Rozdział 6 - Lista osób zaufanych

Na sali zjawili się idealnie na czas. Zdążyli usiąść i zamówić coś do picia, kiedy w środku pojawiły się Silver i Erin. W trakcie gdy bliźniacy i Syriusz zbierali szczęki ze stołu, patrząc na mugolkę, Harry wstał i podszedł do dziewczyn z uśmiechem.

 — Skąd on wziął miss świata? — zdołał jedynie usłyszeć głos Freda.

 — Chyba spróbuję mu ją odbić — dodał George.

 — Przedstaw się jako Fred, gdy będziesz to robił.

Remus zaśmiał się na tę wymianę zdań.

 — Chyba nie macie szans — stwierdził Łapa, kiedy zobaczył, że dziewczyna patrzy na jego chrześniaka błyszczącymi tęczówkami.

Erin wycałowała go w oba policzki i ustąpiła miejsca Evelyn, która bez zbędnych zahamowań pojechała z grubej rury, ściskając go mocno:

 — Dużo imprez, szalonych akcji, mało kłopotów, choć u ciebie to wątpię, zaje*istej dziewczyny, dużo seksu…

Z oddali usłyszeli przerażony głos Łapy:

 — Ej! Ja nie chcę być jeszcze dziadkiem!

 — … prawdziwych przyjaciół — ciągnęła, widząc śmiejącego się Furię i chichoczącą Erin. — Z tego, co wiem, pierdolniętego chrzestnego już masz, więc luz…

 — Harry! Co ty jej naopowiadałeś na mój temat?!

 — … nie wiem, co jeszcze, więc na tym zakończę — zachichotała.

Ścisnęła go mocno jeszcze raz, a Furia zaciągnął obie dziewczyny do stolika, gdzie wszyscy się zapoznali.

 — Więc Rona, Hermiony i Ginny nie będzie? — zapytała Silver.

 — Doszło do małych komplikacji — odparł wymijająco.

Nie ciągnęła go za język, domyślając się, że stało się coś poważnego, a to nie było miejsce na takie rozmowy.

Od początku wszyscy znaleźli wspólny język i zaczęli się dogadywać. Syriusz z każdą chwilą upewniał się, że między Harrym a Erin zaczyna iskrzyć. Wymienił spojrzenie z Silver, która chyba myślała o tym samym, bo uśmiechnęła się do niego, wcześniej zerkając na zajętych rozmową Gryfona i mugolkę.

 — Tak szczerze mówiąc, to od kiedy Harry imprezuje? — rzekł Fred z rozbawieniem.

 — Od tych wakacji — odpowiedział Łapa. — Też się zdziwiłem, jak przyszedł pijany do domu, a rano miał zanik pamięci.

Bliźniacy roześmiali się wesoło.

 — Co mu się stało? — rzekł George.

 — Zaczął się ze mną zadawać — wyszczerzyła się Silver.

 — I wszystko jasne — podsumował Fred.

 — Szczerze mówiąc, też nie wiedziałam, że będzie taki chętny do imprez — przyznała ciszej. — Byłam przekonana, że będę musiała ciągnąć go na siłę, a on wręcz się wyrywał — zaśmiała się.

Silver zdobyła sympatię bliźniaków, którzy nie zwrócili uwagi na to, w jakim dziewczyna jest domu. Najwyraźniej ufali Furii w tej sprawie, wiedząc, że chłopak podchodził do Ślizgonów z dystansem. Musiała zdobyć jego zaufanie, skoro się z nią przyjaźnił. We trójkę zniknęli gdzieś w tłumie. Remus i Syriusz zerknęli na siebie, gdy zostali tylko z Harrym i Erin.

 — Lunatyk, cofamy się do młodzieńczych lat i idziemy na podryw? — zaproponował brunet.

Remus zaśmiał się.

 — O ile znajdziesz tu jakąś w swoim wieku, proszę bardzo, możemy poszukać — stwierdził.

Harry wyczuł cel ich działania i miał ochotę ich wyściskać. Mieli chwilę czasu z Erin tylko dla siebie.

 — Dawno się tak nie uśmiałam — rzekła dziewczyna z uśmiechem. — Zabawni ludzie.

 — Po co być poważnym — odparł.

 — Dokładnie. A pozostała trójka to…?

