II. Rozdział 22 - Burza

„…We were the ones who weren’t afraid

We were the broken hearted

We were the scars that wouldn’t fade away…”

[Red – Who We Are]

Biurko miał zawalone papierami. Starał się pracować, ale myślami był daleko. Przyłapywał się na tym, że po kilka razy czyta jedno zdanie, ale nic z niego nie rozumie. Był tak zamyślony, że nawet nie usłyszał, jak Jason i Navid rzucają w siebie przekleństwami. Zareagował dopiero, gdy któryś z nich walnął pięścią w biurko. Ocknął się i dostrzegł, że obaj stoją i ciskają w siebie gromami z oczu, gotowi użyć siły.

— Siadać na dupy, do ku*wy nędzy! — warknął rozzłoszczony. Otworzyli usta, żeby coś powiedzieć, ale nie dopuścił ich do słowa. — Jak chcecie obić sobie pyski, to droga wolna, ale po pracy! Chyba że chcecie ostrzeżenie!

Obaj usiedli rozwścieczeni, ale woleli nie protestować. Gdy ich kapitan miał zły humor, był zdolny do wszystkiego i nie patrzył na to, że są dobrymi znajomymi. W gabinecie zapadła cisza dzwoniąca w uszach. Milczenie przerwał wchodzący do pomieszczenia jeden z aurorów.

— Wczoraj oddział amerykański został odwołany. Przejmujecie całą sprawę. Wszystkie zebrane przez nich dokumenty macie tutaj. — Położył na biurku Harry’ego kilka teczek z informacjami o fanatyku Voldemorta.

Furia skinął głową, a facet wyszedł. Siódemki nagle zrozumiały zły humor Harry’ego i jego problemy z koncentracją. Oddział amerykański został odwołany, a wraz z nim Laura. Chłopak bez słowa chwycił pierwszą teczkę, żeby zająć czymś myśli, ale gdy dobrze mu się przyjrzeli, dostrzegli, że jego tęczówki nie przesuwają się po tekście, ale stoją w miejscu.

Cisza w gabinecie została przerwana po raz drugi.

— Potter, masz się zgłosić do gabinetu kryminalnych.

To było tyle. Z niemrawą miną Furia podążył za aurorem, myśląc o tym, w co się znowu wpakował. Kryminalni zajmowali się zwykle morderstwami, które nie były wyjaśnione. Prowadzili śledztwa, szukając sprawcy. Skoro był wzywany, to musiał być podejrzanym bądź świadkiem. Problem w tym, że nikogo nie zabił i nie widział żadnego morderstwa. Wszedł do odpowiedniego gabinetu, a po chwili skierowano go do właściwego śledczego. Marcus Park był mężczyzną o szerokich ramionach i wysokim wzroście. Szare oczy z chłodem przypatrywały się każdej osobie. Mógł mieć około czterdzieści pięć lat i posiadał kozią bródkę oraz krótko przystrzyżone włosy. Przedstawił się lekko zachrypniętym głosem, a po chwili kontynuował, nakazując Harry’emu usiąść:

— Nad ranem w jednej z wiosek zostało odnalezione ciało młodego chłopaka. Został zamordowany zaklęciem uśmiercającym. Sprawca jest nieznany, jednak mamy pewne podejrzenia. Wszystko sprowadza się do sytuacji sprzed pięciu lat. Na pewno zrozumiesz, co mam na myśli, gdy pokażę ci zdjęcia.

Podał mu fotografie, więc Furia na nie spojrzał. Spodziewał się, że będzie to zdjęcie zamordowanego chłopaka i się nie pomylił. Mógł mieć najwyżej dwadzieścia lat. Jego zielone oczy zastygły w zdziwieniu, a czarne włosy opadały na czoło. Spod pojedynczych kosmyków dostrzegł ślady zaschniętej krwi, która wypływała z rany na czole. Coś ścisnęło go w żołądku, gdy spostrzegł wyryty znak – błyskawicę. Spojrzał ponownie na Parka, który obserwował go z typowym dla niego spokojem na twarzy.

