaka w akcji!

Przypominając sobie tę sytuację, teraz Harry czuł niemałe rozbawienie. Zerknął jeszcze raz na Silver. Jej blond włosy unosiły się wraz z kolejnym obrotem i krokiem w tańcu. Oczy mocno świeciły, a na ustach tkwił szeroki uśmiech. Idealnie dopasowała fiołkowy gorset do figury. Dół sukienki sięgający do kolan falował delikatnie pod wpływem wiatru i ruchu. Na niewysokich szpilkach poruszała się jak modelka.

Oderwał od niej wzrok z rozmarzonym uśmiechem na ustach. Carmen odpoczywała przy stole dla nowożeńców, rozmawiając ze świadkami, a Łapa śmiał się z czegoś jak opętany. Trochę niepewnie wstał z krzesła, a następnie skierował się w ich stronę, by porwać pannę młodą do tańca. Zanim odeszli, Furia wskazał na Tonks.

 — Szykuj się. Ty będziesz następna.

Kobieta roześmiała się. Po tańcu z Carmen, tak jak obiecał, zatańczył z Nimfadorą. Później zdobył się na odwagę i zaprosił do tańca Rebeccę Shirley. Kobieta była pełna energii i niemal rozniosła parkiet z dymem.

Impreza trwała nadal. Zarówno młodzi, jak i starsi, bawili się doskonale. Dwóch kumpli Syriusza z pracy spało przy stole przez nadmiar alkoholu. Ktoś inny leżał pod meblem. Co chwilę zdarzały się upadki, szczególnie na parkiecie, jednak nikt się tym nie przejmował. Blaise przewrócił się, gdy za szybko wstał z krzesła i mocno nim zachwiało. Krzyczał z ziemi ze śmiechem, że wiatr za mocno zawiał i nie zdołał utrzymać równowagi. Harry, Draco, Toby i Teodor wyli z uciechy, nawet nie próbując go podnieść, gdyż nie byli w stanie się pohamować. Dopiero gdy wróciły do nich dziewczyny, wspomogli chłopaka przy wstawaniu. W następnej chwili rozległy się piski płci żeńskiej, gdy Fred i George wystrzelili w ich stronę szampanami i sikali po nich płynem. W panice zerwali się z krzeseł, a Elvis drugi raz wylądował na trawie. Toby i Jasmine zaczęli umykać w popłochu, ale poślizgnęli się na mokrej murawie i z wrzaskiem wylądowali na ziemi. Furia i Fortis szybko dostrzegli kolejne butelki szampana i odwdzięczyli się bliźniakom tym samym. Gdy bitwa na szampany skończyła się, całe towarzystwo było przemoczone do suchej nitki, ale śmiali się jak opętani. Nowożeńcy patrzyli na nich jak na nienormalnych. Harry ze śmiechem próbował zrobić krok, ale skończyło się na tym, że zrobił widowiskowego koziołka na śliskiej powierzchni. Wszyscy na nowo wybuchnęli śmiechem.

Goście powoli się rozchodzili. Pijany Teodor mówił rozpaczliwie, że przecież zabawa dopiero się zaczyna. Następnie zwrócił się z tym pytaniem do równie pijanego Harry’ego. Toby i Draco zniknęli na parkiecie ze swoimi dziewczynami, a Blaise i Rubi poszli na spacer. Teo seplenił, że wylądują w krzakach albo przez alkohol, albo z innego, intymnego powodu. Silver i partnerka Teodora wirowały z bliźniakami w tańcu. Notta tak dręczyło pytanie, dlaczego goście już wychodzą, że postanowił zapytać o to gospodarza. Z tego powodu slalomem ruszyli w stronę małżeństwa Blacków, którzy najwyraźniej dostrzegli, że do nich zmierzają, ale nie podeszli, patrząc na nich z rozbawieniem.

 — Czekaj, bo mi się w głowie kręci i chyba idę do tyłu — rzekł w pewnej chwili Furia, stanął, oparł się dłońmi o kolana i próbował powstrzymać wirujący obraz. Teo wybuchnął śmiechem. — Czego się śmiejesz, zjebie?

 — Bo mi też się kręci — odparł ze śmiechem.

Nie wiedzieli, jakim sposobem dotarli do Blacków.

 — Mam pytanie — zaczął Teo filozoficznym głosem. — Dlaszego ci luśe idą do domu, skoro impreza dopiero się zaszyna?

Łapa chwycił go za ramię, gdy przechylił się za mocno. Harry znowu próbował zapanować nad obrazem, przyjmując taką samą pozycję, jak wcześniej. Nawet nie słyszał, co odpowiedział jego chrzestny. Teodor zaczął coś bredzić od rzeczy. Furia nagle zmarszczył brwi.

 — Teo, o czym ty pier*olisz? — zapytał poważnie.

Chłopak spojrzał na niego głupio.

 — O egzystencji szłowieka. Ale się napie*doliłem — dodał po chwili ciszy, a Furia zaczął się nieopanowanie śmiać.

Nott uśmiechnął się szeroko jak kretyn i zagadnął Syriusza, który potakiwał, choć w ogóle go nie rozumiał.

 — Carmen? — rzekł z kolei Furia w napadzie szczerości.

 — Słucham — odparła z rozbawieniem.

 — Pięknie wyglądasz.

Kobieta roześmiała się.

 — Dziękuję, pijaczyno.

 — Gdybym nie miał Silver, to może bym się zakochał.

 — Co on bredzi? — spytał ze zdumieniem Łapa.

 — Podrywam ci szonę… A co? Nie mogę? — odpowiedział ze szczerym zdziwieniem brunet.

 — No nie bardzo, bo wiesz… To tak jakby twoja matka chrzestna — stwierdził Teo trzeźwo. — A dodatkowo jesteś chrzestnym ich dziecka. Chcesz być ojczymem swojego chrześniaka?

 — To by było nielogiczne, nie? — rzekł Harry po przemyśleniu. — Poza tym jest Silver, więc to wyjaśnia wszystko. Paszcie, tam są czyjeś nogi — roześmiał się, pokazując w stronę żywopłotu.

 — Merlinie, wrzucili tam Bena — westchnął animag.

Furia nagle spostrzegł przy stole Hermionę, więc zarządził, że idą tam wraz z Teodorem. Carmen i Syriusz z rozbawieniem w oczach odprowadzili wzrokiem pijanych chłopaków. Zdążyli zobaczyć jeszcze, jak Harry ledwo trafia tyłkiem na krzesło, a Teodor runął na trawę.

Gdy Silver przyprowadziła Furię do domu, chłopak ledwo trzymał się na nogach, a mimo to co chwilę próbował ją pocałować. Opędzając się od jego rąk, zaprowadziła go do sypialni. Pociągnął ją za sobą na łóżko, ale później nie był w stanie nawet ruszyć palcem. Evelyn pokręciła głową ze śmiechem. Sama była pod wpływem alkoholu, ale nie tak bardzo, jak chłopak. Ściągnęła tylko buty i położyła się obok niego, przylegając do jego wyświechtanej koszuli i zamykając oczy.

************************

Aśka I, przebrnę jeszcze przez szkolenie Harry'ego i zacznie się ta prawdziwa akcja, obiecuję. Po śmierci Voldemorta złapani śmierciożercy wylądowali w Azkabanie (chyba było to w pierwszym rozdziale IM).

Depression, bardzo się cieszę, że wygląd się podoba. Ja jestem autorem wyglądu ;)

Już niedługo skończy się sielanka, cierpliwości ;)