II. Rozdział 30 - Inny świat

„…Your whispers fill these empty halls

I'm searching for you as you call

I'm racing, chasing after you

I need you more…”

[Red – Lost]

Syriusz mówił do Harry’ego. Starał się nie zwracać uwagi na brak reakcji ze strony chłopaka, chociaż patrzenie w puste oczy wbite w sufit wywoływało w nim różne emocje. Tłumił ból i rozpacz, jednak czasami powtarzał słabo i lekko płaczliwie, żeby do nich wrócił. Wieczorami wychodził w postaci wilczura do lasu i tam wył do księżyca, wyrzucając z siebie cierpienie.

Minęło pięć dni od uwolnienia Harry’ego i Evelyn. Wszyscy złapani śmierciożercy zostali wtrąceni do Azkabanu. Początkowo Łapa zajmował się tą sprawą, żeby odciągnąć myśli od szpitalnego łóżka. Robił wszystko, co mógł, żeby proces odbył się jak najszybciej i aby oprawcy jego chrześniaka dostali jak najwyższą karę. Otrzymali dożywocie, chociaż Syriusz walczył o pozbawienie ich duszy, skoro dementorzy wrócili pod kontrolę Ministerstwa Magii. Wiedział, że jeden ze śmierciożerców zdołał uciec, a Isaac wyznał mu, że to on najbardziej przyczynił się do stanu Furii. List gończy pojawił się w gazetach, na ulicy Pokątnej i w Ministerstwie Magii na niemal każdym korytarzu. Siódemki intensywnie pracowały nad złapaniem go, ale nie było to łatwe.

Isaac nie był w stanie iść w odwiedziny do Harry’ego. Wiedział, że chłopak nawet go nie rozpozna, jednak świadomość, że widział, co Furia przechodził, że tam był, gdy to wszystko mu robili, że nie pomógł mu szybciej, całkowicie go dołowała. Jason powiedział mu o stanie chłopaka po tym, jak odwiedził go z Madison. Z Harrym nie było dobrze.

— Isaac, co jest? — zapytała dziewczyna, kiedy zostali sami w biurze. — Czemu nie chcesz odwiedzić Furii?

— Przecież i tak nie ma kontaktu ze światem — odparł z goryczą.

— Nawet w takich sytuacjach odwiedza się pacjentów. Dobrze o tym wiesz — odpowiedziała cicho. — Coś cię gryzie. Masz jakiś powód.

Po chwili milczenia wreszcie na nią spojrzał.

— Mówiłem wam, jaki jest jego stan, co mu robili, jak się zachowywał. Widzieliście go po tym wszystkim, ale  — przełknął ślinę — nie byliście tam, gdy mu to robili. Wiesz… czasami to widzę przed oczami. Ten widok mnie prześladuje. — Madison posłała mu współczujące spojrzenie. — Nie wiem, jak spojrzę mu w oczy, gdy wróci do siebie.

— Przecież to nie twoja wina.

— Nie, ale czuję, że mogłem zrobić coś więcej, żeby teraz nie było z nim tak kiepsko. Wiem, że wtedy musiałem utrzymywać pozory, ale czuję się podle, gdy przypomnę sobie, co wtedy mówiłem. Tym bardziej, że on to słyszał.

— Nie będzie miał ci tego za złe. Na pewno wiedział, jaka jest sytuacja.

Isaac nic na to nie odpowiedział. Nie potrafił wyeliminować tych wszystkich przykrych myśli i obrazów.

Evelyn dużo spała. Gdy tego nie robiła, zwykle tępo wpatrywała się w ścianę lub płakała skulona pod kołdrą. Nikogo do siebie nie dopuszczała. Na dotyk reagowała atakiem histerii, mało się odzywała. Kompletnie straciła poczucie czasu. Jej rodzice często siedzieli przy niej, starając się do niej dotrzeć, porozmawiać, pocieszyć. Wiedzieli o gwałcie. Badania wykazały to w pierwszy dzień po powrocie. Nie były one stuprocentowo pewne, gdyż w połączeniu z zażywanymi eliksirami zaklęcia traciły na jakości i wysyłały czasami złe fale, ale reakcje dziewczyny mówiły same za siebie. Sprawdzono ją także pod kątem ciąży, lecz badania jej nie wykazały. Miały być powtórzone za jakiś czas dla pewności, gdy eliksiry przestaną wpływać na dziewczynę. Teraz koniecznie ich potrzebowała.

