II. Rozdział 28 - Eliksir wypalający

„…I'm broken and I'm bruised. I'm beaten black and blue.

Split at the seams but so are you.

If you take me as I am, better and bland

I'd face the headlights, side by side with you…”

[Young Guns – Headlights]

Odnosił wrażenie, że z każdym dniem tortury są coraz okrutniejsze. Śmierciożercy sprawdzali jego wytrzymałość i czekali, aż się złamie, błagając ich o litość i śmierć. W głębi świadomości wiedział, że to oszczędziłoby mu wielu brutalnych katuszy. Istniała szansa, że zabiliby go zaklęciem uśmiercającym, chociaż bardzo w to wątpił. Ale miał Silver, która na niego liczyła. Pewnie zostałaby zamordowana zaraz po nim, jednak nie mógł jej tego zrobić. Dziewczyna musiała żyć. Powtarzał sobie i jej, że ktoś ich stąd wyciągnie, ale coraz mniej w to wierzył.

Przez te kilka dni nauczył się cierpieć w ciszy, choć ciało wyło żałośnie z bólu. Czasami nie był w stanie powstrzymać jęku, ale zwykle zaciskał zęby i oczy, by stłumić dźwięki pragnące wydostać się z jego gardła. W myślach błagał o ratunek w postaci utraty przytomności. Często pytali go, czy ma już dość, sugerowali litość za jego prośbę, starali się go poniżyć i upokorzyć. Odpowiadał zachrypniętym szeptem kilka niemiłych słów, powtarzając, że mogą sobie wsadzić gdzieś te swoje sugestie. Zwykle wyprowadzał ich wtedy z równowagi i doprowadzali go na skraj świadomości. Był dumny z Silver, że się nie złamała, choć wielokrotnie jej grozili, torturowali lub mścili się na Harrym za jej słowa. Cierpiał, gdy widział, jak się na niej wyżywają, ale zachowanie godności stało się dla nich rzeczą nadrzędną.

Patrząc w sufit sali tortur, myślał o Syriuszu, Dixonie, Carmen, Remusie, Tonks, swoich ślizgońskich przyjaciołach, dywizjonie. Jak zareagowali na widok zdemolowanego mieszkania i porwania? Czy oskarżenia padły na Blake, Dracona, Teodora i Toby’ego? Sąsiedzi pewnie ich widzieli i zeznali to przed aurorami. Zamknął oczy, gdy wbito mu czubek noża obok pępka i zaczęto kreślić jakieś dziwne wzory, najeżdżając na poprzednie rany i rozrywając je jeszcze bardziej. Bolało, ale przechodził gorsze katusze przez ostatnie dni.  Przykuli go do tego przeklętego stołu i bezlitośnie się nad nim pastwili.

Co zrobią jego najbliżsi, jeśli nie przeżyje? Przywódca śmiał się, że jego zwłoki porzucą przed drzwiami Syriusza i mówił to całkowicie poważnie. Nie chciał tego. Jego poturbowane ciało mógł zobaczyć Dixon, a to byłaby za duża trauma dla małego dziecka.

Pod powiekami pojawiły się łzy, gdy rozdarto mu skórę na piersi, jednak nie były to łzy bólu. Przynajmniej nie fizycznego. Bardziej bolała go myśl, że może zginąć w takich męczarniach. Zawsze wyobrażał sobie, że umrze z honorem. Najpierw stojąc twarzą w twarz z Voldemortem, gdy przegra pojedynek. Jednak udało mu się wygrać. Wtedy pomyślał o śmierci w dość podeszłym wieku lub na polu bitwy jako auror. Nigdy nie sądził, że zginie przykuty łańcuchami jak więzień przed chorymi psychicznie sadystami wbijającymi mu nóż w ciało, na skraju świadomości, błagając w myślach o ostateczny cios.

