II. Rozdział 52 - Lang

„…There's no pain 

it will spare,

Death has become your only right,

And once you're lost 

in your despair,

Forever black, eternal light!...”

[Linkin Park – War]

Przesiadywanie w samotności na Grimmauld Place 12 okazało się bardzo męczące i monotonne. Furia nie miał do kogo otworzyć ust i jego jedyną rozrywką było oglądanie telewizji w jego starym pokoju. Po wyprowadzce z tego domu nie zostało tutaj zbyt dużo rzeczy. Większość zabrali ze sobą do swoich nowych mieszkań, a odbiornik uchował się tylko dlatego, że Harry znalazł w sklepie lepszy i większy. Po jedzenie wyszedł wieczorem. Włamał się do jednej z kawalerek i zabrał trochę prowiantu, by wystarczyło mu na dwa dni.

Noc przed pełnią wyszedł z domu w postaci szakala i ruszył w kierunku wioski, w której mieszkał Remus z Tonks. Doskonale wiedział, w którym miejscu zatrzymują się Lunatyk i Łapa, by przetrwać pełnię. Miał sporo czasu, jednak wolał wędrować w nocy, żeby nie musiał tak bardzo się ukrywać.

Do lasu, w którym Remus przemieniał się w wilkołaka, dotarł po piętnastej. Powoli ruszył w głąb, by znaleźć polanę. Usiadł pod drzewem w cieniu w postaci człowieka. Później czekał kilka godzin.

Gdy zaczęło zachodzić słońce, usłyszał rozmowy dochodzące z niedaleka. Uśmiechnął się lekko, rozpoznając głos Łapy. Wstał i czekał. Pierwszego dostrzegł Remusa. Jak zawsze przed pełnią, wyglądał na zaniepokojonego i zmęczonego. Później zauważył Syriusza, który mówił o czymś zawzięcie. Obaj weszli na polanę wśród gadaniny Łapy.

— … Ten człowiek ma nie po kolei w głowie, jeśli myśli, że mu powiem, jak zwiałem z Azkabanu.

— Lepiej nie mów, bo mnie znajdą — wtrącił Harry, wychodząc na plac.

Obaj spojrzeli na niego z zaskoczeniem.

— Nie sądziłem, że się zjawisz — rzekł Lunatyk.

— Stwierdziłem, że w trakcie pełni nie będą was obserwować, a, jak mniemam, to robią. Chyba że posłaliby tutaj samobójcę.

Remus uśmiechnął się lekko. Syriusz zmierzył Harry’ego od góry do dołu.

— Nie wyglądasz jak zbieg z więzienia. Gdzie się zaszyłeś?

— Bezróżdżkowa w wężomowie sporo mi ułatwia. Aktualnie na Grimmauld Place. Musicie mi w czymś pomóc, żebym wydostał się z tego bagna.

— No dawaj.

— Musicie przekazać wiadomość Tonks i Fortisowi. — Przekazał Łapie karteczkę z danymi o lekarzu o nazwisku Lang. — Potrzebuję informacji o tym facecie. To prawdopodobnie mugolski lekarz. Całkiem możliwe, że to on wypisał receptę na leki, którymi zabito Timesa. Przez niego może dałoby radę dojść do osoby, która je kupowała, czyli do sprawcy. Głównie chodzi mi o powiązania z innymi ludźmi. Rodzina, znajomi, wrogowie. Tonks mogłaby poszukać o nim informacji w Ministerstwie Magii. Może jest czarodziejem, tego nie wiem. Fortis może trochę powypytywać wśród mugoli. W końcu jest adwokatem, więc wie, gdzie szukać.

— Skąd wiesz, że może mieć związek ze sprawcą? — zapytał Syriusz.

— W aktach Timesa dołączone było pudełko tabletek, którymi go zabito. Spisałem adres apteki, w której je kupiono. Nie zdążyłem tego sprawdzić, bo mnie wsadzili do aresztu. Gdy zwiałem, od razu tam poszedłem. Znalazłem recepty z tym lekiem, bo nie dostaje się ich bez niej. Było ich pięć, a każda na inne nazwisko. Na czterech był ten sam lekarz. Trochę to dziwne, patrząc na to, że lekarzy w Londynie jest dość sporo, podobnie jak aptek.

