II. Rozdział 42 - Charłak

„…I've only got problems and no solutions

You're just someone to the world

But you're the world to someone else…” 

[You Me At Six – Fresh Start Fever]

            Tonks gnała na złamanie karku do biura Służby Administracyjnej Wizengamotu. W Biurze Aurorów panowało niesamowite poruszenie. Chwilę wcześniej sam szef aurorów zaangażował się w jedną z akcji. Jego sekretarka biegała za nim krok w krok, zachowując się jakby wygrała na loterii. Jakiś czas później do środka wbiegł ktoś z niższych dywizjonów, oznajmiając głośno z entuzjazmem:

— Siódemki się odnalazły! Wszyscy żyją!

— To pewne?

— Emma odebrała telefon i okazało się, że to Potter. Słyszałem, że są w Afryce. Niedługo ściągną ich do Ministerstwa.

— Ci gówniarze są zbyt dobrzy, żeby tak po prostu zginąć — roześmiał się ktoś z niedaleka.

Gdy tylko chłopak wybiegł, by ogłosić innym dywizjonom dobrą nowinę, w gabinecie wszyscy zaczęli zajmować się swoimi sprawami, więc Tonks szybko ruszyła do biura Syriusza. Gdy tylko wpadła do środka, pognała do jego biurka, gdzie wypełniał jakieś papiery.

— Łapa! — pisnęła roztrzęsionym głosem, a ten podniósł głowę. — Harry się odnalazł — zaśmiała się szczerze.

— C-co?

— Przed chwilą dzwonił do biura. Wszyscy żyją!

Syriusz zerwał się z krzesła z radością na twarzy i wycałował ją w policzki, gadając:

— Mój chłopak! Wiedziałem!

Tonks pognała do punktu deportacyjnego, by dostać się do Dempsey, gdy tylko przekazała Łapie to, czego sama się dowiedziała. Wciskała dzwonek do drzwi jak natręt. Otworzyła jej przygnębiona Jasmine. Tonks szybko przebiegła obok niej, wołając Silver. Dziewczynę spostrzegła w jadalni. Porwała ją w ramiona, zanim cokolwiek zdążyła powiedzieć.

— Harry się odnalazł! — Evelyn przez chwilę stała w szoku. Jej blada twarz kontrastowała z czarnym ubraniem, kiedy patrzyła na nią z niedowierzaniem. — Dzwonił do Ministerstwa. Za kilka godzin będą na miejscu.

Silver wybuchnęła płaczem, a po chwili mocno ją uścisnęła. Tonks objęła ją, jednocześnie śmiejąc się radośnie.

— Ale… łańcuszek… — wydusiła z niedowierzaniem blondynka.

— Nie wiem, dlaczego to pokazywał, ale najważniejsze, że pokazywał nieprawdę.

— Dlaczego aż tyle czasu? — wychlipała, odsuwając się od starszej kobiety.

— Muszą ich przenieść po mugolsku z Afryki. Nic więcej nie wiem, a z tego, co się dowiedziałam, wychodzi, że była to dość krótka rozmowa, w której przekazał tylko gdzie są, że wszyscy żyją i żeby przenieśli ich po mugolsku.

— Jas, możesz zająć się Gabrielem? Muszę tam iść — rzekła Silver do rudowłosej, która wszystkiego słuchała.

— Jasne. Powiadomię resztę.

Evelyn rozpłakała się na nowo.

— Nie wierzę. Myślałam, że straciłam go na zawsze.

Tonks przytuliła ją jeszcze raz.

— Wszyscy tak myśleliśmy — szepnęła.

— Chodźmy tam. Muszę go zobaczyć, gdy tylko wróci.

Cały dywizjon schronił się w cieniu jednego z budynków, by odetchnąć trochę od upalnego słońca, na którym spędzili kilka godzin. Co chwilę któreś z nich zerkało w niebo, spodziewając się dostrzec pomoc, chociaż zdawali sobie sprawę z tego, że jest jeszcze za wcześnie. Byli tak zmęczeni, że nie mieli nawet ochoty zwiedzać miasteczka, w którym się znajdowali.

— Nadal jesteśmy w strefie antymagicznej — mruknął Mickey, kiedy kolejna próba rzucenia Lumosa zakończyła się niepowodzeniem.                                                                                                  

— Czy to nie jest już za daleko? — zaniepokoił się Navid. — W lesie było to dość zrozumiałe, ale tutaj…

— Zobaczymy po powrocie do Anglii. Na razie tylko o tym myślę — odpowiedział Jason, patrząc w niebo.

Mijały godziny. Postanowili wyjść na skraj miasteczka, żeby helikopter miał gdzie wylądować. Stan nagle zerwał się z ziemi.

— Lecą! — krzyknął, wskazując palcem w stronę nieba.

Alano zaryczał radośnie i wybiegł na drogę, skacząc, machając i wydzierając się. Helikopter szybko się do nich zbliżał, a Hiszpan rozłożył się krzyżem na ziemi.

