II. Rozdział 26 - Stracić zmysły

„… Our faith caught up in flames

I need a new direction

‘Cause I have lost my way 

All we need is faith

Faith is all we need…”

[30 Seconds To Mars – End of all days]

Wybudził się z otępienia, czując przenikliwe zimno. Leżał na twardej i chłodnej posadzce zdrętwiały i obolały. Do jego nozdrzy wdarł się zapach stęchlizny i krwi. Czuł pulsujący ból w boku, ale odniósł wrażenie, że nie było wypływającej z rany cieczy. Powoli otworzył oczy, gdy poczuł ciepłą dłoń głaszczącą go po policzku. Wśród mroku dostrzegł twarz Silver i jej przygasłe, brązowe oczy. Obrócił lekko głowę w drugą stronę i serce w nim zamarło. Znajdowali się w ciemnej, brudnej i pustej celi, a jedynym światłem był płomień pochodni na ścianie kilka metrów dalej. Ponownie przeniósł wzrok na Evelyn, która zapytała cicho:

— Jak się czujesz?

— W porządku — odparł, podnosząc się powoli do pozycji siedzącej. — Ale pewnie niedługo się to zmieni — dodał szeptem, a ona przymknęła oczy.

— Pewnie tak — rzekła z bólem. — Wyleczyli cię, żebyś się nie wykrwawił, bo… — zamilkła, odwracając głowę w drugą stronę.

Przygarnął ją do siebie, a ona wtuliła się w niego. Nie musiała kończyć.

— Coś ci zrobili? — spytał, a ona pokręciła głową.

— To nie byli oni — szepnęła po chwili.

— Wiem.

— To moja wina.

— Nie mogłaś wiedzieć. — Pogłaskał ją lekko po głowie.

— Myślisz, że zdążą nas znaleźć? — zapytała po kolejnych minutach milczenia.

— Jasne — odparł, choć nie czuł się przekonany, kiedy to mówił.

— Boję się — szepnęła.

Objął ją mocniej, zamykając mocno oczy. Nie mógł przecież powiedzieć, że nie ma czego, skoro za jakiś czas zapewne mieli zostać poddani torturom.

Nie mieli pojęcia, ile czasu minęło, gdy usłyszeli zgrzyt otwieranych drzwi, a później kroki. Dostrzegli cień, a następnie za kratami pojawiła się postać. Harry kompletnie nie kojarzył twarzy wykrzywionej w grymasie satysfakcji i mściwości. Płomień ognia odbijał się od jego kruczoczarnych włosów, a szerokie ramiona sięgały do drzwi celi. Zaraz za nim pojawiły się jeszcze trzy osoby, a dwie z nich Harry rozpoznał bez problemu. Crabbe i Goyle, którzy zaginęli po bitwie o Hogwart, byli poszukiwani przez aurorów tak samo jak inni śmierciożercy wraz z ojcem Vincenta. Ojciec Gregory’ego zginął podczas walki.

— Brać ich — rozkazał brunet, z mściwym uśmiechem patrząc na Harry’ego.

Nie było sensu się opierać, dlatego sami wstali. Furia poczuł mocny uścisk Crabbe’a na swoim ramieniu, gdy ten go pilnował. W ciszy przeszli obok cel i weszli do sali. Harry przełknął ślinę, kiedy dostrzegł, że to pokój tortur. Było tu mnóstwo różnorodnych narzędzi przeznaczonych do sprawiania cierpienia fizycznego. Usłyszał, jak Silver zaczęła się wyrywać, a później jęknęła cicho z bólu, gdy mocno przytrzymano ją przed innymi ruchami. Serce Harry’ego biło coraz szybciej, kiedy popchnięto go w stronę środka pomieszczenia. Dostrzegł kilka osób, które się w nich wpatrywały. Wśród części rozpoznał poszukiwanych śmierciożerców.

— Pamiętamy, co zrobiłeś — odezwał się facet, który przyszedł do ich celi jako pierwszy. — Zemsta jest słodka, Potter.

Harry spojrzał na niego i od razu wiedział, że patrzy w oczy fanatyka. Być może to on był przywódcą całego odrodzonego grona śmierciożerców. Evelyn znowu zaczęła rozpaczliwie się szarpać, gdy dwójka popleczników Voldemorta siłą zaciągnęła Harry’ego w jedną część sali. Natychmiast z sufitu spadły łańcuchy, które oplotły go w nadgarstkach i poderwały kilka cali nad ziemię tak, że nie dotykał stopami podłoża, niemal łamiąc mu ręce.