— Czyli ktoś uparł się na jednego lekarza i jedną aptekę. — Remus zmarszczył brwi. — Ale są inne nazwiska.

— Nazwisko ktoś mógł sobie zmyślić. Lekarz musi podbić receptę pieczątką. Jeśli pacjent dobrze zna lekarza… Nazwisko nie jest problemem.

— Sądzisz, że ten lekarz mógłby wystawić lewe recepty i pomagać sprawcy, tak?

— Całkiem możliwe, ale nie dam sobie ręki uciąć. To jedyny punkt zaczepienia. Mogę się mylić, bo jest więcej możliwości. Raczej wziąłem pod uwagę to, że sprawca robił to mniej więcej zgodnie z prawem i nie bawił się we włamania i zaklęcia omamiające.

— Trochę ryzykowna wersja zdarzeń.

— Wiem, ale jeśli wezmę pod uwagę inną, zupełnie stanę w miejscu. Chętnie sam bym poszperał, ale jestem uziemiony. Tonks i Fortis niech uważają. Do tej pory osoby, które grzebały w tej sprawie, źle skończyły.

— Kto wiedział, że masz dostęp do tych dokumentów? — zapytał Łapa.

— O aktach Worsona wiedziała prawdopodobnie tylko matka Tony’ego, ale nawet nie wiedziała, co to jest, i on sam. O aktach Timesa nie powiedziałem kompletnie nikomu. A jednak ktoś na mnie doniósł. Nie ma innej opcji.

— Ktoś musiał o tym wiedzieć — rzekł po chwili Remus.

— Fortis powiedział wam o Courcie? — Skinęli głowami. — Idąc tym tropem, mógł pozbyć się Tony’ego, bo ten wiedział o aktach Worsona. Ale skąd mógłby wiedzieć, że Tony przekaże je mnie? Poza tym on nie miał dostępu do akt Timesa.

— Gdzie tu sens?

— No właśnie. Cały czas coś mi umyka, przez co nic nie układa się w całość. Wracając do Tonks i Fortisa… Nie wiem, jak wygląda sprawa tego, czy i jak was obserwują.

— Jason powiedział nam w tajemnicy, że obserwują nasze kominki i nadzorują teleportację — odpowiedział Łapa. — Tyle udało mu się dowiedzieć. Isaac stwierdził, że domy też mogą być pod obserwacją i nie zdziwiłby się, gdyby nas śledzili.

Harry skinął głową.

— Racja. To sprawa państwowa, więc kontrolują wszystko, jak tylko mogą, a szpieg w Ministerstwie zapewne wszystko jeszcze bardziej nakręca. Na razie zostanę na Grimmauld Place, ale pojawienie się w tych okolicach Tonks i Fortisa mogłoby wzbudzić podejrzenia. Kominek odpada. Sowa też, bo mogą ją przechwycić. — Zastanowił się. — Co z siódemkami?

— Z tego, co wiemy, próbują coś wyniuchać w tej sprawie, ale ciężko im cokolwiek znaleźć — rzekł Remus. — Do tej pory nie było żadnych podejrzanych przypadków z ich udziałem.

— Też ich obserwują?

— Raczej nie. Są aurorami, więc to by było dość trudne. Isaac stwierdził, że mają dość dużo spraw, więc obserwatorzy musieliby sporo się natrudzić, żeby mieć ich non stop na oku.

— Niech Tonks i Fortis zapiszą wszystko, czego się dowiedzą i przekażą to jakiejś siódemce. Co dzisiaj jest?

— Poniedziałek.

— Do piątku powinni zdążyć. Przekażcie, że będę czekał w piątek o północy przy Big Benie. — Skinęli głowami. Furia zerknął na księżyc, a później ponownie na nich. — Chyba dzisiaj pobiegam z wami.

Remus uśmiechnął się słabo. Czekając na pełnię, rozmawiali o tym, co się aktualnie działo. Syriusz i Lunatyk powiedzieli mu, jak Silver wszystko przeżywa, co z Gabrielem, jak wszyscy sobie radzą.

