II. Rozdział 41 - Jasnowidz

„…So don't start swearing cos your heart's tearing

You know that love is just a game…”

[The Blackout – Higher and Higher]

Harry wraz z dywizjonem obserwował zachowanie Pigmejczyków z samego rana. Rozpalono ognisko, wokół którego zebrało się całe plemię. Zaczęli tańczyć i śpiewać wokół niego, tak jak dzień wcześniej, więc uznali to za jakiś codzienny obrzęd. Następnie mężczyźni przygotowywali się do polowania, na które dywizjon miał zamiar ponownie się wybrać.

— Myślisz, że gdybyś zamienił się w szakala i coś upolował, to by cię zadźgali? — zapytał Navid Harry’ego.

— Obawiam się, że zostalibyście zadźgani zaraz po mnie — odpowiedział. — Wątpię, żeby w tym miejscu mieli jakikolwiek kontakt z magią, skoro są w strefie antymagicznej.

Chłopak pokiwał głową, przyznając mu rację. Po powrocie z polowania, w trakcie którego Harry dużo myślał nad obecną sytuacją, postanowił pogadać ze wszystkimi siódemkami, dlatego zebrali się nad rzeką, próbując złapać jakieś ryby.

— Nie ma chyba sensu, żebyśmy tu siedzieli nie wiadomo ile. Najwyraźniej zostaną tutaj na jakiś czas i ruszą dalej, w przeciwnym kierunku niż my.

— Stracimy dużo czasu, jeśli tutaj zostaniemy — dodał Stan. — Będziemy mieli dostęp do ryb, kiedy pójdziemy brzegiem. Może coś uda nam się upolować, a więcej się tutaj chyba nie nauczymy.

— Kiedy chcecie ruszać?

— Dzisiaj już daleko nie dojdziemy — odparł Furia. — Nie ma sensu teraz iść dalej. Myślałem nad jutrem z samego rana, jeszcze przed polowaniem. Co wy na to?

Nikt nie zgłaszał żadnych obiekcji.

Tak jak ustalili, z samego rana postanowili wyruszyć w dalszą drogę. Razem podeszli do wodza plemienia i na migi przekazali mu, że idą dalej. Mężczyzna najwyraźniej to zrozumiał. W geście podziękowania siódemki lekko pochyliły przed nim głowy. Pigmejczycy obserwowali ich, stojąc za swoim przywódcą, który coś do nich powiedział. Po chwili dwójka dzieci przyniosła im kilka zebranych owoców, za które również podziękowali.

Chwilę później szli brzegiem rzeki z pigmejskimi dziećmi biegającymi wokół nich. Przeszły z nimi kilkanaście metrów, zanim się pożegnały.

— Słodkie — stwierdziła Madison, po raz kolejny odwracając się, aby im pomachać.

— Mogłaś jedno wziąć. Wychowałabyś je z Erin — zażartował Isaac.

— Nie mam instynktu macierzyńskiego, ale lubię dzieci. Swoich jednak nie mogłabym mieć — odparła.

— Jako lesbijka raczej nie masz jak takiego spłodzić — stwierdził Alano. — Jakby co, jestem do dyspozycji.

Madison wywróciła z irytacją oczami, gdy pozostali się zaśmiali.

— Ty i te twoje głupie podteksty — wymamrotała jedynie, w ogóle się tym nie przejmując.

Tony stukał paznokciami o blat biurka. Chwilę wcześniej Brygada Uderzeniowa siedziała wokół niego, słuchając rad na temat ataku na szefa Biura Aurorów. Dzisiejszego dnia stało się to po raz trzeci. Tym razem wysłano Knife’owi przesyłkę z czarnomagicznym artefaktem, po dotknięciu którego wszystkie narządy zaczęły szaleć i nieprawidłowo pracować. Gdyby nie wchodząca do jego biura sekretarka, mężczyzna zapewne zmarłby przy swoim biurku.

— Dzieje się coś grubszego — wymamrotał do siebie.

