II. Rozdział 49 - Leki nasenne

„Alone, afraid, the kid you mother made

Sitting in your room drooling like a loser with all this doom

You think, then you start to drink 

Then you get so paranoid with all the drugs they fill you with…”

[The Pretty Reckless - Why'd You Bring a Shotgun to the Party]

Pięć dni później Edward Knife przyszedł do siódemek z informacją, że mają natychmiast przygotować się do misji ściągnięcia zaklęć ochronnych. W trakcie tych kilku dni dywizjon robił z siebie idiotów niezliczoną ilość razy, gdy pytali o najmniejsze bzdury, pokazując swoją niewiedzę. Zdarzało się, że robili to dla rozrywki i zabicia nudy, a Harry wkładał słuchawki do uszu częściej, niż wcześniej sądził.

Uzdrowiciele aż stanęli z zaskoczenia, gdy na słowa Knife’a siódemki wyskoczyły z łóżek. Szef Biura Aurorów oznajmił im, że była to konieczna prowokacja. Po chwili dywizjon szedł do podziemi Ministerstwa Magii, by ściągnąć zaklęcia ochronne. Po drodze dołączył do nich szef Departamentu Przemienionych, który wyglądał na zdziwionego widokiem aurorów.

— Myślałem, że stracili pamięć — zwrócił się do generała.

— Dodatkowe środki ostrożności — odparł mężczyzna, a tamten skinął głową ze zrozumieniem.

Całe przeniesienie księgi przebiegło bardzo szybko i bezproblemowo, bo niemalże nikt nie wiedział o całym przedsięwzięciu. Po wszystkim Harry wrócił do swojego domu, gdzie zastał Silver z Gabrielem.

— Już po wszystkim? — zapytała na wstępie, całując go na powitanie w policzek.

— Dzięki Merlinowi. To udawanie zaczęło nas już męczyć — odpowiedział, biorąc Gabriela na ręce. — Co tam, brzdącu? — spytał chłopczyka, a ten w odpowiedzi zaczął wymawiać jakieś sylaby.

— Chyba musisz odwiedzić kilka osób — stwierdziła Evelyn. — Wszyscy się martwią.

— Nikt nie wie?

— Nikt. I wiesz co? Daj znać Hermionie, bo pytała mnie, jak się czujesz.

Harry pokiwał głową w odpowiedzi. Pobył chwilę z Gabrielem, a następnie postanowił obejść przyjaciół w celu powiadomienia ich o sytuacji. Zaczął od odwiedzenia Dixona, gdzie przy okazji Carmen została o wszystkim poinformowana, chociaż stwierdziła, że coś jej nie pasowało w zachowaniu Syriusza i czegoś się domyślała. Od Jasmine niemal dostał w twarz za to, że tak ją nastraszył. Jej reakcja okazała się najpoważniejsza, pewnie dlatego, że wszystko widziała na własne oczy. Pozostali zareagowali mniej gwałtownie. Na końcu zostawił odwiedziny Hermiony, którą zastał w pracy. Gdy tylko dziewczyna go zauważyła, natychmiast do niego podeszła.

— Spokojnie, wszystko pamiętam — powiedział na wstępie, widząc jej niepewny wyraz twarzy.

— Z twojej miny widzę, że to jakaś pokręcona historia — odpowiedziała, a on uśmiechnął się lekko w odpowiedzi. — Za kwadrans kończę pracę. Mógłbyś chwilę poczekać?

— Jasne, nie spieszy mi się.

Po piętnastu minutach Hermiona wróciła do niego i razem wyszli na dwór. Pokrótce powiedział dziewczynie, co stało się feralnego dnia.

— Nawet nie wiesz, jak pani Weasley to przeżyła — pokręciła głową. — Chociaż w porównaniu z tą akcją w Afryce, to jeszcze nie było tak źle. Nadal zachowuje się jakbyśmy chodzili do Hogwartu.

