II. Rozdział 39 - Konferencja prasowa

„…Do you understand that we will never be the same again?

The future's in our hands and we will never be the same again…”

[Bastille – Things We Lost In The Fire]

Pierwszy moment po przebudzeniu okazał się inny, niż Harry oczekiwał. Był przekonany, że obudzi się w miękkim łóżku z Silver wtuloną w jego klatkę piersiową. Szybko uświadomił sobie, że nie jest w sypialni, lecz ułożył się na mchu, a jego poduszka znajduje się w jego włosach i głowa leży tylko na wilgotnym liściu. Słońce zdołało przedrzeć się przez drzewa i snop światła padał prosto na jego twarz. Rozejrzał się wokół. Wszyscy jeszcze spali w różnorodnych pozycjach. Noga Jasona znalazła się w ich zgasłym ognisku, a Mickey miał rękę zarzuconą na głowę Alano. Furia usiadł na ziemi, czując, że jego ubranie jest wilgotne od porannej rosy i krzywiąc się przez obolałe ciało. Zerknął na zegarek znajdujący się na nadgarstku Isaaca. Dochodziła ósma. Wstał, żeby rozprostować kości. Musieli ruszać w drogę, żeby jak najszybciej się stąd wydostać.

— Pobudka!

Rozległy się słabe jęki protestu, ale po chwili wszyscy wreszcie się ruszyli. Madison znowu narzekała na brak szczoteczki i pasty do zębów, gdyż nieświeżość w ustach była dla niej największym utrapieniem. Na śniadanie zjedli po jednym bananie, które zdołali znaleźć dzień wcześniej. Następne ruszyli w dalszą wędrówkę.

Według kalendarzyka Jaspera po dżungli chodzili już tydzień. W ich serca wkradało się coraz większe przerażenie, że nie odnajdą drogi do domu. Żywili się głównie bananami i kokosami, bojąc się spróbować jakiejś napotkanej rośliny, ponieważ nie wiedzieli, czy się nie zatrują. Mijali różnorodne gatunki zwierząt. Czasami obawiali się, że zostaną zaatakowani, ale zdarzyło się to tylko raz, gdy małpa ukradła im banany. Poza tym mieli w tej kwestii olbrzymie szczęście. By oderwać myśli od sytuacji, w jakiej się znajdowali, dużo ze sobą rozmawiali. Opowiadali o swoim życiu przed poznaniem się, o różnych anegdotach ze swojego życia i zawodach miłosnych. Częste opady deszczu znacznie utrudniały im całą sprawę, choć po trzecim deszczu z kolei zaczęli łapać krople na liście, używając ich jako misek, a później pili z nich wodę. Raz trafili na małe jeziorko, w którym przemyli twarze i przepłukali swoje brudne i przepocone koszule oraz bieliznę. Nadzieja wszystkich skierowana na telefon Furii została całkowicie zdeptana, gdy ten się rozładował. Teraz nie mieli najmniejszej szansy na skontaktowanie się z kimś, kto mógłby im pomóc.

— Mam nogi owłosione tak, jakbym była facetem — marudziła Madison, dla której czymś najbardziej uciążliwym był brak łazienki lub chociażby podstawowych przyrządów do zachowania higieny. — Co ja zrobię, jak dostanę okres?! — przeraziła się nagle i aż stanęła w miejscu. — Według kalendarzyka Jaspera wypada mi za dwa dni!

— Ups — mruknął Jason.

— Ups? Człowieku, wszystko będzie mi płynąć po nogach! — jęknęła. — Potrzebuję podpasek!

— Ale co my możemy zrobić? — wymamrotał Navid.

Madison była tak przygnębiona tą sprawą, że mężczyźni musieli znaleźć rozwiązanie.

— Może mech? — palnął Isaac.

— Mech? Mam sobie wsadzić w gacie mech? — zdumiała się, a oni nie mogli się powstrzymać i ryknęli zgodnym śmiechem.

— Miękkie jak wata — zarechotał blondyn.

— To nie taki głupi pomysł — rzekł wreszcie Mickey, gdy opanował śmiech. — Owiniemy mech w materiał i na jakiś czas ci pomoże. Jest wystarczająco ciepło, żeby chodzić w krótkim rękawie, więc można je oderwać.