Torturę przerwano, ale natychmiast zmieniono ją na coś gorszego. Kajdany podłączono pod napięcie. Strumienie prądu przepływały przez jego ciało. Czuł, jak z jego nosa bucha krew, gdy naczynia krwionośne nie wytrzymały tak wielkiego wyczerpania organizmu. Nagle wszystko ustało, kiedy usłyszał dźwięk otwieranych drzwi. Wiedział, że to ktoś nowy do torturowania go, ale jakoś mało go to obeszło. Każdy z nich był szują i zadawał mu tyle samo bólu co poprzednik. Przez jego umysł przepływały strzępy rozmów, jednak nie mógł się odpowiednio skupić na głosach. Uchylił powieki i przechylił lekko głowę, by odnaleźć wzrokiem Silver. Patrzyła na niego bez emocji, ale gdy napotkała jego wzrok, uniosła lekko kąciki ust, aby dodać mu siły. Była taka silna w trakcie tego piekła. Nawet gwałcąc ją, nie złamali jej. Wiedział, że to cały czas siedzi w jej psychice, ale teraz się nie poddawała. Nie na oczach tych szumowin.

Furia nie miał pojęcia, ile czasu minęło, kiedy przywódca podszedł do Evelyn, która wbiła w niego twardy wzrok. Patrzyła w oczy swojego gwałciciela bez grama strachu, mimo poturbowanego ciała i psychiki.

— Jak się bawisz, mała? — zapytał szyderczo. — Chcesz więcej krwi czy masz dość?

— Pie*dol się — szepnęła twardo i splunęła mu w twarz.

Harry nie mógł się powstrzymać przed uniesieniem delikatnie kącika ust. Był z niej cholernie dumny, chociaż niewyobrażalnie się o nią bał.

— Pożałujesz, mała dzi*ko — syknął mężczyzna i podszedł do Furii. Chłopak spojrzał na niego z czystą nienawiścią w oczach. — No jak, Potter? Masz dość i jesteś gotowy błagać o litość czy jeszcze ci mało?

— Widocznie nie wiesz, co oznacza słowo godność — wychrypiał cicho.

— Skąd ty możesz o tym wiedzieć? — roześmiał się.

— Gdybyś wiedział, to nie zachowywałbyś się jak posłuszna szmata przed Voldemortem.

Wściekłość pojawiła się w oczach śmierciożercy, na co auror uśmiechnął się z kpiną. Nie złamią.

— Ktoś tu za dużo mówi — warknął mężczyzna.

— Może czas odciąć mu język? — zasugerował ktoś z drugiego końca sali.

— Myślę, że coś innego będzie idealnym rozwiązaniem — odparł z szyderczym uśmiechem, patrząc Harry’emu w oczy, po czym podszedł do półki z eliksirami, by po chwili wrócić z fiolką. — Eliksir wypalający. Domyślacie się, co potrafi zrobić, gdy wleje się go do gardła? — Furia powstrzymał się przed przełknięciem głośno śliny. Tak, mógł się domyślić, co stanie się z jego gardłem. — Cóż, nie chcemy wypalić mu całego przełyku, bo to go zabije, a tego na razie nie chcemy, prawda? — ciągnął przywódca. — Ale kilka kropel w zupełności wystarczy.

Kiwnął głową w stronę jednego ze śmierciożerców, który podszedł do stołu i siłą odchylił głowę Harry’ego w tył i zatkał mu nos. I pomyśleć, że robię czasami to samo przestępcom, którzy nie chcą wypić Eliksiru Prawdy – pomyślał Furia, zanim wlano mu do ust kilka kropel mikstury i zatkano usta.

Musiał przełknąć. Setki noży zaczęło rozcinać mu gardło od wewnątrz. Czuł, że cały się trzęsie, słyszał śmiech śmierciożerców, pod zaciśniętymi powiekami pojawiły się łzy, jednak nie krzyknął, bo podświadomie wiedział, że to będzie bolało jeszcze bardziej. Dodatkowo ponownie podłączyli kajdany pod napięcie. Jego organizm tego nie wytrzymał. Kolejny strumień krwi buchnął z jego nosa i poranionego gardła. Liczył na to, że zemdleje, żeby skończyło się jego cierpienie. Gdyby pod napięciem był choć kilka sekund dłużej, to pewnie straciłby przytomność, ale zdążyli to przerwać. Nadal czuł, jak gardło rozrywało się od środka. Wiedział, że nie będzie w stanie mówić, chociaż w umyśle powtarzał sobie, że go nie złamią. Nie po tylu torturach, które przeżył w milczeniu.

