II. Rozdział 9 - Tyran

“…What I've done

I’ll face myself

To cross out what I've become 

Erase myself 

And let go of what I've done…”

[Linkin Park – What I’ve Done]

Potyczka z jakimś chłopakiem z szóstego dywizjonu, a później z Jasonem nie wpłynęła na Harry’ego w dobry sposób. Był bardzo zły, co nie było odpowiednie, gdy szedł na lekcje emocji. Na ćwiczeniach Tony dał im taki wycisk, że był cały obolały i jeszcze nadwyrężył sobie plecy, dlatego wylądował w szpitalu, choć nadal musiał odczekać na efekty działania eliksiru. Hurt na wstępie omiótł wszystkich spojrzeniem.

— Potter! Do mnie!

Harry klął w myślach. Została mu nadzieja, że mężczyzna szybko skończy swoją tyradę nad jego uchem, a on po wpływem nadmiernej złości nie zamachnie się pięścią. Poleciała lawina obelg i, co sprawiło, że coś ścisnęło go za gardło, wspomnień z bitwy o Hogwart. Wiedział, że w tym momencie kompletnie nie radzi sobie z emocjami i Tony na pewno widzi to w jego oczach. Nic jednak nie powiedział i nie drgnął, ale oczy wyrażały całą jego złość.

 — Widzę, Potter, że od samego wejścia jesteś wku*wiony! — kończył Tony. Zawsze wyrażał się dosłownie i nie gryzł się w język, przeklinając, szczególnie przy sytuacjach, gdy starał się wyprowadzić swoich kadetów z równowagi. — I na sto procent masz ochotę teraz komuś przy*ierdolić! Wiem, że stoję najbliżej i ledwo się hamujesz! I to cię jeszcze bardziej wku*wia, bo nie możesz tego zrobić, żeby nie wylecieć! A teraz jeszcze bardziej się wku*wiasz, bo wiem, co ci chodzi po głowie! To teraz mów, co ci leży na sercu! — Furia milczał, patrząc na opiekuna niepewny, czy dobrze zrozumiał jego przesłanie. — No dalej! Nie masz żadnych ograniczeń!

To wystarczyło. Z początku mówił, ale wszystko w niego uderzyło i mówił coraz głośniej, a później zaczął krzyczeć i przeklinać. Zaczął od początku dnia: treningu, bolących pleców, awantury z kolesiem z szóstek. Nie szczędził języka i wyklinał go od najgorszych, w ogóle się nie hamując i wyżywając się na opiekunie. Nie widział, że za nim członkowie dywizjonu patrzą na niego w oszołomieniu. Niektórzy mieli rozszerzone oczy, inni otwarte usta. Tylko Jason wyglądał na zadowolonego z nadzieją, że Furia dostanie za to karę. Dopóki w monologu nie padło jego nazwisko.

 — Downey mnie wku*wia, bo nie wiem, o co temu ch*jowi chodzi! Non stop się kłóci, a ja, ku*wa, nie wiem, o co się czepia! Wbił sobie coś do tego pustego łba i nie łaska powiedzieć, o co ma pretensje! Jak pytam, to nie odpowie tylko drze ryj jak poje*any!

Harry jeszcze trochę klął na wszystko, co go irytowało, aż wreszcie zamilkł. Dopiero uświadomił sobie, co zrobił, więc powiedział jeszcze pod nosem:

— Ku*wa.

Alano parsknął śmiechem. Tony kiwnął głową, jakby nic się przed chwilą nie stało.

 — Wracaj do szeregu.

Madison ledwo hamowała śmiech, Alano śmiał się otwarcie wraz z Isaacem. Reszta była w szoku.

 — Niech to ch*j jasny strzeli — szepnął jeszcze do siebie Furia, ustawiając się w szeregu.

Madison nie wytrzymała i dołączyła do Alano i Isaaca.

 — Dywizjon, dwadzieścia pompek, oprócz Pottera! Tylko jemu pozwoliłem uwolnić emocje, a wy mieliście nad nimi panować! — Z jękiem powoli opadli na ziemię i zrobili ćwiczenie. — Ktoś się domyśla, co dzisiaj będziemy omawiać, na podstawie tego, co przed chwilą się wydarzyło?