 — Nie mówmy o nich dzisiaj — odpowiedział.

 — Widzę, że coś nie gra, ale okay. Wydaje mi się, że bliźniacy chcą dzisiaj wrócić do domu na kolanach — zmieniła temat z rozbawieniem.

 — Mnie się wydaje, że oni w ogóle nie mają zamiaru wrócić — odpowiedział ze śmiechem.

Erin parsknęła śmiechem, przyznając mu rację.

 — A ciebie będą zanosić, wynosić, sam wyjdziesz czy będziesz potrzebował pomocy? — zachichotała.

 — Jeszcze nie zdecydowałem — zaśmiał się.

Serce zabiło mu mocniej, kiedy, nie wiedział, czy przypadkiem, czy też nie, przesunęła dłoń tak, że przez chwilę się dotknęli. Odwróciła niepewnie wzrok.

 — Erin — powiedział miękko, a ona zarumieniła się delikatnie, kiedy położył dłoń na jej dłoni. Spojrzała na niego speszona. — Dobrze, że przyszłaś.

Uśmiechnęła się lekko, a następnie odwróciła dłoń, by ich palce wplotły się w siebie. Patrzyli na drugą osobę w milczeniu, ale błyszczącymi tęczówkami. Przenieśli spojrzenia na powracających bliźniaków i Evelyn, już lekko wstawionych. Erin uśmiechnęła się delikatnie, kiedy Harry ścisnął ją mocniej za rękę, gdy ta jej drgnęła. Najwidoczniej także nie była doświadczona w sprawach damsko-męskich i nie była pewna, czy Furia chce pokazywać innym, że coś między nimi się dzieje. Łapa uśmiechnął się zadowolony, kiedy dostrzegł ich złączone dłonie.

Jak się okazało, Harry wcale nie był taki spokojny, jak zawsze im się wydawało. Na imprezie tak się rozkręcił, że Huncwoci śmiało mogli powiedzieć, że jest synem Jamesa we własnej osobie. Kiedy dobrał się z podpitą Silver, niemal roznieśli cały klub. Erin twierdziła, że to jeszcze nic w porównaniu z tym, co robili na imprezie, gdzie się poznali, a oni woleli tego nie wiedzieć.

Impreza urodzinowa Harry’ego zakończyła się późno w nocy. Furia zadbał o to, żeby Erin wróciła bezpiecznie do domu taksówką. Syriusz z kolei deportował Silver do jej mieszkania. Fred i George oraz Remus z solenizantem czekali na Grimmauld Place 12. Postanowili się nie męczyć i nakazali zostać pijanym bliźniakom u nich na noc. Gryfona musieli zaprowadzić do jego pokoju, żeby nie spadł ze schodów i nie zdemolował korytarza, obijając się o wszystko, co napotka na drodze. Po jakimś czasie cała zgraja słodko spała w łóżkach.

Kiedy Harry rano się przebudził, czekał na niego sms od Erin, która dziękowała mu za świetną imprezę. Uśmiechnął się lekko przez sen, gdy przypomniał sobie, że pożegnała go całusem w usta. Zapragnął się z nią spotkać tak szybko, jak się da. Odpisał jej na smsa, dając jednocześnie znać, że już wstał, a następnie zwlekł się z łóżka i poszedł do łazienki, żeby doprowadzić się do użytku. Gdy wyszedł spod prysznica, zobaczył odpowiedź od Erin z pytaniem, czy się dzisiaj zobaczą. Od razu się z nią umówił na późniejszą godzinę. Na spotkanie wręcz poleciał, co spotkało się z chichotem Syriusza.

 — Ta młodzieńcza miłość — westchnął, kiedy Furia zamknął drzwi frontowe.

Spotkanie przebiegło w bardzo miłej atmosferze, jednak było widać, że w ich relacjach sporo się zmieniło. Gdy dziewczyna uśmiechnęła się do niego olśniewająco, trzymając za rękę, Harry nie wytrzymał. Zrobił krok w jej stronę, delikatnie chwycił ją za twarz i pocałował. Powieki Erin opadły na dół, kiedy poczuła jego usta na swoich. Odpowiedziała nieśmiało na pocałunek z kołatającym sercem. Po chwili spojrzeli sobie w oczy. Chwycił ją za rękę, nie spuszczając z niej wzroku. Uśmiechnęła się lekko, a jej oczy błysnęły. Nieśmiało przybliżyła się w stronę chłopaka i wtuliła w niego. Objął ją ramionami, całując w czubek głowy.

