II. Rozdział 51 - Recepta

„…Rebellion, rebellion

We lost before the start

Rebellion, rebellion 

One by one we fall apart…”
[Linkin Park – Rebellion]

Harry cieszył się z tego, że nie trafił do Azkabanu, gdzie osadzano głównie morderców, gwałcicieli i śmierciożerców. Wylądował w zakładzie karnym, w którym znajdowali się złodzieje, oszuści i drobni przestępcy. Dostał odpowiednie ubranie oraz przybory typu szczoteczka do zębów czy maszynka do golenia. Wsadzono go do ponurej celi z dwójką mężczyzn aktualnie grających w karty. Dość dobrze znał to więzienie, bo czasami odprowadzał tutaj oskarżonych. Już na sali rozpraw obmyślał plan ucieczki z tego miejsca. Nie mógł go zauważyć żaden z aurorów ani więźniów, więc nie było to takie łatwe zadanie, ale wierzył, że sobie poradzi. Jego główną motywacją było rozwikłanie całej sprawy i znalezienie osoby, która go w to wpakowała. Nie miał zamiaru spokojnie czekać, aż siódemki rozwiążą cały problem. Oni musieli działać subtelnie i bez pośpiechu, żeby nie ryzykować zdemaskowania, utraty pracy czy wylądowania w więzieniu tak, jak on. Harry z kolei niczym nie musiał się już przejmować. Nie groziła mu utrata pracy czy kolejny proces. Jeśli zostałby złapany, ponownie by go tutaj umieszczono. Nie miałby więc dużo do stracenia. Siódemki ryzykowały znacznie bardziej od niego.

Harry nie zamienił ze swoimi współwięźniami ani słowa i w myślach stwierdził, że raczej do tego nie dojdzie. Musiał teraz czekać, aż strażnicy pogaszą wszystkie światła i większość więźniów pozasypia, a w szczególności jego towarzysze niedoli. Minuty leciały niezwykle wolno. Jego współwięźniowie chrapali tak głośno, że Furia doszedł do wniosku, że nawet gdyby miał zamiar pospać, to nie dałby rady. Wstał ze swojej pryczy. W oddali słyszał tylko krótkie rozmowy strażników. Za kratami było już kompletnie ciemno. Cieszył się, że nie zarejestrował się jako animag, bo dzięki temu nie był pod dodatkową ochroną. Zerknął poza kraty. Strażnik znajdował się po drugiej stronie sali. Celę Harry’ego umiejscowiono na trzecim piętrze, więc do przebycia miał spory kawałek drogi. W środku wielkiej hali widniała dziura, nad którą znajdowało się kilka przejść na drugą stronę pomieszczenia i schody w dół. Przyciemnione pomieszczenie mogło ułatwić mu sprawę.

Poczekał, aż strażnik przejdzie obok jego celi, a następnie zamienił się w szakala. Liczył na to, że żaden nieśpiący więzień nie podniesie alarmu, gdyby go dostrzeżono. Z mocno bijącym sercem przeszedł między prętami i, jak najciszej potrafił, ruszył prędko za ochroniarzem z nadzieją, że ten się nie odwróci. Dotarł do schodów, na które od razu skręcił. Zerknął w dół. Kolejny strażnik pilnował drugiego piętra, gdzie znajdowali się inni skazani. Spojrzał na ochroniarza ze swojego piętra i poczekał chwilę, by iść równolegle z nim, trochę z tyłu, aby zmniejszyć ryzyko dostrzeżenia go. Na nisko ugiętych łapach ruszył w dół. Położył się płasko na schodach, by zakratowana małymi prętami barierka zakryła go przed wzrokiem mężczyzny z drugiego piętra, gdy ten przechodził kawałek od niego. Gdyby tylko zerknął w stronę schodów, uciekinier zostałby zdemaskowany. Miał szczęście. Gdy mężczyzna ruszył równolegle do stopni, Furia szybko je obszedł i schował się pod nimi w cieniu, gdzie nikt nie mógł go dostrzec.

Serce biło mu jak szalone, ale wiedział, że nie może stracić panowania nad sobą. Nie mógł zrobić żadnego gwałtownego ruchu, który mógłby go zdradzić. Kolejne schody w dół były jakieś cztery metry od niego i musiał je obejść. Postanowił wykorzystać taktykę, którą zastosował chwilę wcześniej i iść równolegle ze strażnikiem. Ledwo udało mu się schować na schodach. Mężczyzna odwrócił się, jakby coś usłyszał, lecz po chwili wrócił do wcześniejszej czynności.