— Będziesz przeklinał dzień, w którym zabiłeś Czarnego Pana — warknął rozeźlony mężczyzna. — Później dzień, w którym się urodziłeś. Będziesz błagał nas o śmierć.

Furia utrzymał twardy wzrok, choć całe ramiona już bolały go od wiszenia w takiej pozycji.

— Niedoczekanie twoje — odparł cicho, lecz pewnie i stanowczo.

Popchnęli Silver wprost przed niego. Ich spojrzenia spotkały się. Była bliska płaczu, lecz już się nie wyrywała, wiedząc, że to nic nie da. Patrzyli na siebie cały czas, jakby dodając sobie tym sił, nawet gdy przykuli ją do ściany naprzeciwko niego. Harry ponownie spojrzał na przywódcę, który stanął tuż przed nim, zasłaniając tym samym dziewczynę.

— Zobaczymy — szepnął złowieszczo, przejeżdżając różdżką po jego skroni, policzku, a później unosząc mu nią brodę. Różdżka wbiła się w jego szyję, a następnie zjechała na pierś, gdzie znajdowało się serce. — Crucio.

Furia machinalnie poderwał się z bólu, zamykając oczy i zaciskając pięści. Fala bólu dostała się do każdego zakamarka jego ciała, a krzyk chciał wyrwać się z jego gardła, jednak w ostatniej chwili zdążył go powstrzymać. Ciało naprężyło się, głowę odgiął do tyłu, a nogi automatycznie podkurczył. Cały płonął, czując, jakby coś łamało mu kości, a miliony igieł wbijały mu się w skórę. Wszystko urwało się niespodziewanie. Oddychając ciężko, opadł bezwładnie w łańcuchach.

— To dopiero początek — powiedział mężczyzna z satysfakcją, odsuwając się do tyłu. — Zajmijmy się nim — dodał do pozostałych śmierciożerców. — Ma być żywy i przytomny, żeby czuł każdą najmniejszą torturę — rzekł mściwie, patrząc Harry’emu prosto w oczy.

Później zaczął się najgorszy dzień jego życia. Dłonie zaciskał na łańcuchach, gdy czuł zaklęcia torturujące uderzające w jego ciało. Nie wiedział, ile razy go trafili, ale czasami były one tak silne, że nie mógł powstrzymać jęku bólu. Nie panował nad swoim ciałem, które rozrywano na strzępy pod wpływem zaklęć torturujących. Chciał umrzeć, prosić ich o szybką śmierć, ale w głębi świadomości wiedział, że to da im tylko satysfakcję i na pewno go nie zabiją. Poza tym miał swój honor, chociaż nie miał pojęcia, co zrobi, kiedy tortury przeniosą na Silver. Wiedział, że to będzie o stokroć gorsze od tego, co teraz z nim robili. Łańcuchy zerwały się, a on runął na ziemię pozbawiony sił po tylu zaklęciach Cruciatus. Drżał mocno, jakby był podłączony do prądu elektrycznego. Ktoś zaśmiał się, gdy zwinął się w kłębek, kiedy uderzyła go kolejna klątwa. Opadł bezwładnie na brudną posadzkę, zaciskając mocno oczy z bólu, który opanował jego ciało nawet po zakończeniu klątwy.

— Może trochę wyobraźni? — zaszydził mężczyzna w stronę śmieciożerców. — Macie tyle możliwości, a non stop rzucacie jedno i to samo.

Ktoś znowu się zaśmiał. Harry usłyszał, jak jedna z postaci zrobiła kilka kroków w przód. Zamarł, gdy usłyszał słowa:

— Dirunectbone¹.

Uderzyło go zaklęcie, ale nie drgnął. Wiedział, co to jest. Każdy ruch sprawiał, że kości łamały się, a później łączyły z powrotem, sprawiając niewyobrażalny ból. Nie widząc żadnych efektów swojego zaklęcia, śmierciożerca trafił go zwykłym zaklęciem torturującym. Połączenie tych dwóch klątw doprowadziło do tego, że z gardła Furii wydobył się krzyk. Najpierw czuł, jak łamie mu ręce, później kości klatki piersiowej, żebra, biodra, nogi. Nikt nie potrafił sobie wyobrazić, jak bardzo chciał teraz umrzeć lub chociaż stracić przytomność. Kiedy kości wracały na swoje miejsce, ból był jeszcze większy. Pod zaciśniętymi powiekami czuł piekące łzy. Nie dali mu odetchnąć po tej okropnej torturze, od razu poddając kolejnej. Miał wrażenie, że krew zamieniła się we wrzącą lawę i zaraz wypali mu skórę, by wydostać się na powierzchnię. Przez umysł zamroczony bólem słyszał rozpaczliwy szloch Silver i okrutny śmiech oprawców, gdy wił się na ziemi. Efekt zaklęcia jeszcze nie przeszedł, a już rzucono kolejne. Z jego ciała buchnęła krew, gdy dziesiątki cięć pojawiło się na jego skórze, sięgając czasami aż do kości. Zrosły się, by rozerwać ponownie. Boże, zwariuję – pomyślał rozpaczliwie, nie panując nad głosem i ciałem. Oddychał ciężko, zaciskając mocno powieki. Ale po chwili znowu przyszedł ból.