Madison zastanowiła się chwilę, a później uśmiechnęła szeroko.

— To jest jakieś rozwiązanie.

Pomysł okazał się dość dobry, gdy dwa dni później rozeźlona dziewczyna oznajmiła, że zaczął się jej problem. Było to dla niej niekomfortowe, ale stwierdziła, że przeżyje.

— Co będzie waszą pierwszą rzeczą, jaką zrobicie po powrocie do domu? — zapytał Mickey, gdy siedzieli przy ognisku wśród otaczającej ich ciemności.

— Pójdę się ogolić — oznajmił Stan, co nie było dziwne, zważywszy na to, że każdy z nich miał już niemały meszek okalający twarz.

— Zażyczę sobie wielki talerz spaghetti — odparł Alano.

— Porządnie wyszoruję zęby. — Madison odpowiedziała dość przewidywalnie.

— Jak rzucę się do wanny, to z niej nie wyjdę przez cały dzień — dodał Furia.

— Wypiję piwo — wyszczerzył się Isaac.

— Wyrzucę wszystkie banany, jakie znajdę — mruknął Jason.

— Rzucę się na łóżko i porządnie wyśpię — oznajmił Jasper.

— Ogolę się przy samej czaszce — powiedział Navid, który non stop narzekał na wkręcające mu się we włosy patyki i liście.

— A ja… — zaczął Mickey, ale zamilkł, wbijając wzrok w jeden punkt. — Hiszpan, nie ruszaj się. Coś jest za tobą.

Alano przełknął ślinę, ale wykonał jego polecenie.

— Co to? Krzaki się poruszyły — wymamrotał Navid.

— Ludzie, zaraz dostanę zawału — stęknął Hiszpan.

— Cóż to za przybysze?

— To wąż — rzekł Furia.

— Skąd wiesz? Przecież siedzisz niemal tyłem — wydusiła Madison.

— Rozumiem, co mówi.

— Dogadaj się z nim — rzekł szybko Alano.

— To zamknij pysk. Muszę się skupić.

— Na czym skupić?! Zaraz mnie zje! — spanikował.

Jason spojrzał na obcokrajowca z irytacją i zatkał mu usta dłonią, a ten z przerażenia aż zerwał się na nogi. Z krzaków wyłonił się wąż, szybko pełzający w ich stronę. Hiszpan wrzasnął, Madison pisnęła, a reszta zerwała się gwałtownie do pionu. Harry prędko spojrzał w stronę gada. Nie potrzebował już skupienia.

— Stój!

Wąż automatycznie zatrzymał się w miejscu, przenosząc swój łepek w stronę Furii.

— Wężomówca?

— Tak. Nie atakuj.

— Wbrew pozorom boa dusiciel nie atakuje ludzi — odparł wąż, podnosząc jedną trzecią swojego ciała w górę, by wyrównać się twarzą z Harrym.

Alano słabo jęknął.

— Więc dlaczego się pojawiłeś?

— Wkroczyliście na mój teren.

— Nad ranem odejdziemy. Możesz być pewien.

— Trzymam za słowo, wężomówco.

— Mógłbyś pokazać mi, w którą stronę musimy iść, aby dojść do rzeki?

— Najkrótsza droga prowadzi tam. — Wąż odwrócił głowę w odpowiednią stronę, wskazując miejsce, skąd przyszedł.

— Dziękuję.

— Czy ci ludzie nic mi nie zrobią?

— Nic ci nie zrobią. Zadbam o to.

— Dziękuję. Miłej drogi, wężomówco.

Boa ponownie opadł na ziemię, a następnie popełzał obok Harry’ego.

— Nic mu nie róbcie — rzekł Furia do dywizjonu. — Jeśli poczuje się zagrożony, zacznie atakować.

— Dobrze wiedzieć — wydusił Alano wyglądający tak, jakby zaraz miał zemdleć.

Boa przepełznął między ich stopami i zniknął wśród gąszczu.

— To było niezłe — wyszczerzył się Isaac. — Myślałem, że go na nas napuszczasz.