Najpierw ataki na szefa Biura Aurorów, później niewyjaśnione zniknięcie siódmego dywizjonu, który został uznany za martwy, a teraz kolejny atak. Czy te sprawy mogłyby mieć ze sobą jakiś związek? Ataki miały jakieś wyjaśnienie: ktoś chciał się zemścić albo ktoś polował na stanowisko Knife’a. Ale zniknięcie siódemek? Zrozumiałby, gdyby zginęła jedna osoba, ale cały dywizjon? Co takiego mogli zrobić, że ktoś chciał ich wyeliminować? Wiedział, że byli jednym z najlepszych dywizjonów. Mówiono o awansie dla nich.

— Stanowili zagrożenie? — mruknął.

Ale dla kogo? Oznajmienie, że siódemki nie żyją, było gwoździem do trumny. Od kiedy to sygnatura magiczna przesądzała o tym, czy ktoś żyje, czy nie? Owszem, była bardzo ważnym dowodem, ale nie decydującym. Takiego wyroku nie mogła podjąć byle jaka osoba.

Westchnął. Nie miał pojęcia, o co tutaj chodzi, ale nie miał pomysłu na rozwiązanie tej zagadki. Wziął wszystkie dokumenty i ruszył do gabinetu Johna Dortona, by mu je przekazać. Zapukał i po zaproszeniu wszedł do środka. Naprzeciwko mężczyzny siedział Charles Court – wysoko postawiony członek Departamentu Międzynarodowej Współpracy Czarodziejów. Dość szybko wspiął się na wyżyny i jako trzydziestotrzylatek już był uważany za ważną osobę w Ministerstwie Magii. Court zerknął na Tony’ego spod brązowej grzywki wyniosłymi szarymi oczami i kiwnął mu na powitanie głową.

— Przejrzę te dokumenty i dam znać, jakie wprowadzić poprawki — rzekł John do Charlesa, kończąc rozmowę.

Mężczyźni pożegnali się, a Court wyszedł. John gestem zaprosił Tony’ego, aby usiadł.

— Raporty z dotychczasowych poszukiwań przez Brygadę Uderzeniową.

Hurt położył na biurko dokumenty, z którymi przyszedł. John odebrał je i zerknął na pierwszą stronę. Tony spostrzegł tablicę zapisaną nazwiskami wszystkich aurorów z podziałem na dywizjony i grupy. Dziewięć nazwisk wypisanych jedno pod drugim przekreślone były czerwonym markerem.

— Dość szybko ich uśmierciliście — nie powstrzymał się przed komentarzem.

John zerknął na niego znad papierów.

— Brak sygnatur magicznych jest dość dobrym dowodem na to, że nie żyją — odparł, ponownie przenosząc spojrzenie w dokumenty.

— Dobrym, ale nie stuprocentowym — upierał się przy swoim.

— Wiesz, gdzie są, co się z nimi stało i dlaczego nie dają znaku życia? Bo o ile mi wiadomo, to nie.

— Nie, ale sam ich uczyłem, więc wiem, na co ich stać — odpowiedział Tony twardo. — Nieważne, w jakich znajdą się warunkach, poradzą sobie. A skoro w to nie wierzysz, John, to znaczy, że nie poznałeś swoich aurorów na tyle dobrze, żeby w nich uwierzyć.

— Nie są niezniszczalni, chociaż wyszli niejednokrotnie z poważnych opresji. Dobrze wiesz, że czasami na misjach giną nawet najlepsi. Nie tylko ja stwierdziłem, że nie przeżyli.

— Knife tak po prostu podjął taką decyzję? Nie chce mi się w to wierzyć.

— Owszem, nie był do tego przekonany, ale argumenty do niego dotarły.

— Podjęliście taką decyzję, jednocześnie zmniejszając szanse siódemek — warknął. — Dobrze wiecie, że to znacznie opóźni przebieg poszukiwań w innych krajach.

— Nie jesteśmy w stanie przeszukać całego świata w kilka dni — odwarknął John. — Zapadli się pod ziemię.