 — Nadmierne emocje — odparł Shannon Henfer – krótko ścięty brunet z delikatnym zarostem, małymi oczami w kolorze kory dębu oraz krzaczastymi brwiami.

 — Dokładniej mówiąc: skumulowanie nadmiaru emocji, które trzeba z siebie wyrzucić. Jakie są to najczęściej emocje? Złość, zdenerwowanie, które zwykle są rozładowywane wrzaskiem. Niektórzy, zamiast wyżywać się na ludziach, wyżywają się na przedmiotach martwych. I co? Lepiej, Potter?

 — Lepiej — odparł pod kilkoma rozbawionymi spojrzeniami.

 — No właśnie. Czasami trzeba to z siebie wyrzucić, żeby zacząć jasno myśleć. Tłumienie w sobie nadmiaru emocji może nas rozwalić psychicznie. Czasami trzeba się powydzierać, wyryczeć, żeby było lepiej. Nie mówimy tutaj tylko o złości. Taka sama sytuacja jest w momencie, gdy czujemy żal, ból, rozpacz… Cokolwiek…

Mieli wrzeszczeć. Na początku było to dość komiczne i zamiast krzyczeć, zaczynali się śmiać.

 — Przypomnijcie sobie coś, co was denerwuje, kogoś, komu najchętniej wyrzucilibyście coś w twarz, coś, co w sobie tłumicie od dawna! Jeśli czujecie taką potrzebę, uwolnijcie łzy!

Po chwili leciały różne obelgi.

 — Głupia dzi*ko! — ryknął Stan Redford, który przebił wszystkich, gdyż miał dość donośny, basowy głos. Jego kasztanowe włosy były niemal naelektryzowane złością, zęby zacisnął, a szare oczy wyrażały żądzę mordu i ból, który musiał w sobie skrywać od dawna.

Mickey Barter wrzeszczał coś bez sensu, obrażając niewidoczną osobę. Jego łysa głowa niemal lśniła, gdyż była idealnie zgolona, a lekko wyłupiaste oczy, zwykle nieco nieprzytomne, ale intensywnie morskie, mocno zacisnął ze złości. Alano standardowo gadał coś po hiszpańsku z rozczochranymi włosami. Navid i Jason wybrali metodę darcia się na siebie nawzajem.

Gdyby teraz ktoś wszedł, na pewno uznałby ich za kompletnych wariatów, zastanawiając się nad ich zdrowiem psychicznym. Tony jeszcze bardziej zachęcał ich do wrzasków, momentami kierując ich złość na siebie. Kiedy wszyscy ucichli, zmęczeni jak po długim biegu, powiedział kilka słów na temat skumulowanych emocji, a później dodał:

 — Obserwuję was od lipca, bardziej szczegółowo od sierpnia, gdy zostaliście moim dywizjonem. Dzięki tej lekcji zobaczyłem, jak przedstawia się mniej więcej sytuacja. Downey, Potter, wystąpić. — Wiedzieli, o co chodzi. Pozostali spojrzeli na siebie niepewnie, obawiając się, że przez ich awantury w końcu wylecą z ośrodka. Zrobili krok w przód, stając przed szeregiem. — Wiecie, że wasze konflikty mogą negatywnie wpłynąć na cały dywizjon. Macie to sobie wyjaśnić. Teraz. Dywizjon nie będzie cierpiał przez wasze kłótnie. Jeśli jakoś tego nie rozwiążecie, w końcu możecie wylecieć.

Madison i Alano spojrzeli na siebie po raz kolejny z niepewnością.

 — Weźcie to sobie wyjaśnijcie, bo to naprawdę momentami jest straszne dobijające — powiedział szczerze Navid.

Przez chwilę trwała cisza. Tony kiwnął wreszcie na dywizjon, aby wyszli, pozostawiając tylko Harry’ego i Jasona.

 — Chłopaki, nie ukrywam, że jestem zadowolony z waszej pracy i zaangażowania, ale muszę też patrzeć na cały dywizjon. Nie będę narażał go na złą atmosferę przez wasze osobiste pobudki. Zaraz wyjdę, a wy macie wszystko sobie wyjaśnić. Jeśli zobaczę ślady bójki lub pojedynku, od razu macie wylot z ośrodka, zrozumiano?

 — Tak jest.

Tony wyszedł, pozostawiając ich samych. Zapadła napięta cisza.