— Zwykle tak to brzmi — stwierdził Furia, kiedy wszyscy wrócili na swoje miejsca. — Zmieniamy kierunek wędrówki. Najszybciej dojdziemy do rzeki idąc tamtędy — wskazał kierunek podany przez węża.

— Skąd wiesz? — zdumiał się Stan.

— Spytałem.

— Wiesz, dobrze mieć cię przy sobie w takiej wędrówce — wystawił zęby Isaac, klepiąc go w plecy.

— Wężomowa to przecież umiejętność magiczna, a jesteśmy w strefie antymagicznej — zauważył Stan.

— To umiejętność magiczna, na którą magia nie ma wpływu — rzekł Jasper. — Mugol na pewno nie będzie jej posiadał, bo osoba posiadająca tę umiejętność musi być czarodziejem w momencie, gdy ją otrzymuje. Gdy kontakt z magią zostanie przerwany, umiejętność zwykle pozostaje. Właśnie Furia jest w takiej sytuacji.

— Hej, może ktoś z nas ma jakąś umiejętność, która nam pomoże — olśniło Jasona. — Co to mogą być za umiejętności? — zwrócił się do Jaspera.

— Metamorfomagia, telepatia, jasnowidztwo, psychokineza. To mi przychodzi do głowy.

— A bezróżdżkowa? — spytał Mickey.

— Do bezróżdżkowej potrzebujesz siły magicznej — odparł Harry. — Różdżka jest tylko przewodnikiem magii.

— Dokładnie — potwierdził Jasper. — Umiejętności magiczne zwykle otrzymuje się przy narodzinach lub przechodzą w genach. Mogą ujawniać się dopiero po wielu latach. O, na przykład nie każdy może zostać animagiem. Owszem, można się tego nauczyć, ale zabiera to sporo czasu i osoby bez wrodzonej umiejętności potrzebują do tego siły magicznej, którą zużywają w trakcie transformacji. Osoby z wrodzoną umiejętnością potrzebują tylko siły woli, bez grama magii.

Harry patrzył na niego z lekko otwartymi ustami. Wychodziło na to, że odziedziczył talent animagii po ojcu, a Łapa przecież nigdy nie mówił mu, że ma skupić się na magii w trakcie transformacji. A jednak mu się udało.

— Cóż, nic nam to nie daje, bo nie ma tu animaga — dotarł do niego głos Alano.

— Zarejestrowanego — odparł Furia.

Wszyscy przenieśli na niego spojrzenia.

— Co chcesz przez to powiedzieć? — zapytał podejrzliwie Isaac.

— Ojciec przekazał mi to w genach.

— Jesteś animagiem?! — krzyknęła Madison.

— Od pół roku — przyznał.

— Ale jajca — zaśmiał się Jason. — W co?

— Szakal złocisty.

— Nieźle — stwierdził Navid. — Długo się uczyłeś?

— Zacząłem w siódmej klasie, ale dopiero jakiś rok temu porządnie się do tego przyłożyłem.

— Czytałem, że sama transformacja nie jest niebezpieczna, ale po pierwszej jest dość… — zaczął Jasper.

—… dziwnie — dokończył Furia. — Nie chcesz z powrotem zmienić się w człowieka. Instynkty zwierzęcia całkowicie mącą ci w umyśle i bez pomocy innej osoby sobie nie poradzisz. Przez to potrzebna jest kontrola kogoś, kto się na tym zna.

— A jak było z tobą? — zaciekawiła się Madison.

— Nie sądziłem, że dojdzie do całkowitej transformacji i byłem sam w środku lasu. Gdyby nie Syriusz, pewnie bym sobie tam hasał do tej pory. Później kilka ćwiczeń w zamkniętym pomieszczeniu, a następnie w naturze i się przyzwyczaiłem.

— Szczęściarz — stwierdził Stan. — Zawsze chciałem być animagiem, ale jakoś nie było wystarczająco czasu i nikt nie przekazał mi tego w genach.

— W czym ta wiedza może nam pomóc? — zastanowił się Isaac.

— Na pewno lepszy słuch — zauważyła Madison.

— Węch i wzrok też — dodał Furia.

— Szakale są drapieżne, nie? — spytał Mickey, a Harry skinął głową.

— Polują głównie na mniejsze zwierzęta. Nie wiem, czy jest tutaj coś, co się nada, ale poszukać można.