Wreszcie nadeszła pełnia. Gdy Remus zaczął niekontrolowanie dygotać, Harry i Syriusz zmienili się w zwierzęta. Głowa Lunatyka wydłużyła się, ciało pokryło się sierścią, a z dłoni wyrosły pazury. Chwilę później wilkołak stał przed nimi w pełnej okazałości. Furia pamiętał dzień, kiedy zobaczył przemianę w wilkołaka po raz pierwszy. Remus był wtedy agresywny, atakował Łapę, nie panował nad sobą. Tym razem było inaczej, dzięki zażytemu eliksirowi tojadowemu. Wilkołak przysiadł na ziemi, obserwując nowe zwierzę stojące przed nim. Drapał ziemię pazurami, nie wiedząc, czy zaatakować. Wilczur warknął cicho, ostrzegawczo. Światło księżyca padło wprost na polanę, na której stały wilczur, szakal i wilkołak. Syriusz poderwał się do biegu, ruszając w las. Remus ruszył za nim, a na końcu Harry. Biegli przed siebie, bez konkretnego celu, a Furia czuł się wolny, pierwszy raz od kilkunastu dni.

Harry leżał na łóżku, które kiedyś należało do niego i na którym spał w każde wakacje. Żałował, że nie mógł skontaktować się ze swoimi bliskimi. Spotkanie z Łapą i Lunatykiem wydawało mu się zbyt krótkie, ale wiedział, że to na razie musi mu wystarczyć. Po całonocnym bieganiu po lesie czuł się bardzo zmęczony, więc gdy zamknął oczy, szybko zmorzył go sen.

Szedł przez Dempsey w stronę swojego domu. Wioska była opustoszała, domy zniszczone. Wiele z nich nie miało okien bądź drzwi. Dempsey wyglądało na niezamieszkałe przez kilka ostatnich lat.

Odwrócił się, gdy wydawało mu się, że coś za nim idzie, lecz nic nie dostrzegł. Ponownie się odwrócił w stronę, w którą zmierzał i zakręciło mu się w głowie. Droga usłana była nieżywymi, zakrwawionymi ludźmi. Trawa pokryta była krwią, a niebo przybrało lekko czerwonawy kolor, dopasowując się kolorystyką do widoku. Furia dostrzegł ciało bez kończyn, mężczyznę obdartego ze skóry, kobietę z wyrwanym sercem i drugą z wydłubanymi oczami. Obrazy tak dobrze mu znane, które nadal siedziały mu w głowie.

Ruszył przed siebie, mijając ofiary bestialstwa, chociaż czuł łzy pod powiekami, ręce mu drżały i było mu niedobrze. Dostrzegł swój dom, równie zniszczony jak wszystkie, które mijał. Wszedł do niego, bojąc się tego, co zobaczy w środku. Uchylił drzwi, które skrzypnęły przeraźliwie.

Korytarz był cały zakrwawiony. Na jednej ze ścian widniała plama mrożąca krew w żyłach: jakby ktoś zakrwawioną dłonią przejechał po niej ostatnimi chwilami życia. Jadalnia sprawiła, że łzy wypłynęły na wierzch. Na ziemi leżały zwłoki członków dywizjonu, Ślizgonów i Lupinów. Na drżących nogach przeszedł do salonu. Pod ścianą zauważył zwłoki Syriusza, Carmen i Dixona. Cała trójka była oblepiona krwią. Łapa miał poderżnięte gardło, jego żona wbity w serce nóż, a chrześniak Furii rozerwany brzuch. Szedł dalej, do pokoju Gabriela. Podszedł do łóżeczka, a łzy rozmazały mu obraz. Jego kochany syn leżał z otwartymi oczkami, nie oddychając i nie ruszając się. Płacząc, Harry chwycił go na ręce i przytulił do siebie. Razem z nim skierował się do sypialni, wołając słabym głosem Silver. Dziewczyna leżała na łóżku w białym, lecz przesiąkniętym krwią ubraniu. Wyglądała, jakby spała, ale on wiedział, że nie żyje. Upadł przed posłaniem na kolana, nadal trzymając Gabriela w ramionach. Z jego gardła wydobył się rozpaczliwy krzyk.