Furia roześmiał się lekko. Poczuł jednak wyrzuty sumienia, że tak długo nie widział się z panią Weasley. Z Arturem często mijali się w Ministerstwie Magii, więc od czasu do czasu o czymś porozmawiali.

— Chyba czas, żebym ją odwiedził.

— Na pewno się ucieszy. Od razu ją uspokoisz.

Deportowali się niedaleko Nory, która w ogóle nie zmieniła się przez te kilka lat. Zapukali do drzwi, które otworzył im Fred.

— Fałszywy alarm — oznajmiła na wstępie Hermiona.

— Znowu? — odparł, witając się z Furią. — Mama będzie wniebowzięta. — Bliźniak wszczął alarm na cały dom: — Mamo! Mamy gościa!

Harry nie zdziwił się, gdy skierowali się do kuchni. Z tym miejscem łączyło go wiele pięknych wspomnień, dlatego poczuł się swobodnie. Pani Weasley była w trakcie robienia obiadu, a przy stole siedzieli George oraz Ginny. Kobieta spojrzała w jego stronę i niemal od razu porwała go w ramiona. Zanim zaczęła mu matkować i się załamywać, powiedział z uśmiechem:

— Wszystko w porządku, naprawdę.

Molly ledwo powstrzymała się przed płaczem.

— Na własne oczy widzieliśmy, jak rzucałeś na siebie zaklęcie — rzekła Ginny z zastanowieniem. — Więc jak?

— Cudownie przywróciłeś sobie pamięć, tak jak magię — zaproponował George.

— Wiedzieliście o ataku i wszystko ustawiliście — dodał Fred.

Harry spojrzał na obu.

— Znowu się zakładaliście — podsumował.

— Cóż… Jak zawsze musiałeś…

— … się z tego wyplątać, no nie?

— Więc szukaliśmy sposobu…

— … jak tym razem…

— … się z tego wywiniesz.

Ginny zachichotała, a Furia pokręcił głową z rozbawieniem.

— Prowokacja — przyznał.

— Wyskakuj z forsy, braciszku — wyszczerzył się Fred do George’a.

Harry po raz kolejny musiał powiedzieć, o co chodziło w całej sytuacji, a w międzyczasie pani Weasley zrobiła herbatę. Później zeszli na przyjemniejsze tematy i Furia nawet nie wiedział, kiedy nadszedł wieczór. Gdy opuszczał Norę, stwierdził, że czasami brakuje mu lat dzieciństwa, bo wtedy wszystko wydawało się prostsze.

Tony uśmiechnął się do siebie, gdy dotarły do niego informacje o ataku wampirów na Pokątną i wymazanie pamięci przez siódemki. Uśmiechnął się jeszcze bardziej, gdy kilka dni później Ministerstwo Magii obległa informacja, że z siódemkami wszystko jest w porządku. Cały plan wypalił, więc był zadowolony. Dywizjon wszystko dokładnie zaplanował i zrealizował jak należało. Musiał przyznać, że był z nich bardzo dumny.

Wielokrotnie sam analizował całą sytuację i wydarzenia, które miały miejsce w ostatnim czasie. Niewiele osób wiedziało o misji siódemek, więc sprawca musiał znajdować się w tym kręgu. Żałował, że nie zna wszystkich nazwisk, bo według tego mógł dojść do jakichś wniosków, a tak krążył po omacku bez pewnych informacji.

Przechodząc przez korytarz, minął się z szefem Departamentu Kontroli nad Przemienionymi. Trochę się tym zdziwił i zerknął nawet, gdzie skręca mężczyzna. Co mógł tutaj robić? Stwierdził, że zapewne szedł w jakiejś sprawie do Knife’a, bo, Tony w to nie wątpił, był zaznajomiony z misją siódemek. W końcu był szefem departamentu zajmującym się bezpieczeństwem ksiąg innych ras. Tylko po co mógł do niego iść kilka dni po zakończeniu całej sprawy?