Często pytała, co z Harrym. Odpowiadali, że dochodzi do siebie. Wiedzieli, że kłamią, ale nie potrafili jeszcze bardziej zniszczyć jej psychiki informacją, że chłopak stracił zmysły i nie ma w jego stanie żadnych zmian. Mówiła jak w transie, że musi do niego iść, bo jej potrzebuje, lecz nie pozwalali jej wyjść z łóżka. Sama nie była w stanie tam dojść, bo była kompletnie wyczerpana i nogi się pod nią uginały, zanim doszła do drzwi.

Blake i Jasmine starały się do niej dotrzeć. Niestety, rozmowa ograniczała się zwykle do potakiwania, kręcenia głową lub pojedynczych słów. Odcięła się od nich grubym, betonowym murem.

Raz przyszedł do niej Syriusz. Wiedziała, że to on spędzał przy Harrym najwięcej czasu. W końcu Furia był dla niego jak syn i zachowywał się względem niego jak Eric i Rebecca względem niej. Dostrzegła jego bladą twarz i szare tęczówki bez życia. Nie przypominał tego wesołego człowieka, którego znała. Skupiła na nim swój wzrok. On musiał powiedzieć jej prawdę.

— Co z Harrym? — szepnęła, zanim jeszcze przysiadł obok łóżka na krześle.

Zdrętwiał na moment. Nie patrzył jej w oczy, kiedy odpowiadał:

— Potrzebuje trochę czasu.

— Co mu jest?

Zawahał się, lecz odpowiedział:

— Kręgosłup jest uszkodzony. Musi się zregenerować, zanim będzie mógł wstać z łóżka. Na razie nie może mówić. Gardło też musi się odnowić, ale niedługo powinno być okej. — Nie mówisz mi całej prawdy. — Jak ty się czujesz?

Podciągnęła kołdrę pod brodę, wbiła wzrok w jeden punkt na ścianie i skłamała cicho:

— Dobrze. — Fizycznie, ale psychicznie jestem zrujnowana. Wiedział, jaka jest prawda. Odpowiedź była zawarta w późniejszym milczeniu. — Muszę do niego iść — szepnęła. — On mnie potrzebuje. Pomóż mi do niego pójść.

— Musisz teraz odpoczywać — odparł Łapa. — To ci może zaszkodzić. Nie mogę na to pozwolić.

Nie możesz go teraz zobaczyć, Silver. To cię kompletnie zrujnuje.

Ukryła twarz w poduszce. Dlaczego nikt nie rozumiał tego, że byli sobie wzajemnie potrzebni?

Słyszał szloch Silver, dźwięki rozszarpywanych ubrań, głos śmierciożercy. Widział przed sobą gwałconą dziewczynę i choć bardzo chciał, nic nie mógł zrobić. Instynkty skumulowały się, a swój ból, bezsilność i wściekłość przelał w głośny ryk. Powtarzał słowa zabiję cię, a gardło rozrywało się na strzępy z każdym krzykiem. Ból stawał się nie do zniesienia, ale nie przestawał wrzeszczeć, opanowany przez wszystkie negatywne emocje. Krew zalała mu oczy. Momentami się nią krztusił, kiedy spływała mu do gardła, jednak powtarzał jak mantrę słowa zabiję cię i nie złamią.

Syriusz odnosił wrażenie, że Draco, Teodor i Toby mają wyrzuty sumienia. Chyba nękały ich myśli, że Harry nie wie, że to nie oni go zaatakowali. Często do niego przychodzili razem z Blaisem, by dowiedzieć się czegoś o jego stanie. Nic się nie zmieniło od pierwszego dnia.

Tym razem wpadli Draco wraz z Zabinim. Harry pogrążony był w głębokim śnie.

— Naprawdę nic? — spytał po raz kolejny Elvis.

— Kompletnie nic — odparł niemrawo Łapa.

— Cholera, przecież jesteśmy czarodziejami! Musi być jakiś sposób — zirytował się Fortis.

— Problem tkwi w umyśle, a wiecie, że wyleczenie umysłu zależy głównie od poszkodowanego — mruknął Syriusz.