Zerwał się ze snu z mocno bijącym sercem. Czuł łzy na policzkach. Wiedział, że krzyczał przez sen. Cały dygotał, nie potrafiąc się uspokoić. Wstał na drżących nogach i poszedł do łazienki, gdzie przemył twarz zimną wodą. Miewał koszmary, lecz dawno nie były one tak brutalne i intensywne. Zerknął w lustro i dostrzegł swoją bladą twarz. Trochę się otrząsnął. Za oknem widział zachód słońca. Zaburczało mu w brzuchu. Skrzywił się, bo nie miał nic do jedzenia, więc musiał iść coś ukraść. Postanowił poczekać z tym do późniejszej godziny, gdy wszyscy będą już spać.

Cztery dni później, w piątek, Furia miał wrażenie, że zaczyna wariować. Obrazy z przeszłości bądź koszmary nękały go co noc. Gdy kładł się spać, czuł się zdenerwowany i bał się momentu, gdy będzie musiał zamknąć oczy. Budził się po każdym koszmarze oblany zimnym potem i z mocno bijącym sercem. Nie wiedział, dlaczego to wszystko znowu do niego wraca. Miał nadzieję, że zerwał z przeszłością raz na zawsze, ale teraz wspomnienia z Bitwy Myśli wracały i nie był z tego ani trochę zadowolony.

Na spotkanie z którąś z siódemek pod Big Benem wyruszył już trzy godziny wcześniej. Miał zamiar ukryć się w jakimś zaciemnionym miejscu i obserwować, czy nie będzie się działo nic dziwnego, a siódemka nie była śledzona. Znalazł mały zaułek, w którym skrył się w postaci szakala. Położył się na brzuchu, rozglądając dookoła za jakimś niebezpieczeństwem. Z każdą minutą ludzi na ulicy było coraz mniej, a Harry nasłuchiwał i przyglądał się.

Zegar na Big Benie wskazywał kwadrans przed północą, gdy Furia dostrzegł Isaaca i Jasona. Podniósł się i jeszcze raz rozejrzał za czymś, co mogło świadczyć o obecności kogoś, kto chciał mu zaszkodzić. Nie miał zamiaru ponownie zostać więźniem. Wyszedł z zaułka i przebiegł kilka metrów, by aurorzy mogli go zauważyć. Starał się zachowywać jak pies, żeby ktoś postronny nie nabrał podejrzeń. Jason zauważył go jako pierwszy, klepnął Isaaca i razem ruszyli w stronę Furii. Szakal poprowadził ich w małą uliczkę. Gdy dwójka mężczyzn weszła w miejsce, gdzie nie sięgały lampy, uciekinier akurat skończył przemieniać się w człowieka. Uścisnęli sobie dłonie na powitanie.

— Nikt was nie śledził? — zapytał Harry.

— Nie wykazało żadnych zaklęć tropiących — odparł Jason.

— I nie widzieliśmy, żeby ktoś siedział nam na ogonie — dodał Isaac, przekazując mu teczkę z papierami.

Jason z kolei podał mu swój telefon.

— Pewnie masz problem z kontaktowaniem się z kimkolwiek, a bez tego ciężko się czegoś dowiedzieć. To mój telefon. Są tam numery całego dywizjonu, więc w razie czego możesz do kogoś napisać.

— Dzięki. Na pewno się przyda.

— Co to za koleś? — zapytał blondyn.

— Czytaliście?

— Tylko przejrzeliśmy. Dostaliśmy je w swoje ręce jakieś dwie godziny temu i nie było czasu.

Harry w skrócie powiedział im, jakim sposobem dotarł do lekarza o nazwisku Lang.

— Działo się coś dziwnego? — zapytał na koniec.

— Nic takiego nie zauważyliśmy. Sprawca raczej skupił się na tym, żeby z powrotem wsadzić cię do pierdla, zanim dowiesz się za dużo na wolności. Nawiasem mówiąc, za długo nie posiedziałeś — wyszczerzył się Isaac, a Furia uśmiechnął się lekko.

— Moi współwięźniowie nie byli zbyt rozmowni.

Jason parsknął śmiechem.

— Byś widział minę Johna, jak o wszystkim się dowiedział — rzekł. — W życiu nie widziałem go dosłownie wbitego w ziemię.

— Aż tak się tym przejął? — odparł podejrzliwie Furia.