— Zapolujesz nam na mięsko? — Oczy Alano rozszerzyły się, a wszyscy się roześmiali na te słowa.

— Rarytasów raczej nie będzie — odparł Harry.

— Ale lepsze to od bananów i kokosów — dodał Hiszpan.

— Dzisiaj i tak sobie odpuścimy polowanie, ale… zamieniaj się! — ucieszyła się Madison.

Furia wywrócił oczami, ale chwilę później, zamiast niego, na ziemi siedział szakal. Madison pisnęła radośnie, klaszcząc w dłonie. Harry natychmiast odczuł zwierzęce instynkty. Wszystko nagle stało się wyraźniejsze, słyszał o wiele lepiej i czuł wcześniej ledwo wyczuwalny zapach dochodzący od otaczających go osób i kwiatów. Spojrzał w górę, słysząc dźwięki, których jako człowiek nie miał szans usłyszeć. Psiknął, gdy Madison zbliżyła się do niego z kwiatem we włosach, którego zapach drażnił jego nozdrza. Warknął na nią, dlatego zatrzymała się zaskoczona. Psiknął po raz kolejny.

— Bierz ten kwiat — zaśmiał się Isaac, wyciągając dziewczynie z włosów roślinę i wyrzucając ją w gąszcze.

Teraz Furia pozwolił jej na dokładniejsze oględziny.

— Gdyby nie ubarwienie, można by pomylić cię z wilkiem — stwierdził Jasper, gdy Harry ponownie zamienił się w człowieka.

Postanowili pójść spać, gdy Isaac przysnął, siedząc.

Z samego rana zmienili kierunek wędrówki na ten, który wskazał im wąż boa. Otoczenie zupełnie niczym się nie różniło, ale czuli się lepiej z myślą, że teraz obrali konkretny kierunek wędrówki. Mieli tylko nadzieję, że boa nie wpuścił ich w manowce, ale postanowili zaryzykować. Kiedy dochodziło południe, Furia stwierdził, że spróbuje znaleźć jakieś zwierzę, na które da radę zapolować.

— Nie zgubisz się? — zaniepokoiła się Madison.

— Mam lepszą orientację w terenie. Znajdę was po zapachu. Lepiej ze sobą rozmawiajcie to może was usłyszę i nie schodźcie ze ścieżki. Jakby co, zawyję. Będziecie mniej więcej wiedzieć, w którym jestem rejonie i kierujcie się w tamtą stronę.

Chwilę później zamienił się w szakala i ruszył przed dywizjon, by zniknąć im z oczu. Słyszał jeszcze ich głosy, choć starał się skupiać na odgłosach wydawanych przez zwierzęta. Czuł, że jest w swoim żywiole, więc biegł przed siebie, omijając wszystkie przeszkody. Zatrzymał się gwałtownie, kiedy spostrzegł przed sobą szympansa, który szybko umknął na wysokie drzewo. Harry ruszył dalej, wyłapując najmniejsze dźwięki. Zboczył trochę z kursu, kiedy usłyszał nowe odgłosy, ale szybko wrócił na obraną wcześniej ścieżkę, gdyż dźwięki wydawała papuga.

Kompletnie stracił poczucie czasu. Nie słyszał już rozmawiającego dywizjonu. Przemienił się w człowieka tylko po to, żeby sprawdzić godzinę na zegarku, który wziął od Mickeya. Aż rozszerzył oczy, kiedy dostrzegł, że po lesie biega już godzinę. To trochę go otrzeźwiło, więc zmienił się ponownie w szakala i ruszył w drogę powrotną, idąc swoim śladem. Biegł kilka minut, gdy ponownie usłyszał nowe dźwięki. Skoczył na bok, zachowując się jak najciszej mógł. Po chwili wśród gąszczu dostrzegł coś podobnego do zebry. Białe pręgi zdobiły kończyny zwierzęcia, jednak długa szyja upodabniała to zwierzę do żyrafy. Harry szybko oszacował swoje szanse. Półtorametrowy ssak miał nad nim przewagę, jednak on należał do drapieżników, a zwierzę przed nim na pewno na takie nie wyglądało. Musiał zaatakować prędko, najlepiej celując prosto w żyję, by przegryźć tętnicę. Ruszył szybko, zaskakując tym zwierzę, które poderwało się do biegu. Przez chwilę musiał je gonić, ale gonitwa i walka nie była długa. Furia uniósł łeb w górę i zawył głośno, by sprowadzić tutaj dywizjon. By nie zgubili jego głosu, robił to średnio co kilka minut, aż usłyszał rozmowy dochodzące z niedaleka. Usiadł na ziemi i zmył z siebie plamy krwi, a później zamienił się w człowieka.