Wrócił później, niż się spodziewał, ale czas zleciał im tak szybko na całowaniu, przytulaniu i rozmawianiu, że nie spojrzeli na zegarek. Syriusz był jeszcze na nogach, jak to on, a Remus czytał gazetę, siedząc przed telewizorem.

 — Coś chcesz powiedzieć — stwierdził na wstępie Lunatyk, zerkając na niego znad czasopisma.

Harry myślał przez chwilę ze zmarszczonymi brwiami, jak im to przekazać. Nigdy nikomu nie przekazywał takiej wiadomości.

 — Syriusz, przewidujesz przyszłość.

 — W związku z…?

Furia uśmiechnął się lekko. W związku… Dobrze powiedziane.

 — W związku ze mną i Erin.

Lunatyk uśmiechnął się szeroko. Nie było ciężko się domyślić, o co mu chodzi, skoro Łapa dzień w dzień powtarzał, że Harry i Erin będą parą. Wąchacz z kolei wystawił zęby z triumfem na twarzy.

 — Zastąp Trelawney to zacznę znowu chodzić na wróżbiarstwo — podsumował Furia z uśmiechem, a mężczyźni zaśmiali się wesoło.

Remus z zaskoczeniem przyjął obronę Harry’ego na lekcji oklumencji. Była ona tak szybka, że nawet nie zdołał dostrzec przebłysku wspomnienia. Chłopak przyszedł na lekcję uspokojony jak nigdy wcześniej, skupił się tylko na obronie i nie poddawał się, gdy Lunatykowi udało się wedrzeć do umysłu. Wilkołak był lekko zaskoczony jego postawą, która całkiem różniła się od tego, co chłopak zaprezentował ostatnio. Dostrzegł zmiany, jakie w nim zaszły po spotkaniu ze Snapem, lecz dopiero dzisiaj odczuł je w takim stopniu.

 — Z tego, co widzę, lekcja z Severusem przyniosła większe efekty, niż przypuszczałem — przyznał, robiąc chwilę przerwy.

 — Dał mi sporo do myślenia — odpowiedział, kiwając głową. — Przy okazji znalazłem sposób, żeby szybciej się uczyć. Wiesz, czemu włączam muzykę, kiedy tylko mogę? Bo mnie uspokaja. Przez to czuję się spokojniejszy i lepiej panuję nad swoimi myślami.

 — To dobrze, że znaleźliście coś takiego. Na pewno bardziej ci pomoże, skoro zdołałeś się przez to obronić przed Severusem — stwierdził Remus w zamyśleniu.

 — Kiedy Syriusz opowiadał mi o Bitwie Myśli, wspomniał, że będę musiał nauczyć się różnych dziedzin magii umysłu. Wiesz może, o co w tym chodzi? Do tej pory wiedziałem tylko o oklumencji i legilimencji. Nie sądziłem, że jest tego więcej.

 — Severus jest w tym bardziej obeznany. Wymienił nam tylko dwie z kilkunastu dziedzin. Resztę doczytałem, ale z opisu sądzę, że wszystkie nie będą ci potrzebne.

 — Na przykład jakie nie będą? — zaciekawił się.

 — Nie sądzę, żebyś chciał sprawiać komuś ból przez umysł, całkowicie pozbawiać wspomnień czy doprowadzać do szaleństwa.

 — Och, no to masz rację — przyznał z lekkim skrzywieniem. — A które będę musiał?

 — Na pewno efikreansacja i efimutaryzacja. To pierwsze to tworzenie obrazów w umyśle. Dzięki temu będziesz mógł podsyłać atakującemu nieprawdziwe obrazy. Efimutaryzacja z kolei to ich przekształcanie. Te dwie dziedziny stosuje Voldemort. Tworzy obrazy i przekształca je na bardziej okrutne, żeby cię złamać. Myślę, że przydatna będzie także distefinacja¹, czyli rozpoznawanie przekształconych lub nieprawdziwych obrazów i zamienianie je w prawdziwe. To pomoże ci najpierw w obronie: uspokoi cię i będziesz widział coś łagodniejszego lub całkowicie nieszkodliwego, a później będziesz mógł zaatakować w łatwiejszym stopniu, bo już będziesz w jego umyśle i nie będzie konieczne używanie do tego legilimencji.