 — Teraz nie masz wyjścia i musisz mi powiedzieć, o co ci chodzi — powiedział wreszcie Furia.

 — Nic nie muszę — odparł twardo Jason.

 — Nie mam zamiaru stąd wylecieć, bo ty masz jakiś problem — warknął Harry.

 — Głównym problemem jesteś ty — odwarknął.

 — No i właśnie jestem ciekawy dlaczego! Co ja ci zrobiłem, do jasnej cholery, że traktujesz mnie tak, jakbym wybił ci całą rodzinę?!

Jason roześmiał się chłodno, a Harry’emu ciarki przeszły po plecach.

 — Bo to zrobiłeś — szepnął Downey. — Zabiłeś mi brata.

Furia patrzył na niego w wyraźnym szoku, blady jak mleko. Jason uderzył pięścią w ławkę.

 — Jak to? — wydusił słabo młodszy.

 — Daniel Downey, piąta klasa Ravenclawu. Zginął w bitwie o Hogwart.

Daniel Downey. Pamiętał go. Był z nim w grupie, gdy szli ratować nauczycieli. Później pomagał mu przy przenoszeniu rannej dziewczyny do punktu medycznego.

 — Jak się nazywasz? — spytał wtedy Harry, widząc bladego, przerażonego chłopaka.

 — Daniel. Daniel Dow…

Dalszą część nazwiska zagłuszył wybuch niedaleko nich. Późnej minął jego ciało w Wielkiej Sali, już po bitwie. Słyszał, jak pielęgniarka mówiła do jakiejś dziewczyny, że został trafiony Avadą Kedavrą.

Harry zacisnął oczy.

 — Pewnie nawet go nie kojarzysz — rzekł chłodno Jason odwrócony do niego tyłem.

 — Kojarzę — odparł słabo. — Nie wiedziałem, że to był twój brat.

 — Zawsze powtarzał, że chce być taki jak ty. Od kiedy dowiedział się o tym cholernym Kamieniu Filozoficznym. Został wtedy w Hogwarcie, bo ty zostałeś — dodał słabiej. — Został, bo widział w tobie autorytet.

Furia czuł, że robi mu się słabo. Teraz rozumiał podejście Jasona. Gdyby nie on, jego słowa, Daniel wróciłby do domu i żył.

 — Nikogo nie zmuszałem do tego, żebym tam został — powiedział cicho.

 — I to jest najgorsze — warknął Jason. — Wiesz dlaczego? Bo przez to nie mogę winy zrzucić na ciebie! Gdybyś go zmusił… Ale tego nie zrobiłeś! Mógł wrócić do domu i nie zostawać w Hogwarcie! Mógł wrócić i żyć, bo ty go, do cholery, do niczego nie zmuszałeś! Został, bo chciał! Przez to ja czuję się winny, a winę chciałem zrzucić na ciebie, chociaż wiem, że to jest niesprawiedliwe! Chciałem ciebie obarczyć winą, żeby samemu nie czuć się tak podle, ale podświadomie wiem, że ty nie byłeś winny! — Trzy ostatnie słowa wykrzyczał z rozpaczą w głosie.

Jason odwrócił się i kopnął w krzesło. Zapadła cisza. Poczucie winy, które Harry czuł po bitwie o Hogwart, znowu dało o sobie znać.

 — Rozumiem cię — powiedział cicho.

 — Gówno rozumiesz…

 — Myślisz, że nie czuję poczucia winy? Mam świadomość, ile osób wtedy zginęło. Ilu uczniów, którzy mogli wrócić do domu.

 — Nie zmuszałeś ich — powtórzył Jason.

 — Ale też nie mówiłem, że mają ratować swoje życie.

Chłopak z powrotem odwrócił się w jego stronę. Uderzyły go oczy Harry’ego wypełnione bólem, którego się nie spodziewał.

 — O tym nie da się zapomnieć, Jason. Każde wspomnienie bitwy jest dla mnie kolejnym kopniakiem w twarz. Nie widać, prawda? Bo nie ma być widać. Nie może. Tego ode mnie wymagają. Dlatego, do jasnej cholery, cię rozumiem.

Przez kilka minut nic do siebie nie mówili. Harry usiadł na stoliku, myślami będąc gdzieś indziej.