— Trochę dziwne się wydaje, że wszystkie ślady po ich zniknięciu są idealnie zatarte! — Tony zerwał się z krzesła, podnosząc głos. — Żadnej najmniejszej skazy, żadnego podejrzanego czaru! Ewidentnie ktoś chciał ich wyeliminować, choć nie wiem, jakim sposobem, a wy im to jeszcze ułatwiacie!

— Dochodzenie w tej sprawie nadal jest prowadzone, a o ile dobrze mi wiadomo, dostałeś polecenie, by zająć się atakami na Knife’a, więc zajmij się swoją pracą, a nie tworzeniem nowych teorii spiskowych! — warknął John. — Niby dlaczego ktoś miałby eliminować dywizjon na niskim szczeblu?

— Może dlatego, że plotkowano o ich awansie albo przydzieleniu ich do konkretnej specjalizacji!

John zaśmiał się szyderczo.

— Może według ciebie to działało na czyjąś szkodę? Chyba na szkodę ludzi, którzy musieliby stworzyć nowy oddział — prychnął. — Charles właśnie przyniósł mi dokumenty, które musimy wysłać do krajów Europy odnośnie wyników doświadczenia, więc gdybyś mógł wrócić do swojej pracy, byłoby miło.

— Uśmiercacie żywe osoby, zamiast im pomóc — rzekł z niedowierzaniem Tony. — Chyba władza znowu schodzi na psy, jak za czasów Knota.

Nie czekając na odpowiedź, wyszedł trzaskając drzwiami.

Jedyną osobą, która utrzymywała Silver przy zdrowych zmysłach i nie pozwalała jej oszaleć z rozpaczy był Gabriel. Gdyby nie on, zapewne leżałaby całe dnie w sypialni, płacząc w poduszkę. Chłopczyk odrywał ją od myślenia o Harrym. Nie potrafiła uwierzyć, że chłopak zginął, ale gdy docierało do niej znaczenie dowodów, wydawało się to realistyczne. Jak duch snuła się po domu z zaczerwienionymi i podpuchniętymi oczami oraz bladą twarzą. Leżąc samotnie w łóżku zwinięta w kulkę, patrzyła w stronę drzwi z nadzieją, że Furia przejdzie przez nie z uśmiechem, położy obok niej i mocno przytuli do swojej piersi, dlatego jego połowa łóżka zawsze była przygotowana na jego powrót.

Odwiedziny Jas, Teo i Blaise’a nie przebiegły zbyt wesoło, co nie było dziwne. Cała trójka dostrzegła, że kubek do herbaty postawiła również w miejscu, gdzie zwykle siedział Furia, jakby oczekiwała, że chłopak zaraz się pojawi. Nie powiedzieli na ten temat ani słowa, ale gdy Silver zerknęła na zegarek i zerwała się w krzesła, mówiąc, że musi zrobić obiad, bo Harry zaraz wróci z pracy, wiedzieli, że jeszcze nie pogodziła się z myślą, że Furia nie wróci. Po chwili to do niej dotarło, jej ramiona opadły, a łzy zaczęły spływać po policzkach. Jasmine natychmiast do niej podeszła, by wesprzeć ją w tych ciężkich chwilach.

Jeszcze bardziej pogorszył się jej stan, gdy władze Ministerstwa Magii zaczęły mówić o pogrzebie, chociaż nie było ciał siódemek. Żona Stana, rodzice Jaspera oraz siostra Mickeya nie zgodzili się na pogrzeb, argumentując to tym, że dopóki nie zobaczą ich ciał, nie pochowają swoich najbliższych, bo nadal jest szansa, że żyją. To utrudniało całą procedurę, więc zostało to odłożone w czasie. Ona sama nie dała jednoznacznej odpowiedzi, mając w pamięci słowa Syriusza, że nie wierzy w spekulacje władz Ministerstwa i nadal ma nadzieję na odnalezienie Harry’ego i siódemek. Sama chciała w to wierzyć, choć było bardzo trudno.