 — Im dłużej tego słucham, tym bardziej nienormalne to mi się wydaje. — Pokręcił głową z politowaniem.

 — Magia umysłu to dziedzina magii zaliczana do bardzo rozbudowanych i trudnych. Opanowanie każdej dziedziny kieruje do niesamowitego władania nie tylko swoim umysłem, ale też innych. Dlatego nie jest ona tak prosta. Minimalny szczegół decyduje o nauczeniu się każdej z dziedzin.

 — Naprawdę sądzisz, że mam szanse ją opanować w chociaż minimalnym stopniu? — zapytał ze zwątpieniem.

 — Może tego nie czujesz, ale twój umysł jest do tego przystosowany. Musisz tylko pojąć, o co chodzi w każdej dziedzinie. Voldemort nie wybrał cię bez powodu, coś musiało nim kierować. Masz szansę go pokonać, nawet tak mówi przepowiednia. Nie ma tam mowy o tym, że on cię zabije. Jest mowa o tym, że oboje macie szansę pozbyć się drugiego. To naprawdę dużo znaczy, Harry. Pięć razy powinieneś zginąć z jego ręki. Piętnaście lat temu, gdy byłeś niemowlakiem, przy próbie zdobycia Kamienia Filozoficznego, w Komnacie Tajemnic, w trakcie Turnieju Trójmagicznego, w Ministerstwie Magii. Nie udało mu się, choć był bardziej doświadczony od ciebie.

 — Głupie szczęście i tyle — mruknął Furia pesymistycznie.

 — Czemu nie chcesz dopuścić do siebie myśli, że ci się uda? — westchnął Lunatyk. — Uwierz w siebie i swoje możliwości.

 — Próbuję, ale jest… ciężko — mruknął.

                Remus uśmiechnął się lekko, próbując podnieść go na duchu.

 — Kiedy zobaczysz pierwsze efekty swojej ciężkiej pracy, będzie prościej, więc do roboty.

Wieczorem Harry opowiedział Syriuszowi i Remusowi o tym, czego dowiedział się od bliźniaków przed swoją imprezą urodzinową. Obaj wiedzieli, że chłopak musi czuć się z tego powodu przybity i nie było to nic dziwnego. Dowiedzenie się, że trójka jego przyjaciół donosi na niego, nie mogło być niczym miłym.

Furia zamknął się w pokoju, kiedy zaczęli zbierać się członkowie Zakonu Feniksa. Syriusz ze ściśniętym sercem zapukał do jego drzwi po zebraniu, żeby przekazać mu przykrą wiadomość. Harry słuchał muzyki, jak to miał ostatnio w zwyczaju, ale Łapa wiedział, dlaczego to robi. Leżał na łóżku, chowając twarz w poduszce.

 — … So just give it one more try to a lullaby. And turn this up on the radio. If you can hear me now…²

 — Harry? — zaczął niepewnie do niepatrzącego na niego chrześniaka.

 — Hmm?

Odpowiedział cicho po chwili:

 — Dumbledore wspomniał o Mary.

Mimo że przygotował się na tę informację, to i tak go zabolało. Właśnie był stuprocentowo pewny, że jego przyjaciele są wobec niego nielojalni od dobrego roku. Syriusz podszedł do niego i obszedł łóżko, żeby zobaczyć jego twarz. Oczy bruneta nie błyszczały radośnie, ale wygasły. Łapa westchnął smutno, targając go lekko po włosach. Chłopak musiał wiedzieć, że nadal ma wsparcie w nim i Remusie. Były jeszcze Erin i Silver.

 — Gryfoni od siedmiu boleści — szepnął Harry. — Po czterech latach przyjaźni wyprą się ciebie i zaczną kablować. I wszystko tylko przez to, że bali się, że pójdę w ślady Riddle’a. Żałosne. Pięć zmarnowanych lat.

 — Nie wiem, co ci powiedzieć — mruknął niemrawo.

 — To nie wymaga komentarza. Wszystko mówi samo za siebie.

 — Może lepiej z nimi o tym pogadać?