Nie miał pojęcia, jak długo to wszystko trwało. Pewnie kilka godzin, choć miał wrażenie, że minęło kilka dni. Na posadzce znajdowała się olbrzymia kałuża jego krwi. Nie było chyba miejsca, gdzie nie ugodziło go zaklęcie. Z ubrania zostały same zakrwawione, podarte i brudne szmaty, przez które mogli dostrzec mnóstwo siniaków i poranionej skóry. Gardło miał już zdarte od krzyków. Jedyną pocieszającą myślą było to, że nic nie zrobili Evelyn, chociaż jej rozpaczliwy płacz czasami ranił bardziej niż zaklęcia torturujące. Jego plecy były chyba w najgorszym stanie po tym, jak jeden ze śmierciożerców przyczepił go do łańcuchów, wiążąc dłonie nad głową i unosząc tak, że nie sięgał stopami do ziemi, a następnie urządził mu biczowanie. Z jego kręgosłupa zrobił miazgę. Wtedy podszedł do niego przywódca całej grupy, wstrzymując na chwilę tortury i powiedział z szalonym uśmiechem:

— I tak się złamiesz, Potter.

Furia podniósł głowę, spojrzał na niego zawzięcie i odparł cicho zachrypniętym głosem:

— Pie*dol się.

Facet wpadł w szał i warknął tylko do śmierciożerców, że mają mu zrobić piekło. Zrobili. To w trakcie tego piekła spłynęła na niego ulga. Stracił przytomność.

Jason obserwował, jak technicy zabezpieczają ślady, które mogły pomóc w zrozumieniu tego, jak śmierciożercy dostali się do domu Harry’ego mimo zabezpieczeń. Odwrócił wzrok od ogromnej plamy krwi na podłodze i ścianie. Osoba, która zostawiła te ślady, musiała oberwać jakąś poważną klątwą. W duchu modlił się, żeby krew nie należała do Harry’ego ani Evelyn. Jasper już przeprowadzał badanie, aby zidentyfikować czyja jest. Jason wycofał się do korytarza. Mickey i Isaac sprawdzali drzwi.

— Nie ma żadnych zabezpieczeń — oznajmił pierwszy z nich. — Musiały zostać złamane lub ściągnięte. Najbardziej skłaniam się do wersji, że opadły, gdy drzwi zostały zniszczone od środka.

— A jeśli zniszczone od zewnątrz? — zapytał stojący obok Stan.

Isaac pokręcił głową.

— Spójrz na drzwi. Wyraźnie widać, że od wewnątrz są całe podrapane i zniszczone. Z zewnątrz wyglądają normalnie, poza tym, że są wyrwane z zawiasów. Z zewnątrz nawet nie daliby rady ich zniszczyć — dodał ciszej. — Furia nałożył bariery, więc nie było możliwości, żeby zostali zaatakowani od zewnątrz. Ten, kto to zrobił, musiał wejść do domu. Musiał zostać wpuszczony.

Wymienili ze sobą spojrzenia.

— To musiał być ktoś zaufany — mruknął Jason. — Nikogo innego by nie wpuścili.

— Ktoś ich zdradził — dodał Stan.

— Musimy przesłuchać świadków. Może sąsiedzi coś widzieli — rzekł niemrawo Mickey.

Do środka wszedł Jasper. Po jego minie widzieli, że nie ma dobrych wiadomości.

— To krew Harry’ego.

— Ku*wa — szepnął Isaac.

— Jasper, Isaac, przepytajcie sąsiadów — zarządził Stan. — Remus i Tonks… trzeba sprawdzić ich alibi — westchnął. — Każdy jest podejrzany w tej sytuacji. Jason?