Dwadzieścia pięć dni po pojawieniu się w dżungli wszyscy byli kompletnie wyczerpani ciągłą wędrówką, a ich nadzieja na dotarcie do domu malała z każdym dniem.

— Ta rzeka nie ma końca — mruknął Alano.

— Chociaż możemy bez problemu wziąć kąpiel — odpowiedziała Madison, która chyba jako jedyna nie traciła wiary w dotarcie do jakiegoś miasteczka, gdzie mogliby skontaktować się z kimś, kto by ich stąd zabrał.

— Co nie znaczy, że ma koniec — upierał się Hiszpan.

— Daj spokój. Wreszcie gdzieś dojdziemy.

— Może ta tratwa to dobry pomysł? — wymamrotał Navid.

— Zanim ją zbudujemy, minie wieczność. Poza tym w dziewiątkę byłoby ciężko na niej płynąć. Prędzej wszyscy byśmy się potopili — rzekła logicznie.

— Taaa… Jeszcze deszczu nam brakowało — warknął Jason, gdy na jego twarz spadła pierwsza kropla.

— Furia, pożycz mi dwie łapy — stęknął Isaac, patrząc na szakala. — Nogi mi już wchodzą w dupę.

— To może przerwa? — zaproponował Stan.

Skorzystali z jego propozycji, chowając się w lesie, żeby drzewa ochroniły ich chociaż minimalnie przed deszczem. Pozwolili sobie na dłuższy odpoczynek, a później wrócili na trasę. Harry nagle wskoczył na wystającą wyżej skałę i zaczął wpatrywać się w jeden punkt ze zmrużonymi oczami. Wszyscy od razu się zatrzymali, żeby dowiedzieć się, o co chodzi i co tym razem zobaczył. Zmienił się w człowieka, nadal wpatrując się w to samo miejsce.

— Nie wiem, czy mam zwidy, czy nie, ale niedługo chyba będziemy na skraju lasu — oznajmił. — Zobaczcie, zmienia się horyzont.

Mickey natychmiast wskoczył na skałę obok niego i wytężył wzrok.

— Nic takiego nie widzę — mruknął.

— Szakale mają lepszy wzrok. Furia mógł już to zobaczyć, a dla człowieka jeszcze jest to niedostrzegalne — oznajmiła Madison.

— Na wszystko masz odpowiedź — podsumował ją Jasper, a ona wzruszyła ramionami.

— Taka prawda.

— Co racja, to racja.

Po jakimś czasie dywizjon również zaczął dostrzegać zmianę horyzontu. Szli dalej, z coraz większą energią, chociaż wiedzieli, że tego dnia jeszcze nie dotrą w tamto miejsce.

Kolejnego poranka Alano obudził ich wyjątkowo wcześnie, bo chciał jak najszybciej wyruszyć w dalszą trasę. Jako największa maruda sprawił, że śniadanie jedli idąc, a Hiszpan szedł na samym przedzie z entuzjazmem widocznym u niego po raz pierwszy od pojawiania się w lesie równikowym.

— Merlinie, naprawdę jesteśmy na skraju lasu — ucieszyła się Madison, kiedy wyraźnie było widać koniec drzew.

Furia wolał ich nie dobijać stwierdzeniem, że nie wiadomo, co jest dalej i zatrzymał to dla siebie. Ich entuzjazm zaczął maleć, kiedy nie dostrzegali żadnego miasteczka czy domu. Stanęli na skraju lasu, rozglądając się dookoła.

— Nie wierzę — szepnął do siebie Navid.

— Musimy iść dalej — powiedział Stan.

Jason zaśmiał się nerwowo.

— Dalej? Tutaj nic nie ma! Najlepiej podetnijmy sobie żyły! Trzeba było to zrobić pierwszego dnia.

Jason nerwowo kopnął kamień, głośno przeklinając.

— Na sto procent byłoby lepiej, gdybyśmy poszli w drugą stronę. — Alano zaśmiał się histerycznie.