 — Myślisz, że po takim czymś jeszcze kiedykolwiek potrafiłbym im zaufać? — Milczenie było jednoznaczną odpowiedzią.  — Nie sądziłem, że opinia o kimś może tak diametralnie się zmienić w ciągu chwili. Skreślam kolejne cztery osoby z listy osób zaufanych.

 — Cztery?

 — Dumbledore ich do tego namówił — szepnął. — Jak mam to zinterpretować? — dodał słabiej.

— Jest mi tak cholernie przykro, że musisz przez to przechodzić — rzekł szczerze Syriusz ze smutkiem na twarzy.

 — Zaczynam się przyzwyczajać.

Rozmowę przerwał im dźwięk telefonu Harry’ego. Dzwoniła Erin, co wywołało uśmiech na ustach Syriusza. Chciał wyjść, żeby im nie przeszkadzać, ale chłopak zatrzymał go, twierdząc, że dziewczyna tylko chce o coś zapytać, skoro dzwoni.

 — Hej — przywitała się radośnie, odpowiadając na jego powitanie. — Właśnie dowiedziałam się, że mój kuzyn wyprawia swoje osiemnaste urodziny, na które jesteśmy zaproszeni. Takie spotkanie w klubie.

 — Kiedy?

 — Za tydzień w sobotę.

 — Jasne, możemy iść — zgodził się.

 — To świetnie. Dam mu znać, że będziemy. Harry, coś się stało? — zaniepokoiła się, słysząc jego głos.

 — Nie, nic się nie stało — westchnął.

 — Och, słyszę, że coś jest nie tak — upierała się.

 — Powiem ci, jak się spotkamy — odpuścił.

 — Okay — odparła. — Trzymaj się.

 — Ty też.

Rozłączyła się.

 — Dobrze cię poznała — stwierdził Syriusz, patrząc w okno. — Nawet po głosie rozpoznaje, że coś jest nie tak.

 — Czasami mam wrażenie, że widzi przez telefon — podsumował Furia. — Tylko czy jest po co się angażować? — dodał niemrawo.

 — Chodzi o szkołę?

 — Głównie o to. Nie tylko ja wyjeżdżam na dziesięć miesięcy do szkoły. Ona też wraca tylko na święta.

Łapa skrzywił się lekko. Taka sytuacja nie sprzyjała ich związkowi. Wiedział, że to może być powodem ich rozstania. W końcu sam to przechodził. Zerwał z dziewczyną po miesiącu niewidywania się.

 — Nie jest to miła sytuacja — stwierdził.

Nie chciał, żeby Harry był nieszczęśliwy przez to, że nie może spotkać się ze swoją dziewczyną. Z tego powodu powinien doradzić mu, żeby się nie angażował, jednak z drugiej strony widział, że teraz właśnie czuje się szczęśliwy. Nie chciał tego psuć.

 — Zobaczysz, jak wszystko się ułoży — dodał z westchnięciem, odwracając się z powrotem w jego stronę. — Harry — rzekł niepewnie, a chłopak spojrzał na niego pytająco — co chcesz zrobić ze sprawą Rona, Hermiony i Ginny?

 — Jeszcze nie wiem — odparł cicho po chwili. — Może będę udawał, że nic nie wiem i zacznę wmawiać im nieprawdziwe informacje. Może powiem im prosto w oczy, że nie chcę takich przyjaciół. Może z nimi pogadam i spróbuję jednak zaufać. Nieważne, czy zrobię coś z tych trzech rzeczy. I tak będę o tym pamiętać i się z tym męczyć. Nie wiem, co zrobię — zakończył niemrawo.

Syriusz westchnął. Wiedział, że Harry już nigdy tak bardzo nie zaufa trójce przyjaciół, a taka przyjaźń nie miała większego sensu. Nie mógł pozwolić kontrolować się w taki sposób, nie mógł tego akceptować.

 — Najgorsze jest, że jak o tym pomyślę, to po prostu szlag mnie trafia, że pod takim pretekstem zrobili coś takiego — dodał Furia z nutką wściekłości. — Mam ochotę dać im taką nauczkę, że popamiętają mnie do końca życia. Po prostu nie wiem, jak mogli… uwierzyć, że mogę być drugim Voldemortem.