— Nie co dzień ktoś ucieka z więzienia. Jeszcze w dzień wsadzenia go. I to jeszcze auror oskarżony o zdradę kraju. — Isaac wzruszył ramionami. — Całe Ministerstwo jest oblepione twoimi listami gończymi. — Podrapał się po brodzie. — Gdybyśmy cię teraz złapali, całowaliby nas po stopach, nie, Jason?

— Dobra myśl.

Harry pokręcił głową z politowaniem na takie żarty.

— Już by się postarano, żebyście wylądowali ze mną w jednej celi za współudział.

— Psujesz zabawę — mruknął blondyn, nagle dostrzegając dość mizerny wygląd Furii. Wiedział, że jako zbieg pewnie miał problemy ze zdobywaniem jedzenia, ale raczej wyglądał na przemęczonego, a nie niedożywionego. — Masz jakąś miejscówkę?

— Taa… Dość dobrze ukrytą, więc raczej nikt mnie nie znajdzie. Musiałbym mieć wyjątkowego pecha — odpowiedział, zmniejszył teczkę magią bezróżdżkową i schował ją do kieszeni, aby nie zgubić jej w trakcie powrotu do domu. — A wy coś znaleźliście?

— Żadnego tropu. Żadnego punktu zaczepienia — odparł Jason. — Wszystko jest zatuszowane i trudno cokolwiek znaleźć.

Furia pokiwał głową ze zrozumieniem.

— Stan mówił, że twój proces był jedną wielką farsą.

— Wyraźnie ktoś ich przekupił albo zaszantażował. Albo są kompletnymi kretynami — dodał po namyśle. — Aż dziwne, że chociaż mogłem się odezwać.

Rozmowę zakończyli po kilku minutach. Harry wrócił na Grimmauld Place i od razu zabrał się za czytanie tego, co znaleźli dla niego Tonks i Draco.

Patrzył w okno, za którym świeciło tak jasne światło, że nie mógł dostrzec, co się za nim dzieje. Podszedł bliżej, mrużąc mocno oczy, chcąc cokolwiek zobaczyć. Powoli zaczęły przebijać się jakieś kształty. Zza szyby docierały do niego jakieś stłumione i niezidentyfikowane dźwięki. Gdy bardziej się wsłuchał, rozpoznał krzyki kilku osób. Z coraz mocniej bijącym sercem stanął tuż przy oknie, a światło zgasło, gdy położył dłoń na tafli. Dostrzegł mnóstwo ludzi. Część z nich mordowała, a druga część była mordowana. Małe dzieci, mężczyźni, kobiety. Nie było żadnych wyjątków. Harry z przerażeniem dostrzegł chłopca w wieku Dixona, który z chorą satysfakcją machał siekierą, uderzając nią w nastoletnią dziewczynę. Gdzieś dalej mężczyzna strzelał w starszą kobietę, a podstarzały facet uderzał metalowym prętem w bruneta, który krwawił z kilku miejsc i nie miał siły się bronić. Pod drzewem dwójka dzieci bawiła się czyjąś głową i oderwanymi rękoma. Droga zalana była krwią.

Furia wrzasnął, gdy o szybę uderzyło zakrwawione ciało. Chłopak patrzył na niego jednym okiem z twarzą przylegającą do tafli. Drugiego oka nie miał i widniała tam czarna dziura. Zjechał po szybie, pozostawiając krwawe smugi. Kiedy Harry spojrzał na zabójcę chłopaka, serce w nim zamarło. Widział siebie.

Zerwał się ze snu, czując, że cały dygocze. Znajdował się na Grimmauld Place. Zasnął w jadalni, czytając informacje od Tonks. Za oknem dostrzegł wschodzące słońce.

Zamknął oczy. Było mu strasznie niedobrze. Skierował się do łazienki, gdzie przemył twarz zimną wodą. Spojrzał w lustro, a koszmar wrócił. Nie potrafił na siebie patrzeć. Pochylił się nad umywalką, zwracając to, co zjadł poprzedniego wieczora. Jego psychika na nowo była zrujnowana przez wracającą przeszłość.

Potrzebował zajęcia, aby zapomnieć o tym koszmarze, tak bardzo przypominającym Bitwę Myśli. Natychmiast wrócił do czytania informacji o Langu, chociaż co chwilę jego umysł przypominał sobie to, czego nie miał.