— Może nowy zademonstruje swoje umiejętności? — zaproponował nagle przywódca. — Doprowadź go do wrzasku to będzie zdychał w niewyobrażalnym bólu.

Harry słyszał, jak ktoś znowu do niego podchodzi, ale się tym nie przejął, patrząc bezbarwnym wzrokiem w sufit. Stanął przy nim. Czuł na sobie jego przeszywające spojrzenie.

— Furia. — Cichy szept, który ledwo usłyszał przez śmiechy śmierciożerców i zamroczony bólem umysł.

Znajomy głos niewypełniony nienawiścią i satysfakcją, ale przerażeniem. Spojrzał w oczy tego człowieka. Znane mu spojrzenie, mimo innej barwy tęczówek. Usta Harry’ego lekko drgnęły.

— Wiedziałem — powiedział bezgłośnie, a spojrzenie nowo przybyłego zrobiło się cieplejsze, choć szybko zmieniło się ponownie w przerażenie.

— Muszę. Przepraszam — szepnął, a Furia zamknął oczy i ledwo dostrzegalnie kiwnął głową.

— Co tak długo? — Śmierciożercy zaczęli się niecierpliwić.

— Myślę, co będzie najlepsze — odparł, a oni roześmiali się.

Furia poczuł ból, ale w porównaniu z poprzednimi torturami to było jak ukłucie igłą. Jego ciało mimowolnie zaczęło drżeć. Nie zemdlał. To Isaac pozbawił go przytomności.

Nic nie mógł poradzić na to, że jego serce biło jak szalone. Denerwował się, bo wiedział, że podejmuje wielkie ryzyko i od niego zależy życie Harry’ego i Evelyn. Czekał na Nokturnie na śmierciożercę, który miał przekazać mu wejściówkę do kwatery popleczników Voldemorta. Mężczyzna zjawił się niespodziewanie i bez słowa chwycił go za ramię, by się deportować. Wylądowali przed zwykłym domem na uboczu jakiejś wioski. Nikt by nie pomyślał, że w takim miejscu egzystują poplecznicy Czarnego Pana i torturują ludzi. Facet podał mu wejściówkę w postaci okrągłego medalionu z czaszką w środku. Gdy tylko dotknął przedmiotu, jego oczom ukazała się piętrowa willa w kolorze czerni. Gdyby nie sytuacja, Isaac zapewne zachwycałby się tym budynkiem, ale od teraz musiał obserwować wszystko i wszystkich, aby opracować strategię. Śmierciożerca poprowadził go do mahoniowych drzwi. Znaleźli się w pustym i lekko przybrudzonym korytarzu, jakby nikt nie kwapił się, żeby tutaj posprzątać. Skręcili w drzwi po prawej, dostając się do przytłaczającej jadalni. Z tego pomieszczenia przeszli do kolejnego i jeszcze kolejnego. Wreszcie zeszli do lochów. Minęli wiele par drzwi, aż facet otworzył jedne z nich. Pierwsze, co wdarło się do jego uszu, to śmiechy i dźwięk aktywnego napięcia elektrycznego. Weszli do środka, a coś ciężkiego opadło na dno żołądka Isaaca.