Brunet kiwnął głową, odwrócił się na pięcie i poszedł do sypialni, gdzie odesłali Lunatyka i Tonks. Mężczyzna siedział na łóżku z twarzą ukrytą w dłoniach. Kobieta stała przy oknie z przerażeniem w oczach. Spojrzeli na niego, gdy wszedł do środka z twardą miną.

— Mam do was pytanie. — Skinęli głowami, aby kontynuował. — Co robiliście jakieś trzy godziny temu?

Zapadła cisza.

— Jesteśmy podejrzani? — spytała stłumionym głosem kobieta. Jason nie odpowiedział, nie zmieniając mimiki twarzy. — Byłam w Ministerstwie — rzekła po chwili. — Widziałam się z Madison i Navidem.

Jason przeniósł wzrok na Lunatyka, który rzekł:

— Też byłem w Ministerstwie. Non stop siedziałem w biurze. Pół działu może to potwierdzić.

Jason skinął głową.

— Co podejrzewacie? — spytała Tonks, a chłopak przeniósł na nią wzrok.

— Podejrzewamy, że był to ktoś, komu ufali. Zaatakowano ich od wewnątrz.

Remus ponownie ukrył twarz w dłoniach. Znowu zdrajca wśród przyjaciół… Merlinie, dlaczego? Poderwał głowę, gdy usłyszał z korytarza:

— Co wy robicie?!

— Syriusz — wymamrotał Lunatyk.

Jason wyszedł na korytarz. Łapa stał przerażony we wnęce prowadzącej do jadalni. Auror podszedł do niego, zanim ktokolwiek inny zdążył zareagować. Mężczyzna odwrócił głowę w jego stronę.

— Co się…? Ta krew…

— Furia i Silver zostali zaatakowani — oznajmił.

— O Merlinie… — wydusił zszokowany. — Co z nimi?

— Nie wiemy. Zostali porwani.

Syriusz musiał oprzeć się o ścianę.

— A… ta krew? — wykrztusił.

— Harry’ego — wybąkał. Syriusz jęknął słabo. Jason patrzył na niego przez kolejną chwilę. Przecież on z życiu by ich nie zdradził. — Musisz mi odpowiedzieć na jedno pytanie. Co robiłeś jakieś trzy godziny temu?

Łapa obserwował go w szoku.

— Myślisz, że… że ja…?

— To rutynowe pytanie w takiej sytuacji.

— Jakiej?

— Odpowiedz.

— Prowadziłem przesłuchanie w Ministerstwie.

Jason pokiwał głową. Cała trójka miała alibi. Nawet bez tego pytania wiedział, że to nie oni zaatakowali Furię. Mimo to musiał wszystko sprawdzić. Pettigrew też nie był podejrzany, a zdradził – przeszło mu przez myśl.

— Jak śmierciożercy dostali się do środka? Przecież Harry nałożył tyle zaklęć… — powiedział słabo Łapa.

— Zostali przez kogoś z nich wpuszczeni.

— Co?! Nie wpuściliby kogoś, komu nie ufali! — krzyknął Łapa, a echo własnych słów obiło się o jego uszy. Zamarł. — Nie…

— Obawiam się, że jednak tak. — Jason potwierdził jego obawy.

Łapa pokręcił sztywno głową. W drzwiach stanęli Jasper i Isaac. Widząc ich miny, odesłał Syriusza do Remusa i Tonks, a następnie odszedł do reszty siódemek.

— Sąsiadka widziała cztery osoby wchodzące na podwórko.

— Rozpoznała ich?

— Dość dokładnie ich opisała. Rozpoznała ich po nazwiskach.

— Kto to?

— Malfoy, Stanley, Nott i Fillmore…

To miał być spokojny wieczór wśród przyjaciół. Do domu Jasmine i Blake wpadł Draco z Astorią, a Blaise i Toby w oczach wszystkich już na stałe zamieszkali u dziewczyn. Rozmowy przerwał dzwonek do drzwi, więc rudowłosa poszła otworzyć. Trochę ją zamurowało, gdy dostrzegła Alano, Stana i Jasona z dywizjonu Harry’ego. Mieli poważne miny i aurorskie stroje.

— Zastaliśmy Blake Stanley?

— T-tak — wyjąkała. — O co chodzi? — dodała, wpuszczając ich do środka.

— Zaraz wszystko wyjaśnimy — rzekł Stan i słysząc głosy dochodzące z pomieszczenia obok, zapytał: — Ktoś jeszcze tutaj jest?