Nad papierami siedział niemal cały dzień, nie mając nawet ochoty na to, żeby cokolwiek zjeść. W aktach od Tonks nie było zbyt dużo informacji. U Dracona było tego znacznie więcej. Postarał się o wszystko, co możliwe: poprzednie miejsca pracy, powiązania z innymi ludźmi. Furia nigdzie nie dostrzegł jakiegoś znajomego nazwiska, które mógłby powiązać z kimś z Ministerstwa Magii. Odłożył akta, przecierając oczy. Jego punkt zaczepienia okazał się mylny. Nie wiedział, co ma teraz zrobić. Chwycił czysty pergamin, na którym wypisał nazwiska wszystkich ważnych osób w Biurze Aurorów. Miał pewność, że w tym departamencie jest ktoś nielojalny, inaczej nie celowaliby w Knife’a, jeśli chodziło o jego stanowisko. Komu innemu mogłoby zależeć na wyeliminowaniu głównego szefa? Przejrzał listę. Na samym wstępie wykreślił nazwisko generała i zmarłego zastępcy. Zatrzymał się na śledczych zajmujących się sprawami państwowymi, później na Johnie Dortonie, kapitanie Brygady Uderzeniowej, całej Brygadzie Uderzeniowej i kilku innych osobach.

— Byś widział minę Johna, jak się o wszystkim dowiedział. W życiu nie widziałem go dosłownie wbitego w ziemię.

— Kto wiedział, że masz dostęp do tych dokumentów?

— Ty wiedziałeś — szepnął Harry z rozszerzonymi z zaskoczenia oczami. — Zostawiłeś akta na biurku, gdy wychodziłeś do Courta.

Wbiło go w krzesło, a wszystko ułożyło się w całość. To John przyszedł do siódemek z informacją o ataku i dał im świstoklik, który przeniósł ich do Afryki. Nikt nie widział anonimowego zgłoszenia, bo rzekomo zostało automatycznie spalone po przeczytaniu, ale kto mógł mieć pewność, że takie zgłoszenie w ogóle było? Mężczyzna widział, jak znikają i mógł usunąć barierę, zanim ktokolwiek zorientował się, że siódemki zaginęły. To John mógł niepostrzeżenie wejść do gabinetu siódemek i podłożyć im podsłuch. To John był w grupie, która zajmowała się ochroną księgi, więc mógł zaproponować przysięgę na pamięć. To on dyktował im całą formułkę tej przysięgi. Tony wychodził z gabinetu Johna wyraźnie poruszony, gdy powiadomił go o spotkaniu, na które nie zdążył dotrzeć.

Harry spojrzał na listę, którą sam sporządził. W hierarchii departamentu Biura Aurorów nad Johnem Dortonem znajdował się tylko Knife oraz jego zastępca. Był na równi ze śledczymi od spraw państwowych. Po eliminacji Knife’a i Timesa istniała duża szansa, że to właśnie on stanąłby na szczycie Biura Aurorów. Tak jak Court w Departamencie Współpracy Czarodziejów.

— Tylko po co miałby nas eliminować? — szepnął do siebie Harry z mocno bijącym sercem.

Stracili magię po wyprawie do Afryki, którą prawdopodobnie zafundował im John. Podobnie było z utratą pamięci. W ataku, w którym zginął Navid, pomoc nie nadchodziło wyjątkowo długo, a przecież alarm trafiał wprost do Johna. I on jako zdrajca kraju. W więzieniu nie miałby możliwości, żeby odkryć prawdę. John zeznawał przeciw niemu przed Wizengamotem, a odwrócił od siebie uwagę, gdy początkowo stwierdził, że Harry był dobrym aurorem. Nawet mówił o mnie jako o aurorze w czasie przeszłym, chociaż jeszcze mnie nie skazano. Ale Furia uciekł z więzienia, co wbiło go w ziemię, jak to określił Jason.

— Ale po co? — To pytanie nie dawało mu spokoju.

Jeśli to on stał za wszystkim, to musiał współpracować z wampirami, a one chciałyby czegoś w zamian. Wampirzej Księgi. Oszukał też wampiry. Zapewniał je, że zdobędą księgę, chociaż wiedział, że nigdy na to nie pozwolimy. Pewnie nie powiedział im o przysiędze.