Krew. Mnóstwo krwi na ścianach i podłodze. Z sufitu zwisały łańcuchy, ale stół tortur przykuł jego uwagę. Ledwo poznał leżącą na stole osobę przykutą kajdanami. Choć prąd już nie dopływał do Furii, on nadal cały drżał. Z nosa obficie płynęła krew, klatka piersiowa i brzuch wyglądały jak miazga, a ze spodni pozostały zakrwawione strzępy. Bezbarwny wzrok wbijał w jedno miejsce, a Isaac dostrzegł Evelyn przykutą do ściany. Patrzyła na chłopaka z lekkim uśmiechem, dodając mu tym sił. Była w kiepskim stanie fizycznym, ale nie wyglądała tak źle jak Harry. Mimo to jej twarz była twarda i nie ugięła się, gdy jakiś brunet, wyglądający na przywódcę, podszedł do niej. Kilka dni przeżywała tortury, ale wyraziła pogardę, plując mu w twarz. Furia także nie dał się złamać, rozwścieczając mężczyznę. Gdy ten oznajmił, że podadzą chłopakowi eliksir wypalający, żołądek Isaaca wywrócił się do góry nogami. Mężczyzna obok niego roześmiał się, a blondyn rozpoznał w nim faceta, którego spotkał wczorajszego dnia w pubie.

— Mogę się założyć, że tego nie wytrzyma — stwierdził.

— Długo go już dzisiaj torturujecie? — zapytał swobodnie Isaac, choć miał ochotę zwymiotować.

— Jakieś pięć godzin — wyszczerzył się. — Jak tak dalej pójdzie, pobije swój rekord. Ostatnio padł po sześciu godzinach. Już brakuje nam pomysłów, co mu robić.

Wy skur*iele – stwierdził blondyn słabo w myślach, patrząc, jak zmuszają Furię do wypicia mikstury. Twarz chłopaka wygięła się w grymasie cierpienia, ale nawet nie jęknął.

— Podłączcie go pod napięcie — rzekł brunet z uśmiechem satysfakcji.

Pier*olony sadysta. Isaac wiedział, że długo nie wytrzyma tego widoku. Na bitwach widział wiele krwi, bólu i śmierci, ale to, na co patrzył teraz, było o stokroć gorsze. Strumienie czerwonej posoki buchnęły z nosa i ust Furii. Chłopak musiał być na skraju wycieńczenia.

— Może nowy zademonstruje swoje umiejętności. — Nie, Merlinie, błagam, tylko nie to. — Doprowadź go do wrzasku to będzie zdychał w niewyobrażalnym bólu.

Szmata. Zrobię wręcz przeciwnie. Podszedł do stołu. Furia patrzył w sufit wzrokiem bez emocji, gotowy na kolejne tortury.

— Furia — szepnął, gdy za nim podniosły się głosy.

Zielone tęczówki przeniosły się na niego. Isaac nigdy nie widział oczu wypełnionych tak wielką ilością bólu. Wyssali z niego całe życie jak dementorzy, jednak nie zdołali go złamać. Blondyn zawsze szanował Harry’ego, ale teraz widział na własne oczy, jak bardzo na ten szacunek zasługuje. Niewiele osób byłoby w stanie wytrzymać tyle cierpienia bez błagania o litość. Dostrzegł, jak usta Furii lekko drgnęły, jakby chciał się uśmiechnąć.

— Wiedziałem — wyczytał Issac z jego ust.

Poczuł się lepiej, widząc, że Harry cały czas pokładał w nich nadzieję. Chyba by sobie nie wybaczył, gdyby teraz wszystko zawalił. Miał możliwość wyciągnąć go z tego piekła i miał zamiar zrobić wszystko, żeby to się udało. A teraz… chciał zaoszczędzić mu kolejnego cierpienia.

— Muszę. Przepraszam — szepnął, a Furia przyjął to ze spokojem.

Śmierciożercy zaczęli go poganiać, więc wymyślił wymówkę i rzucił na chłopaka zaklęcie Drgawek. Musiał zrobić cokolwiek, żeby czarnoksiężnicy sądzili, że to jakieś zaklęcie torturujące od wewnątrz. Isaac wiedział, że mimo to sprawia brunetowi ból, gdyż odczuwał każdą zadawaną mu wcześniej ranę, ale nie miał innej możliwości. Niedostrzegalnie oszołomił Harry’ego, a on opadł bezwładnie na stół. Blondyn odszedł od niego.