— A… usunięcie wspomnień? — rzekł niepewnie Elvis.

— Doszczętnie zniszczymy jego psychikę. Możemy pozbawić go zarówno wszystkich wspomnień z jego życia, jak i całego umysłu.

Zapadła cisza.

— Czyli cała nadzieja w nim — powiedział pod nosem Fortis, a Syriusz kiwnął głową, patrząc na chrześniaka.

Dostrzegł, że chłopak zaciska pięści i zaczyna niekontrolowanie drżeć. Draco i Blaise powędrowali za jego wzrokiem. Niespodziewanie usta Harry’ego otworzyły się i poruszyły. Krzyczał niemo, powtarzając coś jak modlitwę. Syriusz dopiero za trzecim razem zaczynał wyczytywać słowa z jego ust. Z wypalonego gardła Furii zaczynały wydobywać się dźwięki. Początkowo był to zachrypnięty głos, którego nie mogli zrozumieć.

— …ję cię… za… cię…

Łapa rozszerzył oczy, a w następnej chwili z ust chłopaka wypłynęła krew. Elvis rzucił się do jego łóżka i wcisnął guzik powiadamiający uzdrowiciela o problemach z pacjentem, w momencie gdy brunet otworzył oczy. Mimo krwi wydobywającej się z jego ust nie przestawał powtarzać tych słów, choć teraz już bezgłośnie. Pękły naczynia krwionośne jego nosa. Łapa zdążył wyczytać z jego ust jeszcze dwa słowa: nie złamią, zanim Harry nie zaczął krztusić się posoką. Wraz z uzdrowicielem do pomieszczenia wbiegła pielęgniarka. Furia zaczął się szarpać, a Wąchacz usłyszał odgłos łamanych kości, gdy jego plecy wygięły się w łuk. Tęczówki Harry’ego wypełnione były bezgranicznym bólem. W pewnym momencie napotkały wzrok Huncwota. Przez chwilę zatrzymały się na nim i animag wiedział, że chłopak go widzi, jest świadomy, mimo bólu. Ból był jego przywróceniem do rzeczywistości.

— Środki uspokajające! Szybko! — krzyknął doktor Melliborn do pielęgniarki, jednocześnie starając się pomóc Harry’emu krztuszącemu się własną krwią.

Chłopak jęknął słabo, gdy mężczyzna jednym zaklęciem złączył jego kręgosłup, sprawiając mu dodatkowy ból. Później obrócił go na bok, żeby się nie dusił. Pielęgniarka wbiła mu w żyłę strzykawkę z eliksirem uspokajającym, w trakcie gdy młody lekarz przytrzymywał Harry’ego w miejscu, kontrolując jego stan.

— No dalej, chłopaku — wymamrotał pod nosem, widząc niekończący się strumień krwi płynący z jego ust.

Pod wpływem środka uspokajającego Furia przestał niekontrolowanie drżeć i starać się mówić. Opadł bez sił na łóżko, zamykając oczy. Krew przestała płynąć po chwili.

— Anno, przeczyść mu gardło i podaj eliksir odbudowujący ścianki krwionośne oraz wzmacniający wewnętrzny — rozkazał pielęgniarce.

— Co z kręgosłupem? — spytała.

— Muszę ponownie przebadać. Jeszcze raz sobie go złamał i mogłem coś uszkodzić, gdy go łączyłem i zmusiłem do ruchu.

— Jest przytomny?

— Nie. Jest wyczerpany i stracił przytomność.

Kobieta zaczęła manewrować różdżką nad gardłem Harry’ego, a po chwili z jego ust wypłynęły kolejne strumienie krwi, które wyczyściła. Razem z Mellibornem obróciła chłopaka na brzuch, a później wygoniła z sali Łapę, Dracona i Blaise’a, którzy obserwowali wszystko z przerażeniem. Dobre pół godziny sterczeli przed drzwiami do pomieszczenia, czekając na informacje. Melliborn wyglądał na zmęczonego po wyjściu z sali.

— Co z nim? — zapytał Syriusz.

Uzdrowiciel spojrzał w stronę Dracona i Blaise’a, pytając mężczyznę niemo o zgodę. Ten kiwnął głową.