— Furia?! — usłyszał głosy dywizjonu.

Pewnie trochę się zaniepokoili, nie słysząc jego naprowadzającego wycia.

— Tutaj!

Chwilę później wyłonili się z gąszczu. Musieli bardzo szybko iść albo biec, bo byli zasapani.

— Biedne zwierzątko — wymamrotała Madison.

— To zebra? — zapytał Alano.

— Coś podobnego — odparł Jasper. — Chyba okapi.

— Już myśleliśmy, że się zgubiłeś — stwierdził Isaac do Harry’ego.

— Trochę straciłem poczucie czasu.

Standardowo Navid zajął się rozpaleniem ogniska, by upiec zdobycz. Stan, najwyraźniej nie będąc w stanie zająć się pokrojeniem kawałków mięsa, namawiał do tego Hiszpana, który najbardziej pragnął zjeść coś innego niż banany i kokosy. Isaac i Jason szybko się ulotnili, by nie wyznaczono ich do tej pracy i szukali patyków, na których mogliby upiec okapi. Hiszpan wreszcie zajął się cięciem mięsa dzięki małemu zabójcy, mówiąc coś po hiszpańsku, co brzmiało jak modlitwa. Furia miał wolne z tego względu, że upolował okapi, a Madison znalazła wymówkę, że to robota dla prawdziwych facetów.

— Jestem cały we krwi — jęczał Alano. — Wolę konsumować, niż gotować i przygotowywać mięso. Macie kije? Nie położę tego mięsa na ziemi.

Mickey podał mu patyk, a ten nadział ich przyszłą pieczeń na końcówkę. Po jakimś czasie wszyscy siedzieli wokół ogniska z kijami w dłoniach, smażąc sobie obiad. Pierwszy kęs padł na Alano, który zawsze dużo jadł i nie bał się próbować nowości. Patrzył trochę niepewnie na kawałek mięsa, co jakiś czas zerkając w stronę martwego zwierzęcia. Chyba świadomość, że babrał się we krwi okapi trochę go odstraszała, ale wreszcie się odważył. Przełknął.

— Jakby dodać trochę soli, pieprzu, majeranku, słodkiej papryki i kilku innych przypraw, byłoby okej. W takim stanie jest znośne.

Po całkowitym nasyceniu się postanowili usmażyć dodatkowe kawałki mięsa na kolację. Mięso nie było szczytem ich marzeń, ale każdy miał dość ciągłego jedzenia bananów i kokosów. Poza tym od dawna nie czuli się tak najedzeni.

— Tego mi brakowało — stwierdził Alano, kładąc się na ziemi. — Chyba będzie padać — dodał, patrząc w skrawek nieba.

W znacznie lepszych humorach wrócili do dalszej wędrówki.

— Opowiedzcie swoją najniebezpieczniejszą historię z czasów szkoły — zagadnął Stan, wymyślając kolejny temat do rozmowy.

Harry zatrzymał się gwałtowne, aż Mickey na niego wpadł. Odwrócił się w stronę Stana.

— Jaja robie robisz? Tyle ich było, że w ciągu następnego tygodnia nie skończę mówić. — Madison wybuchnęła niepohamowanym śmiechem. — Jestem magnesem dla problemów. Nie zauważyłeś?

Stan roześmiał się.

— To będzie o czym mówić do końca wyprawy — podsumował.

Furia pokręcił głową z niedowierzaniem, ale nic nie powiedział, ruszając dalej.

— To ja zacznę  — rzekł Isaac i opowiedział o swojej przygodzie.

Tak mijały im kolejne godziny.