Z natury nie był ciekawski, ale ta sprawa nie dawała mu spokoju. Co było tak ważne, że szef Departamentu Kontroli nad Przemienionymi szedł do samego szefa Biura Aurorów? To musiała być poważna sprawa. Po chwili wahania zmienił kierunek wędrówki. Dla swojego świętego spokoju musiał to sprawdzić. Ruszył do gabinetów aurorów, minął biuro Brygady Uderzeniowej, śledczych, techników, specjalistów, biuro Johna, zastępcy Knife’a i do samego Knife’a. Wszedł do środka, a sekretarka spojrzała na niego.

— Jest generał? — zapytał.

— Tak, aspirancie.

— Jest zajęty?

— Mogę spytać, czy znajdzie chwilę czasu.

— Nikogo u niego nie ma?

— Nie. Dlaczego pan pyta?

Tony zmarszczył brwi.

— Nieważne. Już w porządku.

Wyszedł, a następnie zerknął w głąb korytarza, stwierdzając, że szef Departamentu Kontroli nad Przemienionymi musiał przejść dalej. Pokręcił głową i ruszył w swoją stronę. Popadam w paranoję.

Dwa dni później kraj obiegła informacja o śmierci zastępcy Edwarda Knife’a. Mężczyzna popełnił samobójstwo, zjadając śmiertelną dawkę mugolskich tabletek nasennych. Żona znalazła go kilka godzin później, lecz na ratunek było już za późno. Według zeznań wynikało, że inspektor miał ostatnio problemy finansowe i popadł w długi. Uznano, że była to przyczyna jego samobójstwa.

— Pierwsza ofiara? — zapytał Jason w biurze.

— Całkiem możliwe — odpowiedziała Madison.

— Chciałbym sprawdzić akta tej sprawy — mruknął Stan. — Z gazet i plotek za dużo się nie dowiemy, a w aktach mogą być dość istotne informacje.

— Jeśli kogoś do nich dopuszczą, to będzie cud — stwierdził Isaac, a oni musieli się z nim niechętnie zgodzić.

Trzy dni później Harry szedł korytarzem w stronę gabinetu Johna, gdy dostrzegł Tony’ego Hurta wychodzącego z miejsca, do którego zmierzał. Nic nie mówiąc, mężczyzna odciągnął go na bok, wyglądając na poruszonego. Rozejrzał się po korytarzu, zanim powiedział cicho:

— Jutro o dwudziestej spotkajmy się w Dziurawym Kotle. Mam ważne informacje, dobrze ukryte. Nikomu nie mów.

Furia skinął jedynie głową, a Tony odszedł bez dalszych słów. Brunet dostał się do gabinetu Johna.

Nadchodziła kolejna misja.

Następnego dnia, tak jak przekazał mu były opiekun, Harry pojawił się o ustalonej godzinie w Dziurawym Kotle. Czekał na mężczyznę dobrą godzinę, jednak ten się nie pojawił. Lekko go to zaniepokoiło, gdyż Tony nie był człowiekiem niedotrzymującym słowa. Wrócił do domu z mętlikiem w głowie, mając nadzieję, że złapie go następnego dnia w Ministerstwie Magii. Pojawił się w nim wcześniej niż zwykle, zastając w biurze olbrzymi chaos. O jego uszy obiły się słowa atak, Hurt i Court. Zatrzymał Olivera, którego znał ze szkolenia, gdy ten wracał z nocnej zmiany.

— O co chodzi?

Oliver spojrzał na niego dziwnym wzrokiem.

— Wczoraj doszło do ataku na Courta w jego gabinecie. Wiesz, kto go zaatakował? Hurt. — Harry rozszerzył oczy na te słowa. — Znaleziono przy nim tabletki nasenne, którymi zabił się zastępca Knife’a. Cóż, to chyba jednak nie było samobójstwo. Według Courta Hurt chciał nafaszerować go pigułkami, ale udało mu się obronić. W trakcie pojedynku Hurt rzucił w niego nieznanym zaklęciem czarnomagicznym, ale Court je odbił i trafiło w Hurta. Leży w śpiączce w Mungu. Prawdopodobnie oskarżą go o zdradę kraju, bo Court twierdzi, że Hurt przyznał się do ataków na Knife’a i ma dowody w postaci wspomnień.