— Tego akurat nie możesz być pewien — stwierdził Mickey.

— Zawsze jest na odwrót. Pech nas nie opuszcza od samego początku.

— Jaaaasne. Bo dojście do rzeki było pechem i to, że nic nikomu się nie stało było pechem. — Isaac wywrócił oczami.

— I co nam to dało? — zapytał Jason.

— Może to, że żadne miasteczko nie będzie zbudowane przy samym lesie, gdzie jest pełno dzikich zwierząt, kretyni — powiedział wreszcie Furia, przerywając ich narzekanie.

Zapadła chwila ciszy. Madison, która pierwszy raz nie wtrąciła się w kłótnię, parsknęła śmiechem.

— Debile. Wszędzie debile — podsumowała pod nosem, widząc głupie spojrzenia Alano i Jasona.

— Za dużo się spodziewaliśmy — rzekł Navid. — Takie zderzenie z murem.

— Spoko. Też na początku miałem ochotę rzucić się do rzeki — przyznał Furia.

Nie mając innego wyjścia, ruszyli w dalszą trasę.

Kolejnego dnia zaczęli dostrzegać w oddali budynki. Madison niemal popłakała się z radości. Natychmiast przyspieszyli, jednak z każdym kolejnym krokiem uświadamiali sobie, że nie jest to miasteczko, w którym mogliby skorzystać z telefonu. Od razu wiedzieli, że dotarli do jakiejś ubogiej wioski. Weszli między obdrapane budynki, często nienadające się do użytkowania. Mieszkańcy wioski obserwowali ich z wyraźną ostrożnością i zaciekawieniem.

— Marnie to widzę — wymamrotał Alano, zerkając w stronę domu, w którym brakowało drzwi.

— Wątpię, żeby ktokolwiek znał tutaj angielski — dodał niepewnie Mickey.

Po reakcji osób, obok których przechodzili, Furia domyślił się, że rzadko widzą tutaj obcych ludzi. Jakieś dziecko wskazało na nich palcem i zaczęło uciekać. Stan i Jason wymienili spojrzenia.

— Co teraz? — zapytał Navid.

Zanim Harry zdążył odpowiedzieć, spomiędzy budynków wyłonił się biały mężczyzna odziany w chusty i pierścienie. Chłopiec, który przed nimi uciekł, krył się za jego plecami. Mężczyzna omiótł ich spojrzeniem, na końcu wbijając go w Harry’ego. Wystawił zęby w szczerbatym uśmiechu, a jego w większości łysa głowa aż zabłysła w świetle słońca, gdy gwałtownie ruszył w ich stronę. Jak na swój wiek, poruszał się bardzo sprawnie. Całą twarz okalały dziesiątki zmarszczek i blizn.

— Widziałem, że nadchodzisz — rzekł tajemniczym głosem, patrząc na Harry’ego, który spojrzał na niego ze zdumieniem. — Chodźcie, chodźcie — dodał prędko i ruszył w stronę, z której przyszedł.

Siódemki wymieniły między sobą spojrzenia i poszły za nim. Dotarli w ciszy do niewielkiego szałasu z kijów i liści. Stanęli w progu, kiedy dostrzegli wnętrze wypełnione księgami, kryształowymi kulami i wieloma ozdobnymi dekoracjami, które nie pasowały do ubogiej wioski. Mężczyzna usiadł na poduszce i zaprosił ich do spoczęcia na miękkim dywanie. Niepewnie to zrobili, a Furia cały czas czuł na sobie jego przeszywające spojrzenie.

— Jest tutaj możliwość skorzystania z telefonu? — zapytał od razu Alano.

— Och, nie. Ci ludzie odcięli się od takich środków — odparł mężczyzna, na moment przenosząc na niego wzrok, ale niemal natychmiast wbił go ponownie w Furię.

Nie powiedział nic więcej, więc Jason pociągnął go za język:

— A gdzie jest najbliższy telefon?

— W miasteczku kilka mil stąd.

