II. Rozdział 16 - Zaufanie

“…Don't let me drown, don't let me drown in the waves, oh

I could be found, I could be what you had saved…”

[The Pretty Reckless – Under the Water]

Harry czekał w swoim biurze na pojawienie się Bobby’ego. Miał nadzieję, że mężczyzna się nie rozmyśli, ale w tej sprawie liczył na Elise. Kobieta chciała zemścić się na Lori za stworzone przez nią problemy. Czuł się podniesiony na duchu, chociaż burza dopiero miała się rozpętać. Istniała szansa, że dziewczyna nie zdąży zareagować na jego oskarżenia i zdjęcia nie pojawią się w gazetach. Wszystko zależało od reakcji aurorów na jego zeznania. Miał zamiar powołać się na dobre imię każdego aurora, aby natychmiast poszli do Lori, zabierając ją na przesłuchanie i przeszukując jej mieszkanie, aby znaleźli fotografie. To musiało się udać.

Ktoś wszedł do środka, więc oderwał wzrok od papierów.

 — Idziemy zniszczyć głupią szmatę? — zapytał na wstępie Bobby z mściwym uśmieszkiem.

 — Ja mówię na nią mała suka.

 — Też pasuje.

Jason i Alano parsknęli śmiechem.

 — Idziemy.

Wyszli, a następnie skierowali się wprost do gabinetu faceta prowadzącego sprawy związane z problemami aurorów w pracy. Bobby został przed drzwiami. Miał być świadkiem Harry’ego, więc brunet najpierw musiał złożyć oskarżenie. Furia wszedł do środka, wcześniej pukając. Mężczyzna siedzący za biurkiem zawalonym papierami wyglądał na osobę twardą, niemal przypominając swoją posturą zapalonego piwosza. Dość duży brzuch sprawiał wrażenie, jakby zaraz miał pęknąć, a marynarki chyba już nie mógł dopiąć, dlatego swobodnie zwisała z ramion faceta o nazwisku Belter. Łysiejąca głowa niemal lśniła od wpadającego przez okno zimowego słońca, a szare oczy mogły prześwietlić człowieka na wylot. Harry zdążył się dowiedzieć, że mężczyzna jest profesjonalistą i często udawało mu się wydostać aurorów z poważnych problemów zawodowych.

Po przedstawieniu się sobie Belter nakazał mu usiąść.

 — Z jaką sprawą do mnie przychodzisz? — zapytał, od razu przechodząc do rzeczy.

 — Chciałbym oskarżyć swoją podopieczną o szantaż…

W gabinecie Beltera spędził dobre pół godziny, przedstawiając całą sprawę. Powiedział mu o wszystkim, nie pomijając najmniejszych faktów. Oznajmił, że ma świadka, który przeżył to samo i stoi za drzwiami. Belter dopytywał o wszystko ze szczegółami, notując wszystko, co najważniejsze. Później do gabinetu wszedł Bobby. Po kwadransie Harry został ponownie zawołany do środka.

 — Panowie, wasze sprawy są niemal identyczne. Myślę, że możemy postawić pannie Caldwell zarzut szantażu, co powinno być wygraną sprawą. Powinna zostać przesłuchana bez ostrzeżenia, aby nie przekazała zdjęć do gazet, dlatego nakaz zostanie wydany już za mniej więcej godzinę, z zastrzeżeniem o natychmiastowym zabraniu jej do Ministerstwa Magii. Sprawa powinna wyjaśnić się już dzisiaj, jednak zostaniecie przesłuchani jeszcze raz, prawdopodobnie pod Veritaserum, podobnie jak ona…

Obaj wyszli po jakimś czasie. Belter zastrzegł, aby nie wychodzili z Ministerstwa Magii bądź byli przygotowani do natychmiastowego powrotu tutaj, gdy zostaną wezwani. Zależało im na czasie, dlatego postanowili być blisko. Wrócili do gabinetu dywizjonu siódmego, który był wyjątkowo pusty. Wszyscy musieli być gdzieś na misjach bądź krążyli po Ministerstwie.