— Nawet nie zdążyłem zacząć, a zabawa już się skończyła — podsumował z niesmakiem.

Kilkoro śmierciożerców zaśmiało się szyderczo.

— Spokojnie, jutro też jest dzień — odparł przywódca. — Chociaż jest jeszcze jego suka.

Myśl, Isaac, myśl! Skrzywił się lekko.

— To już nie to samo — podsumował, żeby zyskać na czasie. — Nie ma tej satysfakcji.

— Co racja, to racja — rzekł ktoś ze śmierciożerców.

— Crabbe, Goyle, weźcie ich do celi — zarządził przywódca, a Isaac niemal głośno odetchnął.

Czas na opracowanie planu działania. Postanowił złapać lepszy kontakt ze śmierciożercą, który go tutaj wprowadził. Miał nadzieję wyciągnąć z niego jak najwięcej informacji.

— Niezły dom. Aurorzy go nie znaleźli? — zagadnął, kątem oka dostrzegając, jak Goyle ciągnie nieprzytomnego Harry’ego w stronę drzwi, a Evelyn, popychana przez Crabbe’a i odprowadzana szyderczymi śmiechami, wychodzi zaraz za nimi lekko chwiejnym krokiem.

— Jest dobrze zabezpieczony — odparł mężczyzna. — Jeśli nie mają wejściówek, w życiu tutaj nie wejdą.

— Ktoś się musiał nieźle nad tym napracować.

— Żebyś wiedział. Za czasów Czarnego Pana działały na Mroczny Znak, ale po jego śmierci — skrzywił się — nałożono zaklęcia, bo przestały działać. Krew właściciela to podstawa. Zresztą, Potter także zabezpieczył tak swoje mieszkanie, dlatego trochę musieliśmy się nagłówkować, żeby się tam dostać. Do tej pory nie mogę się nadziwić, że zdradziliśmy się przed nim tylko takim szczegółem, jakim jest kawa. Sukinkot dostrzegł taki drobiazg.

— Kawa? — zdziwił się.

— Okazało się, że Nott nie lubi kawy, a sobie ją zażyczyłem, rozumiesz to? — parsknął. — Gdyby nie to, wszystko pewnie poszłoby bez problemów z walką.

Isaac pokiwał głową ze zrozumieniem.

— Nadal nie wiem, kto ma tak świetny gust — zagadnął ponownie, a facet wyszczerzył się.

— Dzięki za komplement.

— To twój?

— Spadek po ciotce. Wychodziła za mąż osiem razy, więc sporo zarobiła.

Wygadany. Wystarczy pociągnąć go za język albo coś zasugerować i powie wszystko, ale nie jest tak głupi, żeby oddać swoją krew do stworzenia dodatkowych wejściówek. Chyba że nie zrobi tego dobrowolnie.

— Napiłbym się czegoś mocniejszego w dobrym towarzystwie — stwierdził, a mężczyzna wyszczerzył się w odpowiedzi.

— Myślę, że znam niezłą knajpkę na Nokturnie. I ty chyba też…

Upicie śmierciożercy do takiego stanu, żeby zaczął pleść głupoty, było niesamowitym wyczynem, ale z eliksirem trzeźwiącym poradził sobie znakomicie. Wiedział już o wszystkich zabezpieczeniach domu, jednak zdobycie krwi wymagało większej kreatywności. Facet stwierdził, że już jest mocno pijany i postanowił wracać. Isaac zrealizował pierwszy pomysł, jaki wpadł mu do głowy. Rzucił zaklęcie Confundus na jakiegoś nietrzeźwego klienta, organizując sytuację tak, że jeden wpadł na drugiego. Zaczęli się sprzeczać, a następnie doszło do bójki. Kiedy mordobicie się zakończyło, z nosa zwolennika Voldemorta leciała krew. Isaac stwierdził, że Rick, śmierciożerca, z którym wybrał się na Nokturn, jest zbyt pijany, żeby poprawnie rzucić zaklęcie, więc sam naprawił mu nos i wyczyścił go z krwi. Mężczyzna nie zauważył, że w rzeczywistości przelewa się ona do wyczyszczonej wcześniej przez Isaaca szklanki. Klnąc na pijaka, Rick wreszcie pożegnał się i wrócił do siebie. Auror niemal natychmiast deportował się do Ministerstwa Magii, gdzie czekał na niego siódmy dywizjon.