 — Wiesz, dlaczego zapisałem się na Uniwersytet? — rzekł Jason. — Bo Daniel chciał być aurorem. Zawsze chciał pomagać innym. Powtarzał mi, żebym też nim został, ale nigdy nie czułem do tego pociągu. Dopiero jak zginął, pomyślałem o tym, że nie chcę, aby inni przeżywali to, co ja i moja rodzina. — Roześmiał się cicho. — Mały gówniarz skakałby z radości, gdyby mnie tutaj zobaczył — dodał ciepło na wspomnienie brata. Harry nie wiedział, kiedy Jason do niego podszedł. — Wiem, że wina za te awantury leżała po mojej stronie, ale swoją złość chciałem wyładować na tobie, chociaż nie powinienem. Mogłem od razu powiedzieć, co mi leży na sercu, może wtedy nie doszłoby do tego wszystkiego. Ogólnie nic do ciebie nie mam, ale… tak jakoś wyszło — westchnął. — Zawsze mi powtarzali, że szybko wybucham i jestem uparty jak osioł. Chyba mieli rację.

 — Mieli — potwierdził Harry, a starszy uśmiechnął się słabo.

Po chwili wahania wyciągnął w jego stronę rękę. Furia ją uścisnął.

Alano miał złe przeczucia, siedząc w stołówce na obiedzie. Wielokrotnie był świadkiem kłótni Harry’ego i Jasona. Raz rozdzielał ich nawet przy bójce, więc obawiał się, że Furia, z którym się trzymał od dwóch lat, zostanie usunięty ze szkolenia. Shannon obstawiał, w jakim stopniu zdemolowana jest sala. Navid, Stan i Patric zakładali się, który wygrał bójkę, z kolei Mickey i Jasper sugerowali, że nie doszło do pojedynku ani rozmowy. Jedynie Madison wierzyła w ich rozejm.

 — Nie pobiją się, bo wylecą z ośrodka — warknęła dziewczyna, wrzucając sobie na talerz pomidory. — Dobrze wiemy, że obaj chcą zostać.

 — Hiszpan, jak obstawiasz? — zapytał Isaac.

Alano wzruszył ramionami.

 — Tak jak mówi Madison, nie chcą wylecieć, ale z drugiej strony widziałem ich w akcji.

 — Tyran chyba już chce iść sprawdzić, co się tam dzieje — stwierdził Patric. — Non stop patrzy na drzwi, żeby sprawdzić, czy wejdą poturbowani.

 — Pewnie jeśli są poturbowani, to się tutaj nie pojawią — zauważył Mickey.

 — Więc jeśli będą tam dłużej siedzieć, to pójdzie do klasy, pokoju, łazienek i tak czy inaczej wylecą — podsumował Isaac z niezadowoleniem.

 — Widzę i oczom nie wierzę — roześmiał się Jasper, patrząc w stronę drzwi, więc wszyscy tam spojrzeli.

Harry i Jason szli obok siebie, rozmawiając o czymś. Nie ciskali w siebie gromami z oczu, choć obaj wyglądali dość blado. Ktoś, kto ich nie znał, mógłby stwierdzić, że są parą znajomych, którzy gawędzą ze sobą na nieważne tematy.

 — Cuda jednak się zdarzają — powiedział Shannon, gdy obaj bruneci ruszyli w stronę ich stolika.

 — Wygrałam, kochani. Wyskakujcie z forsy — wyszczerzyła się Madison do dywizjonu.

Przybiła sobie żółwiki z Alano wśród jęku reszty. Tony wyglądał na zadowolonego, gdy dostrzegł dwójkę jego podopiecznych, najwidoczniej nie będących już w konflikcie. Harry i Jason dosiedli się do swojego dywizjonu.

 — W porządku? — zagadnął Jasper.

 — W porządku — odpowiedzieli zgodnie.

 — Koniec bójek i awantur?

Cisza.

 — Jak mnie wku*wi, to jeszcze oberwie — stwierdził Harry.

 — I vice versa — odparł Jason nieprzejęty.

Madison uśmiechnęła się. Każdy wiedział, że konflikt został rozwiązany.