— Co za kretyn — zaśmiał się Isaac, widząc zachowanie chłopaka.

Śmigłowiec wreszcie wylądował na ziemi i wyskoczył z niego jeden z aurorów Brygady Uderzeniowej.

— Dobrze was znowu widzieć! — przekrzyczał ryk helikoptera i dał im znać, żeby wsiedli do środka.

Nie zdziwili się, widząc w śmigłowcu o wiele większą przestrzeń, niż mogło się wydawać od zewnątrz. Bez problemu zmieścili się w środku i mogli wygodnie usiąść. Helikopter ruszył.

— Merlinie, gdzie was tutaj przywiało? — zdumiał się starszy stopniem auror.

— Sami chcielibyśmy wiedzieć — odparł Stan, przejeżdżając dłonią po dość sporym już zaroście.

— Nic nie ustaliliście? — zapytał Furia.

— Dość mało. Byliście i nagle zapadliście się pod ziemię. Nie było żadnych poszlak. Szukaliśmy was w całej Anglii przez sygnatury magiczne. Po jakimś czasie postanowili rozszerzyć poszukiwania, ale, no cóż… Nie wykazało waszych sygnatur.

Zapadła chwila ciszy.

— I nie szukaliście dalej? — upewniał się Jason.

— Nie mieliśmy takich rozkazów.

— No pięknie. Czyli uznano nas za martwych? — domyślił się Jasper, a mężczyzna skinął głową.

Siódemki wymieniły między sobą spojrzenia.

— Przecież sygnatura magiczna nie pokazuje, czy ktoś żyje, czy nie — oburzył się Isaac.

— Jeszcze się nie zdarzyło, żeby czarodzieje bez sygnatury żyli — odparł logicznie.

— Cóż, byliśmy w strefie antymagicznej przez miesiąc, więc mogło nas nie złapać — rzekł Mickey, zerkając za okienko, by zobaczyć, jak zostawiają za sobą miasteczko.

Auror zerknął na każdego z nich.

— Próbowaliście rzucić cokolwiek w tym miasteczku? — zapytał.

— Taa… Nawet Lumos nie działa — odpowiedział Navid.

— Strefa antymagiczna już do niego nie sięga — oznajmił po chwili wahania.

— Jak to nie? — zdumiał się Alano.

Mężczyzna wyciągnął różdżkę i rzucił zwykłego Lumosa. Koniec jego różdżki rozbłysnął jasnym światłem. Patrzyli na to zdarzenie w szoku. Isaac niemal w panice sięgnął po swoją różdżkę i również spróbował rzucić zaklęcie, ale nic się nie stało. Siódemki spojrzały na niego niepewnie. Madison także spróbowała, lecz efekt był taki sam, jak u blondyna.

— Straciliśmy magię — wymamrotał Jason.

W milczeniu przelecieli kolejne minuty drogi, próbując przyswoić te myśli. Później zaczęli dopytywać, co działo się w trakcie ich nieobecności. Navid, Madison i Alano zasnęli ze zmęczenia, a pozostali wpadli w trans pomiędzy snem a jawą. Kilka godzin później wszyscy zostali rozbudzeni przez aurora Brygady Uderzeniowej oznajmiającego, że zaraz lądują.

— Dalej dostaniemy się świstoklikiem do Ministerstwa Magii. Przeniosą was bez względu na to, czy macie magię, czy nie — dodał, widząc, że Isaac bezskutecznie rzuca Zaklęcie Światła.

Blondyn ze zrezygnowaniem chwycił pasek od spodni i po chwili widzieli tylko siebie i rozmazane widoki. Niespodziewanie wylądowali na twardej powierzchni, ledwo utrzymując się na nogach wśród ogólnego hałasu.

— Są!

Hałas wzmógł się, gdy próbowali doprowadzić się do porządku. Zaczęły błyskać flesze i naparł na nich tłum dziennikarzy zadający mnóstwo niezrozumiałych pytań. Nagle ktoś zaczął się przepychać między nimi.

— Stan? Stan!

Żona aurora przedarła się przez tłum i z płaczem rzuciła w ramiona swojego męża. Teraz tłum dziennikarzy przesuwał się w tył, gdy ich najbliższe osoby zaczęły pchać się przed nich, by zobaczyć zaginionych. Wśród masy ludzi Harry dostrzegł blond włosy Silver. Ruszył w tym kierunku, a dziennikarz odsunął się na bok. Evelyn dostrzegła go i ze łzami płynącymi po policzkach rzuciła się, by mocno się do niego przytulić.

— Myślałam, że nie żyjesz — wydusiła.

Zaraz za Evelyn pojawił się Syriusz, który mocno go objął, nie zwracając uwagi na otaczających ich ludzi.

— Gdzieś ty był? — powiedział dziwnie słabym głosem.

— Wolisz nie wiedzieć — odparł, zanim Silver ponownie przygarnęła go do siebie.