Furia tłumił chęć wiercenia się pod jego natrętnym spojrzeniem.

— W którą stronę musimy iść? — ciągnął Isaac.

— Na północ. Jest droga do tego miasteczka.

Harry wreszcie nie wytrzymał i poruszył się niespokojnie. Madison patrzyła to na Furię, to na starca.

— To my może… — zaczął Stan, ale mężczyzna przerwał mu, zrywając się z poduszki tak gwałtownie, że wszyscy podskoczyli.

— Przyniosę napój. — Wybiegł z szałasu, mamrocząc coś do siebie pod nosem.

— Ale czubek — stwierdził Isaac.

— Spadajmy stąd, zanim zacznie nam wróżyć z kuli — dodał Furia. — Znowu zacznie mi przepowiadać szybką śmierć.

Zarechotali. Zdążyli poznać jego historię związaną z Trelawney, która non stop wróżyła mu śmierć.

— Jest tobą nadmiernie zainteresowany — zauważyła Madison.

— Myślicie, że go poznał? — zapytał Navid.

— Wątpię, żeby ktoś miał tutaj dostęp do gazet — odparł Jasper.

Starzec wbiegł do środka z dzbankiem w dłoni. Z energią wyciągnął gliniane kubeczki i napełnił je jakimiś ziołami, by następnie zalać je wodą. Każdemu podał jeden kubek z dziwnym naparem, a następnie usiadł na poprzednim miejscu, znowu wpatrując się w Furię, popijając napój. Z lekkim wahaniem wzięli z niego przykład. Nagle mężczyzna przeniósł wzrok na Alano, wskazał na niego palcem z długim paznokciem i rzekł donośnie:

— Dorośnij, bo nigdy nie znajdziesz partnerki.

Hiszpan wypluł napój i wytrzeszczył na niego oczy, lecz starzec nie zwrócił na niego uwagi, znowu kierując spojrzenie na Harry’ego który siedział jak na szpilkach.

— Taaaak, wyczuwam te emocje i energię — wymamrotał do siebie. — Wokół ciebie są wyjątkowo silne fale — palnął nagle do Furii.

— Eee…

Isaac stłumił chichot, biorąc łyk napoju.

— Silne fale mówiące o twojej przeszłości i przyszłości. — Spojrzał na rozbawionego Isaaca. — Zbadaj swoją wątrobę, mój drogi. — Blondyn uniósł wysoko brwi. — Taaak — dodał znowu do siebie. — Ktoś nie życzy wam za dobrze — rzekł, omiatając ich wzrokiem. — Ale tobie w szczególności — uzupełnił, po raz kolejny patrząc na Furię.

— To akurat żadna nowość — odpowiedział lekceważąco, a Mickey chrząknął, żeby nie parsknąć.

Starzec nie wyglądał na urażonego, ale uśmiechnął się jeszcze szerzej.

— Oczywiście, że to lekceważysz, skoro jakaś stara oszustka przepowiadała ci szybką śmierć, gdy byłeś jeszcze nastolatkiem. — Furia aż rozszerzył oczy, a Madison otworzyła usta ze zdumieniem. Skąd ten facet mógł o tym wiedzieć?! — Taaak, przeszłość cały czas na tobie ciąży — ciągnął starzec w zamyśleniu. — Jako młody chłopak widziałeś stanowczo za dużo zła w drugim umyśle, więc musiałeś szybciej dorosnąć. — Furia patrzył na niego jak skamieniały, blednąc coraz bardziej. — Na skraju szaleństwa widziałeś piekło, które prześladuje cię do dzisiaj. Pozostały… instynkty. — Gliniany kubek poturlał się po ziemi, rozlewając zawartość. — Nie wygrasz z tym, dopóki nie pogodzisz się z przeszłością. Nie zapomnij, ale pogódź się. — Nagle zerwał się do pionu. — Zrobię jeszcze napoju.