Na pierwszym piętrze nie było nikogo z patrolu, lecz dookoła znajdowało się wiele par drzwi. Ukrył się pod schodami, by spokojnie pomyśleć, co robić. Bieganie po parterze było głupotą, bo znajdowało się tam wielu aurorów, którzy na pewno by go dostrzegli. Musiał wydostać się z zakładu z pierwszego piętra. Postanowił znaleźć jakieś okno i z niego wyskoczyć. Nie było innej opcji. Podbiegł do pierwszych lepszych drzwi i nasłuchiwał, czy nie ma kogoś w środku. Jego wyostrzony słuch nie wychwycił żadnego dźwięku, więc łapą nacisnął klamkę. Wpadł do środka i zamknął drzwi, jak najciszej mógł.

Znajdował się w łazience dla personelu. Małe okienko widniało nad jedną z kabin. Jako człowiek nie miał szans się tamtędy przecisnąć, ale jako szakal na pewno. Zamienił się w człowieka, aby otworzyć okno, chociaż nie miał pojęcia, czy uda mu się tam doskoczyć. Wrócił do animagicznej formy i oszacował swoje szanse. Wszedł na opuszczoną klapę. Bez rozpędu było to dość ciężkie. Skoczył. Łapami zahaczył o okno, ale nie dał rady się utrzymać i zjechał w dół. Nie miał szans. Zacisnął zęby, a po chwili ponownie zamienił się w człowieka. Wszedł na klapę. Gdy wyciągnął ręce, okienko miał na poziomie łokci. Nie miał pojęcia, czy uda mu się przecisnąć ręce i głowę przez okienko, a następnie zamienić w szakala, by wydostać resztę ciała, lecz musiał próbować. Jeśli utknę, to chyba utopię się w kiblu. Pomagając sobie nogami, którymi zapierał się o ściany, przecisnął ręce i głowę aż do piersi. Utknął w tej dziwnej pozycji i skupił się na przemianie, mocno przytrzymując się dłońmi za mur po drugiej stronie. Powstrzymał się przed radosnym zawyciem, gdy przez okienko przecisnął się tułów. Zmroziło go jednak, kiedy zobaczył, jak daleko znajduje się od ziemi. Od tej strony mógł pobiec w las znajdujący się kilkanaście metrów dalej, lecz najpierw musiał odważyć się skoczyć. Mógł sobie coś złamać przy lądowaniu, łącznie z karkiem. Odetchnął głośno, a z jego gardła wydostało się ciche warknięcie.

Wysunął resztę ciała i skoczył. Przednia łapa ugięła się pod jego ciężarem. Zacisnął mocno zęby, gdy poczuł, że ją sobie skręcił. Musiał biec jak najszybciej, by oddalić się od zakładu karnego. Nie miał pojęcia, kiedy ktoś dostrzeże jego nieobecność, a mogli przecież wysłać ludzi na poszukiwania. Ruszył w stronę lasu, starając się nie przeciążać skręconej części ciała, która go spowalniała.

Im bardziej oddalał się od więzienia, tym bardziej zwalniał. Na końcu szedł bardzo powoli z bólem w oczach. Wreszcie stanął w miejscu i zamienił się w człowieka. Jego nadgarstek był mocno spuchnięty i siny, ledwo mógł nim poruszać. Obejrzał się za siebie. Światła więzienia znajdowały się wystarczająco daleko. Miał nadzieję, że jeszcze nikt nie zorientował się, że uciekł, bo chciał mieć jak najwięcej czasu na oddalenie się. Nie mógł się deportować, aby go nie namierzono. Nie mógł także używać czarów, ponieważ nie miał różdżki.

Uśmiechnął się lekko do siebie. Znał wężomowę i magię bezróżdżkową w tym języku, a to mogło znacznie wszystko ułatwić. Wiedział, że leczenie czegoś zabiera siły magiczne, ale stwierdził, że zdrowa łapa bardziej mu się przyda przy biegu w ciele szakala niż siła magiczna. Przez noc jego magia miała się zregenerować, więc więcej się nie zastanawiał. Wycelował dłonią w spuchnięty nadgarstek drugiej ręki i wysyczał w mowie węży:

— Uzdrów.