— Chodzi o mordowanie młodych chłopaków podobnych do mnie przez Voldemorta.

Marcus kiwnął głową i podał mu drugie zdjęcie.

— Ten napis znajdował się na ścianie nad chłopakiem. — Furia ponownie spojrzał na zdjęcie. Na ceglanej ścianie widniał ognisty napis: PAMIĘTAMY. — Wasz dywizjon prowadzi sprawę ataków pewnej grupy, prawda?

— Prawda. Podejrzewany neośmierciożerców lub niedobitków z wojny.

— Tak też myślałem. Wiesz kim jesteś. Przypomnieli sobie o tobie.

— Sądzicie, że jestem ich celem. — Bardziej stwierdził, niż zapytał.

— Dokładnie, Potter. Lepiej trzymaj się na baczności, bo, jak widać, chcą zemsty. Wasz dywizjon zajmuje się sprawą tej grupy śmierciożerców, dlatego przejmujecie też morderstwo jako dowód w sprawie. — Podał mu teczkę. — Tutaj są dowody porównawcze sprzed pięciu lat, zeznania świadków, raporty. Cała dokumentacja z tamtej sprawy i z tej.

Pożegnali się. Furia, po zatrzaśnięciu drzwi, miał wrażenie, że ziemia się pod nim zapada. Koszmar znowu wrócił, przeszłość dała o sobie znać, a jego życie ponownie zmieniało się w piekło. Zacisnął zęby i spojrzał na teczkę. Musiał cofnąć się w przeszłość, a o tej części swojego życia pragnął najbardziej zapomnieć. Poczuł, jak wypełnia go frustracja, zamieniająca się w furię. W głowie mu zaszumiało, oczy zabłysnęły mocno, a ciało spięło się. Mózg podpowiadał mu różne niemiłe rzeczy, podsyłał obrazy bólu, krwi i śmierci. Później ocknął się przed gabinetem siódemek, choć nie miał pojęcia, jak się tutaj znalazł. Rozejrzał się zdezorientowany, a następnie stłumił jęk. Instynkt kompletnie odebrał mu zdolność myślenia. Przeszedł korytarz, choć tego nie pamiętał. Szybko się cofnął, z przerażeniem uświadamiając sobie, że mógł komuś coś po drodze zrobić i tego nie pamiętał. Wciągnął kilka uspokajających oddechów, rozglądając się po korytarzu. Żadnych oznak jakichkolwiek zaklęć czy bójki. Żadnej krwi, przewróconych przedmiotów. Żadnego ciała. Odetchnął jeszcze kilka razy, a później wszedł do gabinetu. Wszyscy poszli na lunch, więc opadł na krzesło przy swoim biurku i zapalił papierosa. Otworzył teczkę z mocno bijącym sercem. Pierwsza kartka:  informacje o sprawie. Data, pieczęć, nazwiska osób prowadzących śledztwo, ofiara. Odłożył ją na bok, a coś podeszło mu do gardła. Pierwsze zdjęcie ofiary sprzed pięciu lat. Nie przyglądał się fotografiom, bo doskonale je pamiętał. Przeczytał wszystkie zeznania i raporty, zanim siódemki wróciły z lunchu. Kiedy byli już wszyscy, wypuścił dym z ust, choć Madison ciskała w niego gromy z oczu i rzekł:

— Mamy nowe dowody w sprawie.

Wysłał każdemu kopię dokumentów dotyczących zamordowanego rano chłopaka. Wszyscy wzięli się za przejrzenie ich. Po kilkunastu minutach ciszy odezwał się Jasper, lekko niepewnym tonem:

— Czemu przydzielili nam tę sprawę?

Furia oderwał zamyślony wzrok od okna. Wystarczyło spojrzenie na nich. Dostrzegli szczegół na zdjęciu. Widział to w ich oczach.

— Dowody porównawcze sprzed pięciu lat — powiedział, wysyłając im kopie drugiej teczki z dokumentami.