Furia patrzył na niego jak zamurowany, gdy tłumaczył mu całą sytuację.

— Kiedy to było?

— Wczoraj przed dwudziestą.

— Nie było żadnych świadków?

— Wszyscy poszli do domów, a Court został po godzinach. To jedyny świadek. Co jak co, ale po Hurcie się tego nie spodziewałem.

Harry podziękował mu za informacje i szybko poszedł do gabinetu siódemek, myśląc na wysokich obrotach. Biuro było kompletnie puste, a chłopak opadł na krzesło niemal mechanicznie.

— Co jest grane? — szepnął do siebie.

Tony miał się z nim spotkać w momencie, gdy doszło do ataku. Mężczyzna nie pojawił się na umówionym spotkaniu i zapadł w śpiączkę, oskarżony o zdradę kraju. Miał jakieś informacje, które chciał mu przekazać. Tylko że to właśnie Tony zaatakował i miał przy sobie tabletki, którymi nafaszerowano Timesa – zastępcę Knife’a. Rzekomo przyznał się, że to on atakował szefa Biura Aurorów i były na to twarde dowody. A skoro to on miał atakować Knife’a, to atakował także siódemki. Cholera, on wiedział o misjach. Był tutaj przed wyprawą do Afryki. Wiedział o ochronie księgi. Zrobiło mu się słabo, gdy dotarło do niego, że ufali złej osobie. Ale w takim razie po co zaproponował nam prowokację i przekazał Amulety Pamięci? I co chciał mi przekazać? Jego rozmyślania przerwali wchodzący do biura Alano i Mickey.

— Ty już tutaj? — zdziwił się Hiszpan.

— Słyszeliście o aferze?

Pokręcili głowami, więc Harry wytłumaczył im, czego się dowiedział. Obaj byli w kompletnym szoku. Jakiś czas później w gabinecie siedział cały dywizjon zaznajomiony z sytuacją.

— Wszystko do siebie pasuje, oprócz jednego: dlaczego dał nam Amulety Pamięci? — rzekł Jason.

— Dla zmyłki? — mruknął niepewnie Isaac.

— Sam w to nie wierzysz.

Po chwili wahania Harry postanowił wtajemniczyć ich głębiej w sytuację.

— Miałem się z nim wczoraj spotkać — rzekł, a oni przenieśli na niego spojrzenia. — Gdy szedłem do Johna, on od niego wychodził. Zaciągnął mnie na bok i powiedział, żebym był o dwudziestej w Dziurawym Kotle, bo ma ważne informacje. Wtedy doszło do ataku.

— Nie wiesz, co to były za informacje?

— Nie. Nic mi nie powiedział poza tym, co wam przekazałem. No i jeszcze, że nie miałem nikomu o tym mówić.

— Może chciał cię zwabić i… — Jasper zawiesił głos. — Nikt by nie wiedział, co się stało.

— Wszystko miałoby ręce i nogi, poza tymi cholernymi amuletami — stwierdził Stan.

Odpowiedź na pytanie była jedyną rzeczą, przez którą ogarniały ich wątpliwości.

Harry zdawał sobie sprawę z tego, że sytuacja jest coraz bardziej niebezpieczna, jednak nie wtajemniczał w to nikogo ze swoich bliskich. Nie chciał sprowadzać na nich niebezpieczeństwa, chociaż bał się, że robi to samą swoją obecnością. Silver czytała jednak gazety i Furia nie wątpił, że w jej głowie tworzą się różne myśli. Postanowił na własną rękę odszukać informacji, o których wspomniał mu Tony. To musiało być coś ważnego, skoro zapadł w śpiączkę w dzień, w którym miał mu o wszystkim powiedzieć. Cała sprawa była zbyt prosto wytłumaczona. Gdzieś musiał być haczyk. Może Tony został podstępnie wrobiony i uciszono go, bo wiedział za dużo?