— Proszę się rozejść! — Głos Johna przedostał się przez ogólny szum spowodowany przez dziennikarzy.

Na widoku pojawił się szef Biura Aurorów. Mężczyzna uścisnął dłoń Furii, kiwając lekko głową. Aurorzy zaczęli odganiać dziennikarzy, chociaż ci się nie poddawali, nadal wykrzykując pytania i robiąc zdjęcia.

— Domyślam się, że wolelibyście wrócić do domów, ale musimy usłyszeć, co się stało po waszym zniknięciu — rzekł Knife.

Nie mając innego wyjścia, Harry zgodził się na to. Wraz z resztą dywizjonu i bliskimi im osobami ruszyli za Knifem do punktu uzdrowicielstwa.

— Jestem głodny. Dajcie coś do jedzenia — powiedział Alano, a Isaac roześmiał się histerycznie na te słowa.

— Przez cały miesiąc słyszeliśmy to co najmniej pięć razy dziennie, więc… zamknij się — odparł rozpaczliwie Navid.

Hiszpan otwierał usta, żeby coś odpowiedzieć, ale Jason go uprzedził:

— Dajcie mu coś do żarcia, bo rozwalę jego łeb o ścianę, jeśli jeszcze raz to powie!

— Miesiąc, cholerny cały miesiąc z nim wytrzymałem. Czy to nie cud? — wymamrotał z kolei Isaac.

Weszli do punktu uzdrowicielstwa. Żaden z uzdrowicieli nie dostrzegł poważniejszych ran na ciele, poza ogólnym wyczerpaniem i, w przypadku Navida, poparzeniem słonecznym. Silver chodziła za Harrym jak cień. Jasper rzucił się na łóżko pod czujnym wzrokiem swojej siostry. Furia spojrzał na Knife’a, wiedząc, że im szybciej skończą, tym szybciej wrócą do domów.

— Co się stało po dotknięciu świstoklika? — zapytał mężczyzna.

— Wychodzi na to, że ze świstoklikiem wszystko było w porządku. Uderzyliśmy w barierę przekierowującą. Wylądowaliśmy w samym środku lasu równikowego w Afryce. Okazało się, że to strefa antymagiczna…

Opowiedział wszystko, co działo się po wylądowaniu w lesie, pomijając tylko to, że jego forma animagiczna dość dużo im ułatwiła. Gdy coś pominął, ktoś z dywizjonu dodawał to, o czym zapomniał. Nie wspomniał także o słowach jasnowidza skierowanych wprost do niego, gdyż to nie miało znaczenia.

— Gdy wylądowaliśmy w Anglii, okazało się, że nadal nie możemy rzucić żadnego zaklęcia — zakończył.

— Straciliście magię? — upewniał się Knife.

— Na to wychodzi.

— To by tłumaczyło brak sygnatur magicznych. Czy coś takiego jest możliwe? — zwrócił się do Johna.

— Obawiam się, że zbyt długi pobyt w strefie antymagicznej mógł wpłynąć na ich magię. Im dłużej tam byli, tym więcej jej tracili — odpowiedział w zamyśleniu John. — A skoro doświadczenie nie wykazało nawet najmniejszej oznaki, że sygnatury istnieją, to mogło wyssać z nich całą magię.

— Ale z czasem wróci, prawda? — zapytała Madison.

— Wychodzi na to, że wraz z utratą magii zostaliście charłakami. A do charłaków magia nigdy nie przychodzi.

Mickey zerwał się z łóżka, a Stan i Jason spojrzeli na siebie z przerażeniem.

— Zniknęła na zawsze? — wydusiła Madison.

— Rzadko dochodzi do utraty magii przez czarodzieja, ale w odnotowanych przypadkach nigdy nie wróciła.

— O Merlinie — bąknął do siebie Jasper, jakby to do niego nie docierało.

Silver ścisnęła Harry’ego mocno za rękę w geście wsparcia.

— Bariera przekierowująca… To nie mógł być przypadek — rzekł John do Knife’a, a ten skinął twierdząco głową.

— Wszystko musiało być dobrze przemyślane. Zderzenie z barierą, która przenosi w sam środek lasu równikowego w strefie antymagicznej. Mieliście jakieś problemy w akcjach? Ktoś się odgrażał? — Knife zwrócił się do dywizjonu, ale zaprzeczyli.

— Być może utrata magii była zamierzeniem — odparł na to John.

— A może ktoś miał nadzieję, że rozszarpią nas dzikie zwierzęta — palnął Alano. — Heloł, tam były lamparty!

Madison się wzdrygnęła.

— Albo sądził, że się wzajemnie pozabijamy — mruknął Isaac.