— To jednak my zostaliśmy specjalnym oddziałem do spraw wampirów, więc zagrażamy im najbardziej — powiedział kiedyś Jason.

— Johnowi też? — mruknął do siebie.

Dość szybko przechodzili przez kolejne szczeble aurorskie, mieli wysoką skuteczności akcji. Bał się nas, dlatego chciał nas zabić.

Spojrzał na dokumenty od Tonks i Dracona. Kim jest Lang i czy ma coś wspólnego z Johnem? Według akt Lang pracował w mugolskiej przychodni lekarskiej. Kilka lat temu jego żona zginęła w wypadku samochodowym. Został z dwójką dorosłych już córek. Wydawało się, że mężczyzna był zwykłym mugolskim lekarzem.

Harry przeniósł wzrok na recepty. Nie było na nich nic, co wzbudziłoby jakieś podejrzenia. Martha Thomson mogła być zarówno osobą prawdziwą, jak i zupełnie wymyśloną. Furia zmarszczył brwi. Nie do końca wiedział, jak to wszystko działa w mugolskim świecie, ale może komputery miały jakąś funkcję, przez którą weryfikowały dane pacjenta? Agatha Merbon. Merbon? Gdzieś to słyszałem… Zerknął w akta Langa i szybko przekartkował strony, a jego brwi zmarszczyły się jeszcze bardziej. Córki Langa miały na imię Martha oraz Agatha. Szybko znalazł dane o dziewczynach. Nazwiska z tych dwóch recept były nazwiskami ich mężów, które przejęły po ślubach. Martha wyjechała do Stanów Zjednoczonych, a Agatha do Niemczech. Recepty na swoje córki? Obie cierpią na silną bezsenność, a ojciec wysyła im tabletki tak daleko? To chyba niemożliwe. Postanowił sprawdzić dwa pozostałe nazwiska z recept. Okazało się, że jedno z nich należało do siostry mężczyzny, a drugie do kuzyna.

— O co tutaj chodzi? — zadał sobie głośno pytanie.

Według dat zrealizowania recept, pasowały one do czasu, gdy doszło do zamordowania Timesa i wypadku Tony’ego. Dwa pozostałe opakowania albo trafiły do osób z recept, w co wątpił, albo czekały na użycie. Albo jedno nie ma związku z drugim. Westchnął. Chyba za bardzo chciał rozwiązać tę sprawę i szukał dziury w całym. Za dużo przypadków to już nie przypadki – powtarzał im Tony na szkoleniu. Harry zerknął na nazwisko Johna na jego liście. Jeśli to naprawdę ty, udowodnię, że jesteś zdrajcą. Chwycił za telefon Jasona.

— Potrzebuję fotki Dortona i Courta — wysłał wiadomość do Isaaca.

Długo nie musiał czekać. Zdjęcie Johna wysłał mu Alano, a Charlesa Stan kilka minut później. Oba zrobione były z ukrycia, lecz było na nich widać twarze mężczyzn.

— Lang, przybywam.

Adres domu Langa Harry znalazł w dokumentach od Dracona. Mężczyzna mieszkał na obrzeżach Londynu, więc dotarł na miejsce jeszcze tego samego dnia. Czatował przed mieszkaniem dobre pół godziny, zanim upewnił się, że lekarz jest sam. Zadzwonił do drzwi, gdy trochę się ściemniło.

Lang był mężczyzną przed sześćdziesiątką o mętnym spojrzeniu i placami łysiny na głowie. Furia dostrzegł na jego twarzy trzydniowy zarost, a garb sugerował, że facet ma raczej siedzącą pracę. Świadczył o tym także dość duży brzuch. Furia przywitał się.

— Chciałbym porozmawiać o pańskich córkach i kilku innych sprawach.

— Z kim mam do czynienia? — odparł podejrzliwie.

— Nieważne. Ważne, że wiem, że pańska rodzina cierpi na bezsenność — rzekł Harry, wyraźnie dając do zrozumienia, że wie o jego oszustwach.

Lang patrzył na niego, jakby nie wiedział, co ma zrobić.

— Jesteś od nich? — zapytał. — Znowu ich potrzebujecie? Ludzie, dajcie mi spokój — rzekł, a Furia dostrzegł w jego oczach zdenerwowanie.