Tym razem cisza była dłuższa, choć każdy z nich już po pierwszym spojrzeniu na zdjęcie wszystko zrozumiał.

— Na ciebie polują — powiedział w końcu Mickey.

Furia kiwnął głową, nie odrywając wzroku od okna.

— Po co wtedy to robił? — zapytał Isaac, przełamując napięcie.

Harry odwrócił się wreszcie w ich stronę.

— Żebyście całkowicie to zrozumieli, musiałbym opowiedzieć wam połowę swojego życia — odparł. — O tej połowie, o której chciałem zapomnieć, ale o której non stop coś albo ktoś mi przypomina. W walce z Voldemortem nie ograniczaliśmy się tylko do zaklęć. Większe znaczenie miał umysł. Próbował złamać mnie psychicznie różnymi sposobami. To był jeden z nich. Widocznie nie zapomnieli o tym sposobie i wykorzystali go ponownie.

— Myślisz, że zrobią coś takiego jak pięć lat temu? — spytał niepewnie Jason.

— Nie, chyba nie. Wydaje mi się, że chcieli dać tylko znać, o co im chodzi, ale mogę się mylić.

— Wiesz, że będą cię szukać i musisz uważać…

Furia zaśmiał się ponuro.

— Siedem lat musiałem uważać, Hiszpan.

— Nie lekceważ tego.

— Nie mam zamiaru, ale też nie będę zachowywał się jak paranoik. Już mam tego dosyć.

— Co robimy? — zapytał Navid.

— Isaac, załatw akta poszukiwanych śmierciożerców. Mickey, wszystkie znane kryjówki śmierciożerców.

— Sprzed upadku Voldemorta czy po?

— Wszystkie. Hiszpan, dowiedz się, czy w Azkabanie nie było jakichś dziwnych, podejrzanych sytuacji.

Cała trójka kiwnęła głowami i od razu wyszli z gabinetu, by się tym zająć. Furia zmrużył oczy, zastanawiając się, co jeszcze może być przydatne, ale nic nie przychodziło mu do głowy. Te informacje musiały im na razie wystarczyć.

Nie zdziwił się, gdy następnego poranka zobaczył w Proroku Codziennym zdjęcie zamordowanego chłopaka wraz z napisem oraz porównanie z sytuacją sprzed pięciu lat. Furia po powrocie do domu poprzedniego dnia od razu zajął się zabezpieczeniem budynku. Nikt oprócz niego nie mógł dostać się do mieszkania, jeśli nie wyraził na to zgody. Użył do tego wężomowy i magii krwi, mając nadzieję, że to wystarczy. W gabinecie siódemek praca wrzała. Wszyscy czytali różne informacje, sprawdzali je, dowiadywali się każdego najmniejszego szczegółu. Harry szukał w pamięci jakichś słów czy wydarzeń, które miałyby związek z tą sprawą i pomogłyby w dotarciu do grupy śmierciożerców. Po zebraniu wszystkich istotnych informacji podjął decyzję o atakach na kryjówki i domy podejrzanych śmierciożerców. Seria przeszukiwań i przesłuchań mieszkańców rozpoczęła się zaraz po uzyskaniu pisemnej zgody od odpowiednich osób. Spotkali się z różnymi reakcjami, lecz nic ich to nie obeszło. Jako aurorzy musieli być odporni na różnorakie sytuacje i słowa. Kilka razy musieli zagrozić przesłuchaniem w Ministerstwie Magii pod Veritaserum w obecności większej ilości osób i to wystarczyło, by stłumić bunt. Wrócili bez żadnych konkretnych informacji, które mogłyby im pomóc. Sfrustrowani udali się do domów, szykując się psychicznie na jutrzejszy wypad.

Kolejnego dnia przechodzili przez to samo, dopóki nie pojawili się w jednym z mieszkań pewnego śmierciożerecy. Standardowo przed zapukaniem do drzwi rzucili zaklęcie antydeportacyjne. Otworzyła im kobieta, która pobladła na ich widok. Nie chciała ich wpuścić, co już samo w sobie było podejrzane. Wystarczył mało widoczny znak Furii, by dywizjon obstawił dom.