Szybko wyszedł, zostawiając ich w kompletnej ciszy. Furia wyglądał tak, jakby zaraz miał zemdleć, a Madison obserwowała go z zaniepokojeniem. Isaac i Jason zerknęli na siebie, ale wszyscy powstrzymali się przed jakimś komentarzem. Po minie Furii domyślili się, że starzec nie jest wcale oszustem i wyczytał z niego całą przeklętą przeszłość i skrywane tajemnice.

— Wychodzimy? — spytał nagle Navid.

Furia skinął głową, gdy wszyscy zaczęli odpowiadać twierdząco. Wstali w momencie, gdy mężczyzna wrócił. Chociaż poszedł po wodę, nie miał w dłoniach dzbanka, co od razu wytłumaczył:

— Czułem, że wychodzicie. Myślę, że spotkacie po drodze pomoc.

To była jedna z najdziwniejszych osób, które spotkali.

— Wiem, dlaczego facet wybrał się na drugi koniec świata — rzekł Alano. — Wszyscy przy nim wariowali.

Kiedy ruszyli drogą w stronę wskazaną im przez jasnowidza, Harry w ogóle nie zwracał na to uwagi. Szedł przed siebie tak blady, jakby stanął oko w oko z żywym trupem. Starzec najwyraźniej dał mu w jakiejś sprawie do myślenia.

Po dwóch godzinach wędrówki zaczęli dostrzegać w oddali budynki. Słońce świeciło wyjątkowo mocno, a oni nie mieli możliwości schować się w cieniu, gdyż byli na otwartej przestrzeni, dlatego byli mokrzy od potu i niewyobrażalnie zmęczeni.

— Za cholerę tam nie dojdę — stęknął Mickey, siadając na ziemi. — Nie w tej spiekocie. Można zdechnąć.

Pozostali byli równie wyczerpani, dlatego wzięli z niego przykład.

— Chyba dostanę udaru — wymamrotał Jasper, kładąc się na piasku.

— Pomyślcie o tym, że za kilka godzin będziemy w domu — pocieszyła ich Madison.

— Jeśli się nie roztopię — bąknął Jason.

— Tam jedzie samochód czy mi się wydaje? — zdziwił się nagle Navid, wskazując w stronę, z której przyszli.

Wszyscy wbili tam spojrzenia. Coś kierowało się w ich stronę z dość wielką szybkością.

— Cholera, tak! — krzyknął Isaac, zrywając się na nogi. — Pomoc! Ten facet mówił, że otrzymamy pomoc!

Niecierpliwie czekali, aż samochód zbliży się do nich, by go zatrzymać. Okazało się, że był to samochód terenowy bez dachu, w którym siedziała trójka białych mężczyzn. Alano skoczył na środek drogi z rykiem radości.

— Biali! Ku*wa, biali! Cud! — krzyknął, gdy auto zatrzymało się przed nimi.

Facet siedzący za kółkiem parsknął śmiechem.

— I Anglicy — dodał.

— A wy skąd się tutaj wzięliście? — rzekł drugi, patrząc z rozbawieniem na leżącą na ziemi grupę.

— Wylądowaliśmy w lesie i łaziliśmy tam przez miesiąc — przyznał Stan, podnosząc się do pionu.

— I gdzie wędrujecie? — zapytał szatyn siedzący na miejscu pasażera.

— Do tego miasteczka. — Furia wskazał miasto, do którego się kierowali. — Dowiedzieliśmy się, że jest tam telefon.

— Ano jest. Możemy was podwieźć — powiedział kierowca.

— Anioły, a nie ludzie! — oznajmił uradowany Alano.

Wszyscy władowali się do samochodu najwyraźniej przystosowanego do warunków ekstremalnych. Przy przednich fotelach widniała pozioma rura, której pasażerowie mogli się trzymać, jadąc na stojąco. Tylnych foteli nie było w ogóle. Z tyłu widniała druga rura, z której skorzystali Jason i Furia, gdyż w aucie nie było miejsca na tyle osób.

— Trzymać się! Szczególnie ci z tyłu, żebyście nie pospadali! — krzyknął kierowca.