Zacisnął zęby, gdy coś strzyknęło mu w kości, naprawiając wszystkie uszkodzenia. Nadgarstek nadal był siny i spuchnięty, ale Furia przynajmniej nie czuł już bólu. Postanowił przez jakiś czas go nie nadwyrężać, więc ruszył w dalszą drogę pieszo. Nie miał pojęcia, gdzie dotrze, ale mimo to na ustach miał uśmiech, bo udało mu się uciec z więzienia.

Syriusz nie pałał entuzjazmem, gdy pojawił się w pracy. Z samego rana przeczytał artykuł w Proroku Codziennym o wyroku dla Harry’ego. Dziennikarze zmieszali chłopaka z błotem, kierując się decyzją skorumpowanego Wizengamotu. Draco chciał się odwoływać, jednak wszyscy doskonale wiedzieli, że bez twardych dowodów, które jasno wskazywałyby na sprawcę tych ataków i morderstw, nie ma najmniejszych szans na uniewinnienie ani zmniejszenie kary.

 Niespodziewanie dostał wiadomość od Tonks, aby spotkali się za kwadrans niedaleko jego biura. Zdziwiony czekał na wyznaczoną godzinę. Na miejscu był chwilę przed kobietą. Tonks wepchnęła go do pustego pomieszczenia, zamknęła drzwi, które zabezpieczyła zaklęciami i odwróciła się w jego stronę, mówiąc:

— Harry uciekł z więzienia.

Łapa patrzył na nią przez chwilę.

— Już?

— Wiedziałeś, że to zrobi, prawda?

Skinął głową.

— Na procesie dał mi to do zrozumienia. Nie sądziłem jednak, że tak bardzo mu się spieszyło.

— Sprawa wygląda dość poważnie. Dobrze wiemy, że został wrobiony, więc dziwne przypadki mogą się nie skończyć. Ktoś poluje na siódemki, a Knife nadal jest cały. Ktoś ewidentnie chce się ich pozbyć i Harry zdaje sobie z tego sprawę. Sądzę, że postanowił nie czekać z ucieczką, bo wiedział, że nikt go z tego nie wyciągnie, jeśli sam tego nie zrobi, a zamknięty w celi nic nie mógł zdziałać. Zapewne będzie szukał sprawcy na własną rękę.

— Dlaczego mówisz mi to w takich warunkach i jeszcze nie ma zamieszania w Ministerstwie? — zmarszczył brwi.

— Oficjalnie jeszcze nikt o tym nie wie, poza kilkoma grupami aurorów. Mówię ci to teraz, bo obawiam się, że ty i Silver, jako najbliższa rodzina, będziecie obserwowani, a lepiej nikomu za dużo nie mówić, jeśli mu się nie ufa, skoro dzieją się tutaj takie rzeczy. Pewnie już niedługo na każdym kroku będziesz widział listy gończe.

— Dużo już wiedzą?

— Nie mają pojęcia, że Harry jest animagiem, więc stoją w miejscu. Byłam na miejscu i chyba zwiał przez okienko w łazience na pierwszym piętrze, bo było otwarte. Jako człowiek by się tamtędy nie przecisnął, ale jako szakal – owszem. Jeśli siódemki się nie wygadają, a raczej tego nie zrobią, to nikt nie powinien się dowiedzieć o jego formie animagicznej. Nie mają nawet obranego kierunku jego tropu, bo mógł uciec wszędzie, skoro nie wiedzą, jak się wydostał. Na razie nie mów o tym nikomu. Mam nadzieję, że Harry wie, co robi.

Po tej krótkiej rozmowie rozeszli się w dwie strony. Wracając do swojego gabinetu, Syriusz nie mógł powstrzymać lekkiego uśmiechu. Jaki chrzestny, taki chrześniak.

Furia wiedział, że szakal nie jest tak powszechnym zwierzęciem jak wilczur. Łapa miał o wiele łatwiej przy wędrówce za dnia, bo wszyscy uważali go za bezpańskiego psa. On był bardziej ograniczony. Musiał się kryć za dnia i wędrować nocą. Do Londynu miał dość daleko, ale musiał tam wrócić. Miał już konkretny cel: apteka, w której kupiono środki nasenne znalezione przy Timesie. Miał zamiar przejrzeć wszystkie recepty, by znaleźć nazwisko osoby, która je kupiła. Nie był pewny, czy pofatygowano się o takie rzeczy jak recepta, ale nie miał innego punktu zaczepienia.