Gdy wszedł do środka, Navid spał z nogami na biurku, a Mickey opierał głowę na dłoni z zamkniętymi oczami. Dopiero w gabinecie pozwolił sobie na wybuch:

— Pie*doleni sadyści!

Wszyscy od razu się przebudzili.

— Byłeś w środku? — zapytał Alano.

— Byłem. — Odetchnął głośniej, żeby uspokoić nerwy. — Miałem nawet okazję uczestniczyć w ich zabawie.

Madison zamknęła oczy.

— W jakim są stanie? — spytała cicho.

— Silver wygląda dość dobrze, ale Furia… — Pokręcił głową. — Ledwo go poznałem. A psychicznie… wygląda na to, że mają wolę przetrwania i się nie złamali. Furia nawet mnie rozpoznał.

— Rozmawialiście? — uniósł się Stan.

— Jeśli można nazwać cztery słowa rozmową… Wypalili mu gardło eliksirem — wymamrotał.

— Merlinie — jęknęła Madison słabo.

— Mam informacje o zabezpieczeniach domu. Użyli magii krwi i bez wejściówki nikt nie wejdzie. Nie ma żadnej szansy.

— Czyli nie wejdziemy…

Isaac postawił na biurku Jaspera szklankę z krwią.

— Wejdziemy. To krew właściciela. Musimy tylko stworzyć wejściówki i wszystko odpowiednio rozegrać. Kształt wejściówki nie ma znaczenia. Ważne, żeby był to metal.

— Ile mamy czasu? — zapytał Jason.

— Nie mamy. Chcieli, żebym wykazał się umiejętnościami torturowania. Udało mi się tego uniknąć tylko dlatego, że Furia był na skraju przytomności, więc mogłem go uśpić i nikt się nie zorientował, bo myśleli, że zemdlał. Jutro mi tego nie popuszczą.

Rozejrzał się po nich.

— Więc noc spędzamy w biurze — oznajmił Stan. — Co to za zabezpieczenia?

Siódemki czekały na znak od Isaaca. Całą noc przesiedzieli nad tworzeniem strategii i wejściówek. Każdy z nich wypił eliksir regenerujący, żeby w trakcie akcji być w formie. Wszyscy trzymali w kieszeniach wejściówki, a na biurku leżał świstoklik, który miał ich przenieść w bezpieczne miejsce niedaleko kwatery śmierciożerców. Obok świstoklika znajdował się alarm mający ich powiadomić o rozpoczęciu całej akcji.

Czekając, czuli się zdenerwowani i niecierpliwi. Wszystko było idealnie rozplanowane, jedynie Isaac musiał znaleźć odpowiedni moment do rozpoczęcia ataku. W środku miało być jak najwięcej śmierciożerców uczestniczących w torturowaniu Harry’ego i Evelyn, a porwani mieli zostać zabezpieczeni przed przypadkowymi zaklęciami. Akcja miała być szybka. Planowali w pierwszym ataku powalić co najmniej połowę śmierciożerców z około piętnastu, którzy zwykle znajdowali się w sali tortur. Dokładnie rozrysowany plan dojścia do tego pomieszczenia znajdował się na pergaminie. Nie przewidywali spotkania po drodze jakiegoś przeciwnika mogącego podnieść alarm. Najbardziej obawiali się, że pominęli jakieś zabezpieczenie, o którym nie wspomniał Rick.