 — Facet zna się na rzeczy — stwierdził Bobby, biorąc od Harry’ego papierosa. — Cholera, miałem rzucić, ale tak mnie ta dziewczyna denerwuje, że nie mogę. Na samo jej wspomnienie dostaję szału.

 — Przez nią zostałem nałogowcem — odparł Furia.

 — Kobiety potrafią pogrążyć faceta… Belter działa dość szybko. Coś mi się wydaje, że sprawa rozwiąże się jeszcze dzisiaj.

Do pomieszczenia weszli Mickey i Jason. Ten drugi kiwnął głową.

 — Już po?

Potwierdzili zgodnie.

 — Oskarżenie już się pisze. Jeśli dobrze pójdzie, dzisiaj będzie po wszystkim — dodał Harry, strzepując popiół do popielniczki.

 — Skoro tak, to szykuj się na oduzależnianie od fajek. Madison ci to zafunduje — stwierdził Mickey.

 — Skończy się stres, to skończą się fajki.

Pół godziny później Furia został wezwany na przesłuchanie pod Veritaserum. Belter działał bardzo szybko i od razu wziął się za bronienie dobrego imienia aurora. Jakiś mężczyzna zadawał Harry’emu pytania, na które musiał szczerze odpowiedzieć. Starsza kobieta i siwiejący facet tylko się przysłuchiwali, podobnie jak Belter, który był już zaznajomiony z tymi informacjami. Później wezwano Bobby’ego. Aurorzy w tym czasie dostali się do domu Lori, by zabrać ją na przesłuchanie w trybie natychmiastowym. Nieszczęsne zdjęcia miały zostać odebrane po przesłuchaniu dziewczyny. Furia żałował, że nie słyszy zeznań aktorki, ale wynik mógł być tylko jeden. Niecierpliwie czekał przed salą. Bobby bębnił palcami o parapet. W pewnym momencie mężczyzna, który był przy przesłuchaniu, wyszedł z pomieszczenia i udał się w stronę gabinetów aurorów. Harry’ego i Bobby’ego trochę zamurowało, gdy przyprowadzono kierowcę Lori w otoczeniu łowców czarnoksiężników. Po dziesięciu minutach przyszedł inny auror ze zdjęciami w dłoni. Domyślili się, że to te nieszczęsne fotografie, które narobiły im tyle problemów. Wreszcie wezwano ich do pomieszczenia. Lori siedziała w krześle z twarzą ukrytą w dłoniach, jej kierowca próbował wyrwać się aurorom. Dziewczyna spojrzał na nich, gdy weszli.

 — Wy idioci! Co wy narobiliście?! — krzyknęła.

Obaj zmierzyli ją zimnymi spojrzeniami.

 — To, co ty nam — odparł chłodno Bobby.

Usiedli na wyznaczonych miejscach, a facet prowadzący przesłuchania zaczął:

 — Lori Caldwell została oskarżona przez aurora Harry’ego Jamesa Pottera o szantaż. Po przesłuchaniu świadków pod Eliksirem Prawdy podzespół aurorski Wizengamotu uznaje Lori Caldwell za winną zarzucanym jej czynom, dlatego otrzymuje ona karę w zawieszeniu na dwa lata. W trakcie śledztwa wyszło na jaw oszustwo dotyczące rzekomych ataków na jej życie. Okazało się, że atakującym jest kierowca panny Caldwell, Max Frankt. — Harry uniósł brwi na to oświadczenie. — Ataki były zaplanowane. Miało to na celu zwrócenie uwagi aurorów na jej osobę, aby przydzielić ochronę. Za oszustwo, Lori Caldwell zostaje skazana na dwa lata pobytu w ośrodku więziennym. Max Frankt, za współudział w oszustwie, zostaje skazany na półtora roku pobytu w ośrodku więziennym. Poszkodowany Harry James Potter zostaje uznany za niewinnego, gdyż nie złamał regulaminu aurorskiego, mimo dowodów, które zostały sfałszowane. Świadek i jednocześnie drugi poszkodowany Bobby Matter zostaje oczyszczony z zarzucanych mu czynów. Podzespół aurorski Wizengamotu anuluje odebranie jego uprawnień do wykonywania zawodu aurora i daje możliwość powrotu do pracy.