Od czasu rozmowy Harry’ego i Jasona w dywizjonie dużo się zmieniło. Obaj z początku utrzymywali zwykłe kontakty, ale z czasem dostrzegli podobieństwo między sobą i zaczęli trzymać się razem. Alano bardziej otwarcie podrywał Madison, która jakby tego nie zauważała. Patric odszedł z ośrodka szkoleniowego z przyczyn osobistych. Powiedział tylko, że ma poważne problemy rodzinne i nie da rady skończyć szkolenia. Jedno w ogóle się nie zmieniło: tyrania Tony’ego. Od czasu, gdy Furia i Jason się pogodzili, ich opiekun musiał bardziej się wysilać przy wymyślaniu określeń na tę dwójkę. Okazało się, że mają całkiem niezłe gadane i czasami nie powstrzymywali się przed śmiesznym komentarzem. Pompki robili niemal na każdej lekcji. Oczywiście, dochodziło do różnych konfliktów między członkami dywizjonu, ale nie darzyli się nienawiścią i potrafili ze sobą współpracować. Czasami spotykali się wszyscy razem w jednym z pokoi męskiej części grupy i gadali o bzdurach.

 —  Chłopaki — rzekła pewnego listopadowego wieczoru Madison. — Jak to mówi Tony: jesteśmy rodziną, nie?

 — Poje*aną, ale jesteśmy — potwierdził Isaac.

 — Powinniście o czymś wiedzieć. Hiszpan, przepraszam, że nie reaguję na twoje podrywy, ale mam dość poważny powód. Nie interesują mnie faceci — przyznała.— Wolę kobiety — dodała, żeby nie mieli wątpliwości.

Wszyscy spojrzeli na nią z otwartymi ustami. Alano wyglądał, jakby ktoś mu powiedział, że zostaje natychmiast wylany z ośrodka bez powodu.

 — Jak to? — wydusił.

 — To teraz wiemy, dlaczego jego podrywy obracałaś w żart — stwierdził Navid ze śmiechem.

 — To nie jest żaden problem? — rzekła niepewnie.

 — Nie będzie, jeśli zobaczymy cię w akcji — odparł szczerze Isaac. Zaśmiali się, a Madison palnęła go przez łeb. — No co? Nie jarają was całujące się laski?

 — Merlinie, Isaac, weź się zamknij, zanim zaczniesz mówić nam o swoich fantazjach — przeraził się Stan.

 — Jak to? — wydusił jeszcze słabiej Alano, jakby dopiero to do niego docierało.

 — Hiszpan, szukaj innej kandydatki na żonę. — Furia klepnął go w plecy.

 — Ja już myślałem, ile będziemy mieć dzieci i nadawałem im imiona…

 — Hiszpan, przepraszam — rzekła szczerze Madison, słysząc rechot chłopaków i usiadła obok niego. — Jesteś tylko zadurzony i niedługo ci przejdzie.

 — Sam mówiłeś, że nie jesteś stały w uczuciach — zaśmiał się Jason.

 — Och, spadaj. Psujesz momento¹ — warknął Alano w jego stronę, a następnie zwrócił się do Madison: — Poczekam, aż zrozumiesz, że jesteśmy dla siebie stworzeni.

Isaac i Jason ryknęli donośnym śmiechem.

 — Cóż za wzruszająca scena — powiedział Shannon, udając, że wyciera łzy.

 — Zostańmy przyjaciółmi — rzekła Madison dramatycznie.

Mniej więcej w tak komiczny sposób przebiegały ich wieczorne spotkania.

Ostatni trening, mimo ostrych biegów i toru przeszkód, minął im w wesołej atmosferze. Za oknem już dawno była duża warstwa śniegu. Pierwszy dywizjon odgarniał biały puch z chodnika w ramach treningu, a czwórki biegały po lesie w poszukiwaniu drewna na opał, co codziennie robił któryś z dywizjonów. Po południu wszyscy mieli dostać się do domów na święta Bożego Narodzenia, by wrócić tu po Nowym Roku.

Każdy z energią pakował swoje najpotrzebniejsze rzeczy, a później skierowali się do gabinetu Tony’ego, skąd mieli przenieść się do domów.

 — Wesołych świąt, zjeby — rzekł mężczyzna, gdy Madison jako pierwsza weszła do kominka.

 — Wzajemnie, Panie Tyranie — odparli zgodnie.

Hurt roześmiał się.

 — Bądźcie przygotowani na niespodziankę świąteczną.