Pukanie do drzwi wyrwało ich z zamyślenia. Pojawienie się bladego Syriusza wraz z Erikiem Shirleyem trochę wybiło ich z rytmu. Przywitali się. Dywizjon kojarzył Erica z przesłuchania w dniu ataku na dom Harry’ego.

— Czy już coś wiadomo? — powiedział ojciec Evelyn, a oni dostrzegli ciemne cienie pod jego oczami.

Stan i Jason zerknęli na siebie.

— Powiedzcie, jaka jest szansa, że ich znajdziecie — dodał Łapa, najwyraźniej przygotowany na najgorsze.

— To nie jest odpowiedni moment… — zaczął Mickey.

— Musimy wiedzieć — powtórzył Eric. — Ludzie, zrozumcie, że to moja córka!

Stan przez chwilę milczał. Jako kapitan akcji podejmował między innymi takie decyzje.

— Jest szansa — przyznał. — I zaraz ją wykorzystamy.

— Co masz na myśli? — zapytał Syriusz.

— Być może jeszcze dzisiaj zdołamy ich odbić.

— Wiecie co się z nimi dzieje? — dopytywał Eric z nadzieją.

— Wiemy. A teraz naprawdę nie możecie tutaj być.

— Przeniesiecie ich od razu do Munga?

— Jeśli nam się uda, na pewno. A teraz…

Łapa pokiwał głową i mimo oporów Erica, wyciągnął go z gabinetu, mówiąc, że będą czekać w szpitalu.

Czekali kolejne minuty, niecierpliwiąc się coraz bardziej i upewniając się co do planu. Wiedzieli, że od tej akcji zależy życie ich kapitana i jego dziewczyny. Furia w nich wierzył. Nie mogli go zawieść przez mały błąd. Tony uczył ich, jak postępować w trudnych okolicznościach. Harry jako kapitan wpoił im, by byli pewni swoich decyzji i powtarzał, że czasami warto zaryzykować. Nie mogli zawieść jego, Tony’ego i samych siebie.

Milczenie przerwał mrugający alarm. Akcja rozpoczęła się.

********************************

Frigus, tak, pamiętam, że kiedyś pisałam Ci o Jasonie, chociaż nadal nie wiem czy w tej sytuacji weźmie udział Jason czy ktoś inny xD Kiedy napiszę miniaturkę to nie mam pojęcia (i czy w ogóle napiszę to zresztą też nie wiem, bo ostatnio moje myśli non stop krążą wokół pomysłu z Syriuszem (też coś ostatnio mi odbija i zaczynam w ten pomysł wątpić)). (Więcej nawiasów nie dało się napisać xD). Isaaca też lubię, podobnie jak Alano. To takie moje ulubione postacie z dywizjonu ;)

Katie Smith, śmierciożercy szukają nowych osób do swojej grupy i widząc Mroczny Znak czują się trochę pewniej, stając się mniej ostrożnymi. Cytując Jasona: "Bez Voldemorta znak jest właściwie bezużyteczny. Nie będą się przecież w niego wpatrywali jak w cudo. Kto normalny robiłby tatuaż śmierciożerców?" ;) 

Kinina, a jednak czasami potrafię zaskoczyć i nie wywinąć bohaterów z jakiejś okropnej sytuacji xD Na pierwsze PS jest odpowiedź wyżej, przy komentarzu do Anonima. A co do drugiego PS: naprawdę jest tak drastycznie? :D

Cóż, mój Sylwester był niestety do dupy, najgorszy w ostatnich latach. Mam nadzieję, że cały rok taki nie będzie.

Nową betą bloga została Anna i bardzo jej dziękuję za sprawdzenie powyższego rozdziału. Mam nadzieję, że wytrzyma ze mną do końca bloga ;D Powoli będzie także sprawdzała poprzednie, niepoprawione rozdziały :)

Za tydzień wracam do szkoły i od razu czeka mnie nawał nauki, bo mam egzaminy i prace kontrolne :c Aż mi się wszystkiego odechciewa.

Do kolejnego ;*