Tym elementem rozprawa została zakończona. Lori i Max zostali przetransportowani do ośrodka więziennego. Harry i Bobby wyszli z sali.

 — Ale jazda — stwierdził starszy z szerokim uśmiechem.

 — Mała suka w kiciu razem ze swoim kierowcą. Kto by pomyślał.

Belter wyszedł po chwili z pomieszczenia. Podziękowali mu za szybką i efektowną interwencję, a ten wyjaśnił:

 — W trakcie przesłuchań wyszło na jaw, że osobą, która się za was podszywała, był ten kierowca. Szukali rozrywki.

 — Teraz mają rozrywkę. W pace — mruknął Bobby.

 — Zdjęcia zostały zniszczone, aby nigdy nie wypłynęły do gazet. Możecie spać spokojnie.

Pożegnali się z mężczyzną. Później Bobby postanowił podzielić się dobrą nowiną z żoną. Harry wrócił do gabinetu z uśmiechem na ustach.

 — Mała suka idzie do paki — rzekł na wstępie.

Isaac wiwatował.

Dopiero po tym, jak powiedział im o przebiegu rozprawy i opadnięciu emocji, zdał sobie sprawę z tego, że nie wie, co teraz z Silver.

Blaise dość często nocował u Rubi. Podobnie było z Tobym i Jasmine, więc gdy rano spotykali się w kuchni, nie byli zdziwieni. Tego ranka było podobnie. Elvis szykował się do pracy, narzekając, że tak wcześnie ciągają go do roboty, co dla wszystkich innych było normalne. Jas szykowała śniadanie, natomiast Blake utknęła w łazience. Silver jeszcze nie wyszła z pokoju. Elvis odebrał Proroka Codziennego i szybko zerknął na pierwszą stronę, gdy weszła Rubi.

 — O ku*wa — powiedział zaskoczony.

 — Co jest?

Blaise zaśmiał się i przeczytał:

 — Czarująca Lori wysłana za kratki przez Pottera.

Cała trójka wytrzeszczyła niego oczy.

 — Czytaj! — ponaglił go Toby, więc wbił wzrok w gazetę.

 — Wczorajszego dnia doszło do bardzo szybkiej interwencji podzespołu aurorskiego Wizengamotu. Fryderyk Belter, lat pięćdziesiąt sześć, zajmujący się problemami zawodowymi aurorów, złożył zawiadomienie dotyczące złamania prawa. Oskarżycielem był Harry Potter, lat dwadzieścia jeden, młody autor, twierdzący, że jest szantażowany przez jego młodą podopieczną Lori Caldwell, lat dwadzieścia, czarodziejkę grającą w mugolskich filmach. Potter był ochroniarzem Caldwell po tym, jak trzykrotnie została zaatakowana przez nieznanego napastnika. Młoda aktorka miała go szantażować przez sfałszowane mugolskie zdjęcia, które dowodziły, że Potter złamał aurorski regulamin, za co groziło wyrzucenie z pracy. W trakcie przesłuchań wyszło na jaw, że młody auror nie jest pierwszą ofiarą aktorki. Niejaki Bobby Matter, lat dwadzieścia cztery, były auror, został wyrzucony z pracy za rzekome przekroczenie granicy prywatno-zawodowej. Wczoraj okazało się, że niesłusznie. Harry przyszedł do mnie dwa dni temu. Okazało się, że Caldwell szantażuje go w taki sposób, w jaki szantażowała mnie jakiś czas temu. Postanowiliśmy działać razem, gdyż w pojedynkę nie mieliśmy szans – mówi Bobby Matter. Lori Caldwell udowodniono wszystkie czyny, jakie jej zarzucano. Miała dostać dwa lata w zawieszeniu, jednak na jaw wyszła jeszcze jedna spawa. Okazało się, że ataki na Caldwell były zaplanowane przez samą aktorkę! Max Frankt, lat dwadzieścia dziewięć, kierowca dziewczyny, został oskarżony o współudział w oszustwie. Był on także mężczyzną podszywającym się pod Pottera i Mattera na zdjęciach, zażywając Eliksir Wielosokowy. Caldwell została skazana na dwa lata pobytu w ośrodku więziennym, natomiast Frankt na półtora roku. Harry’emu Potterowi nie udowodniono żadnego wykroczenia, a Bobby Matter odzyskał uprawnienia do wykonywania zawodu aurora. Może w więzieniu nauczą ich, że bawienie się ludźmi to coś podłego – komentuje jedynie Potter. Sprawiedliwości stało się zadość. Jeśli nasi aurorzy będą tak przemyślanie postępować, nie musimy się obawiać o nasze bezpieczeństwo – dodaje Short, członek podzespołu aurorskiego Wizengamotu. Jest to najlepsze podsumowanie zaistniałej sytuacji.