Syriusz widział przygnębienie Silver. Zachowywała się tak od tygodnia, gdy dotarła do nich wiadomość o zaginięciu dywizjonu Harry’ego. Poza tym, co przekazywała im Tonks, nie wiedzieli nic innego. Śledztwo nie przyniosło żadnych efektów, choć aurorzy nadal szukali zaginionych kompanów. Gazety huczały na temat zaginięcia. W każdym wydaniu Proroka Codziennego zdjęcia siódemek znajdowały się na dwóch stronach. Pod nimi była informacja, gdzie mają kierować się osoby, które widziały kogokolwiek z nich. Było kilka zgłoszeń, lecz okazywało się, że był to ktoś podobny.

W dzisiejszym wydaniu Proroka znajdował się artykuł o poszukiwaniach siódemek według sygnatur magicznych. Cała Anglia była przeszukiwana, chociaż było to bardzo ciężkie zajęcie, zabierające siły magiczne aurorów, którzy rzucali zaklęcie. Sam Edward Knife, szef Biura Aurorów, wydawał polecenia w związku z tą sprawą. Zaginięcie całego dywizjonu było poważnym problemem, więc inne sprawy odeszły na bok.

— Myślisz, że kubek wystarczy do znalezienia sygnatury? — zapytała Silver, trzymając w ramionach Gabriela.

— Jeśli jesteś pewna, że w dzień zaginięcia rzucał na niego zaklęcie przywołujące i czyszczące, a ty nic z nim nie robiłaś, to powinien wystarczyć — odpowiedział, odrywając wzrok od gazety z nagłówkiem: Dywizjon siódmy nadal poszukiwany! Po czyjej stronie leży wina za zaginięcie?! — Znajdą się. Wszyscy powtarzają, że w grupie są zbyt silni, żeby sobie nie poradzić nawet w beznadziejnych warunkach. Co z Gabrielem?

— Zaraz przyjdzie moja mama, żeby się nim zająć i możemy iść.

Za godzinę miała odbyć się w Ministerstwie Magii konferencja prasowa, której każdy mógł na żywo posłuchać. Władze miały wypowiedzieć się w sprawie zaginionego dywizjonu, dlatego na miejscu mieli spotkać się z Jasmine, która była dziennikarką i miała zamiar zadać kilka pytań. Syriusz i Evelyn chcieli wszystkiego wysłuchać, by wiedzieć, jak ma się cała sprawa.

— Radzisz sobie? — spytał cicho Łapa.

— Muszę — odparła szeptem, podając Gabrielowi smoczek. Chłopczyk zrzucił go na ziemię i zaczął gaworzyć. Silver przytuliła go do siebie i pocałowała w główkę, mówiąc cicho: — Tatuś niedługo wróci, kochanie.

W odpowiedzi Gabriel uśmiechnął się do niej szeroko i zaczął wyciągać rączki w stronę leżącej na stole zabawki. Zadzwonił dzwonek do drzwi, więc Łapa poszedł otworzyć. Wpuścił Rebeccę do środka, a chwilę później pojawił się w Ministerstwie Magii wraz z żoną jego chrześniaka. Starali się nie patrzyć w stronę zdjęć członków dywizjonu wiszących co kilka korytarzy na ścianach, idąc w odpowiednią stronę, jednak nie mogli nic poradzić na to, że bliska im osoba co chwilę zerkała w ich stronę z napisem nad głową ZAGINIONY. Obok zdjęcia Harry’ego wisiały ruchome fotografie ośmiu innych członków dywizjonu. Wszyscy mieli poważne miny i byli ubrani w aurorskie stroje.

Dotarli do odpowiedniego pomieszczenia i weszli do środka, gdzie znajdowało się pełno dziennikarzy na przodach i innych ludzi na tyłach. Evelyn dostrzegła stojącą samotnie pod ścianą Erin. Miała lekko podpuchnięte oczy i bladą cerę. W trakcie poszukiwania dywizjonu Silver i Erin spotkały się dwa razy, by wzajemnie się wspierać. Podeszli do dziewczyny, a ta uśmiechnęła się do nich słabo na powitanie.