— To prywatne mieszkanie! Nie możecie tak sobie wchodzić, bo taką macie zachciankę! — krzyczała, nie zwracając uwagi na pisemne oświadczenie.

— Jeśli nie chce pani udać się z nami do Ministerstwa Magii, to radzę nas wpuścić do środka i nie przeszkadzać w przeszukaniu — odparł chłodno Harry. — Grozi to aresztem.

— Podam was do sądu!

— Droga wolna, wszystko jest przeprowadzone zgodnie z przepisami Ministerstwa Magii.

Kobieta zamarła z otwartymi ustami, gdy za budynkiem coś buchnęło. Rozległy się krzyki wymawianych zaklęć i świsty promieni. Wszystko szybko ucichło, a Jason dał znać, że złapali jedną osobę.

— Kapral Mayer zostanie z panią na czas przeszukania — powiadomił Furia i wraz z Madison wszedł do budynku, nie słysząc już żadnych sprzeciwów.

Szybko rozejrzeli się po domu, jednak nie znaleźli nic godnego uwagi. Aresztowali jakiegoś czterdziestoletniego faceta, prawdopodobnie męża kobiety. Na przedramieniu miał Mroczny Znak i według listy poszukiwanych śmierciożerców był jednym z uciekinierów przed laty. Zostawili zapłakaną kobietę w domu. Harry nakazał przesłuchać faceta Navidowi i Madison. Reszta zajęła się kolejnymi przeszukiwaniami. Po przesłuchaniu okazało się, że śmierciożerca nie ma nic wspólnego z atakami grupki, jednak i tak miał przejść proces i trafić do Azkabanu za służbę Voldemortowi. Musieli szukać dalej.

Do pustego mieszkania wrócił dopiero wieczorem, a samotność sprawiła, że dużo myślał. Czasami było to przytłaczające. Myśli o zagrożeniu i przeszukiwaniach po chwili zeszły na drugi plan. Woda płynęła po jego ciele, lecz nie zwracał na to uwagi. Oparł się o ścianę prysznica i zamknął oczy. Silver. Tęsknił. Brakowało mu jej obecności, a przesyłki dodatkowo to potęgowały. Gdy przypadkiem spotykali się w Ministerstwie Magii, zagadywała go. Widział jej zmartwione i zaniepokojone spojrzenie, kiedy dowiedziała się z gazet o śmierciożercach, prawdopodobnie polujących na chłopaka. Raz zaprosiła go na wspólny lunch, ale musiał odmówić, choć wcale tego nie chciał, gdyż miał pełne ręce roboty i ustalony kolejny atak na kryjówkę śmierciożerców.

Teraz, stojąc pod prysznicem, wszystkie myśli o niej napierały na niego z ogromną siłą, uświadamiając mu, jak bardzo za nią tęskni. Wróć do niej. Nie męczcie się… Widziałam, jak na nią patrzysz. Nawet Laura dostrzegła jego tęsknotę za Evelyn. Od wyjazdu Laury czuł się winny, mając wrażenie, że ją wykorzystał.

Zakręcił wodę i wyszedł spod prysznica. Nadal zamyślony ubrał się i wyszedł z łazienki. Leżąc w ciszy na sofie, słyszał krople deszczu uderzające o szybę. Niebo było zachmurzone i zanosiło się na burzę. Stanął przy oknie, bo nie mógł wytrzymać w bezruchu. Dawno nie było takiej ulewy. Była tak intensywna, że ledwo dostrzegał najbliższy dom, który nie znajdował się wcale tak daleko. Gdyby śmierciożercy okrążyli budynek, pewnie ledwo by to dostrzegł. Sfrustrowany ponownie usiadł na kanapie, orientując się, że nawet nie zaświecił lampy. Zignorował to. Postanowił skupić się na animagii, którą ostatnio zaniedbywał przez nadmiar obowiązków. Dotychczas pojawiały się zmiany polegające na obrośnięciu sierścią, która miała odcień brązowoszary z dodatkiem złocistego. Jednak gdy spojrzał w lustro na plecy, sierść stawała się ciemniejsza, a na brzuchu wręcz przeciwnie – jaśniejsza. Zmiana nie trwała długo, ale był z tego zadowolony.