 — No to Furia poszedł po bandzie i wyszło mu to na dobre — zaśmiał się Toby wesoło.

 — Załatwił małą sukę — dodał z wyszczerzem Blaise i powędrował za wzrokiem swojej dziewczyny.

W drzwiach stała pobladła Evelyn, patrząca na Blaise’a z pustką w oczach. Zanim szybko wyszła, dostrzegli jej zaszklone tęczówki. W milczeniu wymienili ze sobą spojrzenia.

Kierując się do gabinetu dywizjonu siódmego, Harry czuł na sobie spojrzenia wielu ludzi. W windzie spotkał się przypadkiem z Syriuszem, który walnął go w plecy, a Furia uśmiechnął się w odpowiedzi. Późnej gdzieś z daleka zobaczył Dracona, a ten z wyszczerzem pokazał mu uniesiony kciuk. Miał nadzieję, że John szybko przydzieli mu pracę, gdzie nie będzie musiał użerać się z jakąś dziewczyną, która ma nierówno pod sufitem. Stwierdził, że pewnie teraz będzie brał udział w większej ilości misji, do których zwykle brano część dywizjonu, gdy reszta była na indywidualnych. Sterta papierów na biurku całkowicie go zniechęciła. Nie znał żadnego aurora lubiącego papierkową robotę, ale niestety była to nieodłączna część ich pracy. Z przyjemnością przyjął misję, która oderwała go od papierów. Razem z Alano, Jasperem i Navidem miał zająć się ochroną drużyny quidditcha w trakcie konferencji prasowej.

Dzień później krążył po Ministerstwie Magii, by złożyć raporty do odpowiednich działów po wykonanej misji. Jechał na przedostatnie piętro ze znudzoną miną wraz z jakimś zbzikowanym kolesiem śpiewającym pod nosem kolędy, gdy winda zatrzymała się po raz kolejny. Wsiadł tutaj Remus z mnóstwem papierów pod pachą. Kiwnął mu głową na powitanie i zerknął na faceta, który właśnie zanucił Cichą noc. Furia wzruszył ramionami z rozbawieniem na twarzy, kiedy Lunatyk spojrzał na niego pytająco. Zdążyli zamienić ze sobą jedynie dwa zdania, gdyż Remus wysiadał na kolejnym piętrze.

 — Cześć, Remus — usłyszał Furia, gdy Lunatyk wysiadł, a serce mu stanęło.

 — Cześć, Silver.

Evelyn wsiadła do windy. Zamarła, gdy dostrzegła, że jest tutaj także Harry. Przez chwilę się zawahała, jakby chciała wysiąść, ale zrobiła krok w przód.

 — Cześć — szepnęła.

 — Cześć — odparł cicho.