Sala zapełniła się po brzegi. Niestety, Silver nie znalazła wśród tłumu Jasmine, ale miała pewność, że dziewczyna gdzieś tutaj jest. Po chwili przy stole usiadło kilku członków Ministerstwa Magii, wśród których znajdowali się między innymi John – szef Harry’ego, zastępca Knife’a, członek Departamentu Międzynarodowej Współpracy Czarodziejów oraz ktoś od Ministra Magii. Konferencja prasowa rozpoczęła się. Padło mnóstwo pytań na raz, ale szybko uspokojono dziennikarzy, którzy zaczęli zadawać pytania po wskazaniu na nich.

— Czy wiadomo coś więcej w sprawie zaginięcia dywizjonu siódmego? — padło pierwsze pytanie.

— Niestety, nie mamy żadnych nowych wiadomości na ich temat, choć aurorzy przeszukują całą Anglię.

— Nie wiadomo, gdzie dywizjon się znajduje, więc dlaczego nie prosicie o pomoc zagranicznych Ministerstw Magii?

— Według przepisów musimy zacząć od kraju, w którym dywizjon zaginął — odparł członek Departamentu Międzynarodowej Współpracy Czarodziejów. — Po przeszukaniu całej Anglii poprosimy o pomoc inne kraje, jednak aby do tego doszło, najpierw będziemy musieli sprawdzić aktywność sygnatur magicznych zaginionych.

— Co to oznacza?

— W Departamencie Tajemnic znajduje się przyrząd, który wyszukuje sygnatury magiczne, by pokazać, czy są one aktywne. To oznacza, że dowiemy się, czy sygnatura nadal istnieje.

— Czyli sprawdzicie, czy członkowie dywizjonu żyją?

— Dokładnie. Jeśli przyrząd wykaże aktywność sygnatur magicznych, zagraniczne Ministerstwa Magii udostępnią nam poszukiwania w innych krajach.

— Kula ziemska jest ogromna. Jak chcecie tego dokonać? — Silver rozpoznała głos Jasmine.

— Uruchomimy większość aurorów brytyjskiego Ministerstwa Magii, a także otrzymamy pomoc od konkretnych krajów.

— Ile czasu mogą potrwać poszukiwania?

— Na pewno nie krócej niż kilka tygodni.

— Kilka tygodni? Nie wiadomo, w jakich warunkach przebywa dywizjon!

— Nie jesteśmy w stanie zrobić nic więcej, jednak robimy, co tylko możemy, żeby znaleźć dywizjon jak najszybciej.

— Czy wpływ na szybkość poszukiwań ma zaginięcie Harry’ego Pottera?

— Każdy auror traktowany jest tak samo, niezależnie od tego, kim jest — odparł John. — Robilibyśmy dokładnie to samo, gdyby zaginął inny dywizjon.

— Jednak nie zaprzeczy pan, że dywizjon siódmy należy do jednych z najlepiej wyszkolonych w ciągu ostatnich kilkunastu lat i utrata tak dobrych aurorów byłaby dla Biura i całego Ministerstwa Magii dużą stratą.

— Nie zaprzeczę. Dywizjon siódmy należy do grupy najlepiej wyszkolonych pracowników naszego Ministerstwa, dlatego wierzymy, że poradzą sobie niezależnie od tego, w jakich znajdują się warunkach.

— W jaki sposób będzie przebiegać sprawdzanie, czy dana sygnatura nadal istnieje?

— Rodziny zaginionych przekazały nam przedmioty, które przed zaginięciem miały styczność z magią zaginionych. Dzięki nim nasi aurorzy przeszukają Anglię, lecz samo sprawdzenie istnienia sygnatury magicznej jest jeszcze trudniejsze. Aurorzy muszą użyć sporej dawki swojej siły magicznej, więc po jednym rzuceniu zaklęcia na dany teren bardzo ich osłabia i muszą być zmieniani. W sprawdzaniu istnienia sygnatury potrzebujemy sporej ilości magii, dlatego weźmie w tym udział spora liczba aurorów.

— Sprawdzicie każdego członka dywizjonu siódmego?

— Postaramy się sprawdzić każdego z nich, aby mieć pewność decyzji, lecz standardowo zaczniemy od sygnatur kapitana dywizjonu i jego zastępcy z tego względu, że reszta dywizjonu powinna być pod ich dowództwem i powinni trzymać się blisko nich.

— Czy wyniki zostaną podane do opinii publicznej?