Zamknął oczy, odrzucając na bok wszystkie myśli. Wyciszył się i zaczął myśleć o przemianie. Po kilku minutach poczuł przyjemne mrowienie przy uszach i z tyłu czaszki. Gdy ustało, otworzył oczy i pognał do lustra. Uśmiechnął się szeroko. Jego uszy znacznie się zmieniły. Były odstające i trójkątne, trochę jak…

— U wilka — szepnął zachwycony do siebie. — Albo jakiś pies.

Dostrzegł także zmianę na włosach. Jego czarna czupryna zmieniła się w krótką sierść w brązowoszarym odcieniu. Miał wrażenie, że stało się także coś z jego oczami, ale nie zdążył się przyjrzeć, gdyż wszystkie zmiany się cofnęły. Westchnął i znowu opadł na kanapę. To było na tyle z ćwiczeń animagicznych. Łapa ostrzegał go, żeby po takich krótkotrwałych przemianach nie robił tego ponownie, by nie wyczerpać swoich sił magicznych.

Szukał sobie zajęcia, ale nic nie przychodziło mu do głowy poza natrętnymi myślami o Silver. Gdy szedł do kuchni, dostrzegł poranny prezent od dziewczyny. W dłoń chwycił zwykłe mugolskie zdjęcie, jeszcze z siódmej klasy, na którym była cała grupka przyjaciół ze Slytherinu. Blake i Blaise tarzali się w śniegu, Jasmine i Toby standardowo tulili się do siebie, Teodor leżał w miękkim puchu po pechowym upadku o nogi Dracona, którego uchwycono w momencie przewracania się. On i Silver czaili się na Jas i Toby’ego, by cisnąć w nich ogromną kulą śniegu. Astoria uchwyciła moment, gdy wszyscy byli szczęśliwi i zachowywali się jak małe dzieci. Na ustach Harry’ego pojawił się radosny uśmiech. To był jedyny rok, który nie skończył się jakimś nieszczęśliwym wydarzeniem. Choć w pamięci miał bitwę o Hogwart, to wtedy całkowicie o tym zapomniał i cieszył się tym, co miał. Cieszył się, że ma takich przyjaciół. I Silver, którą mocno kochał. I kochał nadal. Odłożył zdjęcie, czując, jak serce miarowo przyspiesza.

Uderzenie piorunu stłumiło dźwięk deportacji.

Silver zawsze bała się burzy, gdy była sama. Każde uderzenie doprowadzało ją do palpitacji serca, a błysk błyskawicy sprawiał, że zaciskała oczy i zakrywała się kocem po sam czubek głowy. Co innego, gdy była z kimś. Wtedy czuła się znacznie bezpieczniej, choć i tak często zerkała z obawą za okno. Doskonale pamiętała sytuację, kiedy Harry uczęszczał na Uniwersytet Aurorski, a ona na Uniwersytet Zaklinaczy. Furia był na wykładach, a ona siedziała sama w domu i modliła się do wszystkich bóstw o koniec burzy. Wrzasnęła, gdy rozległ się głośny huk tuż za nią. Odniosła wrażenie, że uderzyło w dom i zaraz się zawali. Z przerażeniem i ulgą rzuciła się na Harry’ego, kiedy okazało się, że to on deportował się wprost do salonu. Ze strachem zaczął pytać, co się stało, kiedy mocno się do niego przytuliła.

— Burza — jęknęła cicho w jego klatkę piersiową, a po chwili poczuła, jak lekko zadrżał, tłumiąc rozbawienie.