Kraty zatrzasnęły się. Winda ruszyła. Milczenie przerywały tylko dźwięki urządzenia i nucenie faceta, który teraz przerzucił się na pieśni żałobne. Gdyby nie sytuacja, w jakiej się znalazł, Harry pewnie powstrzymywałby wybuch śmiechu. Winda znowu się zatrzymała. Śpiewak wyszedł, zostawiając ich samych. Silver zerkała na niego nerwowo, próbując coś powiedzieć, ale chyba nie wiedziała co. Winda stanęła po raz kolejny. Jego piętro. Stał już między windą a korytarzem, gdy usłyszał głos dziewczyny:

 — Harry? — Odwrócił się, zatrzymując windę na dłuższą chwilę. — Ja… — wyjąkała. — Możemy porozmawiać?

 — Teraz?

 — Po pracy, na spokojnie.

Patrzył na nią przez moment.

 — U mnie o siedemnastej? — zapytał.

Kiwnęła głową.

 — Przyjdę — szepnęła, gdy wyszedł.

Kraty zatrzasnęły się. Winda odjechała. Przez chwilę stał w miejscu, by pozbierać wszystkie myśli. Musiało do tego dojść. Domyślał się, że wreszcie stanie oko w oko z Silver i będą musieli porozmawiać o tym, co się stało. Co chwilę krążyli po Ministerstwie Magii, dlatego nic dziwnego, że w końcu na siebie wpadli. Skierował się w stronę biur, gdzie musiał zostawić papiery, cały czas myśląc o rozmowie, która miała niedługo nadejść.

Dzwonek do drzwi rozbudził go z rozmyślań. Silver przyszła dokładnie o wyznaczonej godzinie. Z przykrością uświadomił sobie, że jakiś czas temu weszłaby jak do siebie i ochrzaniła żartobliwie za to, że się obija. Jedna sytuacja sprawiła, że odgrodził ich gruby mur, który nie był łatwą przeszkodą do pokonania. Chwilę później weszła do środka. Nie byli pewni tego, co chcą powiedzieć drugiej osobie, jednak musieli wszystko sobie wyjaśnić. Gdyby to tylko było takie proste…

 — Harry, przepraszam — zaczęła cicho. — Niesłusznie cię oskarżyłam, nawet nie próbując cię wysłuchać.

 — I to jest w tym wszystkim najgorsze — odparł.

Zacisnęła mocno oczy, jakby chciała przygotować się na atak z jego strony.

 — Po prostu, gdy ona przyszła i pokazała mi te zdjęcia… Była taka przekonująca, gdy mówiła to wszystko — jej głos drżał coraz bardziej.

 — Jest aktorką. Nic dziwnego.

 — Wtedy o tym nie myślałam. Po prostu widziałam ciebie na tych zdjęciach i nie przeszło mi przez myśl, że można być taką szmatą, żeby zrobić to dla zabawy — powiedziała słabo. — Jeszcze te fotografie w gazetach… Wszystko układało się w całość. — Odetchnęła głośnej. — Nie będę się usprawiedliwiać, bo wiem, że postąpiłam jak egoistka. Mogłam podejść do tego trochę chłodniej, a nie wysuwać pochopne wnioski.

 — Nie ufasz mi…

 — Ufam.

 — Nie, Silver, nie ufasz. Obiecywałem ci, a gdy przyszło co do czego, całkowicie o tym zapomniałaś. Gdybyś mi ufała, dałabyś mi dojść do słowa, zanim się spakowałaś. Nie osądziłabyś mnie z góry. Byliśmy razem pięć lat, a jedna sytuacja wystarczyła, żebyś przekreśliła to, co razem budowaliśmy przez ten czas. Nie na tym polega zaufanie. Nie na tym polega związek.

Nie mógł na nią patrzyć, gdy widział w jej oczach łzy. Wiedział, że nie chce brać go na litość, lecz są to łzy bólu i jej słabości, ale musiał odwrócić od niej wzrok. Zdawał sobie sprawę z tego, że ma rację. Ona także to wiedziała.