— Tak. Draco z Astorią i chłopaki — rzekła niepewnie.

Alano i Jason wymieli spojrzenia, a Jas, z coraz większym niepokojem, poprowadziła ich do salonu. Rozmowy ucichły, gdy weszli do środka.

— Blake, do ciebie — wymamrotała ruda.

— Tak się składa, że nie tylko — odparł Stan. — Blake Stanley, Toby Fillmore i Draco Malfoy, jesteście zatrzymani pod zarzutem ataku na dom Harry’ego Pottera, porwania zaatakowanego oraz Evelyn Shirley, a także pod zarzutem współpracy ze śmierciożercami.

Zapadła chwila ciszy.

— Co?! — krzyknęła Rubi, zrywając się do pionu.

— Jakie porwanie?! I jaka, do cholery, współpraca?! — dodał pobladły Elvis.

— Kilka godzin temu doszło do ataku na dom Harry’ego, skąd został porwany wraz z Evelyn. Widziano was na miejscu przestępstwa — odpowiedział Hiszpan.

— Zabieramy was na przesłuchanie do Ministerstwa Magii — dodał Jason.

— To jakieś bzdury! — krzyknął Toby.

— Merlinie — jęknęła Jasmine, patrząc na sytuację z przerażeniem.

— W życiu nie zrobilibyśmy czegoś takiego! — bronił się Draco.

— Musimy sprawdzić wszystkie otrzymane informacje — powiedział twardo Stan. — Nie utrudniajcie. Wszystko wyjaśni się w Ministerstwie.

Rubi spojrzała rozpaczliwie na Blaise’a, który ścisnął ją za rękę.

— Nic nie zrobiłaś, więc powiedz wszystko, co wiesz i cię wypuszczą — rzekł stanowczo, wśród podniesionych głosów.

Pokiwała głową, przyznając mu rację.

— Chłopaki, to jakieś nieporozumienie — powiedziała do Dracona i Toby’ego. — Powiemy, co wiemy i tyle.

Wymienili spojrzenia.

— Racja — stwierdził pałkarz.

— W razie konieczności, żądam przesłuchania pod Veritaserum — dodał Draco, znając prawa przysługującego oskarżonym.

Stan skinął głową na zgodę, a Blake i Toby wzięli przykład z przyjaciela. Następnie dobrowolnie podeszli do aurorów.

— Wiadomo coś o Furii i Silver? — zapytała Jas słabym głosem.

Jason i Alano zerknęli na siebie.

— Kompletnie nic, poza tym, że Furia jest dość poważnie ranny — odpowiedział Stan, na moment porzucając maskę twardego aurora.

— Ranny?

— W domu doszło do walki — przyznał. — Pół jadalni jest w jego krwi.

Astoria zakryła usta dłonią. Aurorzy wyprowadzili Toby’ego, Dracona i Blake na podwórko, a stamtąd deportowali się do Ministerstwa Magii. Teodor już był na przesłuchaniu.

Jedynym przyjemnym aspektem jego powrotu do świadomości był delikatny dotyk Evelyn. Głaskała go lekko po włosach i policzku drżącą ręką, trzymając jego głowę na swoich kolanach. Plecy i nogi leżały na zimnej posadzce, a nieznośny ból całego ciała przypominał mu o wydarzeniach sprzed prawdopodobnie kilku godzin. Każde rozcięcie piekło, krew już zaschła, choć z głębszych ran nadal ciekła, siniaki pulsowały bólem, a od zaklęć torturujących cały drżał i czuł nieprzyjemne igiełki wbijające się w skórę. Podniósł ciężkie powieki, napotykając brązowe tęczówki Silver. W blond włosach widział brud i krew, na twarzy nie miała jednak żadnych zranień, ale jej oczy były bez życia. Na policzkach dostrzegł zaschnięte ślady łez. Chciał podnieść głowę, ale miał wrażenie, że jest wykonana z ołowiu, a lekki grymas bólu wystąpił na jego twarzy. Musiał odchrząknąć, zanim zdołał powiedzieć cicho:

— C-coś ci zrobili?

W odpowiedzi pogłaskała go po policzku.

— Kilka zaklęć torturujących. Nic takiego.