Mickey chrząknął z uśmieszkiem, a reszta uśmiechnęła się do siebie głupio, zerkając na Hiszpana, a ten mruknął coś tylko pod nosem. Zerwał się z łóżka, gdy przyniesiono im jedzenie. Stanął przy talerzu i zamarł. Harry również spojrzał na naczynie, a później na Madison, która również na niego zerknęła. Jason i Isaac zaczęli się histerycznie śmiać. Jasper wyglądał jakby oberwał butem w twarz. Czy naprawdę na ich talerzach leżały między innymi banany? Jason chwycił swój owoc, a Isaac podał mu swój. W następnej kolejności Furia rzucił mu swojego banana, podobnie jak Madison. Z tymi czterema bananami chłopak podszedł do okna pod zdziwionymi spojrzeniami, otworzył je i wyrzucił. Później podszedł do Navida, który podał mu bez słów owoc ze swojego talerza. W tym momencie Alano otrząsnął się z szoku.

— Czy wy na serio daliście nam do jedzenia banany? — zaczął groźnie. — Te pie*dolone, żółte gnojki?! — Hiszpan wpadł w histerię i rzucił swoim bananem o ścianę. — Jedliśmy je co najmniej dwa razy dziennie przez cały miesiąc! Na sam ich widok dostaję szału! — Jason wyrzucił kolejne cztery banany przez okno. — Nie chcę ich jeść do końca życia! Dajcie mi spaghetti!

Isaac śmiał się głośno z Hiszpana. Wszyscy patrzyli na obcokrajowca z oszołomieniem, ale oczy siódemek były pełne zrozumienia.

— Lepiej idźcie już do domów — rzekł Knife, patrząc na Alano tak, jakby chłopaka przegrzało słońce. — Będziemy się z wami kontaktować w tej sprawie. Na razie macie wolne. Bez magii i tak nic nie zdziałacie.

Skinął im głową na pożegnanie. Silver natychmiast dorwała się do Harry’ego i wraz z Syriuszem wyszli na korytarz zaraz za Stanem i jego żoną. Aurorzy udostępnili im drogę do punktu deportacyjnego, odgradzając ich od dziennikarzy, którzy wykrzykiwali różne pytania w ich stronę. Łapa skinął Evelyn głową i deportował całą trójkę do Dempsey, przed dom Potterów. Na widok swojego mieszkania Harry nie mógł powstrzymać uśmiechu. Weszli na korytarz, a tam Blake przywitała go głośnym wrzaskiem. Rzuciła się na niego, wybuchając płaczem. Sprowadzeni tym krzykiem Ślizgoni wpadli do środka z jadalni wraz z Carmen, Lupinami i małym Dixonem. Dawno nie został tak wyściskany, a płacz kobiet dawał mu do zrozumienia, że naprawdę zostali nastawieni na to, że nie żyje.

— Zarosłeś jak menel — wychlipała Jasmine, na co zaśmiał się lekko.

— Taa… Z łazienki nie wyjdę przez całą wieczność.

— Do Afryki zachciało mu się jechać — zapłakała Blake, a Furia uśmiechnął się na to słabo.

Chciał zobaczyć Gabriela, ale doszedł do wniosku, że dziecko zacznie płakać na jego widok ze strachu, bo mógł sobie wyobrazić, w jakim jest stanie. Stwierdził, że musi wziąć porządną kąpiel. Silver biegała wokół niego z radością na twarzy. Od razu zaciągnęła go do łazienki i pobiegła do sypialni po świeże ubrania, mówiąc, że zrobi coś do jedzenia. W trakcie gdy wanna napełniała się gorącą wodą, pozostali niecierpliwie czekali na niego w jadalni. Niemal się przeżegnał, widząc się w lustrze. Długi zarost okalał jego twarz, zmęczone oczy były lekko zaczerwienione, a włosy znajdowały się w kompletnym nieładzie. W trakcie wyprawy po Afryce zdążył mocno się opalić. Aurorska koszula wyglądała jak jakaś szmata: miała pourywane rękawy, była podarta, brudna i widniały na niej jeszcze lekkie plamy krwi, których nie mógł doprać w rzece. Spodnie nie wyglądały lepiej. Ściągnął pozostałości po aurorskiej koszuli, wyrzucając ją od razu do śmietnika. Rana po spotkaniu z rogiem antylopy była już zasklepiona, choć widniała w tym miejscu długa blizna. Po kłach i pazurach lamparta nie było niemal żadnego śladu, pewnie dlatego, że wyleczył je, będąc w ciele szakala. Natychmiast chwycił szczoteczkę i pastę do zębów, by porządnie wyszorować zęby. Dobrał się do maszynki do golenia, gdy weszła Silver ze świeżymi ubraniami. Położyła je na szafce i po raz kolejny mocno do niego przylgnęła. Po chwili spostrzegła bliznę, której na pewno jeszcze miesiąc wcześniej tam nie było.

— Skąd to? — mruknęła.

— Bliskie spotkanie z rogiem antylopy — odparł i widząc jej zdumienie, dodał: — Później ci powiem.