 — Nie chcesz tego ciągnąć? — szepnęła, a on poczuł, jak coś boleśnie ściska go za serce.

Czy chciał ciągnąć związek, w którym Evelyn mu nie ufa? Czy ona to zmieni? Czy będzie się z tym męczył? Czy zapomni o tej sytuacji i będą żyć tak, jak wcześniej?

 — Nie wiem, Silver — odparł.

Stłumiła jęk, jednak nie zdołała powstrzymać łez. Wiedziała, że zawiodła go, nie ufając mu. Wiedziała także, że nie będzie łatwo tego odbudować. Miał rację: przekreśliła ich związek w momencie, gdy uwierzyła Lori i go nie wysłuchała.

 — Dam ci czas — szepnęła, choć chciała błagać go na kolanach, żeby jej wybaczył. Ale to nie miałoby sensu. Nawet jeśli by do niej wrócił, cały czas miałby świadomość, co zrobiła wcześniej i obawiałby się, że zrobi to po raz kolejny. — Ja… będę czekać — dodała ciszej. — Zabiorę resztę swoich rzeczy.

Kiwnął powoli głową, chociaż wszystko w nim krzyczało, żeby ją zatrzymał. Zniknęła w ich sypialni. W jego sypialni. Zacisnął dłonie na szafce, zamykając mocno oczy, by powstrzymać zdradzieckie łzy. Był aurorem, do cholery! Musiał być silny i pewny swoich decyzji! Praca i życie to dwie różne sprawy – podpowiedział mu głosik rozsądku. Słyszał, jak przechodzi do kolejnych pomieszczeń, ale jej nie zatrzymywał. Stał oparty o ścianę, patrząc w podłogę pustym wzrokiem. Walczył sam ze sobą, nie będąc w stanie wybrać co będzie lepsze. Kochał ją, ale ta cała sytuacja ich przerosła. Przerosła ich związek, który właśnie rozpadał się na kawałki. Może potrzebowali czasu, żeby to wszystko sobie poukładać? Może rozstanie było najlepszą decyzją? Nie potrafił odpowiedzieć na te pytania.

 — Jeśli coś zostało… możesz wyrzucić — usłyszał jej cichy głos. — Raczej nic nie przeoczyłam. — Nie był w stanie nic odpowiedzieć, dlatego jedynie skinął lekko głową. — Harry — szepnęła tak, że ledwo ją usłyszał. Podniósł powoli wzrok. Patrzyła na niego ze łzami w tych pięknych, brązowych tęczówkach. Chyba najgorsze było to, co w nich zobaczył. Nie mówili sobie tego często. Zawsze twierdzili, że ważniejsze są czyny. Tym wzrokiem często obdarowywała go, gdy chciała mu pokazać, co do niego czuje. — Będę czekać.

Drzwi otworzyły się, a później bardzo cicho zamknęły. Podszedł do nich jak robot wykonujący sztywne ruchy. Wyszła. Odeszła. Pozwolił jej to zrobić. Położył dłoń na klamce, chcąc otworzyć drzwi, pobiec za nią, zatrzymać. Zamknął oczy. Puścił klamkę.

Za oknami było już ciemno, co nie było dziwne, skoro zima zadomowiła się w całej Anglii. Jasmine żałowała, że na dworze zamiast śniegu pada deszcz ze śniegiem, sprawiając, że na drogach były kałuże. Na stole stały pozostałości po kolacji, jednak nikomu nie chciało się posprzątać tego bałaganu. Razem z Rubi, Elvisem i Tobym siedzieli przy ciepłej herbacie, pod kocami, oglądając telewizję. Dochodziła dwudziesta, a Evelyn nadal nie wróciła z pracy. Jasmine wiedziała, że później poszła do Harry’ego.