— Pan Potter przełamał skutki eliksiru wypalającego, odnawiając tym samym jego działanie. Zanim to się stało, mówił coś?

— Starał się, a w pewnym momencie usłyszeliśmy pojedyncze sylaby — odparł cicho Łapa, a mężczyzna skinął głową.

— Tak myślałem. Eliksir wypalający wlany do gardła ma głównie na celu właśnie takie działanie. Śmierciożercy wlewali eliksir do gardła, a później torturowali. Krzyk sprawiał wtedy dodatkowy ból porównywalny do rozdzierania gardła. Niestety, przed chwilą byliśmy tego świadkami. Pan Potter ponownie złamał sobie kręgosłup, gdyż było ono dopiero w pierwszym etapie leczenia, co dość łatwo odnowić. Żeby się nie udusił, musiałem go szybko połączyć. Na szczęście nic nie uszkodziłem, gdy przewracałem go na bok. Będziemy musieli podawać mu eliksiry uspokajające, żeby sytuacja sprzed chwili się nie powtórzyła.

Syriusz słuchał mężczyzny ze zrezygnowaniem i przerażeniem, ale po ostatnim zdaniu coś sobie uświadomił.

— Kiedyś był od nich uzależniony.

Melliborn spojrzał na niego z zastanowieniem. Po chwili rzekł:

— W takim razie istnieje wysokie ryzyko ponownego wpadnięcia w nałóg. Jednak kolejny taki wypadek może sprawić, że już nigdy nie będzie chodził i mówił. Jako jego najbliższa rodzina musi pan zdecydować, czy możemy mu podać eliksiry.

Przez kilka sekund panowała napięta cisza. Wybór był łatwy, ale bardzo bolesny.

— Podajcie mu eliksiry — postanowił cicho Łapa, a uzdrowiciel skinął głową.

— Z nałogu może się wyleczyć. Z kręgosłupem i gardłem miałby o wiele mniejsze szanse — pocieszył go. — Na razie jest kompletnie wyczerpany. Stracił przytomność, ale później pewnie będzie spał.

— Mam jeszcze jedno pytanie — rzekł niepewnie Łapa, a Melliborn kiwnął głową, aby kontynuował. — W trakcie tego… ataku miałem wrażenie, że przez moment wróciła mu świadomość. — Draco i Blaise spojrzeli na niego z zaskoczeniem, a Melliborn z zastanowieniem. — Czy to możliwe, że teraz wróci do siebie?

— Pan Potter spędził w tym piekle kilka dni, w trakcie których ból był nieodłącznym elementem jego życia. To dla niego rzeczywistość, coś naturalnego. Podczas ataku ten element pojawił się ponownie. Wróciła rzeczywistość. Gdy ból się skończył, skończyła się także ona. Obawiam się, że robienie sobie nadziei skończy się rozczarowaniem.

Łapa skinął głową, dając do zrozumienia, że rozumie. Melliborn odszedł. Po chwili z sali wyszła pielęgniarka, pozwalając im wejść. Harry leżał spokojnie, choć jego oddech był lekko chrapliwy. Musisz z tego wyjść, dzieciaku – pomyślał Łapa, ponownie opadając na krzesło.

Poszukiwania przywódcy śmierciożerców spełzły na niczym, choć siódemki robiły, co mogły, aby go odnaleźć. Przesłuchania zwolenników Voldemorta także nic nie dały. Nikt nie znał mężczyzny z nazwiska. Jedynie imię było znane: Thomas, o ile w ogóle było prawdziwe. Mimo listów gończych, nikt nie zgłosił, że go widział.

— Nie złapaliśmy wszystkich — powiedział Navid. — W trakcie ataków było o wiele więcej osób. Jeśli to on jest przywódcą, ataki się nie skończą, a Furia nadal będzie zagrożony.

Alano zastukał paznokciami o blat biurka.

— Musimy go złapać — mruknął Isaac. —  To psychol i sadysta. Nie odpuści mu.

Zapadła kolejna chwila milczenia.

— Co z nim? Jakieś zmiany? — zapytał Stan.

Madison pokręciła niemrawo głową.

— Jest w kompletnie innym świecie — wybąkała.

— Cholera jasna… A Silver?

— O tyle lepiej, że wie, co się dzieje i czasami coś powie — odparła dziewczyna. — Ukrywają przed nią stan Furii. Jeśli się dowie… — pokręciła głową — może być niezbyt ciekawie.