Bez ostrzeżenia mocno pocałował ją w usta. Natychmiast odwzajemniła pocałunek, przyciągając go jak najbliżej siebie.

— Drapiesz — podsumowała po chwili.

— Jak wszyscy pójdą, to nie wypuszczę cię z łóżka — odparł cicho, na co uśmiechnęła się lekko.

Machnięciem różdżki zakręciła kurki, by woda nie wylała się z wanny.

— Przyniosę coś na tę bliznę. Może zadziała i zejdzie — powiedziała i niechętnie wyszła.

Furia ściągnął z siebie resztę ubrania i wszedł do wanny wypełnionej gorącą wodą. Poczuł się jak w niebie. W końcu ostatnimi czasy kąpał się tylko w chłodnej wodzie w rzece. Zanurzył się cały i po wynurzeniu doszedł do wniosku, że chyba długo stąd nie wyjdzie. Silver zostawiła mu maść i pobiegła do kuchni zrobić jedzenie. Porządnie się wyszorował, a później dokładnie ogolił i ubrał świeże ubranie. Poczuł się jak nowonarodzony, choć dostrzegł, że mocno schudł, co nie było dziwne, skoro mniej jadł i o wiele więcej chodził. Nawet twarz mu zmizerniała, co bez zarostu było bardziej widoczne. Z łazienki od razu skierował się do pokoju Gabriela. Niemal siedmiomiesięczny chłopczyk spojrzał na niego brązowymi oczami.

— Hej, synek — szepnął Furia z uśmiechem. — Stęskniłeś się? Bo ja bardzo.

Obawiał się, że Gabriel przestraszy się go po miesiącu nieobecności, ale nie było żadnych takich oznak. Trochę niepewnie sięgnął po niego i ostrożnie wyciągnął z łóżeczka. Chłopczyk zaczął głośno powtarzać jakieś sylaby. Silver zajrzała do środka, co dziecko przyjęło głośniejszym mówieniem. Furia pocałował go w czółko. Dopiero po doprowadzeniu się do porządku, zaczął odczuwać zmęczenie miesięczną wędrówką i brakiem porządnego pożywienia. Nacieszył się chwilę Gabrielem i wraz z Evelyn poszedł do jadalni. Blake od razu skomentowała jego zmizerniałą twarz i jeszcze zanim usiadł, miał napełniony talerz potrawą, o której przez ostatni miesiąc mógł tylko pomarzyć.

— Naprawdę byłeś w dżungli przez ten miesiąc? — spytała słabo Jasmine, a on potwierdził, zabierając się za jedzenie. — Jak wy przeżyliście tam tyle czasu bez magii? — nie dowierzała.

— W takich warunkach każdy robi się bardzo kreatywny — stwierdził.

— Przecież tam były niebezpieczne zwierzęta…

— Po jakimś czasie zorientowaliśmy się, że mogę się przemienić w szakala i gadam z wężami, więc nie było tragicznie.

— Ale przecież tam nie było magii!

— Na to magia nie ma wpływu. Po utracie magii te umiejętności nadal pozostają. Dzięki wężomowie dowiedziałem się, w którą stronę mamy iść, żeby jak najszybciej dojść do rzeki, a animagia pomogła przy polowaniu. Gorsze było wysłuchiwanie narzekań Hiszpana przez ten miesiąc.

Parsknęli śmiechem. Opowiedział im o całej wyprawie.

— Więc nie macie magii… — wymamrotał Teo na koniec.

— Według Johna utraciliśmy ją na stałe.

Zapadła cisza.

— Może z czasem wróci — mruknęła Rubi, a Furia wzruszył bezradnie ramionami, choć coś ściskało go w żołądku na myśl, że został charłakiem, ale tym miał zamiar martwić się później.

— A ta bariera? Przecież to niemożliwe, żeby ktoś ją rzucił bez powodu — zauważył Draco.

— Doszliśmy do wniosku, że znowu przypadkiem się w coś władowaliśmy i ktoś chciał się nas pozbyć, nie brudząc sobie rąk. Jeszcze bardziej się w tym utwierdziłem, gdy dowiedziałem się, jak szybko nas uśmiercili.

— I wychodzi na to, że to grubsza sprawa — zauważyła Tonks.

— Też to zauważyłaś.

— Jakby na to nie patrzeć, tylko osoby na wyższym stanowisku mogą podjąć decyzję o uśmierceniu tylu osób bez ciał. Sama sygnatura magiczna zwykle nie wystarcza do podjęcia takiej decyzji.

— Dokładnie. Po jakim czasie sprawdzono, czy istnieją nasze sygnatury?

— Jakieś dwa tygodnie po zniknięciu — odpowiedział Remus.

Furia pokiwał głową w zamyśleniu.

— No tak, w tym czasie zdążyło z nas wyssać całą magię, a wyszukiwanie sygnatury nie działa na osoby bez magii. Decyzja o uśmierceniu spowolniła poszukiwania. Szybciej szuka się zaginionych, a nie martwych.