Drzwi otworzyły się cicho, a Jas podniosła głowę. Evelyn była przemoczona do suchej nitki, a jej blond włosy wyglądały, jakby dopiero co wyszła spod prysznica. Miała zapuchnięte i zaczerwienione oczy, w dłoni trzymała torbę.

 — Dziewczyny? — zaczęła cicho. — Mogę zostać u was… trochę dłużej?

Rubi podniosła się, widząc nadchodzące łzy. Blondynka starała się utrzymywać twardą minę, choć jej głos drżał.

 — Jasne, Silver — odpowiedziała cicho Jasmine.

 — Dzięki.

Silver… Przecież Harry to wymyślił. On zaczął tak do niej mówić jeszcze w dzieciństwie. W Slytherinie każdy to podłapał i była wśród nich znana po przezwisku. Miała już dwadzieścia jeden lat, a wszyscy nadal tak się do niej zwracali. Jej wargi zaczęły drżeć. Blake z zatroskaną miną przytuliła ją do siebie. Domyśliła się, że ta woda, która ją przemoczyła przez ich kontakt, to nie tylko deszcz. Evelyn puściła torbę na ziemię i mocno ją objęła. Rubi wyczuła, jak delikatnie się trzęsie. Może z zimna, ale wątpiła. Jasmine spojrzała na nią ze smutkiem. Silver nie musiała nic wyjaśniać. We trójkę wyszły, zostawiając Toby’ego i Blaise’a samych. Ci wymienili spojrzenia.

 — Powiem ci szczerze, że mnie to nie zaskoczyło — stwierdził pałkarz.

Elvis westchnął.

 — Mnie też — odparł. — Nie życzyłem im źle, ale ta sytuacja ułożyła się nie tak, jak powinna.

Toby skinął lekko głową. Ponownie wbili spojrzenia w telewizor.

************************

Romilda Asteria Ellis, poprzedni rozdział miał 6 stron w Wordzie. Nie wiem dlaczego, ale ostatnio większość jest dość krótka. Następnym razem jak zobaczysz literówki to napisz je w komentarzu, bo z betą wszystkich nie jesteśmy w stanie dostrzec ;) Lori nie dodam do zakładki "Uczniowie", bo nie będzie ona jedną z głównych bohaterek. Gdybym miała wrzucać tam każdą osobę, to byłoby bez sensu. Syriusz i Remus w czasach pierwszego tomu nie byli uczniami, a jednak także byli w tej zakładce ;) "Uczniowie" to tylko nazwa równoznaczna z "Bohaterowie". Taka przenośnia, żeby ładnie pasowało do pozostałych.

Anonimowy, spóźnione wszystkiego najlepszego ;D Niestety, ale prezenty w postaci rozdziałów już dawno się skończyły xD

Frigus, co do Silver to pisałam Ci na Twitterze xD Dlaczego Ty zawsze chcesz wszystko co najgorsze dla Harry'ego? xD W prawdziwym życiu nienawidzę papierosów, ich zapach wywołuje u mnie mdłości, ale pasuje mi do opowiadania ;D

Anonimowy, spójrzmy na to od takiej strony: Harry rzuca na Lori zaklęcie zapomnienia. Musi jakoś wytłumaczyć, dlaczego jego służba powinna się zakończyć, a Lori nie wie, co się z nią działo przez ostatnie tygodnie. Podejrzane, prawda? Załóżmy, że jakoś udaje mu się to wytłumaczyć. Idziemy dalej: Lori nie ma ochrony, a ktoś ją atakuje (po dzisiejszym rozdziale wiemy, że to by się nie stało, ale gdyby tego rozdziału nie było). Harry zostaje oskarżony o nieprawidłowe wypełnienie służby i pakuje się w kolejne problemy. Dlatego zaklęcie zapomnienia nie byłoby dobrym rozwiązaniem ;)

Spodziewajcie się nowego szablonu w najbliższych dniach. Ten już mi się nie podoba, więc czas go zmienić xD

Wszystkiego najlepszego dla Niezrównoważonej ;*