— W końcu się dowie. Nie dadzą rady tego przed nią ukrywać w nieskończoność — stwierdził Jasper.

— Czekają, aż poprawi się jej stan — mruknął Jason. — Pewnie gdy tylko będzie miała tyle siły, sama do niego pójdzie, więc nie wiem, czy dobrze robią.

Zapadła cisza, w trakcie której każdy myślał, co może zrobić w tej sytuacji. Wiedzieli, że Harry w końcu wróci do poprzedniej formy. Przecież zdawali sobie sprawę z tego, że to silny facet z głową na karku i z każdej opresji zawsze wychodził cało. Potrzebował po prostu więcej czasu, żeby jego psychika się zregenerowała po tak brutalnych torturach. Wielokrotnie widzieli, jak się zachowywał i nie mogli sobie wyobrazić, żeby został bez zmysłów. To było… niemożliwe, zbyt nierealne. Bardziej obawiali się jego reakcji, gdy dowie się, że główny przywódca grupy śmierciożerców i jednocześnie jego największy kat, uciekł. Pluli sobie w brodę, że dopuścili do czegoś takiego, ale nie mogli przewidzieć, że mężczyzna będzie miał zabezpieczenie w postaci świstoklika.

Isaac patrzył w jeden punkt w zamyśleniu. Zależało mi na złapaniu śmierciożercy. Czuł, że to on sknocił sprawę, skoro nie dowiedział się, że facet miał świstoklik. Głosik rozsądku podpowiadał mu, że przecież nie mógł o tym wiedzieć, bo mężczyzna pewnie zostawił to dla siebie. Ale jednak… Nadal nie odwiedził Harry’ego w szpitalu. Zdawał sobie sprawę z tego, że zachowuje się jak zwykły tchórz. Po tym, co widział w domu śmierciożerców, czuł się podle. Madison miała rację, gdy powtarzała mu, że zrobił, co mógł i Furia to zrozumie, jednak gdy przed oczami pojawiały się obrazy skatowanego chłopaka, jej słowa odchodziły w niepamięć. Jesteś idiotą, Brody. Widziałeś zaledwie cząstkę, a on to wszystko czuł. Zachowujesz się żałośnie. Wiedział, że szyderczy głosik w jego umyśle ma całkowitą rację i powinien odrzucić te wspomnienia, a następnie odwiedzić Furię w szpitalu. Byli kumplami i to dość bliskimi, jednak bał się. Czuł strach, kiedy pomyślał o tym, że na własne oczy zobaczy, w jakim stanie jest Harry. Madison, Jason i Alano często powtarzali, że tylko na zmianę śpi lub wpatruje się w sufit, nic nie je, nie pije, nie mówi i niemal w ogóle się nie rusza. Podawano mu eliksiry uspokajające po tym, jak miał atak, w trakcie którego ponownie zniszczył sobie gardło i kręgosłup. Cały czas podłączony był do kroplówki, a pożywienie podawano mu dożylnie przez tak zwany Eliksir Pożywienny. Syriusz przesiadywał tam większość czasu, starając się dotrzeć do świata, w którym aktualnie żył Harry. On siedzi tam niemal non stop, a ty nie jesteś w stanie iść do niego nawet na pięć minut – prychnął znowu głosik. Pójdę do niego. Jak się obudzi z tego transu – postanowił. O ile się obudzi.

Blake z zamyśleniem wpatrywała się w kubek z kawą. Obok niej Jasmine starała się napisać reportaż do gazety, ale najwidoczniej nie potrafiła się skupić. Niedawno wróciły ze szpitala, gdzie odwiedziły Silver. Starały się, jak mogły, aby pomóc przyjaciółce dojść do siebie, ale w myślach przyznawały, że nie potrafią. Zawsze znalazły dla niej jakąś radę, pocieszały ją, czasami nakrzyczały, żeby wzięła się w garść, ale teraz sytuacja była całkiem inna. Nie mogły jej nawet dotknąć, bo od razu się spinała i uciekała od ich rąk, jakby ją parzyły. Matka dziewczyny wytłumaczyła im, że według lekarzy to normalna reakcja po tym, co przeszła Silver. Rubi i Jas miały wrażenie, że nie powiedziała im o czymś ważnym, ale nie naciskały. Rebecca bardzo przeżyła porwanie córki, a teraz wyglądała na wykończoną. Czasami dostrzegały jej zapuchnięte i zaczerwienione oczy. Eric chodził przygnębiony, widząc stan swojej córki, której także nie potrafił pomóc.