Nie miał pojęcia, gdzie Tony mógł ukryć tak ważne informacje, być może ujawniające sprawcę tych wszystkich dziwnych sytuacji. W tajemnicy szukał wzmianki o jego miejscu zamieszkania bądź czegoś, co by go naprowadziło na trop. Docierały do niego kolejne wiadomości. Raz nawet przesłuchiwano go w sprawie wyprawy do Afryki, gdzie miał potwierdzić, czy Tony był wtedy w ich gabinecie. W efekcie końcowym Hurt został oskarżony o ataki na szefa Biura Aurorów, wysłanie siódemek do Afryki, współpracę z wampirami, zabójstwo zastępcy Knife’a i atak na Courta. Gdy Silver przeczytała ten artykuł, stwierdziła:

— Wreszcie to się skończy. Myślałam, że tego nie rozwiążą. — Ścisnęła Harry’ego za rękę. — Pewnie nie spodziewaliście się, że to on za wszystkim stoi — mruknęła.

Nie potrafił jej nic na to odpowiedzieć. Jej słowa wcale go nie uspokoiły, lecz wzbudziły jeszcze większe wątpliwości.

Niezbyt legalnym sposobem dostał w ręce akta osobowe Tony’ego. Szybko przejrzał ogólne informacje, ale nie było tam nic istotnego. Jedyną pożyteczną wiadomością był adres jego matki, która była najbliższą rodziną mężczyzny. Zapisał sobie jej dane i prędko odłożył akta na miejsce, zanim ktoś go nakrył.

Do Heleny Hurt wybrał się następnego dnia po pracy. Nie miał pojęcia, co zrobi, jeśli kobieta nie poda mu żadnych konkretnych wiadomości. Stanął przed niewielkim domkiem i zadzwonił do drzwi. Otworzyła mu niska staruszka z wieloma zmarszczkami na twarzy, okularami na nosie i z laską w dłoni.

— Dzień dobry — przywitał się. — Pani Helena Hurt?

— Dzień dobry. Tak, chłopcze — odpowiedziała słabym głosem.

— Jestem Harry Potter. Mógłbym zadać pani kilka pytań odnośnie pani syna?

Kobieta otworzyła szerzej drzwi, wpuszczając go do środka.

— Mój syn nie jest zdrajcą — powiedziała pewnie, prowadząc go przez ciasny korytarzyk do salonu zagraconego przez mnóstwo niepotrzebnych rzeczy.

— Wiem — odpowiedział Harry. — Był moim opiekunem na szkoleniu.

— Auror, tak?

— Tak, ale jestem tutaj raczej prywatnie. Chciałem spytać, czy nie zostawił pani żadnych dokumentów. Według niego były dość ważne. Miał mi je przekazać, ale nie zdążył, a mogą mieć kluczowe znaczenie w udowodnieniu, że jest niewinny.

— Tony często przynosił tutaj swoje rzeczy. Nie pytałam nigdy, co to jest.

— Był tutaj ostatnio?

— Dwa dni przed tym felernym zdarzeniem. Może herbatki?

— Nie, bardzo dziękuję — odpowiedział uprzejmie. — A czy mógłbym poszukać tych dokumentów?

Spojrzała na niego spod ciężkich powiek. Wyglądała na bardzo starą kobietę z różnymi życiowymi doświadczeniami. Powoli zaprowadziła go do odpowiedniego pomieszczenia. Lokum wyglądało na od dawna nieużywane, ale odwiedzane. Harry od razu mógł stwierdzić, że to pokój Tony’ego z lat młodości. Na ścianach wisiały plakaty jakiejś drużyny quidditcha. Furii pomieszczenie kojarzyło się z pokojem Rona w Norze.

— Myślę, że jeśli chodzi o dokumenty, to mogą być w biurku — rzekła matka mężczyzny.