Wyraźnie jest w coś zamieszany. Brunet postanowił wykorzystać to, co mężczyzna powiedział i dowiedzieć się więcej.

— Będziemy załatwiać sprawy w progu?

Mężczyzna od razu zszedł mu z drogi, wpuszczając go do środka. Harry wszedł do niewielkiego korytarza, a lekarz poprowadził go do salonu, w którym było mnóstwo książek, kanapa i telewizor.

— Mówiłem, że więcej tego nie zrobię, bo ktoś się zorientuje.

— Komu to mówiłeś?

— Temu ciemnemu.

Furia wyciągnął telefon i pokazał mu zdjęcie Johna.

— Temu?

Lekarz skinął niepewnie głową.

— Zostawcie moje córki w spokoju to dam ci te cholerne recepty — rzekł łamliwym tonem.

Harry obserwował go przez moment. Ten gnój go szantażuje.

— Nie jestem od nich — przyznał wreszcie. — Chciałem tylko wypytać o te lewe recepty, ale już właściwie wszystko wiem.

Lang patrzył na niego w oszołomieniu.

— Jak to?

— Wypisujesz nielegalne recepty na leki nasenne na nazwiska swojej rodziny, żeby nie było danych osób, które cię szantażują, prawda?

— Kim ty jesteś?

— Osobą, która chce ich wsadzić do więzienia za morderstwa i nie tylko. Jeśli będziesz współpracować…

— Oni je pozabijają — przerwał mu.

— Nie zabiją. Postaramy się o to, żeby wszyscy zostali wsadzeni do więzienia.

— Skąd mam mieć pewność?

— Bo zrobię wszystko, żeby to zrobić — odpowiedział cicho Harry. — Pragnę tego tak samo, jak ty, o ile nie bardziej. Jeśli nie będziesz współpracował, zginie kilka niewinnych osób, będziesz żył w strachu o córki bez pewności, że nic im się nie stanie.

— Dlaczego tak ci na tym zależy?

— Bo chcę ich zniszczyć, tak jak oni zniszczyli mnie.

Patrzyli na siebie w ciszy.

— Wypisałem im cztery recepty w ostatnim czasie. Pierwszy raz przyszli do mnie kilka lat temu. Był raz. Jakiś czas temu zaczęli mnie nachodzić. Wiedzieli wszystko o moich córkach od tego gnoja — zacisnął pięści — Fergunsa.

Harry niemal otworzył usta z zaskoczenia. Więc szef Działu Kontroli nad Przemienionymi też w tym siedzi?!

— Znasz ich nazwiska?

— Tylko jego. Był kiedyś narzeczonym Marthy, ale się rozstali. Oskarża o to mnie i teraz się mści. Grożą, że zabiją Marthę i Agathę. Zamordowali już moją żonę, bo nie chciałem współpracować.

— Więc siedzą w tym Ferguns i ten, którego ci pokazałem. Ktoś jeszcze?

— Raz był jeszcze jeden facet. Dość młody.

Furia włączył zdjęcie Courta.

— Ten? — Lang pokiwał głową z niemrawą miną. — Mówili, po co im te tabletki?

— Nie. Nigdy nic nie wspominali, a jak pytałem, to stwierdzili, że mam się nie interesować, bo moje córki ucierpią.

Furia skinął głową.

— Myślę, że już wszystko wiem. Gdyby znowu przyszli, nic im o mnie nie wspominaj. Spróbuję to załatwić jak najszybciej.

Zostawił lekarza samego, a chwilę później biegł na Grimmauld Place, starając się wymyślić, jak to wszystko udowodnić czarodziejskiemu światu.

********************************

Rozdział dzisiaj, bo jutro z rana wyjeżdżam do przyjaciółki, a w niedzielę odjazd do Rybnika na koncert Marsów ;D

Wczoraj skończyłam 54 rozdział i zaczęłam epilog. Teraz będę miała kilka dni przerwy w pisaniu to może zbiorę trochę sił i uwinę się z epilogiem w 2-3 wieczory ;) Mam wrażenie, że końcówkę 54 trochę skopałam, ale przeczytam dzisiaj jeszcze raz i ocenię na spokojnie. Jak mi się nie spodoba to najwyżej napiszę jeszcze raz, jeśli zdążę xD 

Dziękuję za komentarze :)