Spojrzeli na niego podejrzliwie, ale ten tylko kiwnął głową na Madison, która wrzuciła proszek Fiuu do kominka, mówiąc adres swojego domu. Następnie wchodzili mężczyźni. Chwilę później Furia czuł ten nieprzyjemny moment, gdy przeniósł się do swojego domu w Dempsey. Przywitał go głośny pisk radości i wiele głosów, tak bardzo mu znajomych. Zanim zdążył się rozejrzeć, widok zasłoniły mu blond włosy, a Silver skoczyła na niego z radością. Wycałowała go po całej twarzy, na koniec zostawiając usta. Blaise chrząknął znacząco, a ktoś przywalił mu w brzuch, prawdopodobnie Blake.

 — Merlinie, inny człowiek — rzekła Carmen, kiedy Evelyn trochę się od niego odsunęła.

Kobieta miała absolutną rację. W trakcie półrocznego pobytu w ośrodku szkoleniowym bardzo się zmienił. Treningi Tony’ego sprawiły, że nabrał mięśni. Od jakiegoś czasu pozostawiał też lekki zarost. Poza tym wyostrzyły się jego rysy twarzy, a oczy nabrały powagi i stanowczości.

Został wyściskany przez damską część towarzystwa. Mężczyźni nie witali go tak wylewnie.

 — Dixon, pamiętasz wujka Harry’ego? — zapytała Carmen swojego synka, trzymając go w ramionach.

Chłopczyk wbijał w niego wzrok ze smoczkiem w ustach. Furia miał wrażenie, że patrzy w oczy Syriusza – były identyczne. Włoski także odziedziczył po ojcu: były już czarne jak smoła. Z kolei rysy twarzy, nos, usta i jej kształt miał takie same jak matka. Furia domyślał się, że Dixon miał prawo go zapomnieć, skoro nie widział go pół roku, więc nie zdziwił się, że nie zareagował z entuzjazmem tak jak przed szkoleniem. Dali mu trochę czasu na przyzwyczajenie się do jego osoby.

Silver najwyraźniej przygotowała ucztę powitalną, gdyż stół był cały zastawiony. Wśród hałasu usiedli przy stole.

 — Mów, jak ci tam idzie, bo przez listy to wiesz — wyszczerzyła się Tonks. — Hurt to naprawdę taki tyran?

 — Tyran tyranów. Na zajęciach leżysz i kwiczysz, ale jako opiekun jest w porządku.

 — Sławne dwadzieścia pompek za karę — zaśmiał się Toby.

 — Zależy dla kogo dwadzieścia — odparł rozbawiony, a oni spojrzeli na niego pytająco. — No ogólnie jest dwadzieścia, ale… on się na nas uwziął — obronił się.

 — Harry…

 — No co? Z Jasonem mamy po trzydzieści.

 — Robicie syf — roześmiała się Nimfadora.

 — Nie! — oburzył się.

 — Nie chrzań! — śmiała się. — Wszyscy wiedzą, że za syf ma się większą karę.

 — No dobra, czasami coś głupio odpowiemy…

 — I…?

 — I raz wpadł przez nas do basenu…

 — I…? — ciągnął Draco z rozbawieniem.

 — I raz pomalowaliśmy mu ściany na różowo…

 — I…? — rzekło tym razem kilka osób, domyślając się, że to nie wszystko.

 — No dobra! Raz podaliśmy mu środki na przeczyszczenie, żeby nie prowadził lekcji, ale to nic nie znaczy! — Śmiech podsumował jego stwierdzenie. — Merlinie, chcieliśmy popełnić samobójstwo — dodał do siebie w zamyśleniu. — Nie, nigdy więcej — mruknął jeszcze.

 — Sto pompek? — zaśmiał się Blaise.

 — Gorzej. Wziął nas dwóch na boisko i kazał ćwiczyć w błocie. Nie dość, że dał nam taki wycisk jak nigdy, to jeszcze byliśmy uwaleni od góry do dołu, a ta świnia jeszcze się zemściła, bo zamknął nam wszystkie kible i zabrał różdżki. Jak debile staliśmy na deszczu, żeby błoto z nas chociaż trochę spłynęło. — Syriusz i Blaise wyli ze śmiechu. — Przepraszam bardzo, ale sam się na to skazał, gdy nas zaszantażował, że mamy się dogadać albo wylecimy.

 — Ale łatwo nie jest, nie? — rzekła Tonks z uśmiechem zrozumienia. Skrzywił się lekko i pokręcił głową. —  Stawiam, że emocje najgorsze.