Silver często powtarzała, że chce iść do Harry’ego, pytała, jak się czuje. Nikt nie pozwalał jej go odwiedzić. Zdawali sobie sprawę z tego, że to może ją zniszczyć psychicznie. Evelyn mówiła, że musi mu pomóc, bo bez niej sobie nie poradzi, a ona także go potrzebuje. Blake i Jasmine zaczęły sugerować jej rodzicom i uzdrowicielom, żeby ją do niego zaprowadzili, ale na razie na to nie pozwalali. Lekarze twierdzili, że Evelyn musi odpoczywać, a taka wyprawa pogorszy jej fizyczny stan. Z kolei rodzice dziewczyny nie dopuścili do tego z obawy, że się załamie do końca, gdy go zobaczy.

— Powinni ją do niego zaprowadzić — szepnęła nagle Jasmine, a Rubi spojrzała na nią. — Cały czas powtarza, że się wzajemnie potrzebują. Razem tam byli. Może rzeczywiście to by im pomogło.

— Tak sądzisz?

— Daj spokój. Widzę, że myślisz tak samo. Nie wiem, czy to byłaby dobra decyzja, ale w końcu będą musieli jej to powiedzieć.

— Sama do niego pójdzie, gdy tylko będzie mogła — dodała Rubi. — Lepiej byłoby ją uprzedzić. Później przeżyje szok i będzie jeszcze gorzej.

Rozmowę przerwało wejście Toby’ego i Blaise’a. Obaj nie mieli zbyt optymistycznych min, dlatego domyśliły się, że w stanie Harry’ego nie ma żadnych zmian. Zrobili sobie po kawie i dosiedli do dziewczyn. Przez chwilę siedzieli w ciszy.

— Co z Silver? — zapytał wreszcie Elvis.

— Bez zmian — odparła niemrawo Jas. — A Furia?

— Też bez zmian — odpowiedział Toby, przecierając twarz dłonią. — A na Syriusza aż żal patrzeć. Niedługo chyba dostawią mu łóżko, żeby zaczął sypiać i jeść, bo wygląda jak duch.

— Nic dziwnego. Furia jest dla niego jak syn — szepnęła Rubi. — Rebecca i Eric zachowują się podobnie.

Blaise westchnął, a Toby objął Jasmine, która przylgnęła do jego klatki piersiowej.

— Myślicie, że wrócą do poprzedniej formy?  — szepnęła niepewnie rudowłosa.

— Na pewno — odparł Blaise stanowczo. — Po prostu potrzebują czasu. To normalne, że teraz są w takim stanie. Cholera, przez kilkanaście dni byli torturowani. Kto normalny by tego nie odczuł psychicznie?

Blake pokiwała głową. Musieli wierzyć w to, że Harry i Evelyn wyzdrowieją fizycznie i psychicznie. Jeśli nie ich przyjaciele, to kto inny?

Evelyn leżała skulona na łóżku z zaciśniętymi oczami. Chwilę wcześniej jej rodzice wyszli z sali przekonani, że zasnęła. Chciała zostać sama. A raczej chciała być z Harrym, który leżał w pomieszczeniu na drugim końcu piętra. Raz usłyszała numer do jego sali w trakcie rozmowy Blake i Blaise’a za drzwiami. Musiała go zobaczyć. Wiedziała, że nikt nie mówi jej całej prawdy o jego stanie. Sam widok Syriusza dawał jej dużo do zrozumienia. Mężczyzna był wykończony, a na pewno nie wyglądałby tak kiepsko, gdyby Furia miał tylko złamany kręgosłup i zdarte gardło, które można było wyleczyć z czasem. Przynajmniej tak jej powtarzano.