Auror skinął głową i otworzył szufladę, w której znalazł różne dokumenty. Zaczął je przeglądać, ale po pierwszym rzucie oka większość od razu mógł odłożyć na bok. Stwierdził, że chyba nic tutaj nie znajdzie, jednak gdy dotarł na samo dno szuflady, zainteresowała go jedna z teczek podpisana: Marcel Worson. Nazwisko skądś kojarzył, lecz nie mógł dopasować go do twarzy. Otworzył aktówkę i przeczytał pierwszą stronę. Marcel Worson – akta sprawy samobójstwa. Mężczyzna był szefem Departamentu Międzynarodowej Współpracy Czarodziejów przed Charlesem Courtem. Z niewyjaśnionych przyczyn popełnił samobójstwo, zażywając śmiertelną dawkę środków nasennych. Nad głową Harry’ego zapaliła się czerwona lampka. Spojrzał na Helenę Hurt.

— Myślę, że znalazłem to, co chciałem.

Podziękował kobiecie za możliwość znalezienia dokumentów. W domu przejrzał wszystko na spokojnie. Tony zebrał sporo informacji na temat śmierci Worsona. Były tam wycinki z gazet, akta, raporty. Furia wszystko dokładnie przeczytał. Zastępca Worsona odszedł na przedwczesną emeryturę zaledwie dwa tygodnie po śmierci Worsona. Na czele departamentu stanął Charles Court, który już wcześniej zdobył uznanie u wielu osób. Również szczegółowo Tony zapisał informacje o lekach nasennych, których użyto do samobójstwa. Ku zdumieniu Harry’ego, w teczce było nawet opakowanie z lekiem. Włożył akta do swojej szafki nocnej, zanim Silver wróciła z pracy. Jego mózg cały czas pracował na podwyższonych obrotach. Musiał koniecznie dowiedzieć się, jakimi lekami został zabity zastępca Knife’a. Według Tony’ego najwyraźniej te sprawy były ze sobą powiązane, skoro zdobył te informacje po kolejnym samobójstwie. Tylko co z tym wszystkim mógł mieć wspólnego Court? Dlaczego miałby w takim razie zajmować się Biurem Aurorów, skoro był na najwyższym stanowisku w swoim departamencie? Tony został porażony zaklęciem w jego gabinecie. Co tam robił? Czyżby poszedł powiedzieć o swoich podejrzeniach i za to został uciszony? Court mógł podrzucić mu tabletki. Nie było świadków. Mogli liczyć jedynie na słowa i wspomnienia samego Charlesa. Słowami mógł skłamać, ale wspomnieniami? Musiałby znać magię umysłu, a takich osób było bardzo mało. Czy Court mógł należeć do tej grupy? Ale po co miałby się tego uczyć?

Wiedział jedno: musiał zacząć od zdobycia akt śmierci Timesa.

***************************

Dzulka, jak dobrze wiemy, Harry posługuje się również mugolskimi sprzętami (np. telewizor, telefon, wieża) więc elektryczny czajnik to nic dziwnego ;) Poza tym w opisie domu w 6 rozdziale Instynktu była mowa, że "Dla Harry’ego jednak było najważniejsze, że jest tutaj prąd, gaz i woda." :)

Tośka, haha, tak, chyba zboczenie potterowskie xD

Sammy, na razie nic nie planuję. Nie mam żadnego konkretnego pomysłu, na którym mogłabym się skupić, więc mam na celu skończenie Instynktu i dopiero wtedy wymyślenie (bądź nie) czegoś następnego.

Koncert już w czwartek, chyba się rozpłaczę z radości xD Fajnie mieć świadomość, że już za kilka dni spełnisz swoje największe marzenie :)

To już 49 rozdział? Rany, muszę się sprężyć i napisać resztę 54 rozdziału i epilog, bo za bardzo się obijam.

Ostrzegam: pod kolejną notką zapewne będzie tutaj pisanie o koncercie i mojej depresji pokoncertowej, więc z góry przepraszam xD

Do kolejnego ;*