 — Piona. Kiedy drze się ci do ucha i wyzywa od najgorszych debili i wymyśla takie zwroty o jakich w życiu nie słyszeliście, a tobie nie może drgnąć nawet powieka… Albo rozśmiesza cię tak, że lejesz pod siebie, ale patrzysz na niego jak na nic ciekawego… To jest straszne. — Pokręcił głową. — Ostatnio zrobił nam całodzienny test emocji. Jedna zła mina? Pięćdziesiąt pompek i znowu się na ciebie darł. Na końcu wszyscy byli tak rozwaleni fizycznie i psychicznie, że każdy to zrobił. Po jakichś… czterystu pompkach.

 — Zawsze miał nietypowe metody — stwierdziła Tonks. — Krąży powiedzenie, że diabeł w pracy, anioł w domu. Ale przynajmniej dużo zostaje w głowach po takich doświadczeniach.

Długo rozmawiali na różne tematy, ciesząc się ze swojego towarzystwa, opowiadając o zmianach w swoim życiu. Nawet nie wiedzieli, kiedy nastał wieczór.

Silver patrzyła na Harry’ego iskrzącymi się oczami, gdy żegnał się z Blake i Blaisem – ostatnimi gośćmi. Elvis wywracał oczami, gdy brunetka zagadnęła jeszcze o coś.

 — Rubi, daj im w końcu spokój — powiedział z rozbawieniem. — Jeśli zaraz nie znikniemy, to Silver ukręci nam głowy.

Furia roześmiał się lekko, gdy w twarz Blaise’a uderzyła ścierka, która zatrzymała się na jego czuprynie. Brunetka zachichotała, mrugnęła do blondynki, a chwilę później zniknęła wraz ze swoim chłopakiem. Harry odwrócił się do Evelyn. Patrzyli na siebie przez moment, aż brunet nagle westchnął i robił lekko skrzywioną minę.

 — Miałem nadzieję, że rzucisz się na mnie jak wygłodniała wilczyca. Widocznie nie było ci tak źle beze mnie.

Evelyn westchnęła.

 — Ja z kolei myślałam, że przyprzesz mnie do ściany i niemal zerwiesz ze mnie ubranie — odparła. — Chyba aż tak źle nie mieliście na tym szkoleniu.

Podszedł do niej powoli i przytulił mocno do siebie. Objęła go z całej siły, wtulając się w jego klatkę piersiową.

 — Stęskniłem się — szepnął jej do ucha miękkim głosem.

 — Ja też — odpowiedziała cicho.

Chwilę stali w ciszy przytuleni do siebie, aż Harry mruknął jej do ucha:

 — Coś mówiłaś o przypieraniu do ściany i zrywaniu ubrania?

Podniosła głowę z iskrami rozbawienia w oczach.

 — Wiesz, to taka luźna sugestia — odparła, czując, jak jego dłonie powoli przesuwają się w dół jej pleców.

Pisnęła, gdy niespodziewanie podniósł ją do góry i posadził na ladzie oddzielającej kuchnię od jadalni. Ujęła jego twarz w dłonie i pocałowała tęsknie. Odpowiedział na pocałunek, natychmiast go pogłębiając. Drżała delikatnie, gdy jego palce z pleców ześlizgnęły się na biodro, później udo, a na końcu zatrzymały się na wewnętrznej stronie kolana. Przysunął ją szybkim ruchem na brzeg lady, a Silver objęła go nogami tak mocno, że poczuła jego ciało tuż przy swoim. Serce biło z coraz większą prędkością, gdy badał każdy skrawek jej ciała, przypominając sobie jego gładkość i miękkość. Jęknęła cicho, kiedy poczuła usta bruneta na swojej szyi i jego drżący oddech. Objęła go nogami jeszcze mocniej, gdy podniósł ją do góry i zaniósł do sypialni.