Nie zaśmiał się jednak, lecz objął ją mocno, by poczuła się bezpieczniej.

Teraz była sama w domu. Jasmine i Blake wybrały się gdzieś z chłopakami i miały wrócić jutrzejszego dnia, a ona została sama, chowając się pod kocem ze strachu.

— Jesteś beznadziejna, Silver — mruknęła do siebie, wystawiając głowę spod koca, a następnie pisnęła i schowała się z powrotem.

Jej serce zakołatało dziko, gdy usłyszała dzwonek do drzwi. Wystawiła przestraszone oczy, gdyż wyobraźnia zaczęła płatać figle.

— Merlinie, tylko ktoś przyszedł — powiedziała do siebie z otuchą i wstała, by otworzyć drzwi.

Serce na moment jej stanęło, a później zaczęło bić jak szalone. Za drzwiami stał Harry przemoczony do suchej nitki. Szybko wpuściła go do środka, żeby nie stał w tej ulewie. Przeczesał mokre włosy wpadające mu do oczu.

— Dziewczyn nie ma. Wyjechały z chłopakami — powiadomiła, sądząc, że miał do nich jakąś sprawę.

— Wiem. Nie przyszedłem do nich — odpowiedział cicho.

Spojrzała na niego niepewnie.

— Do mnie? — spytała.

— Do ciebie — potwierdził. — Zawsze bałaś się burzy.

Jej usta drgnęły lekko, a później zakłopotała się, zerkając na bok. Chrząknęła.

— To… może wejdziesz dalej? — zaproponowała, czując na sobie jego wzrok.

W następnej chwili poczuła, jak ujmuje jej twarz w dłonie, a jego zimne usta dotykają jej warg. Jęknęła cicho, oplatając go dłońmi za kark i przyciągając jeszcze bliżej siebie. Krople wody z jego włosów zaczęły spływać mu po twarzy i po jej dłoniach, lecz nie zwrócili na to uwagi, przelewając w pocałunek swoją tęsknotę.

— Nigdy więcej… mi tego… nie rób — powiedział między pocałunkami.

— Nigdy — odparła cicho i zatopili się w mocnym pocałunku.

Ich języki drażniły się lekko, by następnie rozpocząć taniec. Silver czuła, jak jej nogi miękną i że zaraz upadnie na kolana przez jego pocałunki, szczęście i świadomość, że znowu jest przy niej. Objął ją mocno, przyciągając do siebie całym ciałem, a ona, drżącymi z emocji palcami, przeczesała jego mokre włosy. Miała wrażenie, że to sen i zaraz obudzi się rozczarowana. Musiała mu to powiedzieć. Odsunęła się delikatnie, by spojrzeć mu w oczy i szepnąć:

— Kocham cię.

Pocałował ją w czoło, a ona zamknęła oczy, czując się bezpiecznie.

— Też cię kocham.

Mocno przylgnęła do jego klatki piersiowej, nie zwracając uwagi na mokrą od deszczu koszulę. Poczuła, jak otacza ją ramionami, całując w czubek głowy. Po chwili uniosła głowę i stanęła na palcach, by sięgnąć do jego ust. To nie sen – pomyślała, gdy pocałował ją po raz kolejny. Chwyciła go za ręce i nie odrywając od niego wzroku, zaprowadziła do sypialni.

Burza rozszalała się na dobre, ale ona tego nie słyszała.

Obudziła się rano z uśmiechem na ustach, czując, jak Harry ją obejmuje. Leżeli ciasno wplecieni w siebie, jakby nie chcieli, aby druga osoba gdzieś uciekła. Przypatrywała się jego spokojnej twarzy, nie wierząc, że tutaj jest. Przesunęła dłonią po jego policzku i odgarnęła włosy z czoła. Pocałowała go lekko w usta, a on uśmiechnął się przez sen. Po chwili otworzył zaspane oczy. Gdy spojrzał na zegarek, jęknął niezadowolony, widząc zbliżającą się godzinę wyjścia do pracy. Przyciągnął ją jednak jeszcze bliżej siebie i niemal zmiażdżył usta pocałunkiem. Nawet nie zorientowała się, kiedy położył ją na plecach, nie przerywając pocałunku. Jego dłoń przesunęła się po jej boku, biodrze i udzie. Po chwili zadomowił się na szyi, na której złożył kilka pocałunków wśród pomruków i z wielką niechęcią odsunął się.