— Zostanie zorganizowana kolejna konferencja prasowa, na której ogłosimy wynik tego doświadczenia.

— Mógłby pan określić w ilu procentach to doświadczenie da prawidłowy wynik?

— Jest ono rzadko stosowane, jednak dziewięć na dziesięć przypadków dawało prawidłowy wynik. Ten jeden przypadek był błędny, ponieważ użyto wtedy zbyt małej ilości magii. Postaramy się nie doprowadzić do takiej sytuacji.

— Czy dywizjon siódmy w jakiś sposób odczuje, że wyszukujemy ich na podstawie sygnatur magicznych?

— Niestety tego nie odczują.

— W ostatnich tygodniach sprawa zaginięcia dywizjonu przejęła nad wszystkim kontrolę i wszędzie się o tym słyszy. Podano nawet informację do mugolskich gazet i telewizji. Wielu aurorów jest zaangażowanych w tę sprawę. Czy wpływa to jakoś na bezpieczeństwo publiczne? Obywatele mają przecież mniej osób, które mogą im pomóc w razie wypadku. Istnieje możliwość, że nie wystarczy aurorów do zwykłych misji?

— Są oddziały, które w żadnym stopniu nie są zamieszanie w sprawę zaginięcia i zajmują się innymi problemami. Nie ma obaw co do obniżenia poziomu bezpieczeństwa czarodziejów.

— Właściwie nie podali żadnych konkretów — wymamrotała Erin po zakończeniu konferencji prasowej. — Niemal wszystkiego mogliśmy się dowiedzieć z gazet.

— Najważniejsze, że cały czas coś robią i nie stoją w miejscu — odparł niemrawo Łapa. — Wiele osób zostało w to zaangażowanych, więc zwiększa się szansa. Jeśli pomogą inne kraje, to w końcu coś musi się ruszyć. Przecież nie zapadli się pod ziemię. Dziewięciu doświadczonych aurorów nie da się tak szybko załatwić. Tym bardziej, jeśli chodzi o nich — dodał pewniej.

— Tylko dlaczego od tygodnia nie dają żadnego znaku życia? — mruknęła słabo Evelyn.

Na to pytanie nikt z nich nie potrafił odpowiedzieć.

******************************

Mi$ia, początkowo chciałam umieścić akcję na pustyni, ale stwierdziłam, że wtedy będzie mało do opisywania. W takim lesie jednak więcej się dzieje ;) 

Alessandra Dus, mały zabójca to taka ostra blacha, którą siódemki zabijają wampiry, tak jak napisała Katie Smith :) Taką wymyślili dla niej nazwę ;) 

Sylfjuka, dziękuję za tak długi i miły komentarz :) W tym opowiadaniu starałam się skupić na tych elementach pozornie nieistotnych i pisać bardziej konkretnie (co czasami jednak mi nie wychodziło). Pisząc staram się wczuć w bohaterów, żeby wszystko było bardziej realistyczne, dlatego też często rozpisuję się na temat uczuć i emocji. Należę do osób, które jeśli coś zaczynają to muszą to skończyć, żeby mieć czyste sumienie. Wątpliwości co do swoich pomysłów są chyba normalne i trzeba się z nimi zmierzyć, nie ma innego wyjścia. Tekst o Syriuszu na razie poszedł w odstawkę. Nie mam na to pomysłów, nawet o nim za bardzo nie myślę. Teraz chcę doprowadzić Instynkt do końca, a później pomyślę, na czym się skupić. Również uważam, że Potter w Hogwarcie jest najlepszy i najciekawszy (a mimo to opisuję go po Hogwarcie - paradoks).

Tony się jeszcze pojawi, spokojnie :)

Przyznam się do czegoś: zjebałam tytułowy wątek opowiadania. Zjebałam i to konkretnie. Miałam pomysł, zaczęłam pisać i pomysł zdechł. Nie pasuje mi do całości, chociaż na tym wątku miała opierać się całość. Jakoś go jeszcze opiszę, wytłumaczę, coś z nim zrobię, ale to już nie będzie to, co miało być.

Zdecydowałam, jakie będzie zakończenie opowiadania. Aż chcę już to opisać :D

Do kolejnej soboty ;*