W trakcie pobytu w szpitalu dużo myślała o tym, co się stało, o tych dniach przeżytych w piekle, o gwałcie, o torturach. Dużo płakała, bo nie potrafiła powstrzymać łez, kiedy przypominała sobie to wszystko. Czuła się brudna. Każdy dotyk przynosił za sobą wspomnienia o gwałcie. Spojrzenie na blizny i ślady przypominały jej każde uderzenie, każdą torturę, każde zaklęcie. Nie mogła na siebie patrzeć. Gdy zerknęła w łazience w lustro, wpadła w histerię i nikt nie mógł jej uspokoić przez cały dzień.

Odetchnęła głośno i otworzyła oczy. Nie miała pojęcia, czy ma wystarczająco sił, żeby dojść na drugi koniec piętra. Obawiała się, że ktoś zobaczy ją na korytarzu i zaprowadzą z powrotem do łóżka, a ona znowu nie zobaczy Harry’ego. Jednak musiała spróbować. Najwyżej zacznę się tam czołgać albo iść na kolanach. Powoli podniosła się do pozycji siedzącej. Ściągnęła z siebie kołdrę i postawiła stopy na posadzce. Rozejrzała się za swoimi kapciami i włożyła je na nogi. Przytrzymując się łóżka, wstała. Samo utrzymanie się w pionie zabierało jej sporo siły. Gdy szła do łazienki, zawsze pomagała jej pielęgniarka, choć dotyk kobiety był dla niej nieprzyjazny. Teraz musiała poradzić sobie sama i dodatkowo przejść o wiele dłuższy dystans. Puściła się łóżka i zrobiła pierwszy niepewny krok. Lekko się zachwiała, lecz utrzymała równowagę. Przeszła zaledwie połowę drogi do drzwi, a już czuła, że nie ma siły iść dalej. Zacisnęła pięści, robiąc kolejny mały krok. Potem jeszcze jeden. Upadła na kolana kompletnie wyczerpana fizycznie. Po jej policzkach popłynęła łza. Chwilę później jej ciałem wstrząsnął płacz. Nie dam rady – przyznała rozpaczliwie. Czuła, że zawodzi siebie i Harry’ego, dlatego oparła dłonie o podłogę i zaczęła przesuwać się do drzwi. Niemal zawyła rozpaczliwie, gdy te otworzyły się i wkroczył uzdrowiciel, który stanął zaskoczony w progu.

— Panno Shirley…

— Muszę do niego iść — szepnęła błagalnie.

Mężczyzna podszedł do niej, a ona spojrzała na niego z nadzieją.

— Na razie jest na to za wcześnie. Pomogę ci wrócić do łóżka.

Kolejne łzy spłynęły po jej twarzy. Spięła się, kiedy pomagał jej wstać. Podtrzymywał ją w pionie, gdy prowadził ją do łóżka.

— Dlaczego nie chcecie mnie do niego puścić? — zapłakała, kiedy była już na miejscu. — Co z nim jest, że nie chcecie mi powiedzieć?

— Jesteś jeszcze zbyt wyczerpana. Musisz dużo odpoczywać. Jeśli poprawi się twój stan, wtedy o tym pomyślimy — odpowiedział, jednocześnie ją badając.

Po chwili wyszedł, a ona skuliła się, nie powstrzymując płynących łez.

*****************************

            Alessandra Dus, Twoje pomysły mnie przerażają :o

Florence, w wielu książkach i opowiadaniach brakuje mi opisów uczuć, a ja jakoś automatycznie się na nich skupiam, żeby czytelnik wczuł się w sytuację. Jakoś opisuję to bez przemyślenia ;)

Frigus, mam nadzieję, że nie zawiodę Cię tym, co przygotowałam na kolejne rozdziały i stwierdzisz, że chociaż po części prawidłowo wczułam się w rolę. Przyznam: nie wszystko od razu się ułoży ;)

Tajemniczy Ktoś, rozdziały pojawiają się co sobotę, więc pisanie w piątek, że mam dodać nowy rozdział na pewno nic nie da :)

Limonka, dziękuję, starałam się jak mogłam :)

Alabama, zanim ocenisz to przeczytaj co będzie w kolejnych rozdziałach, a nie z góry wszystko osądzasz.

Dziękuję za tak miłe komentarze pod poprzednim rozdziałem :)
Mam nadzieję, że nowy szablon się podoba.
Nie rozpisuję się za dużo, bo niezbyt dobrze się czuję :c
Do kolejnej soboty ;*