— Jeszcze się zapędzę — stwierdził, a ona uśmiechnęła się szeroko.

Pisnęła, gdy niespodziewanie ponownie ją pocałował.

— Spóźnisz się — zaśmiała się.

— Beze mnie nie pójdą na akcję.

— Przyjdę po pracy — odparła.

Odsunął się i westchnął.

— Ja przyjdę. Nie wiem, o której skończę, a dom mam zabezpieczony tak, że nie wejdziesz.

Pokiwała głową na zgodę, patrząc na niego z troską.

— Zrobię śniadanie.

Wyskoczyła z łóżka i ubrała się w ciuchy porozrzucane po pokoju pod jego spojrzeniem. Uśmiechając się szeroko, wyszła z pokoju. Stanęła w progu kuchni, dostrzegając Jasmine, Blake, Blaise’a i Toby’ego. No tak, przecież mieli wrócić nad ranem, żeby zdążyć do pracy. Całkowicie o tym zapomniała. Śniadanie było już gotowe na pięć osób. Przywitała się i skierowała do szafki, pytając, jak było.

— Świetnie. Następnym razem pojedziesz z nami i nie wywiniesz się pracą — odparła Jasmine.

— A ty co robiłaś? — zagadnął Toby.

— Ja? Dobrze się bawiłam.

— Mówisz szczerze czy blefujesz? — Blake zmrużyła oczy, a Silver uśmiechnęła się szeroko, nie mogąc nad tym zapanować.

— Mówię szczerze — rzekła, stawiając na stole jeszcze jeden talerz, sztućce i kubek.

Jasmine już otworzyła usta, żeby powiedzieć, że dla niej zastawa także stoi, ale zaraz jej oczy błysnęły.

— Kogo chowasz w pokoju?

Rubi pisnęła, a Blaise cmoknął.

— Nie chowam — odparła Evelyn.

— No pochwal się, kogo poderwałaś — wyszczerzył się Toby.

— Nikogo nie poderwałam.

— Nie drażnij… — zaczęła Blake, ale zaraz rzekła zaskoczona, patrząc w stronę drzwi: — Och. Furia?

Harry parsknął.

— Nie, Fortis — odparł, wchodząc do środka.

Silver uśmiechała się szeroko, podobnie jak brunet. Dziewczyna wzruszyła ramionami, widząc zaskoczenie Jasmine. Toby i Blaise szczerzyli się głupio do chłopaka, ale nie zwrócił na to uwagi.

— Więc… znowu jesteście razem? — zapytała Blake.

— Nie, Rubi. Przyszedłem tylko w odwiedziny i byłem tak zmęczony, że zasnąłem — odpowiedział Harry poważnie, a ona przez moment zwątpiła.

Walnęła go ścierką przez łeb, gdy pokręcił głową z politowaniem, a Silver zachichotała. Aktualnie była najszczęśliwszą osobą na Ziemi.

**************************

Anonimowy, Harry spędził w szpitalu zaledwie jeden dzień, więc jego przyjaciele i Syriusz nie zdążyli się o tym dowiedzieć. Zasięg teleportacji nie był sprecyzowany, ale zakładam, że można się teleportować na terenie kraju, a za granicę potrzeba zgody. 

Niezrównoważna, dziękuję xD

Właśnie przeciwnicy Silver mnie okrutnie mordują xD Ale mam plany i ich nie zmienię (raczej) ;D

Większość była za odpowiadaniem na komentarze w takiej formie jak teraz, więc nic nie zmieniamy ;)

Dziękuję za komentarze i do soboty (wychodzi na to, że w późniejszych godzinach :/) ;*