— Łańcuszek też tak działa? — spytała Silver.

— A co pokazywał?

— Czarny — mruknęła.

— Jak widać, widocznie działa tak samo, tylko na osoby magiczne. Pewnie nadal jest czarny.

— Komuś nieźle zaleźliście za skórę — stwierdził Blaise.

— Chciałbym wiedzieć komu tym razem.

Wszyscy wyszli dopiero po kilku godzinach, choć pierwsze osoby opuściły mieszkanie wcześniej, gdyż musieli iść do pracy. Harry czuł zmęczenie fizyczne i psychiczne. Męczyła go myśl o braku magii i osobie, która chciała się pozbyć siódemek, dopóki Silver nie usiadła mu na kolanach.

— Mizernie wyglądasz — mruknęła, przejeżdżając dłonią po jego policzku.

— Nie byłem w SPA — odpowiedział cicho, przyciągając ją bliżej siebie.

— Już ja sprawię, żebyś znowu przybrał trochę na wadze.

Furia zaśmiał się cicho.

— Na razie trochę posiedzę w domu, więc pójdzie szybciej.

— Co teraz zrobisz?

— Nie wiem. Na razie nie mam siły o tym myśleć — westchnął, a Evelyn zeszła mu z kolan.

— Do łóżka — zarządziła.

Nie sprzeciwiał się i od razu poszedł za nią. Padł na łóżko jak kłoda.

— Koniec spania na mchu. Czy to raj?

Blondynka roześmiała się i położyła na boku obok niego. Spojrzała na niego i pogłaskała po policzku.

— Myślałam, że cię straciłam — szepnęła.

Wplótł palce w jej dłoń.

— Tylko myśl o tobie i Gabrielu sprawiła, że nie oszalałem na tyle, żeby poprzecinać sobie żyły, jak sugerował Isaac — odparł cicho.

Przybliżyła się do niego, a on położył dłoń na jej karku i przyciągnął do swoich ust. W swój pocałunek przelali całą swoją miłość i tęsknotę. Jej włosy łaskotały go w twarz, ale to mu nie przeszkadzało w ściągnięciu z niej bluzki. Przerzuciła nogę przez jego brzuch, ujęła twarz w dłonie i pochyliła nad nim ponownie, całując mocno w usta.

Dwa dni później zjawił się w Ministerstwie Magii z pomocą Silver, która teleportowała go na miejsce. Knife wezwał siódemki na spotkanie, by porozmawiać z nimi na spokojnie na temat tego, co ostatnio się stało. W biurze dywizjonu, gdzie mężczyzna nakazał im przyjść, była już większa część z nich.

— Dobrze cię widzieć czystego, ogolonego, najedzonego, wyspanego, ogarniętego i tak dalej — rzekł na wstępie Isaac, który również wyglądał na wychudzonego, gdy zgolił zarost.

— A temu co? — zapytał, widząc leżącego w krześle Hiszpana.

— Po powrocie do domu aż do dzisiaj niemal nie wychodziłem z kuchni — odparł. — Pierwszy raz od dawien dawna nie jestem w stanie już nic w siebie wcisnąć.

Roześmiali się szczerze. Gdy już byli wszyscy, przyszedł szef Biura Aurorów.

— Siedźcie — rzekł na wstępie, zanim zdążyli podnieść się z miejsc. — Mam nadzieję, że zdążyliście wypocząć po tej wyprawie. Śledztwo w tej sprawie trwa, jednak nie mamy zbyt dużo danych. Jeśli chodzi o was… Ze względu na brak magii nie możecie na razie pracować. Przez kolejny miesiąc jesteście na przymusowym urlopie. Mam nadzieję, że przez ten czas wasza magia jednak się zregeneruje, dlatego chciałbym, żebyście dali mi jakiś znak, jeśli zobaczycie jakieś symptomy powrotu magii. Wypłatę dostaniecie tak, jakbyście przez ten czas pracowali, z tego względu, że jesteście zmuszeni przez pracodawcę do urlopu. Teraz chciałbym wysłuchać, czy przyszło wam do głowy coś, co mogłoby pomóc w znalezieniu sprawcy. Macie może jakieś teorie?

Rozejrzeli się po sobie.

— Myśleliśmy o tym w trakcie tej wyprawy — rzekł Harry. — Po powrocie wysunęliśmy trochę więcej wniosków. — Knife skinął głową, aby kontynuował. — Czy ktoś poza panem dowie się o tym, co tutaj powiemy?

— Jeśli uznam, że coś będzie istotne w sprawie, będę musiał powiedzieć o tym osobom prowadzącym śledztwo. Reszta pozostaje między nami.

Harry wymienił spojrzenie ze Stanem.

— Problem w tym, że nie wiemy, czy darzymy zaufaniem odpowiednie osoby — przyznał Furia.

— Rozumiem, że macie jakieś powody.

— Dość poważne.