— Tak jest, kapitanie! — zasalutował Jason.

Ruszyli w dalszą drogę. Jazda ta nie należała do najbezpieczniejszych, gdyż było dużo wybojów, dziur i kamieni, a kierowca chyba nie używał zbyt często hamulca.

— Byliście w tej wiosce? — Szatyn przekrzyczał ryk silnika i wskazał w stronę wioski, w której kilka godzin temu znajdował się dywizjon.

— Tak.

— Pewnie poznaliście Shana, co? Taki stary facet. Niezły czubek.

— Taa, mieliśmy okazję go spotkać — odpowiedział Stan.

— Też wam wróżył, co? Szalony facet. Musi mieć niezłe prochy.

Trójka mężczyzn roześmiała się.

— Ale musisz przyznać: facet rzeczywiście umie przepowiadać. Jasnowidz jeden. Przepowiedział mi, że spotkam krokodyla i kilka godzin później wiałem na złamanie karku — roześmiał się kierowca.

— Taa, jakiś czarodziej czy co — dodał jego pasażer.

Furia i Isaac wymienili przelotne spojrzenia.

— Opowiadał nam, że przeniósł się tutaj, bo tam, gdzie mieszkał, było za dużo ludzi i nie miał chwili spokoju, bo non stop widział czyjeś wspomnienia albo myśli — mówił kierowca. — Jak on to gadał?

— Że niektórzy ludzie wysyłają silne fale — rzekł szatyn. — Potrzebne koło ratunkowe!

Harry ucieszył się, że wreszcie dotarli do miasteczka, bo miał szczerze dosyć rozmawiania o jasnowidzu. Szatyn pokazał im, gdzie jest telefon i dzięki nawigacji podał im współrzędne miasteczka. Później się pożegnali, a trójka mężczyzn pojechała dalej. Nie zwracając uwagi na zaciekawione spojrzenia mieszkańców miasteczka, dywizjon skierował się do telefonu. Wiedząc, że numer do Ministerstwa Magii będzie aktywny nawet bez wrzucenia pieniędzy, Harry podniósł słuchawkę i wydusił numer przeznaczony dla aurorów, gdyby znaleźli się w awaryjnej sytuacji. Jeden sygnał, drugi, trzeci…

— Brytyjskie Ministerstwo Magii. Słucham — odezwał się kobiecy głos.

— Dzięki Merlinowi. Tu Harry Potter z dywizjonu siódmego. — Rozległ się zduszony pisk w słuchawce. — Wszyscy jesteśmy w Afryce. Za cholerę nie wiemy gdzie, ale znamy współrzędne. — Podał kobiecie odpowiednie liczby. — Przyślijcie nam jakiś niemagiczny transport, bo nie mamy tutaj dostępu do magii.

— Wszystko zapisałam. Zaraz wyślę ulepszony magicznie helikopter, żeby było szybciej. Wypatrujcie go.

— Za ile godzin możemy się go spodziewać?

— Około sześć godzin.

— Czekamy. — Rozłączył się. — Wyślą helikopter. Będzie za jakieś sześć godzin.

Isaac roześmiał się szczerze.

— Wreszcie do domu. Nigdy więcej.

Harry uśmiechnął się, gdy Alano i Madison rzucili się na siebie z radości. Tak, wreszcie mieli wracać do domu.

**************************

Katie Smith, tak, Mickey jest z nimi w dżungli i w poprzednim rozdziale było kilka jego kwestii ;)

Rozdział miał być trochę wcześniej, zaraz po powrocie ze szkoły, ale ostatnio tak mi się nie chce siedzieć przed komputerem, że sama jestem w szoku.

Ostatnio narzekałam, że zaczynam pisać na siłę itd. Chyba muszę więcej narzekać, bo po tym, jak się Wam tutaj żaliłam tak mnie natchnęło, że niemal dzień w dzień zapisywałam po 3-4 strony :D Naprawdę muszę częściej narzekać na wenę :D

Do kolejnej soboty (prawdopodobnie) ;*