Cieszył się, że w latach młodości uczył się magii bezróżdżkowej, bo teraz znacznie ułatwiała mu całą wędrówkę. Mógł wkraść się do jakiegoś domu, aby znaleźć jedzenie, nie wzbudzając alarmu. Raz w pewnej wiosce dostrzegł grupę aurorów, którzy wypytywali mieszkańców o jego osobę. Obserwował ich ze swojej kryjówki w postaci szakala ze smutkiem w oczach. Nie mógł uwierzyć, że wpakował się w coś takiego. Zamiast spokojnie rozwiązywać sprawy czarodziejów, spędzać czas wspólnie z rodziną i cieszyć się chwilą, uciekał jak przestępca, którym przecież nie był. Zwinął się w kłębek, by trochę się zdrzemnąć, jednak uciążliwe myśli nie dawały mu spokoju.

Myślał o Silver, Gabrielu, wampirach, siódemkach, Afryce, Wampirzej Księdze, Syriuszu, Dixonie i wielu innych sprawach. O instynkcie mordercy. Nadal go czuł, choć od dłuższego czasu potrafił bardziej go kontrolować. Przy walkach było najgorzej. Adrenalina i krew pobudzały jego zmysły i czasami nie pamiętał, co się działo, jednak nie doprowadził do zamordowania kogoś niewinnego. Ofiarami były zwykle wampiry, których musiał się pozbyć. Mimo wszystko instynkt utrudniał mu pracę, ponieważ czasami, zamiast skupić się na walce, powstrzymywał je. Wielokrotnie myślał o słowach jasnowidza w Afryce: pogódź się z przeszłością. Myślał, że już to zrobił, ale najwidoczniej to drzemało w nim głębiej, niż sądził.

Spojrzał w rozgwieżdżone niebo. Z drugiej strony, jak miał się z tym pogodzić? Widział tyle bólu i śmierci. Tyle okrucieństwa i zła. Był wtedy młodym chłopakiem, na którego barkach spoczywała olbrzymia odpowiedzialność. Najwidoczniej przeżył wtedy zbyt dużo i nie mógł się od tego uwolnić. Bitwa Myśli zbyt mocno zrujnowała jego psychikę. Na co dzień nie było to odczuwalne, ale wiele razy obrazy wracały, równie żywe jak kilka lat temu. Miewał koszmary, czasami intensywniejsze niż kiedyś. Ignorował te objawy, starał się zapomnieć, ale wszystko na nowo wracało.

Niespodziewanie zerwał się ze snu, gdy promień słońca padł wprost na jego twarz. Zaklął w myślach. Miał się tylko chwilę zdrzemnąć i iść dalej, ale przysnął na kilka godzin, marnując okazję, by wkraść się do któregoś z domów po jedzenie. Kryjąc się w krzakach, podszedł do jednego z mieszkań. Matka odprowadzała dwójkę swoich dzieci do szkoły, a ich ojciec wsiadał do samochodu, by odjechać do pracy. To mogła być jego szansa. Miał nadzieję, że w domu nie ma nikogo więcej, a żaden sąsiad go nie zobaczy. Zamienił się w człowieka, podszedł do tylnego okna i otworzył je zaklęciem. Cicho wkradł się do środka i natychmiast ruszył na poszukiwania kuchni. Nie został nakryty przez nikogo i najadł się do syta, by następnie ostrożnie ruszyć w dalszą wędrówkę do Londynu.

Już dzień po swojej ucieczce zobaczył w znalezionym w koszu na śmieci Proroku Codziennym swoje zdjęcie z listem gończym. Jego osoba została przedstawiona w bardzo złym świetle, jakby był kolejnym Voldemortem. Czuł się tak, jak w trakcie swojego piątego roku nauki w Hogwarcie, gdzie oskarżano go o chorobę psychiczną.

— Udowodnię wam, że znowu się mylicie — szepnął cicho do siebie, gniotąc kartkę. — Udowodnię, choćbym miał złamać setki innych przepisów.

Po przeczytaniu artykułu pragnął dostać się do Londynu jeszcze bardziej. Robił mniej przerw, biegł szybciej, spał krócej. Miał tylko jeden cel: znaleźć osobę, która tak bardzo niszczyła mu życie.