Obudził się z dziwnym wrażeniem, że zaspał na trening i Tony go poćwiartuje. Dopiero po chwili uświadomił sobie, że leży w łóżku w swoim domu z Silver wtuloną w jego nagi tors. Zerknął na zegarek. Kilka minut przed siódmą. Przyzwyczajony do tak wczesnego wstawania przez ostatnie pół roku wiedział, że już nie zaśnie. Pogładził plecy Evelyn, aż uśmiechnęła się przez sen. Powoli wysunął się z jej objęć i wstał. Poranny trening wpadł w jego rytm dnia, dlatego ubrał się w dres i wyszedł cicho z domu. Na dworze było jeszcze ciemno, a śnieg sięgał mu do kostek. Zrobił jednak krótką rozgrzewkę i ruszył truchtem, wkładając wcześniej słuchawki do uszu i nakładając na głowę kaptur. Powoli zaczęło robić się jasno i z domów wychodzili mieszkańcy wioski. Biegnąc przez park, trafił na sąsiada, z którym zdążył nawiązać nić porozumienia jeszcze przed szkoleniem. Chwilę porozmawiali i, widząc godzinę, Furia skierował się do domu. Lekko zaczerwieniony, z przyspieszonym oddechem, ale dobrym samopoczuciem, wszedł do sypialni, aby wziąć czyste ubrania. Silver akurat przeciągała się w łóżku, ziewając szeroko.

 — Gdzie byłeś? — spytała lekko zaspana, widząc jego stan.

 — Biegałem — odparł, podchodząc do niej, by pocałować ją na powitanie.

 — Mmm… Że ci się chce.

 — Przyzwyczaiłem się — odpowiedział z rozbawieniem.

 — Idziesz pod prysznic? — zapytała, gdy wziął ubrania. Potwierdził, a ona uśmiechnęła się diabelnie, choć efekt psuły zaspane oczy. — Poczekaj. Pójdziemy razem.

Roześmiał się lekko.

 — Więc czekam.

Obserwował z uśmiechem, jak wychodzi z łóżka owinięta prześcieradłem. Otworzyła szafę, ale zmarszczyła brwi i zatrzasnęła ją z powrotem.

 — Na razie ubrania nie będą nam potrzebne.

Uniósł prowokująco brew. Chwyciła ciuchy, które trzymał i rzuciła je na ziemię. Następnie otworzyła drzwi od sypialni i bez ostrzeżenia zrzuciła z siebie prześcieradło. Furia przełknął ciężko ślinę, widząc ją zupełnie nagą, kręcącą ponętnie tyłkiem, idącą w stronę łazienki.

 — Naprawdę się od tego odzwyczaiłem — szepnął do siebie, a Evelyn roześmiała się.

Z piskiem wpadła do łazienki, gdy z wygłodniałym wzrokiem ruszył za nią. Zdążyła odkręcić prysznic. Kiedy tylko wszedł do środka, od razu zaczęła usuwać z niego kolejne warstwy ubrań.

¹ momento – moment, chwila (hiszp.)

*****************

Mysza Xde, Twój poprzedni komentarz nie był niemiły. Po prostu wyraziłaś szczerze swoją opinię :) Miło mi słyszeć, że moje opowiadania się podobają :)

Ruda, może dlatego Ci się nie wyświetlały, bo miałaś długo włączone okno z komentarzem? Nie wiem, jak to wytłumaczyć xD

Lady Potter, jak to mówią: ćwiczenie czyni mistrza. Piszę już od 5 lat, więc trochę się wyrobiłam ;) Mistrzem nie jestem (i jeszcze mi do tego daleko), ale staram się jak mogę, żeby pisać coraz lepiej. Ty także się nie poddawaj :)

Nika, nie wymieniam się obserwacjami ;)

Wkleiłam ten rozdział i się strasznie irytuję. Żeby wszystko ładniej wyglądało, zaczęłam robić akapity przy dialogach, a tu chamsko są one nierówne :c Nie zwracajcie na to uwagi. To wina blogspota i nic na to nie poradzę.

Ostatni rozdział w wakacje (ja mam je nadal, więc nie narzekam xD). Wytrwałości w kolejnym roku szkolnym, miśki ;D Aktualnie myślę nad zmianą dnia wstawiania rozdziałów na bloga z tego względu, że zapisałam się do szkoły zaocznej. Na razie mam jeszcze trochę czasu, bo zaczynam od połowy września, ale chciałabym wiedzieć, kiedy Wy byście chcieli rozdziały. Jeszcze nie mam planu zajęć, ale pod uwagę nadal biorę sobotę, tyle że nie rano/popołudnie, ale wieczór. Wszystko ustalę dokładnie, gdy dostanę plan.