Syriusz porozmawiał z nim jeszcze na ten temat, jednak nie potrafił mu nic doradzić. Już miał wychodzić, kiedy Harry wypowiedział cicho jego imię. Odwrócił się z pytaniem w oczach. Chłopak patrzył przed siebie, przełykając ciężko ślinę.

 — Czuję, że… dzisiaj znowu to zrobi — szepnął.

 — Powiem Remusowi — odparł cicho.

 — Dzięki.

Pogłaskał go jeszcze po głowie i wyszedł, kierując się do jadalni, gdzie czekał na niego przyjaciel.

Furia dobrze przeczuwał, że Voldemort zaatakuje go tej nocy. Próbował walczyć, jednak za dużo złych wiadomości kłębiło się w jego głowie. Riddle szybko opanował jego umysł, podsyłając brutalne obrazy torturowanych ludzi. Powtarzał sobie w myślach, że to tylko chora wyobraźnia jego wroga, lecz było to tak okrutne, że jego oczy zaczęły zachodzić łzami. Zacisnął zęby, powtarzając sobie, żeby zaczął odpierać atak, że nie może się poddać. Próbował blokować swój umysł, atakując wężami intruza. Momentami miał przed oczami ciemność lub obraz zlewał się. Czuł, jakby ktoś rozszarpywał jego głowę, jakby ciągali go od jednej strony do drugiej, a on próbować rozpoznać, kto to jest. Z jednej strony wyczuł kogoś łagodnego i delikatnego, z drugiej brutalnego i agresywnego. Chciał iść do tego pierwszego, lecz drugi uporczywie go trzymał. Nie potrafił wyrwać się z jego sideł, a to rozrywanie między dwie osoby sprawiało mu niewyobrażalny ból. Podświadomość podpowiadała mu, że musi wyrzucić jednego z nich, żeby to nie było takie bolesne. Wiedział też, kogo łatwiej byłoby wyrzucić, lecz był świadomy, że to właśnie ta osoba chce mu pomóc.

Zwinął się w kłębek z bólu. Nie mógł tego wytrzymać, dlatego odrzucił ten łagodniejszy umysł.

Remus i Syriusz nie spali ani chwili. Wiedzieli, że Voldemort zaatakuje Harry’ego, a przez to i tak nie mogliby zasnąć nawet na minutę. Nie sądzili, że dzisiejsza noc będzie dla chłopaka istną torturą.

Kiedy Furia przestał być spokojny, Remus postanowił dostać się do jego umysłu, żeby go uwolnić, jednak napotkał przeszkodę. Widział kompletną ciemność, w której nie mógł odnaleźć bruneta. Czasami miał jedynie przebłyski jakiegoś pomieszczenia. Wreszcie go dostrzegł i chwycił za ramię. Harry przez chwilę się opierał, a jego umysł ponownie zalała kompletna ciemność. Wreszcie Furia zorientował się, że Remus chce mu pomóc, ale w tym momencie ktoś szarpnął go w drugą stronę. Czuł jego ból, gdy o niego walczyli, lecz chciał za wszelką cenę mu pomóc. Wiedział niestety, że jest słabszy od swojego przeciwnika.

Otworzył oczy, dostrzegając, że jest w pokoju Harry’ego. Chłopak nadal się nie budził.

 — Remus… — zaczął Łapa.

 — Wyrzucił mnie — odparł. — Nie wiem, co się tam dzieje, ale wiem, że zrobił to, bo go cholernie bolało — dodał z przerażeniem. — Voldemort chciał go zatrzymać za wszelką cenę. Musiał poczuć, że rozrywamy mu umysł — wydusił. — Łatwiej mu było mnie odrzucić niż jego.

 — Co teraz? — szepnął.

 — Nie wiem — odrzekł tak samo. — Nie pozwoli mi dostać się do niego drugi raz, żeby nie sprawiać sobie tyle bólu.

Furia nagle otworzył oczy, leżąc nieruchomo. Syriusz pogłaskał go po włosach.

 — Harry?

Nie reagował. Jego oczy były puste i matowe. Nie mrugał, patrząc tępo w sufit. Nagle twarz Furii wygięła się w grymasie bólu, jednak nie obejmował on oczu. Jego głowa wygięła się w tył. Nie kontrolował swojego ciała, które zaczęło drgać, a później całe się trząść, jak podłączone do prądu. Oczy Syriusza rozszerzyły się w przerażeniu.