Gdy wreszcie dotarł do Londynu, minęło kilka dni, w trakcie których nauczył się radzić sobie przy włamaniach do domów, chowaniu się i skradaniu. Szukał czarodziejskich gazet, by być w miarę na bieżąco ze wszystkimi informacjami. Nie pokazywał się publicznie z obawy, że ktoś go rozpozna lub wzbudzi podejrzenie swoją formą animagiczną. Znalezienie odpowiedniej uliczki, na której znajdowała się apteka, było nie lada wyzwaniem. Nie zamieniał się w człowieka, a w formie szakala mógł się swobodnie przemieszczać tylko nocą. Potrzebował mapy. Dostrzegł przystanek autobusowy, a na słupie obok wisiała mapka. Miał nadzieję, że będzie tam zaznaczona odpowiednia uliczka. Schował się w zaułku i zamienił w człowieka, postanawiając zaryzykować. Rzucił na siebie zaklęcie czyszczące, bo zdawał sobie sprawę z tego, że w ostatnim czasie ciężko było dbać o higienę. Doprowadził swoje ubranie do porządku, by nie wyglądało jak strój więzienny. Spodnie zamienił na jeansy, bo nie chciał rzucać się w oczy swoim ubraniem. Kilkudniowy zarost postanowił zostawić z nadzieją, że w razie czego trudniej będzie go rozpoznać.

Odetchnął i wyszedł z zaułka luźnym krokiem. Stanął przy mapce obok jakiejś młodej dziewczyny i zaczął przeglądać plan. Powstrzymał się przed rzuceniem jakiegoś głośnego przekleństwa, gdyż na mapce nie znalazł uliczki. Autobusy z tego przystanku najwyraźniej nie jeździły w tamte rejony. Musiał szukać dalej. Czuł na sobie czyjś wzrok, więc tam zerknął. Dziewczyna stojąca obok niego wlepiała w niego spojrzenie, ale gdy rzucił okiem w jej stronę, szybko odwróciła głowę, lekko się rumieniąc. Z początku przestraszył się, że go rozpoznała, ale od razu stwierdził, że wtedy pewnie zaczęłaby wrzeszczeć i uciekać, a nie peszyć się i rumienić. Najwyraźniej wpadł jej w oko. Postanowił znowu zaryzykować i spytać ją o drogę.

— Jesteś z Londynu? — zapytał, zwracając na siebie jej uwagę.

Skinęła nerwowo głową, więc zadał jej pytanie o drogę. Wskazała mu odpowiedni kierunek. Okazało się, że musiał iść niemal na drugi koniec miasta. Podziękował dziewczynie w momencie, gdy podjechał jej autobus. Wyglądała na lekko wkurzoną, kiedy wsiadała do pojazdu. Wiedział, że chodzenie w biały dzień po Londynie w postaci człowieka jest bardzo zuchwałe. Nie dość, że był sławny, to jeszcze poszukiwany listem gończym, więc mógł zwrócić na siebie uwagę nieodpowiedniej osoby. Wrócił do zaułka, postanawiając poczekać, aż się ściemni.

Nie miał pojęcia, co zrobi, gdy nie znajdzie czegoś w aptece, bo to był jego jedyny punkt zaczepienia, ale nie miał nic do stracenia. Gdy się ściemniło, a po alejach chodziło coraz mniej osób, ruszył w stronę odpowiedniej uliczki. Starał się omijać główną drogę i wędrować zaułkami. Wiedział, że z samochodów i z daleka ludzie stwierdzą, że jest jakimś bezpańskim psem, więc ryzyko się zmniejszało.

Wreszcie stanął przed odpowiednim budynkiem. Do zamknięcia pozostała godzina, więc musiał poczekać, aż aptekarki wyjdą i będzie mógł się włamać. Czas dłużył się niemiłosiernie, ale wreszcie wyszła ostatnia osoba. Dla pewności odczekał jeszcze kwadrans. Później zamienił się w człowieka i podszedł do drzwi, na które rzucił zaklęcie otwierające w wężomowie. Upewnił się, że nie włączy żadnego alarmu, a następnie przeszedł do poszukiwań recept. Odnalazł je na zapleczu po przeszukaniu większości szafek i szuflad. Kartek było bardzo dużo, ale to go nie odrzucało. Wyszukał wszystkie recepty z odpowiednim lekiem nasennym. Było ich pięć, lecz na żadnym z nich nie było znanego mu z Ministerstwa nazwiska. Wziął je wszystkie ze sobą i wyszedł z apteki, zacierając wszystkie swoje ślady.