— Wezmę to pod uwagę. Teraz powiedzcie, o co chodzi.

— Obawiamy się, że sprawcą jest osoba z wyższych szczebli. Brak sygnatury magicznej zwykle nie oznacza, że czarodziej nie żyje, a jednak taka decyzja zapadła, co automatycznie spowalniało poszukiwania. Nie wiemy tylko, kto ją podjął.

— Nie zrobiła tego jedna osoba. Swoje zdanie w tej sprawie wyraziło bardzo dużo osób — odpowiedział Knife. — Byli to zarówno członkowie Biura Aurorów, jak i Dział Współpracy Czarodziejów, znawcy, badacze i sam Minister Magii. Owszem, decyzja nie była jednogłośna, lecz była spora przewaga liczebna.

— Dlaczego od razu nie zostało sprawdzone istnienie naszych sygnatur? — zapytał Navid.

— Ten rodzaj poszukiwań jest bardzo rzadko stosowany, bo nie należy do zbyt bezpiecznych. Standardowo poszukiwania rozpoczęły się na terenie Wielkiej Brytanii, którą przeszukiwano na podstawnie przedmiotów, z którymi wasza magia miała styczność w dzień zaginięcia. Wiecie doskonale, że jest to czynność dość pracochłonna i pochłaniająca magię. Do przeszukiwania innych krajów potrzebna była informacja o tym, czy wasze sygnatury w ogóle istnieją, a poszukiwania w Wielkiej Brytanii zajęły sporo czasu. Mimo wszystko mieliśmy nadzieję, że pozostaliście na naszych terenach. Wasze nielegalne wylądowanie w innym państwie zostałoby zauważone, ale nikt nie wziął pod uwagę strefy antymagicznej, do której można trafić, ale z której nie można się wydostać z pomocą magii. Takie miejsca nie są nawet monitorowane magicznie.

— W czasie przeszukiwań Anglii nasza magia zanikała. Nie sądzi pan, że cała sytuacja jest dość dziwna? Nie mógł tego zrobić pierwszy lepszy czarodziej. Ten ktoś musiał znać procedury i postępowanie w takich wypadkach.

— Pamiętajmy, że te przepisy są ogólnodostępne i każdy może je przeczytać.

— Tylko kto miałby w tym jakiś cel? — rzekł Stan. — Co innego jedna osoba, a co innego cały dywizjon.

— Chyba że chodziło o jedną osobę, a uderzyło w was wszystkich — zauważył Knife. — Jednak sam przejrzałem wasze indywidualne misje i żadna nie była na tyle niebezpieczna, żeby ktoś tak bardzo się mścił. Możliwe też, że chodzi o jakieś osobiste porachunki. Nic takiego nie miało miejsca? — Wszyscy powoli pokręcili głowami, ale Harry tego nie zrobił. Knife najwyraźniej to zauważył. — Również pomyślałem o śmierciożercach — zwrócił się do niego. — Dlatego to także dokładnie przeanalizowałem. Wszyscy najniebezpieczniejsi śmierciożercy przebywają w Azkabanie. Po ostatniej akcji w Bedford i wysłuchaniu zeznań uwięzionych śmierciożerców złapaliśmy prawdopodobnie wszystkich, którzy brali udział w atakach na ciebie. Wykluczyłem te podejrzenia. Chyba że były jakieś nowe oznaki kolejnego buntu śmierciożerców.

— Nie, nic takiego nie było.

— W takim razie wziąłbym jednak pod uwagę was jako cały dywizjon, nie jedną osobę — rzekł Knife. — Przyznam, że jesteście jednym z najlepszych dywizjonów w ciągu ostatnich kilkunastu lat i myśleliśmy nad przeniesieniem was na wyższy szczebel lub stworzeniem specjalnego oddziału, gdzie zajmowalibyście się głównie łapaniem wampirów i sprawami wyższej rangi. Wasz brak magii automatycznie to uniemożliwił.

— Czyli… ktoś mógł nie chcieć, żebyśmy awansowali? — zauważył Jasper.

— To całkiem możliwe, choć nie wiem dlaczego.

— Komu mogło to przeszkadzać?

— Najbardziej chyba niższym dywizjonom, które by tego awansu nie dostały. Jednak nikt z nich nie mógł raczej wiedzieć, co planujemy, chyba że ten ktoś kierowałby się plotkami. Z drugiej strony gdybyście wy poszli wyżej, to automatycznie któryś z niższych dywizjonów musiałby zająć wasze miejsca.

Zapadła chwila ciszy.

— Temu wszystkiemu brakuje rąk i nóg — mruknął Alano.

— Może o to chodziło tej osobie: żeby nikt nie domyślił się, o co mu może chodzić — powiedział szef. — Jedno wiemy na pewno: to nie mógł być przypadek, bo byłoby ich stanowczo za dużo. Nie zostawimy tak tej sprawy, a wy macie bezpośrednio mnie powiadomić, gdybyście doszli do jakichś wniosków, gdyby działo się coś podejrzanego albo wasza magia by wracała.