Ciszę zakłócał tylko dźwięk strzelającego ognia z pochodni. Furia miał suche jak wiór gardło i mówienie sprawiało mu problem. Czuł się wyczerpany fizycznie i psychicznie. Nie miał pojęcia, jak długo tutaj przebywali, ale pewnie wystarczająco, aby ktoś dostrzegł, że zaginęli. Samo niepojawienie się w pracy i brak kontaktu z nimi prawdopodobnie skłoni kogoś do sprawdzenia, czy nic się nie stało, szczególnie, że ostatnio doszło do kilku ataków na niego. Czy dadzą radę wejść do domu? W trakcie ataku zaklęcia uszkodziły drzwi, więc miał nadzieję, że przełamały one zabezpieczenia. W końcu od środka nie były zabezpieczone.

Zamknął oczy, kiedy poczuł mdłości, podczas gdy obraz wokół niego zawirował. Był głodny, zziębnięty i spragniony. Do głowy wpadały różnorodne myśli, ale najgorsze było to, że mogli coś zrobić Silver. Nie miał zamiaru dać się złamać, ale gdy zranią Evelyn na jego oczach, to pewnie nie wytrzyma. Nie chciał ich o nic błagać, ale dziewczyna była dla niego najważniejsza i uderzając w nią, sprawiliby mu olbrzymi ból. Z drugiej strony wiedział, że ich napastnicy są bezlitośni i gdy pokaże, jak wielkie sprawiają mu cierpienie krzywdząc blondynkę, cały czas torturowaliby właśnie ją, a tego nie chciał. Wolał, żeby to on doznawał fizycznego bólu, a ją zostawili w spokoju.

Spojrzał ponownie w oczy dziewczyny.

— Nie poddawaj się — szepnął. — Na tym im zależy.

— Wiem — odpowiedziała równie cicho.

— Nie daj się złamać.

— Nie dam. Obiecaj, że też tego nie zrobisz, niezależnie od tego, co by nam robili.

Zmusił się do podniesienia ręki, ujęcia jej dłoni w swoją i delikatnego pocałowania w jej wierzch.

— Obiecuję.

Nie złamią mnie. Nie będę błagać. Nie dam im tej satysfakcji.

Rozległo się skrzypienie drzwi, a później ciężkie kroki. Silver zacisnęła palce na jego dłoni z mocno bijącym sercem, bojąc się, że ponownie zabiorą ich do sali tortur. Ktoś stanął przy kratach do ich celi. Rozległ się dźwięk wody nalewanej do jakiegoś pojemnika. Nieznajomy popchnął miedzianą misę do ich celi, a później wyszedł.

— Przynieśli nam wodę? — nie dowierzała Silver.

— Bez picia długo byśmy nie wytrzymali — odparł cicho, a ona skrzywiła się lekko.

— Czyli chcą przedłużyć nasze tortury — wywnioskowała.

— Pewnie tak.

— Więc warto ją wypić? — szepnęła po chwili ciszy.

— Warto — odpowiedział, tłumiąc jęk, gdy próba podniesienia się do pozycji siedzącej sprawiła mu mnóstwo cierpienia. — Warto, bo nas znajdą.

— Więc… powinniśmy dać im więcej czasu, prawda? — szepnęła.

Kiwnął lekko głową. Śmierć byłaby prostsza, oboje to wiedzieli, jednak zgodzili się na dłuższe męki. Wierzyli, że ich znajdą. Tylko to im pozostało. Nie złamią mnie. Nawet, gdybym miał przez to stracić zmysły.

¹ Dirunectbone – złam i złącz kości; z łac. diruam – łamać, neckunt – łączyć, bone – kości.

****************************

Kinina, właśnie z tym Wielosokowym to wahałam się czy dodać te fragmenty o Blake, Draco, Blaisie i Teo, ale jednak je wstawiłam. I tak wszystko wyszło w tym rozdziale, więc... ;)

Vexus, chyba 1/3 autorów zaczynała od szkoleń, wielkich mocy, zakonów itp. Też zależę do tej grupy, ale dzięki pisaniu takich rzeczy zaczęłam uczyć się czegoś nowego i dostrzegać, że można pisać coś innego. Piszę od 5 czy 6 lat, więc co nieco musiałam się w tym czasie nauczyć. Jestem z tego bardzo dumna, bo widzę olbrzymią różnicę pomiędzy pierwszym rozdziałem mojego pierwszego opowiadania a Bitwą Myśli. Dziękuję za tak wyczerpujący komentarz :)

Obiecałam, że dodam rozdział i słowa dotrzymałam. Taki świąteczny rozdział xD

Życzę Wam wesołych świąt, mnóstwa prezentów, spełnienia wszystkich najskrytszych marzeń i żeby Wasza Potteromania nigdy się nie skończyła :D ;*

Do soboty ;*