Nie miał pojęcia, co teraz ze sobą zrobić. Znajdował się w Londynie, gdzie istniało duże ryzyko rozpoznania go. Nie miał pieniędzy, żeby gdzieś się zatrzymać, a musiał wszystko na spokojnie przekalkulować. Uśmiechnął się do siebie.

Kwadrans później znajdował się na Grimmauld Place, a budynek ukazywał się przed jego oczami. Wszedł do zakurzonego domu, przypominając sobie setki anegdot z tego miejsca. Postanowił zaszyć się tutaj, dopóki cała sprawa się nie wyjaśni. Przeszedł się po większości pomieszczeń, by sprawdzić, co ma pod ręką. Wiedział, że największy problem stanowiło jedzenie, bo nie mógł wyjść w postaci człowieka na ulicę. Stwierdził, że będzie musiał radzić sobie tak, jak wcześniej. Usiadł przy stole w jadalni i położył przed sobą recepty. Pięć różnych nazwisk. Pięć nieznanych. Zmarszczył brwi. Dane pacjentów różniły się, ale na czterech receptach było to samo nazwisko lekarza. Sprawca ataków nie musiał przecież używać swoich prawdziwych danych, ale lekarz miał obowiązek nabić pieczątkę ze swoim nazwiskiem.

Postanowił sprawdzić mężczyznę, skoro i tak nie miał innego pomysłu. Zagryzł wargę. Jako uciekinier miał bardzo mało możliwości na znalezienie takich informacji. Jeśli chciał sprawdzić lekarza o nazwisku Lang, który dodatkowo był mugolem, zdobyć jakieś powiązania z innymi ludźmi i wszystko, co możliwe, musiał uruchomić swoje kontakty. Fortis był adwokatem, więc był do tego stworzony. W razie czego musiał także sprawdzić, czy mężczyzna nie jest przypadkiem czarodziejem, który pracuje w niemagicznym zawodzie. Fortis i Tonks. Musiał się z nimi skontaktować, ale bał się, że ktoś przechwyci wiadomość. W ostatnim czasie działy się takie rzeczy, że było to całkiem możliwe. Sprawca mógł mieć wszystko pod kontrolą.

Zerknął za okno w ciemną noc. Niedługo wypadała pełnia, widział to po księżycu. Pomyślał o Lunatyku, który znowu miał przechodzić istne tortury.

Coś zaświtało mu w głowie. Nie mógł napisać żadnego listu, ale mógł przekazać wiadomość przez kogoś zaufanego. Remus i Syriusz. Nikt nie odważyłby się kontrolować ich w trakcie pełni, gdy Lunatyk zamieniał się w groźną bestię. Obaj mieliby wtedy wolną drogę, a Harry mógłby bez obaw się z nimi spotkać. Nie wiedział tylko, kiedy wypadnie pełnia. Podszedł do okna i zacisnął powieki, starając się przypomnieć sobie, jak profesor od astronomii uczyła ich wyznaczać dzień pełni na podstawie nieba. Żałował, że nie był pilnym uczniem. Po chwili jednak przypomniał sobie, że Tony również ich tego uczył, by wiedzieli, kiedy mogą napotkać wilkołaka. Uderzył się w głowę i pognał do biblioteki Blacków. Po długich poszukiwaniach odnalazł odpowiednią księgę i na jej podstawie wyliczył, że pełnia wypadnie za dwie noce. Zatrzasnął tom. Do tego czasu musiał być cierpliwy.

****************************

Rozdział jest właściwie jednym wielkim opisem, ale raczej Harry nie miał z kim prowadzić rozmów, więc to nic dziwnego ;)

Nieźle się załatwiłam. Gorączka, ból głowy i gardła, katar, kaszel, zatkane ucho, czyli pierdyliard tabletek do jedzenia. Nie wiem, czemu ostatnio tak często choruję -.- A jeszcze muszę się uczyć na jutrzejsze egzaminy. Normalnie żyć, nie umierać.

Przez chorobę i sporo roboty znowu mam przestój w pisaniu. A został mi epilog i końcówka rozdziału. Super :/ Dajcie mi kopniaka, żebym się ruszyła. I do przepisania rozdziału też się przyda, bo nawet nie zaczęłam przepisywać 52 :/

Dziękuję za miłe komentarze ;*
PS. Kolejny rozdział pojawi się prawdopodobnie w piątek.