— Tak jest, generale.

Knife wyszedł, a oni ruszyli w stronę atrium.

— Jak wracacie? — zapytał Isaac.

— Tak jak się tutaj dostałam: Błędnym Rycerzem — odpowiedziała Madison.

— Działa? — zdumiał się Mickey.

— Działa na machnięcie różdżką. Nie potrzeba do tego magii — wzruszyła ramionami.

Jasper wrócił ze swoją siostrą, która czekał na niego w atrium. Pozostali poszli za przykładem Madison. Wyszli przed Ministerstwo Magii, a Isaac machnął różdżką, którą mimo wszystko każdy z nich ciągle nosił ze sobą. Przed nimi pojawił się Błędny Rycerz. Stan Shunpike zaczął swoją standardową formułkę:

— Witam w Błędnym…

— Wiemy — odparli zgodnie Furia, Madison i Navid.

— Ja nie wiem — mruknął Alano, ale nikt nie zwrócił na niego uwagi.

Wszyscy wsiedli do autobusu.

— Nasz zaginiony dywizjon — rzucił Stan. — Gdzie was podwieźć, harcerze?

Każdy powiedział odpowiednie miejsce i zapłacili odpowiednią sumę.

— Zawsze chciałem się tym przejechać — stwierdził Mickey.

— Zaraz ci się odechce — mruknęła Madison. — Hiszpan, trzymaj…

Dziewczyna powiedziała to zbyt późno. Autobus ruszył gwałtownie, a chłopak spadł z krzesła. Zaczął coś gadać po hiszpańsku, rozcierając tyłek.

— Wziął nasze słowa na poważnie — rzekł Stan. — Słyszeliście? Kazał nam iść ze wszystkim bezpośrednio do niego, jakby obawiał się, że rzeczywiście ktoś z wyższych szczebli chce się nas pozbyć.

— Widocznie też to podejrzewał albo nasze argumenty go przekonały — dodał Jason.

— Myślicie, że gdybyśmy dostali awans, to moglibyśmy komuś zaszkodzić? — powiedział Isaac. — Przecież nikogo byśmy tym nie wykruszyli. Stworzenie nowego oddziału nikomu nie odebrałoby przywilejów, a gdybyśmy dostali się wyżej, to bylibyśmy chyba na równi i nikogo by nie wylali.

— Wiem jedno: nieświadomie wpakowaliśmy się w jakieś bagno — rzekł Alano, podnosząc się z ziemi po raz drugi.

— Sądzicie, że teraz, gdy straciliśmy magię i nie mamy możliwości dostać awansu, dadzą nam spokój? — spytała Madison ze zmarszczonymi brwiami.

— Bez magii chyba już nikomu nie zagrażamy — odpowiedział Mickey.

Navid przytrzymał Hiszpana, który znowu niemalże wylądował na ziemi. Z jego ust posypała się wiązanka hiszpańskich przekleństw.

— Co zrobicie, jeśli nie odzyskamy magii? — zapytał Jason.

— Wolę nawet o tym nie myśleć — mruknął Stan.

— Ale musieliśmy być cholernie dobrzy, skoro wzięli nas na odstrzał — rzekł Alano z uśmieszkiem.

— Fakt — potwierdził Isaac.

— Szkoda, że byliśmy — szepnęła Madison.

Resztę drogi przejechali w ciszy zakłócanej przez dźwięki autobusu i hiszpańskie przeklinanie.

***********************************

Wydaje mi się, że rozdział jest trochę nudnawy, bo właściwie jest tylko wytłumaczenie sytuacji, ale pominięcie tego byłoby chyba dużym błędem z mojej strony. Cóż, takie rozdziały także muszą się pojawić ;)

Jak podoba się nowy szablon? Wczoraj tak weszłam na stronę i stwierdziłam, że wygląd już jest nudny, więc uruchomiłam Photoshopa i po kilku(nastu) przekleństwach nad CSS'em wyszło coś takiego. Dość skromnie, ale ostatnio takie szablony najbardziej mi się podobają. Mam jeszcze dwa ładne zdjęcia Daniela, więc obawiam się, że nagłówek może ulec zmianie za jakiś czas :D CSS'a chyba nie będę tykać, bo ten jest nawet w porządku, a nie lubię go tworzyć ;)

Ostatnio pojawiły mi się w głowie pomysły na dwie miniaturki do Drugiego Oblicza. Jedna jest zaczęta od dobrych dwóch miesięcy, ale coś nie mogę ruszyć dalej. Może jednego wieczora zepnę pośladki i ruszę dalej, a jak nie da rady to wezmę się za drugą, a tę dokończę w późniejszym czasie ;) Tak czy inaczej, na razie mam w głowie myśl, że muszę skończyć Instynkt, bo jak zwykle się rozpisuję xD

Do kolejnej soboty ;*