Czuł, że jego umysł atakowany jest ostrymi nożami, co bolało niemiłosiernie. Nie wiedział, jak ma się obronić. Zaczął żałować, że podjął walkę bez wiedzy, jak sobie pomóc. Kiedy patrzył na wszystko bez protestów, nie bolało tak bardzo. Teraz widział ciemność i pustkę, które go przytłoczyły. Czuł ból psychiczny, z którym nie umiał sobie poradzić. Męczył się, gdy jego umysł był rozszarpywany, zgniatany, miażdżony. Rozkołatane emocje i myśli nie chciały się uspokoić.

 — Harry… — słyszał z daleka łagodny głos, który uśmierzał ból i nerwy.

 — …słyszy…? — Drugi, spokojny głos.

 — Nie wiem.

Chciał krzyknąć, że słyszy, lecz nie potrafił, bo jego gardło było poranione potłuczonym szkłem.

 — … próbuj…

 — … uspokój się… Harry…

Czuł uspokajające głaskanie, zaczynał słyszeć to, co działo się na zewnątrz, przed oczami pojawiły się rzeczywiste obrazy, lecz zbyt zamazane, żeby je rozpoznać.

 — … muzyka…

Słyszał dźwięki, lecz nie potrafił ich rozpoznać.

 — … rozpoznaj rzeczywistość…

 — … Fly me up on a silver wing. Past the black where the sirens sing. Warm me up in the nova’s glow…

Wszystko ponownie się zamazało, a ostry kolec wbił w umysł, sprawiając mu ból. Jego pięści mocno się na czymś zacisnęły.

 — … spokój…

 — … Cause I’m only a crack in this castle of glass. Hardly anything there. For you to see…

Rozpoznał fragment tekstu piosenki, którą dobrze znał, a obraz trochę rozjaśnił się, gdy przypomniał sobie kolejne słowa. Ktoś nad nim był.

 — Syr…usz..?

 — Tak, Harry.

Ktoś ścisnął go mocno za rękę.

 — … po wszystkim?

 — Jeszcze atakuje…

 — S…usz…

 — Jestem tu… Nie poddawaj się.

 — … Wash the sorrow from off my skin. And show me how to be whole again…

 — … niech cię widzi… pomaga mu…

Miał wrażenie, że umysł pęknie mu na małe kawałki, oczy zaczęły piec niemiłosiernie, tak jak całe ciało. Jęknął cicho z bólu. Ktoś przytrzymał jego ręce przed dotknięciem oczu.

 — Wytrzymasz.

 — Boli…

 — Zaraz przestanie. — Drżący głos.

 — Mów… Pomoże ci…

Po jego policzkach popłynęły dwie krople łez, kiedy w jego umysł wbiła się ostra szpila, a z jego gardła wydobył się cichy jęk. Zacisnął rękę, bojąc się, że gdy puści to, co trzymał, straci kontakt z tym fragmentem rzeczywistości, który zdążył rozpoznać.

 — Uda się…

Obraz rozjaśnił się ponownie, tym razem mocniej.

 — … Cause I’m only a crack in this castle of glass. Hardly anything else. I need to be…³

Czuł, jak na jego umysł rozlewa się miód łagodzący ból. Był lżejszy, spokojniejszy. Głowa pulsowała, lecz wiedział, że już wrócił do rzeczywistości całym sobą. Jego ciało opadło bezwładnie na łóżko, lecz nie miał siły się ruszyć.

 — Już po wszystkim. — Rozpoznał cichy głos Snape’a.

Obrócił lekko głowę. Syriusz siedział obok, głaskając go po włosach. W jego oczach widział zmartwienie i strach. Harry nie miał siły kompletnie na nic. Miał wrażenie, że głowa przyrosła mu do poduszki, bo była tak ciężka, a całe ciało miał z ołowiu. Obraz momentami mu się rozmazywał, jednak wiedział, że to wina wyczerpania. Usłyszał cichy głos Syriusza mówiący śpij i pogrążył się we śnie.

¹ distefinacja – rozpoznawanie obrazów umysłowych; z łac. distinguere – rozróżniać; effigies – portret, obraz

² Nickelback – Lullaby

³ Linkin Park – Castle of Glass